Postanowienie Trybunału (trzecia izba) z dnia 8 listopada 2007 r. — Fratelli Martini i Cargill

(sprawa C-421/06)

„Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu — Wyrok Trybunału stwierdzający nieważność przepisu wspólnotowego — Obowiązki instytucji — Zdrowie zwierząt — Mieszanki paszowe — Oznaczenie na etykiecie procentowej zawartości materiałów paszowych z odchyleniem ±15% zadeklarowanej ilości — Zakaz wprowadzania w błąd konsumentów”

1. 

Pytania prejudycjalne — Odpowiedź, która może zostać w sposób jednoznaczny wyprowadzona z orzecznictwa — Zastosowanie art. 104 § 3 regulaminu (regulamin Trybunału, art. 104 § 3) (por. pkt 20)

2. 

Ochrona zdrowia publicznego — Mieszanki paszowe — Dyrektywa 2002/2 (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 178/2002, art. 8 i 16; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/2, art. 1 pkt 4) (por. pkt 45 oraz pkt 1 sentencji)

3. 

Ochrona zdrowia publicznego — Mieszanki paszowe — Dyrektywa 2002/2 (art. 233 WE i 234 WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/2, art. 1 pkt 1 lit. b)) (por. pkt 63 oraz pkt 2 sentencji)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Consiglio di Stato — Skutki wyroku Trybunału w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04 ABNA i in. stwierdzającego nieważność części dyrektywy 2002/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 79/373/EWG w sprawie obrotu mieszankami paszowymi i uchylającej dyrektywę Komisji 91/357/EWG (Dz.U. L 63, s. 23) — Obowiązek przyjęcia przez instytucje nowego aktu

Sentencja

1) 

Artykuł 1 pkt 4 dyrektywy 2002/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 79/373/EWG w sprawie obrotu mieszankami paszowymi i uchylającej dyrektywę Komisji 91/357/EWG, który przewiduje obowiązek podawania na etykiecie mieszanek paszowych zawartość procentową w masie materiałów paszowych wchodzących w ich skład z odchyleniem ± 15% ilości zadeklarowanej, należy interpretować w ten sposób, że nie jest on sprzeczny z art. 8 i 16 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, które dotyczą w szczególności zapobiegania wprowadzaniu konsumentów w błąd poprzez etykietowanie i prezentację pasz.

2) 

Ponieważ art. 1 pkt 1 lit. b) dyrektywy 2002/2 przewidywał obowiązek autonomiczny niezwiązany z obowiązkami przewidzianymi w innych przepisach tej dyrektywy, stwierdzenie nieważności tego przepisu wyrokiem Trybunału z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04 ABNA i in. nie stworzyło luki prawnej lub niespójności wymagającej od instytucji wspólnotowych przyjęcia zmian treści dyrektywy 2002/2.

W każdym razie nieważność przepisu wspólnotowego wynika bezpośrednio z wyroku Trybunału, który ją stwierdził, i zarówno do władz, jak i sądów krajowych państw członkowskich należy wyciągnięcie z tego konsekwencji w ich krajowym porządku prawnym.


Postanowienie Trybunału (trzecia izba) z dnia 8 listopada 2007 r. — Fratelli Martini i Cargill

(sprawa C-421/06)

„Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu — Wyrok Trybunału stwierdzający nieważność przepisu wspólnotowego — Obowiązki instytucji — Zdrowie zwierząt — Mieszanki paszowe — Oznaczenie na etykiecie procentowej zawartości materiałów paszowych z odchyleniem ±15% zadeklarowanej ilości — Zakaz wprowadzania w błąd konsumentów”

1. 

Pytania prejudycjalne — Odpowiedź, która może zostać w sposób jednoznaczny wyprowadzona z orzecznictwa — Zastosowanie art. 104 § 3 regulaminu (regulamin Trybunału, art. 104 § 3) (por. pkt 20)

2. 

Ochrona zdrowia publicznego — Mieszanki paszowe — Dyrektywa 2002/2 (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 178/2002, art. 8 i 16; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/2, art. 1 pkt 4) (por. pkt 45 oraz pkt 1 sentencji)

3. 

Ochrona zdrowia publicznego — Mieszanki paszowe — Dyrektywa 2002/2 (art. 233 WE i 234 WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/2, art. 1 pkt 1 lit. b)) (por. pkt 63 oraz pkt 2 sentencji)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Consiglio di Stato — Skutki wyroku Trybunału w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04 ABNA i in. stwierdzającego nieważność części dyrektywy 2002/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 79/373/EWG w sprawie obrotu mieszankami paszowymi i uchylającej dyrektywę Komisji 91/357/EWG (Dz.U. L 63, s. 23) — Obowiązek przyjęcia przez instytucje nowego aktu

Sentencja

1) 

Artykuł 1 pkt 4 dyrektywy 2002/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 79/373/EWG w sprawie obrotu mieszankami paszowymi i uchylającej dyrektywę Komisji 91/357/EWG, który przewiduje obowiązek podawania na etykiecie mieszanek paszowych zawartość procentową w masie materiałów paszowych wchodzących w ich skład z odchyleniem ± 15% ilości zadeklarowanej, należy interpretować w ten sposób, że nie jest on sprzeczny z art. 8 i 16 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, które dotyczą w szczególności zapobiegania wprowadzaniu konsumentów w błąd poprzez etykietowanie i prezentację pasz.

2) 

Ponieważ art. 1 pkt 1 lit. b) dyrektywy 2002/2 przewidywał obowiązek autonomiczny niezwiązany z obowiązkami przewidzianymi w innych przepisach tej dyrektywy, stwierdzenie nieważności tego przepisu wyrokiem Trybunału z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04 ABNA i in. nie stworzyło luki prawnej lub niespójności wymagającej od instytucji wspólnotowych przyjęcia zmian treści dyrektywy 2002/2.

W każdym razie nieważność przepisu wspólnotowego wynika bezpośrednio z wyroku Trybunału, który ją stwierdził, i zarówno do władz, jak i sądów krajowych państw członkowskich należy wyciągnięcie z tego konsekwencji w ich krajowym porządku prawnym.