Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Rozporządzenie w sprawie rejestracji oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia – Skarga przedsiębiorstw produkujących ser „Feta” w państwie członkowskim innym niż państwo pochodzenia tego sera – Uregulowanie pierwszego państwa dotyczące używania nazwy – Przedsiębiorstwa produkujące znaczną część sera „feta” w Unii Europejskiej – Brak wpływu – Niedopuszczalność skargi
(art. 230 akapit czwarty WE; rozporządzenie Rady nr 2081/1992; rozporządzenie Komisji nr 1829/2002)
Niedopuszczalna jest skarga o stwierdzenie nieważności złożona przez duńskich producentów sera feta, skierowana przeciwko rozporządzeniu nr 1829/2002 zmieniającemu załącznik do rozporządzenia nr 1107/96 w sprawie rejestracji oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia zgodnie z procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia nr 2081/92, w zakresie rejestracji w rubryce „Sery” i pod nazwą kraju „Grecja” nazwy „feta” jako chronionej nazwy pochodzenia.
W istocie zaskarżone rozporządzenie stanowi przepis o charakterze generalnym w rozumieniu art. 249 akapit drugi WE. Znajduje ono zastosowanie w obiektywnie określonych sytuacjach i wywołuje skutki prawne dla kategorii osób określonych w sposób abstrakcyjny.
Ponadto rozporządzenie to dotyczy skarżących jedynie ze względu na ich cechę jako uczestników obrotu, produkujących i wprowadzających na rynek ser – a w szczególności tych, którzy także wprowadzali na rynek swoje produkty jako „feta” lub „dansk Feta” – niespełniające wymogów używania chronionej nazwy pochodzenia „feta”, a zatem zaskarżone rozporządzenie dotyczy ich w tym samym stopniu co innych przedsiębiorstw, których produkty również nie spełniają wymogów właściwych przepisów wspólnotowych.
W tym zakresie skarżący nie mogą powoływać się na ustawodawstwo duńskie, które wymaga, aby feta produkowana w tym państwie posiadała etykietki oznaczające ją wyraźnie jako „fetę duńską”, aby podnosić, że znajdują się w szczególnej sytuacji, uzasadniającej przyznanie im prawa do skargi przeciwko zaskarżonemu rozporządzeniu, w odróżnieniu od wszystkich innych producentów sera feta we Wspólnocie. Po pierwsze bowiem, ustawodawstwo to nie daje skarżącym żadnego szczególnego prawa. Po drugie, nawet zakładając, że skarżący posiadają szczególne prawo przyznane im przez prawo krajowe, akt ten nie dotyczy ich indywidualnie, ponieważ nazwa „dansk Feta” nie stanowi nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego chronionego zgodnie z rozporządzeniem nr 2081/92. W odróżnieniu od sytuacji w dziedzinie znaków towarowych, gdzie zachodzi współistnienie systemu ochrony zorganizowanego na poziomie krajowym i wspólnotowym, wspomniane nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficzne mogą korzystać z ochrony w każdym państwie członkowskim jedynie, jeżeli są zarejestrowane na poziomie wspólnotowym zgodnie z rozporządzeniem podstawowym.
Ponadto, nawet gdyby można było to uregulowanie krajowe traktować jako ustanawiające znak jakości, ta jedna okoliczność nie wystarczy do indywidualizacji skarżących względem każdego producenta fety spełniającego obowiązki nałożone przedmiotowym uregulowaniem.
Wreszcie sytuacja skarżących nie jest również zindywidualizowana przez to, że produkują oni znaczną część sera feta w Unii Europejskiej, ponieważ okoliczność, iż przedsiębiorstwo posiada dużą część danego rynku, nie wystarczy sama w sobie do wyróżnienia go w stosunku do każdego innego podmiotu gospodarczego, którego dotyczy zaskarżone rozporządzenie. Podobnie okoliczność, że skarżący w chwili przyjęcia rozporządzenia dotyczącego rejestracji nazwy pochodzenia znajduje się w takiej sytuacji, iż musi przystąpić do dostosowania swojej struktury produkcyjnej w celu spełnienia warunków nim przewidzianych, nie wystarczy, aby akt dotyczył go indywidualnie w sposób analogiczny jak adresata aktu.
(por. pkt 53, 55, 56, 61, 63, 67, 69, 71, 76)