Sprawy połączone T-50/06 RENV, T-56/06 RENV, T-60/06 RENV, T-62/06 RENV i T-69/06 RENV
Irlandia i in.
przeciwko
Komisji Europejskiej
„Pomoc państwa — Dyrektywa 92/81/EWG — Podatek akcyzowy od olejów mineralnych — Oleje mineralne wykorzystywane jako paliwo przy wytwarzaniu tlenku glinu — Zwolnienie z podatku akcyzowego — Zgodność zwolnienia z decyzją w sprawie zezwolenia wydaną przez Radę na podstawie art. 8 ust. 4 dyrektywy 92/81 — Domniemanie zgodności z prawem aktów Unii — Pewność prawa — Dobra administracja”
Streszczenie wyroku
Prawo Unii – Zasady – Pewność prawa – Przesłanki i granice – Konieczność unikania niespójności przy stosowaniu różnych przepisów prawa Unii
Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Ocena kwestii występowania ewentualnego zakłócenia konkurencji – Relacja pomiędzy przepisami o harmonizacji prawa podatkowego a przepisami o pomocy państwa
(art. 87–89 WE, 93 WE; dyrektywa Rady 92/81, art. 8 ust. 4)
Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Przyznanie korzyści, które można przypisać państwu – Zwolnienie z podatku akcyzowego dozwolonego przez Radę na wniosek Komisji zgodnie z dyrektywą 92/81 – Korzyść, którą można przypisać Unii – Wyłączenie
(art. 87 ust. 1 WE; dyrektywa Rady 92/81, art. 8 ust. 4)
Zasada pewności prawa ma na celu zagwarantowanie przewidywalności sytuacji i stosunków prawnych podlegających prawu Unii. W tym celu istotne jest, by instytucje Unii szanowały nienaruszalność aktów, które wydały i które wpływają na sytuację prawną i materialną podmiotów prawa, tak iż mogą one zmieniać te akty jedynie z poszanowaniem norm kompetencyjnych i proceduralnych. Niemniej jednak nie można skutecznie powoływać się na naruszenie zasady pewności prawa w sytuacji, gdy podmiot prawa, którego sytuacja materialna i prawna została zmieniona przez sporny akt, nie spełnił wymogów określonych w tym akcie. Poszanowanie zasady pewności prawa wymaga również, by instytucje Unii unikały, co do zasady, niespójności, jakie mogą się pojawiać przy stosowaniu różnych przepisów prawa Unii, co dotyczy w szczególności sytuacji, w której przepisy te mają ten sam cel, na przykład rzeczywistą konkurencję na wspólnym rynku.
(por. pkt 62)
Przepisy o harmonizacji krajowego prawa podatkowego, w tym także przepisów o podatku akcyzowym, określone w art. 93 WE i dyrektywie 92/81 w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych oraz przepisy o pomocy państwa określone w art. 87–89 WE mają ten sam cel, to jest promowanie prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zwalczanie między innymi zakłóceń konkurencji. W świetle ich wspólnego celu spójne wykonanie tych różnych przepisów wymaga, by przyjąć, że pojęcie zakłócenia konkurencji ma ten sam zakres i to samo znaczenie zarówno w obszarze harmonizacji krajowego prawa podatkowego, jak i w obszarze pomocy państwa. Co więcej, przepisy o harmonizacji krajowego prawa podatkowego, włączając w to przepisy o podatku akcyzowym, określone w art. 93 WE i dyrektywie 92/81, wyraźnie powierzają instytucjom Unii – to jest Komisji, która proponuje, oraz Radzie, która decyduje – odpowiedzialność za ocenę kwestii występowania ewentualnego zakłócenia konkurencji w celu postanowienia, czy zezwolić państwu członkowskiemu na stosowanie lub dalsze stosowanie zwolnienia od zharmonizowanego podatku akcyzowego na podstawie art. 8 ust. 4 dyrektywy 92/81, czy też kwestii występowania ewentualnej nieuczciwej konkurencji lub zakłócenia w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego uzasadniającego ponowną ocenę zezwolenia już udzielonego na podstawie tego przepisu, co przewiduje art. 8 ust. 5 dyrektywy 92/81. W razie ujemnej oceny w tym względzie Komisja powinna zaproponować Radzie nieudzielanie zezwolenia na zwolnienie, o które wniesiono, lub w odpowiednim wypadku, poprawienie lub cofnięcie zezwolenia na zwolnienie, które już zostało udzielone. Jeżeli Rada dojdzie do innego wniosku, Komisja może skorzystać z kompetencji przysługującej jej na mocy art. 230 WE, by wnieść skargę do sądu Unii o stwierdzenie nieważności decyzji Rady o zezwoleniu na zwolnienie lub utrzymaniu już udzielonego zezwolenia na zwolnienie, tak iż sąd ten może zbadać, czy z obiektywnego punktu widzenia nie występuje zakłócenie konkurencji, nieuczciwa konkurencja lub wszelkie inne zakłócenie działania rynku wewnętrznego będące rezultatem rozpatrywanego zwolnienia. Komisja nie może jednak zadecydować, dopóki zezwolenie udzielone przez Radę pozostaje w mocy, że zwolnienia przyznane przez państwa członkowskie stanowią środki, które należy jej zgłosić z racji kontroli pomocy państwa, gdyż sam fakt, iż Rada udzieliła zezwolenia oznacza, że wykluczyła ona wszelkie zakłócenie konkurencji, a wobec braku takiego zakłócenia nie może mieć miejsca zabroniona traktatem pomoc.
(por. pkt 72, 84–110)
Aby korzyści mogły zostać uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, musi między innymi istnieć możliwość ich przypisania jednostronnej i samodzielnej decyzji zainteresowanych państw członkowskich.
Tak nie jest w przypadku zwolnień z podatku akcyzowego przyznanych przez niektóre państwa członkowskie w oparciu o decyzje zezwalające Rady wydane na wniosek Komisji zgodnie z dyrektywą 92/81 w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych i z poszanowaniem wszystkich wymogów określonych w tych decyzjach. Korzyści te należy przypisać Unii, która działając za pośrednictwem jednej ze swych instytucji, zezwoliła zainteresowanym państwom członkowskim stosować zwolnienia na tej podstawie, między innymi, że zwolnienia te nie prowadziły do zakłócania konkurencji.
Wynika stąd, że dopóki decyzje zezwalające Rady pozostawały w mocy, i nie były ani zmienione przez Radę, ani sądy Unii nie stwierdziły ich nieważności, dopóty Komisja nie mogła – nawet wykonując swe niemal wyłączne kompetencje na mocy art. 87 WE i 88 WE – zakwalifikować spornych zwolnień jako pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE. Co więcej, ponieważ obowiązki proceduralne określone w art. 88 WE wynikały z kwalifikacji spornych środków jako pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, Komisja nie miała podstaw, by zarzucać zainteresowanym państwom członkowskim niezgłoszenie spornych zwolnień na podstawie decyzji zezwalających Rady, z poszanowaniem wymogów określonych w tych decyzjach.
(por. pkt 74, 98, 99)
Sprawy połączone T-50/06 RENV, T-56/06 RENV, T-60/06 RENV, T-62/06 RENV i T-69/06 RENV
Irlandia i in.
przeciwko
Komisji Europejskiej
„Pomoc państwa — Dyrektywa 92/81/EWG — Podatek akcyzowy od olejów mineralnych — Oleje mineralne wykorzystywane jako paliwo przy wytwarzaniu tlenku glinu — Zwolnienie z podatku akcyzowego — Zgodność zwolnienia z decyzją w sprawie zezwolenia wydaną przez Radę na podstawie art. 8 ust. 4 dyrektywy 92/81 — Domniemanie zgodności z prawem aktów Unii — Pewność prawa — Dobra administracja”
Streszczenie wyroku
Prawo Unii – Zasady – Pewność prawa – Przesłanki i granice – Konieczność unikania niespójności przy stosowaniu różnych przepisów prawa Unii
Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Ocena kwestii występowania ewentualnego zakłócenia konkurencji – Relacja pomiędzy przepisami o harmonizacji prawa podatkowego a przepisami o pomocy państwa
(art. 87–89 WE, 93 WE; dyrektywa Rady 92/81, art. 8 ust. 4)
Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Przyznanie korzyści, które można przypisać państwu – Zwolnienie z podatku akcyzowego dozwolonego przez Radę na wniosek Komisji zgodnie z dyrektywą 92/81 – Korzyść, którą można przypisać Unii – Wyłączenie
(art. 87 ust. 1 WE; dyrektywa Rady 92/81, art. 8 ust. 4)
Zasada pewności prawa ma na celu zagwarantowanie przewidywalności sytuacji i stosunków prawnych podlegających prawu Unii. W tym celu istotne jest, by instytucje Unii szanowały nienaruszalność aktów, które wydały i które wpływają na sytuację prawną i materialną podmiotów prawa, tak iż mogą one zmieniać te akty jedynie z poszanowaniem norm kompetencyjnych i proceduralnych. Niemniej jednak nie można skutecznie powoływać się na naruszenie zasady pewności prawa w sytuacji, gdy podmiot prawa, którego sytuacja materialna i prawna została zmieniona przez sporny akt, nie spełnił wymogów określonych w tym akcie. Poszanowanie zasady pewności prawa wymaga również, by instytucje Unii unikały, co do zasady, niespójności, jakie mogą się pojawiać przy stosowaniu różnych przepisów prawa Unii, co dotyczy w szczególności sytuacji, w której przepisy te mają ten sam cel, na przykład rzeczywistą konkurencję na wspólnym rynku.
(por. pkt 62)
Przepisy o harmonizacji krajowego prawa podatkowego, w tym także przepisów o podatku akcyzowym, określone w art. 93 WE i dyrektywie 92/81 w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych oraz przepisy o pomocy państwa określone w art. 87–89 WE mają ten sam cel, to jest promowanie prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zwalczanie między innymi zakłóceń konkurencji. W świetle ich wspólnego celu spójne wykonanie tych różnych przepisów wymaga, by przyjąć, że pojęcie zakłócenia konkurencji ma ten sam zakres i to samo znaczenie zarówno w obszarze harmonizacji krajowego prawa podatkowego, jak i w obszarze pomocy państwa. Co więcej, przepisy o harmonizacji krajowego prawa podatkowego, włączając w to przepisy o podatku akcyzowym, określone w art. 93 WE i dyrektywie 92/81, wyraźnie powierzają instytucjom Unii – to jest Komisji, która proponuje, oraz Radzie, która decyduje – odpowiedzialność za ocenę kwestii występowania ewentualnego zakłócenia konkurencji w celu postanowienia, czy zezwolić państwu członkowskiemu na stosowanie lub dalsze stosowanie zwolnienia od zharmonizowanego podatku akcyzowego na podstawie art. 8 ust. 4 dyrektywy 92/81, czy też kwestii występowania ewentualnej nieuczciwej konkurencji lub zakłócenia w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego uzasadniającego ponowną ocenę zezwolenia już udzielonego na podstawie tego przepisu, co przewiduje art. 8 ust. 5 dyrektywy 92/81. W razie ujemnej oceny w tym względzie Komisja powinna zaproponować Radzie nieudzielanie zezwolenia na zwolnienie, o które wniesiono, lub w odpowiednim wypadku, poprawienie lub cofnięcie zezwolenia na zwolnienie, które już zostało udzielone. Jeżeli Rada dojdzie do innego wniosku, Komisja może skorzystać z kompetencji przysługującej jej na mocy art. 230 WE, by wnieść skargę do sądu Unii o stwierdzenie nieważności decyzji Rady o zezwoleniu na zwolnienie lub utrzymaniu już udzielonego zezwolenia na zwolnienie, tak iż sąd ten może zbadać, czy z obiektywnego punktu widzenia nie występuje zakłócenie konkurencji, nieuczciwa konkurencja lub wszelkie inne zakłócenie działania rynku wewnętrznego będące rezultatem rozpatrywanego zwolnienia. Komisja nie może jednak zadecydować, dopóki zezwolenie udzielone przez Radę pozostaje w mocy, że zwolnienia przyznane przez państwa członkowskie stanowią środki, które należy jej zgłosić z racji kontroli pomocy państwa, gdyż sam fakt, iż Rada udzieliła zezwolenia oznacza, że wykluczyła ona wszelkie zakłócenie konkurencji, a wobec braku takiego zakłócenia nie może mieć miejsca zabroniona traktatem pomoc.
(por. pkt 72, 84–110)
Aby korzyści mogły zostać uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, musi między innymi istnieć możliwość ich przypisania jednostronnej i samodzielnej decyzji zainteresowanych państw członkowskich.
Tak nie jest w przypadku zwolnień z podatku akcyzowego przyznanych przez niektóre państwa członkowskie w oparciu o decyzje zezwalające Rady wydane na wniosek Komisji zgodnie z dyrektywą 92/81 w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych i z poszanowaniem wszystkich wymogów określonych w tych decyzjach. Korzyści te należy przypisać Unii, która działając za pośrednictwem jednej ze swych instytucji, zezwoliła zainteresowanym państwom członkowskim stosować zwolnienia na tej podstawie, między innymi, że zwolnienia te nie prowadziły do zakłócania konkurencji.
Wynika stąd, że dopóki decyzje zezwalające Rady pozostawały w mocy, i nie były ani zmienione przez Radę, ani sądy Unii nie stwierdziły ich nieważności, dopóty Komisja nie mogła – nawet wykonując swe niemal wyłączne kompetencje na mocy art. 87 WE i 88 WE – zakwalifikować spornych zwolnień jako pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE. Co więcej, ponieważ obowiązki proceduralne określone w art. 88 WE wynikały z kwalifikacji spornych środków jako pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, Komisja nie miała podstaw, by zarzucać zainteresowanym państwom członkowskim niezgłoszenie spornych zwolnień na podstawie decyzji zezwalających Rady, z poszanowaniem wymogów określonych w tych decyzjach.
(por. pkt 74, 98, 99)