1. Środki własne Wspólnot Europejskich – Zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych
(rozporządzenie Rady nr 1430/79, art. 1 ust. 2 lit. a) i b) i art. 13; rozporządzenie Komisji nr 2670/81, art. 3)
2. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut podniesiony po raz pierwszy w odwołaniu
1. Artykuł 13 rozporządzenia nr 1430/79 w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych, zgodnie z którym zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych może nastąpić w szczególnych sytuacjach, które wynikają z okoliczności niespowodowanych nieuczciwym działaniem lub oczywistym niedbalstwem osoby zainteresowanej, nie może być podstawą zwrotu lub umorzenia opłaty, należnej na podstawie art. 3 rozporządzenia nr 2670/81 ustanawiającego szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące produkcji cukru przewyższającej kwotę, od cukru C zbytego na rynku wewnętrznym.
Z jednej bowiem strony opłata taka nie jest nakładana ze względu na przekroczenie zewnętrznych granic Wspólnoty przez pewną ilość cukru C, lecz wręcz przeciwnie, ponieważ dana ilość nie została wywieziona ze Wspólnoty lub ponieważ przy jej wywozie nie zachowano warunków i terminów określonych w rozporządzeniu nr 2670/81 . Zdarzeniem powodującym powstanie zobowiązania do wniesienia tej opłaty jest zatem brak dowodu, w określonym w tym celu dniu, wywozu pewnej ilości cukru C w wyznaczonym terminie. Zatem opłata taka nie odpowiada żadnej z trzech kategorii wymienionych w art. 1 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 1430/79.
Z drugiej strony nic nie wskazuje, że prawodawca wspólnotowy miał zamiar zrównać producenta cukru C zbytego na rynku wewnętrznym z importerem cukru.
Po pierwsze, opłaty przywozowe od cukru pochodzącego z państw trzecich i opłata należna na podstawie art. 3 rozporządzenia nr 2670/81 od cukru C zbytego na rynku wewnętrznym nie służą realizacji tych samych celów.
Po drugie, z motywu trzeciego rozporządzenia nr 2645/70 ustanawiającego przepisy wykonawcze dotyczące produkcji cukru przewyższającej kwotę maksymalną, jak też z motywu trzeciego rozporządzenia nr 2670/81, które je zastąpiło, i które mają w zasadzie takie same brzmienie, nie wynika, że prawodawca wspólnotowy miał zamiar, aby importera cukru pochodzącego z państw trzecich i producenta cukru C zbytego na rynku wewnętrznym traktować w taki sam sposób. Z motywów tych oraz z art. 3 rozporządzenia nr 2670/81 wynika bowiem jednoznacznie, że odesłanie do cukru przywożonego z państw trzecich ogranicza się do sposobu obliczania opłaty przewidzianej w tym artykule.
Po trzecie, z brzmienia art. 26 rozporządzenia nr 1785/81 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru nie można w żaden sposób wnioskować, że prawodawca wspólnotowy miał zamiar przyznania cukrowi C zbytemu na rynku wewnętrznym statusu produktu przywożonego z państw trzecich i zrównać producenta cukru C i importera cukru, ponieważ artykuł ten ogranicza się do wyrażenia zakazu zbywania cukru C na rynku wewnętrznym.
Wreszcie po czwarte, okoliczność, że zarówno należności celne przywozowe, jak i opłata należna na podstawie art. 3 rozporządzenia nr 2670/81 stanowią część środków własnych Wspólnoty, nie dowodzi, że importerzy cukru pochodzącego z państw trzecich i producenci cukru C znajdują się w porównywalnej sytuacji. Środki własne Wspólnoty składają się bowiem z wpływów różnego rodzaju, objętych równie zróżnicowanymi regulacjami.
(por. pkt 39, 41, 43, 63–65, 101, 102)
2. Umożliwienie stronie przedstawienia po raz pierwszy przed Trybunałem zarzutu, który nie został przedstawiony przed Sądem, byłoby równoznaczne z umożliwieniem jej wniesienia do Trybunału – a jego kompetencje w postępowaniu odwoławczym są ograniczone – sprawy o szerszym zakresie niż sprawa rozpoznawana uprzednio przez Sąd. W postępowaniu odwoławczym kompetencje Trybunału są zatem ograniczone do oceny prawnego rozstrzygnięcia zarzutów, które były rozpatrywane w pierwszej instancji.
Niedopuszczalne jest zatem zarzucanie Sądowi naruszenia zasady równości traktowania strony wnoszącej odwołanie i danej kategorii podmiotów gospodarczych, skoro strona ta, podnosząc w pierwszej instancji zarzut naruszenia zasady równości, zakwestionowała jedynie różnicę w traktowaniu, doznaną w porównaniu z inną kategorią podmiotów gospodarczych.
(por. pkt 95–97)