8.4.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 86/42

Skarga wniesiona w dniu 23 lutego 2006 r. — Low & Bonar i Bonar Technical Fabrics przeciwko Komisji

(Sprawa T-59/06)

(2006/C 86/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Low & Bonar plc (Dundee, Zjednoczone Królestwo) i Bonar Technical Fabrics NV (Zele, Belgia) [Przedstawiciele: L. Garzaniti, adwokat, M. O'Regan, Solicitor]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji Komisji C(2005)4634 z dnia 30 listopada 2005 r. w sprawie COMP/F/38.354 — Worki przemysłowe, w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżących lub

—	ewentualnie, stwierdzenie nieważności w części art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim dotyczy on skarżących oraz stwierdzenie nieważności w części lub ewentualnie odpowiednie obniżenie grzywny nałożonej na skarżące w art. 2 oraz

—	tytułem dalszego żądania ewentualnego znaczne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące w art. 2 oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania wraz z odsetkami za zwłokę należnymi skarżącym lub jednej z nich związanymi z zapłatą grzywny w całości lub w części oraz

—	podjęcie wszelkich innych środków uznanych przez Sąd za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że spółka Bonar Phormium Packaging („BPP”) brała udział w złożonym kartelu między wytwórcami plastikowych worków przemysłowych, obejmującym Belgię, Francję, Niemcy, Luksemburg, Niderlandy i Hiszpanię. Komisja stwierdziła również, że kartel ten został zorganizowany na szczeblu europejskim wokół stowarzyszenia handlowego pod nazwą Valveplast, wraz z różnymi podgrupami. Komisja uznała, że pierwsza ze skarżących ponosi odpowiedzialność za udział BPP w kartelu, ponieważ jest ona spółką-matką spółki Bonar Phormium NV („BP”), której BPP było oddziałem, a druga ze skarżących ponosi odpowiedzialność na podstawie tego, że była następcą prawnym spółki BP, z którą przeprowadziła ona połączenie. Komisja nałożyła na skarżące grzywnę w wysokości 12, 24 mln EUR.

Pierwsza skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo oraz popełniła błąd w ocenie, uznając ją za odpowiedzialną za naruszenie popełnione przez BPP. Twierdzi ona, że wbrew ustaleniom zawartym w zaskarżonej decyzji nie brała ona udziału w polityce handlowej BPP, której zarząd samodzielnie określał działania rynkowe spółki.

Następnie obie skarżące podnoszą tytułem żądania ewentualnego, że Komisja naruszyła prawo i popełniła błąd w ocenie, uznając, że złożone porozumienie zidentyfikowane w zaskarżonej decyzji było równoznaczne z jednym i ciągłym naruszeniem art. 81 WE popełnionym na szczeblu europejskim wokół Valveplast, ewentualnie zaś uznając, że BPP brała udział lub w każdym razie była świadoma naruszenia, przez co ponosi za nie odpowiedzialność. Zdaniem skarżących Komisja była uprawniona jedynie do stwierdzenia, że BPP brała udział lub ewentualnie, że była świadoma i odpowiedzialna za porozumienia obejmujące Belgię i Niderlandy oraz że brała udział w kartelu Valveplast tylko jeden tydzień, a mianowicie między dniem 21 listopada 1997 r., kiedy przedstawiciel BPP wziął udział w spotkaniu Valveplast a dniem 28 listopada 1997 r., kiedy, zgodnie z zaskarżoną decyzją, uczestnictwo BPP w kartelu dobiegło końca.

W dalszej kolejności skarżące twierdzą pomocniczo, że grzywna nałożona przez Komisję była nadmierna, nieproporcjonalna i naruszająca zasadę równego traktowania i zasadę niedyskryminacji, jak również, że Komisja dopuściła się innych naruszeń prawa i błędów w ocenie, ustalając wysokość grzywny, a ponadto nie przedstawiła powodów uzasadniających sposób naliczenia grzywny. W tym względzie skarżące podnoszą, że Komisja nie uwzględniła faktu, iż BPP odgrywała w kartelu wyłącznie bierną i ograniczoną rolę, a oprócz tego, że Komisja nałożyła nieproporcjonalnie i nadmiernie wysoką kwotę podstawową grzywny.