1

We wniesionym odwołaniu M. Sahlstedt i pozostali skarżący domagają się uchylenia postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie T-150/05 Sahlstedt i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-1851, (zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”), na mocy którego Sąd odrzucił wniesioną przez nich skargę o stwierdzenie nieważności decyzji 2005/101/WE Komisji z dnia przyjmującej, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na borealny region biogeograficzny (Dz.U. L 40, s. 1) (zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Zgodnie z motywem szóstym dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, s. 7, zwanej dalej „dyrektywą siedliskową”) w celu odtworzenia lub zachowania we właściwym stanie ochrony siedlisk przyrodniczych i gatunków objętych zakresem zainteresowania Wspólnoty konieczne jest wyznaczenie specjalnych obszarów ochrony w celu stworzenia spójnej europejskiej sieci ekologicznej zgodnie z wyznaczonym harmonogramem.

3

Zgodnie z art. 4 dyrektywy siedliskowej:

„1.   Na podstawie kryteriów określonych w załączniku III (etap 1) oraz stosownych informacji naukowych każde państwo członkowskie proponuje wykaz terenów, wskazując, które typy siedlisk przyrodniczych z załącznika I i które gatunki z załącznika II są rodzime w odniesieniu do terytorium, na którym tereny się znajdują. W przypadku gatunków zwierząt rozmieszczonych na dużych obszarach, te tereny odpowiadają miejscom w obrębie naturalnego zasięgu tych gatunków, w których występują fizyczne lub biologiczne czynniki istotne dla ich życia i reprodukcji. […]

Niniejszy wykaz zostaje przekazany Komisji w ciągu trzech lat od notyfikacji niniejszej dyrektywy, wraz z informacją na temat każdego terenu. Taka informacja obejmuje mapę terenu, jego nazwę, lokalizację, wielkość oraz dane wynikające z zastosowania kryteriów wymienionych w załączniku III (etap I), przedstawione na formularzu określonym przez Komisję zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 21.

2.   Na podstawie kryteriów określonych w załączniku III (etap 2) i w ramach zarówno każdego z pięciu regionów biogeograficznych wymienionych w art. 1 lit. c) ppkt iii), jak i całego terytorium określonego w art. 2 ust. 1, Komisja, w porozumieniu z każdym państwem członkowskim, opracowuje projekt wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, oparty o wykazy poszczególnych państw członkowskich, wskazujący te tereny, które utraciły [obejmują] jeden lub więcej typów siedlisk przyrodniczych albo jeden lub więcej gatunków o znaczeniu priorytetowym.

[…]

Wykaz terenów wybranych jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty, określający te spośród nich, które obejmują jeden lub więcej typów siedlisk przyrodniczych albo jeden lub więcej gatunków o znaczeniu priorytetowym, zostaje przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 21.

3.   Wykaz określony w ust. 2 sporządza się w ciągu sześciu lat od notyfikacji niniejszej dyrektywy.

4.   Po zatwierdzeniu terenu mającego znaczenie dla Wspólnoty zgodnie z procedurą określoną w ust. 2 zainteresowane państwa członkowskie możliwie najszybciej, nie później niż w ciągu sześciu lat, wyznaczają ten teren jako specjalny obszar ochrony, ustalając priorytetowe działania w świetle znaczenia tych terenów dla zachowania lub odtworzenia, we właściwym stanie ochrony, typu siedliska przyrodniczego wymienionego w załączniku I lub gatunku wymienionego w załączniku II, a także do celów spójności »Natury 2000« oraz w świetle zagrożenia degradacją lub zniszczeniem, na które narażone są te tereny.

5.   Wraz z umieszczeniem terenu w wykazie określonym w ust. 2 akapit trzeci podlega on przepisom art. 6 ust. 2, 3 i 4”.

4

Artykuł 6 wspomnianej dyrektywy ma brzmienie następujące:

„[…]

2.   Państwa członkowskie podejmują odpowiednie działania w celu uniknięcia na specjalnych obszarach ochrony pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, jak również w celu uniknięcia niepokojenia gatunków, dla których zostały wyznaczone takie obszary, o ile to niepokojenie może mieć [istotne] znaczenie w stosunku do celów niniejszej dyrektywy.

3.   Każdy plan lub przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio związane lub konieczne do zagospodarowania terenu, ale które może na nie[go] w istotny sposób oddziaływać, zarówno oddzielnie, jak i w połączeniu z innymi planami lub przedsięwzięciami, podlega odpowiedniej ocenie jego skutków dla danego terenu z punktu widzenia założeń jego ochrony. W świetle wniosków wynikających z tej oceny oraz bez uszczerbku dla przepisów ust. 4 właściwe władze krajowe wyrażają zgodę na ten plan lub przedsięwzięcie dopiero po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren oraz, w stosownych przypadkach, po uzyskaniu opinii całego społeczeństwa.

4.   Jeśli pomimo negatywnej oceny skutków dla danego terenu oraz braku rozwiązań alternatywnych plan lub przedsięwzięcie musi jednak zostać zrealizowane z powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego, w tym interesów mających charakter społeczny lub gospodarczy, państwo członkowskie stosuje wszelkie środki kompensujące konieczne do zapewnienia ochrony ogólnej spójności »Natury 2000«. O przyjętych środkach kompensujących państwo członkowskie informuje Komisję.

Jeżeli dany teren obejmuje typ siedliska przyrodniczego lub jest zamieszkały przez gatunek o znaczeniu priorytetowym, jedyne względy, na które można się powołać, to względy odnoszące się do zdrowia ludzkiego lub bezpieczeństwa publicznego, korzystnych skutków o podstawowym znaczeniu dla środowiska lub, po wyrażeniu opinii przez Komisję, innych powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego”.

5

W zaskarżonej decyzji Komisja ustaliła wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na borealny region biogeograficzny.

6

Na mocy zaskarżonej decyzji w skład wspomnianych terenów włączono określone grunty należące do osób prywatnych, w tym do wszystkich skarżących, z wyłączeniem Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry (zwanego dalej „MTK ry”). MTK ry jest stowarzyszeniem, do którego należy około 163000 producentów rolnych i leśnych.

7

W dniu 18 kwietnia 2005 r. M. Sahlstedt i inni złożyli w sekretariacie Sądu skargę, która została następnie rozstrzygnięta zaskarżonym postanowieniem.

8

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 lipca 2005 r. Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności skargi na podstawie art. 114 § 1 regulaminu Sądu.

9

Zaskarżonym postanowieniem Sąd odrzucił wspomnianą skargę, uzasadniając to faktem, iż sporna decyzja, której M. Sahlstedt i pozostali skarżący nie są adresatami, nie dotyczy ich bezpośrednio.

10

W pkt 54 zaskarżonego postanowienia Sąd wskazał, iż nie można uznać, by sporna decyzja, określająca jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty obszary terytorium fińskiego, na których właścicielami gruntów są skarżący, wywierała sama z siebie skutki na sytuację prawną skarżących. Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego przepisu odnoszącego się do systemu ochrony terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, jak również środków ochrony lub procedur wydawania zezwoleń, a zatem nie oddziałuje ona ani na prawa i obowiązki właścicieli terenów, ani na korzystanie z tych praw. Sąd orzekł, że w przeciwieństwie do tego, co twierdzą M. Sahlstedt i pozostali skarżący, umieszczenie tych terenów w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty nie tworzy żadnych obowiązków po stronie przedsiębiorców lub osób prywatnych.

11

Z pkt 59 zaskarżonego postanowienia wynika, że zdaniem Sadu, w świetle obowiązków, o których mowa w art. 6 ust. 1–4 dyrektywy siedliskowej, należy stwierdzić, że żaden z tych obowiązków nie dotyczy bezpośrednio M. Sahlstedta ani pozostałych skarżących. Do powstania każdego z tych obowiązków niezbędne jest bowiem wydanie przez zainteresowane państwo członkowskie aktu określającego sposób, w jaki państwo to zamierza wprowadzić w życie dany obowiązek w odniesieniu do koniecznych środków ochrony (art. 6 ust. 1 dyrektywy), odpowiednich działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu terenu (art. 6 ust. 2 dyrektywy) lub zgody, jaką mają wyrazić właściwe władze krajowe na przedsięwzięcie, które może w istotny sposób oddziaływać na teren (art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy).

12

Następnie, w pkt 61 zaskarżonego postanowienia, Sąd orzekł, po pierwsze, że nie można uznać, by zaskarżona decyzja dotyczyła bezpośrednio członków MTK ry, podobnie jak nie dotyczy ona bezpośrednio skarżących będących osobami fizycznymi, oraz po drugie, iż stowarzyszenie to nie wykazało również własnego interesu w prowadzeniu postępowania, takiego jak stanowisko negocjacyjne, na które wpłynęła zaskarżona decyzja.

13

Wreszcie w pkt 62 zaskarżonego postanowienia Sąd uznał, że ponieważ zaskarżona decyzja nie dotyczy skarżących bezpośrednio, nie ma potrzeby rozstrzygać, czy dotyczy ich ona indywidualnie.

14

W pkt 63 wspomnianego postanowienia Sąd dodał jednak, że chociaż skarżący nie mogą żądać stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, mogą zaskarżać środki przyjęte na podstawie art. 6 dyrektywy siedliskowej, które na nich oddziałują, i w związku z tym zachowują oni możliwość powoływania się na jej niezgodność z prawem przed sądami krajowymi, które orzekają z poszanowaniem art. 234 traktatu WE.

15

W treści złożonego odwołania M. Sahlstedt i pozostali skarżący wnoszą do Trybunału o uchylenie zaskarżonego postanowienia, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz obciążenie Komisji kosztami postępowania.

16

Komisja wnosi do Trybunału o oddalenie odwołania w całości oraz obciążenie skarżących kosztami postępowania.

17

Królestwo Hiszpanii przyłącza się do wniosku o oddalenie odwołania.

18

W treści złożonego odwołania M. Sahlstedt i pozostali skarżący podnoszą trzy zarzuty, dotyczące, odpowiednio, braku uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, naruszającej prawo oceny Sądu, iż zaskarżona decyzja nie dotyczy skarżących bezpośrednio, oraz naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej.

19

Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE każda osoba fizyczna i prawna może wnieść skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które pomimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby, dotyczą jej „bezpośrednio i indywidualnie”.

20

W niniejszej sprawie nie ulega kwestii, iż skarżący nie są adresatami zaskarżonej decyzji.

21

Pomimo iż Komisja zakwestionowała również okoliczność, iż zaskarżona decyzja dotyczy skarżących indywidualnie, Sąd wypowiedział się jedynie co do tego, czy decyzja ta dotyczy ich bezpośrednio.

22

Należy w tym względzie przypomnieć, że niespełnienie ustanowionej w art. 230 akapit czwarty WE przesłanki, uzależniającej dopuszczalność skargi wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną na decyzję, której osoba ta nie jest adresatem, od tego, czy zaskarżona decyzja dotyczy tej osoby bezpośrednio i indywidualnie, stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, której występowanie sąd wspólnotowy może zbadać w każdym czasie, także działając z urzędu (zob. podobnie w szczególności: postanowienie z dnia 5 lipca 2001 r. w sprawie C-341/00 Conseil national des professions de l’automobile i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I-5263, pkt 32; wyrok z dnia w sprawie C-176/06 P Stadtwerke Schwäbisch Hall i in. przeciwko Komisji, pkt 18).

23

Dlatego nawet zakładając, że sporna decyzja dotyczy M. Sehlstedta i pozostałych skarżących bezpośrednio, i tak musiałaby ona dotyczyć ich indywidualnie, by wniesiona przez nich skarga na tę decyzję była dopuszczalna.

24

Jak wspomniano w pkt 46 zaskarżonego postanowienia, odnosząc się do kwestii indywidualnego oddziaływania, skarżący zauważają, że zaskarżona decyzja dotyczy indywidualnie wszystkich właścicieli gruntów położonych na terenach wymienionych w zatwierdzonym przez Komisję wykazie, w odniesieniu do których będzie stosowany zakaz pogarszania stanu siedlisk.

25

Z pkt 25, 31, 33 i 34 zaskarżonego postanowienia wynika, że Komisja kwestionowała przez Sądem okoliczność, iż sporna decyzja dotyczy skarżących indywidualnie. W tym celu podniosła, iż tereny objęte wykazem ustalonym w tej decyzji zostały wskazane wyłącznie w oparciu o kryteria biologiczne, co powoduje, że na podstawie tej decyzji, albo przynajmniej na podstawie danych, jakie Komisja wykorzystała do jej opracowania, nie sposób ustalić właścicieli tych terenów, przy czym tereny te mają znaczenie nie tylko dla właścicieli położonych na nich gruntów, ale także reszty społeczeństwa, w tym dla przedsiębiorców budowlanych, organizacji pozarządowych oraz pozostałych obywateli.

26

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem podmioty inne niż adresaci decyzji mogą utrzymywać, iż dana decyzja dotyczy ich indywidualnie tylko wtedy, gdy ma ona wpływ na ich sytuację ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje w sposób podobny jak adresata decyzji (zob. w szczególności wyroki: z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. s. 197, 223; z dnia w sprawie C-78/03 P Komisja przeciwko Aktionsgemeinschaft Recht und Eigentum, Zb.Orz. s. I-10737, pkt 33).

27

Decyzję tego rodzaju jak sporna decyzja należy rozważać w ramach przepisu art. 4 dyrektywy siedliskowej, który przewiduje procedurę klasyfikacji terenów przyrodniczych jako specjalne obszary ochrony (zwane dalej „SOO”), co jak wynika to z art. 2 ust. 2 wspomnianej dyrektywy, ma w szczególności na celu stworzenie spójnej europejskiej sieci SOO, określanej jako „Natura 2000”, w skład której wchodzą tereny, na których występują siedliska naturalne wymienione w załączniku I do dyrektywy oraz siedliska gatunków wymienionych w załączniku II do dyrektywy, tak aby umożliwić ich utrzymanie albo gdy zajdzie taka konieczność, odtworzenie we właściwym stanie ochrony i siedlisk naturalnych oraz siedlisk gatunków w granicach ich zasięgu (zob. podobnie wyrok z dnia 7 listopada 2000 r. w sprawie C-371/98 First Corporate Shipping, Rec. s. I-9235, pkt 19, 20).

28

Ponadto sporna decyzja, która przewiduje klasyfikację szeregu terenów jako mających znaczenie dla Wspólnoty w celu umożliwienia realizacji wspomnianej sieci „Natura 2000”, ma w odniesieniu do wszelkich osób zainteresowanych charakter ogólny, ponieważ znajduje ona zastosowanie do wszelkich podmiotów, które na obszarach objętych zakresem decyzji wykonują lub mogą wykonywać jakąkolwiek działalność w dowolnym charakterze, o ile działalność ta mogłaby zagrozić celom w zakresie ochrony, zamierzonym w dyrektywie siedliskowej.

29

Wypada także przypomnieć, że zgodnie z tym, co Trybunał wielokrotnie orzekał, okoliczność, iż dany przepis ze swej natury oraz ze względu na swój zakres ma charakter ogólny, albowiem znajduje zastosowanie w stosunku do ogółu zainteresowanych przedsiębiorców, nie wyklucza, że jednak niektórych spośród nich może dotyczyć w sposób indywidualny (zob. podobnie wyroki: z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C-309/89 Codorníu, Rec. s. I-1853, pkt 19; a także z dnia w sprawach połączonych C-182/03 i C-217/03 Belgia i Forum 187 przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-5479, pkt 58).

30

Trybunał orzekł też w tym względzie, że w sytuacji gdy decyzja dotyczy grupy osób, które zostały zidentyfikowane lub mogły zostać zidentyfikowane w chwili wydania tego aktu ze względu na określone cechy właściwe członkom tej grupy, ten akt może dotyczyć tych osób w sposób indywidualny, ponieważ należą one do ograniczonego kręgu przedsiębiorców (zob. wyrok z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie C-125/06 P Komisja przeciwko Infront WM, Zb.Orz. s. I-1451, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo).

31

Niemniej jednak możliwość określenia z przybliżoną dokładnością liczby lub nawet tożsamości podmiotów prawa, do których akt ma zastosowanie, nie oznacza wcale, że podmioty te należy traktować tak, jakby akt ten dotyczył ich indywidualnie, o ile tylko, jak w niniejszej sprawie, pozostaje bezsporne, że akt ten znajduje zastosowanie ze względu na zaistnienie pewnej obiektywnej sytuacji prawnej lub faktycznej w nim określonej (zob. w szczególności wyrok z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C-451/98 Antillean Rice Mills przeciwko Radzie, Rec. s. I-8949, pkt 52; a także postanowienia: z dnia w sprawie C-96/01 P Galileo i Galileo International przeciwko Radzie pkt 38; z dnia w sprawie C-503/07 P Saint-Gobain Glass Deutschland przeciwko Komisji, Zb.Orz., s. I-2217, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo).

32

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie okazuje się, że poza stowarzyszeniem MTK ry zaskarżona decyzja dotyczy wnoszących odwołanie jedynie jako osób, którym przysługują prawa do gruntów włączonych przez Komisję w obręb terenów o znaczeniu wspólnotowym w celu umożliwienia realizacji spójnej europejskiej sieci ekologicznej SOO, a więc na zasadzie obiektywnej sytuacji prawnej i faktycznej określonej przez sporny akt, a nie na podstawie kryteriów właściwych tej kategorii właścicieli gruntów.

33

Co więcej, ponieważ zaskarżona decyzja nie została wydana z uwagi na szczególną sytuację właścicieli gruntów, nie może ona zostać uznana za wiązkę decyzji indywidualnych skierowanych do każdego z właścicieli gruntów z osobna.

34

Wynika stąd, że nie sposób uznać, by zaskarżona decyzja dotyczyła wnoszących odwołanie, poza stowarzyszeniem MTK ry, w sposób indywidualny w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.

35

W odniesieniu do stowarzyszenia MTK ry należy mieć na względzie, iż obrona ogólnych i zbiorowych interesów określonej kategorii podmiotów nie jest wystarczającą podstawą do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności przez takie stowarzyszenie. W braku szczególnych okoliczności takich jak rola, jaką stowarzyszenie takie mogło odegrać w postępowaniu prowadzącym do przyjęcia zaskarżonego aktu, nie ma ono prawa do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności, w sytuacji gdy jego członkowie nie mogą dokonać tego osobiście (zob. w szczególności postanowienie z dnia 18 grudnia 1997 r. w sprawie C-409/96 P Sveriges Betodlares i Henrikson przeciwko Komisji, Rec. s. I-7531, pkt 45).

36

Tak jak wskazano w pkt 34 niniejszego wyroku, decyzja ustanawiająca tereny o znaczeniu wspólnotowym nie dotyczy indywidualnie osób fizycznych lub prawnych będących właścicielem gruntów wchodzących w skład tych terenów. Dlatego też, nawet zakładając, iż członkami stowarzyszenia MTK ry są takie osoby, nie pozwala to uznać, iż zaskarżona decyzja dotyczy tego stowarzyszenia indywidualnie.

37

Z powyższego wynika, iż zaskarżona decyzja nie dotyczy indywidualnie M. Sahlstedta ani pozostałych skarżących.

38

Wskutek tego dwa pierwsze zarzuty podniesione w odwołaniu, dotyczące braku uzasadnienia zaskarżonego postanowienia oraz naruszającej prawo oceny Sądu, iż zaskarżona decyzja nie dotyczy składających odwołanie bezpośrednio, należy oddalić jako bezskuteczny.

39

Należy tedy przejść do zbadania trzeciego z podniesionych w odwołaniu zarzutów, dotyczącego naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej.

40

W ramach zarzutu trzeciego M. Sahlstedt oraz pozostali składający odwołanie twierdzą, że w razie pozbawienia ich prawa do wniesienia skargi, nie będą mieli żadnej możliwości zaskarżenia decyzji, na mocy której teren, na którym położone są posiadane przez nich grunty, włączony został do sieci „Natura 2000”, pociągając za sobą ograniczenia w postaci zakazu pogarszania jego stanu oraz obowiązku podlegania ocenie.

41

Królestwo Hiszpanii jest zdania, iż składający odwołanie nie są pozbawieni ochrony swoich praw. Zaklasyfikowanie danego terenu jako SOO może zostać zaskarżone przed sądami krajowymi.

42

Wbrew temu, co twierdzą składający odwołanie, odrzucenie ich skargi przez Sąd nie skutkuje pozbawieniem ich ochrony prawnej.

43

Wystarczy przypomnieć w tym zakresie, jak zresztą podniesiono w pkt 63 zaskarżonego postanowienia, że jednostki winny mieć możliwość korzystania ze skutecznej ochrony sądowej praw, które wywodzą ze wspólnotowego porządku prawnego. Ochrona sądowa udzielana osobom fizycznym i prawnym, które ze względu na przesłanki dopuszczalności ustanowione w art. 230 akapit czwarty WE nie mogą zaskarżać bezpośrednio aktów wspólnotowych takich jak sporna decyzja, winna być zapewniona w sposób skuteczny w drodze skargi przez sądami krajowymi. Sądy te, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy wyrażoną w art. 10 WE, są zobowiązane, tak dalece, jak to możliwe, do wykładni i stosowania krajowych przepisów procesowych regulujących korzystanie ze środków zaskarżenia w taki sposób, by umożliwić wymienionym wyżej osobom zakwestionowanie na drodze sądowej każdej decyzji lub każdego innego krajowego środka związanego ze stosowaniem wobec nich aktu wspólnotowego, takiego jak będący przedmiotem niniejszej sprawy, poprzez podniesienie zarzutu nieważności takiego aktu, równocześnie skłaniając te sądy do zwrócenia się w tym zakresie do Trybunału w drodze pytań prejudycjalnych (wyrok z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie C-15/06 P Regione Siciliana przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-2591, pkt 39).

44

Z powyższych względów należy oddalić także zarzut trzeci.

45

Z powyższych rozważań wynika, że odwołanie należy oddalić w całości.

46

Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

47

Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie M. Sahslstedta oraz pozostałych wnoszących odwołanie kosztami postępowania, a ci przegrali sprawę, należy obciążyć ich kosztami postępowania.

48

Zgodnie z art. 69 § 4 akapit pierwszy regulaminu, również mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 regulaminu, państwa członkowskie, które zgłosiły interwencję w niniejszej sprawie, pokrywają własne koszty; dlatego należy postanowić, iż Królestwo Hiszpanii oraz Republika Finlandii pokryją własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: