Sprawa T-247/04

Asociación de exportadores españoles de productos farmacéuticos (Aseprofar)       i Española de desarrollo e impulso farmacéutico, SA (Edifa)

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Akt podlegający zaskarżeniu – Niewszczęcie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Komunikat 2002/C 244/03

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 19 września 2005 r.  II-0000

Streszczenie postanowienia

Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Etap poprzedzający wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Decyzja Komisji dotycząca umorzenia postępowania w sprawie skargi – Wyłączenie

(art. 226 WE i 230 WE)

Decyzje, na mocy których Komisja umarza postępowanie w sprawie skargi informującej ją o zachowaniu państwa, które może doprowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, nie stanowią aktów podlegających zaskarżeniu, a skarga o stwierdzenie ich nieważności powinna być odrzucona jako niedopuszczalna, bez konieczności badania, czy spełnia ona inne warunki przewidziane w art. 230 WE.

W istocie aktem podlegającym zaskarżeniu w rozumieniu tego przepisu jest każdy środek wywołujący wiążące skutki prawne, które mogą mieć wpływ na interesy skarżącego, zmieniając w znaczący sposób jego sytuację prawną.

Decyzje umarzające postępowania w sprawie skarg odnoszących się do zachowań państwa mogących doprowadzić do wszczęcia postępowania na podstawie art. 226 WE stanowią część zobowiązań podjętych przez Komisję w trosce o prawidłowe administrowanie na etapie poprzedzającym wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, jak zaznacza to komunikat Komisji 2002/C 244/03 dotyczący stosunków ze skarżącym w przedmiocie naruszeń prawa wspólnotowego.

Tymczasem ponieważ etap poprzedzający wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego ma wyłącznie na celu umożliwienie państwu członkowskiemu dobrowolne dostosowanie się do wymogów traktatu lub w razie potrzeby stworzenie mu okazji do uzasadnienia swojego stanowiska, żaden z aktów przyjętych przez Komisję w tych ramach nie ma mocy wiążącej.

(por. pkt 44, 46–48, 56, 60)

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (czwarta izba)

z dnia 19 września 2005 r.(*)

Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Akt podlegający zaskarżeniu – Niewszczęcie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Komunikat 2002/C 244/03

W sprawie T‑247/04,

Asociación de exportadores españoles de productos farmacéuticos (Aseprofar), z siedzibą w Madrycie (Hiszpania),

Española de desarrollo e impulso farmacéutico, SA (Edifa), z siedzibą w Madrycie,

reprezentowane przez adwokata L. Ortiza Blanca,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez G. Valera Jordanę, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r., dotyczącej umorzenia postępowania w sprawie skargi P/2002/4609 i decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r., dotyczącej umorzenia postępowania w sprawie skargi P/2003/5119, w zakresie w jakim dotyczy ona art. 29 WE,

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (czwarta izba),

w składzie: H. Legal, prezes, P. Mengozzi i I. Wiszniewska-Białecka, sędziowie,

sekretarz: H. Jung,

wydaje następujące

Postanowienie

 Ramy prawne

1       Zgodnie z art. 226 akapit pierwszy WE jeśli Komisja uzna, że państwo członkowskie uchybiło jednemu ze zobowiązań, które na nim ciążą na mocy traktatu WE, wydaje ona uzasadnioną opinię w tym przedmiocie, po uprzednim umożliwieniu temu państwu przedstawienia jego uwag. Artykuł 226 akapit drugi WE przewiduje, że jeśli państwo to nie zastosuje się do opinii w terminie określonym przez Komisję, może ona wnieść sprawę do Trybunału Sprawiedliwości.

2       Komunikat Komisji 2002/C 244/03 skierowany do Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, dotyczący stosunków ze skarżącym w przedmiocie naruszeń prawa wspólnotowego, został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich w dniu 10 października 2002 r. (Dz.U. C 244, str. 5).

3       Akapit piąty i szósty tego komunikatu stanowią, że ma on na celu „opublikowanie w jednolitym tekście wszystkich wewnętrznych zasad proceduralnych mających zastosowanie do stosunków ze skarżącym w ramach postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego” oraz w związku z tym ma on określić „środki administracyjne przysługujące skarżącemu, [które Komisja] zobowiązuje się zastosować podczas rozpatrywania skargi i badania odpowiadającej skardze sprawy o naruszenie”.

4       Akapit siódmy tego komunikatu przewiduje, że „[ś]rodki administracyjne nie zmieniają jednak dwustronnego charakteru postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego” przewidzianego w art. 226 WE, jak też że Komisji w zakresie wszczęcia postępowania przysługują „uprawnienia dyskrecjonalne”.

5       Punkt 1 załącznika do komunikatu 2002/C 244/03, zatytułowany „Definicja i zakres”, stanowi w szczególności, że „»[s]karga« oznacza każdy akt na piśmie przedłożony Komisji, który donosi o działaniach lub praktykach sprzecznych z prawem wspólnotowym” oraz którego „[b]adanie […] może prowadzić Komisję do wszczęcia postępowania w sprawie naruszenia”. Przewiduje on również, że „»[p]ostępowanie w sprawie naruszenia« oznacza poprzedzający wniesienie skargi etap postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wszczynanego przez Komisję” na mocy art. 226 WE.

6       Punkt 2 tego załącznika, zatytułowany „Zasady ogólne”, stanowi w szczególności, że „[k]ażdy może pozwać państwo członkowskie, wnosząc bez ponoszenia kosztów skargę do Komisji”, która „w sposób dyskrecjonalny ocenia, czy należy nadać jej bieg”.

7       Punkty 3–6 tego załącznika dotyczą rejestrowania skarg, potwierdzenia ich odbioru, zasad ich składania oraz ochrony skarżącego i danych osobowych.

8       Punkt 7 tego załącznika, zatytułowany „Powiadomienia skarżącego”, stanowi, że z zastrzeżeniem przypadku kilku skarg dotyczących tego samego zarzutu, „[s]łużby Komisji powiadamiają skarżącego i przekazują mu na piśmie informację o każdej decyzji podjętej przez Komisję (wezwanie do usunięcia uchybienia, uzasadniona opinia, wniesienie sprawy do Trybunału Sprawiedliwości lub umorzenie) dotyczącej biegu sprawy wszczętej po wniesieniu przez niego skargi”.

9       Zgodnie z pkt 8 tego załącznika, zatytułowanym „Termin badania skarg”, „[s]łużby Komisji, co do zasady, badają zarejestrowane skargi w celu wydania decyzji o wezwaniu do usunięcia uchybienia lub o umorzeniu w maksymalnym terminie jednego roku od dnia zarejestrowania skargi”.

10     Punkt 9 tego załącznika, zatytułowany „Wynik badania skarg”, przewiduje w szczególności, że „[p]o zbadaniu skargi służby Komisji mogą zwrócić się do kolegium komisarzy o podjęcie decyzji bądź o wezwaniu do usunięcia uchybienia, które wszczyna postępowanie w sprawie naruszenia przeciwko wskazanemu państwu członkowskiemu, bądź o umorzeniu, bez nadawania skardze dalszego biegu”, co do której „Komisja rozstrzyga […] w oparciu o przysługujące jej uprawnienia dyskrecjonalne”. Punkt ten stanowi również, że z zastrzeżeniem przypadku kilku skarg dotyczących tego samego zarzutu, „[s]karżący jest powiadamiany na piśmie o decyzji podjętej przez Komisję w sprawie o naruszenie, która dotyczy jego skargi”.

11     Zgodnie z pkt 10 tego załącznika, zatytułowanym „Umorzenie bez nadawania dalszego biegu”, „jeżeli służby Komisji zamierzają przedstawić propozycję umorzenia sprawy bez nadawania skardze dalszego biegu, powiadamiają o tym skarżącego uprzednio na piśmie, zawierając [w nim] uzasadnienie tej propozycji, oraz zwracają się do skarżącego o przedstawienie ewentualnych uwag w terminie czterech tygodni”, na określonych zasadach i pod pewnymi warunkami.

12     Punkt 11 tego załącznika, zatytułowany „Uproszczone postępowanie w sprawie umorzenia”, wskazuje, że w niektórych przypadkach „sprawy o naruszenie, które nie były dotychczas przedmiotem wezwania do usunięcia uchybienia, mogą zostać umorzone bez nadawania dalszego biegu bez konieczności rozstrzygania przez kolegium komisarzy”.

13     Punkty 12–14 tego załącznika dotyczą jawności decyzji Komisji oraz dostępu do dokumentów w zakresie naruszeń, a także skarg do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, które skarżący może wnieść w przypadku nieprawidłowego administrowania, na zasadach przewidzianych w art. 21 WE i 195 WE.

 Okoliczności powstania sporu

14     Skarżący, Asociación de exportadores españoles de productos farmacéuticos (dalej zwane „Aseprofar”) oraz Española de desarrollo e impulso farmacéutico, SA (dalej zwane „Edifa”) to dwa stowarzyszenia z siedzibą w Hiszpanii, które reprezentują interesy przedsiębiorstw, których przedmiotem działalności jest w szczególności handel równoległy produktami leczniczymi i ich dystrybucja hurtowa.

15     W dniu 31 października 2001 r. hiszpańskie ministerstwo ds. zdrowia i konsumpcji zawarło porozumienie ze stowarzyszeniem reprezentującym interesy działających w Hiszpanii laboratoriów farmaceutycznych (zwane dalej „porozumieniem z dnia 31 października 2001 r.”). Porozumienie to ma na celu, jak wskazuje jego tytuł, „opracowanie i wykonanie całościowego planu dotyczącego środków kontroli wydatków farmaceutycznych oraz racjonalnego stosowania produktów leczniczych”.

16     W piśmie z dnia 28 listopada 2001 r. Aseprofar poinformowało Komisję o konsekwencjach, jakie jego zdaniem wynikają z porozumienia z dnia 31 października 2001 r., wskazując, że porozumienie mogło naruszyć art. 28 WE, jak też ewentualnie art. 29 WE. Pismem z dnia 22 maja 2002 r. European Association of Euro-Pharmaceutical Companies, stowarzyszenie przedstawicielskie, którego Aseprofar jest członkiem, wniosło skargę, stwierdzając, że porozumienie z dnia 31 października 2001 r. narusza art. 28–30 WE. Komisja zarejestrowała tę skargę pod numerem P/2002/4609.

17     W dniu 13 czerwca 2003 r. władze hiszpańskie przyjęły dekret królewski 725/2003, ustanawiający przepisy wykonawcze do art. 100 ustawy 25/1990 z dnia 20 grudnia 1990 r. dotyczącej produktów leczniczych (BOE nr 152 z dnia 26 czerwca 2003 r., str. 24596).

18     Pismem z dnia 29 września 2003 r. Aseprofar i Edifa wniosły skargę, w której stwierdzają, że dekret królewski 725/2003 narusza po pierwsze art. 29 WE oraz po drugie art. 10 WE i art. 81 WE. Komisja zarejestrowała tę skargę pod numerem P/2003/5119.

19     Służby Komisji zbadały skargę P/2002/4609 i skargę P/2003/5119.

20     Podczas posiedzenia w dniu 30 marca 2004 r. kolegium komisarzy postanowiło po pierwsze o umorzeniu postępowania w sprawie skargi P/2002/4609, a po drugie o umorzeniu postępowania w sprawie skargi P/2003/5119, w zakresie w jakim dotyczy ona art. 29 WE.

21     Pismem z dnia 2 kwietnia 2004 r., doręczonym w dniu 7 kwietnia 2004 r., Komisja powiadomiła Aseprofar i Edifę o podjęciu przez nią decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie skargi P/2002/4609.

22     Pismem z dnia 6 maja 2004 r., doręczonym w dniu 10 maja 2004 r., Komisja powiadomiła Aseprofar i Edifę o podjęciu decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie skargi P/2003/5119, w zakresie w jakim dotyczy ona art. 29 WE.

 Przebieg postępowania

23     Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 17 czerwca 2004 r. Aseprofar i Edifa wniosły niniejszą skargę.

24     W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 lipca 2004 r. Komisja zwróciła się do Sądu, aby rozstrzygnął on w przedmiocie dopuszczalności bez rozpatrywania istoty sprawy na podstawie art. 114 § 1 regulaminu Sądu.

25     W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 1 października 2004 r. Aseprofar i Edifa przedstawiły swoje uwagi dotyczące tego wniosku, zgodnie z art. 114 § 2 regulaminu.

26     W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 kwietnia 2005 r. Aseprofar i Edifa podniosły nowy zarzut na podstawie art. 48 § 2 regulaminu. Wskazały one, że zarzut ten oparty jest na okoliczności prawnej wynikłej w trakcie postępowania, jaką stanowi wyrok Trybunału z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie C‑141/02 Komisja przeciwko T‑Mobile Austria, Zb.Orz. str. I‑1283.

27     Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 czerwca 2005 r. Komisja odpowiedziała na nowy zarzut, zgodnie z art. 48 § 2 regulaminu.

28     Pismem złożonym z sekretariacie Sądu w dniu 1 września 2005 r. Aseprofar i Edifa podniosły kolejny nowy zarzut na mocy art. 48 § 2 regulaminu. Zarzut ten oparty jest na orzeczeniu Tribunal Supremo (Hiszpania) z dnia 20 czerwca 2005 r., w którym oddalona została wniesiona przez nie skarga z zakresu postępowania administracyjnego dotycząca dekretu królewskiego 725/2003.

 Żądania stron

29     W skardze wszczynającej postępowanie Aseprofar i Edifa wnoszą do Sądu o:

–       stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r. dotyczącej umorzenia postępowania w sprawie skargi P/2002/4609;

–       stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r. dotyczącej umorzenia postępowania w sprawie skargi P/2003/5119, w zakresie w jakim dotyczy ona art. 29 WE;

–       obciążenie Komisji kosztami postępowania.

30     Komisja wnosi do Sądu o:

–       odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, bez rozpatrywania istoty sprawy;

–       obciążenie Aseprofar i Edify kosztami postępowania.

31     W swoich uwagach Aseprofar i Edifa wnoszą do Sądu o oddalenie zarzutu niedopuszczalności.

 Co do prawa

32     Artykuł 114 § 1 i 4 regulaminu stanowi, że jeśli strona zwraca się do Sądu o rozstrzygnięcie o dopuszczalności bez rozpatrywania istoty sprawy, może on rozstrzygnąć w przedmiocie wniosku albo pozostawić tę sprawę do rozstrzygnięcia w wyroku. Artykuł 114 § 3 tego regulaminu stanowi, że jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania w przedmiocie wniosku odbywa się ustnie.

33     Sąd uważa, że informacje zawarte w aktach wyjaśniają niniejszą sprawę w sposób wystarczający i że nie ma potrzeby otwierania procedury ustnej.

 Argumenty stron

34     Komisja podnosi zarzut niedopuszczalności skargi z dwóch powodów. Po pierwsze, decyzje, przeciwko którym jest ona skierowana, nie są aktami podlegającymi zaskarżeniu. Po drugie, Aseprofar i Edifa nie mają legitymacji do występowania o stwierdzenie ich nieważności.

35     Aseprofar i Edifa odpowiadają, że skarga jest dopuszczalna.

36     Przede wszystkim skarga nie jest skierowana przeciwko odmowie przez Komisję wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wobec Królestwa Hiszpanii, ale przeciwko dwóm decyzjom Komisji z dnia 30 marca 2004 r. dotyczącym po pierwsze umorzenia postępowania w sprawie skargi P/2002/4609 oraz po drugie umorzenia postępowania w sprawie skargi P/2003/5119, w zakresie w jakim dotyczy ona art. 29 WE.

37     Następnie decyzje te stanowią akty podlegające zaskarżeniu. Wywołują one bowiem wiążące skutki prawne, które w znaczący sposób mogą wpłynąć na sytuację prawną Aseprofar i Edify. W tym znaczeniu decyzje odrzucają ich skargi, dokonują oceny, która może być wzięta pod uwagę przez sąd krajowy – i która rzeczywiście została uwzględniona przez Tribunal Supremo w wyroku z dnia 20 czerwca 2005 r. – oraz uniemożliwiają złożenie przez Aseprofar i Edifę wniosku o ponowne rozpatrzenie skargi. Ponadto oznaczają zakończenie postępowania odrębnego od postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, przewidzianego w art. 226 WE.

38     Aseprofar i Edifa mają wreszcie legitymację do występowania o stwierdzenie nieważności tych decyzji, których były adresatami oraz które w każdym wypadku dotyczyłyby ich bezpośrednio i indywidualnie.

39     Na poparcie swojego twierdzenia Aseprofar i Edifa przywołują w szczególności komunikat 2002/C 244/03. Powołują się one również na orzecznictwo dotyczące dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności, skierowanych przeciwko odmowie przez Komisję podjęcia działania na mocy art. 86 ust. 3 WE oraz przeciwko jej decyzjom o umorzeniu postępowania w sprawie skarg złożonych na mocy rozporządzenia Rady nr 17 z dnia 6 lutego 1962 r., pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. [81] i [82] traktatu (Dz.U. 1962, 13, str. 204) oraz rozporządzenia Komisji nr 99/63/EWG z dnia 25 lipca 1963 r. w sprawie przesłuchań przewidzianych w art. 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 17 (Dz.U. 1963, 127, str. 2268). Powołują się one wreszcie na zasady prawidłowego administrowania i skutecznej ochrony sądowej.

 Ocena Sądu

40     Jednostki nie są uprawnione do składania wniosku o stwierdzenie nieważności wobec odmowy wszczęcia przez Komisję postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko państwu członkowskiemu (postanowienie Trybunału z dnia 12 czerwca 1992 r. w sprawie C‑29/92 Asia Motor France przeciwko Komisji, Rec. str. I‑3935, pkt 21; postanowienie Sądu z dnia 15 marca 2004 r. w sprawie T‑139/02 Institouto N. Avgerinopoulou i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑875, pkt 76).

41     W niniejszym przypadku Aseprofar i Edifa nie są zatem uprawnione do złożenia wniosku o stwierdzenia nieważności wobec odmowy przez Komisję wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Królestwu Hiszpanii na tej podstawie, że z jednej strony, porozumienie z dnia 31 października 2001 r. naruszałoby art. 28–30 WE, a z drugiej strony, dekret królewski 725/2003 naruszałby art. 29 WE.

42     Aseprofar i Edifa twierdzą jednak, że domagają się stwierdzenia nieważności nie tej odmowy, ale decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r. dotyczących umorzenia postępowania w sprawnie ich skarg.

43      Należy zatem zbadać, czy skargi te stanowią akty podlegające zaskarżeniu oraz, w przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy Aseprofar i Edifa są uprawnione do złożenia wniosku o stwierdzenie ich nieważności.

44     Aby określić, czy środek stanowi akt podlegający zaskarżeniu w rozumieniu art. 230 akapit pierwszy WE, należy zbadać jego istotę, ponieważ forma jest co do zasady w tym względzie bez znaczenia. Aktem podlegającym zaskarżeniu w rozumieniu tego przepisu jest każdy środek wywołujący wiążące skutki prawne, które mogą mieć wpływ na interesy skarżącego, zmieniając w znaczący sposób jego sytuację prawną (wyroki Trybunału z dnia 11 listopada 1981 r. w sprawie 60/81 IBM przeciwko Komisji, Rec. str. 2639, pkt 9; z dnia 11 listopada 2004 r. w sprawie C‑249/02 Portugalia przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. I‑10717, pkt 35).

45     W niniejszym przypadku z analizy akapitu piątego i szóstego komunikatu 2002/C 244/03 w związku z pkt 1–12 jego załącznika wynika, że Komisja zobowiązała się do uznania na określonych zasadach i pod pewnymi warunkami, że osoba powiadamiająca o zachowaniu państwa, które może doprowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, jest „skarżącym”, że działanie, które podejmuje w tym celu, to „skarga” oraz że jej „badanie” powinno być zakończone „decyzją o wezwaniu do usunięcia uchybienia” lub „decyzją o umorzeniu”.

46     Jednakże z analizy akapitu siódmego komunikatu 2002/C 244/03 w związku z pkt 1 jego załącznika wynika, że zobowiązania te podjęte zostały w ramach „postępowania w sprawie naruszenia”, definiowanego jako etap poprzedzający wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ustanowionego w art. 226 WE, którego charakteru Komisja w żaden sposób nie miała zamiaru zmieniać.

47     Tymczasem ponieważ etap poprzedzający wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 226 WE, ma wyłącznie na celu umożliwienie państwu członkowskiemu dobrowolne dostosowanie się do wymogów traktatu lub w razie potrzeby stworzenie mu okazji do uzasadnienia swojego stanowiska (wyroki Trybunału z dnia 18 marca 1986 r. w sprawie 85/85 Komisja przeciwko Belgii, Rec. str. 1149, pkt 11; z dnia 29 września 1998 r. w sprawie C‑191/95 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. str. I‑5449, pkt 44), żaden z aktów przyjętych przez Komisję w tych ramach nie ma mocy wiążącej (wyrok Trybunału z dnia 1 marca 1966 r. w sprawie 48/65 Lütticke i in. przeciwko Komisji, Rec. str. 27, 39).

48     Wobec tego decyzja Komisja umarzająca postępowanie w sprawie skargi, w której została ona powiadomiona o zachowaniu państwa mogącym doprowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, nie ma mocy wiążącej.

49     Żaden z argumentów wysuniętych przez Aseprofar i Edifar nie jest w stanie podważyć tego wniosku.

50     W szczególności bez znaczenia jest, że decyzje o umorzeniu postępowania w sprawie skarg zostały w niniejszym przypadku podjęte z uwagi na to, że podnoszone zachowania nie naruszały prawa wspólnotowego. Z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że opinia, którą Komisja mogła wyrazić w decyzji o takim charakterze, sama w sobie nie nadaje tej decyzji charakteru aktu podlegającego zaskarżeniu (ww. wyrok w sprawie Lütticke i in. przeciwko Komisji, str. 38 i 39).

51     Co więcej, nie jest istotne, że opinia ta, wyrażona przez Komisję w ramach etapu poprzedzającego wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, może być uwzględniona przez sąd krajowy. Taka opinia stanowi w istocie okoliczność faktyczną, która nie wiąże sądu (postanowienie Trybunału z dnia 17 lipca 1998 r. w sprawie C‑422/97 P Sateba przeciwko Komisji, Rec. str. I‑4913, pkt 38; postanowienie Sądu z dnia 14 stycznia 2004 r. w sprawie T‑202/02 Makedoniko Metro i Michaniki przeciwko Komisji, Rec. str. II‑181, pkt 47). Fakt, że w niniejszym przypadku Tribunal Supremo podjął decyzję o uwzględnieniu opinii Komisji na temat dekretu królewskiego 725/2003 podczas badania zgodności tego dekretu z prawem, nie wywiera zatem skutku prawnego, który mógłby uczynić decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie skargi P/2003/5119 aktem podlegającym zaskarżeniu. Należy zatem oddalić nowy zarzut podniesiony w tym względzie przez Aseprofar i Edifa.

52     Ponadto nieskuteczne jest powoływanie się na orzecznictwo dotyczące decyzji, na mocy których Komisja umarza postępowanie w sprawie skargi wniesionej na podstawie rozporządzenia nr 17, które zostało zastąpione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, str. 1) i na podstawie rozporządzenia nr 99/63. W istocie postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przewidziane w art. 226 WE i postępowanie administracyjne przewidziane w tych rozporządzeniach mają odmienne cele i podlegają innym zasadom.

53     Osoba, która wnosi do Komisji skargę, zgodnie z którą zachowanie przedsiębiorstw narusza art. 81 WE i 82 WE, posiada w zakresie postępowania administracyjnego uregulowanego rozporządzeniem nr 17, rozporządzeniem nr 1/2003 i rozporządzeniem nr 99/63 gwarancje procesowe przyznane przez przepisy prawa wtórnego. Ma ona również prawo do przedłożenia sądowi decyzji, na mocy której Komisja umarza postępowanie w sprawie wniesionej przez nią skargi po zakończeniu tego postępowania (wyroki Trybunału z dnia 25 października 1977 r. w sprawie 26/76 Metro przeciwko Komisji, Rec. str. 1875, pkt 13; z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie C‑282/95 P Guérin automobiles przeciwko Komisji, Rec. str. I‑1503, pkt 36).

54     Całkiem inna jest sytuacja osoby powiadamiającej Komisję o istnieniu zachowania państwa, które może doprowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.

55     Nie ulega wątpliwości, że Komisja w komunikacie 2002/C 244/03 zobowiązała się do powiadomienia i przekazania takiej osobie na piśmie informacji o przebiegu sprawy wszczętej na skutek wniesionej przez nią skargi (pkt 7 załącznika do komunikatu), jak też uprzedniego powiadomienia o powodach, dla których służby Komisji zaproponowały umorzenie postępowania w sprawie jej skargi oraz zwrócenia się o przedstawienie ewentualnych uwag w tym przedmiocie (pkt 10 załącznika do komunikatu).

56     Jednakże te wewnętrzne zasady stanowią nie tyle gwarancje procesowe przewidziane przez przepisy prawa wtórnego, co zgodnie z ich brzmieniem, środki administracyjne przyjęte przez Komisję w trosce o prawidłowe administrowanie na etapie poprzedzającym wniesienie skargi w postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 226 akapit pierwszy WE (akapit szósty i siódmy komunikatu oraz punkty 1–14 załącznika do komunikatu).

57     Podobnie nieskuteczne jest powoływanie się na orzecznictwo dotyczące pism, w których Komisja powiadamia jednostkę, że nie zamierza podjąć działań na podstawie art. 86 ust. 3 WE. Artykuł 86 ust. 3 i art. 226 WE mają bowiem odmienne cele, a postępowania w nich przewidziane podlegają innym zasadom. Ponadto pisma takie nie wywołują wiążących skutków prawnych, a zatem nie stanowią aktów podlegających zaskarżeniu w rozumieniu art. 230 akapit pierwszy WE (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko T‑Mobile Austria, pkt 70).

58     W rezultacie zbędne jest badanie, czy dotyczący tych pism ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko T‑Mobile Austria stanowi, zgodnie z art. 48 § 2 regulaminu, okoliczność prawną wynikłą w trakcie postępowania oraz czy w związku z tym nowy zarzut podniesiony przez Aseprofar i Edifę na jego podstawie jest dopuszczalny.

59     Bezskuteczne jest wreszcie powoływanie się na zasady prawidłowego administrowania i skutecznej ochrony sądowej. W istocie zasada prawidłowego administrowania nie umożliwia dokonania oceny dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności, która nie jest skierowana przeciwko aktowi podlegającemu zaskarżeniu i nie spełnia w związku z tym warunków określonych w art. 230 WE (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko T‑Mobile Austria, pkt 72). Ponadto zasada skutecznej ochrony sądowej nie tylko nie pozwala sądowi na pominięcie warunku dotyczącego legitymacji czynnej, o którym mowa w art. 230 akapit czwarty WE (wyroki Trybunału z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. I‑6677, pkt 44; z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie C‑167/02 P Rothley i in. przeciwko Parlamentowi, Rec. str. I‑3166, pkt 25), ale też nie umożliwia pominięcia warunku dotyczącego aktu podlegającego zaskarżeniu, jaki ustanawia art. 230 akapit pierwszy WE.

60     W związku z tym decyzje, na mocy których Komisja umarza postępowanie w sprawie skargi dotyczącej zachowania państwa, które może doprowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, nie stanowią aktów podlegających zaskarżeniu, a skarga o stwierdzenie ich nieważności powinna być odrzucona jako niedopuszczalna, bez konieczności badania, czy spełnia ona inne warunki przewidziane w art. 230 WE.

61     W niniejszym przypadku skarga złożona na decyzje Komisji z dnia 30 marca 2004 r., dotyczące umorzenia postępowania odpowiednio w sprawie skargi P/2002/4609 i skargi P/2003/5119 powinna zatem zostać odrzucona jako niedopuszczalna.

 W przedmiocie kosztów

62     Na mocy art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

63     W niniejszym przypadku Aseprofar i Edifa przegrały sprawę, a Komisja wniosła o obciążenia ich kosztami postępowania. W związku z tym Aseprofar i Edifa ponoszą koszty postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

postanawia, co następuje:

1)      Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)      Asociación de exportadores españoles de productos farmacéuticos i Española de desarrollo e impulso farmacéutico, SA, zostają obciążone kosztami postępowania.

Sporządzono w Luksemburgu w dniu 19 września 2005 r.

* Język postępowania: hiszpański.