Sprawa T-287/04

Lorte, SL i in.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenia (WE) nr 864/2004 i 865/2004 – System wsparcia w sektorze oliwy z oliwek – Osoby fizyczne i osoby prawne – Akt niedotyczący skarżącego indywidualnie – Niedopuszczalność

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 8 września 2005 r. II-0000

Streszczenie postanowienia

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Rozporządzenie ustanawiające kryteria obliczania wsparcia względem producentów oliwy z oliwek – Skarga producentów oliwy z oliwek i stowarzyszeń producentów – Akt o charakterze generalnym – Skarżący, których dany akt nie dotyczy indywidualnie – Niedopuszczalność

(art. 230 akapit czwarty WE)

2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Skarga stowarzyszenia zawodowego, którego celem jest ochrona i reprezentowanie interesów swoich członków – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 230 akapit czwarty WE)

3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Wykładnia contra legem wymogu, by dany akt dotyczył tych osób indywidualnie – Niedopuszczalność

(art. 230 akapit czwarty WE)

1. Nie jest dopuszczalna wniesiona przez producentów oliwy z oliwek i stowarzyszenia producentów skarga o stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 7, 11 i 20 rozporządzenia nr 864/2004 zmieniającego rozporządzenie nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, jak również załącznika do tego rozporządzenia.

W istocie ponieważ ustalają one kryteria obliczania pomocy w sektorze oliwy z oliwek w sposób ogólny i abstrakcyjny, z pominięciem szczególnej sytuacji każdego producenta, zaskarżone przepisy tego rozporządzenia stanowią w całości, przez swoją naturę i zasięg, akty o charakterze generalnym, a nie decyzje w rozumieniu art. 249 WE.

Ponadto zaskarżone przepisy dotyczą skarżących właśnie z powodu obiektywnej sytuacji faktycznej, a mianowicie jako producentów i jako stowarzyszenia, których członkowie produkowali oliwę z oliwek w trakcie okresu referencyjnego i korzystali z pomocy na podstawie jednego z systemów pomocy przewidzianych przez ustawodawstwo. Jednakże sytuacja ta została zdefiniowana także w powiązaniu z samym celem rozporządzenia zawierającego zaskarżone przepisy, a mianowicie z ustanowieniem nowego systemu pomocy w sektorze oliwy z oliwek. Okoliczność, że zaskarżone przepisy mogły mieć indywidualny wpływ na niektórych producentów, w szczególności te, które wykluczają ich z korzystania z pomocy z powodu kryteriów ustalonych dla jej obliczenia, nie może bowiem automatycznie pozbawiać tych przepisów ich generalnego charakteru, w sytuacji gdy mają one zastosowanie do wszystkich określonych przedsiębiorców znajdujących się w tej samej sytuacji faktycznej lub prawnej, określonej w sposób obiektywny. Okoliczność, że akt prawny wpływa na określone podmioty gospodarcze pod względem ekonomicznym bardziej niż na inne, nie wystarcza bowiem do uznania, że omawiany akt dotyczy ich indywidualnie.

Podobnie okoliczność, że Rada została poinformowana o sytuacji skarżących przed wydaniem zaskarżonych przepisów przez właściwe organy krajowe, jak również przez Komisję nie może ich też indywidualizować w świetle omawianych przepisów, jeśli nie zostało wykazane istnienie obowiązku nałożonego na Radę przez przepisy prawa wspólnotowego szczególnego jej uwzględnienia w ramach warunków wymaganych do skorzystania z przedmiotowej pomocy.

(por. pkt 38, 39, 41, 43, 44, 54, 62)

2. Dopuszczalność skarg o stwierdzenie nieważności wnoszonych przez stowarzyszenia jest możliwa w trzech przypadkach, a mianowicie, po pierwsze, gdy przepis prawa wyraźnie przyznaje zrzeszeniom zawodowym określone uprawnienia procesowe, po drugie, gdy zrzeszenie reprezentuje interesy przedsiębiorców, którym przysługuje czynna legitymacja procesowa i po trzecie, gdy zrzeszenie jest wyodrębnione z powodu wpływu na jego własne interesy jako zrzeszenia, w szczególności ponieważ zaskarżony akt wywiera wpływ na jego sytuację jako negocjatora.

(por. pkt 64)

3. Choć prawdą jest, że wymóg posiadania indywidualnego interesu prawnego, ustanowiony przez art. 230 akapit czwarty WE, powinien być interpretowany w świetle zasady skutecznej ochrony sądowej, przy wzięciu pod uwagę wszelkich okoliczności, które wyróżniają skarżącego spośród innych, to jednak wykładnia nie może prowadzić do wykluczenia tego wymogu, który jest wyraźnie przewidziany przez traktat, bez przekroczenia kompetencji powierzonych przez ten traktat sądom wspólnotowym.

Ponadto o ile można wyobrazić sobie inny system kontroli zgodności z prawem aktów wspólnotowych niż system ustanowiony przez pierwotny traktat, którego zasady nigdy nie zostałyby zmodyfikowane, to jednak to do państw członkowskich należy, zgodnie z art. 48 UE, zreformowanie w razie potrzeby aktualnie obowiązującego systemu.

(por. pkt 73, 74)

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)

z dnia 8 września 2005 r.(*)

W sprawie T‑287/04

Lorte, SL, z siedzibą w Sewilli (Hiszpania),

Oleo Unión, Federación empresarial de organizaciones de productores de aceite de oliva, z siedzibą w Sewilli,

Unión de organizaciones de productores de aceite de oliva (Unaproliva), z siedzibą w Jaén (Hiszpania),

reprezentowane przez adwokata R. Illescasa Ortiza, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez M. Baltę i F. Gijóna, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności w części rozporządzenia Rady (WE) nr 864/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników oraz dostosowujące je w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji do Unii Europejskiej (Dz.U. L 161, str. 48) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 865/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku oliwy z oliwek i oliwek stołowych oraz zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 827/68 (Dz.U. L 161, str. 97),

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (trzecia izba),

w składzie: M. Jaeger, prezes, J. Azizi i E. Cremona, sędziowie,

sekretarz: H. Jung,

wydaje następujące

Postanowienie

Ramy prawne

1 W dniu 22 września 1966 r. Rada wydała rozporządzenie nr 136/66/WE w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów (Dz.U. L 172, str. 3025, zwane dalej „rozporządzeniem podstawowym”). Rozporządzenie podstawowe ustanowiło w szczególności wspólną organizację rynku oliwy z oliwek zbudowaną wokół systemu cen interwencyjnych, umów składu, pomocy na produkcję i konsumpcję.

2 Następnie mechanizmy ustanowione przez rozporządzenie podstawowe były przedmiotem wielu zmian, zwłaszcza na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 1915/87 z dnia z dnia 2 lipca 1987 r. (Dz.U. L 183, str. 7), rozporządzenia Rady (WE) nr 1638/98 z dnia 20 lipca 1998 r. (Dz.U. L 210, str. 32) i rozporządzenia Rady (WE) nr 1513/2001 z dnia 23 lipca 2001 r., które zmieniło również rozporządzenie nr 1638/98 w zakresie dotyczącym przedłużenia okresu obowiązywania systemu pomocy oraz strategii jakości dla oliwy z oliwek (Dz.U. L 201, str. 4).

3 Zmiany te, zainspirowane zasadami rozpoczętej w 1992 r. reformy wspólnej polityki rolnej (WPR), mają co do zasady na celu zastąpienie systemu wsparcia cen i produkcji przez system wsparcia dochodów rolników. Reforma ta doprowadziła, jeśli chodzi o niektóre produkty rolne, do wydania rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, str. 1).

4 Podobnie, w celu przystosowania wspólnych organizacji rynków w sektorze oliwy z oliwek, surowego tytoniu, chmielu i bawełny do reformy WPR, Rada w dniu 29 kwietnia 2004 r. wydała rozporządzenie (WE) nr 864/2004 zmieniające rozporządzenie nr 1782/2003 i dostosowujące to rozporządzenie w związku z przystąpieniem Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji do Unii Europejskiej (sprostowane w Dz.U. L 206, str. 20). Tego samego dnia Rada wydała również rozporządzenie (WE) nr 865/2004 w sprawie wspólnej organizacji rynku oliwy z oliwek i oliwek stołowych oraz zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 827/68 (wersja sprostowana w Dz.U. L 206, str. 37) (zwane dalej „zaskarżonymi rozporządzeniami”).

5 Rozporządzenie nr 864/2004 uchyliło dawny system pomocy na produkcję oliwy z oliwek, aby wprowadzić system zwany „dopłatą jednorazową” lub „pomocą oddzieloną od produkcji”, to znaczy pomocą niezwiązaną z rzeczywistą ilością produkcji oliwy z oliwek. Jednakże dla niektórych kategorii produkcji system pomocy, zwanej „powiązaną” lub związaną z produkcją, został utrzymany pod pewnymi warunkami i w określonych granicach.

6 Co się tyczy oliwy z oliwek, art. 1 pkt 7 rozporządzenia nr 864/2004 zmienił art. 37 ust. 1 rozporządzenia nr 1782/2003, przewidując jako kwotę referencyjną dla obliczenia kwoty pomocy oddzielonej od produkcji „średnią z czterech lat łącznej kwoty dopłat przyznanych rolnikowi w ramach systemu wsparcia w odniesieniu do oliwy z oliwek, o którym mowa w załączniku VI [rozporządzenia nr 1782/2003], obliczonej i skorygowanej zgodnie z załącznikiem VII [rozporządzenia nr 1782/2003], w latach gospodarczych 1999/2000, 2000/2001, 2001/2002 i 2002/03.

7 Ponadto art. 1 pkt 11 rozporządzenia nr 864/2004 zmienił art. 44 ust. 2 rozporządzenia nr 1782/2003, utrzymując jako hektary kwalifikujące się do pomocy oddzielonej od produkcji wszystkie powierzchnie obsadzone drzewkami oliwnymi przed dniem 1 maja 1998 r., z wyjątkiem Cypru i Malty, lub wszystkie powierzchnie obsadzone nowymi drzewkami oliwnymi zastępującymi istniejące drzewka oliwne, lub też wszystkie plantacje drzewek oliwnych objęte zatwierdzonym programem sadzenia i zarejestrowane w systemie informacji geograficznej.

8 Ponadto art. 1 pkt 20 rozporządzenia nr 864/2004 dodał w rozporządzeniu nr 1782/2003 art. 110g przewidujący przyznanie pomocy gajom oliwnym, z której rolnik może korzystać jako z wkładu w utrzymywanie gajów oliwnych, mających istotne znaczenie dla środowiska lub istotne znaczenie społeczne. Jednakże pomoc ta jest poddana pewnym warunkom: powierzchnie gajów oliwnych muszą być obsadzone drzewkami oliwnymi posadzonymi przed dniem 1 maja 1998 r., za wyjątkiem Cypru i Malty, lub zastępującymi takie drzewka, albo powierzchnie gajów oliwnych muszą być objęte programem zatwierdzonym przez Komisję.

9 Wreszcie załącznik do rozporządzenia nr 864/2004, uzupełniający załącznik VI do rozporządzenia nr 1782/2003, przewiduje, że producenci oliwy z oliwek korzystający z pomocy na produkcję na podstawie art. 5 rozporządzenia podstawowego mogą skorzystać z systemu dopłat jednorazowych.

10 Rozporządzenie nr 865/2004 stosuje się, począwszy od roku gospodarczego 2005/2006, czyli okresu, od którego wspólna organizacja rynku olejów i tłuszczów ustanowiona przez rozporządzenie podstawowe, jak również pomoc na produkcję oliwy z oliwek i gwarantowane ilości krajowe z nią związane, zostały uchylone.

11 Jednakże przejściowo art. 22 rozporządzenia nr 865/2004 przewiduje skreślenie art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1638/98, który uchylał art. 5 rozporządzenia podstawowego ustanawiającego pomoc na produkcję oliwy z oliwek. Zatem pomoc na produkcję oliwy z oliwek ma zastosowanie podczas roku gospodarczego 2004/2005.

Przebieg postępowania i żądania stron

12 Skarżącymi są z jednej strony Lorte SL, spółka prawa hiszpańskiego, działająca jako producent oliwy z oliwek i członek stowarzyszenia Oleo Unión, Federación empresarial de organizaciones de productores de aceite de oliva (zwanego dalej „Oleo Unión”) i, z drugiej strony dwa stowarzyszenia producentów oliwy z oliwek, Oleo Unión i Unión de organizaciones de productores de aceite de oliva (Unaproliva).

13 Oleo Unión jest stowarzyszeniem prawa hiszpańskiego o celach niezarobkowych ustanowionym, według jego statutu, w celu obrony swoich interesów gospodarczych i społecznych, jak również interesów przedsiębiorstw, stowarzyszeń przedsiębiorców i producentów oliwy z oliwek, którzy produkują lub przetwarzają produkty w Comunidad autónoma de Andalucía (region autonomiczny Andaluzji).

14 Unaproliva jest również stowarzyszeniem prawa hiszpańskiego o celach niezarobkowych mającym na celu w szczególności rozdział subwencji i pomocy przyznawanych przez Wspólnotę, a w szczególności pomocy na produkcję oliwy z oliwek. Z tego tytułu Unaproliva może dokonywać, według jej statutu, wszelkich czynności pozwalających na realizację jej celów i chroniących interesy jej członków lub określonego sektora gospodarczego, nawet gdyby czynności te nie były wyraźnie przewidziane w jej statucie.

15 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 lipca 2004 r. skarżący wnieśli skargę w niniejszej sprawie.

16 Oddzielnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 października 2004 r. Rada na podstawie art. 114 § 1 regulaminu Sądu podniosła zarzut niedopuszczalności.

17 W uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności złożonych w dniu 29 listopada 2004 r. skarżący wnieśli o oddalenie wymienionego zarzutu.

18 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 grudnia 2004 r. Komisja wniosła o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta na poparcie żądań Rady.

19 Strona skarżąca i strona pozwana złożyły, odpowiednio, w dniu 24 stycznia 2005 r. i 16 grudnia 2004 r., uwagi w sprawie wniosku Komisji o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

20 Skarżący wnoszą do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 7, 11 i 20 rozporządzenia nr 864/2004, jak również załącznika do tego rozporządzenia;

– stwierdzenie nieważności art. 22 rozporządzenia nr 865/2004;

– obciążenie Rady kosztami postępowania.

21 Podnosząc zarzut niedopuszczalności, Rada wnosi do Sądu o:

– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;

– obciążenie skarżących kosztami postępowania.

22 W uwagach odnośnie do zarzutu niedopuszczalności skarżący wnoszą do Sądu o:

– oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Radę;

– obciążenie Rady kosztami postępowania.

Co do prawa

Argumenty stron

23 Rada zarzuca niedopuszczalność skargi, uzasadniając to tym, że zaskarżone przepisy nie dotyczą skarżących indywidualnie.

24 W tym względzie Rada przypomina, że jednostka może wnieść skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia na podstawie art. 230 akapit czwarty WE jedynie wówczas, gdy akt ten dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie ze względu na szczególne dla niej cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia ją od wszelkich innych osób, i w związku z tym indywidualizuje w sposób podobny jak adresata aktu (wyroki Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. str. 197, 223 i z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C‑452/98 Nederlandse Antillen przeciwko Radzie, Rec. str. I‑8973, pkt 60).

25 Skarżący utrzymują, że zaskarżone przepisy dotyczą ich indywidualnie. Zaznaczają oni od razu, że Rada nie kwestionuje, że omawiane przepisy dotyczą ich bezpośrednio.

26 W pierwszej kolejności skarżący kwestionują generalny charakter zaskarżonych przepisów. Według nich przepisy te tworzą, ze względu na szczególne lub indywidualne skutki, jakie wywołują w stosunku do pewnych odbiorców, środki o charakterze decyzji. Charakter indywidualny tych przepisów wynika z braku produkcji podczas okresu odniesienia ustalonego dla celów obliczenia „pomocy oddzielonej od produkcji” w gajach oliwnych uprawianych zwłaszcza pomiędzy 1995 r. a 1998 r., uwzględniając czynniki biologiczne i botaniczne. W rezultacie Lorte nie kwalifikowałaby się do omawianej pomocy.

27 Następnie skarżący wysuwają wiele argumentów mających na celu wykazanie, że w każdym razie zaskarżone przepisy dotyczą ich indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.

28 Po pierwsze, Lorte podnosi, że zaskarżone przepisy nie dotyczą jej jako producenta oliwy z oliwek, zważywszy na to, że w okresie referencyjnym i jeśli chodzi o gaje oliwne obsadzone pomiędzy 1995 r. a 1998 r. nie miała ona żadnej produkcji z powodu okoliczności biologicznych i botanicznych.

29 Jednakże, biorąc pod uwagę brak produkcji podczas okresu referencyjnego, Lorte znajdowała się w sytuacji faktycznej, która ją wyróżnia w stosunku do każdej innej osoby. Ponadto, po drugie, zauważa ona, że sytuacja ta była znana władzom krajowym i wspólnotowym dzięki oświadczeniom rocznym odnoszącym się do produkcji oliwy z oliwek dostarczonym przez nią samą.

30 Po trzecie, zaskarżone przepisy wywołały odmienne skutki wobec Lorte niż w stosunku do innych producentów oliwy z oliwek, wykluczając ją z korzyści wynikających z pomocy dla oliwy z oliwek, którą omawiane przepisy ustanowiły. Lorte w związku z tym znalazła się w zamkniętym i wąskim kręgu producentów oliwy z oliwek z powodu z jednej strony kwestii biologicznych i botanicznych, które leżą u podstaw braku produkcji w gajach oliwnych obsadzonych szczególnie między 1995 r. a 1998 r. i, z drugiej strony okresu referencyjnego ustalonego przez zaskarżone przepisy. Jednakże przynależność do zamkniętego kręgu nie wynikała z okoliczności związanych z celem zaskarżonych rozporządzeń (postanowienie Sądu z dnia 15 września 1999 r. w sprawie T‑11/99 Van Parys i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2653, pkt 48). Należałoby zatem stwierdzić, że zaskarżone przepisy dotyczą Lorte indywidualnie. Lorte na poparcie swoich argumentów powołuje również wyroki Trybunału z dnia 28 kwietnia 1988 r. w sprawie 120/86 Mulder, Rec. str. 2321 i w sprawie 170/86 von Deetzen, Rec. str. 2355.

31 Z kolei Oleo Unión stwierdza, że jest uprawnione do wniesienia skargi w interesie swoich członków, którzy tak jak Lorte, są legitymowani do działania zważywszy na to, że zaskarżone przepisy dotyczą ich bezpośrednio i indywidualnie.

32 Unaproliva ogranicza się do zaznaczenia, że na podstawie szerokich uprawnień nadanych mu przez jego statut jest uprawnione do reprezentowania interesów swoich członków w zakresie odnoszącym się głównie do pomocy wspólnotowych, z których korzystają producenci oliwy z oliwek, i w rezultacie ma ono prawo do działania w ramach niniejszej skargi.

33 Skarżący utrzymują w końcu, że stwierdzając niedopuszczalność skargi, Sąd pozbawiłby ich prawa do skutecznej ochrony sądowej. Możliwość wniesienia skargi o odszkodowanie, podniesienia zarzutu niezgodności z prawem lub skierowania wniosku o orzeczenie prejudycjalne, przy założeniu, że jest to możliwe, nie może zapobiec takiemu naruszeniu prawa do skutecznej ochrony sądowej.

Ocena Sądu

34 Na podstawie art. 114 regulaminu Sąd może, na wniosek jednej ze stron, stwierdzić niedopuszczalność bez rozpatrywania istoty sprawy. Zgodnie z art. 114 § 3 pozostała część postępowania w przedmiocie wniosku odbywa się ustnie, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej. W niniejszym przypadku Sąd uważa, iż ma wystarczającą wiedzę na podstawie analizy akt sprawy, aby rozstrzygnąć w przedmiocie wniosku pozwanej bez otwierania procedury ustnej.

35 Zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE „każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść [...] skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie”.

36 W myśl utrwalonego orzecznictwa art. 230 akapit czwarty WE, który przyznaje jednostkom prawo wniesienia skargi na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia dotyczą ich bezpośrednio i indywidualnie, ma w szczególności na celu uniknięcie sytuacji, w której przez sam wybór formy rozporządzenia instytucje wspólnotowe mogą wykluczyć skargę jednostki na decyzję, która dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie, oraz doprecyzowanie w ten sposób, że wybór formy nie zmienia charakteru aktu (wyrok Trybunału z dnia 17 czerwca 1980 r. w sprawach połączonych 789/79 i 790/79 Calpak i Società emiliana lavorazione frutta przeciwko Komisji, Rec. str. 1949, pkt 7; postanowienia Sądu z dnia 30 września 1997 r. w sprawie T‑122/96 Federolio przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1559, pkt 50 i z dnia 23 listopada 1999 r. w sprawie T‑173/98 Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. II‑3357, pkt 34).

37 Wynika również z orzecznictwa, że kryterium służące odróżnieniu decyzji od rozporządzenia stanowi kwestia, czy dany akt ma charakter generalny (wyroki Trybunału z dnia 14 grudnia 1962 r. w sprawach połączonych 16/62 i 17/62 Confédération nationale des producteurs de fruits et légumes i in. przeciwko Radzie, Rec. str. 901, 918; z dnia 6 października 1982 r. w sprawie 307/81 Alusuisse przeciwko Radzie i Komisji, Rec. str. 3463, pkt 19 i postanowienie Trybunału z dnia 23 listopada 1995 r. w sprawie C‑10/95 P Asocarne przeciwko Radzie, Rec. str. I‑4149, pkt 28). Akt ma zatem charakter generalny, jeżeli odnosi się do określonych w sposób obiektywny sytuacji oraz wywiera skutki prawne dla określonego w sposób generalny i abstrakcyjny kręgu adresatów (zob. wyroki Trybunału z dnia 21 listopada 1989 r. w sprawie C‑244/88 Usines coopératives de déshydratation du Vexin i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 3811, pkt 13 i z dnia 31 maja 2001 r. w sprawie C‑41/99 P Sadam Zuccherifici i in. przeciwko Radzie, Rec. str. I‑4239, pkt 24; postanowienie Sądu z dnia 2 kwietnia 2004 r. w sprawie T‑231/02 Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, Rec. str.II‑1051, pkt 29 i przywołane tam orzecznictwo).

38 W tym przypadku nie można zaprzeczyć, że zaskarżone przepisy zawarte są aktach o charakterze generalnym. W tym względzie należy przypomnieć, że zaskarżone przepisy ustalają kryteria obliczania pomocy w sektorze oliwy z oliwek w ramach rozporządzenia nr 1782/2003 (zob. pkt 6 powyżej).

39 Stwierdzić należy, że kryteria te są wyrażone w sposób ogólny i abstrakcyjny. W rezultacie sposób obliczania kwot referencyjnych i kwoty pomocy został ustalony z pominięciem szczególnej sytuacji każdego producenta oliwy z oliwek, którego dotyczą zaskarżone przepisy, ale z zastosowaniem kryteriów obiektywnych i ogólnych.

40 W ten sposób zaskarżone przepisy mają zastosowanie do określonych w sposób obiektywny sytuacji oraz wywierają skutki prawne dla określonego w sposób generalny i abstrakcyjny kręgu adresatów. W tym względzie należy przypomnieć, że przepisy aktu są uznawane za mające zastosowanie do sytuacji obiektywnie określonych, o ile ma on zastosowanie do tych podmiotów z tej przyczyny, że znajdują się one w sytuacji prawnej lub faktycznej określonej przez ten akt w sposób obiektywny w związku z jego celem (ww. w pkt. 36 postanowienie w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 40).

41 W tym przypadku zaskarżone przepisy dotyczą skarżących właśnie z powodu obiektywnej sytuacji faktycznej. W rezultacie zaskarżone przepisy dotyczą ich jako stowarzyszenia, którego członkowie produkowali oliwę z oliwek w trakcie okresu referencyjnego i korzystali z pomocy na podstawie jednego z systemów pomocy przewidzianych przez ustawodawstwo. Jednakże sytuacja ta została zdefiniowana także w powiązaniu z samym celem rozporządzeń zawierających zaskarżone przepisy, a mianowicie z ustanowieniem nowego systemu pomocy w sektorze oliwy z oliwek.

42 Ponadto nic nie pozwala na zakwalifikowanie zaskarżonych przepisów jako decyzji podjętych w formie rozporządzenia. Argument wysunięty przez skarżących nie może podważyć słuszności tej oceny.

43 Okoliczność, że zaskarżone przepisy mogły mieć indywidualny wpływ na niektórych producentów oliwy z oliwek, w szczególności te, które wykluczają ich z korzystania z pomocy z powodu kryteriów ustalonych dla jej obliczenia, nie może bowiem automatycznie pozbawiać zaskarżonych przepisów ich generalnego charakteru, w sytuacji gdy mają one zastosowanie do wszystkich określonych przedsiębiorców znajdujących się w tej samej sytuacji faktycznej lub prawnej, określonej w sposób obiektywny. Skarżący nie przedstawili zaś dowodu, że byłoby inaczej przy zastosowaniu zaskarżonych przepisów (zob. podobnie ww. w pkt. 36 postanowienie w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 39).

44 Wynika wiec z tego, że zaskarżone przepisy stanowią w całości, przez swoja naturę i zasięg, akty o charakterze generalnym i nie są decyzjami w rozumieniu art. 249 WE.

45 Jednakże wielokrotnie orzekano, że okoliczność, iż zaskarżony akt ma charakter generalny i nie stanowi decyzji w rozumieniu art. 249 WE, nie wyklucza sama w sobie możliwości wniesienia przez jednostkę skargi o stwierdzenie jego nieważności (zob. wyroki Trybunału z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C‑309/89 Codorniu przeciwko Radzie, Rec. str. I‑1853, pkt 19 oraz z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C‑451/98 Antillean Rice Mills przeciwko Radzie, Rec. str. I‑8949, pkt 49; ww. w pkt. 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, pkt 31 i przywołane tam orzecznictwo).

46 W rezultacie w pewnych okolicznościach także akt o charakterze generalnym mający zastosowanie do ogółu zainteresowanych podmiotów gospodarczych może dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie tylko niektórych z nich (wyroki Trybunału z dnia 16 maja 1991 r. w sprawie C‑358/89 Extramet Industrie przeciwko Radzie, Rec. str. I‑2501, pkt 13 i ww. w pkt. 45 wyrok w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, pkt 19; postanowienie Sądu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie T‑223/01 Japan Tobacco i JT International przeciwko Parlamentowi i Radzie, Rec. str. II‑3259, pkt 29 i ww. w pkt. 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Radzie, pkt 32).

47 Aby tak było, akt, o którym mowa, musi dotyczyć osoby fizycznej lub prawnej, bezpośrednio i indywidualnie ze względu na określone cechy, które są jej właściwe, lub sytuację faktyczną, która wyodrębnia ją spośród wszystkich innych osób i w ten sposób indywidualizuje ją w sposób analogiczny do adresata tego aktu (ww. w pkt. 24 wyrok w sprawie Plaumann przeciwko Komisji i postanowienie Trybunału z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie C‑258/02 P Bactria przeciwko Komisji, Rec. str. I‑15105, pkt 34; ww. w pkt. 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, pkt 35).

48 Osoba fizyczna lub prawna niespełniająca tych wymogów nie może w żadnym wypadku wnieść skargi o stwierdzenie nieważności (wyrok Trybunału z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. I‑6677, pkt 37 i ww. w pkt 37 postanowienie Asocarne przeciwko Radzie, pkt 26).

49 W rezultacie należy zbadać, czy w danym przypadku zaskarżone przepisy dotyczą skarżących z powodu niektórych cech dla nich szczególnych lub z powodu sytuacji faktycznej, która jest dla nich charakterystyczna w stosunku do każdej innej osoby.

50 Zatem, po pierwsze, należy zbadać dopuszczalność skargi wniesionej przez Lorte jako producenta oliwy z oliwek.

51 W tym względzie – w przeciwieństwie do twierdzenia Lorte – zaskarżone przepisy dotyczą jej ze względu na obiektywną okoliczność, że była ona producentem oliwy z oliwek w trakcie okresu referencyjnego, kwalifikującym się do jednego z systemów pomocy przewidzianych w poprzednim ustawodawstwie, i na tej samej podstawie, co każdy inny producent lub podmiot gospodarczy działający w sektorze określonym przez zaskarżone przepisy. Zaś fakt, że akt o charakterze generalnym wpływa na sytuację prawną podmiotu, nie podważa natury i zakresu tego aktu (zob. w tym znaczeniu ww. w pkt. 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, pkt 38).

52 Ponadto, co słusznie podnosi Rada, zaskarżone przepisy, ustanawiając warunki i kryteria obliczania pomocy w sektorze oliwy z oliwek, mają jednolite zastosowanie do wszystkich producentów oliwy z oliwek, niezależnie od rzeczywistej wielkości ich produkcji w okresie referencyjnym. Wszakże kryteria obliczania pomocy zostały ustalone niezależnie od indywidualnej sytuacji każdego producenta oliwy z oliwek.

53 Ponadto należy przypomnieć, że okoliczność, iż konkretne skutki aktu o charakterze generalnym mogą być różne w odniesieniu do różnych podmiotów prawa, do których ma on zastosowanie, nie jest w stanie wyodrębnić tych podmiotów spośród wszystkich zainteresowanych podmiotów gospodarczych, ponieważ akt ten ma zastosowanie do obiektywnie zdefiniowanej sytuacji (zob. wyrok Sądu z dnia 22 lutego 2000 r. w sprawie T‑138/98 ACAV i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑341, pkt 66 i przywołane tam orzecznictwo). W niniejszym przypadku, nawet jeśli zaskarżone przepisy mogą wywoływać różne skutki dla określonych producentów oliwy z oliwek, okoliczność ta nie może być jednak wystarczająca dla wykazania, że Lorte ma szczególne cechy charakterystyczne lub znajduje się w sytuacji faktycznej, która odróżnia ją od wszelkich innych producentów oliwy z oliwek.

54 Ponadto, zakładając również, że przy zastosowaniu zaskarżonych przepisów Lorte nie zostałaby zakwalifikowana do pomocy dla oliwy z oliwek, zaskarżone przepisy nie dotyczą jej indywidualnie. Okoliczność, że akt prawny wpływa na określone podmioty gospodarcze pod względem ekonomicznym bardziej niż na inne, nie wystarcza bowiem do uznania, że omawiany akt dotyczy ich indywidualnie (ww. w pkt 30 postanowienie w sprawie Van Parys i in. przeciwko Komisji, pkt 50 i 51 oraz ww. w pkt. 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, pkt 45).

55 Co więcej, nawet jeśli doszłoby do takiego niezakwalifikowania, to wciąż oznacza to, że podobne skutki wynikałyby dla wszystkich innych producentów oliwy z oliwek posiadających gaje oliwne obsadzone pomiędzy 1995 r. a 1998 r. (zob. w tym znaczeniu wyrok Trybunału z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawie C‑142/00 P Komisja przeciwko Nederlandse Antillen, Rec. str. I‑3483, pkt 77).

56 Ponadto odwołanie się Loret do ww. w pkt 30 wyroków w sprawach Mulder i von Deetzen pozbawione jest znaczenia w ramach skargi wniesionej na podstawie art. 230 ust. 4 WE, tak jak w niniejszym wypadku, ponieważ w wyrokach tych Trybunał orzekał w sprawie pytania prejudycjalnego.

57 Należy zaznaczyć, że w wyrokach tych Trybunał wezwany do rozstrzygnięcia w przedmiocie ważności rozporządzenia wspólnotowego w dziedzinie dodatkowej opłaty wyrównawczej w odniesieniu do mleka orzekł naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań przez instytucję, która wydała omawiany akt, z tego powodu, że niektórzy producenci mleka zostali wykluczeniu z nowego systemu ustanowionego przez ten akt z powodu braku produkcji mleka podczas okresu ustalonego przez zaskarżony akt w celu przyznania wielkości referencyjnej. Brak produkcji mleka podczas okresu referencyjnego wynikał z faktu, że omawiani producenci wcześniej zobowiązali się, na podstawie aktu wspólnotowego, do niewprowadzania produktu do obrotu przez ograniczony okres, w interesie ogólnym i w zamian za zapłatę premii.

58 Trybunał stwierdził, że skutek – jaki miało rozporządzenie, którego ważność była rozważana – dla niektórych producentów mleka, polegający na wykluczeniu ich z nowego systemu dodatkowej opłaty wyrównawczej w odniesieniu do mleka, stanowił ograniczenie, które wpływało na tych producentów w szczególny sposób, właśnie z tego powodu, że skorzystali oni z możliwości oferowanych przez wcześniejsze prawodawstwo wspólnotowe, nakłaniające do zaniechania produkcji produktu, o którym mowa.

59 Jednakże w tym przypadku oczywiste jest, że rozważania takie wchodzą w zakres badania istoty sprawy i nie mają żadnego wpływu na kwestię indywidualnego wpływu przepisów na Lorte (zob. w tym znaczeniu ww. w pkt. 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, pkt 43).

60 Ponadto, zakładając nawet, że różnorodność skutków spowodowanych przez zaskarżone przepisy, na którą Lorte próbuje się powołać, wydaje się rzeczywista, należy stwierdzić, że przeciwnie do aktów, których legalność była sporna w powołanych sprawach, omawiana różnorodność nie jest związana z aktem wspólnotowym.

61 W żadnym wypadku Lorte nie wykazała, w jakim zakresie zaskarżone przepisy wpływały na nią odmiennie niż na innych członków „zamkniętego i wąskiego kręgu” producentów oliwy z oliwek nie prowadzących produkcji z przyczyn biologicznych i botanicznych odnoszących się do gajów oliwnych, jak również ze względu na okres referencyjny.

62 Podobnie okoliczność, zakładając nawet jej wystąpienie, że Rada została poinformowana o sytuacji skarżących przed wydaniem zaskarżonych przepisów przez właściwe organy krajowe, jak również przez Komisję, nie może indywidualizować Lorte w świetle omawianych przepisów. Lorte bowiem ani nie powołała, ani też a fortiori nie wykazała istnienia obowiązku nałożonego na Radę przez przepisy prawa wspólnotowego szczególnego uwzględnienia, w ramach warunków wymaganych do skorzystania z „pomocy oddzielonej od produkcji” w sektorze oliwy z oliwek, szczególnej sytuacji niektórych producentów oliwy z oliwek (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 17 stycznia 1985 r. w sprawie 11/82 Piraiki‑Patraiki i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 207, pkt 21 i 28, i z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie C‑152/88 Sofrimport przeciwko Komisji, Rec. str. I‑2477, pkt 11; wyrok Sądu z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie T‑158/95 Eridania i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑2219, pkt 58 i 59 i postanowienie Sądu z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie T‑391/02 Bundesverband der Nahrungsmittel- und Speiseresteverwertung i Kloh przeciwko Parlamentowi i Radzie, Zb.Orz. str. II‑1447, pkt 55).

63 Wynika zatem z powyższego, że Lorte nie wykazała, że zaskarżone przepisy dotyczą jej indywidualnie ze względu na określone cechy, które są jej właściwe, lub sytuację faktyczną, która wyodrębnia ją spośród wszystkich innych podmiotów gospodarczych. Zaskarżone przepisy nie mogą więc dotyczyć jej indywidualnie.

64 Po drugie, jeśli chodzi o skargi wniesione przez Oleo Unión i przez Unaproliva, należy przypomnieć, że dopuszczalność skarg o stwierdzenie nieważności wnoszonych przez stowarzyszenia może zostać uznana w trzech przypadkach, a mianowicie, po pierwsze, gdy przepis prawa wyraźnie przyznaje zrzeszeniom zawodowym określone uprawnienia procesowe, po drugie, gdy zrzeszenie reprezentuje interesy przedsiębiorców, którym przysługuje czynna legitymacja procesowa, i po trzecie, gdy zrzeszenie jest wyodrębnione z powodu wpływu na jego własne interesy jako zrzeszenia, w szczególności, ponieważ zaskarżony akt wywiera wpływ na jego sytuację jako negocjatora (ww. w pkt 36 postanowienie Sądu w sprawie Federolio przeciwko Komisji, pkt 61; postanowienie z dnia 8 grudnia 1998 r. w sprawie T‑38/98 ANB i in. przeciwko Radzie, Rec. str. II‑4191, pkt 25; ww. w pkt 36 postanowienie w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 47 i postanowienie z dnia 10 grudnia 2004 r. w sprawie T‑196/03 EFfCI przeciwko Parlamentowi i Radzie, Zb.Orz. str. II‑4263, pkt 42).

65 W niniejszym wypadku Oleo Unión i Unaproliva nie mogą powoływać się na żadną z tych trzech sytuacji w celu uzasadnienia dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności.

66 W tym względzie Sąd stwierdza, po pierwsze, że skarżący nie powołali się na żadne uprawnienie o charakterze proceduralnym, które przyznawałoby im prawo wspólnotowe w dziedzinie wspólnej organizacji rynku oliwy z oliwek.

67 Tak jest również co do drugiego przypadku dopuszczalności skargi, ponieważ z utrwalonego orzecznictwa wynika, że akt nie dotyczy indywidualnie stowarzyszenia powołanego do ochrony wspólnych interesów określonej kategorii podmiotów, jeżeli nie dotyczy indywidualnie tych podmiotów (postanowienie Trybunału z dnia 18 grudnia 1997 r. w sprawie C‑409/96 P Sveriges Betodlares i Henrikson przeciwko Komisji, Rec. str. I‑7531, pkt 45 i postanowienie Sądu z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie T‑78/98 Unione provinciale degli agricoltori di Firenze i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑1377, pkt 36 i 37).

68 W tym przypadku Oleo Unión i Unaproliva nie przedstawiły żadnego dowodu pozwalającego na stwierdzenie, że zaskarżone przepisy dotyczą ich członków ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na ich sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób.

69 Jeśli chodzi o trzeci przypadek, należy stwierdzić, że żaden z elementów znajdujących się w aktach sprawy nie pozwala na uznanie, że ci skarżący są wyodrębnieni, w świetle zaskarżonych przepisów, z powodu wpływu zaskarżonych przepisów na ich własne interesy, takie jak na przykład wpływ na ich sytuację jako negocjatorów.

70 Wynika więc z tego, że Oleo Unión i Unaproliva nie mogą być uznawane za podmioty, których zaskarżone przepisy dotyczą indywidualnie.

71 Ponadto, jeśli chodzi o twierdzenie skarżących, według którego uwzględnienie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Radę pozbawiłoby je prawa do skutecznej ochrony sądowej, należy przypomnieć, że traktat w art. 230 WE i art. 241 WE, z jednej strony, i w art. 234 WE, z drugiej strony, ustanowił kompletny system środków prawnych i procedur mający na celu zapewnienie kontroli legalności aktów wydawanych przez instytucje, powierzając go sądom wspólnotowym. W tym systemie osoby fizyczne i prawne, które nie mogą, z powodu przesłanek dopuszczalności wskazanych w art. 230 akapit czwarty WE, zaskarżyć bezpośrednio aktów wspólnotowych o charakterze generalnym, w zależności od przypadku mają możliwość powołania się na nieważność takich aktów bądź w sposób incydentalny w trybie art. 241 WE przed sądem wspólnotowym, bądź przed sądami krajowymi i doprowadzenia do tego, by te sądy, które same nie są właściwe do stwierdzenia nieważności wspomnianych powyżej aktów, zwróciły się w tej kwestii do Trybunału w drodze pytań prejudycjalnych (ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 40).

72 Trybunał orzekł także, że do państw członkowskich należy zapewnienie pełnego systemu środków prawnych i procedur, które gwarantują przestrzeganie prawa do skutecznej ochrony sądowej, i że niedopuszczalna jest wykładnia zasad dopuszczalności znajdujących się w art. 230 WE, według której skarga o stwierdzenie nieważności powinna być uznana za dopuszczalną, gdy zostanie dowiedzione, po szczegółowym badaniu krajowych regulacji proceduralnych przez sąd wspólnotowy, że nie zezwalają one podmiotowi prywatnemu na wniesienie skargi pozwalającej mu na zakwestionowanie ważności aktu wspólnotowego (ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 43). Nie można wnieść skargi o stwierdzenie nieważności aktu bezpośrednio do sądu wspólnotowego, nawet gdyby zostało dowiedzione, po szczegółowym badaniu krajowych zasad proceduralnych przez ten sąd, że nie pozwalają one prywatnemu podmiotowi na wniesienie skargi, która pozwoliłaby mu na zakwestionowanie ważności aktu wspólnotowego. Taki reżim wymagałby bowiem w każdym konkretnym przypadku, aby sąd wspólnotowy badał i interpretował krajowe prawo proceduralne, co wykraczałoby poza granice jego kompetencji w ramach kontroli zgodności aktów wspólnotowych z prawem (ww. w pkt 47 postanowienie w sprawie Bactria przeciwko Komisji, pkt 58).

73 W każdym razie Trybunał wyraźnie ustalił, że jeśli chodzi o wymóg posiadania indywidualnego interesu prawnego, ustanowiony przez art. 230 akapit czwarty WE, choć prawdą jest, że wymóg ten powinien być interpretowany w świetle zasady skutecznej ochrony sądowej, przy wzięciu pod uwagę wszelkich okoliczności, które wyróżniają skarżącego spośród innych, to jednak wykładnia nie może prowadzić do wykluczenia tego wymogu, który jest wyraźnie przewidziany przez traktat, bez przekroczenia kompetencji powierzonych przez ten traktat sądom wspólnotowym (ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 44).

74 Ponadto, o ile można wyobrazić sobie inny system kontroli zgodności z prawem aktów wspólnotowych niż system ustanowiony przez pierwotny traktat, którego zasady nigdy nie zostałyby zmodyfikowane, to jednak to do państw członkowskich należy, zgodnie z art. 48 UE, zreformowanie w razie potrzeby aktualnie obowiązującego systemu (ww. w pkt 48 wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 45).

75 Wynika zatemz tego, że skarżący nie mogą powoływać się na okoliczność, że w razie orzeczenia o niedopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności zostaliby pozbawieni wszelkich możliwości obrony swoich praw przed organem sądowym, która to okoliczność nie została nawet przez nich udowodniona (zob. w tym znaczeniu ww. w pkt 37 postanowienie w sprawie Gonnelli i AIFO przeciwko Komisji, pkt 52-56).

76 A zatem konieczność zapewnienia skutecznej ochrony sądowej nie uzasadnia podważania wniosku o niedopuszczalności skargi wywodzonego z faktu, że zaskarżone przepisy nie dotyczą skarżących indywidualnie. Ich skarga wobec tego musi zostać odrzucona jako niedopuszczalna.

77 Ponadto Sąd stwierdza, że nie ma potrzeby rozstrzygać w przedmiocie wniosku o dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze interwenienta zgłoszonego przez Komisję (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 5 lipca 2001 r. w sprawie C‑341/00 P Conseil national des professions de l’automobile i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑5263, pkt 35-37).

W przedmiocie kosztów

78 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, zgodnie z żądaniem Rady, należy obciążyć ich kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)

postanawia:

1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2) Skarżący pokrywają swoje własne koszty, jak również koszty poniesione przez Radę.

3) Wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta złożony przez Komisję pozostaje bez rozpoznania.

Sporządzono w Luksemburgu w dniu 8 września 2005 r.

Sekretarz

Prezes

H. Jung

M. Jaeger

* Język postępowania: hiszpański.