1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Kompetencja sądu wspólnotowego – Zastąpienie adresata decyzji instytucji wspólnotowej nowym adresatem – Wyłączenie w przypadku istnienia oznaczonego adresata
(art. 229 WE, art. 230 ust. 4 WE)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną będącą adresatem zaskarżonego aktu – Przeniesienie skargi na osobę trzecią – Niedopuszczalność
(art. 229 WE, art. 230 ust. 4 WE)
3. Konkurencja – Reguły wspólnotowe – Naruszenia – Zarzut naruszenia – Osoba fizyczna lub prawna prowadząca przedsiębiorstwo w trakcie naruszenia – Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę fizyczną lub prawną przejmującą prowadzenie przedsiębiorstwa – Dopuszczalność – Zakres
4. Prawo wspólnotowe – Zasady – Prawa podstawowe – Domniemanie niewinności – Procedura z zakresu konkurencji – Stosowanie
5. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie – Środek dowodowy – Skarga oparta na zbiorze poszlak – Wymagana moc dowodowa poszczególnych poszlak
(art. 81 ust. 1 WE)
6. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie polegające na zawarciu porozumienia o charakterze antykonkurencyjnym – Decyzja oparta na dowodzie z dokumentów – Obowiązek przedstawienia dowodu przez przedsiębiorstwa kwestionujące wystąpienie naruszenia
(art. 85 ust. 1 WE)
7. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia między przedsiębiorstwami – Naruszenie konkurencji – Kryteria oceny – Cel antykonkurencyjny – Wystarczający dowód naruszenia
(art. 81 ust. 1 lit. c) WE)
8. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia między przedsiębiorstwami – Spoczywający na Komisji ciężar dowodu naruszenia – Granice
(art. 81 ust. 1 lit. c) WE)
9. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia między przedsiębiorstwami – Dowód – Odpowiedź przedsiębiorstw na wniosek Komisji o udzielenie informacji – Oświadczenie przedsiębiorstwa kwestionowane przez inne przedsiębiorstwa – Zeznania złożone przed prokuratorem – Moc dowodowa – Ocena
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 11)
10. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia między przedsiębiorstwami – Dowód naruszenia – Przedstawienie przez Komisję dokumentu bez ujawniania źródła jego pochodzenia – Dopuszczalność
11. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Uczestniczenie w spotkaniach przedsiębiorstw mających cel antykonkurencyjny – Okoliczność umożliwiająca stwierdzenie, w braku zdystansowania się od podjętych decyzji, że przedsiębiorstwo bierze udział w porozumieniu wynikającym z wcześniejszego spotkania
(art. 81 ust. 1 WE)
12. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie – Dowody, jakie należy zebrać – Wymagany stopień dokładności w odniesieniu do rodzajów produktów objętych naruszeniem
(art. 81 ust. 1 WE)
13. Postępowanie – Dowód – Ciężar dowodu – Przeniesienie w szczególnym przypadku ciężaru dowodu ze strony skarżącej na stronę pozwaną – Niemożność sprecyzowania przez Komisję daty wygaśnięcia porozumienia zawartego przez nią z państwem trzecim
14. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Porozumienia i uzgodnione praktyki stanowiące jedno naruszenie – Przedsiębiorstwa, którym można zarzucić naruszenie polegające na braniu udziału w całym kartelu – Kryteria
(art. 81 ust. 1 WE)
15. Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Wpływ na handel między Państwami Członkowskimi – Kryteria
(art. 81 ust. 1 WE)
16. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres
(art. 253 WE)
17. Skarga o stwierdzenie nieważności – Zarzuty – Naruszenie prawa do obrony – Naruszenie praw podmiotowych ze swej istoty wykluczające badanie z urzędu
(art. 230 WE; regulamin Sądu, art. 48 § 2)
18. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie – Rozbieżność pomiędzy decyzją i pismem w sprawie przedstawienia zarzutów – Naruszenie prawa do obrony – Przesłanka – Niemożność bronienia się przez przedsiębiorstwo przed zarzutem zawartym w ostatecznej decyzji
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 19 ust. 1)
19. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Pismo w sprawie przedstawienia zarzutów – Konieczna treść
(rozporządzenie Rady nr 17 art. 19 ust. 1)
20. Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Właściwe uprawnienia Komisji i Urzędu Nadzoru Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu – Zasada jednego okienka – Wszczęcie postępowania jednocześnie na podstawie postanowień Traktatu WE oraz postanowień Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym – Dopuszczalność – Przesłanka – Niemożność ustalenia na tym etapie organu właściwego do stwierdzenia i ukarania zarzucanego naruszenia
(art. 81 WE; art. 56 i 109 porozumienia EOG; rozporządzenie nr 17)
21. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Ustalenie – Nienałożenie lub obniżenie grzywny w zamian za współpracę obwinionego przedsiębiorstwa – Przestrzeganie zasady równego traktowania
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2)
22. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Ustalenie – Kryteria – Współpraca przedsiębiorstwa w toku postępowania administracyjnego – Pojęcie – Przedstawienie żądanych informacji bez przyznania, że wystąpiło naruszenie – Wyłączenie
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2)
23. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Ustalenie – Kryteria – Waga naruszenia
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15 ust. 2)
24. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Ustalenie – Zakres swobodnego uznania zastrzeżony dla Komisji – Granice – Przestrzeganie wytycznych uchwalonych przez Komisję – Przestrzeganie uregulowań i zasad ogólnych prawa wspólnotowego
(rozporządzenie Rady nr 17, art. 15; komunikat Komisji 98/C 9/03)
25. Konkurencja – Grzywny – Kwota – Swobodne uznanie Komisji – Kontrola sądowa – Nieograniczone prawo orzekania – Przesłanki wykonywania – Zakres
(art. 229 WE; rozporządzenie Rady nr 17, art. 17)
1. Wyłączny następca prawny nieistniejącej osoby fizycznej lub prawnej wstępuje z mocy prawa w pełnię praw swojego poprzednika jako adresat aktu instytucji, a zatem może kontynuować skargę o stwierdzenie nieważności przez niego wniesioną.
Sąd wspólnotowy nie posiada natomiast ani w ramach skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE, ani też w ramach wykonywania nieograniczonego prawa orzekania na podstawie art. 229 WE kompetencji do zmiany decyzji instytucji wspólnotowej, zastępując jej adresata inną osobą fizyczną lub prawną, dopóki ten adresat jeszcze istnieje. Taką właściwość posiada a priori jedynie instytucja, która daną decyzję wydała. Jeżeli więc instytucja wydała już decyzję i w ten sposób dokonała identyfikacji osoby, do której ją należy skierować, nie jest sprawą Sądu, aby tę osobę zastępować inną.
(por. pkt 46–47)
2. Skarga wniesiona przez osobę będącą adresatem aktu w celu dochodzenia swoich praw w drodze żądania stwierdzenia nieważności na podstawie art. 230 WE lub żądania zmiany na podstawie art. 229 WE nie może być przeniesiona na osobę trzecią, która nie jest adresatem aktu. Jeżeli bowiem należałoby dopuścić takie przeniesienie, powstałaby rozbieżność między właściwością, na podstawie której wniesiono skargę, a właściwością, na podstawie której miałaby być kontynuowana. Ponadto powstałaby przez to rozbieżność pomiędzy tożsamością adresata aktu a tożsamością osoby występującej w postępowaniu sądowym w charakterze adresata.
(por. pkt 48)
3. Osoba, która przejęła odpowiedzialność za działalność przedsiębiorstwa, może na etapie postępowania administracyjnego przed Komisją poprzez złożenie odpowiedniego oświadczenia przejąć odpowiedzialność za działania, które obciążają rzeczywistego odpowiedzialnego, chociaż zasadniczo za naruszenia powinna odpowiadać osoba, która kierowała danym przedsiębiorstwem w chwili ich popełnienia. Takie oświadczenie nie może jednak powodować zmiany tożsamości adresata decyzji Komisji w przypadku, kiedy została ona już wydana, ani też zmiany tożsamości skarżącego, kiedy od decyzji wniesiono już skargę o stwierdzenie nieważności.
(por. pkt 50)
4. Zasada domniemania niewinności, wyrażona w szczególności w art. 6 ust. 2 europejskiej Konwencji praw człowieka, zalicza się do praw podstawowych, które zgodnie z orzecznictwem Trybunału, potwierdzonym ponadto przez preambułę Jednolitego aktu europejskiego i przez art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz przez art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, podlegają ochronie we wspólnotowym porządku prawnym. Uwzględniając charakter danych naruszeń oraz charakter i stopień dotkliwości sankcji nałożonych z ich powodu, zasada domniemania niewinności obowiązuje w szczególności w postępowaniach w sprawie naruszenia zasad konkurencji obowiązujących przedsiębiorstwa, które mogą zakończyć się nałożeniem grzywien lub kar pieniężnych.
Wynika z tego, że jeżeli sąd ma wątpliwości, to należy je rozpatrywać na korzyść przedsiębiorstw będących adresatami decyzji stwierdzającej naruszenie. Sąd nie może zatem dojść do wniosku, że Komisja, zgodnie ze swoim obowiązkiem, wykazała istnienie danego naruszenia w sposób zgodny z prawem, jeżeli ma jeszcze co do tego wątpliwości.
(por. pkt 173, 177–178)
5. W dziedzinie konkurencji Komisja jest zobowiązana do dostarczenia dokładnych i zgodnych dowodów na poparcie silnego przekonania, że stwierdzone przez nią naruszenie zostało popełnione.
Jednak nie każdy z dowodów dostarczonych przez Komisję musi koniecznie odpowiadać tym kryteriom w odniesieniu do każdego z elementu naruszenia. Wystarczy, żeby zbiór poszlak przywołanych przez tę instytucję oceniany globalnie odpowiadał temu wymogowi. W konsekwencji okoliczność, że jakiś dokument odnosi się jedynie do niektórych faktów wspomnianych w innych dowodach, nie uzasadnia obowiązku Komisji do usunięcia tego dokumentu ze zbioru dowodów obciążających.
(por. pkt 179–180, 238, 263)
6. W związku z tym że w celu udowodnienia naruszenia, które Komisja zamierza ukarać, czyli zawarcia porozumienia o celu anytkonkurencyjnym zakazanego na mocy art. 81 ust. 1 lit. c) WE, opiera się ona na dokumentach, pozwane przedsiębiorstwa mogą skutecznie kwestionować istnienie naruszenia tylko wykazując, iż zebrane dowody są niewystarczające dla stwierdzenia, że zostało zawarte zakazane porozumienie. Nie stanowi wsparcia dla sytuacji tych przedsiębiorstw próba dowiedzenia, że zawarcie porozumienia nie było w ich interesie gospodarczym lub też że ich faktyczne zachowanie rynkowe można wytłumaczyć inaczej niż przez istnienie porozumienia o charakterze antykonkurencyjnym.
(por. pkt 181–187)
7. W związku z tym że zadaniem Komisji jest ściganie naruszeń art. 81 ust. 1 WE i że porozumienia polegające na „podziale rynków lub źródeł zaopatrzenia” są w sposób wyraźny zakazane przez przepis art. 81 ust. 1 lit. c) WE, wystarczy, żeby wykazała ona, że porozumienie między przedsiębiorstwami, które może wpłynąć na handel między Państwami Członkowskimi, miało za cel lub miało skutek w postaci podziału między nimi rynków wspólnotowych jednego lub większej ilości produktów, aby takie porozumienie stanowiło naruszenie.
(por. pkt 202)
8. Jeżeli Komisja jest zobligowana, gdy jej celem jest ściganie naruszenia art. 81 ust. 1 lit. c) WE, do wykazania, że bezprawne porozumienie o podziale rynków zostało zawarte, byłoby nadmiernym wymogiem, aby dostarczyła ona jeszcze dowodu szczególnego mechanizmu, za którego pomocą cel ten miałby być osiągnięty. Dla przedsiębiorstwa winnego naruszenia byłoby bowiem zbyt łatwo uniknąć jakiejkolwiek kary, jeżeli mogłoby ono podnieść argument, że informacje przedstawione w odniesieniu do funkcjonowania bezprawnego porozumienia są zbyt niejasne w sytuacji, w której istnienie porozumienia i jego antykonkurencyjny cel zostały wykazane w sposób wystarczający. Przedsiębiorstwa mogą bronić się odpowiednio w takiej sytuacji w ten sposób, że mają możliwość zajęcia stanowiska wobec wszystkich dowodów przedstawionych przeciwko nim przez Komisję.
(por. pkt 203, 317)
9. Odpowiedzi udzielone na wniosek o udzielenie informacji przedstawiony przez Komisję na podstawie art. 11 rozporządzenia nr 17 w imieniu przedsiębiorstwa posiadają większą wiarygodność niż odpowiedź udzielona przez współpracownika, niezależnie od jego osobistego doświadczenia czy opinii.
Jednakże oświadczenie przedsiębiorstwa, które zostało pozwane z tytułu jego udziału w porozumieniu, którego prawdziwość jest kwestionowana przez szereg innych przedsiębiorstw, które również zostały pozwane, nie może być uważane za stanowiące wystarczający dowód istnienia naruszenia popełnionego przez te ostatnie, jeżeli nie jest poparte innymi dowodami.
Ponadto oświadczenia sprzeczne z interesem oświadczającego należy z zasady postrzegać jako dowody szczególnie wiarygodne. W szczególności fakt, iż osoba, od której żąda się odniesienia do dokumentów, przyzna, że popełniła naruszenie i potwierdzi w ten sposób istnienie fakt ów, które wykraczają poza te fakty, których istnienie można było wyprowadzić bezpośrednio z danych dokumentów, implikuje a priori, o ile nie występują okoliczności szczególne wskazujące na przeciwieństwo, że osoba ta postanowiła mówić prawdę.
Wreszcie jeżeli nawet zeznanie złożone przed prokuratorem nie ma takiej samej wartości jak zeznanie złożone pod przysięgą przed sądem, to jednak należy uznać, że przymus wynikający z uprawnień prokuratora i ewentualne negatywne konsekwencje karnoprawne dla składającego fałszywe zeznania w ramach dochodzenia są okolicznościami, które czynią takie zeznanie bardziej wiarygodnym niż zwykłe oświadczenie.
(por. pkt 205, 211–212, 219, 296, 312)
10. W prawie wspólnotowym obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów, a jedynym kryterium istotnym dla oceny przedstawionych dowodów jest ich wiarygodność. Nie można pozbawić dokumentu wiarygodności z powodu tego, że przedstawiająca go Komisja odmawia ujawnienia źródła jego pochodzenia, ponieważ Komisja może być zobowiązana do ochrony anonimowości informatorów.
(por. pkt 273)
11. Jeżeli przedsiębiorstwo uczestniczy w spotkaniach między przedsiębiorstwami mającymi cel antykonkurencyjny i nie dystansuje się publicznie od przedmiotu tych spotkań, pozwalając przez to innym uczestnikom na założenie, że uczestniczy ono w kartelu wynikającym z tych spotkań i będzie się do niego stosować, można uważać, że uczestniczy ono w danym kartelu.
(por. pkt 327)
12. Jeżeli decyzja stwierdzająca porozumienie w swej całości wskazuje, iż stwierdzone naruszenie dotyczyło szczególnego rodzaju produktów i wymienia dowody na poparcie takiego wniosku, fakt, że nie zawiera ona dokładnego i wyczerpującego wyliczenia wszystkich rodzajów produktów objętych naruszeniem, sam w sobie nie może wystarczać dla uzasadnienia stwierdzenia jej nieważności. W przeciwnym wypadku przedsiębiorstwo mogłoby uniknąć jakiejkolwiek kary, pomimo faktu bezspornego wykazania przez Komisję, że popełniło ono naruszenie w okolicznościach, w których tożsamość poszczególnych produktów spośród palety podobnych produktów wprowadzanych do obrotu przez to przedsiębiorstwa nie została wykazana.
(por. pkt 336)
13. Chociaż ogólnie rzecz ujmując strona skarżąca nie może przenieść ciężaru dowodu na stronę pozwaną powołując się na okoliczności, których nie może udowodnić, to jeżeli Komisja zdecydowała o nieprzyjęciu istnienia naruszenia reguł konkurencji w okresie, w którym obowiązywały porozumienia o samoograniczeniu zawarte między państwem trzecim a Wspólnotą, reprezentowaną przez Komisję, pojęcia ciężaru dowodu nie można zastosować na korzyść Komisji, jeżeli chodzi o datę wygaśnięcia tych porozumień. W istocie niewytłumaczalna niemożność Komisji dostarczenia dowodów dotyczących okoliczności, która bezpośrednio jej dotyczy, pozbawia Sąd możliwości orzekania z pełną znajomości faktów odnoszących się do wspomnianej daty wygaśnięcia i byłoby sprzeczne z zasadą prawidłowego wymiaru sprawiedliwości, gdyby ta niemożność Komisji obciążyła przedsiębiorstwa będące adresatami zaskarżonej decyzji, które, w przeciwieństwie do pozwanej instytucji, nie były w stanie dostarczyć brakującego dowodu.
(por. pkt 342–344)
14. Przedsiębiorstwo może być pociągnięte do odpowiedzialności za cały kartel, nawet jeżeli zostało udowodnione, że uczestniczyło ono bezpośrednio tylko w jednym lub kilku elementach tego kartelu, o ile z jednej strony wiedziało ono lub bezwzględnie powinno było wiedzieć, że tajne porozumienie, w którym ono uczestniczyło w szczególności poprzez regularne spotkania odbywające się przez wiele lat, było częścią pewnego ogólnego układu mającego na celu zakłócenie normalnej konkurencji i że z drugiej strony układ ten obejmował wszystkie elementy kartelu.
Fakt, że poszczególne przedsiębiorstwa odgrywały różne role w realizacji wspólnego celu, nie zmienia niczego w jego antykonkurencyjnym charakterze i tym samym w naruszeniu, o ile każde przedsiębiorstwo na swojej płaszczyźnie przyczyniało się do osiągnięcia wspólnego celu.
(por. pkt 370)
15. Decyzja, porozumienie lub uzgodniona praktyka mogą wpływać na handel między Państwami Członkowskimi tylko wtedy, gdy na podstawie całości okoliczności faktycznych i prawnych można przewidzieć z wystarczającym prawdopodobieństwem, że mogą one wywierać bezpośredni lub pośredni, rzeczywisty lub potencjalny wpływ na bieżącą wymianę między Państwami Członkowskimi. W konsekwencji Komisja nie jest zobowiązana wykazywać faktycznego istnienia takiego wpływu na handel, ponieważ wpływ potencjalny jest wystarczający. Niemniej jednak ten wpływ rzeczywisty lub potencjalny nie może być nieznaczny.
(por. pkt 392)
16. Obowiązek uzasadnienia aktu prawnego nie może obejmować obowiązku uzasadniania przez instytucje, która go wydaje, nieprzyjęcia innych podobnych aktów skierowanych do stron trzecich.
(por. pkt 414)
17. Naruszenie prawa do obrony, będące ze swej istoty naruszeniem praw podmiotowych, nie należy do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych i dlatego nie podlega badaniu z urzędu. W konsekwencji zarzut taki należy oddalić jako niedopuszczalny na podstawie art. 48 § 2 regulaminu, jeżeli strona podniosła go po raz pierwszy w replice.
(por. pkt 425)
18. Niezgodność między pismem w sprawie przedstawienia zarzutów a decyzją końcową narusza prawo do obrony jedynie wtedy, gdy zawiera ona zarzut, który nie został uprzednio przedstawiony w sposób umożliwiający adresatom obronę.
Wynika z tego, że zasadniczo nie można zarzucać Komisji, że ogranicza zakres decyzji końcowej w porównaniu do poprzedzającego ją przedstawienia zarzutów, ponieważ Komisja właśnie w celu respektowania prawa do obrony jest zobowiązana do wysłuchania adresatów decyzji i w danym przypadku uwzględnić ich stanowisko w przedmiocie skierowanych wobec nich zarzutów.
(por. pkt 429–430)
19. Na etapie przedstawienia zarzutów obowiązki Komisji ograniczają się do sformułowania podnoszonych zarzutów i wskazania w jasny sposób faktów, na których się oparła, oraz przyznanej im kwalifikacji, tak aby adresaci mieli możliwość właściwej obrony. Komisja nie jest natomiast zobowiązana do przedstawiania wniosków, jakie wyciągnęła na podstawie faktów, dokumentów i argumentów prawnych.
(por. pkt 453)
20. Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), w szczególności jego art. 56 i 109, ustanawia system „jednego okienka” dla stosowania przepisów konkurencji, obowiązujący od stadium dochodzenia, wobec czego każdy z tych dwóch organów jest zobowiązany oddać sprawę i przekazać swoje akta drugiemu organowi, jeżeli stwierdzi, że ten organ jest właściwy.
Niemniej jednak pojęcie „jednego okienka” nie może być stosowane od początku dochodzenia, jeżeli na tym etapie nie jest możliwe ustalenie, który organ jest właściwy, bez naruszenia zasady, zgodnie z którą postanowienia porozumienia o EOG nie mogą pozbawiać Komisji jej kompetencji do prowadzenia dochodzenia w sprawie zachowań antykonkurenyjnych mających wpływ na handel między Państwami Członkowskimi Wspólnoty, w przypadku gdyby Urząd Nadzoru Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) prowadził sprawę, lecz ostatecznie okazałoby się, że właściwym organem jest Komisja.
Z tego powodu nie można zarzucać Komisji wszczęcia dochodzenia w danym sektorze, obierając za podstawę prawną jednocześnie art. 81 WE, rozporządzenie nr 17 oraz art. 53 EOG, jak również decyzję Urzędu Nadzoru EFTA zatwierdzającą wniosek o udzielenie pomocy skierowany do Komisji, jeżeli w chwili wszczęcia procedury Komisja nie może zasadnie mieć pewności co do właściwej podstawy prawnej, ponieważ odpowiedź na to pytanie zależy właśnie od wyników prowadzonego dochodzenia.
(por. pkt 489–490, 492)
21. Jeżeli przedsiębiorstwa dostarczają Komisji w tym samym stadium postępowania administracyjnego i w analogicznych okolicznościach podobnych informacji odnośnie do przypisywanych im faktów, stopień współpracy z ich strony należy postrzegać jako porównywalny, z takim skutkiem, że istnieje konieczność równego traktowania tych przedsiębiorstw w odniesieniu do ustalania kwoty nałożonej na nie grzywny.
(por. pkt 501, 573)
22. Dla uzasadnienia obniżki grzywny z tytułu współpracy zachowanie przedsiębiorstwa powinno ułatwić Komisji realizację zadania polegającego na stwierdzeniu i ściganiu naruszeń wspólnotowych reguł konkurencji.
Zadania Komisji nie ułatwia w znaczący sposób przedsiębiorstwo, które ogranicza się do dostarczenia informacji dotyczących okoliczności faktycznych, jakich zażądała od niego Komisja i których użyteczność polega wyłącznie na tym, że potwierdzają w pewnym zakresie inne oświadczenia, którymi Komisja już dysponuje, odmawiając jakiejkolwiek ich interpretacji, na podstawie której można by wykazać istnienie popełnionego przez nie naruszenia, oraz które nie poinformowało Komisji w żadnym momencie postępowania administracyjnego, że przyznaje, iż te fakty rzeczywiście miały miejsce, nadal kwestionując je zresztą przed Sądem.
(por. pkt 499, 503–505)
23. Grzywna nałożona na przedsiębiorstwo z racji naruszenia w dziedzinie konkurencji musi być proporcjonalna do naruszenia, rozpatrywanego w całości, uwzględniając w szczególności jego wagę.
W celu oceny wagi naruszenia niezbędne jest wzięcie pod uwagę wielu czynników, których rodzaj i waga zmieniają się w zależności od rodzaju naruszenia i właściwych mu okoliczności.
(por. pkt 532)
24. Chociaż Komisja dysponuje pewnym zakresem swobodnego uznania przy ustalaniu wysokości grzywien w sprawach z zakresu konkurencji, to nie może odejść od zasad, które sama na siebie nałożyła i musi uwzględniać w szczególności bezwzględnie wiążące elementy zawarte w jej wytycznych. Niemniej jednak w zakresie, w jakim wytyczne w sprawie ustalania grzywien nie nakładają na nią obowiązku uwzględniania określonej okoliczności bez wyjątku, może ona zdecydować, które czynniki należy wziąć pod uwagę w tym celu, co pozwala jej na dostosowanie swej oceny do konkretnego przypadku. W każdym bądź razie ocena ta musi być zgodna z prawem, które obejmuje nie tylko postanowienia traktatowe, lecz również ogólne zasady prawa.
(por. pkt 537, 553, 572)
25. Jeżeli przedsiębiorstwo, które wniosło skargę na decyzję Komisji nakładającą na nie grzywnę za naruszenie wspólnotowych reguł konkurencji, wniosło w skardze o to, aby sąd wspólnotowy skorzystał ze swego prawa nieograniczonego orzekania, również w ramach żądania obniżenia grzywny, Sąd jest uprawniony do zmiany zaskarżonego aktu, nawet nie stwierdzając jego nieważności, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności faktyczne w celu zmiany wysokości nałożonej grzywny. Nieograniczone prawo orzekania, przyznane sądom wspólnotowym na mocy art. 17 rozporządzenia nr 17 zgodnie z art. 229 WE, obejmuje w sposób wyraźny prawo do ewentualnego podwyższenia nałożonej grzywny.
Przedstawiciele Komisji mogą, z zastrzeżeniem ewentualnych wyraźnych zaleceń swoich przełożonych, wnosić o podwyższenie ustalonej przez członków Komisji grzywny przez sąd wspólnotowy w drodze nieograniczonego prawa orzekania. Zwykły fakt bowiem, iż przedstawiciel Komisji wnosi do sądu wspólnotowego o wykonanie prawa, którym sąd ten dysponuje i przedstawia argumenty, które mogłyby taki krok uzasadniać, nie może oznaczać, że przedstawiciel działa w miejsce członków Komisji.
(por. pkt 575, 577)