WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)
z dnia 10 listopada 2004 r.
Sprawa T‑165/03
Eduard Vonier
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy – Konkurs – Niewpisanie na listę rezerwową – Seminarium krajowe – Skład komisji konkursowej – Egzamin ustny – Życie prywatne – Znajomość języków obcych
Pełny tekst w języku niemieckim II‑0000
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot uchylenie decyzji z dnia 30 lipca 2002 r., na podstawie której komisja konkursowa konkursu COM/A/6/01 postanowiła nie wpisać skarżącego na listę rezerwową administratorów w dziedzinie stosunków zewnętrznych, a także wniosek o zasądzenie odszkodowania z racji poniesionej szkody.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron poniesie własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Konkurs – Komisja konkursowa – Skład – Zastąpienie przewodniczącego – Przesłanki – Nieprzestrzeganie – Konsekwencje
(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 3)
2. Urzędnicy – Konkurs – Komisja konkursowa – Skład – Stabilność wystarczająca dla zapewnienia spójnego oceniania kandydatów – Brak – Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych – Konsekwencje
(regulamin pracowniczy, załącznik III, art. 3)
3. Urzędnicy – Konkurs – Konkurs w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji oraz egzaminy – Treść egzaminów – Kontrola sądowa – Granice
4. Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawa podstawowe – Poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego – Ograniczenia w wykonywaniu praw podstawowych usprawiedliwione interesem ogółu
5. Procedura – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Określenie przedmiotu sporu – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Skarga o naprawienie szkód wyrządzonych przez instytucję wspólnotową
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy; regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1 lit. c))
6. Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Kumulatywne przesłanki
1. Zastępujący przewodniczącego komisji konkursowej może występować jako przewodniczący tylko wtedy, gdy pełniący tę funkcję złożył rezygnację lub okazuje się, że nie może on zasiadać w komisji wskutek wydarzeń niezależnych od administracji.
Jednakże naruszenie tej reguły nie powoduje bezprawności decyzji podjętych przez komisję konkursową – o ile nie doprowadziło to do naruszenia zasady równego traktowania kandydatów – gdyż nie stanowi naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, w szczególności, gdy komisja konkursowa konkursu obejmującego dwie dziedziny i mającego doprowadzić do utworzenia dwóch list rezerwowych w zakresie odrębnych naborów, w którym uczestniczy duża liczba kandydatów, dzieli się przy przeprowadzaniu egzaminu ustnego na dwa zespoły, z których jeden egzaminuje kandydatów z jednej dziedziny, a drugi z drugiej.
(zob. pkt 37, 38, 40 i 41)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑44/91 Smets przeciwko Komisji, 17 marca 1994 r., RecFP str. I‑A‑97 i II‑319, pkt 58; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑193/00 Félix przeciwko Komisji, 7 lutego 2002 r., RecFP str. I‑A‑23 i II‑101, pkt 37
2. Dla zapewnienia przestrzegania przez komisję konkursową warunków równości i obiektywizmu przy ocenie kandydatów egzaminowanych ustnie skład komisji konkursowej powinien, o ile to tylko możliwe, pozostawać stały, tak aby kryteria oceny były jednakowe i stosowane w sposób spójny.
W odniesieniu do tego przy uwzględnieniu znaczenia zasady równego traktowania w procedurze naboru, niezachowanie przez komisję konkursową stabilności jej składu może być zakwalifikowane jako naruszenie istotnych wymogów proceduralnych. W konsekwencji decyzja dotknięta taką wadą winna zostać uchylona bez konieczności dowodzenia przez zainteresowanego szczególnego negatywnego wpływu na jego prawa podmiotowe czy wykazywania, że wynik konkursu mógłby być inny, gdyby przestrzegano istotnych wymogów proceduralnych.
(zob. pkt 39)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑95/98 Gogos przeciwko Komisji, 23 marca 2000 r., RecFP str. I‑A‑51 i II‑219, pkt 41; ww. sprawa Félix przeciwko Komisji, pkt 37
3. Sąd nie może kwestionować szczegółowej treści egzaminu konkursowego, chyba że wychodzi ona poza ramy określone w ogłoszeniu o konkursie lub nie przystaje do celów egzaminu.
(zob. pkt 51)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑195/02 Briganti przeciwko Komisji, 20 stycznia 2004 r., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 50
4. Prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, o którym stanowi art. 8 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności a także art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi integralną część ogólnych zasad prawa, których poszanowanie zapewnia sąd wspólnotowy. Jednakże prawo to nie jest absolutne. Możliwe jest wprowadzenie pewnych ograniczeń, pod warunkiem że faktycznie odpowiadają one celom interesu ogólnego, jakie realizuje Wspólnota oraz że nie stanowią one w odniesieniu do realizowanego celu, nadmiernej i niemożliwej do przyjęcia ingerencji, która zagrażałaby samej istocie tego prawa.
(zob. pkt 56)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑404/92 P X przeciwko Komisji, 5 października 1994 r., Rec. str. I‑4737, pkt 18; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑273/94 N przeciwko Komisji, 15 maja 1997 r., RecFP str. I‑A‑97 i II‑289, pkt 73
5. Na podstawie art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, każda skarga powinna wskazywać przedmiot sporu oraz zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i precyzyjne, by umożliwić – w danym przypadku przy braku dalszych informacji – stronie pozwanej przygotowanie swej obrony, a Sądowi wydanie rozstrzygnięcia w sprawie. W konsekwencji, aby skarga była dopuszczalna, trzeba, by zasadnicze okoliczności faktyczne i prawne, na których się ona opiera, wynikały, przynajmniej zwięźle, ale w sposób spójny i zrozumiały, z tekstu samej skargi.
Dla wypełnienia tych wymogów skarga o naprawienie szkody spowodowanej jakoby przez instytucję wspólnotową winna zawierać twierdzenia umożliwiające określenie zachowania, które skarżący zarzuca instytucji, powody, dla których skarżący ocenia, że istnieje związek przyczynowy między zachowaniem a szkodą, którą jakoby poniósł, a także rodzaj i rozmiar tej szkody.
(zob. pkt 74 i 75)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑157/96 Affatato przeciwko Komisji, 29 stycznia 1998 r., RecFP str. I‑A‑41 i II‑97, pkt 44 i 45
6. Jako że pociągnięcie Wspólnoty do pozaumownej odpowiedzialności uzależnione jest od spełnienia szeregu przesłanek co do bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom wspólnotowym, rzeczywistego wystąpienia szkody i istnienia związku przyczynowego między zachowaniem instytucji a podniesioną szkodą, wystarczy, żeby jedna z tych przesłanek nie wystąpiła, aby należało skargę o odszkodowanie oddalić w całości, bez konieczności badania, czy wystąpiły pozostałe przesłanki tej odpowiedzialności.
(zob. pkt 78)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑104/97 P Atlanta przeciwko Wspólnocie Europejskiej, 14 października 1999 r., Rec. str. I‑6983, pkt 65