1. 

Ramy prawne niniejszego odwołania wyznacza dyrektywa Rady 89/552/EWG ( 2 ), która odnosi się do telewizyjnej działalności nadawczej we wspólnym rynku i ma na celu zapewnienie swobodnego przepływu usług telewizyjnych między państwami członkowskimi.

2. 

Artykuł 3a dyrektywy zezwala państwu członkowskiemu zdecydować, by transmisje z wydarzeń mających doniosłe znaczenie dla społeczeństwa, takich jak igrzyska olimpijskie czy puchar świata w piłce nożnej, były nadawane na jego terytorium w programie ogólnie dostępnej telewizji i były dostępne znacznej części widowni. Artykuł ten przewiduje, że państwo członkowskie bezzwłocznie zawiadamia o przepisach wydanych w tym celu Komisję Wspólnot Europejskich, która sprawdza, czy przepisy te są zgodne z prawem wspólnotowym.

3. 

Jeżeli Komisja uzna, że przepisy te są zgodne z prawem wspólnotowym, publikuje je w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, czego skutkiem jest zobowiązanie innych państw członkowskich do zapewnienia, aby nadawcy telewizyjni podlegający ich jurysdykcji przestrzegali tych przepisów w stosunku do państwa członkowskiego, które je ustanowiło.

4. 

W wyroku z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie Infront WM przeciwko Komisji ( 3 ) Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich orzekł dopuszczalność i zasadność skargi wniesionej przez spółkę Infront WM AG, występującą wcześniej pod firmą KirchMedia WM AG ( 4 ) na decyzję wydaną przez Komisję na podstawie art. 3a dyrektywy w dniu 28 lipca 2000 r., stwierdzającą zgodność z prawem wspólnotowym przepisów zgłoszonych przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

5. 

Sąd uznał, że decyzja, na mocy której Komisja stwierdziła tę zgodność, miała charakter aktu zaskarżalnego. Orzekł również, że decyzja ta indywidualnie dotyczyła Infrontu, którego działalność polega na nabywaniu i sprzedaży praw do telewizyjnych transmisji z wydarzeń sportowych, ponieważ posiadał w państwach kontynentu europejskiego na lata 2002 i 2006 wyłączne prawa do nadawania transmisji z fazy finałowej pucharu świata w piłce nożnej organizowanego przez Międzynarodową Federację Piłki Nożnej (FIFA), które to wydarzenie stanowi wydarzenie o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa wskazane w przepisach, o których Zjednoczone Królestwo poinformowało Komisję.

6. 

W ramach niniejszego odwołania Komisja nie kwestionuje przeprowadzonej przez Sąd analizy, zgodnie z którą wydana przez nią w postępowaniu na podstawie art. 3a dyrektywy decyzja stanowi akt zaskarżalny. Podważa natomiast ocenę, zgodnie z którą decyzja stwierdzająca zgodność z prawem wspólnotowym przepisów, o których poinformowało Zjednoczone Królestwo, dotyczy Infrontu bezpośrednio i indywidualnie.

7. 

W niniejszej opinii pragnę wykazać, że Sąd — moim zdaniem —nie naruszył prawa przy dokonywaniu oceny legitymacji procesowej spółki Infront.

8.

Arykuł 3a dyrektywy został wprowadzony dyrektywą 97/36. Brzmi on następująco:

9.

Pojęcie „nadawcy telewizyjnego” zostało zdefiniowane w art. 1 lit. b) dyrektywy i „oznacza osobę fizyczną lub prawną, która ponosi odpowiedzialność redakcyjną za układ telewizyjnych programów w rozumieniu lit. a) i która transmituje je lub uzyskuje je transmitowane przez strony [osoby] trzecie”.

10.

Okoliczności stanu faktycznego przedstawione w zaskarżonym wyroku, a które wydają mi się niezbędne do zrozumienia kwestii prawnych podniesionych w odwołaniu wniesionym przez Komisję, wyglądają następująco.

11.

Infront, występujący wcześniej pod firmą KirchMedia WM AG, prowadzi działalność w zakresie nabywania, zarządzania i sprzedaży praw do telewizyjnych transmisji z wydarzeń sportowych. Nabywa on zwykle te prawa od organizatora wydarzenia i sprzedaje je nadawcom telewizyjnym.

12.

Infront uzyskał od spółki matki wyłączne prawa do transmisji meczów fazy finałowej pucharu świata FIFA w państwach kontynentu europejskiego, z wyjątkiem Niemiec, oraz w Rosji, pozostałych byłych socjalistycznych republikach radzieckich i Turcji, które spółka matka nabyła wcześniej od FIFA za minimalną cenę 1,4 miliardów franków szwajcarskich.

13.

Zjednoczone Królestwo poinformowało Komisję w dniu 25 września 1998 r. pismem z dnia 5 maja 2000 r. o przepisach wydanych na podstawie art. 3a ust. 1 dyrektywy, zawierających wykaz wydarzeń mających doniosłe znaczenie dla społeczeństwa tego państwa.

14.

Pismem z dnia 14 lipca 2000 r. zaadresowanym do Komisji Infront podniósł, że wykaz sporządzony przez Zjednoczone Królestwo nie może zostać zatwierdzony ze względu na niezgodność zarówno z art. 3a dyrektywy, jak i z innymi przepisami prawa wspólnotowego. Utrzymywał on w szczególności, że wykaz ten nie został sporządzony w wyniku jasnego i przejrzystego postępowania, że obejmuje wydarzenia niemające doniosłego znaczenia dla społeczeństwa brytyjskiego, że w trakcie konsultacji krajowych i wspólnotowych dopuszczono się poważnych uchybień, a wydane przepisy mają charakter retroaktywny.

15.

W dniu 28 lipca 2000 r. Dyrektor Generalny ds. Edukacji i Kultury Komisji wystosował do Zjednoczonego Królestwa pismo, w którym wskazał, że wydane przez to państwo członkowskie przepisy dotyczące relacji telewizyjnych z wydarzeń mających doniosłe znaczenie nie wzbudzają z punktu widzenia Komisji żadnych zastrzeżeń.

16.

Pismem z dnia 7 listopada 2000 r. Infront poinformował Komisję, że powziął wiadomość o mającej nastąpić akceptacji wykazu i wskazał na naruszenie jego prawa własności.

17.

W dniu 18 listopada 2000 r. Komisja, na podstawie art. 3a ust. 2 dyrektywy, opublikowała podjęte środki. Środki te obejmowały fragmenty ustawodawstwa Zjednoczonego Królestwa oraz wykaz wydarzeń mających doniosłe znaczenie dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego, wśród których znalazła się finałowa faza pucharu świata FIFA.

18.

Pismem z dnia 22 stycznia 2001 r. instytucja ta, w odpowiedzi na pytania Infrontu zawarte w pismach datowanych na 7 i 22 grudnia 2000 r., wskazała, że procedura weryfikacji przepisów zgłoszonych przez Zjednoczone Królestwo została zakończona i wykaz wydarzeń został uznany za zgodny z prawem wspólnotowym.

19.

W dniu 12 lutego 2001 r. Infront wniósł do Sądu skargę, domagając się częściowego lub całkowitego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji wydanej na podstawie art. 3a dyrektywy, na mocy której stwierdzono zgodność z prawem wspólnotowym przepisów zgłoszonych przez Zjednoczone Królestwo.

20.

Odrębnym pismem procesowym z dnia 11 czerwca 2001 r. Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności oparty na art. 114 regulaminu Sądu.

21.

Sąd zdecydował o rozstrzygnięciu tego zarzutu w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. Dopuścił również Królestwo Danii, Republikę Francuską, Zjednoczone Królestwo oraz Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej do udziału w postępowaniu w charakterze interwenientów wspierających żądania Komisji.

22.

Królestwo Danii odstąpiło od tej interwencji. Rada nie przedstawiła uwag.

23.

Sąd uznał, że zaskarżony akt stanowiło pismo z dnia 28 lipca 2000 r., w którym Komisja poinformowała Zjednoczone Królestwo o zgodności przepisów wydanych przez to państwo na podstawie art. 3a dyrektywy 89/552 z prawem wspólnotowym.

24.

Przypomniał on, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem aktami lub decyzjami, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, są w rozumieniu art. 230 WE akty wywołujące wiążące skutki prawne mogące wywierać wpływ na interesy skarżącego poprzez istotną zmianę jego sytuacji prawnej, niezależnie od ich formy ( 5 ).

25.

Sąd uznał, że zaskarżone pismo wywołuje skutki prawne względem państw członkowskich, ponieważ przewiduje publikację w Dzienniku Urzędowym przepisów krajowych, o których poinformowano Komisję, oraz że ta publikacja skutkuje uruchomieniem mechanizmu wzajemnego uznawania ustanowionego w art. 3a ust. 3 dyrektywy. Wskazał on, że ta publikacja pozwala pozostałym państwom członkowskim na zapoznanie się z tymi przepisami i zastosowanie się do zobowiązań, jakie na nich ciążą na mocy tego przepisu ( 6 ).

26.

Zdaniem Sądu, art. 3a ust. 2 dyrektywy przyznaje Komisji uprawnienia decyzyjne, nawet jeśli przepis ten nie zawiera wyraźnego odniesienia do „decyzji” wydawanej przez tę instytucję ( 7 ).

27.

Sąd rozpoznał następnie kwestię legitymacji procesowej Infrontu. Uznał, że zaskarżone pismo dotyczyło go bezpośrednio i indywidualnie z następujących względów.

28.

Sąd przypomniał na wstępie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt wspólnotowy dotyczy podmiotu indywidualnego bezpośrednio, w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, jeżeli bezpośrednio wpływa na sytuację prawną zainteresowanego, a jego stosowanie ma charakter czysto automatyczny i wynika wyłącznie z ustawodawstwa wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich ( 8 ).

29.

Sąd zbadał następnie w świetle tego orzecznictwa kwestię, czy zaskarżone pismo dotyczyło Infrontu bezpośrednio, rozpatrując dwie możliwe sytuacje wskazane przez Infront w skardze, a mianowicie, po pierwsze, gdyby prawa do transmisji telewizyjnej meczów fazy finałowej pucharu świata FIFA, do których jest on uprawniony na lata 2002 i 2006, zostały sprzedane w celu transmisji do Zjednoczonego Królestwa nadawcy telewizyjnemu znajdującemu się w kompetencji Zjednoczonego Królestwa, i po drugie, gdyby prawa te zostały sprzedane nadawcy mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim.

30.

W odniesieniu do pierwszej z tych sytuacji Sąd uznał, że w takim przypadku zaskarżony akt nie dotyczyłby bezpośrednio Infrontu, ponieważ akceptacja Komisji dla przepisów, o których poinformowało Zjednoczone Królestwo, nie ma wpływu na ich stosowanie w tym państwie członkowskim ( 9 ).

31.

Sąd wskazał w tym względzie, że przepisy te weszły w życie w tym państwie członkowskim przed poinformowaniem o nich Komisji i mogły zatem wywoływać w nim skutki przed ich zgłoszeniem. Wywiódł on z tego, że w drodze zaskarżonego pisma Komisja nie mogła udzielić Zjednoczonemu Królestwu uprzedniej zgody na wydanie tych przepisów ani zezwolić na retroaktywne utrzymanie w mocy tych przepisów, a jedynie pozwoliła temu państwu członkowskiemu skorzystać z mechanizmu wzajemnego uznawania tych przepisów przez inne państwa członkowskie ( 10 ).

32.

W odniesieniu do drugiej z tych sytuacji Sąd wskazał, że inne niż Zjednoczone Królestwo państwo członkowskie, na terytorium którego ma siedzibę nadawca telewizyjny nabywający od Infrontu prawa do transmisji, jest zobowiązane zapewnić, by nadawca ten nie naruszał przepisów zaakceptowanych przez Komisję, a obowiązek ten wynika z zaskarżonego pisma, które zatwierdza ex nunc te przepisy w celu ich wzajemnego uznawania przez pozostałe państwa członkowskie ( 11 ).

33.

Sąd wywiódł z tego, że niniejsza sprawa różni się od sprawy DSTV przeciwko Komisji, w której Sąd wydał wyrok z dnia 13 grudnia 2000 r. ( 12 ), na który powołała się Komisja, dotyczący art. 2a ust. 2 akapit drugi dyrektywy, który ustanawia kontrolę a posteriori zgodności z prawem wspólnotowym przepisów wydanych przez państwo członkowskie w celu zakazu rozpowszechniania na jego terytorium audycji pochodzących z innych państw członkowskich.

34.

Sad wskazał ponadto, że zaskarżone pismo nie pozostawia władzom krajowym z chwilą publikacji środków żadnego zakresu swobodnego uznania przy wykonywaniu ich zobowiązań. Zdaniem Sądu „jakkolwiek bowiem metody kontroli, do której władze krajowe są zobowiązane w ramach mechanizmu wzajemnego uznawania, są określane przez każde państwo członkowskie w jego przepisach dokonujących transpozycji art. 3a ust. 3 dyrektywy, to jednak władze te zobowiązane są zapewnić spełnienie przez nadawców telewizyjnych, pozostających w ich kompetencji, warunków transmisji omawianych wydarzeń określonych przez państwo członkowskie w przepisach zaakceptowanych i opublikowanych w Dzienniku Urzędowym przez Komisję” ( 13 ).

35.

Sąd rozpatrzył następnie argument Komisji, zgodnie z którym jedynie nadawcy telewizyjni z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie mogliby być zainteresowani nabyciem od Infrontu praw do transmisji meczów fazy finałowej pucharu świata FIFA.

36.

Komisja utrzymywała w istocie, że nawet jeżeli to jej wstępna ocena zgłoszonych przepisów prowadzi pozostałe państwa członkowskie do zapewnienia przestrzegania wykazu wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa przez nadawców telewizyjnych znajdujących się w ich kompetencji, to nie ma to znaczenia w niniejszej sprawie. Zdaniem tej instytucji nie można bowiem wyobrazić sobie, by Infront udzielił sublicencji na swoje prawa do transmisji dotyczące Zjednoczonego Królestwa nadawcy telewizyjnemu niemającemu siedziby w Zjednoczonym Królestwie, gdyż prawa te udzielane są na podstawie podziału krajowego. Na szczeblu krajowym dochody nadawców telewizyjnych pochodzą z reklamy skierowanej do widowni krajowej, z wpływów z licencji krajowych lub z krajowych abonamentów na telewizję płatną. Interes tych nadawców polega zatem na emisji audycji skierowanych do widowni krajowej, w związku z czym tylko nadawcy obejmujący swym zasięgiem znaczną część widowni krajowej nabyliby bardzo drogie prawa do transmisji telewizyjnej należące do Infrontu. Stąd, ponieważ potencjalni sublicencjobiorcy takich praw dotyczących Zjednoczonego Królestwa to nadawcy znajdujący się w kompetencji władz Zjednoczonego Królestwa, tylko przepisy krajowe dotyczą bezpośrednio Infrontu ( 14 ).

37.

W tym kontekście Komisja zwróciła także uwagę, że rynek telewizyjny w Zjednoczonym Królestwie jest jednym z najbardziej konkurencyjnych w Europie oraz że 25% nadawców telewizyjnych działających w tym sektorze ma licencję wystawioną w Zjednoczonym Królestwie ( 15 ).

38.

Sąd wypowiedział się następująco:

39.

Z powyższych rozważań Sąd wywiódł, że zaskarżone pismo dotyczy Infrontu bezpośrednio, ponieważ zezwala na uruchomienie mechanizmu wzajemnego uznawania przez państwa członkowskie przepisów, o których poinformowało Zjednoczone Królestwo.

40.

Sąd przypomniał na wstępie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem podmioty niebędące adresatami decyzji mogą dowodzić, że dotyczy ich ona indywidualnie tylko pod warunkiem, że decyzja ta wywiera wpływ na ich sytuację ze względu na właściwe im szczególne cechy lub okoliczności faktyczne wyróżniające je w sposób podobny jak adresata decyzji.

41.

Sąd wskazał następnie, że Infront jest uprawniony z tytułu praw wyłącznych do transmisji telewizyjnej fazy finałowej pucharu świata FIFA na lata 2002 i 2006, będącego jednym z wydarzeń wymienionych w wykazie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa ustanowionym przez Zjednoczone Królestwo oraz zaakceptowanym przez Komisję, jak również że nadawcy telewizyjni znajdujący się w kompetencji innych państw członkowskich muszą bezwzględnie podjąć negocjacje z Infrontem, jako pośrednikiem w sprzedaży praw do transmisji tego wydarzenia, w celu zawarcia umowy licencyjnej na jego transmisję ( 16 ).

42.

Zwrócił on uwagę, że przepisy wydane przez Zjednoczone Królestwo nakładają na nadawców telewizyjnych ograniczenia w zakresie warunków, pod jakimi mogą oni nabyć wyłączne prawa do transmisji, skutkiem czego przepisy te, nawet jeśli nie odnoszą się wyraźnie do Infrontu, wpływają na możliwość swobodnego dysponowania przez niego przysługującymi mu prawami ( 17 ).

43.

Sąd przypomniał, że Infront nabył na zasadach wyłączności omawiane prawa przed wejściem w życie art. 3a dyrektywy i a fortiori przed wystosowaniem zaskarżonego pisma, w związku z czym pismo to dotyczy Infrontu ze względu na właściwą mu szczególną cechę ( 18 ).

44.

Sąd orzekł, że zaskarżony akt naruszał istotne wymogi proceduralne z uwagi na to, że został wydany bez konsultacji z kolegium członków Komisji, a dyrektor generalny, który podpisał pismo, nie otrzymał od tego kolegium jakiegokolwiek szczególnego upoważnienia ( 19 ).

45.

Zgodnie z sentencją zaskarżonego wyroku stwierdzono nieważność decyzji Komisji zawartej w jej piśmie z dnia 28 lipca 2000 r. skierowanym do Zjednoczonego Królestwa, skarga została odrzucona w pozostałym zakresie, Republika Francuska, Zjednoczone Królestwo oraz Parlament zostały obciążone również kosztami poniesionymi przez Infront w związku z ich interwencjami, Komisja miała ponieść własne koszty, a także koszty skarżącej, z wyjątkiem kosztów, o których mowa powyżej, oraz interwenienci mieli ponieść własne koszty.

46.

Komisja wnosi do Trybunału o uchylenie zaskarżonego wyroku, rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi Infrontu wniesionej w wyżej wskazanej sprawie Infront przeciwko Komisji poprzez orzeczenie, że jest ona niedopuszczalna oraz obciążenie Infrontu kosztami postępowania wspomnianej sprawy oraz niniejszego postępowania odwoławczego.

47.

W głównych zarysach Infront wnosi o oddalenie odwołania i obciążenie Komisji kosztami postępowania, przy czym na podstawie art. 69 § 3 regulaminu żąda obciążenia Komisji kosztami również w przypadku uznania odwołania za zasadne, gdyż Komisja podważa zaskarżony wyrok jedynie w części.

48.

Komisja kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę, zgodnie z którą zaskarżony akt dotyczy Infrontu bezpośrednio i indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit WE, na mocy którego każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na tych samych warunkach, skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie. Rozważymy następnie kolejno te dwa zarzuty.

49.

Komisja utrzymuje, że Sąd nie wykazał, by zostały spełnione wymagane przez orzecznictwo dwie przesłanki, według których, po pierwsze, zaskarżony akt musi wpływać na sytuację prawną skarżącego i po drugie, jego stosowanie winno mieć charakter czysto automatyczny.

50.

W odniesieniu do pierwszej przesłanki Komisja twierdzi przede wszystkim, że Sąd nie wyjaśnia, w jaki sposób zaskarżony akt może wpływać inaczej niż pośrednio na sytuację handlową Infrontu.

51.

Zauważa ona więc, że akt ten wywiera skutki w postaci zobowiązania państw członkowskich do nałożenia na nadawców telewizyjnych obowiązków, które mogą powstrzymać tych ostatnich od nabycia praw do transmisji wydarzeń określonych w zgłoszonych przepisach lub prowadzić do nabycia tych praw po cenie niższej, niż po której nadawcy byliby skłonni zakupić je w przypadku braku takich przepisów. Spółka telewizji płatnej mogłaby odmówić nabycia praw do transmisji takich wydarzeń, ponieważ transmisja z nich musiałaby być także nadawana przez nadawcę ogólnie dostępnej telewizji obejmującego zasięgiem 95% terytorium Zjednoczonego Królestwa. Infront miałby zatem mniej potencjalnych nabywców i w konsekwencji z handlowego punktu widzenia znajdowałby się w sytuacji mniej korzystnej. Mamy tu jednak do czynienia z pośrednimi konsekwencjami ekonomicznymi. Sytuacja prawna Infrontu pozostaje, zdaniem Komisji, niezmieniona.

52.

Posiłkowo, w przypadku gdyby wywierany przez akt wpływ na sytuację ekonomiczną skarżącego wystarczyłby do stwierdzenia, że akt dotyczy takiego podmiotu bezpośrednio, Komisja zarzuca Sądowi, że nie przedstawił rzeczywistych konsekwencji handlowych, jakie mogą wypływać dla pośrednika takiego jak Infront z zaskarżonego aktu. W rzeczywistości konsekwencje te byłyby całkowicie niepewne, ponieważ zgodnie z wiedzą Komisji, nigdy nie znalazł się nadawca telewizyjny mający siedzibę w innym państwie członkowskim niż Zjednoczone Królestwo, który byłby gotowy zapłacić kwotę oczekiwaną przez Infront za prawa do transmisji fazy finałowej pucharu świata FIFA w ostatnim z wymienionych państw. W istocie w celu dokonania takiej inwestycji w zakresie, w jakim dochody nadawcy telewizyjnego pochodzą z reklamy skierowanej do widowni krajowej, z wpływów z licencji krajowych lub z krajowych abonamentów na telewizję, potencjalny nabywca musiałby dysponować wystarczająco dużym zasięgiem na terytorium brytyjskim lub pragnąć przeorientować swą działalność w tym kierunku.

53.

Sąd naruszył zatem prawo, gdyż nie zobowiązał Infrontu do przedłożenia dowodu na zaistnienie wskazanych konsekwencji ekonomicznych i dał do zrozumienia, że Komisja nie uzasadniła swych twierdzeń dotyczących specyfiki rynku telewizyjnego w Zjednoczonym Królestwie. Jednocześnie Sąd, przyjmując, że takie stanowisko Komisji pozbawiłoby art. 3a ust. 3 dyrektywy wszelkiej skuteczności, błędnie zinterpretował ten przepis, ponieważ oznaczałoby to, że w przypadku każdego z wydarzeń wskazanych przez państwo członkowskie bezwzględnie musieliby istnieć w innych państwach członkowskich nadawcy telewizyjni mogący nabyć wyłączne prawa do transmisji tego wydarzenia w tym pierwszym państwie członkowskim.

54.

W odniesieniu do drugiej przesłanki, zgodnie z którą stosowanie zaskarżonego aktu musi mieć charakter czysto automatyczny i wynikać wyłącznie z ustawodawstwa wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich, Sąd nie uwzględnił prawidłowo skutku art. 3a ust. 3 dyrektywy.

55.

Wprawdzie zdaniem Komisji wydarzenia i sposób ich transmisji — na żywo lub w formie retransmisji, fragmentarycznie lub w całości — są określane przez państwo zgłaszające i w konsekwencji w drodze decyzji stwierdzającej zgodność tych przepisów z prawem wspólnotowym, to jednak wbrew temu, co przyjął Sąd w pkt 146 zaskarżonego wyroku, decyzja ta nie pozbawia władz krajowych zakresu swobodnego uznania przy wykonywaniu ich obowiązków. Wykonywanie obowiązków określonych przez państwo zgłaszające zależy w opinii Komisji w dużo większym stopniu od stosowanego przez właściwe władze krajowe prawa i reprezentowanego przez nie stanowiska.

56.

Rzeczywiste istnienie takich różnic zostało zilustrowane zdaniem Komisji w sprawie TV Danmark 1, w której wyrok wydał Court of Appeal i House of Lords, dotyczącej wywiązania się w Zjednoczonym Królestwie z obowiązków określonych przez Królestwo Danii w zakresie wydarzeń mających doniosłe znaczenie dla społeczeństwa tego państwa członkowskiego.

57.

Zdaniem Komisji, zgodnie z systemem brytyjskim wystarczy, by nadawca ogólnie dostępnej telewizji docierającej do znacznej części społeczeństwa zgłaszającego państwa członkowskiego miał obiektywną możliwość nabycia omawianych tu praw wyłącznych. W systemie duńskim natomiast nadawca telewizyjny, który nabył prawa do wyłącznych transmisji może z nich skorzystać tylko wtedy, gdy jest w stanie podjąć działania w celu zapewnienia koniecznego zasięgu poprzez innych nadawców telewizyjnych, chyba że może dowieść, że nie jest to racjonalnie możliwe.

58.

A zatem byłoby błędem twierdzić, że stosowanie decyzji wydanej przez Komisję na podstawie art. 3a ust. 2 dyrektywy jest czysto automatyczne i wynika wyłącznie z ustawodawstwa wspólnotowego.

59.

Infront kwestionuje tę analizę i utrzymuje, że Sąd słusznie uznał, iż zaskarżony akt dotyczy go bezpośrednio.

60.

Jak to już przypomniał Sąd, akt wspólnotowy dotyczy podmiotu indywidualnego bezpośrednio, jeżeli po pierwsze, bezpośrednio wpływa na sytuację prawną zainteresowanego i po drugie, jeżeli jego stosowanie ma charakter czysto automatyczny i wynika wyłącznie z ustawodawstwa wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich ( 20 ).

61.

Komisja zarzuca Sądowi, iż ten nie wykazał, że każda z tych przesłanek została spełniona.

62.

W odniesieniu, po pierwsze, do skutków, jakie zaskarżony akt wywiera na sytuację Infrontu, Komisja zwróciła uwagę przede wszystkim na to, że zaskarżony akt wywierał dla tej spółki wyłącznie pośrednie konsekwencje ekonomiczne, natomiast sytuacja prawna Infrontu pozostała niezmieniona. Nie podzielam tego poglądu z następujących przyczyn.

63.

Jak to wskazał Sąd w pkt 165 zaskarżonego wyroku, przepisy, o których poinformowało Zjednoczone Królestwo, i w konsekwencji zaskarżony akt pozbawiają Infront swobody dysponowania na rynku należącymi do niego prawami transmisji fazy finałowej pucharu świata FIFA na lata 2002 i 2006. Na mocy tego aktu Infrontowi uniemożliwiono przyznanie wyłączności do tych praw do transmisji jednemu kanałowi telewizji płatnej mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim niż Zjednoczone Królestwo i pragnącemu nadawać relacje z tego wydarzenia w tym państwie. Na Infront nałożono obowiązek zagwarantowania, by wspomniane prawa były również dostępne nadawcom ogólnie dostępnej telewizji docierającym do znacznej części społeczeństwa brytyjskiego.

64.

Wpływ zaskarżonego aktu na sytuację Infrontu nie ogranicza się więc wyłącznie do szkody o charakterze ekonomicznym polegającej na zmniejszeniu wartości należących do niego praw do transmisji fazy finałowej pucharu świata FIFA na lata 2002 i 2006 na rynku, ale stanowi również naruszenie jego prawa własności w postaci przeszkody w korzystaniu z prawa udzielania wyłącznych licencji. W moim przekonaniu Sąd słusznie stwierdził zatem, że zaskarżony akt wpływał na sytuację prawną Infrontu, tak jak tego wymaga orzecznictwo.

65.

Posiłkowo Komisja wskazała również, że zaskarżony akt nie wiązał się w rzeczywistości dla Infrontu z żadnymi konsekwencjami, ponieważ nie było nadawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim niż Zjednoczone Królestwo, który mógłby nabyć prawa do transmisji fazy finałowej pucharu świata FIFA w celu nadawania relacji z tego wydarzenia w tym państwie. Ponadto zdaniem Komisji Sąd odwrócił ciężar dowodu, dając do zrozumienia, że to Komisja winna była dowieść tych okoliczności, oraz naruszył prawo, dokonując oceny znaczenia art. 3a dyrektywy.

66.

Moim zdaniem w drodze tej argumentacji Komisja porusza bardziej kwestię, czy Infront miał interes prawny, niż kwestię wymogu, zgodnie z którym zaskarżony akt musi dotyczyć go bezpośrednio. W istocie wspomniana argumentacja ma na celu wykazanie, że stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu nie będzie się wiązać z jakąkolwiek korzyścią dla Infrontu, ponieważ niezależnie od tego, nie ma potencjalnych nabywców należących do niego praw do transmisji tego poza Zjednoczonym Królestwem.

67.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem poza przesłankami art. 230 WE podmiot indywidualny, który kwestionuje akt wspólnotowy, musi mieć interes w stwierdzeniu nieważności tego aktu. Interes ten zakłada, że w wyniku skargi, poprzez jej rozstrzygnięcie, strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść ( 21 ).

68.

Jak wskazała Komisja, to na skarżącym spoczywa obowiązek dowiedzenia, że spełnia on ten wymóg dopuszczalności jego skargi ( 22 ). Brak interesu stanowi również bezwzględną przeszkodę procesową ( 23 ). Ponadto Komisja słusznie utrzymuje, że z art. 3a ust. 3 dyrektywy nie można wywieść, iż w przypadku każdego z wydarzeń wskazanych przez państwo członkowskie bezwzględnie muszą istnieć w innych państwach członkowskich nadawcy telewizyjni mogący nabyć wyłączne prawa do transmisji tego wydarzenia w tym pierwszym państwie członkowskim.

69.

W istocie z systemu ustanowionego przez art. 3a dyrektywy wynika, że państwo członkowskie, które zdecyduje się skorzystać z możliwości utworzonej w tym przepisie i ustanowi wykaz wydarzeń, które winny być nadawane na jego terytorium w kanale telewizji ogólnie dostępnej dla jak największej ilości osób, jest bezwzględnie zobowiązane poinformować o tym wykazie Komisję, niezależnie od okoliczności, czy wyłączne prawa do transmisji tych wydarzeń mogą być nabyte przez nadawców telewizyjnych mających siedzibę w innym państwie członkowskim.

70.

Niemniej nie zgadzam się z twierdzeniem, że Sąd odwrócił ciężar dowodu ani że błędnie zinterpretował art. 3a dyrektywy.

71.

A zatem, jak stwierdzono powyżej, ciężar dowodu w zakresie interesu spoczywa na podmiocie indywidualnym, który domaga się stwierdzenia nieważności aktu wspólnotowego, jednak wymóg ten nie może zwalniać Komisji — tak jak wszystkich innych uczestników postępowania sądowego — z przedstawienia dowodu na zaistnienie okoliczności faktycznych, na które się ona powołuje.

72.

W niniejszej sprawie w ramach zarzutu niedopuszczalności wniesionej przez Infront skargi Komisja utrzymywała, że rynek telewizyjny w Zjednoczonym Królestwie jest jednym z najbardziej konkurencyjnych rynków w Europie oraz że 25% nadawców telewizyjnych posiada licencję w tym państwie członkowskim. To właśnie na podstawie tych twierdzeń zwróciła ona uwagę, że trudno było sobie wyobrazić, by Infront odstąpił swe prawa do transmisji telewizyjnej fazy finałowej pucharu świata FIFA nadawcy niemającemu siedziby w Zjednoczonym Królestwie.

73.

Moim zdaniem Sąd nie odwrócił ciężaru dowodu w zakresie interesu prawnego, stwierdzając, że wspomniane twierdzenia dotyczące specyfiki rynku telewizyjnego w Zjednoczonym Królestwie nie mogą być brane pod uwagę, ponieważ nie zostały poparte żadnymi dowodami.

74.

Komisja powinna była dowieść zasadności takich twierdzeń tym bardziej, że Infront je zakwestionował i wskazał przed Sądem kilku potencjalnych nabywców swych praw do transmisji, którzy mieli siedziby w innych państwach członkowskich niż Zjednoczone Królestwo.

75.

Następnie, jeżeli chodzi o punkt uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym argumentacja Komisji pozbawia art. 3a dyrektywy wszelkiej skuteczności, nie zgadzam się z twierdzeniem, jakoby uzasadnienie to stanowiło błędną wykładnię tego przepisu.

76.

Uzasadnienie to odpowiada w istocie na argumentację Komisji przedstawioną w zarysach w pkt 120 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą z uwagi na to, że dochody nadawców telewizyjnych pochodzą z reklamy skierowanej do widowni krajowej, z wpływów z licencji krajowych lub z krajowych abonamentów na telewizję płatną, jedynie nadawcy obejmujący swym zasięgiem znaczną część widowni krajowej i w konsekwencji mający siedzibę w Zjednoczonym Królestwie byliby gotowi nabyć wyłączne prawa do transmisji telewizyjnej należące do Infrontu.

77.

Utrzymując zatem, że z uwagi na bardzo wysoką cenę wyłącznych praw do transmisji wydarzeń sportowych takich jak faza finałowa pucharu świata FIFA oraz źródło środków, którymi dysponują nadawcy telewizyjni, jedynie nadawcy z siedzibą na terytorium państwa członkowskiego, które korzysta z możliwości stworzonej na mocy art. 3a dyrektywy, są faktycznie w stanie nabyć te prawa, Komisja podważa rzeczywistą użyteczność mechanizmu wzajemnego uznawania ustanowionego na mocy tego przepisu.

78.

W istocie, jeżeli jedynie nadawcy telewizyjni mający siedzibę na terytorium państwa członkowskiego, które zadecyduje, że określone wydarzenia sportowe winny być nadawane przez ogólnie dostępny kanał telewizji, mogą nabyć wyłączne prawa do transmisji takich wydarzeń, to procedura przewidziana w art. 3a ust. 3 dyrektywy, mająca na celu zobowiązanie nadawców telewizyjnych mających siedziby w innych państwach członkowskich do przestrzegania przepisów wydanych przez to państwo członkowskie, stałaby się bezużyteczna.

79.

Sąd nie uznał zatem, jak wskazuje w odwołaniu Komisja, że art. 3a ust. 3 dyrektywy oznacza, iż w przypadku jakiegokolwiek z wydarzeń wskazanych przez państwo członkowskie bezwzględnie muszą istnieć w innych państwach członkowskich nadawcy telewizyjni mogący nabyć wyłączne prawa do transmisji tego wydarzenia w tym pierwszym państwie członkowskim. Sąd ustosunkował się jedynie do argumentacji Komisji, zgodnie z którą w wypadku takich wydarzeń sportowych jak te, w przypadku których prawa do transmisji telewizyjnej należą do Infrontu, poza krajowymi nadawcami telewizyjnymi nie byłoby żadnych innych potencjalnych nabywców tych wyłącznych praw do transmisji.

80.

Wynika z tego, że wbrew temu, co utrzymuje Komisja, Sądowi udało się wykazać spełnienie przesłanki, zgodnie z którą zaskarżony akt winien wpływać na sytuację prawną Infrontu.

81.

Po drugie, w odniesieniu do drugiej z wypracowanych w orzecznictwie przesłanek, zgodnie z którą stosowanie zaskarżonego aktu winno mieć charakter czysto automatyczny i wynikać wyłącznie z ustawodawstwa wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich, uważam, że również w tym przypadku Sąd nie naruszył prawa, uznając, iż także ta przesłanka została spełniona.

82.

Wprawdzie, jak wskazuje Komisja, przy wprowadzaniu przyjętych przez jedno z państw i opublikowanych przez Komisję środków art. 3 ust. 3 dyrektywy pozostawia innym państwom członkowskim zakres swobodnego uznania, jednak nie jest on na tyle szeroki, by móc podważyć interes prawny Infrontu.

83.

W istocie przy rozpatrywaniu tej przesłanki należy dokonać oceny związku przyczynowego między skutkami wywieranymi na sytuację prawną skarżącego a aktem wspólnotowym, o stwierdzenie nieważności którego on wnosi. Wymagana przez orzecznictwo przesłanka jest spełniona wtedy, gdy skutki te stanowią bezpośrednią konsekwencję samego aktu. Zgodnie z orzecznictwem ma to miejsce, gdy dany akt zobowiązuje swych adresatów do wywołania wspomnianych skutków ( 24 ) lub gdy przysługująca adresatom tego aktu możliwość niezastosowania się do niego i niewywołania takich skutków jest czysto teoretyczna ze względu na to, że ich wola dostosowania się do niego nie wzbudza żadnych wątpliwości ( 25 ).

84.

W niniejszej sprawie Sąd prawidłowo uznał w pkt 146 zaskarżonego wyroku, że zaskarżony akt nie pozostawia swym adresatom żadnego zakresu swobodnego uznania, ponieważ zobowiązuje ich do wywołania skutków wpływających na sytuację prawną Infrontu, od których się on odwołał.

85.

W istocie, jak wskazałem powyżej, skutki te polegają na uniemożliwieniu Infrontowi skorzystania z przysługującej mu swobody przyznania wyłączności do praw do transmisji fazy finałowej pucharu świata FIFA nadawcy telewizyjnemu mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim niż Zjednoczone Królestwo. Wspomniane skutki rzeczywiście wydają się stanowić bezpośrednią konsekwencję zaskarżonego aktu, ponieważ wynikają bezpośrednio z przepisów wydanych przez Zjednoczone Królestwo, mających na celu to, by wydarzenie to było emitowane na jego terytorium w kanale telewizji dostępnym znacznej części społeczeństwa.

86.

Z uwagi na powyższe uważam, że dokonana przez Sąd ocena, zgodnie z którą zaskarżony akt dotyczy Infrontu bezpośrednio, nie jest dotknięta błędem co do prawa oraz że odwołanie Komisji w tym zakresie winno zostać oddalone jako bezzasadne.

87.

Komisja podnosi, że trudno jest pojąć sposób rozumowania Sądu.

88.

Zdaniem Komisji zaskarżony akt dotyczy Infrontu indywidualnie jedynie w zakresie jego obiektywnej cechy posiadacza praw wyłącznych, który nabył prawa do transmisji jednego z wydarzeń, o których mowa w brytyjskich przepisach. Podnosi ona, że Sąd nie wskazał, by zaskarżony akt stanowił względem posiadaczy praw zbiór decyzji indywidualnych. Komisja podkreśla, że akt ten dotyczy wyłącznie nadawców telewizyjnych i nakłada obowiązki tylko na nich. Posiadacze praw odczuwają wyłącznie konsekwencje o charakterze ekonomicznym i Sąd we wcześniejszych sprawach orzekł, że nie stanowi to wystarczającej podstawy, by zindywidualizować dany podmiot ( 26 ). Komisja uważa w tym zakresie, że niniejsza sprawa różni się od spraw Piraiki-Patraiki i in. przeciwko Komisji ( 27 ), Extramet Industrie przeciwko Radzie ( 28 ) i Codorniu przeciwko Radzie ( 29 ), w których zaistniały szczególne okoliczności.

89.

Komisja utrzymuje, że Infront nie znajduje się w sytuacji odmiennej od innych posiadaczy wyłącznych praw do transmisji poszczególnych wydarzeń określonych przez Zjednoczone Królestwo. Sytuacja ta stanowi zwykłe ryzyko handlowe, które nie wystarcza, by przyznać mu prawo do wniesienia skargi.

90.

Wreszcie Komisja zwraca uwagę, że Infront mógł zaskarżyć brytyjskie przepisy przed sądami Zjednoczonego Królestwa, a zatem niedopuszczalność skargi do sądu wspólnotowego nie pozbawiłaby go możliwości skorzystania z prawa do sądu.

91.

Infront nie zgadza się z argumentami Komisji i twierdzi, że Sąd słusznie uznał, iż zaskarżony akt dotyczy go indywidualnie.

92.

Nie podzielam oceny Komisji ani co do braku jasności rozumowania Sądu, ani co do treści tego rozumowania.

93.

Na wstępie Sąd słusznie przypomniał, że podmioty niebędące adresatami decyzji mogą dowodzić, że dotyczy ich ona indywidualnie tylko pod warunkiem, że decyzja ta wywiera wpływ na ich sytuację ze względu na właściwe im szczególne cechy lub okoliczności faktyczne wyróżniające je w sposób podobny jak adresata decyzji ( 30 ).

94.

Następnie Sąd wskazał, że Infront spełnił tę przesłankę, przedstawiając analizę opierającą się na trzech następujących punktach. Po pierwsze, Infront jest uprawniony z tytułu praw wyłącznych do transmisji telewizyjnej fazy finałowej pucharu świata FIFA na lata 2002 i 2006, będącego jednym z wydarzeń wymienionych w wykazie wydarzeń o doniosłym znaczeniu dla społeczeństwa ustanowionym przez Zjednoczone Królestwo i zaakceptowanym przez Komisję w zaskarżonym akcie. Po drugie, nabył on te prawa przed wejściem w życie art. 3a dyrektywy. Po trzecie, wspomniany akt, nawet jeśli nie był skierowany do Infrontu, uniemożliwiał mu skorzystanie z możliwości swobodnego dysponowania tymi prawami względem nadawców telewizyjnych mających siedzibę w innym państwie członkowskim niż Zjednoczone Królestwo.

95.

Uważam, że ta ocena Sądu w żaden sposób nie narusza prawa.

96.

W istocie z orzecznictwa wynika, że podmiot prywatny, aby akt wspólnotowy, którego nie jest adresatem, dotyczył go indywidualnie, musi zostać wyróżniony lub musi móc zostać wyróżniony w chwili wydania tego aktu ( 31 ). Z analizy Sądu wynika, że Infront mógł zostać wyróżniony przez Komisję w chwili wydania zaskarżonego aktu, ponieważ spółka ta posiadała w tym momencie wyłączne prawa do transmisji fazy finałowej pucharu świata FIFA na lata 2002 i 2006, który stanowił jedno z wydarzeń wymienionych w wykazie zgłoszonym przez Zjednoczone Królestwo.

97.

Następnie, o ile — jak wskazuje Komisja — szkoda o charakterze wyłącznie ekonomicznym nie wystarczy co do zasady, by przyznać podmiotowi prywatnemu prawo do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu wspólnotowego, o tyle należy przypomnieć, że Sąd uznał, że zaskarżony akt dotyczył Infrontu indywidualnie jedynie z uwagi na to, że wiązał się on z poniesieniem przez niego negatywnych konsekwencji ekonomicznych. W pkt 165 zaskarżonego wyroku wskazał on, że wspomniany akt uniemożliwiał Infrontowi swobodne przeniesienie wyłączności należących do niego praw do transmisji omawianego wydarzenia na nadawcę telewizji płatnej mającego siedzibę poza Zjednoczonym Królestwem i pragnącemu nadawać relację z tego wydarzenia w tym państwie.

98.

Innymi słowy, Sąd stwierdził, że zaskarżony akt wywierał skutki w zakresie prawa własności Infrontu.

99.

Stwierdzenie dopuszczalności skargi Infrontu wydaje mi się wpisywać w ramy ustanowione w utrwalonym orzecznictwie, zgodnie z którym podmiot prywatny może podważyć zgodność aktu wspólnotowego z prawem, jeżeli akt ten zmienia prawa uzyskane przez ten podmiot przed jego przyjęciem.

100.

Trybunał orzekł w ten sposób w wyżej wymienionym wyroku w sprawie Toepfer i Getreide-Import Gesellschaft przeciwko Komisji, w którym po raz pierwszy stwierdził, że decyzja skierowana do państwa członkowskiego może dotyczyć podmiotu prywatnego indywidualnie ( 32 ). Rozwiązanie to zostało przyjęte również w wyroku w sprawie Bock przeciwko Komisji ( 33 ) oraz w wyrokach w sprawach Agricola commerciale olio i in. przeciwko Komisji i Savma przeciwko Komisji ( 34 ).

101.

W wyroku w sprawie CAM przeciwko EWG ( 35 ) Trybunał również dopuścił interes prawny podmiotu prywatnego we wniesieniu skargi, gdy zaskarżony przepis dotyczy sytuacji istniejącej w chwili jego wydania i negatywnie wpływa na korzystanie z praw nabytych w przypadku przyszłych działań ( 36 ).

102.

Orzecznictwo to znajduje swój wyraz również w wyżej wymienionym wyroku w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, na który powołała się Komisja, w którym spółka prawa hiszpańskiego, będąca od 1924 r. właścicielem znaku towarowego „Gran Cremant de Codorniu”, domagała się stwierdzenia nieważności przepisu rozporządzenia Rady, zabraniającego jej czasowo używania wzmianki „crémant” ( 37 ).

103.

Wydaje mi się, że orzecznictwo to można odnieść do niniejszej sprawy, ponieważ Infront wstąpił w posiadanie wyłącznych praw do transmisji pucharu świata FIFA przed wydaniem zaskarżonego aktu, a nawet — co podkreślał Sąd — przed wejściem w życie art. 3a dyrektywy, na mocy którego akt ten został wydany.

104.

Dlatego też uważam, że zważywszy na omówione powyżej orzecznictwo, Sąd słusznie orzekł, iż zaskarżone pismo dotyczyło Infrontu indywidualnie. W konsekwencji odwołanie winno zostać oddalone jako bezzasadne również w zakresie, w jakim odnosi się do tej oceny.

105.

Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu, mającego zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 tego regulaminu, oraz biorąc pod uwagę żądania Infrontu, jeżeli Trybunał podzieli moją opinię, Komisja będzie musiała pokryć koszty postępowania.

106.

Na podstawie powyższych rozważań proponuję Trybunałowi wydanie następującego orzeczenia: