WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)
z dnia 15 lipca 2004 r.
Sprawa T-384/02
Fernando Valenzuela Marzo
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek na zagospodarowanie – Artykuł 9 ust. 3 załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Roczny termin
Pełny tekst w języku francuskim II-0000
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Komisji z dnia 16 listopada 2001 r. i z dnia 13 lutego 2002 r. odmawiających skarżącemu wypłaty drugiej połowy dodatku na zagospodarowanie, uzasadnionych tym, że osiedlenie się jego rodziny w miejscu jego zatrudnienia nie nastąpiło w regulaminowym rocznym terminie od podjęcia przez niego pracy oraz o nakazanie Komisji wypłaty drugiej połowy dodatku na zagospodarowanie wraz z odsetkami 8 % w stosunku rocznym.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron poniesie własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Akt potwierdzający – Wyłączenie
(regulamin pracowniczy, art. 91 ust. 1)
2. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Decyzja oddalająca zażalenie – Oddalenie nie wnoszące niczego nowego – Akt utrzymujący decyzję w mocy – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 91 ust. 1)
3. Urzędnicy – Zwrot kosztów – Dodatek na zagospodarowanie – Przesłanki przyznania – Faktyczna zmiana zwykłego miejsca zamieszkania – Zmiana miejsca zamieszkania przez rodzinę urzędnika – Pojęcie zwykłego miejsca zamieszkania – Ciężar dowodu autentyczności osiedlenia się spoczywający na urzędniku
(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 5 ust. 1 i 4 oraz art. 9 ust. 3)
4. Urzędnicy – Skarga – Ocena zgodności z prawem zaskarżonego aktu w zależności od okoliczności faktycznych i stanu prawnego istniejącego w momencie jego wydawania
(regulamin pracowniczy, art. 91)
5. Urzędnicy – Zwrot kosztów – Dodatek na zagospodarowanie – Przesłanki przyznania – Urzędnicy posiadający rodzinę – Osiedlenie się rodziny urzędnika w miejscu jego zatrudnienia – Roczny termin od zakończenia okresu próbnego – Przedłużenie terminu w przypadku urzędników zwolnionych z odbycia okresu próbnego – Brak
(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 5 ust. 1 i 4 oraz 9 ust. 3)
1. Decyzja potwierdza wcześniejszą decyzję i nie jest niekorzystna w rozumieniu art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego, gdy nie zawiera żadnego nowego elementu w odniesieniu do aktu wcześniejszego i nie przystąpiono do ponownego rozważenia sytuacji adresata tego aktu.
(zob. pkt 32)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑321/01 Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, 18 września 2003 r., RecFP str. II-3225, pkt 23
2. Każde oddalenie zażalenia, czy to wyraźne, czy dorozumiane, jeżeli nie wnosi nic nowego, potwierdza jedynie akt lub zaniechanie, na które składający zażalenie się żali, i nie stanowi, w osobnym ujęciu, aktu podlegającego zaskarżeniu. Jedynie w przypadku gdy decyzja ta w całości lub w części uwzględnia zażalenie, stanowi ona wtedy sama w sobie akt podlegający zaskarżeniu.
(zob. pkt 36)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 371/87 Progoulis przeciwko Komisji, 16 czerwca 1988 r., Rec. str. 3081, pkt 17; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-196/95 H. przeciwko Komisji, 3 czerwca 1997 r., RecFP str. I-A-133 i II‑403, pkt 40
3. Zwykłe miejsce zamieszkania to miejsce, w którym zainteresowany ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały bądź zwykły ośrodek swych interesów życiowych, przy czym dla ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania ważne jest uwzględnienie wszelkich okoliczności faktycznych składających się na nie. Abstrahując od kryterium wyłącznie ilościowego, jakim jest czas, jaki dana osoba spędziła na terytorium tego czy innego państwa, pojęcie miejsca zamieszkania oznacza, oprócz okoliczności fizycznego przebywania w pewnym miejscu, zamiar nadania tej okoliczności ciągłości wynikającej z nawyku życiowego i rozwoju normalnych relacji społecznych.
Wynika stąd, że ocena osiedlenia się lub zmiany zwykłego miejsca zamieszkania jest kwestią faktyczną, której można dowodzić za pomocą każdego odpowiedniego środka dowodowego. Do urzędnika, który pragnie skorzystać z dodatku na zagospodarowanie równego dwumiesięcznemu wynagrodzeniu podstawowemu, należy wykazanie przeniesienia – w ciągu roku od powołania go na czas nieokreślony – zwykłego miejsca zamieszkania jego rodziny do miejsca zatrudnienia, poprzez przedstawienie niepodważalnego dowodu bądź splotu okoliczności tworzących łańcuch niebudzących wątpliwości i niesprzecznych poszlak.
Jako że przepisy stanowiące podstawę ubiegania się o świadczenia pieniężne winny być interpretowane ściśle, administracja może być wymagająca w zakresie dowodu osiedlenia się rodziny urzędnika i może odmówić wypłaty dodatku na zagospodarowanie, jeżeli ma poważne wątpliwości co do prawdziwości takiego osiedlenia się w terminie wymaganym przez regulamin pracowniczy.
(zob. pkt 81–83 i 104)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑452/93 P Magdalena Fernández przeciwko Komisji, 15 września 1994 r., Rec. str. I‑4295, pkt 22; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑37/99 Miranda przeciwko Komisji, 24 kwietnia 2001 r., RecFP str. I‑A‑87 i II‑413, pkt 32; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑221/02 Lebedef i in. przeciwko Komisji, 18 września 2003 r., RecFP str. I‑A‑211 i II‑1037, pkt 38
4. Zgodność z prawem aktu zaskarżonego przed sądem wspólnotowym winna być oceniona w zależności od okoliczności faktycznych i stanu prawnego istniejącego w dacie, w której akt został wydany. Gdyby Sąd miał badać zaskarżane akty w świetle okoliczności faktycznych, które nie występowały w tej dacie, w istocie zastępowałby instytucję, od której pochodzi ten właśnie akt. Tymczasem zastępowanie instytucji nie jest rolą Sądu.
(zob. pkt 98)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone 15/76 i 16/76 Francja przeciwko Komisji, 7 lutego 1979 r., Rec. str. 321, pkt 7; Trybunał, sprawa C‑449/98 P IECC przeciwko Komisji, 17 maja 2001 r., Rec. str. I‑3875, pkt 87; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑19/90 Von Hoessle przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 11 lipca 1991 r., Rec. str. II‑615, pkt 30; Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone T‑177/94 i T‑377/94 Altmann i in. przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., Rec. str. II‑2041, pkt 119
5. Z art. 5 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego wynika, że dodatek na zagospodarowanie należny jest urzędnikowi powołanemu na czas nieokreślony oraz że termin, do którego odsyła ust. 4 tego artykułu, wynosi – stosownie do art. 9 ust. 3 tego samego załącznika – jeden rok od końca okresu próbnego. Precyzyjność tego unormowania wyklucza możliwość wydłużenia tego okresu o długość okresu próbnego, którego urzędnik nie musiał odbywać.
W istocie zarówno dla urzędników zobowiązanych do odbycia okresu próbnego, jak i dla urzędników, którzy tego czynić nie muszą, druga część dodatku na zagospodarowanie przyznawana urzędnikom posiadającym rodzinę wypłacana jest z zastrzeżeniem spełnienia tej samej przesłanki dotyczącej terminu, tj. pod warunkiem, ze zmiana miejsca zamieszkania ma miejsce w ciągu roku od powołania na czas nieokreślony.
Sytuacja urzędników zwolnionych z odbycia okresu próbnego obiektywnie różni się – zarówno pod względem faktycznym, jak i prawnym – od sytuacji urzędnika, który musi okres próbny odbyć, z uwagi na niepewność sytuacji, jakiej tylko ci ostatni doświadczają zanim zostaną powołani na czas nieokreślony. Sytuacja jednych i drugich staje się identyczna dopiero po zakończeniu okresu próbnego, kładącego kres sytuacji niepewności urzędników zobowiązanych do odbycia okresu próbnego. Stąd też zasada równego traktowania nakazuje, by regulaminowy roczny termin rozpoczynał się dla jednych i drugich od momentu ich powołania na czas nieokreślony.
(zob. pkt 119, 120 i 122)