1. Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Skarga wszczynająca postępowanie – Przedstawienie argumentów i zarzutów – Wymogi formalne
(art. 226 WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21; regulamin Trybunału, art. 38 § 1 lit. c))
2. Swobodny przepływ osób – Swoboda świadczenia usług – Ograniczenia
(art. 49 WE)
3. Swobodny przepływ osób – Swoboda świadczenia usług – Ograniczenia
(art. 49 WE)
1. Zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 38 § 1 lit. c) regulaminu Komisja jest zobowiązana do wskazania w skardze wniesionej na podstawie art. 226 WE konkretnych zarzutów, które Trybunał ma rozpatrzyć. Żądania te powinny być sformułowane w sposób pozbawiony dwuznaczności w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał ultra petita lub z pominięciem jednego zarzutu.
(por. pkt 24)
2. Uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 49 WE, państwo członkowskie uzależniające udzielenie licencji dla biura pośrednictwa pracy dla artystów mających przedsiębiorstwa w innym państwie członkowskim od zapotrzebowania na pośrednictwo w zatrudnieniu artystów, o ile nie podaje żadnego powodu uzasadniającego tę przeszkodę.
(por. pkt 29, 55 i sentencja)
3. Uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 49 WE, państwo członkowskie narzucające domniemanie istnienia stosunku pracy stosowane wobec artystów, którzy są usługodawcami mającymi swe przedsiębiorstwa w państwie członkowskim pochodzenia, gdzie zazwyczaj świadczą analogiczne usługi, które to domniemanie pociąga za sobą włączenie do systemu zabezpieczenia społecznego pracowników najemnych oraz systemu płatnych urlopów.
Ochrona socjalna usługodawców może co do zasady zaliczać się do nadrzędnych wymogów interesu publicznego, które mogą uzasadniać ograniczenie swobodnego świadczenia usług. Przepisy obowiązujące w dziedzinie zabezpieczenia społecznego tych usługodawców są jednakże przedmiotem koordynacji wspólnotowej, zgodnie z którą dani artyści korzystają z zabezpieczenia społecznego, jakie przewiduje ich państwo członkowskie pochodzenia, w związku z czym dane państwo członkowskie nie ma podstaw do objęcia ich swoim systemem zabezpieczenia społecznego. Jeśli chodzi o prawo do płatnego urlopu dla usługodawców, jest ono trudne do pogodzenia z koncepcją działalności na własny rachunek.
Ponadto rozważanego przepisu nie można uzasadnić celem polegającym na zwalczaniu nielegalnego zatrudnienia, bowiem okoliczność, iż artyści są z reguły zatrudniani tymczasowo i na krótkie okresy przez różnych organizatorów spektakli, nie powinna sama w sobie uzasadniać ogólnego podejrzenia o nielegalne zatrudnienie. Tym bardziej odnosi się to do artystów, których dotyczy postępowanie, uznanych za usługodawców mających przedsiębiorstwo w ich państwie członkowskim pochodzenia, gdzie zazwyczaj świadczą analogiczne usługi.
(por. pkt 45, 47–49, 51, 52, 55 i sentencja)