1. Pomoc przyznawana przez państwa – Plany pomocy – Zakaz wprowadzania w życie przed decyzją końcową Komisji – Zakres – Obowiązki sądów krajowych
(art. 87 ust. 1 WE i art. 88 ust. 2 i 3 WE)
2. Pomoc przyznawana przez państwa – Postanowienia traktatu – Zakres stosowania – Podatki – Wyłączenie, z wyjątkiem podatków, z których finansowana jest pomoc – Podatek, od którego przewidziano zwolnienia rzekomo stanowiące pomoc – Brak koniecznego związku między przeznaczeniem podatku a korzystaniem ze zwolnienia od niego – Wyłączenie
(art. 87 ust. 1 WE i art. 88 ust. 3 WE)
3. Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Działania finansowane z podatku, któremu zarzucana jest niezgodność z prawem – Brak koniecznego związku między przeznaczeniem tego podatku a danymi działaniami – Wyłączenie – Dany przypadek
(art. 87 ust. 1 WE i art. 88 ust. 3 WE)
1. Z art. 88 ust. 3 WE wynika, że Komisja jest informowana o wszelkich planach przyznania lub zmiany pomocy. Jeśli uznaje ona, że plan nie jest zgodny ze wspólnym rynkiem, wszczyna bezzwłocznie procedurę przewidzianą w art. 88 ust. 2 WE, przy czym dane państwo członkowskie nie może wprowadzać w życie projektowanych środków, dopóki procedura ta nie doprowadzi do wydania decyzji końcowej. Pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE wprowadzona w życie z naruszeniem zobowiązań wynikających z art. 88 ust. 3 WE jest niezgodna z prawem. Do sądów krajowych należy ochrona praw stron postępowania w obliczu ewentualnego naruszenia przez władze krajowe zakazu wykonywania pomocy poprzez wyciągnięcie wszelkich konsekwencji wynikających z prawa krajowego zarówno w zakresie ważności aktów dotyczących wykonania pomocy, jak i zwrotu przyznanego wsparcia finansowego.
(por. pkt 29, 30)
2. Podatki nie wchodzą w zakres stosowania przepisów traktatu dotyczących pomocy państwa, chyba że przewidują one taki tryb finansowania pomocy, że stanowią integralną część tej pomocy. W przypadku gdy podatek stanowi w rzeczywistości integralny składnik pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, naruszenie przez władze krajowe zobowiązań wynikających z art. 88 ust. 3 WE rzutuje na zgodność z prawem nie tylko danej pomocy, ale również podatku, który stanowi źródło jej finansowania.
Aby można było uznać podatek za integralny składnik pomocy, niezbędne jest istnienie w świetle znajdujących zastosowanie uregulowań krajowych koniecznego związku między przeznaczeniem podatku a pomocą, polegającego na tym, że środki uzyskane z podatku są obowiązkowo przeznaczane na finansowanie pomocy. Jeżeli istnieje taki związek, środki uzyskane z podatku wpływają bezpośrednio na stopień natężenia pomocy, a w konsekwencji również na ocenę z punktu widzenia zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem. Związek taki nie występuje pomiędzy podatkiem a pomocą, która polega na zwolnieniu od tego podatku przysługującym pewnej kategorii przedsiębiorstw, ponieważ brak jest takiego koniecznego związku między podatkiem a takim zwolnieniem od niego. W rzeczywistości zwolnienie podatkowe i jego zakres nie zależą od dochodów z podatku. Podmioty zobowiązane do zapłaty podatku nie mogą w celu uniknięcia zapłaty podatku powoływać się na okoliczność, iż zwolnienie od tego podatku, z którego korzystają inne przedsiębiorstwa, stanowi pomoc państwa. W konsekwencji nawet gdyby założyć, iż zwolnienie podatkowe niektórych przedsiębiorstw stanowi pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE, ewentualna niezgodność z prawem tej pomocy nie będzie rzutować na legalność samego podatku, co oznacza, iż przedsiębiorstwa będące jego podatnikami nie mogą powoływać się przed sądami krajowymi na ewentualną niezgodność z prawem zwolnienia od podatku w celu uchylenia się od zapłaty tego podatku lub w celu uzyskania jego zwrotu.
(por. pkt 34, 35, 40–44)
3. Konieczny związek pomiędzy podatkiem a pomocą finansowaną z tego podatku, bez którego podatek ten nie może być uznany za element pomocy państwa, nie występuje w przypadku odprawy pieniężnej wypłacanej niektórym podmiotom gospodarczym, ponieważ kwota rzeczywiście wypłacana z tego tytułu nie zależy od dochodów z podatku, ale jest ustalana zgodnie z dekret, w granicach określonych przez arrêté ministériel (rozporządzenie ministra) stosownie do czynników charakteryzujących sytuację danego wnioskodawcy, a w szczególności rozmiaru jego środków i ciążących nań zobowiązań. Podobnie nie występuje on w przypadku finansowania podstawowych systemów ubezpieczeń emerytalnych niektórych kategorii zawodowych, ponieważ ze względu na tryb, w jakim ustalana jest część podatku przeznaczana na to finansowanie, dochody z niego nie mają bezpośredniego wpływu na wysokość ulgi przyznawanej systemom będącym jej beneficjentami, które nie wykonują ponadto działalności gospodarczej. Nie występuje on również w przypadku przeznaczenia części dochodów z podatku na fundusz interwencyjny i na zrzeszenie zawodowe, ponieważ podmioty te i właściwi ministrowie dysponują uprawnieniami dyskrecjonalnymi w zakresie tego przeznaczenia.
(por. pkt 46, 48, 49, 54–56)