Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2006 r. — UPM-Kymmene przeciwko Komisji

(Sprawa T-53/06)

(2006/C 86/80)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UPM-Kymmene Oyj (Helsinki, Finlandia) [Przedstawiciele: B. Amory, E. Friedel, F. Bimont, adwokaci]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2005) 4634 wersja ostateczna z dnia 30 listopada 2005 r. w sprawie COMP/F/38.354 — Worki przemysłowe. Skarżąca nie kwestionuje prawdziwości ustaleń faktycznych, lecz twierdzi, iż decyzja zawiera kilka błędów w ocenie faktów dotyczących spółki zależnej skarżącej, czyli Rosenlew Saint Frères Emballage i odgrywanej przez nią roli w działaniach kartelu oraz żąda obniżenia kwoty nałożonej grzywny na podstawie tego, że jest ona nieuzasadniona i nieproporcjonalna.

Na poparcie swojej skargi skarżąca wskazuje na błędy faktyczne przy stosowaniu art. 81 ust. 1 WE. Skarżąca twierdzi, że decyzja jest nieważna z powodu braku dowodu na jedno ciągłe naruszenie popełnione przez Rosenlew Saint Frères Emballage. Skarżąca podnosi, po drugie, że Komisja błędnie oceniła czas trwania naruszenia. Zdaniem skarżącej Komisja nie udowodniła, że spółka Rosenlew Saint Frères Emballage uczestniczyła w działaniach kartelu w sektorze worków w bloku i brała udział w spotkaniach Valveplast na szczeblu europejskim od dnia 20 grudnia 2004 r. Skarżąca twierdzi ponadto, że nie ma wystarczającego dowodu udziału Rosenlew Saint Frères Emballage w spotkaniach francuskiej grupy zajmującej się workami z otworami do dnia 31 stycznia 1999 r.

Skarżąca wskazuje następnie na naruszenie ogólnych zasad proporcjonalności, równego traktowania i słuszności, jak również na błędy w ocenie przy ustalaniu grzywny.

Skarżąca podnosi, po pierwsze, że Komisja przekroczyła granice swobodnego uznania przysługującego jej w ramach art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 poprzez ustalenie kwoty wyjściowej grzywny nieproporcjonalnie do wagi popełnionego naruszenia. W tym względzie skarżąca kwestionuje zastosowanie drugiego współczynnika odstraszającego i twierdzi, że udział rynkowy posiadany w 1996 r. na rynku worków przemysłowych opanowanym przez cały kartel nie był właściwą podstawą do obliczenia podstawowej kwoty grzywny.

Skarżąca twierdzi, po drugie, że Komisja błędnie oceniła czas brania udziału przez Rosenlew Saint Frères Emballage w działaniach kartelu.

Po trzecie, skarżąca uważa, że Komisja nie uwzględniła w odpowiedni sposób faktu, że skarżąca została pociągnięta do odpowiedzialności wyłącznie z tytułu jej statusu spółki-matki i w ten sposób naruszyła zasadę słuszności.

Skarżąca utrzymuje, po czwarte, że Komisja nie wzięła pod uwagę niektórych okoliczności łagodzących oraz niesłusznie uwzględniła okoliczność obciążającą w postaci powtarzającego się naruszenia.

Wreszcie, w odniesieniu do ustalenia ostatecznej kwoty grzywny skarżąca sprzeciwia się zaliczeniu przez Komisję tego kartelu do bardzo poważnych naruszeń reguł konkurencji, biorąc pod uwagę ograniczony wpływ kartelu na konkurencję oraz jego zasięg geograficzny.

Skarżąca wskazuje również na naruszenie prawa do obrony, ponieważ na etapie postępowania administracyjnego nie umożliwiono jej wglądu do niektórych istotnych dowodów, na których oparła się Komisja w celu ustalenia czasu trwania i zakresu naruszenia popełnionego przez Rosenlew Saint Frères Emballage.