Keywords
Summary

Keywords

1. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Trybunał – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(art. 225 ust. 1 WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

2. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Naruszenie konkurencji

(art. 81 ust. 1 WE)

3. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia między przedsiębiorstwami – Naruszenie konkurencji

(art. 81 ust. 1 WE)

4. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Naruszenie konkurencji

(art. 81 ust. 1 WE)

5. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Naruszenie konkurencji

(art. 81 ust. 1 WE)

6. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Naruszenie konkurencji

(art. 81 ust. 1 WE)

Summary

1. Z art. 225 WE i z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika, że jedynie Sąd jest właściwy do dokonywania, po pierwsze, ustaleń faktycznych – z wyjątkiem sytuacji, gdy nieprawidłowość jego ustaleń wynika z akt sprawy – a po drugie, oceny ustalonych okoliczności faktycznych. Po dokonaniu ustaleń lub oceny okoliczności faktycznych przez Sąd Trybunał jest uprawniony na podstawie art. 225 WE do kontroli kwalifikacji prawnej tych okoliczności i skutków prawnych, które wywiódł z nich Sąd.

Trybunał nie jest zatem właściwy do ustalania okoliczności faktycznych ani też zasadniczo do badania dowodów, które Sąd dopuścił na poparcie tych okoliczności. Jeśli zatem dowody te uzyskano w prawidłowy sposób przy poszanowaniu ogólnych zasad prawa i wymogów proceduralnych dotyczących ciężaru dowodu i postępowania dowodowego, wyłącznie do Sądu należy ocena, jaką wagę należy przywiązywać do przedstawionych dowodów. Dlatego z wyłączeniem przypadków wypaczenia tych dowodów ocena ta nie stanowi zagadnienia prawnego, które jako takie poddane jest kontroli Trybunału.

W tym zakresie takie wypaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.

(por. pkt 51, 52, 54)

2. Porozumienie może mieć na celu ograniczenie konkurencji, nawet gdy nie jest to jego jedyny cel, ale gdy ma także inne dozwolone cele.

(por. pkt 64)

3. Aby stwierdzić, czy porozumienie ma na celu ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 81 WE, należy uwzględnić nie tylko treść tego porozumienia, ale także inne czynniki, takie jak cele porozumienia jako takiego w danym kontekście gospodarczym i prawnym.

(por. pkt 66)

4. Porozumienie w dziedzinie dystrybucji ma na celu ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 81 WE, jeśli stanowi wyraźny wyraz woli mniej korzystnego traktowania sprzedaży na eksport w stosunku do sprzedaży krajowej i w ten sposób prowadzi do wprowadzenia barier na rynku właściwym.

Taki cel można osiągnąć nie tylko dzięki bezpośrednim ograniczeniom eksportu, ale także dzięki środkom pośrednim, takim jak wprowadzenie przez dostawcę pojazdów silnikowych, w ramach umów dealerskich, środka wyłączającego sprzedaż na eksport z systemu premii przyznawanych dealerom, jeśli wpływają one na warunki gospodarcze danych transakcji.

(por. pkt 67, 68)

5. Przy ocenie kwestii, czy porozumienie musi być uznane za zabronione z uwagi na zakłócenie konkurencji, jakie powoduje, trzeba zbadać, jak rzeczywiście wyglądałaby konkurencja, gdyby nie istniało sporne porozumienie.

Zatem w sytuacji takiej, jak wprowadzenie przez dostawcę pojazdów silnikowych, w ramach umów dealerskich, środka wyłączającego sprzedaż na eksport z systemu premii przyznawanych dealerom, należy zbadać, jakie byłoby zachowanie tych ostatnich oraz konkurencja na rynku właściwym, gdyby sprzedaż na eksport nie została wyłączona z polityki premiowej.

(por. pkt 72, 73)

6. Dowód zamiaru ograniczenia konkurencji przez strony porozumienia nie jest konieczną przesłanką ustalenia, czy porozumienie to ma na celu tego typu ograniczenie.

Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, aby Komisja lub sądy wspólnotowe uwzględniły zamiar stron, mimo iż nie stanowi on koniecznej przesłanki ustalenia, czy porozumienie ma charakter ograniczający.

(por. pkt 77, 78)