Sprawy połączone C-37/02 i C-38/02

Di Lenardo Adriano Srl i Dilexport Srl

przeciwko

Ministero del Commercio con l'Estero

(wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale amministrativo regionale per il Veneto)

Banany – Wspólna organizacja rynków – Rozporządzenie (WE) nr 896/2001 – Wspólna regulacja dotycząca wymiany z państwami trzecimi – Przywóz pierwotny – Ważność – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Działanie prawa wstecz – Uprawnienia wykonawcze

Streszczenie wyroku

1.        Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Banany – Uzgodnienia dotyczące przewozów – Rozporządzenie nr 404/93 – Podmioty gospodarcze uprawnione do uczestnictwa w kontyngentach taryfowych – Brak definicji – Delegacja uprawnień wykonawczych na rzecz Komisji zakładająca szeroki zakres jej uprawnień dyskrecjonalnych – Rozporządzenie nr 896/2001 zawierające definicję powyższych podmiotów gospodarczych

(art. 211 WE; rozporządzenie Rady nr 404/93, art. 18 i 19; rozporządzenie Komisji nr 896/2001, art. 3)

2.        Prawo wspólnotowe – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Granice – Zmiana regulacji dotyczącej kontyngentów taryfowych dla przywozu bananów – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Dostosowanie przepisów do zmian sytuacji ekonomicznej – Niemożliwość powołania się na ochronę uzasadnionych oczekiwań

(rozporządzenie Rady nr 404/93)

3.        Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawa podstawowe – Swoboda wykonywania działalności zawodowej – Ograniczenia – Rozporządzenie nr 896/2001w sprawie kontyngentów taryfowych dla przywozu bananów – Przepis wykluczający z kategorii „nietradycyjnych podmiotów gospodarczych” – Osoby posiadające powiązania z tradycyjnym podmiotem gospodarczym – Ograniczenie usprawiedliwione interesem ogólnym – Dopuszczalność

(rozporządzenie Rady nr 404/93; rozporządzenie Komisji nr 896/2001, art. 6 lit. c)oraz nr 2454/93, art. 143)

1.        Z całości postanowień Traktatu, w kontekście których należy rozpatrywać art. 211 WE, jak też z wymogów praktyki wynika, że pojęcie „uprawnienia wykonawcze” powinno być interpretowane szeroko. W szczególności w dziedzinie polityki rolnej, ponieważ jedynie Komisja jest w stanie stale i z uwagą obserwować zmiany na rynku rolnym oraz podejmować szybkie działania, których wymaga sytuacja, Rada może udzielić jej szerokich uprawnień. A zatem granice tych uprawnień należy określać mając w szczególności na uwadze istotne ogólne cele organizacji danego rynku, albowiem Komisja uprawniona jest do stosowania wszelkich środków, które są niezbędne lub użyteczne dla wprowadzenia w życie podstawowego uregulowania, pod warunkiem że nie są one sprzeczne z tym uregulowaniem ani z przepisami wykonawczymi przyjętymi przez Radę.

Jeśli chodzi w szczególności o zarządzanie kontyngentami taryfowymi dla celów przywozu bananów do Wspólnoty, rozporządzenie nr 404/93 w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów zmienione rozporządzeniem nr 216/2001, którego art. 20 upoważnia Komisję do wydawania przepisów wykonawczych, w tym między innymi zasad w sprawie zarządzania kontyngentami taryfowymi, określonymi w art. 18 tego rozporządzenia, nie zawiera definicji podmiotów gospodarczych dopuszczonych do uczestnictwa w kontyngentach taryfowych, pozostawiając z pewnością w ten sposób Komisji szeroki zakres swobodnego uznania. Przyjęty zatem przez Komisję środek, którego skutkiem jest zarezerwowanie istotnej części kontyngentów taryfowych dla podmiotów gospodarczych przyjmujących na siebie ryzyko handlowe związane z produkcją lub nabywaniem od producentów oraz transportem świeżych towarów podlega swobodnemu uznaniu, które zostało przyznane tejże instytucji celem wprowadzenia w życie podstawowego uregulowania, o ile środek ten może się przyczynić do prawidłowego funkcjonowania regulacji dotyczącej przywozu oraz nie może zakłócić równowagi podaży na wspólnotowym rynku, zapewnienie której należy do celów podstawowego uregulowania.

(por. pkt 54-57 i 59 )

2.        Podczas gdy zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań należy do podstawowych zasad Wspólnoty, nie jest uzasadnione oczekiwanie przez podmioty gospodarcze, że utrzymana zostanie istniejąca sytuacja, która może zostać zmieniona w ramach swobodnego uznania przyznanego instytucjom wspólnotowym, zwłaszcza w takiej dziedzinie jak wspólna organizacja rynku, której cel niesie za sobą konieczność ciągłego dostosowywania przepisów podyktowaną zmianami sytuacji gospodarczej.

Stąd środowiska gospodarcze zainteresowane przywozem bananów do Wspólnoty nie mogą mieć żadnych uzasadnionych oczekiwań co do utrzymania w mocy obowiązujących uregulowań ponieważ uregulowania te nie tylko były przedmiotem licznych modyfikacji, w szczególności ze względu na zobowiązania międzynarodowe przyjęte przez Wspólnotę w ramach Światowej Organizacji Handlu, lecz które wymagają ciągłego dostosowywania podyktowanego zmianami sytuacji gospodarczej pozostawiając instytucjom wspólnotowym szeroki zakres swobodnego uznania.

(por. pkt 70-71)

3.        Swoboda wykonywania działalności zawodowej stanowi, podobnie jak prawo własności, część ogólnych zasad prawa wspólnotowego. Zasady te nie są jednak zasadami bezwzględnymi, lecz muszą być rozpatrywane w odniesieniu do ich funkcji w społeczeństwie. W związku z tym prawo do swobodnego wykonywania działalności zawodowej, podobnie jak wykonywanie prawa własności, może zostać poddane ograniczeniom, pod tym wszakże warunkiem, że ograniczenia te rzeczywiście odpowiadają celom realizowanym przez Wspólnotę w ogólnym interesie i nie stanowią ze względu na zamierzony cel nieproporcjonalnej i nieakceptowalnej ingerencji, która narusza istotę zagwarantowanych w ten sposób praw.

Tak jest w przypadku art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty, który ogranicza swobodę wykonywania działalności zawodowej nie pozwalając osobom posiadającym powiązania z importerem tradycyjnym w rozumieniu art. 143 rozporządzenia nr 2454/93 prawa uczestnictwa w kontyngentach taryfowych jako operatorzy nietradycyjni. Ograniczenie takie zgodne jest bowiem z celem w interesie ogólnym polegającym na zwalczaniu spekulacyjnych lub fikcyjnych praktyk w zakresie uzyskiwania pozwoleń na przywóz i nie stanowi nieproporcjonalnej i nieakceptowanej ingerencji naruszającej samej istoty prawa do swobodnego wykonywania działalności zawodowej, która byłaby nieproporcjonalna i nie do przyjęcia.

(por. pkt 82-85)

WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)

z dnia 15 lipca 2004 r. (*)

Banany – Wspólna organizacja rynku – Rozporządzenie (WE) nr 896/2001 – Wspólna regulacja dotycząca wymiany z państwami trzecimi – Przywóz pierwotny – Ważność – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Działanie prawa wstecz – Uprawnienia wykonawcze

W sprawach połączonych C‑37/02 i C‑38/02

mających za przedmiot skierowane do Trybunału, na podstawie art. 234 WE, przez Tribunale amministrativo regionale per il Veneto (Włochy) wnioski o wydanie, w ramach zawisłych przed tym sądem sporów między

Di Lenardo Adriano Srl (C‑37/02),

Dilexport Srl (C‑38/02)

a

Ministero del Commercio con l’Estero,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie ważności art. 1, 3, 4, 5, 6 i 31 rozporządzenia Komisji (WE) nr 896/2001 z dnia 7 maja 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty (Dz.U. L 126, str. 6),

TRYBUNAŁ (druga izba),

w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, J.‑P. Puissochet i R. Schintgen (sprawozdawca), F. Macken i N. Colneric, sędziowie,

rzecznik generalny: Ch. Stix‑Hackl,

sekretarz: L. Hewlett, główny administrator,

rozważywszy uwagi na piśmie przedstawione:

–      w imieniu Di Lenardo Adriano Srl oraz Dilexport Srl przez A. Bozziego, C. Gatti, B. Telchiniego oraz S. Sacchetta, avvocati,

–      w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez M. Niejahra oraz A. Aresu, działających w charakterze pełnomocników,

uwzględniając sprawozdanie na rozprawę,

po wysłuchaniu uwag ustnych Di Lenardo Adriano Srl oraz Dilexport Srl, reprezentowanych przez A. Bozziego, C. Gatti oraz B. Telchiniego oraz Komisji, reprezentowanej przez L. Visaggia, działającego w charakterze pełnomocnika, przedstawionych na rozprawie w dniu 20 listopada 2003 r.,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 20 stycznia 2004 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Postanowieniami z dnia 16 stycznia 2002 r., które wpłynęły do sekretariatu Trybunału w dniu 13 lutego 2002 r., Tribunale amministrativo regionale per il Veneto (okręgowy sąd administracyjny dla Veneto) skierował do Trybunału na podstawie art. 234 WE cztery pytania prejudycjalne w przedmiocie ważności art. 1, 3, 4, 5, 6 i 31 rozporządzenia Komisji WE nr 896/2001 z dnia 7 maja 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty (Dz.U. L 126, str. 6).

2        Pytania te zostały zadane w ramach dwóch postępowań wszczętych, odpowiednio, przez Di Lenardo Adriano Srl oraz Dilexport Srl (zwanych dalej „spółkami przywozowymi”) przeciwko Ministero del Commercio con l’Estero (ministerstwu handlu zagranicznego, zwanemu dalej „ministerstwem”) dotyczących odmowy dopuszczenia spółek przywozowych przez ministerstwo do udziału w przydziale kontyngentów taryfowych w sektorze bananów.

 Ramy prawne

 Rozporządzenie nr 404/93 w początkowym brzmieniu

3        Mocą przepisów zawartych w tytule IV rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów (Dz.U. L 47, str. 1) ustanowiono z dniem 1 lipca 1993 r. wspólną regulację w zakresie przywozu bananów, która zastąpiła różne regulacje krajowe. Dokonano rozróżnienia pomiędzy „bananami wspólnotowymi” produkowanymi we Wspólnocie i „bananami z państw trzecich” pochodzącymi z państw trzecich innych niż państwa Afryki, Karaibów i Pacyfiku (zwane dalej „państwami AKP”) oraz bananami pochodzącymi z państw AKP. Jeśli chodzi o te ostatnie, dokonano dodatkowego rozróżnienia na „nietradycyjne banany AKP” i „tradycyjne banany AKP” w zależności od tego, czy przekraczały one czy też nie ilości tradycyjnie wywożone przez każde z państw AKP, wymienione w Załączniku do rozporządzenia nr 404/93.

4        Artykuł 18 rozporządzenia nr 404/93 przewidywał otwarcie rocznego kontyngentu taryfowego dla przywozu bananów, który zgodnie z art. 19 ust. 1 tego rozporządzenia został podzielony w, odpowiednio: 66,5 %, 30 % i 3,5 % pomiędzy podmioty gospodarcze, które wprowadziły do obrotu banany pochodzące z państw trzecich lub nietradycyjne banany AKP (kategoria A), podmioty gospodarcze, które wprowadziły do obrotu banany wspólnotowe lub banany tradycyjne AKP (kategoria B) oraz podmioty gospodarcze, które od 1992 r. rozpoczęły obrót bananami innymi niż banany wspólnotowe lub tradycyjne banany AKP (kategoria C).

5        Artykuł 19 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 404/93 brzmi następująco:

„Na podstawie odrębnych obliczeń dla każdej kategorii podmiotów gospodarczych określonych w ust. 1 […] każdy podmiot gospodarczy otrzymuje pozwolenia na przywóz na podstawie średnich ilości bananów, które sprzedał w ciągu trzech ostatnich lat, dla których dostępne są dane liczbowe”.

6        Motywy: trzynasty, czternasty, piętnasty i szesnasty rozporządzenia nr 404/93 sformułowane są w sposób następujący:

„w celu zgodności z celami określonymi powyżej, biorąc pod uwagę szczególne cechy obrotu bananami, musi istnieć zróżnicowanie podczas rozdysponowywania kontyngentu taryfowego między z jednej strony podmiotami gospodarczymi, które wcześniej wprowadzały do obrotu banany pochodzące z państw trzecich oraz nietradycyjne banany z AKP, oraz z drugiej strony podmiotami gospodarczymi, które wcześniej wprowadzały do obrotu banany produkowane we Wspólnocie, jednocześnie pozostawiając ilość dostępną dla nowych podmiotów gospodarczych, które niedawno rozpoczęły działalność handlową lub zamierzają rozpocząć działalność handlową w tym sektorze;

w celu niezakłócania istniejących powiązań handlowych, a jednocześnie dopuszczając pewien rozwój struktur obrotu, wydawanie każdemu podmiotowi gospodarczemu odrębnych pozwoleń na przywóz dla każdej z kategorii określonych powyżej musi odbywać się na podstawie średniej ilości bananów wprowadzonej do obrotu przez podmiot gospodarczy w ciągu trzech poprzednich lat, dla których dostępne są dane statystyczne;

przyjmując dodatkowe kryteria, których powinny przestrzegać podmioty gospodarcze, Komisja kieruje się zasadą, zgodnie z która pozwolenia muszą być przyznawane osobom fizycznym lub prawnym, które podjęły ryzyko handlowe wprowadzenia bananów do obrotu oraz konieczności uniknięcia zakłócenia normalnych stosunków handlowych między osobami zajmującymi różne miejsca w łańcuchu obrotu;

biorąc pod uwagę struktury obrotu, Państwa Członkowskie muszą na podstawie przyjętych przez Komisję procedur i kryteriów, przeprowadzić spis podmiotów gospodarczych i ustalić ilości wprowadzone do obrotu, które będą stosowane jako odniesienie przy wydawaniu certyfikatów [pozwoleń]”.

7        W rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 1442/93 z dnia 10 czerwca 1993 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty (Dz.U. L 142, str. 6), przyjętym na podstawie między innymi art. 20 rozporządzenia nr 404/93, ustanowiono kryteria pozwalające ustalić, które spośród podmiotów gospodarczych zaliczanych do kategorii A i kategorii B mogły ubiegać się o wydanie pozwolenia na przywóz w oparciu o działalność tych podmiotów w okresie referencyjnym.

 Rozporządzenie nr 404/93 zmienione rozporządzeniem nr 1637/98

8        Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1637/98 z dnia 20 lipca 1998 r. zmieniające rozporządzenie nr 404/93 (Dz.U. L 210, str. 28), które, zgodnie z jego art. 2 akapit drugi należało stosować od dnia 1 stycznia 1999 r. Następnie Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2362/98 z dnia 28 października 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty (Dz.U. L 293, str. 32). Na podstawie art. 31 tego rozporządzenia rozporządzenie nr 1442/93 straciło moc z dniem 1 stycznia 1999 r.

9        Regulacja dotycząca przywozu bananów, zmieniona tymi rozporządzeniami, utrzymała rozróżnienie na tradycyjne i nietradycyjne banany AKP oraz banany z państw trzecich. Artykuł 16 akapit drugi rozporządzenia nr 404/93, zmieniony rozporządzeniem nr 1637/98, ma następującą treść:

„[…]

Dla celów niniejszego tytułu:

1)      »tradycyjny przywóz z krajów AKP« oznacza przywóz do Wspólnoty bananów pochodzących z państw wymienionych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia do granicy 857 700 ton (waga netto) rocznie; banany te określane są jako »tradycyjne banany z krajów AKP«;

2)      »nietradycyjny przywóz z krajów AKP« oznacza przywóz do Wspólnoty bananów pochodzących z krajów AKP, ale nie objętych definicją 1; banany te określane są jako »nietradycyjne banany z krajów AKP«;

3)      »przywóz z państw trzecich poza krajami AKP« oznacza banany przywożone do Wspólnoty pochodzące z państw trzecich innych niż kraje AKP; banany te określane są jako »banany z państw trzecich«”.

10      W regulacji dotyczącej przywozu bananów, zmienionej tymi rozporządzeniami uchylono zasady podziału kontyngentów pomiędzy trzy różne kategorie podmiotów gospodarczych. Rozporządzenie nr 2362/98 przewidywało bowiem po prostu podział pomiędzy „tradycyjne podmioty gospodarcze” oraz „nowe podmioty gospodarcze”, zdefiniowane w art. 3 i 7 tego rozporządzenia. Dodatkowy podział podmiotów gospodarczych na kategorie A, B i C w zależności od rodzaju wykonywanej przez nie działalności również został zniesiony.

11      Jeśli chodzi o „tradycyjne podmioty gospodarcze”, art. 3 i 4 rozporządzenia nr 2362/98 przewidują, co następuje:

 „Artykuł 3

Dla celów niniejszego rozporządzenia pojęcie »tradycyjny podmiot gospodarczy« oznacza podmiot gospodarczy mający siedzibę na terenie Wspólnoty w okresie, na podstawie którego ustalana jest dla niego ilość referencyjna oraz w czasie jego rejestracji na podstawie art. 5, który dokonał na własny rachunek faktycznego przywozu minimalnej ilości bananów z państw trzecich lub bananów z krajów AKP celem ich sprzedaży na rynku wspólnotowym.

Minimalna ilość, o której mowa w akapicie pierwszym, wynosi 100 ton przywiezionych w którymkolwiek roku w okresie referencyjnym. Ta minimalna ilość wynosi 20 ton, jeśli przywóz dotyczy wyłącznie bananów o długości mniejszej lub równej 10 centymetrom.

 Artykuł 4

1.      Każdy tradycyjny podmiot gospodarczy, zarejestrowany w jednym z Państw Członkowskich zgodnie z art. 5, otrzyma na każdy rok na wszystkie miejsca pochodzenia wymienione w załączniku I jedną ilość referencyjną ustalaną na podstawie ilości bananów faktycznie przezeń przywiezionych w okresie referencyjnym.

2.      Dla celów przywozu w roku 1999 w ramach kontyngentów taryfowych lub tradycyjnych bananów AKP okres referencyjny stanowią lata 1994, 1995 i 1996” [tłumaczenie nieoficjalne].

12      Artykuł 7 rozporządzenia nr 2362/98 definiował „nowe podmioty gospodarcze” w sposób następujący:

„Dla celów niniejszego rozporządzenia i w odniesieniu do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych oraz tradycyjnych bananów AKP, pojęcie »nowy podmiot gospodarczy« oznacza podmiot gospodarczy mający w chwili rejestracji siedzibę we Wspólnocie, który spełnia łącznie następujące wymogi:

a)      wykonywał działalność handlową jako importer w sektorze świeżych owoców i warzyw zaliczanych do działów 7 i 8, a także towarów zaliczanych do działu 9 Nomenklatury Taryfowej i Statystycznej oraz Wspólnej Taryfy Celnej, jeżeli dokonywał on również na własny rachunek i jako podmiot niezależny przywozu wymienionych wyżej towarów zaliczanych do działów 7 i 8 w jednym z trzech lat bezpośrednio poprzedzających rok, w odniesieniu do którego wnosi się o rejestrację oraz

b)      w ramach powyższej działalności dokonał w okresie, o którym mowa w lit. a), przywozu towarów, których zadeklarowana wartość celna wynosi co najmniej 400 000 ECU” [tłumaczenie nieoficjalne].

13      Na wniosek i po złożeniu zabezpieczenia „nowe podmioty gospodarcze” mogły uzyskać roczny przydział na określoną ilość bananów, które wolno im było przywieźć, ustalaną przez Komisję na podstawie wszystkich złożonych wniosków indywidualnych i przy uwzględnieniu całkowitej wysokości przydziału przyznawanego rocznie „nowym podmiotom gospodarczym”.

14      Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia nr 2362/98, znajdujący zastosowanie do „nowych podmiotów gospodarczych”, brzmi następująco:

„Państwa Członkowskie kontrolują przestrzeganie przepisów zawartych w niniejszym rozdziale [zatytułowanym »Nowe podmioty gospodarcze«].

W szczególności są one obowiązane kontrolować, czy zainteresowane podmioty gospodarcze wykonują działalność polegającą na przywozie towarów do Wspólnoty w ramach sektora, o którym mowa w art. 7, na własny rachunek, jako niezależne jednostki gospodarcze pod względem zarządzania, personelu oraz funkcjonowania. Jeśli istnieją podstawy do przypuszczenia, że powyższe warunki nie zostały spełnione, wnioski o rejestrację oraz wnioski o przydziały roczne mogą zostać przyjęte tylko w razie przedstawienia przez dany podmiot dowodu na to, że powyższe warunki zostały spełnione, który to dowód zostanie uznany za wystarczający przez właściwe władze krajowe” [tłumaczenie nieoficjalne].

 Rozporządzenie nr 404/93, zmienione rozporządzeniem nr 216/2001

15      Mocą art. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2001 z dnia 29 stycznia 2001 r. zmieniającego rozporządzenie nr 404/93 (Dz.U. L 31, str. 2) dokonano zmiany art. 16‑20 rozporządzenia nr 404/93. Na podstawie art. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 216/2001 w związku z art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 395/2001 z dnia 27 lutego 2001 r. ustalającego pewne orientacyjne ilości i indywidualne pułapy na wydawanie pozwoleń na przywóz bananów do Wspólnoty w drugim kwartale 2001 r. w ramach kontyngentów taryfowych i w ramach ilości tradycyjnych bananów AKP [tłumaczenie nieoficjalne] (Dz.U. L 58, str. 11) art. 1 rozporządzenia nr 216/2001 stosuje się od dnia 1 lipca 2001 r.

16      Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia nr 404/93, zmieniony rozporządzeniem nr 216/2001, przewiduje otwarcie rocznych kontyngentów taryfowych (kontyngenty A, B i C). Zgodnie z akapitem trzecim:

„Komisja może, na podstawie umowy z umawiającymi się stronami WTO, z uwagi na istotny interes dotyczący zapewnienia dostaw bananów [mającymi istotny interes w dostarczaniu bananów], przydzielać kontyngenty taryfowe A i B krajom dostarczającym”.

17      Artykuł 19 rozporządzenia nr 404/93, zmieniony rozporządzeniem nr 216/2001, stanowi, co następuje:

„1.      Kontyngenty taryfowe mogą być zarządzane zgodnie z metodą opartą na uwzględnianiu tradycyjnych przepływów handlowych (tradycyjne/nowe) i/lub innych metod.

2.      Przyjęta metoda w odpowiedni sposób uwzględnia potrzebę utrzymania równowagi podaży na wspólnotowym rynku”.

18      Na podstawie art. 20 lit. a) tego rozporządzenia w zmienionym brzmieniu Komisja ustala zgodnie z procedurą określoną w art. 27 tego rozporządzenia „zasady w sprawie zarządzania kontyngentami taryfowymi, określonymi w art. 18”.

19      Te zasady zarządzania zdefiniowane zostały w rozporządzeniu nr 896/2001. Zgodnie z art. 32 tego rozporządzenia dniem wejścia w życie tego aktu jest dzień następujący po dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, tj. 9 maja 2001 r., lecz stosuje się je od dnia 1 lipca 2001 r.

20      Zgodnie z art. 1 wymienionego wyżej rozporządzenia:

„[U]stanawia [ono] szczegółowe zasady stosowania uzgodnień dotyczących przywozu bananów w ramach kontyngentów taryfowych przewidzianych w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 404/93 oraz poza tymi kontyngentami”.

21      Zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 896/2001 kontyngenty taryfowe, określone w art. 1, udostępniane są w sposób następujący: 83 % dla „»importerów tradycyjnych«, jak określono [zdefiniowanych] w art. 3 ust. 1”, zaś 17 % dla „»importerów nietradycyjnych« jak określono [zdefiniowanych] w art. 6”.

22      Tytuł II tego rozporządzenia zawierający art. 3‑21 dotyczy „zarządzania kontyngentami taryfowymi”.

23      Treść art. 3‑6 tego rozporządzenia jest następująca:

 „Artykuł 3

Dla celów niniejszego rozporządzenia:

1)      »importerzy tradycyjni« oznaczają podmioty gospodarcze, osoby fizyczne lub prawne, indywidualnych przedsiębiorców lub grupy, ustanowione we Wspólnocie w okresie ustalania ich ilości referencyjnych, które na własny rachunek zakupiły minimalną ilość bananów pochodzących z państw trzecich od producentów lub, stosownie, wyprodukowały, wysyłały, sprzedawały takie produkty we Wspólnocie.

Działania określone w poprzednim akapicie zwane są dalej »przywozem pierwotnym«.

Minimalna ilość, określona w akapicie pierwszym, wynosi 250 ton przywożonych w danym roku okresu referencyjnego. Ta minimalna ilość wynosi 20 ton, o ile obrót lub przywóz dotyczy jedynie bananów o długości mniejszej lub równej 10 centymetrom;

2)      »importerzy tradycyjni A/B« oznaczają importerów tradycyjnych, którzy dokonali przywozu minimalnej ilości »bananów z państw trzecich« w ramach przywozu pierwotnego i/lub bananów »nietradycyjnych AKP« zgodnie z definicjami określonymi w art. 16 rozporządzenia (EWG) nr 404/93, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 1637/98 […];

3)      »importerzy tradycyjni C« oznaczają importerów tradycyjnych, którzy dokonali przywozu minimalnej ilości »tradycyjnych bananów AKP« w ramach przywozu pierwotnego zgodnie z definicjami w powyższym art. 16, zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1637/98.

 Artykuł 4

1.      Ilość referencyjna dla każdego importera tradycyjnego A/B, który złoży pisemny wniosek nie później niż dnia 11 maja 2001 r., zostaje ustalona na podstawie średniej ilości bananów z przywozu pierwotnego z państw trzecich i/lub nietradycyjnych bananów AKP w latach 1994, 1995 i 1996, uwzględnionych dla 1998 r. do celów zarządzania kontyngentem taryfowym na przywóz bananów z państw trzecich i nietradycyjnych bananów AKP, zgodnie z przepisami art. 19 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 404/93 stosowan[ymi] w 1998 r. do kategorii importerów określonych w ust. 1 lit. a) tego artykułu.

2.      Ilość referencyjna dla każdego tradycyjnego importera C, który przedstawi pisemny wniosek nie później niż dnia 11 maja 2001 r., zostaje ustanowiona [ustalona] na podstawie średniej ilości przywozu pierwotnego tradycyjnych bananów AKP w latach 1994, 1995 i 1996, ustalonej na 1998 r. jako tradycyjne ilości bananów AKP [zrealizowanego w 1998 r. w ramach tradycyjnych ilości bananów AKP].

3.      Importerzy ustanowieni w wyniku połączenia innych importerów tradycyjnych, mający własne prawa na podstawie niniejszego rozporządzenia, korzystają z tych samych praw, co poprzedni importerzy. [Importerzy powstali na skutek połączenia importerów tradycyjnych, którym niniejsze rozporządzenie przyznaje określone uprawnienia, korzystają z takich samych uprawnień, jakie przysługują importerom wchodzącym w ich skład.]

 Artykuł 5

1.      Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o sumie ilości referencyjnych, określonych w art. 4 ust. 1 i 2, nie później niż dnia 15 maja 2001 r.

2.      Wykorzystując informacje otrzymane na podstawie ust. 1 i w świetle całkowitych ilości dostępnych w ramach kontyngentów taryfowych A/B i C, Komisja, tam, gdzie jest to właściwe, ustanawia jednolity współczynnik dostosowujący, stosujący się do ilości referencyjnej każdego importera.

3.      W przypadkach, w których stosuje się przepisy ust. 2, nie później niż dnia 7 lipca [czerwca] 2001 r., właściwe władze informują każdego importera o jego ilości referencyjnej skorygowanej o współczynnik dostosowujący.

4.      Właściwe władze każdego Państwa Członkowskiego wymienione są w Załączniku. Zmiany w liście wprowadza Komisja na wniosek danego Państwa Członkowskiego.

[…]

 Artykuł 6

Dla celów niniejszego rozporządzenia »importerzy nietradycyjni« oznaczają podmioty gospodarcze ustanowione [mające siedzibę] we Wspólnocie w czasie ich rejestracji, które:

a)      zostały zaangażowane [wykonywały] niezależnie i na własny rachunek działalność gospodarczą polegającą na przywozie do Wspólnoty świeżych bananów, oznaczonych kodem CN 0803 00 19 w ciągu jednego z dwóch lat bezpośrednio poprzedzających rok, w odniesieniu do którego wnioskują o rejestrację;

b)      na podstawie tej działalności, przywoziły produkty za zgłoszoną wartość celną równą 1 200 000 EUR lub większą w okresie określonym w lit. a); i [w ramach tej działalności dokonały w okresie wymienionym w lit. a) przywozu towarów o zgłoszonej wartości celnej wynoszącej co najmniej 1 200 000 EUR oraz]

c)      nie posiadają ilości referencyjnej jako importerzy tradycyjni w ramach kontyngentu taryfowego, w odniesieniu do którego wnioskują o rejestrację na podstawie art. 7, i którzy nie są osobą fizyczną lub prawną [po]wiązaną, w rozumieniu art. 143 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 [z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253, str. 1)], z importerem tradycyjnym”.

24      Jeśli chodzi o punkt ostatni, art. 143 rozporządzenia nr 2454/93, zmieniony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 46/1999 z dnia 8 stycznia 1999 r. (Dz.U. L 10, str. 1) stanowi, co następuje:

„1.      Do celów stosowania przepisów tytułu II, rozdziału 3 Kodeksu i przepisów niniejszego tytułu, osoby uważa się za powiązane tylko wtedy, gdy:

a)      jedna jest urzędnikiem lub dyrektorem w firmie drugiej osoby;

b)      są one prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej;

[…]

d)      jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego drugiej osoby;

e)      jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą;

f)      obie znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby;

g)      wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, trzecią osobę;

[…]

2.      Do celów niniejszego tytułu osoby powiązane w działalności gospodarczej w tym sensie, że jedna z nich jest wyłącznym agentem, wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem drugiej, uważane są za powiązane jedynie, jeżeli odpowiadają kryteriom ustalonym w ust. 1”.

25      Treść art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 896/2001 brzmi następująco:

„Importerzy mogą być zarejestrowani w wybranym przez siebie Państwie Członkowskim jako nietradycyjny importer w ramach kontyngentu taryfowego A/B i/lub kontyngentu taryfowego C.

Tradycyjni importerzy w ramach kontyngentu taryfowego mogą być rejestrowani jako importerzy nietradycyjni w ramach kontyngentu taryfowego, na który nie posiadają ilości referencyjnej.

Jednakże importerzy tradycyjni C mogą być zarejestrowani jako importerzy nietradycyjni w ramach kontyngentu taryfowego A/B tylko na podstawie dostarczenia dowodu przywożenia bananów z państw trzecich i/lub nietradycyjnych bananów AKP do wysokości zgłoszonej wartości celnej, określonej w art. 6 lit. b), we wskazanym okresie”.

26      Motywy trzeci, czwarty, szósty i siódmy rozporządzenia nr 896/2001 w sposób następujący uzasadniają zmiany wprowadzone do dawnych uregulowań:

„(3) Artykuł 19 rozporządzenia (EWG) nr 404/93 dopuszcza zarządzanie kontyngentami taryfowymi według metody opartej na uwzględnianiu tradycyjnych przepływów handlowych (»tradycyjne/nowe«) i/lub innych metod. Wprowadzenie w życie nowych przepisów od drugiego półrocza 2001 r. wymaga przyznania dostępu do kontyngentów taryfowych importerom tradycyjnym, którzy w okresie referencyjnym na własny rachunek podjęli się zakupu świeżych produktów od producentów z państw trzecich lub ich produkcji oraz wysyłki i rozładowania na obszarze celnym Wspólnoty. Dla celów niniejszego rozporządzenia działania te określane są »przywozem pierwotnym«.

(4)       Należy przyjąć jednolitą definicję importerów tradycyjnych dla wszystkich kontyngentów taryfowych, a ich ilości referencyjne powinny być określone na tych samych zasadach, ale oddzielnie w zależności od tego, czy importerzy ci dostarczyli w okresie referencyjnym na rynek Wspólnoty banany pochodzące z państw trzecich spoza obszaru AKP lub banany nieobjęte tradycyjnym przywozem z krajów AKP, lub tradycyjne banany AKP w okresie referencyjnym, w rozumieniu definicji określonej w art. 16 rozporządzenia (EWG) nr 404/93, stosowanego przed zmianą wprowadzoną rozporządzeniem (WE) nr 216/2001.

[…]

(6)       Część kontyngentów taryfowych należy zarezerwować dla importerów nietradycyjnych. Część ta musi umożliwić importerom niezajmującym się przywozem pierwotnym w okresie referencyjnym kontynuację handlu i dostosowanie do nowych przepisów, jak również przystąpienie do handlu nowych importerów, co zachęca do zdrowej konkurencji.

(7)       Kilkuletnie doświadczenie stosowania wspólnotowych uzgodnień dotyczących przywozu bananów wskazuje potrzebę zacieśnienia kryteriów stosowanych dla importerów nietradycyjnych oraz kryteriów kwalifikujących dla nowych importerów, aby uniknąć rejestracji czysto fikcyjnych podmiotów i przyznawania przydziału na fikcyjne lub spekulacyjne wnioski o kontyngenty. W szczególności uzasadnione jest żądanie posiadania minimalnego doświadczenia w przywozie świeżych bananów. […]”.

27      Motyw piąty rozporządzenia nr 896/2001 zawiera następujące uzasadnienie przyjęcia lat 1994, 1995 i 1996 jako „okresu referencyjnego”:

„Okresem referencyjnym, jaki należy stosować do zdefiniowania kategorii importerów i określenia ilości referencyjnych importerów tradycyjnych, powinien być okres trzyletni od 1994 do 1996 r. Okres trzyletni od 1994 do 1996 r. jest okresem najwcześniejszym, dla którego Komisja posiada dostatecznie wiarygodne dane dotyczące przywozu pierwotnego. Zastosowanie tego okresu może także rozwiązać trwający od kilku lat spór z niektórymi partnerami handlowymi Wspólnoty. W świetle dostępnych danych określonych do celów zarządzania kontyngentami ustanowionymi w 1998 r. nie ma potrzeby rejestracji importerów tradycyjnych”.

28      Zgodnie z art. 31 rozporządzenia nr 896/2001:

„Rozporządzenie (WE) nr 2362/98 traci moc z dniem 1 lipca 2001 r.

Jednakże przepisy tego rozporządzenia stosuje się w dalszym ciągu do pozwoleń na przywóz wydanych na rok 2001”.

 Postępowania przed sądem krajowym i pytania prejudycjalne

29      Obydwie spółki przywozowe będące spółkami prawa włoskiego, zajmujące się przywozem i sprzedażą świeżych bananów pochodzących z państw trzecich, były od 1993 r. zarejestrowane i uznane we Włoszech za podmioty gospodarcze uprawnione do uczestnictwa w kontyngentach taryfowych na podstawie rozporządzenia nr 404/93 oraz zasad jego stosowania wydanych przez Komisję. A zatem były one uprawnione do uczestnictwa w kontyngentach taryfowych A/B do dnia 30 czerwca 2001 r.

30      Z akt sprawy wynika, że obydwie spółki przywozowe są zgodnie z art. 143 rozporządzenia nr 2454/93 powiązane z Di Lenardo SpA, spółką mającą status „importera tradycyjnego A/B” w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 896/2001.

31      Pismami z dnia 11 maja 2001 r. spółki przywozowe wystąpiły na podstawie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 896/2001 do ministerstwa o dopuszczenie ich do uczestnictwa w kontyngentach taryfowych A/B ustalonych na drugie półrocze 2001 r.

32      Decyzją z dnia 17 maja 2001 r. ministerstwo oddaliło powyższe wnioski na tej podstawie, że warunki określone w art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 896/2001 nie zostały spełnione, ponieważ wnioskodawcy „nie zrealizowali w latach 1994, 1995 i 1996 żadnej ilości przywozu pierwotnego bananów”.

33      Każda ze spółek przywozowych wystąpiła zatem do Tribunale amministrativo regionale per il Veneto ze skargą, żądając, z jednej strony, stwierdzenia nieważności wymienionej wyżej decyzji, z drugiej zaś, domagając się stwierdzenia, że ministerstwo ma obowiązek uwzględnić ich jako tradycyjne podmioty gospodarcze w sektorze bananów przy rozdysponowywaniu kontyngentów taryfowych A/B ustalonych na drugie półrocze 2001 r. Na poparcie swoich skarg wskazują między innymi na nieważność rozporządzenia nr 896/2001 z powodu naruszenia rozporządzenia nr 404/93 zmienionego rozporządzeniem nr 216/2001, a także z powodu naruszenia art. 5 akapity pierwszy i drugi WE oraz art. 7 WE, jak również naruszenia zasady pewności prawa oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, i wreszcie z powodu naruszenia art. 6 ust. 1 i 2 UE.

34      Ministerstwo wniosło o oddalenie skargi z tego powodu, że importerzy nigdy nie prowadzili działalności jako „importerzy pierwotni”, lecz jako „importerzy wtórni”, czy też jako „dojrzewalnie” bananów i w związku z tym, od czasu wydania rozporządzenia nr 896/2001, nie mogli być już dopuszczeni do udziału w kontyngentach taryfowych.

35      Zdaniem sądu krajowego, należy zwrócić się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na pytanie o ważność rozporządzenia nr 896/2001 w zakresie, w jakim wprowadza ono nową klasyfikację podmiotów gospodarczych w ramach wspólnej organizacji rynku bananów, utrzymuje pojęcie „przywozu pierwotnego” dla celów dopuszczenia do udziału w kontyngencie taryfowym jako „importerów tradycyjnych A/B” w rozumieniu art. 3 tego rozporządzenia oraz ustanawia nowe limity dostępu dla podmiotów gospodarczych dopuszczonych do udziału w kontyngencie taryfowym jako „importerzy nietradycyjni” w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia.

36      W tych właśnie okolicznościach Tribunale amministrativo regionale per il Veneto postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi, które w obydwu sprawach zostały sformułowane w identyczny sposób:

„1)      Czy art. 1, 3, 4, 5 i 31 rozporządzenia (WE) nr 896/2001 są sprzeczne przede wszystkim z Traktatem, a w szczególności z jego art. 7 (dawnym art. 4) oraz innymi normami lub zasadami wyrażonymi w tymże Traktacie, zważywszy na zasadę podziału funkcji i kompetencji pomiędzy instytucjami wspólnotowymi (w szczególności pomiędzy Radą a Komisją)?

2)      Czy wymienione wyżej artykuły rozporządzenia (WE) nr 896/2001 są sprzeczne z zasadą niedziałania prawa wstecz i związaną z nią zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasadą pewności prawa?

3)      Czy wymienione wyżej przepisy rozporządzenia (WE) nr 896/2001 naruszają rozporządzenie Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. (z późniejszymi zmianami), a w szczególności art. 20 tego rozporządzenia?

4)      W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na postawione wyżej pytania sąd krajowy zwraca się do Trybunału o ustalenie, czy art. 6 wymienionego wyżej rozporządzenia Komisji, a w szczególności jego lit. c), który uniemożliwia osobom związanym z importerami tradycyjnymi uczestnictwo w kontyngentach taryfowych nawet w charakterze »importerów nietradycyjnych«, pozostaje w sprzeczności z prawem podstawowym do wykonywania działalności zawodowej w postaci swobody wykonywania działalności gospodarczej?”.

37      Mocą postanowienia Prezesa Trybunału z dnia 15 kwietnia 2002 r. sprawy C‑37/02 oraz C‑38/02 zostały połączone zarówno dla celów procedury pisemnej i ustnej, jak i dla celów wydania wyroku.

 W przedmiocie pytań prejudycjalnych

 Co do pierwszych trzech pytań

38      Poprzez pierwsze trzy pytania sąd krajowy zwraca się do Trybunału o ocenę ważności art. 1, 3, 4, 5 i 31 rozporządzenia nr 896/2001 w świetle wyrażonych w art. 7 WE zasad dotyczących przyznania uprawnień oraz podziału kompetencji pomiędzy instytucjami wspólnotowymi, jak również w świetle art. 20 rozporządzenia nr 404/93 zawierającego upoważnienie dla Komisji do stanowienia przepisów, a także w świetle zasady niedziałania prawa wstecz, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa.

39      Na wstępie Komisja podnosi, że nie ma potrzeby wypowiadania się w kwestii ważności art. 1 i 31 rozporządzenia nr 896/2001 z tego powodu, że przepisy te, mające ogólny charakter, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniach przed sądem krajowym.

40      W tym miejscu należy wskazać, że art. 1 rozporządzenia (WE) nr 896/2001 ogranicza się do określenia celu tego rozporządzenia, którym jest „ustanowienie szczegółowych zasad stosowania uzgodnień dotyczących przywozu bananów w ramach kontyngentów taryfowych przewidzianych w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 404/93 oraz poza tymi kontyngentami”, nie zawierając przepisów normatywnych jako takich.

41      Należy stwierdzić, że ani postanowienia zawierające wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, ani nawet uwagi przedstawione przez spółki przywozowe nie zawierają żadnych argumentów na poparcie twierdzenia o nieważności art. 1 rozporządzenia nr 896/2001 w świetle poszczególnych zasad i przepisów powoływanych w pierwszych trzech pytaniach.

42      W tych warunkach należy już teraz stwierdzić, że analiza trzech pierwszych pytań nie wykazała istnienia żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ważność art. 1 rozporządzenia nr 896/2001.

43      Co się zaś tyczy art. 31 rozporządzenia nr 896/2001, przewiduje on uchylenie rozporządzenia nr 2362/98 – wcześniejszego rozporządzenia wykonawczego Komisji – z dniem 1 lipca 2001 r., które jednak stosuje się w dalszym ciągu w stosunku do pozwoleń na przywóz wydanych na rok 2001.

44      W związku z faktem, że jeden z zarzutów podniesionych w trzech pierwszych pytaniach dotyczy naruszenia zasady niedziałania prawa wstecz, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa, nie można na tym etapie kwestionować znaczenia art. 31 rozporządzenia nr 896/2001 dla rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu przed sądem krajowym. Dlatego też należy przeanalizować argumenty powoływane na poparcie twierdzenia o nieważności tego przepisu.

 W przedmiocie granic uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji

–       Uwagi przedłożone Trybunałowi

45      Spółki przywozowe podnoszą, że zgodnie z art. 7 WE każda z instytucji europejskich może działać jedynie w granicach uprawnień przyznanych jej w Traktacie, zaś art. 20 rozporządzenia nr 404/93, zmieniony rozporządzeniem nr 216/2001, upoważnia Komisję do wydawania jedynie przepisów wykonawczych. Wydając rozporządzenie nr 896/2001, Komisja przejęła prawodawczą rolę Rady.

46      Wprowadzenie pojęcia „importera pierwotnego” w rozumieniu art. 3 rozporządzenia nr 896/2001 i nałożenie wymogu, zgodnie z którym tylko importerzy pierwotni uważani będą za importerów tradycyjnych, stanowi, zdaniem, importerów przekroczenie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Komisja wykluczyła w sposób arbitralny z rynku bananów te podmioty, które nie kupując bezpośrednio u producentów lub też nie będąc producentami, były zawsze uznawane za tradycyjne podmioty gospodarcze zgodnie z obowiązującymi przepisami ustanowionymi przez Radę. W ten sposób Komisja postąpiła sprzecznie z celem rozporządzenia nr 404/93, którym jest uniknięcie zakłócenia stosunków handlowych pomiędzy osobami zajmującymi różne miejsca w łańcuchu obrotu w danym sektorze.

47      Na tej podstawie importerzy wnioskują, że art. 3 rozporządzenia nr 896/2001 i w konsekwencji związane z nim art. 4, 5 i 31 tego rozporządzenia są sprzeczne z art. 7 WE.

48      Komisja uważa, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału pojęcie uprawnień wykonawczych w sektorze rolnictwa oraz przepis art. 20 rozporządzenia nr 404/93 zawierający upoważnienie dla Komisji do stanowienia przepisów powinny być interpretowane szeroko.

49      Wskazuje ona, że rozporządzenie nr 404/93 nie zawiera precyzyjnej definicji pojęć „podmiot gospodarczy” czy „importer”, lecz definiuje jedynie w sposób obiektywny poszczególne kategorie przywozu bananów. Jedynie w motywie trzynastym rozporządzenia nr 404/93 czyni się rozróżnienie pomiędzy „z jednej strony podmiotami gospodarczymi, które wcześniej wprowadzały do obrotu banany pochodzące z państw trzecich oraz nietradycyjne banany z AKP”oraz „z drugiej strony podmiotami gospodarczymi, które wcześniej wprowadzały do obrotu banany produkowane we Wspólnocie [oraz tradycyjne banany z AKP]”, a także mówi się o „nowych podmiotów gospodarczych, które niedawno rozpoczęły działalność handlową lub zamierzają rozpocząć działalność handlową w tym sektorze”. Zdaniem Komisji, oznacza to, że zamiarem Rady nie było ustanowienie subiektywnych i sztywnych kryteriów, które należy stosować przy udzielaniu pozwoleń na przywóz.

50      Dlatego też Komisja była zobowiązana do wprowadzenia w życie podstawowego uregulowania Rady, zapewniając, by zgodnie z wymogami motywów czternastego, piętnastego i szesnastego rozporządzenia nr 404/93 nie zakłóciło to zwykłych powiązań handlowych między poszczególnymi podmiotami działającymi w danym sektorze, a jednocześnie dopuszczając stopniowy rozwój struktur obrotu.

51      Zdaniem Komisji, ścisły związek między „importerem tradycyjnym” a „przywozem pierwotnym” ustanowiony w art. 3 rozporządzenia nr 896/2001 miał na celu uświadomienie importerom korzystającym z tradycyjnych przepływów ich obowiązków poprzez zapewnienie lepszego rozwoju struktur handlu bananami pochodzącymi z państw trzecich oraz przejrzystości powiązań handlowych między podmiotami gospodarczymi działającymi w tym sektorze. W ten sposób Komisja postąpiła zgodnie z wyrażoną w motywie piętnastym rozporządzenia nr 404/93 „zasadą, zgodnie z którą pozwolenia muszą być przyznawane osobom fizycznym lub prawnym, które podjęły ryzyko handlowe wprowadzenia bananów do obrotu”, mając na względzie „konieczność uniknięcia zakłócenia normalnych stosunków handlowych między osobami zajmującymi różne miejsca w łańcuchu obrotu”.

52      Komisja dodaje, że pojęcie „przywóz pierwotny” nie jest pojęciem nowym dla wspólnotowych uregulowań dotyczących bananów i występowało już w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1442/93. W rzeczywistości zastosowanie kryterium faktycznego przywozu, o którym mówi art. 3 rozporządzenia nr 2362/98, wykazało pewne ograniczenia i mogło prowadzić do nadużyć. Poza tym począwszy od 1993 r. tradycyjnym podmiotom gospodarczym, którzy nie zajmowali się przywozem pierwotnym, a mianowicie „dojrzewalniom” przyznano długi – ośmioletni – okres przejściowy, trwający do pierwszego półrocza 2001 r., na stopniowe przystosowanie się do nowych kryteriów uczestnictwa w kontyngentach taryfowych.

53      Konkludując, Komisja jest zdania, że nie istnieją żadne elementy, które mogłyby wpłynąć na ważność art. 3 rozporządzenia nr 896/2001.

–       Ocena Trybunału

54      Należy zauważyć, że art. 20 rozporządzenia nr 404/93, zmieniony rozporządzeniem nr 216/2001, upoważnia Komisję do wydawania przepisów wykonawczych, między innymi zasad w sprawie zarządzania kontyngentami taryfowymi, określonymi w art. 18 tego rozporządzenia.

55      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z całości postanowień Traktatu, w których kontekście należy rozpatrywać art. 211 WE, jak też z wymogów praktyki wynika, że pojęcie „uprawnienia wykonawcze” powinno być interpretowane szeroko. Z uwagi na to, że jedynie Komisja jest w stanie stale i z uwagą obserwować zmiany na rynku rolnym oraz podejmować szybkie działania, których wymaga sytuacja, Rada może udzielić jej w tej sferze szerokich uprawnień. A zatem granice tych uprawnień należy określać, mając w szczególności na uwadze istotne ogólne cele organizacji danego rynku (wyroki z dnia 29 czerwca 1989 r. w sprawie 22/88 Vreugdenhil i Van der Kolk, Rec. str. 2049, pkt 16 oraz z dnia 4 lutego 1997 r. w sprawach połączonych C‑9/95, C‑23/95 i C‑156/95 Belgia i Niemcy przeciwko Komisji, Rec. str. I‑645, pkt 36).

56      Dlatego też Trybunał orzekł, że w kwestiach dotyczących rolnictwa Komisja uprawniona jest do stosowania wszelkich środków, które są niezbędne lub użyteczne dla wprowadzenia w życie podstawowego uregulowania, pod warunkiem że nie są one sprzeczne z tym uregulowaniem ani z przepisami wykonawczymi przyjętymi przez Radę (wyrok z dnia 15 maja 1984 r. w sprawie 121/83 Zuckerfabrik Franken, Rec. str. 2039, pkt 13 oraz ww. wyrok w sprawie Belgia i Niemcy przeciwko Komisji, pkt 37).

57      Jeśli zaś chodzi o zarządzanie kontyngentami taryfowymi, rozporządzenie nr 404/93, zmienione rozporządzeniem nr 216/2001, nie zawiera definicji podmiotów gospodarczych dopuszczonych do uczestnictwa w kontyngentach taryfowych. Artykuł 19 ust. 1 tego rozporządzenia ogranicza się do stwierdzenia, że kontyngenty taryfowe „mogą być zarządzane zgodnie z metodą opartą na uwzględnianiu tradycyjnych przepływów handlowych […] i/lub innych metod”, zaś zgodnie z art. 19 ust. 2 przyjęta w ten sposób metoda „w odpowiedni sposób uwzględnia potrzebę utrzymania równowagi podaży na wspólnotowym rynku”. Takie przepisy o charakterze ogólnym pozostawiają z pewnością Komisji szeroki zakres swobodnego uznania.

58      Z art. 3 rozporządzenia nr 896/2001 wynika, że jedynie importerzy pierwotni, to jest podmioty, „które na własny rachunek zakupiły minimalną ilość bananów […] od producentów lub, stosownie, wyprodukowały, wysyłały, sprzedawały takie produkty we Wspólnocie”, mogą być uznani za „importerów tradycyjnych”.

59      Tego typu środek, którego skutkiem jest zarezerwowanie istotnej części kontyngentów taryfowych dla podmiotów gospodarczych podejmujących ryzyko handlowe związane z produkcją lub nabywaniem od producentów oraz transportem świeżych produktów podlega swobodnemu uznaniu, które zostało przyznane Komisji celem wprowadzenia w życie podstawowego uregulowania, o ile środek ten może się przyczynić do prawidłowego funkcjonowania regulacji dotyczącej przywozu. Poza tym nie wykazano, by środek taki mógł zakłócić równowagę podaży na wspólnotowym rynku, zapewnienie której należy do celów podstawowego uregulowania.

60      Powyższe rozważania prowadzą również do odrzucenia zarzutu naruszenia granic uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, jeśli chodzi o art. 4 i 5 rozporządzenia nr 896/2001. Artykuły te dotyczą ustalania ilości referencyjnych dla importerów tradycyjnych A/B i C, co jest zagadnieniem związanym z zarządzaniem kontyngentami taryfowymi i niedotyczącym spornego uwzględniania przywozu pierwotnego, stanowiącego trzon pytania pierwszego i trzeciego.

61      Wreszcie nie przedstawiono żadnego argumentu, który pozwalałby stwierdzić, że art. 31 rozporządzenia nr 896/2001 w zakresie, w jakim uchyla z dniem 1 lipca 2001 r. dawne rozporządzenie wykonawcze Komisji, tj. rozporządzenie nr 2362/98, narusza granice uprawnień wykonawczych Komisji.

62      W konsekwencji należy stwierdzić, że analiza pytania pierwszego i trzeciego nie wykazała istnienia żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ważność art. 3, 4, 5 i 31 rozporządzenia nr 896/2001.

 W przedmiocie zasady niedziałania prawa wstecz, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa

–       Uwagi przedłożone Trybunałowi

63      Spółki przywozowe wskazują na fakt, iż Komisja wprowadziła nowe pojęcia całkowicie różne od tych, które były wcześniej używane w sektorze bananów. Oznacza to zrewolucjonizowanie systemu przewidzianego w rozporządzeniu nr 404/93 oraz wykluczenie z przedmiotowego rynku podmiotów gospodarczych z ponaddwudziestoletnim doświadczeniem. Jeśli nowe pojęcie „importerzy tradycyjni”, zdefiniowane w art. 3 i którego dotyczy art. 4 rozporządzenia nr 896/2001, stosowane będzie do kwalifikowania danego podmiotu gospodarczego w latach 1994, 1995 i 1996, oznaczać to będzie stosowanie tych przepisów z mocą wsteczną, co pozostaje w sprzeczności z zasadą niedziałania prawa wstecz oraz zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań.

64      Komisja jest zdania, że zastosowanie okresu referencyjnego, który z samej swej natury nie może należeć do przyszłości, jest konieczne, by móc dokonać rozróżnienia pomiędzy importerami tradycyjnymi oraz importerami nietradycyjnymi dla potrzeb zarządzania kontyngentami taryfowymi. Wskazuje ona, że zgodnie z motywem czternastym rozporządzenia nr 404/93 wydawanie każdemu podmiotowi gospodarczemu pozwolenia na przywóz musi odbywać się „na podstawie średniej ilości bananów wprowadzonej do obrotu przez podmiot gospodarczy w ciągu trzech poprzednich lat, dla których dostępne są dane statystyczne”. Komisja dodaje, że wybór lat 1994, 1995 i 1996 jest całkowicie zgodny z wyborami dokonywanymi w przeszłości oraz z kryteriami określonymi w rozporządzeniu nr 404/93 z uwagi na to, że wymieniony wyżej okres referencyjny jest identyczny z tym, który ustanowiony został w rozporządzeniu nr 2362/98, a także, że wynika on z motywu piątego rozporządzenia nr 896/2001, stanowiąc „okres […] najwcześniejszy […], dla którego Komisja posiada dostatecznie wiarygodne dane dotyczące przywozu pierwotnego”.

65      Komisja przypomina także, że zgodnie z art. 32 rozporządzenia nr 896/2001 rozporządzenie to weszło w życie w dniu 9 maja 2001 r., lecz stosuje się je dopiero od dnia 1 lipca 2001 r. Podkreśla ona ponadto, że zgodnie z art. 4 tego rozporządzenia zainteresowani importerzy tradycyjni powinni złożyć wniosek o ustalenie dla nich ilości referencyjnej nie później niż w dniu 11 maja 2001 r.

66      W tych okolicznościach żaden z przepisów art. 4 i 5 rozporządzenia nr 896/2001 nie działa z mocą wsteczną. Skoro zainteresowane podmioty gospodarcze miały możliwość zapoznania się ze swoimi prawami i obowiązkami wskutek istnienia precyzyjnych i wyczerpujących uregulowań prawnych ustanawiających harmonogram, który pozwala na jednoczesne respektowanie indywidualnych sytuacji poszczególnych podmiotów gospodarczych oraz konieczności zapewnienia odpowiedniego przejścia od starych do nowych uregulowań, nie doszło do naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa.

–       Ocena Trybunału

67      Należy na wstępie stwierdzić, że zgodnie z art. 32 rozporządzenia nr 896/2001 rozporządzenie to weszło w życie w dniu 9 maja 2001 r., tj. w dniu następującym po dniu jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich oraz że stosuje się je od dnia 1 lipca 2001 r., tj. od dnia będącego dniem późniejszym niż data jego publikacji. W związku z powyższym nie powinno być ono co do zasady postrzegane jako działające z mocą wsteczną.

68      Okoliczność, że celem ustalenia ilości referencyjnych służących do zakwalifikowania danego importera jako importera tradycyjnego A/B lub C bierze się pod uwagę lata 1994, 1995 i 1996, sama w sobie nie stanowi o tym, że rozporządzenie nr 896/2001 działa z mocą wsteczną, ponieważ przywóz dokonany w tym okresie nie jest w żaden sposób przedmiotem rozdysponowania kontyngentów taryfowych obowiązujących od dnia 1 lipca 2001 r.

69      Dlatego też nie może być w niniejszej sprawie mowy o naruszeniu zasady niedziałania prawa wstecz.

70      Jeśli chodzi o możliwość powoływania się na ochronę uzasadnionych oczekiwań, to przysługuje ona każdemu podmiotowi gospodarczemu, w którym instytucja wzbudziła uzasadnione nadzieje. Jednakże, jeśli rozsądny i przezorny podmiot gospodarczy jest w stanie przewidzieć wydanie przepisów wspólnotowych mogących wpłynąć na jego interesy, nie może on powoływać się na tę zasadę w razie wydania takich przepisów (wyrok z dnia 11 marca 1987 r. w sprawie 265/85 Van den Bergh en Jurgens oraz Van Dijk Food Products przeciwko Komisji, Rec. str. 1155, pkt 44 oraz z dnia 15 kwietnia 1997 r. w sprawie C‑22/94 Irish Farmers Association i in., Rec. str. I‑1809, pkt 25). Co więcej, podczas gdy zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań należy do podstawowych zasad Wspólnoty, podmioty gospodarcze nie mogą w sposób uzasadniony oczekiwać, że utrzymana zostanie istniejąca sytuacja, która może zostać zmieniona w ramach swobodnego uznania przyznanego instytucjom wspólnotowym, zwłaszcza w takiej dziedzinie jak wspólna organizacja rynku, której cel niesie za sobą konieczność ciągłego dostosowywania przepisów podyktowaną zmianami sytuacji gospodarczej (zob. w szczególności wyrok z dnia 14 października 1999 r. w sprawie C‑104/97 P Atlanta przeciwko Wspólnocie Europejskiej, Rec. str. I‑6983, pkt 52).

71      W niniejszej sprawie wystarczy stwierdzić, że zainteresowane środowiska gospodarcze nie mogły mieć żadnych uzasadnionych oczekiwań wzbudzonych przez Komisję co do utrzymania w mocy uregulowań stosujących się do przywozu bananów pochodzących z państw trzecich, które to uregulowania nie tylko były od momentu przyjęcia rozporządzenia nr 404/93 przedmiotem licznych modyfikacji, w szczególności ze względu na zobowiązania międzynarodowe przyjęte przez Wspólnotę w ramach Światowej Organizacji Handlu, lecz które wymagają ciągłego dostosowywania podyktowanego zmianami sytuacji gospodarczej, pozostawiając instytucjom wspólnotowym szeroki zakres swobodnego uznania.

72      Z tego, co przedstawiono powyżej, wynika, że analiza drugiego z zadanych pytań nie wykazała istnienia żadnych okoliczności, które wpływałyby na ważność art. 3, 4, 5 i 31 rozporządzenia nr 896/2001.

 Co do pytania czwartego

73      Poprzez pytanie czwarte sąd krajowy zwraca się do Trybunału o dokonanie oceny ważności art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001 w świetle podstawowego prawa do wykonywania działalności zawodowej.

 Uwagi przedłożone Trybunałowi

74      Spółki przywozowe twierdzą, że art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001 wprowadza radykalne ograniczenie w uznawaniu określonych podmiotów za importerów nietradycyjnych z uwagi na to, że importerzy tacy nie mogą być osobami powiązanymi z operatorem tradycyjnym w rozumieniu art. 143 rozporządzenia nr 2454/93.

75      Otóż szczególną i wyłączną funkcją ostatniego z wymienionych wyżej artykułów jest określenie przypadków, w których wartość towarów zadeklarowana dla potrzeb celnych nie jest wiarygodna, która to funkcja realizowana jest poprzez ustanowienie prostego domniemania prawnego, które może zostać obalone w razie dostarczenia dowodów na to, że „wartość transakcyjna może […] być zaakceptowana na potrzeby celne” w rozumieniu art. 29 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1).

76      Poprzez odesłanie do art. 143 rozporządzenia nr 2454/93 Komisja nie tylko wykorzystała definicję osób powiązanych, o których mowa w tym przepisie, w celu innym niż ten, dla którego został on przyjęty, lecz ustanowiła także niewzruszalne domniemanie istnienia fikcyjnych podmiotów lub fikcyjnych lub spekulacyjnych wniosków o kontyngenty w sytuacjach, w których dana spółka jest osobą powiązaną z importerem tradycyjnym w rozumieniu wymienionego wyżej artykułu, bez możliwości wykazania przez nią swojej faktycznej autonomii i niezależnego zarządzania.

77      W ten sposób przedsiębiorstwa takie jak spółki przywozowe będące osobami powiązanymi z importerami tradycyjnymi nie mogą uczestniczyć w kontyngentach taryfowych ani jako importerzy tradycyjni, ani jako importerzy nietradycyjni i są w związku z tym całkowicie wyłączone z rynku bananów bez możliwości wykazania swojej niezależności. Pozostaje to w sprzeczności z rozporządzeniem nr 216/2001 oraz z podstawową zasadą swobody działalności gospodarczej oraz prawem podstawowym do wykonywania działalności zawodowej.

78      Komisja podkreśla, że zgodnie z motywem siódmym rozporządzenia nr 896/2001 art. 6 lit. c) tego rozporządzenia ma na celu „unikn[ięcie] rejestracji czysto fikcyjnych podmiotów i przyznawania przydziału na fikcyjne lub spekulacyjne wnioski o kontyngenty”. Nowe uregulowanie jest konsekwencją zmiany podejścia instytucji wspólnotowych do „dojrzewalni” i stanowi odpowiedź na handel pozwoleniami na przywóz uskuteczniany między innymi przez przedsiębiorstwa powiązane.

79      Co do spółek przywozowych Komisja stwierdza, że każda z nich powiązana jest z jedną spółką, a mianowicie Di Lenardo SpA, która okazuje się być „importerem tradycyjnym”, a zatem mogą one wykonywać swoją działalność zawodową w ramach grupy bez poniesienia najmniejszej straty, a jedyną negatywną dla nich konsekwencją art. 6 ust. c) rozporządzenia nr 896/2001 jest zaprzestanie czerpania korzyści ze spekulacyjnego handlu pozwoleniami na przywóz z osobami trzecimi.

80      Komisja przypomina ponadto, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem swoboda wykonywania działalności zawodowej może zostać poddana ograniczeniom, szczególnie w ramach wspólnej organizacji rynku, pod tym wszakże warunkiem, że ograniczenia te rzeczywiście odpowiadają celom realizowanym przez Wspólnotę w ogólnym interesie i nie stanowią ze względu na zamierzony cel nieproporcjonalnej i nieakceptowalnej ingerencji, która narusza istotę zagwarantowanego w ten sposób prawa (zob. wyrok z dnia 11 lipca 1989 r. w sprawie 265/87 Schräder, Rec. str. 2237, pkt 15 oraz wyrok z dnia 10 stycznia 1992 r. w sprawie C‑177/90 Kühn, Rec. str. I‑35, pkt 16). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że ograniczenia w prowadzeniu działalności przez importerów nietradycyjnych, którzy nie spełniają wymogów określonych w art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001, przyjęte zostały w interesie ogólnym. Co więcej, żaden podmiot gospodarczy nie może powoływać się na prawo nabyte polegające na tym, że utrzymana zostanie korzystna dlań sytuacja, taka jak ta związana z uczestnictwem w kontyngentach taryfowych, w szczególności jeśli sytuacja taka staje się w danym momencie sprzeczna z regułami wspólnego rynku (zob. podobnie wyrok z dnia 5 października 1994 r. w sprawie C‑280/93 Niemcy przeciwko Radzie, Rec. str. I‑4973, pkt 80).

81      W konkluzji Komisja stwierdza, że nie istnieją okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ważność art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001.

 Ocena Trybunału

82      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem swoboda wykonywania działalności zawodowej stanowi, podobnie jak prawo własności, część ogólnych zasad prawa wspólnotowego. Zasady te nie są jednak zasadami bezwzględnymi, lecz muszą być rozpatrywane w odniesieniu do ich funkcji w społeczeństwie. W związku z tym prawo do swobodnego wykonywania działalności zawodowej, podobnie jak wykonywanie prawa własności, może zostać poddane ograniczeniom, pod tym wszakże warunkiem, że ograniczenia te rzeczywiście odpowiadają celom realizowanym przez Wspólnotę w ogólnym interesie i nie stanowią ze względu na zamierzony cel nieproporcjonalnej i nieakceptowalnej ingerencji, która narusza istotę zagwarantowanych w ten sposób praw (zob. w szczególności wyroki z dnia 17 października 1995 r. w sprawie C‑44/94 Fishermen’s Organisations i in., Rec. str. I‑3115, pkt 55; z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑200/96 Metronome Musik, Rec. str. I‑1953, pkt 21 oraz z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawach połączonych C‑20/00 i C‑64/00 Booker Aquaculture i Hydro Seafood, Rec. str. I‑7411, pkt 68).

83      Należy stwierdzić, że art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001 ogranicza swobodę wykonywania działalności zawodowej w ten sposób, że zgodnie z jego treścią nie mają prawa uczestnictwa w kontyngentach taryfowych jako operatorzy nietradycyjni osoby, których nie obejmuje definicja „importera nietradycyjnego” zawarta w tym artykule z uwagi na istniejące powiązania z importerem tradycyjnym w rozumieniu art. 143 rozporządzenia nr 2454/93.

84      Niemniej jednak, jak słusznie podkreśliła Komisja, ograniczenie takie zgodne jest – co wynika z motywu siódmego rozporządzenia nr 896/2001 – z celem w interesie ogólnym polegającym na zwalczaniu spekulacyjnych lub fikcyjnych praktyk w zakresie uzyskiwania pozwoleń na przywóz, nie dopuszczając w ten sposób do sytuacji, w której importer tradycyjny uczestniczący już w kontyngencie taryfowym uczestniczyłby w nim ponownie jako importer nietradycyjny za pośrednictwem innego importera, z którym jest on powiązany. Realizacja takiego celu sama w sobie przyczynia się do zapewnienia regularności dostaw na rynek wspólnotowy, której zagwarantowanie jest celem uregulowań wspólnotowych.

85      Ponadto przy uwzględnieniu powyższego celu należy uznać, że art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001 nie stanowi nieproprocjonalnej i nieakceptowalnej ingerencji naruszającej samą istotę prawa do swobodnego wykonywania działalności zawodowej.

86      W tej kwestii Komisja wskazała na nieskuteczność art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 2362/98, a spółki przywozowe nie podjęły realnej próby zaprzeczenia temu. Zgodnie z tym przepisem Państwa Członkowskie miały obowiązek zapewnić, by „nowe podmioty gospodarcze” wykonywały działalność polegającą na przywozie towarów do Wspólnoty na własny rachunek, jako niezależne jednostki gospodarcze, a w razie wątpliwości, czy warunek powyższy został spełniony, dany importer – w celu uznania dopuszczalności jego wniosku i wykazania swojej niezależności pod względem zarządzania – obowiązany był przedstawić właściwym władzom krajowym stosowne dowody, które musiały być przez nie zakwalifikowane jako „wystarczające”. Pod tym względem art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001 jest z pewnością bardziej skuteczny w zapobieganiu obchodzeniu uregulowań wspólnotowych poprzez sztuczne lub spekulacyjne praktyki, a jednocześnie nie likwiduje on wszelkich możliwości przywozu bananów na teren Wspólnoty. Co najwyżej wprowadza on ograniczenia oparte na rodzaju istniejących powiązań pomiędzy zainteresowanymi importerami.

87      Co więcej, jeśli zwalczanie spekulacyjnych lub sztucznych praktyk, które poprzez tworzenie fikcyjnych podmiotów prowadzą do zwiększenia udziału importerów tradycyjnych w częściach kontyngentów taryfowych przeznaczonych dla importerów nietradycyjnych, okaże się skuteczne, może ono umożliwić wejście na rynek prawdziwym „nowym podmiotom gospodarczym” i rozwinięcie w pełni ich działalności.

88      Konkludując, należy odpowiedzieć sądowi krajowemu, że analiza czwartego z zadanych pytań nie wykazała istnienia żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ważność art. 6 lit. c) rozporządzenia nr 896/2001.

 W przedmiocie kosztów

89      Koszty poniesione przez Komisję, która przedłożyła Trybunałowi swoje uwagi, nie podlegają zwrotowi. Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach.

Z powyższych względów

TRYBUNAŁ (druga izba),

w odpowiedzi na pytania przedłożone mu postanowieniami z dnia 16 stycznia 2002 r. przez Tribunale amministrativo regionale per il Veneto orzeka, co następuje:

Analiza pytań prejudycjalnych nie wykazała istnienia żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ważność art. 1, 3, 4, 5, 6 lit. c) oraz art. 31 rozporządzenia Komisji (WE) nr 896/2001 z dnia 7 maja 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przywozu bananów do Wspólnoty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 lipca 2004 r.

* Język postępowania: włoski.