Sprawa C-545/07

Apis-Hristovich EOOD

przeciwko

Lakorda AD

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski gradski sad)

„Dyrektywa 96/9/WE — Ochrona prawna baz danych — Prawo sui generis — Uzyskanie, weryfikacja i prezentacja zawartości bazy danych — Pobieranie — Istotna część zawartości bazy danych — Elektroniczna baza oficjalnych danych prawnych”

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 marca 2009 r.   I ‐ 1631

Streszczenie wyroku

  1. Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona prawna baz danych – Dyrektywa 96/9

    (dyrektywa 96/9 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 7)

  2. Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona prawna baz danych – Dyrektywa 96/9

    (dyrektywa 96/9 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 7)

  3. Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona prawna baz danych – Dyrektywa 96/9

    (dyrektywa 96/9 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1 ust. 2, art. 7)

  1.  Jak wynika to z samych sformułowań art. 7 ust. 2 lit. a) dyrektywy 96/9 w sprawie ochrony prawnej baz danych, prawodawca wspólnotowy miał zamiar objąć pojęciem „pobieranie” w rozumieniu art. 7 nie tylko czynności „przeniesienia stałego”, lecz również czynności odpowiadające „przeniesieniu czasowemu”. Rozgraniczenie wspomnianych pojęć w rozumieniu art. 7 opiera się na kryterium okresu przechowywania elementów pobranych z chronionej bazy danych na nośniku innym niż nośnik tej bazy danych. Chwila, w której doszło do pobrania w rozumieniu wspomnianego art. 7 z chronionej bazy danych dostępnej drogą elektroniczną, odpowiada chwili zapisania elementów, których dotyczy akt przeniesienia, na innym nośniku niż nośnik tej bazy danych. To pojęcie pobierania jest niezależne od celu, jaki miał autor danego aktu przeniesienia, ewentualnych zmian dokonanych przez tego ostatniego w treści przeniesionych w ten sposób elementów, jak również ewentualnych różnic dotyczących struktury organizacji odnośnych baz danych.

    Okoliczność, iż cechy materialne i techniczne charakteryzujące zawartość chronionej bazy danych jednego producenta występują również w zawartości bazy danych innego producenta, może być interpretowana jako wskazówka, iż doszło do pobrania w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9, chyba że takie pokrywanie się może wynikać z innych czynników niż przeniesienie dokonane między obiema bazami. Fakt, iż elementy uzyskane przez producenta bazy danych ze źródeł, które nie są dostępne publicznie, występują również w bazie danych innego producenta, nie wystarcza jako taki do wykazania, iż doszło do takiego pobrania, ale może na to wskazywać.

    Rodzaj programów informatycznych stosowanych do administrowania obiema elektronicznymi bazami danych nie stanowi kryterium oceny, czy doszło do pobrania w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9.

    (por. pkt 42, 55; pkt 1 sentencji)

  2.  Artykuł 7 dyrektywy 96/9 w sprawie ochrony prawnej baz danych należy interpretować w ten sposób, że w przypadku ogólnego zbioru elementów zawierającego odrębne podgrupy w celu oceny, czy doszło do pobrania lub wtórnego wykorzystania istotnej co do ilości części zawartości bazy danych w rozumieniu tego artykułu, zakres rzekomo pobranych lub wtórnie wykorzystanych elementów jednej z tych podgrup należy porównać z zakresem całkowitej zawartości tej podgrupy, o ile podgrupa ta jako taka stanowi bazę danych odpowiadającą wymogom przyznania ochrony prawem sui generis ustanowionym w art. 7 ust. 1 omawianej dyrektywy. W przeciwnym przypadku, i o ile zbiór ten stanowi chronioną bazę danych, należy porównać zakres rzekomo pobranych lub wtórnie wykorzystanych elementów różnych podgrup tego zbioru i zakres jego całkowitej zawartości.

    Okoliczność, iż elementy rzekomo pobrane lub wtórnie wykorzystane z bazy danych chronionej prawem sui generis zostały uzyskane przez jej producenta ze źródeł niedostępnych publicznie, w zależności od rozmiaru zasobów ludzkich, środków technicznych lub finansowych zastosowanych przez niego w celu zgromadzenia danych elementów z tych źródeł, może mieć wpływ na zaklasyfikowanie ich jako istotnej co do jakości części zawartości odnośnej bazy danych w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9.

    Oficjalny charakter i publiczna dostępność części elementów zawartych w bazie danych nie zwalnia sądu krajowego z przeprowadzenia kontroli w celu oceny, czy doszło do pobrania lub wtórnego wykorzystania istotnej części tej zawartości, czy elementy rzekomo pobrane lub wtórnie wykorzystane z tej bazy danych stanowią istotną co do ilości część zawartości tej bazy lub czy w danym przypadku stanowią one część istotną co do jakości, gdyż dla uzyskania, weryfikacji lub prezentacji wymagają znaczącej inwestycji sił ludzkich, środków technicznych lub finansowych.

    (por. pkt 74; pkt 2 sentencji)

  3.  Zarówno z ogólnego sposobu sformułowania w art. 1 ust. 2 dyrektywy 96/9 w sprawie ochrony prawnej baz danych definicji pojęcia bazy danych w rozumieniu tej dyrektywy, jak i celu ochrony prawem sui generis ustanowionym w art. 7 ust. 1 omawianej dyrektywy, wynika, że prawodawca wspólnotowy zamierzał nadać temu pojęciu szeroki zasięg, niezależny od względów dotyczących w szczególności materialnej zawartości danego zbioru elementów.

    Poza tym, jak wynika z art. 7 ust. 4 dyrektywy 96/9, prawo sui generis stosuje się niezależnie od tego, czy baza danych lub jej zawartość kwalifikują się do ochrony w szczególności na podstawie prawa autorskiego.

    Okoliczność, iż elementy zawarte w systemie informacji prawnej nie kwalifikują się ze względu na swój oficjalny charakter do ochrony na podstawie prawa autorskiego, nie może w konsekwencji jako taka prowadzić do pozbawienia zbioru obejmującego takie elementy kwalifikacji jako „bazy danych” w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 96/9 lub do wyłączenia takiego zbioru z zakresu zastosowania ochrony prawem sui generis ustanowionej w art. 7 tej dyrektywy.

    (por. pkt 69–71)