Sprawa C-127/07

Société Arcelor Atlantique et Lorraine i in.

przeciwko

Premier ministre i in.

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja)]

„Środowisko naturalne — Zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola — System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych — Dyrektywa 2003/87 — Zakres stosowania — Włączenie urządzeń przemysłu metalurgicznego — Wyłączenie urządzeń sektorów produkcji chemicznej i metalurgii metali nieżelaznych — Zasada równego traktowania”

Opinia rzecznika generalnego M. Poiaresa Madura przedstawiona w dniu 21 maja 2008 r.   I ‐ 9898

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 grudnia 2008 r.   I ‐ 9921

Streszczenie wyroku

1. Prawo wspólnotowe – Zasady – Równość traktowania – Odmienne traktowanie uzasadnione obiektywnie – Kryteria oceny

2. Środowisko naturalne – Opracowywanie polityki wspólnotowej – Szeroki zakres uznania przysługujący prawodawcy wspólnotowemu – Zakres – Granice

3. Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2003/87 – System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych – Zakres stosowania

   (dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2004/101)

1.  Różnica traktowania jest uzasadniona, o ile jest ona oparta na kryterium racjonalnym i obiektywnym, tzn. w sytuacji gdy pozostaje ona w związku z dopuszczalnym prawnie celem realizowanym przez dane przepisy oraz gdy różnica ta jest proporcjonalna do celu realizowanego za pomocą danego traktowania.

   W odniesieniu do wspólnotowego aktu normatywnego do prawodawcy wspólnotowego należy ustalenie kryteriów obiektywnych przytoczonych w uzasadnieniu aktu i przedstawienie Trybunałowi dowodów koniecznych w celu zbadania istnienia owych kryteriów.

   (por. pkt 47, 48)

2.  Prawodawcy wspólnotowemu przysługuje w ramach wykonywania przyznanych mu kompetencji szeroki zakres uznania w dziedzinach zakładających konieczność podejmowania przez niego decyzji natury politycznej, gospodarczej i społecznej oraz wymagających od niego dokonywania kompleksowych ocen. Ponadto w przypadku restrukturyzacji lub tworzenia kompleksowego systemu może on działać etapowo i postępować w szczególności stosownie do uzyskanych doświadczeń.

   Korzystając z przysługującego mu zakresu uznania w dziedzinie ochrony środowiska, prawodawca wspólnotowy oprócz podstawowego celu, jakim jest ochrona środowiska naturalnego, uwzględnia również w pełni zaangażowane interesy. Na podstawie analizy ograniczeń wynikających z różnych możliwych do zastosowania środków należy stwierdzić, że chociaż znaczenie realizowanych celów może uzasadniać powstanie negatywnych skutków gospodarczych, nawet znaczących, po stronie niektórych operatorów, to stosowanie zakresu uznania, jaki przysługuje prawodawcy wspólnotowemu, nie może powodować skutków w sposób oczywisty mniej adekwatnych niż te będące wynikiem zastosowania innych środków, równie dostosowanych do ich celów.

   (por. pkt 57, 59)

3.  Analiza dyrektywy 2003/87 ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę 96/61, zmienionej dyrektywą 2004/101, w świetle zasady równego traktowania nie wykazała istnienia okoliczności, które wpływałyby na jej ważność w zakresie, w jakim wdraża ona system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w przemyśle metalurgicznym metali żelaznych, nie włączając do zakresu jej zastosowania sektorów produkcji chemicznej i metalurgii metali nieżelaznych.

   W istocie z jednej strony system handlu uprawnieniami do emisji wprowadzony dyrektywą 2003/87 jest systemem nowym i kompleksowym, którego wdrożenie i funkcjonowanie może zostać utrudnione wskutek zaangażowania zbyt dużej liczny uczestników, a z drugiej strony początkowe ograniczenie zakresu zastosowania dyrektywy 2003/87 zostało podyktowane próbą osiągnięcia masy krytycznej uczestników koniecznej dla wprowadzenia tego systemu.

   Zważywszy na fakt, że system ten jest nowy i kompleksowy, początkowe ograniczenie zakresu zastosowania dyrektywy 2003/87 i przyjęte podejście progresywne oparte w szczególności na doświadczeniu nabytym w pierwszym etapie jej wykonywania, tak aby nie utrudniać wdrożenia tego systemu, mieściły się w ramach zakresu uznania, jakim dysponował prawodawca wspólnotowy.

   (por. pkt 60, 61, 74; sentencja)