1. Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych – Jurysdykcja w sprawach dotyczących konsumentów – Artykuł 13 akapit pierwszy pkt 3 konwencji – Przesłanki stosowania – Powództwo konsumenta zamieszkałego w Państwie Członkowskim mające na celu zasądzenie od spółki zajmującej się sprzedażą wysyłkową z siedzibą w innym Państwie Członkowskim rzekomo wygranej nagrody – Powództwo nie stanowiące, wobec braku związku z umową, której przedmiotem jest dostawa rzeczy ruchomych lub świadczenie usług, powództwa dotyczącego umowy w rozumieniu tego przepisu
(konwencja z dnia 27 września 1968 r., art. 13 akapit pierwszy pkt 3)
2. Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych – Jurysdykcja szczególna – Jurysdykcja w dziedzinie umów – Powództwo dotyczące umowy – Pojęcie – Powództwo konsumenta zamieszkałego w Państwie Członkowskim mające na celu zasądzenie od spółki zajmującej się sprzedażą wysyłkową z siedzibą w innym Państwie Członkowskim rzekomo wygranej nagrody – Włączenie – Przesłanki – Przesyłka zaadresowana do konsumenta wskazująca go imiennie jako zdobywcę nagrody – Akceptacja przez konsumenta obietnicy i wniosek o wypłatę nagrody – Brak uzależnienia przyznania nagrody od złożenia zamówienia na towary i brak takiego zamówienia – Brak wpływu
(konwencja z dnia 27 września 1968 r., art. 5 pkt 1)
1. W odniesieniu do art. 13 akapit pierwszy Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej Konwencją z dnia 9 października 1987 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, Konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej oraz Konwencją z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji, który to artykuł dotyczy jurysdykcji w sprawach dotyczących konsumentów, pkt 3 tego przepisu znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku, jeżeli, po pierwsze, powód posiada przymiot będącego osobą fizyczną konsumenta końcowego, nie działającego w ramach działalności gospodarczej, czy wykonywania zawodu, po drugie, powództwo do sądu dotyczy umowy zawartej między tym konsumentem i profesjonalnym sprzedawcą, której przedmiotem jest dostawa rzeczy ruchomych lub świadczenie usług, a której konsekwencją jest powstanie dwustronnego i wzajemnego zobowiązania między obiema stronami umowy, i po trzecie, jednocześnie zostały spełnione dwie przesłanki określone w art. 13 akapit pierwszy pkt 3 lit. a) i b).
Wskutek tego, w sytuacji, w której profesjonalny sprzedawca zwrócił się do konsumenta, wysyłając imiennie zaadresowane pismo zawierające przyrzeczenie przyznania nagrody wraz z katalogiem i załączonym formularzem zamówienia proponując sprzedaż sześciu rzeczy ruchomych w umawiającym się państwie, w którym konsument ma miejsce zamieszkania, w celu nakłonienia go do skorzystania z propozycji profesjonalnego kontrahenta, ale postępowanie przedsiębiorcy nie zakończyło się zawarciem umowy między konsumentem a profesjonalnym sprzedawcą dotyczącej przedmiotu określonego w art. 13 akapit pierwszy pkt 3 konwencji, w ramach której strony zaciągnęłyby wzajemne zobowiązania, nie można uznać takiego powództwa, wytoczonego przez konsumenta w celu zasądzenia nagrody, za powództwo dotyczące umowy w rozumieniu tego przepisu.
(por. pkt 34, 36, 38)
2. Przepisy jurysdykcyjne ustanowione w Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej Konwencją z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, Konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej oraz Konwencją z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji, powinny być interpretowane w następujący sposób:
‑ powództwo przed sądem, w którym konsument stosując prawo umawiającego się państwa, na którego terytorium ma miejsce zamieszkania, dochodzi od spółki zajmującej się sprzedażą wysyłkową z siedzibą na terytorium innego umawiającego się państwa wydania rzekomo wygranej przez niego nagrody, jest powództwem dotyczącym umowy lub roszczeń wynikających z umowy, w rozumieniu art. 5 pkt 1 tej konwencji, pod warunkiem, po pierwsze, że spółka ta mając na celu nakłonienie konsumenta do zakupu, skierowała do niego imiennie oznaczoną przesyłkę, która wywierała wrażenie, że nagroda zostanie mu przyznana w momencie, gdy załączone do tej przesyłki „przyrzeczenie wypłaty” zostanie przezeń odesłane oraz, po drugie, o ile ten konsument zaakceptuje warunki ustanowione przez sprzedawcę i skutecznie upomni się o wypłatę obiecanej wygranej;
‑ natomiast nawet wówczas, gdy rzeczona przesyłka zawiera ponadto katalog reklamowy towarów tej samej spółki wraz z formularzem „niezobowiązującego zakupu na próbę”, okoliczność, że przyznanie nagrody nie zostało uzależnione od złożenia zamówienia na towary, oraz że konsument nie złożył takiego zamówienia, nie wywiera żadnego wpływu na dokonaną powyżej wykładnię.
(por. pkt 61 i sentencja)