Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Kuwait Petroleum Corp. i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-370/06)

(2007/C 20/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kuwait Petroleum Corp. (Shuwaikh, Kuwejt), Kuwait Petroleum International Ltd (Woking, Zjednoczone Królestwo) oraz Kuwait Petroleum (Nederland) BV (Rotterdam, Niderlandy) (Przedstawiciele: adwokaci D.W. Hull i Dr. G. M. Berrisch)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją z dnia 13 września 2006 r. („zaskarżoną decyzją”) Komisja nałożyła solidarnie na skarżące, spółki Kuwait Petroleum Corp. („KPC”), Kuwait Petroleum International Ltd („KPI”) i Kuwait Petroleum (Nederland) BV („KPN”), grzywnę w wysokości 16,632 mln EUR z tytułu naruszenia art. 81 WE w drodze ustalania cen na niderlandzkim rynku asfaltowym. W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji lub, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny z powodów przedstawionych poniżej.

W pierwszym zarzucie skarżące stwierdzają, że Komisja popełniła oczywisty błąd dotyczący okoliczności prawnych i faktycznych, ponieważ zastosowała niewłaściwe przepisy, uznając KPC i KPI za odpowiedzialne za działania KPN oraz nie przedstawiła odpowiednich dowodów w świetle właściwych przepisów. Ściślej mówiąc skarżące podnoszą, że Komisja w zaskarżonej decyzji stwierdziła, iż zarówno KPC, jak i KPI ponoszą odpowiedzialność za udział zarządu KPN w niderlandzkim kartelu asfaltowym, ponieważ KPN jest spółką zależną należącą w całości do KPC, a KPC i KPI mają w stosunku do KPN szerokie uprawnienia nadzorcze. Skarżące utrzymują, że spółka dominująca nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności jedynie na podstawie udziałów i szerokich uprawnień nadzorczych oraz że Komisja ma obowiązek ustalenia, że spółka dominująca sprawowała kontrolę nad zachowaniem spółki zależnej na rynku objętym naruszeniem w stopniu wystarczającym do przyjęcia rozsądnego założenia, że spółka zależna nie działała samodzielnie w związku z naruszeniem.

Następnie, w zarzucie drugim skarżące podnoszą, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji lub ewentualnie obniżyć grzywnę, ponieważ Komisja naruszyła prawo, nakładając na skarżące grzywnę z naruszeniem komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. (1), który przewiduje, że jeżeli podmiot wnoszący o zastosowanie względem niego tego komunikatu przedstawi dowody dotyczące poprzednio nieudowodnionych okoliczności faktycznych, a okoliczności te mają związek z wagą naruszenia lub czasem trwania kartelu, Komisja nie może ich wykorzystać przeciwko temu podmiotowi.

W zarzucie trzecim skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy ustalaniu procentu obniżki grzywny na podstawie komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. i w związku z tym stwierdzają, że grzywnę należało obniżyć maksymalnie o 50 %.

(1)  Komunikat dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli, Dz.U. z 2002 r., C 45, str. 3.