7.6.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 142/10

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2007 r. w sprawie T-86/05 K & L Ruppert Stiftung & Co. Handels-KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 28 lutego 2008 r. przez K & L Ruppert Stiftung & Co. Handels-KG

(Sprawa C-90/08 P)

(2008/C 142/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: K & L Ruppert Stiftung & Co. Handels-KG (przedstawiciel: adwokat D. Spohn)

Druga strona postępowania: 1. Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), 2. Natália Cristina Lopes de Almeida Cunha, 3. Cláudia Couto Simões, 4. Marly Lima Jatobá

Żądania wnoszącego odwołanie

—

całkowite stwierdzenie nieważności pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie T-86/05 oraz stwierdzenie nieważności pkt 2 sentencji tego wyroku i postanowienie, by OHIM poniósł całość własnych kosztów oraz całość kosztów poniesionych przez stronę skarżącą;

—	obciążenie OHIM dalszymi kosztami postępowania.

Podtrzymanie żądań podniesionych w pierwszej instancji

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie R 0328/2004-1 w całości;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd Pierwszej Instancji oddalił skargę wnoszącego odwołanie na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z uzasadnieniem, że Wydział Sprzeciwów Urzędu prawidłowo zastosował zasadę 71 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 2868/95, odrzucając wniosek o przedłużenie wyznaczonego terminu do przedstawienia dowodu używania wcześniejszego znaku towarowego w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu, oraz że w niniejszym przypadku Urzędowi nie przysługuje swobodne uznanie w zakresie uwzględnienia przedstawionego przez wnoszącego odwołanie z opóźnieniem dowodu.

Odwołanie opiera się na następujących naruszeniach prawa wspólnotowego przez Sąd:

Sąd Pierwszej Instancji naruszył zasadę 71 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 2868/95, ponieważ dokonał niewłaściwej wykładni tego przepisu. Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił w szczególności, że rozporządzenie nr 40/94 nie zawiera żadnego uregulowania dotyczącego możliwych podstaw przedłużenia terminu. Nie uwzględnił on również, że miarodajny dla zasady 71 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 punkt w czasie nie został skonkretyzowany w wytycznych dotyczących postępowania w sprawie sprzeciwu, czy też innych przepisach wydanych przez OHIM, a zatem brak było jakichkolwiek możliwości wykładni w zakresie dopuszczalnych podstaw przedłużenia terminu. Sąd nie uwzględnił zatem w pełni stanowiącego tło stanu faktycznego tudzież dokonał błędnej wykładni zasady 71 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 2868/95.

Sąd Pierwszej Instancji naruszył też ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie odniósł się do przedstawienia przez wnoszącego odwołanie stanu faktycznego, zgodnie z którym w momencie złożenia wniosku o przedłużenie terminu nie istniało żadne uregulowanie i żadna wcześniej dokonana wykładnia, na które można by powołać się przy formułowaniu wniosku o przedłużenie terminu. Z uwagi na to, że wnioskowi o przedłużenie terminu towarzyszyło uzasadnienie, Sąd był zobowiązany wskazać, jakie były podstawy prawne, by stwierdzić, że uzasadnienie wniosku o przedłużenie terminu należało uznać za niewystarczające.

Sąd Pierwszej Instancji naruszył przepis art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 poprzez dokonanie jego błędnej wykładni, zgodnie z którą OHIM nie przysługuje swobodne uznanie w zakresie uwzględnienia w postępowaniu w sprawie sprzeciwu z opóźnieniem przedstawionego dowodu. Nie uwzględnił on, że na Izbie Odwoławczej ciąży obowiązek korzystania z przysługującego jej zakresu swobodnego uznania i obowiązek ten nie jest wyłączony przez przepisy art. 43 rozporządzenia nr 40/94 i zasadę 22 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 2868/95.