Sprawa C-205/06

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Republice Austrii

„Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 307 akapit drugi WE — Brak zastosowania właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między umowami dwustronnymi zawartymi z państwami trzecimi przed przystąpieniem państwa członkowskiego do Unii Europejskiej a traktatem WE — Umowy zawarte przez Republikę Austrii z Republiką Korei, Republiką Zielonego Przylądka, Chińską Republiką Ludową, Malezją, Federacją Rosyjską i Republiką Turcji w dziedzinie inwestycji”

Opinia rzecznika generalnego M. Poiaresa Madura przedstawiona w dniu 10 lipca 2008 r.   I ‐ 1303

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 3 marca 2009 r.   I ‐ 1320

Streszczenie wyroku

1. Postępowanie – Procedura ustna – Otwarcie na nowo

   (art. 222 akapit drugi WE; regulamin Trybunału, art. 61)

2. Umowy międzynarodowe – Umowy zawarte przez państwa członkowskie – Umowy międzynarodowe wcześniejsze niż traktat WE

   (art. 57 ust. 2 WE, art. 59 WE, art. 60 ust. 1 WE, art. 307 akapit drugi WE)

1.  Zgodnie z art. 222 akapit drugi WE zadaniem rzecznika generalnego jest publiczne przedstawianie, przy zachowaniu całkowitej bezstronności i niezależności, uzasadnionych opinii w sprawach, które zgodnie ze statutem Trybunału Sprawiedliwości wymagają jego zaangażowania. Mając na uwadze, że Trybunał nie jest związany ani opinią rzecznika generalnego, ani jej uzasadnieniem, nie jest niezbędne otwarcie procedury ustnej na nowo na podstawie art. 61 regulaminu za każdym razem, gdy rzecznik generalny wskaże aspekt prawny, który nie był przedmiotem dyskusji między stronami, jeżeli podstawą rozstrzygnięcia nie są argumenty, które nie były przedmiotem dyskusji między owymi stronami.

   (por. pkt 14, 15)

2.  Uchybia zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 307 akapit drugi WE państwo członkowskie, które nie zastosowało właściwych środków w celu usunięcia niezgodności dotyczących postanowień w przedmiocie transferu kapitału, ujętych w zawartej przez nie z państwem trzecim umowie o popieraniu inwestycji.

   Postanowienia art. 57 ust. 2 WE, art. 59 WE i art. 60 ust. 1 WE przyznają Radzie, w określonych wypadkach, prawo ograniczania przepływu kapitału i płatności pomiędzy państwami członkowskimi a państwami trzecimi. W celu zapewnienia tym postanowieniom praktycznej skuteczności przyjęte przez Radę środki ograniczające swobodny przepływ kapitału muszą nadawać się do natychmiastowego stosowania w stosunku do państw, do których się odnoszą, co może obejmować państwa trzecie, które podpisały umowy o popieraniu inwestycji. Z tego względu wskazane wyżej kompetencje Rady, polegające na możliwości jednostronnego przyjęcia środków ograniczających w stosunku do państw trzecich w tej samej lub pokrewnej dziedzinie co objęta wcześniejszą umową zawartą pomiędzy państwem członkowskim a państwem trzecim, okazują się być nie do pogodzenia z taką umową w sytuacji, gdy po pierwsze umowa ta nie zawiera postanowienia pozwalającego państwu członkowskiemu na wykonywanie swoich praw oraz spełnianie swoich obowiązków wynikających z członkostwa we Wspólnocie oraz po drugie gdy brak jest mechanizmu opartego na prawie międzynarodowym, który by to umożliwiał.

   Czas niezbędny na wszelkie negocjacje międzynarodowe w celu ponownego przedyskutowania omawianej umowy jest ze swej natury nie do pogodzenia z praktyczną skutecznością tych środków. Możliwość skutecznego odwołania się do innych środków przewidzianych przez prawo międzynarodowe, takich jak zawieszenie umowy, czy wręcz wypowiedzenie jej lub niektórych jej postanowień, jest zbyt niepewna, by zagwarantować skuteczne stosowanie środków przyjętych przez Radę.

   (por. pkt 35–37, 39, 40, 45)