Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) z dnia 22 lutego 2008 r. – Base przeciwko Komisji

(sprawa T‑295/06)

Skarga o stwierdzenie nieważności – Telekomunikacja – Artykuł 7 dyrektywy 2002/21/WE – Hurtowy rynek zakończeń połączeń głosowych do ruchomych, indywidualnych sieci telefonicznych w Belgii – Znaczna siła rynkowa – Uwagi Komisji – Niezaskarżalny akt – Brak bezpośredniego oddziaływania – Niedopuszczalność

1.                     Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne (art. 230 WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/21, art. 7 ust. 2–5, art. 8 ust. 3 lit. d), art. 16 ust. 4) (por. pkt 56, 62, 63, 66–69)

2.                     Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne (art. 230 WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/21, art. 7 ust. 3, 4) (por. pkt 75–78)

3.                     Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Bezpośrednie oddziaływanie – Kryteria (art. 230 akapit czwarty WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/21, art. 7 ust. 3, 5) (por. pkt 119–121)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji rzekomo zawartej w piśmie Komisji z dnia 4 sierpnia 2006 r. skierowanym do Institut belge des services postaux et des télécommunications, zawierającym uwagi w zastosowaniu art. 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/21/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108, s. 33) w przedmiocie projektu decyzji zgłoszonego przez ten organ (sprawa BE/2006/0433).

Sentencja

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Base NV ponosi własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję.

3)

Mobistar S.A. oraz Królestwo Niderlandów ponoszą własne koszty.