1. Akty instytucji – Rozporządzenia – Rozporządzenia podstawowe i rozporządzenia wykonawcze – Uprawnienia wykonawcze zastrzeżone dla Rady – Przesłanki – Szczególne i uzasadnione przypadki – Przepisy wykonawcze do procedur stosowania reguł dotyczących przekraczania granic zewnętrznych i wiz
(art. 202 WE i 253 WE; rozporządzenia Rady nr 789/2001 oraz 790/2001; decyzja Rady 1999/468, art. 1 akapit pierwszy)
2. Unia Europejska – Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych – Konwencja wykonawcza do Układu z Schengen – Przekraczanie granic zewnętrznych i wizy – Ustanowienie przez Radę procedury informowania o zmianach wprowadzonych do procedur wykonawczych przez Państwa Członkowskie – Dopuszczalność
(rozporządzenia Rady nr 789/2001, art. 2, oraz nr 790/2001, art. 2)
1. Stosownie do art. 202 WE i art. 1 akapit pierwszy decyzji 1999/468 ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (druga decyzja w sprawie komitologii), w sytuacji gdy należy przyjąć na poziomie wspólnotowym przepisy wykonawcze do aktu podstawowego, wykonanie takiego uprawnienia spoczywa zwykle na Komisji. Rada ma obowiązek uzasadnić w sposób właściwy, odnosząc się do charakteru i treści aktu podstawowego, który ma być wykonany bądź zmieniony, każdy wyjątek od tej zasady.
W tej kwestii w preambułach rozporządzeń nr 789/2001 i 790/2001, zastrzegających dla Rady uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do niektórych szczegółowych przepisów i procedur praktycznych dotyczących odpowiednio rozpatrywania wniosków wizowych oraz przeprowadzania kontroli granicznej i nadzoru, w sposób wyraźny odniosła się ona do zwiększonej roli Państw Członkowskich w sprawach wizowych oraz nadzoru na granicach, jak również do delikatności tychże zagadnień, zwłaszcza gdy chodzi o stosunki polityczne z państwami trzecimi. Rada miała zatem podstawy, aby przypuszczać, iż miała do czynienia ze szczególnym przypadkiem i że zgodnie z art. 253 WE właściwie uzasadniła ona decyzję o zastrzeżeniu dla siebie tymczasowo uprawnień do wykonania całości wymienionych w sposób wyczerpujący przepisów wspólnych instrukcji konsularnych i wspólnego podręcznika, które wprowadzają procedury stosowania reguł dotyczących przekraczania granic zewnętrznych oraz wiz zawartych w Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen.
Badane bowiem we właściwym dla nich kontekście względy te, choć ogólne i lakoniczne, ukazują w sposób wyraźny przyczyny usprawiedliwiające zastrzeżenie uprawnień na rzecz Rady i pozwalają Trybunałowi na wykonanie jego uprawnień kontrolnych.
(por. pkt 49–53, 59)
2. Z art. 2 rozporządzeń nr 789/2001 i 790/2001, zastrzegających dla Rady uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do niektórych szczegółowych przepisów i procedur praktycznych dotyczących odpowiednio rozpatrywania wniosków wizowych oraz przeprowadzania kontroli granicznej i nadzoru wynika, że każde Państwo Członkowskie może samo – a niekiedy w porozumieniu z innymi Państwami Członkowskimi – dokonać zmian w treści niektórych ich postanowień lub procedur. Jeżeli chodzi o te przepisy, które przyjęte zostały w okresie, kiedy przedmiotowa dziedzina należała do zakresu współpracy międzyrządowej, ich włączenie w ramy Unii Europejskiej od chwili wejścia w życie Traktatu z Amsterdamu nie wywołało samo w sobie skutku natychmiastowego pozbawienia Państw Członkowskich uprawnień, które miały one prawo wykonywać na mocy tychże aktów dla zapewnienia ich właściwego zastosowania.
W tej raczej szczególnej i przejściowej sytuacji, w oczekiwaniu na rozwój dorobku Schengen w prawnych i instytucjonalnych ramach Unii Europejskiej, nie można kwestionować ustanowienia przez Radę procedury polegającej na informowaniu przez Państwa Członkowskie o zmianach niektórych z tych postanowień, w sytuacji gdy państwa te są upoważnione do dokonywania takich zmian jednostronnie bądź w porozumieniu z innymi Państwami Członkowskimi, a treść zmienianych przepisów zależy wyłącznie od informacji, które jedynie te państwa mają w swoim posiadaniu, jako że nie wykazano, że należałoby zastosować procedurę jednolitego uaktualnienia, aby zapewnić wykonanie skuteczne i właściwe.
(por. pkt 65, 69–71)