1

Odwołaniami wniesionymi na podstawie art. 9 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości Królestwo Belgii i Komisja wnoszą o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym sąd ten stwierdził nieważność decyzji Komisji z dnia 25 stycznia 2005 r. odmawiającej uwzględnienia wniosku E. Genette’a z dnia 31 października 2004 r.

2

Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego wspomniany regulamin pracowniczy (Dz.U. L 124, s. 1) (zwanego dalej „dawnym regulaminem pracowniczym”), stanowił:

„W odniesieniu do urzędnika, który podejmuje służbę we Wspólnotach po:

przy powołaniu go na urzędnika na czas nieokreślony może zlecić wpłatę na rzecz Wspólnot ekwiwalentu aktuarialnego albo zryczałtowaną wartość wykupu praw do emerytury, które nabył z tytułu takiej działalności.

W takim przypadku instytucja, w której urzędnik pełni służbę, biorąc pod uwagę jego grupę zaszeregowania, do której został powołany na urzędnika na czas nieokreślony, określa liczbę lat służby uprawniających do emerytury, które są zaliczane w ramach jej systemu emerytalnego w związku z poprzednim okresem zatrudnienia, na podstawie kwoty ekwiwalentu aktuarialnego lub zryczałtowanej wartości wykupu praw do emerytury”.

3

Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia nr 723/2004 (zwanego dalej „nowym regulaminem pracowniczym”), który na mocy art. 2 tego rozporządzenia wszedł w życie w dniu 1 maja 2004 r., stanowi:

„W odniesieniu do urzędnika, który podejmuje służbę we Wspólnotach po:

po powołaniu, ale przed nabyciem uprawnień do wypłaty emerytury za wysługę lat w rozumieniu art. 77 regulaminu pracowniczego, do wpłacenia na rzecz Wspólnot wartości kapitałowej uaktualnionej z datą faktycznego przekazania praw nabytych do emerytury za wysługę lat z tytułu takiej służby lub działalności.

W takim przypadku, instytucja, w której urzędnik pełni służbę, uwzględniając wynagrodzenie podstawowe urzędnika, wiek oraz kurs wymiany walut z datą zastosowania przekazania [wniesienia wniosku o przekazanie], ustala na mocy ogólnych przepisów wykonawczych liczbę lat służby uprawniających do emerytury za wysługę lat, które podlegają zaliczeniu na podstawie systemu emerytalnego Wspólnot w odniesieniu do poprzedniego okresu pracy, w oparciu o przekazany kapitał po odliczeniu kwoty stanowiącej aprecjację kapitału między datą zastosowania [przekazania], a datą rzeczywistego [przekazania].

Urzędnicy mogą korzystać z tego uzgodnienia wyłącznie raz w stosunku do każdego państwa członkowskiego oraz danego systemu emerytalnego”.

4

Zgodnie z art. 107a nowego regulaminu pracowniczego „[p]rzepisy przejściowe” zawarte są w załączniku XIII do tego regulaminu. Na podstawie art. 26 ust. 3 tego załącznika:

„Urzędnicy, którzy w terminie złożyli wniosek, ale odrzucili ofertę, którą im złożono, którzy nie złożyli wniosku w terminie ustalonym poprzednio lub których wniosek odrzucono jako złożony po terminie, mogą nadal składać lub ponownie złożyć taki wniosek najpóźniej do dnia 31 października 2004 r.”.

5

Belgijska ustawa z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca stosunków między belgijskimi funduszami emerytalnymi a funduszami emerytalnymi instytucji międzynarodowego prawa publicznego, opublikowana w Moniteur belge z dnia 20 czerwca 1991 r., s. 13871 (zwana dalej „ustawą z 1991 r.”) stanowi w art. 3, że „[z]a zgodą instytucji każdy urzędnik może wnosić o to, aby na konto instytucji wpłacona została kwota emerytury należna mu za świadczenie pracy i okresy poprzedzające rozpoczęcie przez niego służby w tej instytucji”. Ustawa ta ustanowiła szczególny system przenoszenia uprawnień, subrogację, wynikający z formuły przeniesienia ekwiwalentu aktuarialnego przewidzianego w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego.

6

Artykuł 9 ustawy z 1991 r. stanowi:

„Dopóki subrogacja przewidziana w art. 11 [tej ustawy] nie stała się skuteczna, urzędnik, za zgodą instytucji, może wycofać swój wniosek o przeniesienie uprawnień emerytalnych. Wycofanie wniosku ma charakter ostateczny”.

7

Belgijska ustawa z dnia 10 lutego 2003 r. regulująca przenoszenie uprawnień emerytalnych pomiędzy belgijskim systemem emerytalnym a systemem emerytalnym instytucji międzynarodowego prawa publicznego, opublikowana w Moniteur belge z dnia 27 marca 2003 r., s. 14747 (zwana dalej „ustawą z 2003 r.”) zmieniła belgijskie ustawodawstwo dotyczące przenoszenia uprawnień emerytalnych nabytych w systemie belgijskim do systemu wspólnotowego. Ustawa ta, mająca na mocy art. 29 zastosowanie do wniosków o przeniesienie uprawnień złożonych po dniu 1 stycznia 2002 r., wprowadza system zryczałtowanego wykupu składek opłaconych w belgijskim systemie emerytalnym, powiększonych o skapitalizowane odsetki. Zgodnie z nowym ustawodawstwem, przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w systemie belgijskim powoduje natychmiastowe przelanie kapitału do wspólnotowego systemu emerytalnego.

8

Artykuł 4 ustawy z 2003 r. stanowi:

„Urzędnik lub członek personelu tymczasowego, który po uzyskaniu prawa do jednej lub więcej emerytur, o których mowa w art. 3 [ust.] 1 [akapity pierwszy, drugi, trzeci i czwarty], rozpoczął służbę w instytucji, może, za jej zgodą, wnosić o przeniesienie do tej instytucji lub jej funduszu emerytalnego, z tytułu członkostwa w tych systemach emerytalnych w okresie poprzedzającym rozpoczęcie przez niego służby w instytucji, kwot ustalonych zgodnie z art. 7 […]”.

9

Artykuł 9 ust. 1 ustawy z 2003 r. stanowi:

„Wniosek o przeniesienie uprawnień emerytalnych staje się nieodwołalny w dniu, w którym [Narodowy] Zakład [Emerytalny] otrzyma od instytucji ostateczne potwierdzenie wniosku o przeniesienie uprawnień złożonego przez urzędnika lub członka personelu tymczasowego”.

10

Belgijska ustawa z dnia 20 lipca 2006 r. o zmianie niektórych ustaw, opublikowana w Moniteur belge z dnia 28 lipca 2006 r., s. 36940 (zwana dalej „ustawą z 2006 r.”) zmieniła art. 9 ustawy z 1991 r., który odtąd stanowi, że:

„Dopóki subrogacja przewidziana w art. 11 nie stała się skuteczna, urzędnik, który kończy służbę w instytucji przed nabyciem uprawnień emerytalnych za wysługę lat, za zgodą instytucji, może wycofać swój wniosek o przeniesienie uprawnień emerytalnych. Wycofanie wniosku ma charakter ostateczny”.

11

Zgodnie z art. 195 ustawy z 2006 r., art. 9 ustawy z 1991 r. w nowym brzmieniu wszedł w życie ze skutkiem wstecznym od dnia 1 maja 2004 r.

12

Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu zostały przedstawione w zaskarżonym wyroku w następujący sposób:

13

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu Pierwszej Instancji w dniu 26 września 2005 r. E. Genette wniósł skargę o stwierdzenie nieważności decyzji kierownika wydziału „Emerytury i renty” biura „administrowania i rozliczania należności indywidualnych” (PMO) z dnia 25 stycznia 2005 r. (zwanej dalej „decyzją z dnia 25 stycznia 2005 r.”) oraz decyzji dyrektora generalnego DG ds. personelu i administracji z dnia 10 czerwca 2005 r. (zwanej dalej „decyzją z dnia 10 czerwca 2005 r.”). Skarga ta została zarejestrowana pod sygnaturą T-361/05.

14

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. Sąd Pierwszej Instancji przekazał niniejszą sprawę do rozpatrzenia Sądowi do spraw Służby Publicznej, na podstawie art. 3 ust. 3 decyzji Rady 2004/752/WE, Euratom z dnia 2 listopada 2004 r. ustanawiającej Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (Dz.U. L 333, s. 7). Skarga została zarejestrowana w sekretariacie tego Sądu pod sygnaturą F-92/05.

15

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 8 maja 2006 r. Królestwo Belgii złożyło wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego wnioski Komisji. Na podstawie art. 115 § 1 i art. 116 § 6 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji — mających, na mocy art. 3 ust. 4 decyzji 2004/752, odpowiednio zastosowanie do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej do czasu wejścia w życie regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej — prezes pierwszej izby Sądu do spraw Służby Publicznej postanowieniem z dnia 29 czerwca 2006 r. dopuścił tę interwencję.

16

Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził zaskarżonym wyrokiem nieważność decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r.

17

Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił przede wszystkim zgłoszony przez Komisję zarzut niedopuszczalności z powodu wniesienia skargi po terminie przewidzianym w art. 91 ust. 3 regulaminu pracowniczego.

18

Następnie stwierdził, że żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 10 czerwca 2005 r., oddalającej zażalenie wniesione przez E. Genette’a w dniu 22 kwietnia 2005 r. na decyzję z dnia 25 stycznia 2005 r., pozbawione były autonomicznej treści w stosunku do żądań stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. oraz że w związku z tym ich jedynym przedmiotem było żądanie stwierdzenia nieważności tej ostatniej decyzji.

19

Sąd do spraw Służby Publicznej w pierwszej kolejności zbadał żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. jako skierowane przeciwko odmowie Komisji zezwolenia na wycofanie przez E. Genette’a wniosku o przeniesienie do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnień, które nabył on w belgijskim systemie emerytalnym. W punktach 42–50 zaskarżonego wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej zinterpretował najpierw żądania E. Genette’a w tym zakresie. Wskazał on, że przeniesienie do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnień nabytych w krajowym systemie emerytalnym należało rozumieć jako czynność polegającą kolejno na dwóch rodzajach jednostronnych decyzji podjętych na wniosek zainteresowanego i w ramach kompetencji, z jednej strony, organu zarządzającego krajowym systemem emerytalnym, a z drugiej strony, kompetencji instytucji wspólnotowej. Jako że zgodnie z art. 9 ustawy z 1991 r. wycofanie decyzji wydanych przez organ zarządzający belgijskim systemem emerytalnym na wniosek zainteresowanego było zgodne z prawem dopóki subrogacja przewidziana w art. 11 tej ustawy nie stała się ostateczna, Sąd do spraw Służby Publicznej ocenił, że przeniesienie uprawnień jest w całości anulowane, jeśli wycofywana jest również decyzja instytucji ustalająca odpowiednią bonifikatę w latach w systemie wspólnotowym oraz że, w konsekwencji, zgoda instytucji, o której mowa w art. 9 ustawy z 1991 r., może odnosić się jedynie do wycofania decyzji wydanej przez instytucję przy przeniesieniu uprawnień do świadczeń emerytalnych. Orzekł on zatem, że żądania skierowane przeciwko odmowie Komisji zezwolenia E. Genette’owi na wycofanie jego wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień należy interpretować jako zmierzające do stwierdzenia nieważności odmowy Komisji wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.

20

Sąd do spraw Służby Publicznej zbadał następnie w pkt 55–93 zaskarżonego wyroku kwestię dopuszczalności żądań stwierdzenia nieważności odmowy Komisji wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Stwierdził on najpierw, że wniosek o wycofanie tych decyzji, wniesiony po upływie terminu zaskarżenia, był jednak uzasadniony nową istotną okolicznością faktyczną odpowiadającą późniejszemu wejściu w życie ustawy z 2003 r. oraz art. 26 ust. 3 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego. Owe nowe przepisy zmieniły sytuację prawną E. Genette’a w odniesieniu do przeniesienia do wspólnotowego systemu emerytalnego jego uprawnień nabytych w belgijskim systemie emerytalnym i uzasadniały ponowne zbadanie decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Bowiem wykładnia, zgodnie z którą E. Genette był wyłączony z zakresu stosowania tych nowych przepisów, mogłaby, zdaniem Sądu, spowodować nieuzasadnioną różnicę w traktowaniu w świetle art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego, jak i nowego regulaminu pracowniczego urzędników, którzy przenieśli do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnienia nabyte w belgijskim systemie emerytalnym, i urzędników, którzy nie uzyskali takiego przeniesienia. Ponadto stosowanie ze skutkiem wstecznym tych przepisów do niektórych ograniczonych kategorii urzędników, lecz nie do E. Genette’a, budziłoby wątpliwość co do zgodności z prawem tej różnicy w traktowaniu w świetle zasady poszanowania uzasadnionych oczekiwań.

21

Sąd do spraw Służby Publicznej ocenił następnie, że wniosek z dnia 31 października 2004 r., zmierzający do ponownego zbadania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r., został złożony w rozsądnym terminie, licząc od chwili, gdy E. Genette powziął konkretną wiedzę o nowej istotnej okoliczności faktycznej uzasadniającej wniosek. Wywiódł on z tego, że żądania stwierdzenia nieważności odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. przez Komisję były dopuszczalne.

22

Wreszcie Sąd do spraw Służby Publicznej uwzględnił wysuwane przez E. Genette’a żądanie stwierdzenia nieważności, uwzględniając zarzuty pierwszy i trzeci dotyczące błędu co do prawa w uzasadnieniu decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r., zgodnie z którym, po pierwsze, przeniesienie do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnień nabytych E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym stało się nieodwołalne w następstwie zgody zainteresowanego, oraz po drugie, przeniesienie to nie mogło zostać wycofane wobec braku przepisu prawa wspólnotowego, który by to umożliwiał.

23

Jeśli chodzi o zarzut pierwszy stwierdzenia nieważności, Sąd do spraw Służby Publicznej ocenił, w pkt 103–110 zaskarżonego wyroku, że Komisja dopuściła się w decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. błędu co do prawa, ponieważ swoją odmowę wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. oparła na tym, że wyraźna akceptacja tych decyzji przez E. Genette’a spowodowała, że stały się one ostateczne. W istocie, zdaniem Sądu, o ile ta akceptacja umożliwiła wejście tych decyzji w życie, o tyle dopiero upływ terminów przewidzianych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego spowodował, że stały się one ostateczne.

24

Jeśli chodzi o zarzut trzeci stwierdzenia nieważności, Sąd do spraw Służby Publicznej ocenił w pkt 118–135 zaskarżonego wyroku, że Komisja naruszyła granice kompetencji przysługującej jej na podstawie art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego, jak i nowego regulaminu pracowniczego oraz że w związku z tym decyzja z dnia 25 stycznia 2005 r. naruszała prawo. Orzekł on, że wobec braku szczególnych przepisów wspólnotowych regulujących tę kwestię, wycofanie decyzji o przeniesieniu do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnień nabytych w krajowym systemie emerytalnym określa orzecznictwo Trybunału dotyczące wycofywania wszelkich decyzji indywidualnych przyznających uprawnienia. Oceniwszy, że wycofanie decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. nie naruszało samo w sobie praw belgijskiego systemu emerytalnego, Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł, że nic nie stało na przeszkodzie, aby Komisja wycofała swe decyzje, jak o to wnosił E. Genette.

25

Po drugie, Sąd do spraw Służby Publicznej zbadał w pkt 137 i 138 zaskarżonego wyroku żądania stwierdzenia nieważności odmowy zezwolenia E. Genette’owi przez Komisję na złożenie nowego wniosku o przeniesienie do systemu wspólnotowego uprawnień, które nabył on w belgijskim systemie emerytalnym. Ocenił on, że należało również stwierdzić nieważność tej odmowy, bowiem była ona uzasadniona tymi samymi naruszającymi prawo względami, które leżały u podstaw odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.

26

Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 26 i 29 marca 2007 r. Królestwo Belgii, w sprawie T-90/07 P, oraz Komisja, w sprawie T-99/07 P, wniosły niniejsze odwołania.

27

W dniu 30 czerwca 2007 r. w sprawie T-90/07 P oraz w dniu 3 lipca 2007 r. w sprawie T-99/07 P E. Genette złożył odpowiedzi na odwołania. Pismem z dnia 3 maja 2007 r. w sprawie T-90/07 P oraz pismem z dnia 8 maja 2007 r. w sprawie T-99/07 P Królestwo Belgii oraz Komisja, odpowiednio, zrezygnowały ze złożenia odpowiedzi.

28

Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 13 lipca 2007 r. w sprawie T-99/07 P oraz w dniu 17 lipca 2007 r. w sprawie T-90/07 P Komisja i Królestwo Belgii, odpowiednio, wniosły zgodnie z art. 143 regulaminu o możliwość złożenia repliki. Postanowieniami z dnia 25 i 30 lipca 2007 r. prezes izby odwołań uwzględnił te wnioski z zastrzeżeniem jednak, że zakres tych pism procesowych należy ograniczyć wyłącznie do kwestii dopuszczalności. Repliki oraz dupliki zostały złożone w wyznaczonych terminach.

29

Procedura pisemna w sprawie T-99/07 P została zamknięta w dniu 27 grudnia 2007 r., a w sprawie T-90/07 P w dniu 28 stycznia 2008 r.

30

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 stycznia 2008 r. Komisja poinformowała, że zgodnie z art. 146 regulaminu pragnie wystąpić przed Sądem celem ustnego wygłoszenia uwag w sprawie T-99/07 P. Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 19 lutego 2008 r. Królestwo Belgii złożyło podobny wniosek w sprawach T-99/07 P i T-90/07 P. W tych samych pismach Królestwo Belgii wniosło ponadto o połączenie spraw T-99/07 P i T-90/07 P dla celów procedury ustnej i wydania wyroku, na podstawie art. 50 i 144 regulaminu. Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 29 lutego 2008 r. i w dniu 11 marca 2008 r. Komisja i E. Genette przedstawili, odpowiednio, uwagi w zakresie wniosku o połączenie.

31

Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd (izba odwołań) postanowił otworzyć procedurę ustną w sprawach T-99/07 P i T-90/07 P. Postanowieniem z dnia 4 lipca 2008 r. prezes izby odwołań nakazał połączenie tych spraw dla celów procedury ustnej i wydania wyroku.

32

W ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 i 144 regulaminu, Sąd wezwał strony do udzielenia odpowiedzi na szereg pisemnych pytań. Wezwaniu temu uczyniono zadość w wyznaczonych terminach.

33

Królestwo Belgii wnosi do Sądu o uchylenie zaskarżonego wyroku.

34

Komisja wnosi do Sądu o:

35

E. Genette wnosi do Sądu o:

36

E. Genette wnosi zasadniczo o stwierdzenie niedopuszczalności odwołań wniesionych przez Królestwo Belgii i Komisję, ponieważ żądania w nich zawarte nie mają na celu uwzględnienia w całości lub w części jednego lub drugiego z żądań zgłoszonych w pierwszej instancji, zgodnie z wymogami art. 139 § 1 lit. b) regulaminu, lub są sformułowane w sposób nieprawidłowy.

37

W sprawie T-90/07 P E. Genette podnosi, że Królestwo Belgii ograniczyło się do wniesienia o uchylenie zaskarżonego wyroku. Odwołanie jest zatem pozbawione skuteczności, bowiem gdyby zostało uwzględnione, Sąd do spraw Służby Publicznej lub Sąd nie mogłyby — z powodu braku wniosków w tym zakresie — uwzględnić żądań Królestwa Belgii zgłoszonych w pierwszej instancji, a powtórzonych w pkt 32 zaskarżonego wyroku. Ponadto braku tego nie można usunąć poprzez odwołanie się do żądań Komisji w sprawie T-99/07 P, jak to proponowało uczynić Królestwo Belgii.

38

W sprawie T-99/07 E. Genette powołuje się na to, że Komisja zgłosiła nieprawidłowe wnioski dotyczące dalszego przebiegu postępowania na wypadek uchylenia przez Sąd zaskarżonego wyroku. W istocie wnioski Komisji o stwierdzenie niedopuszczalności, bądź pomocniczo bezzasadności, skarg wniesionych przez E. Genette’a do Sądu do spraw Służby Publicznej są niedopuszczalne, ponieważ są to wnioski nowe, które zmieniają przedmiot sporu w pierwszej instancji. Wobec braku dopuszczalnych wniosków Komisji o uwzględnienie jej żądań zgłoszonych w pierwszej instancji, nie leży w interesie wymiaru sprawiedliwości i byłoby sprzeczne z zasadą prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, aby Sąd orzekał w przedmiocie wniosków tej instytucji o uchylenie wyroku, a zatem odwołanie wniesione przez tę ostatnią podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne.

39

Królestwo Belgii i Komisja wnoszą o oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez E. Genette’a odpowiednio wobec ich odwołań.

40

Brak w niniejszych odwołaniach wniosków o uwzględnienie w całości lub w części żądań zgłoszonych w pierwszej instancji, w rozumieniu art. 139 § 1 lit. b) regulaminu, nie uzasadnia odrzucenia tych odwołań jako niedopuszczalnych, skoro zawierają one wnioski wnoszących odwołanie o uchylenie orzeczenia Sądu do spraw Służby Publicznej, zgodnie z art. 139 § 1 lit. a) regulaminu.

41

W istocie, skuteczność takiego odwołania jest w takich okolicznościach zachowana, ponieważ — jeśli Sąd uwzględni wnioski wnoszących odwołanie o uchylenie — nie zakończy on sporu, lecz przywróci stan, w którym strony znajdowały się przed wydaniem zaskarżonego wyroku. Sąd, który będzie miał wydać orzeczenie kończące postępowanie w sprawie — niezależnie od tego, czy będzie to Sąd do spraw Służby Publicznej czy też sam Sąd Pierwszej Instancji, w zależności od tego, czy ten ostatni skorzysta z uprawnienia przysługującego mu na podstawie art. 13 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału — będzie zobowiązany rozpoznać wnioski zgłoszone przez te strony w pierwszej instancji celem ich uwzględnienia w całości lub w części, bądź ich oddalenia, przy czym nie będzie mógł uzasadnić tego oddalenia tym, że wnioski te nie zostały powtórzone w postępowaniu przed nim (zob. podobnie postanowienie Trybunału z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie C-12/05 P Meister przeciwko OHIM, niepublikowane w Zbiorze, pkt 107).

42

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że Królestwo Belgii wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku. Jeśli Sąd uwzględni odwołanie i uchyli ten wyrok w całości lub w części, sąd, który będzie miał wydać orzeczenie kończące postępowanie w sprawie, powinien rozpoznać wnioski zgłoszone w pierwszej instancji przez Królestwo Belgii na poparcie żądań Komisji.

43

Podobnie, niezależnie od tego, czy — jak twierdzi E. Genette — Komisja nie wniosła w ramach odwołania o to samo co w pierwszej instancji, bezsporne jest, że wniosła prawidłowo o uchylenie zaskarżonego wyroku. Zatem jeśli Sąd uwzględni odwołanie i uchyli ten wyrok w całości lub w części, sąd, który będzie miał wydać orzeczenie kończące postępowanie w sprawie, powinien uwzględnić wnioski zgłoszone w pierwszej instancji przez Komisję, odrzucając jednak zarzuty, które zostały zgłoszone na poparcie tych wniosków po raz pierwszy w ramach odwołania (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 1 czerwca 1994 r. w sprawie C-136/92 P Komisja przeciwko Brazzelli Lualdi i in., Rec. s. I-1981, pkt 59).

44

W związku z tym należy oddalić zarzuty niedopuszczalności podniesione przez E. Genette’a wobec obu odwołań.

45

W sprawie T-90/07 P Królestwo Belgii podnosi cztery zarzuty na poparcie wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku. Zarzut pierwszy dotyczy, tytułem głównym, braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej do oceny dopuszczalności wniosku z dnia 31 października 2004 r. w świetle prawa belgijskiego, a tytułem ewentualnym, błędu co do prawa w zakresie wykładni prawa belgijskiego przyjętej w zaskarżonym wyroku. Zarzut drugi dotyczy błędu co do prawa w zakresie stwierdzenia nieważności odmowy zezwolenia E. Genette’owi przez Komisję na złożenie nowego wniosku o przeniesienie uprawnień. Zarzut trzeci dotyczy błędu co do prawa w zakresie uznania wniosków o stwierdzenie nieważności odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. przez Komisję za dopuszczalne. Wreszcie zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady pewności prawa.

46

W sprawie T-99/07 P Komisja opiera się na czterech zarzutach i wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku. Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita i zmienił przedmiot sporu. Zarzut drugi dotyczy braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej oraz naruszenia prawa do obrony. Zarzut trzeci dotyczy, zasadniczo, błędu co do prawa w zakresie oceny skutków zgody wyrażonej przez E. Genette’a na propozycje sformułowane przez Komisję w decyzjach z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Wreszcie zarzut czwarty dotyczy, tytułem głównym, naruszenia art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego, a pomocniczo, naruszenia zasad mających zastosowanie do wycofywania decyzji indywidualnych przyznających uprawnienia, braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej, naruszenia zasady ochrony prawa do obrony i błędnych ustaleń faktycznych oraz, tym bardziej pomocniczo, błędu co do prawa w zakresie stwierdzenia nieważności odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. przez Komisję.

47

Sąd stwierdza w niniejszej sprawie, że logika procesu uzasadnia zbadanie najpierw zarzutu pierwszego zgłoszonego przez Królestwo Belgii w sprawie T-90/07 P, a dotyczącego, tytułem głównym, braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej do dokonania oceny dopuszczalności wniosku z dnia 31 października 2004 r. w świetle prawa belgijskiego, a pomocniczo, błędu co do prawa w zakresie wykładni prawa belgijskiego przyjętej w zaskarżonym wyroku, jak również zarzutu pierwszego podniesionego przez Komisję w sprawie T-99/07 P, a dotyczącego tego, że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita i zmienił przedmiot sporu.

48

Królestwo Belgii twierdzi zasadniczo, że Sąd do spraw Służby Publicznej przekroczył granice swej właściwości, gdyż ocenił dopuszczalność wniosku z dnia 31 października 2004 r., a w konsekwencji wniesionej do niego skargi, w świetle art. 9 ustawy z 1991 r. i art. 194 ustawy z 2006 r. W ten sposób naruszył zasady rozdziału kompetencji między wspólnotowym porządkiem prawnym a belgijskim porządkiem prawnym.

49

Zdaniem Królestwa Belgii Sąd do spraw Służby Publicznej dopuścił się ponadto błędu co do prawa w zakresie wykładni art. 9 ustawy z 1991 r. w jej brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy (zmieniającej) z 2006 r. oraz art. 194 tej ostatniej ustawy, gdyż uznał na podstawie tych przepisów, że wniosek z dnia 31 października 2004 r. i ostatecznie skarga wniesiona do niego były dopuszczalne. W każdym razie wniosek z dnia 31 października 2004 r. powinien był zostać zbadany w świetle art. 9 ustawy z 1991 r. w jej brzmieniu po wprowadzeniu zmian ustawą z 2006 r., z którego wynikało wyraźnie, że wycofanie wniosku o przeniesienie uprawnień jest możliwe jedynie w przypadku wcześniejszego przejścia danego urzędnika na emeryturę, jak to przewiduje art. 77 regulaminu pracowniczego.

50

Wreszcie, Królestwo Belgii wnosi o oddalenie zarzutów niedopuszczalności podniesionych przez E. Genette’a wobec niniejszego zarzutu.

51

E. Genette wnosi, tytułem głównym, o oddalenie tego zarzutu jako bezzasadnego w zakresie, w jakim dotyczy on niewłaściwości, oraz jako niedopuszczalnego, a w każdym razie bezzasadnego, w zakresie, w jakim dotyczy on błędu co do prawa.

52

Zarzut dotyczący braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej do dokonywania wykładni prawa belgijskiego nie jest uzasadniony, bowiem sąd wspólnotowy zgodnie z orzecznictwem jest właściwy do dokonywania wykładni prawa krajowego, jeśli od takiej wykładni zależy zastosowanie przepisu regulaminu pracowniczego, a w konsekwencji zgodność decyzji Komisji z prawem.

53

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego błędnej wykładni prawa belgijskiego E. Genette podnosi, że jest on niedopuszczalny w zakresie, w jakim powtarza on zarzut, który został już zgłoszony i oddalony w pierwszej instancji. Pomocniczo wskazuje on, że tę część zarzutu należy oddalić jako bezzasadną bądź, w każdym razie, jako nieskuteczną. Ta część zarzutu nie może być uzasadniona, bowiem w zaskarżonym wyroku art. 9 ustawy z 1991 r. został zinterpretowany zgodnie ze wspólnotowymi zasadami mającymi zastosowanie w tym obszarze i z uwzględnieniem woli ustawodawcy belgijskiego. W każdym bądź razie nie jest skuteczna, ponieważ odnosi się wyłącznie do pobocznych kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a nie odnosi się w ogóle do zasadniczego nurtu uzasadnienia.

54

Poprzez zarzut pierwszy Królestwo Belgii kwestionuje zasadniczo pkt 49 i 50 zaskarżonego wyroku, w których Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł, w świetle art. 9 ustawy z 1991 r., że dopóki subrogacja nie stała się skuteczna, organ zarządzający belgijskim systemem emerytalnym musiał wycofać wydane przez siebie decyzje na wniosek zainteresowanego, oraz ocenił, że w tym wypadku przeniesienie do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym zostałoby w całości anulowane, gdyby zostały wycofane również decyzje Komisji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Jak podkreśliło Królestwo Belgii, to spostrzeżenie sformułowane w zaskarżonym wyroku miało zasadnicze znaczenie dla dokonanej przez Sąd do spraw Służby Publicznej oceny przedmiotu, a ostatecznie również dopuszczalności skargi, tytułem głównym, o stwierdzenie nieważności odmowy zezwolenia E. Genette’owi przez Komisję na wycofanie wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień, przy czym stwierdzenie nieważności odmowy zezwolenia E. Genette’owi przez Komisję na złożenie nowego wniosku o przeniesienie było samo w sobie jedynie konsekwencją stwierdzenia nieważności odmowy wycofania tego wniosku o przeniesienie uprawnień, jak to wynika z pkt 1 sentencji w związku z pkt 138 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W istocie, na podstawie tego spostrzeżenia Sąd do spraw Służby Publicznej przedefiniował w zaskarżonym wyroku główny przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. na stwierdzenie nieważności odmowy wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.

55

Z rozważań kwestionowanych w ramach niniejszego zarzutu wynika, że celem dokonania oceny przedmiotu i ostatecznie dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności odmowy zezwolenia E. Genette’owi na wycofanie wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień Sąd do spraw Służby Publicznej w sposób dorozumiany, lecz nieunikniony, stwierdził w zaskarżonym wyroku, że mocą decyzji wydanej przez Komisję w następstwie wniosku z dnia 31 października 2004 r. decyzje Institut national d’assurances sociales pour les travailleurs indépendants (krajowego instytutu ubezpieczeń dla osób pracujących na własny rachunek, KIUPWR) oraz Office national des pensions (krajowego zakładu ubezpieczeń, KZU) w przedmiocie obliczenia wartości uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym mogłyby w belgijskim porządku prawnym zostać anulowane z mocy prawa.

56

W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 11 ust. 2 akapit drugi załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego instytucja, w której urzędnik pełni służbę, określa liczbę lat służby uprawniających do emerytury, które są zaliczane w ramach jej systemu emerytalnego, na podstawie wartości uprawnień do emerytury, którą ten urzędnik zgromadził przed podjęciem służby w ten instytucji w krajowym systemie emerytalnym. Z przepisu tego wynika, że instytucja wspólnotowa ma jedynie obowiązek przeliczenia wartości uprawnień do emerytury obliczonej przez organ zarządzający krajowym systemem emerytalnym, w którym zainteresowany urzędnik nabył prawa przed podjęciem służby we Wspólnotach, na liczbę lat służby uprawniających do emerytury, które są zaliczane w ramach systemu emerytalnego tej instytucji. Obliczenie wartości uprawnień emerytalnych podlegających przeniesieniu wchodzi natomiast wyłącznie w zakres kompetencji organu zarządzającego krajowym systemem emerytalnym, którego dotyczy przeniesienie (wyrok Trybunału z dnia 9 listopada 1989 r. w sprawach połączonych 75/88, 146/88 i 147/88 Bonazzi-Bertottilli i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 3599, pkt 17). Do każdego państwa członkowskiego należy ponadto wybór i wdrożenie konkretnych środków umożliwiających wykonanie przyznanego urzędnikom wspólnotowym uprawnienia do przeniesienia do wspólnotowego systemu emerytalnego uprawnień, które nabyli oni w krajowym systemie emerytalnym (wyrok Trybunału z dnia 20 października 1981 r. w sprawie 137/80 Komisja przeciwko Belgii, Rec. s. 2393, pkt 18).

57

Decyzje dotyczące, z jednej strony, obliczenia wartości uprawnień emerytalnych podlegających przeniesieniu oraz, z drugiej strony, konwersji tych praw na liczbę lat służby uprawniających do emerytury, które są zaliczane w ramach wspólnotowego systemu emerytalnego, umiejscowione są w różnych porządkach prawnych i każda z nich podlega kontroli sądowej właściwej dla tych porządków prawnych (ww. w pkt 56 wyrok w sprawach połączonych Bonazzi-Bertottilli i in. przeciwko Komisji, pkt 19; wyroki Sądu z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie T-233/97 Bang-Hansen przeciwko Komisji, RecFP s. I-A-625 i II-1889, pkt 39, oraz z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie T-67/02 Radauer przeciwko Radzie, RecFP s. I-A-89 i II-395, pkt 31). Wyłącznie krajowe organy administracyjne i sądy są właściwe do rozpoznania wniosków lub sporów dotyczących decyzji w przedmiocie obliczenia wartości uprawnień nabytych przez urzędników wspólnotowych w krajowym systemie emerytalnym i to do zainteresowanych urzędników należy składanie odpowiednich wniosków do tych organów administracyjnych lub wszczynanie postępowania przed tymi sądami, zgodnie z obowiązującym procedurami przewidzianymi w prawie krajowym.

58

W niniejszej sprawie z zaskarżonego wyroku wynika, że w następstwie wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień odpowiednie organy zarządzające belgijskim systemem emerytalnym, a mianowicie KIUPWR i KZU, wydały decyzje w przedmiocie obliczenia wartości uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym zgodnie z obowiązującymi wtedy przepisami ustawy z 1991 r. Nawet zakładając — jak to ocenił Sąd do spraw Służby Publicznej w zaskarżonym wyroku — że wniosek z dnia 31 października 2004 r. miał na celu w szczególności anulowanie na podstawie art. 9 ustawy z 1991 r. decyzji KIUPWR i KZU w przedmiocie obliczenia wartości uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym, to dotyczyłby on kwestii, która należy do belgijskiego porządku prawnego i podlega wyłącznie kompetencji krajowych organów administracyjnych lub sądów belgijskich.

59

Stwierdzając, że wskutek decyzji wydanej przez Komisję w następstwie wniosku z dnia 31 października 2004 r., decyzje KIUPWR i KZU w przedmiocie obliczenia wartości uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym mogły zostać anulowane z mocy prawa w belgijskim porządku prawnym zgodnie z art. 9 ustawy z 1991 r., Sąd do spraw Służby Publicznej wykroczył zatem poza granice swej właściwości.

60

Wynika stąd, że w zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej nie mógł, nie naruszając kompetencji zastrzeżonej dla Królestwa Belgii, stwierdzić, że zgodnie z art. 9 ustawy z 1991 r. decyzje KIUPWR i KZU w przedmiocie obliczenia wartości uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym zostałyby na wniosek zainteresowanego anulowane z mocy prawa w przypadku wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. dla celów przedefiniowania głównego przedmiotu żądań stwierdzenia nieważności, jakim miałaby być odmowa wycofania wspomnianych decyzji przez Komisję.

61

Należy zatem uwzględnić zarzut pierwszy podniesiony przez Królestwo Belgii w sprawie T-90/07 P.

62

Komisja twierdzi, że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita, stwierdzając nieważność odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. przez Komisję. Ze skargi wniesionej w dniu 26 września 2005 r., a wcześniej z wniosku z dnia 31 października 2004 r. oraz z zażalenia z dnia 22 kwietnia 2005 r., wynikało wyraźnie, że głównym przedmiotem skargi do Sądu do spraw Służby Publicznej nie było wycofanie decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.

63

E. Genette wnosi, tytułem głównym, o odrzucenie niniejszego zarzutu jako niedopuszczalnego oraz, pomocniczo, o jego oddalenie jako bezzasadnego.

64

Tytułem głównym E. Genette podnosi niedopuszczalność niniejszego zarzutu w świetle art. 139 § 2 regulaminu, ponieważ zmienia on przedmiot skargi do Sądu do spraw Służby Publicznej. W pierwszej instancji Komisja sama twierdziła, że przedmiotem skargi jest stwierdzenie nieważności odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.

65

Pomocniczo E. Genette twierdzi, że niniejszy zarzut nie jest uzasadniony ani prawnie, ani faktycznie. Skoro Sąd do spraw Służby Publicznej uwzględnił żądania skargi wszczynającej postępowanie, stwierdzając nieważność decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r., nie można uznać, że wykroczył poza obiektywne granice sporu. Ponadto przedmiot, który E. Genette sam ustalił w swojej skardze w pierwszej instancji, nie ma znaczenia, jako że dyktowany był jedynie troską o uniknięcie jej odrzucenia jako niedopuszczalnej. W pierwszej instancji rozwinął on pomocniczą argumentację, wychodząc z założenia, że przedmiotem jego skargi była odmowa wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Wreszcie, zdaniem E. Genette'a, sąd wspólnotowy dysponuje swobodą oceny przedmiotu skargi na podstawie obiektywnej analizy treści skargi, co też Sąd do spraw Służby Publicznej w tej sprawie uczynił.

66

W każdym bądź razie E. Genette wskazuje, że Sąd do spraw Służby Publicznej powinien zbadać z urzędu i w sposób obiektywny bezwzględne przeszkody procesowe w odniesieniu do skargi oraz że nie jest on w tym zakresie związany argumentami stron. To w ten właśnie sposób w niniejszej sprawie dokonał on autonomicznej oceny przedmiotu skargi.

67

Należy w pierwszej kolejności zbadać zarzut niedopuszczalności podniesiony przez E. Genette’a, a dotyczący zasadniczo tego, że celem Komisji w związku z wysunięciem niniejszego zarzutu było poddanie do rozpoznania Sądowi sporu o szerszym zakresie niż ten, który rozpoznał Sąd do spraw Służby Publicznej.

68

Z art. 225a WE, art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału oraz z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać kwestionowane części wyroku, którego uchylenie ma na celu, oraz zawierać argumenty prawne, które szczegółowo uzasadniają to żądanie (postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2008 r. w sprawie T-233/07 P Lebedef-Caponi przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 24 i 25; wyrok Sądu z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie T-107/07 P Rossi Ferreras przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 26 i 27).

69

W zarzucie pierwszym Komisja podnosi, że stwierdzenie nieważności orzeczone przez Sąd do spraw Służby Publicznej wykracza poza to, czego żądał E. Genette w skardze. Choć rzeczywiście Komisja zmieniła stanowisko w odniesieniu do przedmiotu sporu, zarzutu takiego, dotyczącego w istocie zakwestionowania kwalifikacji głównego przedmiotu sporu przyjętej przez Sąd do spraw Służby Publicznej w zaskarżonym wyroku, nie można uznać za skutkujący poddaniem rozpoznaniu przez Sąd sporu o szerszym zakresie niż ten, który rozpoznał Sąd do spraw Służby Publicznej. Odpowiada on ponadto przesłankom dopuszczalności ustanowionym w regulaminie, a więc należy go w konsekwencji uznać za dopuszczalny.

70

W związku z tym należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez E. Genette’a.

71

Jeśli chodzi o zasadność niniejszego zarzutu, należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału, mającym zastosowanie do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej zgodnie z art. 7 ust. 1 załącznika Ido tego statutu, oraz z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu, skarga powinna, w szczególności, zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz zwięzłe przedstawienie głównych podnoszonych zarzutów. Skarga stanowi w ten sposób akt wszczynający postępowanie, w którym skarżący ma obowiązek określić przedmiot sporu (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 25 września 1979 r. w sprawie 232/78 Komisja przeciwko Francji, Rec. s. 2729, pkt 3; z dnia 6 kwietnia 2000 r. w sprawie C-256/98 Komisja przeciwko Francji, Rec. s. I-2487, pkt 31; postanowienie Trybunału z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie C-242/07 P Belgia przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-9757, pkt 41).

72

Ponadto, jako że sąd wspólnotowy rozpatrujący skargę o stwierdzenie nieważności nie może orzekać ultra petita, stwierdzenie nieważności, które orzeka, nie może wychodzić poza żądania skarżącego (zob. wyrok Trybunału z dnia 14 września 1999 r. w sprawie C-310/97 P Komisji przeciwko AssiDomän Kraft Products i in., Rec. s. I-5363, pkt 52, oraz cytowane tam orzecznictwo).

73

W tym zakresie należy zauważyć, że jak wynika z pkt 40 i 41 zaskarżonego wyroku, E. Genette twierdził przez Sądem do spraw Służby Publicznej, że „przedmiotem jego żądania nie [było] wycofanie [decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.], lecz wyrażenie przez Komisję zgody na wycofanie […] wniosku [z dnia 13 lipca 2001 r.] o przeniesienie uprawnień” oraz że „[d]ecyzje z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. pozostałyby w mocy w każdym przypadku, nawet gdyby Komisja uwzględniła jego wniosek”. Ponadto, jak to wynika z pkt 41 zaskarżonego wyroku, E. Genette sam podnosił przed Sądem do spraw Służby Publicznej, że na tym etapie nie mogło być mowy o wycofaniu decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. oraz że, w każdym bądź razie, wycofanie to można by rozważać jedynie pod warunkiem, który nie był jeszcze spełniony, że władze belgijskie, w następstwie ewentualnie skargi do sądów belgijskich, wydadzą na podstawie ustawy z 2003 r. nowe decyzje w przedmiocie kwot podlegających przekazaniu do wspólnotowego systemu emerytalnego. W związku z tym E. Genette twierdził w pierwszej instancji, że żądania stwierdzenia nieważności odmowy Komisji zezwolenia mu na wycofanie wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień nie można było interpretować jako zmierzającego do stwierdzenia nieważności odmowy wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r.

74

W tej sytuacji należy stwierdzić, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie mógł — jak to uczynił w pkt 50 zaskarżonego wyroku — przedefiniować głównego przedmiotu skargi na stwierdzenie nieważności odmowy wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie C-176/06 P Stadtwerke Schwäbisch Hall i in. przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 25).

75

Komisja słusznie zatem twierdzi, że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita i dokonał w niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 1 sentencji wyroku w związku z pkt 136 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stwierdzenia nieważności odmowy wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. zawartej w decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r.

76

Należy w związku z tym uwzględnić zarzut pierwszy podniesiony przez Komisję w sprawie T-99/07 P.

77

Z poprzedzających rozważań wynika, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie mógł, nie naruszając kompetencji zastrzeżonych dla Królestwa Belgii, ani orzec ultra petita, ani przedefiniować przedmiotu skargi wniesionej przez E. Genette’a na stwierdzenie nieważności odmowy wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Zaskarżony wyrok należy zatem uchylić w zakresie, w jakim dokonuje on takiego przekwalifikowania.

78

Ponadto, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita i zmienił przedmiot sporu poddanego mu do rozpoznania, należy uchylić zaskarżony wyrok w zakresie, w jakim stwierdza on nieważność zawartej w decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. odmowy wycofania przez Komisję decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. Wreszcie, jako że stwierdzenie nieważności odmowy Komisji zezwolenia E. Genette’owi na wniesienie nowego wniosku o przeniesienie uprawnień jest tylko konsekwencją stwierdzenia nieważności odmowy wycofania decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. (zob. pkt 54 powyżej), należy również uchylić zaskarżony wyrok w zakresie, w jakim stwierdza on nieważność odmowy Komisji zezwolenia E. Genette’owi na wniesienie nowego wniosku o przeniesienie uprawnień, zawartej w decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r.

79

Z powyższego wynika, że zaskarżony wyrok należy uchylić w całości.

80

Zgodnie z art. 13 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości, jeżeli odwołanie jest uzasadnione, Sąd może sam — w przypadku uchylenia zaskarżonego orzeczenia Sądu do spraw Służby Publicznej i jeśli stan postępowania na to pozwala — wydać orzeczenie w sprawie.

81

Tak jest w niniejszym przypadku. Sąd dysponuje bowiem wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania orzeczenia w sprawie.

82

W sprawie T-99/07 P Komisja wnosi do Sądu, na wypadek gdyby uchylił on zaskarżony wyrok i zdecydował sam wydać orzeczenie w sprawie, o stwierdzenie niedopuszczalności skargi z tego względu, że wniosek z dnia 31 października 2004 r., w zakresie dotyczącym zezwolenia E. Genette’owi na wycofanie wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień, jest bezprzedmiotowy wobec braku w regulaminie pracowniczym podstawy prawnej udzielenia takiego zezwolenia. Artykuł 9 ustawy z 1991 r. również nie może, zdaniem Komisji, stanowić podstawy prawnej zezwolenia, o którym mowa we wniosku, ponieważ regulamin pracowniczy tego nie przewiduje. Treść przepisów regulaminu pracowniczego nie może bowiem zależeć od treści prawa krajowego. Decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. nie można zatem uznać za akt niekorzystny dla E. Genette’a, z którego wynikałoby dla niego prawo do skargi. Pomocniczo Komisja twierdzi, że skargę należy oddalić jako bezzasadną.

83

W pierwszej instancji Komisja, po której stronie Królestwo Belgii wystąpiło w charakterze interwenienta, również wniosła o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, a pomocniczo o jej oddalenie jako bezzasadnej. Zarzuty niedopuszczalności podniesione przez Komisję przed Sądem do spraw Służby Publicznej na poparcie jej żądań dotyczyły złożenia skargi wszczynającej postępowanie w sprawie po terminie przewidzianym w art. 91 ust. 3 regulaminu pracowniczego oraz niedopuszczalności wniosku z dnia 31 października 2004 r. ze względu na ostateczny charakter decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r., brak nowych okoliczności faktycznych uzasadniających ten wniosek oraz jego spóźnione wniesienie w świetle wymogu zachowania rozsądnego terminu.

84

E. Genette twierdzi, że Komisja nie wnosi bynajmniej o uwzględnienie jej żądań wysuniętych w pierwszej instancji, lecz rozwija nowe żądania przed Sądem. Podnosi ona w szczególności nowy zarzut dotyczący jej własnej niewłaściwości do rozpoznania wniosku z dnia 31 października 2004 r. Zarzut ten opiera się na nowym określeniu przedmiotu sporu, którym ma już nie być — jak Komisja twierdziła w pierwszej instancji — wycofanie decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r., lecz wycofanie wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. o przeniesienie uprawnień. Nawet zakładając, że zarzut ten nie jest nowy, należy go odrzucić jako niedopuszczalny, ponieważ został on w skardze sformułowany w sposób niejasny.

85

W pierwszej instancji E. Genette wniósł ponadto o stwierdzenie dopuszczalności skargi, a w konsekwencji o oddalenie zarzutów niedopuszczalności podniesionych przez Komisję.

86

Jako że przesłanki dopuszczalności skargi na mocy art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego są bezwzględnie wiążące, do sądu wspólnotowego należy, w razie potrzeby, zbadanie ich z urzędu (wyroki Sądu z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie T-587/93 Ortega Urretavizcaya przeciwko Komisji, RecFP s. I-A-349 i II-1027, pkt 25; z dnia 29 stycznia 1998 r. w sprawie T-157/96 Affatato przeciwko Komisji, RecFP s. I-A-41 i II-97, pkt 21; postanowienia Sądu z dnia 20 sierpnia 1998 r. w sprawie T-132/97 Collins przeciwko Komitetowi Regionów, RecFP s. I-A-469 i II-1379, pkt 12; z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie T-25/98 de Compte przeciwko Parlamentowi, RecFP s. I-A-629 i II-1903, pkt 38). Jego kontrola nie ogranicza się do zarzutów niedopuszczalności podniesionych przez strony (zob. wyroki Sądu z dnia 12 grudnia 1996 r. w sprawie T-99/95 Stott przeciwko Komisji, Rec. s. II-2227, pkt 22; z dnia 8 stycznia 2003 r. w sprawach połączonych T-94/01, T-152/01 i T-286/01, Hirsch przeciwko EBC, RecFP s. I-A-1 i II-27, pkt 16, oraz cytowane tam orzecznictwo).

87

Artykuły 90 i 91 regulaminu pracowniczego poddają dopuszczalność skargi warunkowi, że zostaje ona wniesiona na akt niekorzystny. Jedynie akty lub działania wywierające bezpośredni i natychmiastowy wpływ na sytuację prawną zainteresowanych stanowią akty niekorzystne (wyrok Trybunału z dnia 21 stycznia 1987 r. w sprawie 204/85 Stroghili przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. 389, pkt 6; ww. w pkt 86 wyrok w sprawie Affatato przeciwko Komisji, pkt 21). Z orzecznictwa wynika ponadto, że nieuwzględnienie przez organ powołujący wniosku urzędnika złożonego na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego nie stanowi aktu niekorzystnego, jeśli organ powołujący nie jest właściwy do podjęcia działań, o które do niego wniesiono (wyrok Sądu z dnia 10 lutego 1999 r. w sprawie T-35/98 Hecq i SFIE przeciwko Komisji, RecFP s. I-A-11 i II-41, pkt 30).

88

Ponieważ w niniejszej sprawie wniosek z dnia 31 października 2004 r. został złożony na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, Sąd zbada z urzędu, czy decyzje zaskarżone w ramach skargi, a mianowicie decyzja z dnia 25 stycznia 2005 r. i decyzja z dnia 10 czerwca 2005 r., mogą być niekorzystne dla E. Genette’a w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

89

Na wstępie należy przypomnieć, że art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego, poza tym, że służy zapewnieniu koordynacji między krajowymi systemami emerytalnymi a wspólnotowym systemem emerytalnym, służy również temu, by uprawnienia nabyte przez urzędników wspólnotowych w państwie członkowskim — niezależnie od ich ewentualnie ograniczonego bądź wręcz warunkowego lub przyszłego charakteru, bądź tego, iż są one niewystarczające, by uzyskać bezpośrednio emeryturę — mogły zostać zachowane na rzecz zainteresowanego urzędnika i uwzględnione w ramach systemu emerytalnego, do którego ten przynależy w chwili zakończenia kariery zawodowej, w tym wypadku w ramach wspólnotowego systemu emerytalnego (ww. w pkt 56 wyrok w sprawie Komisja przeciwko Belgii, pkt 12).

90

Rozważania te wskazują, że „możliwość” wspomniana w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego służy przyznaniu urzędnikom wspólnotowym prawa, którego wykonanie zależy wyłącznie od ich własnego wyboru (ww. w pkt 56 wyrok w sprawie Komisja przeciwko Belgii, pkt 13).

91

W niniejszej sprawie E. Genette skorzystał z możliwości przewidzianej w art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego i złożył w dniu 13 lipca 2001 r., na podstawie ustawy z 1991 r., wniosek o przeniesienie uprawnień. W związku z tym odpowiednie organy zarządzające belgijskim systemem emerytalnym, a mianowicie KIUPWR i KZU, z jednej strony, oraz Komisja, z drugiej strony, podjęły w sposób skoordynowany przez te pierwsze działania w celu wydania w trybie przewidzianym w tym zakresie przez ustawę z 1991 r. decyzji obliczających wartość uprawnień emerytalnych nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym, a przez tę ostatnią, w celu wydania — zgodnie z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego oraz jej ogólnych przepisów wykonawczych — decyzji z dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. przekształcających tę wartość w opcjonalne lata służby uprawniające do emerytury, które mogą być opcjonalnie zaliczone w ramach wspólnotowego systemu emerytalnego, w zależności od wieku przejścia przez E. Genette’a na emeryturę i z zastrzeżeniem spełnienia określonych dodatkowych warunków. Decyzje te wywołują dwojaki skutek, a mianowicie: zachowanie na rzecz E. Genette’a w belgijskim porządku prawnym wartości uprawnień nabytych przez niego w belgijskim systemie emerytalnym oraz zapewnienie we wspólnotowym porządku prawnym i z zastrzeżeniem spełnienia określonych dodatkowych warunków uwzględnienia tych uprawnień we wspólnotowym systemie emerytalnym w zależności od wieku przejścia E. Genette’a na emeryturę.

92

Z samej treści wniosku z dnia 31 października 2004 r. wynika, że jego podstawę stanowi zarzucana niezgodność z prawem ustawy z 1991 r., jako że „system subrogacji przewidziany w [tej ostatniej] ustawie […] jest zdaniem [E. Genette’a] dyskryminujący i sprzeczny z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do [dawnego] regulaminu pracowniczego” oraz okoliczność, że „ponieważ system subrogacji przewidziany w ustawie [… z 1991 r.] był sprzeczny jednocześnie z art. 11 [ust.] 2 [dawnego] regulaminu pracowniczego oraz z zasadą równości traktowania, [ani] »suma podlegająca przekazaniu« w odniesieniu do E. Genette’a, obliczona przez KIUPWR w dniu 3 stycznia 2002 r. oraz przez KZU w dniu 13 lutego 2002 r., [… ani] decyzje [… z] dnia 11 czerwca 2002 r. i z dnia 26 sierpnia 2002 r. dotyczące liczby dodatkowych lat służby uprawniających do emerytury, które są zaliczane na tej podstawie, nie były […] prawidłowe”. To właśnie „w takiej sytuacji”, zgodnie z wnioskiem z dnia 31 października 2004 r., „Komisja [powinna] wydać [E. Genette’owi] zgodę na domaganie się od władz belgijskich na podstawie art. 9 ustawy [… z] 1991 r. wycofania wniosku z dnia 13 lipca 2001 r. [… o przeniesienie] na podstawie tej ustawy oraz na wniesienie nowego wniosku na podstawie art. [4 ust. 1] ustawy [… z] 2003 r”.

93

Wniosek z dnia 31 października 2004 r. opierał się zatem na zakwestionowaniu stosowania przez KIUPWR i KZU ustawy z 1991 r. celem obliczenia wartości uprawnień nabytych przez E. Genette’a w belgijskim systemie emerytalnym. Natomiast, zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 57 powyżej, kwestionowanie stosowania prawa krajowego przez organ zarządzający krajowym systemem emerytalnym należy — zgodnie z zasadą rozdziału kompetencji wynikającą z art. 11 ust. 2 akapit drugi załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego — do krajowego porządku prawnego i w związku z tym wyłącznie do właściwości krajowych organów administracyjnych lub do jurysdykcji sądów krajowych, przy czym wniesienie sprawy do tych ostatnich może ewentualnie skutkować wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowanym do Trybunału Sprawiedliwości w trybie art. 234 WE.

94

Artykuł 11 ust. 2 akapit drugi załącznika VIII do dawnego regulaminu pracowniczego pozbawia zatem całkowicie Komisję kompetencji do rozpoznania środka odwoławczego dotyczącego w istocie stosowania przez KIUPWR i KZU ustawy z 1991 r. do przypadku E. Genette’a i na tej podstawie do wydania temu ostatniemu zezwolenia na domaganie się od tych organów, aby wycofały one decyzje już wydane, na podstawie ustawy z 1991 r., celem wydania nowych, na podstawie ustawy z 2003 r.

95

W tej sytuacji nie można twierdzić, że poprzez oddalenie, decyzją z dnia 25 stycznia 2005 r. oraz decyzją z dnia 10 czerwca 2005 r., wniosku z dnia 31 października 2004 r. Komisja wydała akt wywierający bezpośredni i natychmiastowy wpływ na sytuację prawną E. Genette’a i na jego sytuację wynikającą z regulaminu pracowniczego.

96

Wynika z tego, że oddalenia wniosku z dnia 31 października 2004 r. zawartego w decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. oraz w decyzji z dnia 10 czerwca 2005 r. nie można uznać za akt niekorzystny dla E. Genette’a w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

97

Zatem, nawet bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności argumentacji Komisji przedstawionej powyżej w pkt 82 lub w przedmiocie zasadności zarzutów niedopuszczalności wskazanych powyżej w pkt 83, należy stwierdzić niedopuszczalność skargi w zakresie, w jakim jest ona skierowana na oddalenie wniosku z dnia 31 października 2004 r. zawarte w decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. oraz w decyzji z dnia 10 czerwca 2005 r.

98

W zakresie, w jakim w odpowiedzi na pytania Sądu oraz podczas rozprawy E. Genette utrzymywał, że jego skarga była skierowana również na oddalenie wniosku o udzielenie przez Komisję wsparcia zgodnie z art. 24 regulaminu pracowniczego, sformułowanego w sposób dorozumiany we wniosku z dnia 31 października 2004 r., należy podkreślić, że wniosek złożony na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego musi być dostatecznie wyraźny i precyzyjny, aby umożliwić Komisji ustalenie, jaka powinna być treść decyzji, której wydania żąda się od niej.

99

W niniejszej sprawie, jak to Komisja podkreśliła podczas rozprawy, wniosek z dnia 31 października 2004 r. nie zawiera żadnej wyraźnej i precyzyjnej informacji, która pozwalałaby na jego zinterpretowanie, nawet w duchu otwartości, jako zmierzającego do uzyskania od Komisji wsparcia zgodnie z art. 24 regulaminu pracowniczego. Zatem i samej decyzji z dnia 25 stycznia 2005 r. nie można interpretować jako dorozumianego oddalenia wniosku o udzielenie wsparcia w trybie art. 24 regulaminu pracowniczego.

100

W zakresie, w jakim zdaniem E. Genette’a z zażalenia z dnia 22 kwietnia 2005 r. wynika, że Komisja zaniechała podjęcia działania nakazanego jej przez regulamin pracowniczy i nie przyznała mu z urzędu wsparcia w celu występowania przed belgijskimi organami administracyjnymi lub sądowymi, należy podkreślić, że bezczynność instytucji w zakresie wspomagania jej urzędników i członków personelu w trybie art. 24 regulaminu pracowniczego stanowi akt niekorzystny w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego tylko wtedy, gdy obowiązek wspomagania ciąży na instytucji niezależnie od jakiegokolwiek wniosku jej urzędników lub członków personelu.

101

Zgodnie bowiem z orzecznictwem, co do zasady, to do zainteresowanego urzędnika należy złożenie wniosku o wsparcie do instytucji, w której jest zatrudniony, i jedynie niektóre szczególne okoliczności mogą zobowiązywać instytucję wspólnotową do podjęcia określonego działania wspierającego bez wcześniejszego wniosku tego urzędnika, lecz z własnej inicjatywy (wyrok Trybunału z dnia 12 czerwca 1986 r. w sprawie 229/84 Sommerlatte przeciwko Komisji, Rec. s. 1805, pkt 20).

102

W niniejszej sprawie żadna szczególna okoliczność nie wynika z akt sprawy, a w szczególności nie miało miejsca żadne wsparcie, które zostałoby udzielone indywidualnie niektórym urzędnikom znajdującym się w sytuacji porównywalnej z E. Genettem i które uzasadniałoby podjęcie przez Komisję w stosunku do niego działania wspierającego z jej własnej inicjatywy (zob. podobnie ww. w pkt 101 wyrok w sprawie Sommerlatte przeciwko Komisji, pkt 21 i 22).

103

Wynika z tego, że bezczynność Komisji nie stanowi w niniejszym przypadku aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

104

Należy jednakże wziąć pod uwagę, że E. Genette wyraźnie złożył, w tym samym czasie co zażalenie z dnia 22 kwietnia 2005 r., wniosek o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego zmierzający do tego, aby Komisja „[p]rzyznała mu wsparcie finansowe i techniczne dla wszelkich działań przed belgijskimi organami administracyjnymi i sądami mających na celu zakwestionowanie zgodności z prawem wspólnotowym decyzji wydanych w stosunku do niego przez władze belgijskiej na podstawie belgijskiej ustawy z dnia 21 maja 1991 r.”. Wniosek ten został w sposób wyraźny oddalony przez Komisję decyzją z dnia 10 czerwca 2005 r., która stanowi w tym względzie akt niekorzystny.

105

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, wszystkie skargi na akt niekorzystny wydany przez organ powołujący powinny być co do zasady obowiązkowo poprzedzone zażaleniem w drodze postępowania administracyjnego, które zostało rozstrzygnięte odmownie na podstawie wyraźnej lub dorozumianej decyzji. Skarga wniesiona przed zakończeniem tego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, z uwagi na jej przedwczesny charakter, jest niedopuszczalna zgodnie z art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego (postanowienie Trybunału z dnia 23 września 1986 r. w sprawie 130/86 Du Besset przeciwko Radzie, Rec. s. 2619, pkt 7; wyrok Sądu z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawach połączonych T-47/89 i T-82/89 Marcato przeciwko Komisji, Rec. s. II-231, pkt 32, oraz postanowienie Sądu z dnia 4 grudnia 1991 r. w sprawie T-78/91 Moat i TAO/AFI przeciwko Komisji, Rec. s. II-1387, pkt 3).

106

Jeśli chodzi o bezwzględną przeszkodę procesową, to jak to wynika z orzecznictwa wskazanego w pkt 86 powyżej, do sądu wspólnotowego należy zbadanie jej z urzędu.

107

W niniejszej sprawie, nawet jeśliby założyć, że skarga była również skierowana na oddalenie wniosku o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego wniesionego przez E. Genette’a wraz z zażaleniem z dnia 22 kwietnia 2005 r., to nie poprzedzało jej w tym zakresie zażalenie, czego wymaga art. 91 ust. 2.

108

W konsekwencji skargę należy w każdym razie odrzucić jako niedopuszczalną.

109

Zgodnie z art. 148 akapit pierwszy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, jeżeli odwołanie jest zasadne i Sąd Pierwszej Instancji sam orzeka co do istoty sprawy, to rozstrzyga on o kosztach.

110

Zgodnie z art. 87 § 2 akapit pierwszy tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 144 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

111

Jednakże zgodnie z art. 88 tego regulaminu, który stosuje się na podstawie art. 144 i 148 akapit drugi regulaminu do postępowania, którego przedmiot stanowi odwołanie wniesione przez instytucje w sporach między Wspólnotami a ich pracownikami, instytucje pokrywają co do zasady poniesione przez nie koszty.

112

Zgodnie z art. 87 § 4 akapit pierwszy regulaminu, który ma zastosowanie w niniejszej sprawie, państwa członkowskie, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty.

113

W tej sytuacji E. Genette pokrywa własne koszty postępowania zarówno przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jak i w niniejszej instancji. Komisja pokrywa własne koszty postępowania zarówno przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jak i w niniejszej instancji. Królestwo Belgii, które wstąpiło do sprawy w charakterze interwenienta przed Sądem do spraw Służby Publicznej i które nie wniosło, aby E. Genette został obciążony kosztami niniejszej instancji, pokrywa własne koszty postępowania zarówno przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jak i w niniejszej instancji.

Z powyższych względów

SĄD (izba odwołań)

orzeka, co następuje:

Ramy prawne

Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

Przebieg postępowania w pierwszej instancji i zaskarżony wyrok

W przedmiocie odwołania

Przebieg postępowania

Żądania stron

W przedmiocie dopuszczalności

Argumenty stron

Ocena Sądu

Co do istoty

W przedmiocie zarzutu pierwszego podniesionego przez Królestwo Belgii w sprawie T-90/07 P, dotyczącego, tytułem głównym, braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej do dokonania oceny dopuszczalności wniosku z dnia 31 października 2004 r. w świetle prawa belgijskiego oraz, pomocniczo, błędu co do prawa w zakresie wykładni prawa belgijskiego przyjętej w zaskarżonym wyroku

— Argumenty stron

— Ocena Sądu

W przedmiocie zarzutu pierwszego podniesionego przez Komisję w sprawie T-99/07 P, dotyczącego tego, że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita i zmienił przedmiot sporu

— Argumenty stron

— Ocena Sądu

W przedmiocie skargi wniesionej w pierwszej instancji

Argumenty stron

Ocena Sądu

W przedmiocie kosztów