Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-248/08)

(2008/C 209/44)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: Eleni Tserepa-Lacombe i A. Marcoulli, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 2 lit. a) i c) art. 5 ust. 2 lit. c), art. 6 ust. 2 lit. b) i art. 10, 11, 12, 13, 14, 15, 17, 18 i 26 rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. Należy odnotować, że niniejsza skarga dotyczy dwóch postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego (uchybienie nr 2001/5217 i 2006/2221), będących następstwem naruszenia przez Republikę Grecką niektórych zobowiązań wynikających z wyżej wymienionego rozporządzenia.

W szczególności rozporządzenie to stanowi, że po zgromadzeniu, przewiezieniu i niezwłocznym zidentyfikowaniu produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego podlegają usuwaniu jako odpady, po ich uprzednim przetworzeniu przy użyciu metody przetwarzania przewidzianej rozporządzeniem stosowanie do kategorii odpadów, do której należą (art. 4 ust. 2 lit. a) i c), art. 5 ust. 2 lit. c), art. 6 ust. 2 lit. b)). Rozporządzenie to przewiduje również procedury znajdujące zastosowanie do usuwania odpadów zwiększonego ryzyka poprzez spopielenie (art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1774/2002). Rozporządzenie nr 1774/2002 określa również wymogi w zakresie jednostek przetwarzania odpadów, pośrednich jednostek przetwarzania odpadów, przechowywania, spalania, współspalania, przetwarzania surowców kategorii 1 i 2, oleistych produktów chemicznych z kategorii 2 i 3, jak i wytwórni biogazu i kompostowania art. 10 — 15). Jednocześnie rozporządzenie to określa wymogi zatwierdzenia przez właściwe władze surowców kategorii 3, jak również wymogi zatwierdzenia wytwórni karmy dla zwierząt i zakładów technicznych (art. 17 i 18). Poza tym zgodnie z rozporządzeniem nr 1774/2002 właściwe władze przeprowadzają w regularnych odstępach czasu inspekcje i czynności nadzorcze zmierzające do zapewnienia przestrzegania przywołanych przepisów rozporządzenia zgodnie z rozmaitymi określonymi nim kryteriami. Władze te podejmują odpowiednie działania w razie nie przestrzegania przywołanego rozporządzenia (art. 26).

Komisja opierając się na znacznej liczbie sprawozdań opracowanych przez jej Biuro ds. Żywności i Weterynarii (FVO) podkreśla, że Republika Grecka nie podjęła ani w terminie wyznaczonym w uzasadnionej opinii, ani w uzupełniającej uzasadnionej opinii, ani później, działań w celu eliminacji naruszeń, które jej zarzucano, a tym samym zmierzających do realizacji zobowiązań, które na niej ciążą na mocy przywołanych przepisów rozporządzenia nr 1774/2002.

Od 2004 r. FVO odbyło w Grecji liczne misje w celu stwierdzenia braków w wykonywaniu rozporządzenia nr 1774/2002. Mimo odnotowania pewnej poprawy w tym zakresie – wynikającej z zaleceń skierowanych pod adresem władz greckich przez FVO na podstawie jego obserwacji, oraz mimo ustanowienia w październiku 2006 r. przepisów szczególnych wprowadzających środki administracyjne konieczne w celu wykonania rozporządzenia 1774/2002, w szczególności dotyczących zatwierdzania zakładów przetwarzania odpadów, inspektorzy FVO stwierdzili na miejscu, wielokrotnie aż do kwietnia 2007 r. (data ostatniej misji), że władze greckie nie podjęły koniecznych działań w celu wykonania zobowiązań, które na nich ciążą na mocy przywołanych wyżej przepisów rozporządzenia 1774/2002.

Komisja podkreśla jednocześnie, że brak lub niewystarczające wykonanie wymienionych wyżej przepisów wynika w znacznym stopniu z braku skutecznej koordynacji działań właściwych władz administracyjnych na poziomie prefektur. Ponadto jak wynika z odpowiedzi władz włoskich na tezy postawione w sprawozdaniach FVO, poziom urzędowych kontroli przeprowadzonych przez właściwe władze, jak i nakładane sankcji przewidziane krajowym ustawodawstwem, nie gwarantują skutecznego stosowania rozporządzenia 1774/200.

(1)  Dz.U. L 273, 10.10.2002, str. 1.