1. Zbliżanie ustawodawstw – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywa 93/13
(dyrektywa Rady 93/13, art. 4 ust. 2,art. 8)
2. Zbliżanie ustawodawstw – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywa 93/13
(dyrektywa Rady 93/13, art. 4 ust. 2, art. 8)
3. Zbliżanie ustawodawstw – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywa 93/13
(art.2 WE, 3 WE ust.,1 lit. g); art. 4 WE ust. 1; dyrektywa Rady 93/13, art. 4 ust. 2, art. 8)
1. Artykuł 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, razem wzięte określają ogólne kryteria umożliwiające ocenę nieuczciwego charakteru warunków umownych objętych przepisami dyrektywy. W tej samej perspektywie art. 4 ust. 2 dyrektywy ma wyłącznie ustalić warunki i zakres kontroli treści warunków umownych, które nie były przedmiotem indywidualnych negocjacji i opisują podstawowe świadczenia w umowach zawartych między sprzedawcą lub dostawcą a konsumentem. Wynika z tego, że warunki, o których mowa w art. 4 ust. 2, są jak najbardziej objęte dziedziną regulowaną w dyrektywie i że w konsekwencji jej art. 8 stosuje się również do art. 4 ust. 2.
(por. pkt 33, 35)
2. Artykuł 4 ust. 2 i art. 8 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które zezwala na kontrolę sądową nieuczciwego charakteru warunków umowy dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy lub relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, nawet jeżeli warunki te są wyrażone prostym i zrozumiałym językiem.
W istocie przewidując możliwość pełnej kontroli sądowej nieuczciwego charakteru warunków takich jak wskazane w art. 4 ust. 2 dyrektywy, przewidzianych w umowie zawartej między sprzedawcą lub dostawcą a konsumentem, uregulowanie krajowe pozwala zgodnie z art. 8 dyrektywy zapewnić konsumentowi wyższy stopień ochrony niż ustanowiony w dyrektywie.
(por. pkt 42, 44; pkt 1 sentencji)
3. Artykuł 2 WE, art. 3 ust. 1 lit. g) WE i art. 4 ust. 1 WE nie stoją na przeszkodzie takiej wykładni art. 4 ust. 2 i art. 8 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, zgodnie z którą państwa członkowskie mogą przyjąć uregulowanie krajowe zezwalające na kontrolę sądową nieuczciwego charakteru warunków umowy dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy lub relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczanych w zamian towarów lub usług, nawet jeżeli warunki te są wyrażone prostym i zrozumiałym językiem.
Jeżeli chodzi o art. 2 WE i art. 4 ust. 1 WE, wystarczy stwierdzić, że postanowienia te określają ogólne cele i zasady i stosują się z konieczności w związku z odpowiednimi rozdziałami traktatu WE wdrażającymi te zasady i cele. Skutkiem samych tych postanowień nie może więc być ustanowienie ciążących na państwach członkowskich jasnych i bezwarunkowych obowiązków prawnych.
Podobnie art. 3 ust. 1 lit. g) WE również nie może sam w sobie powodować powstania obowiązków prawnych ciążących na państwach członkowskich. Przepis ten ogranicza się bowiem do wskazania celu, który jednak powinien zostać sprecyzowany w innych postanowieniach traktatu, w szczególności postanowieniach dotyczących reguł konkurencji.
(por. pkt 46, 47, 49; pkt 2 sentencji)