P8_TA(2019)0361

Działania Unii po jej przystąpieniu do Aktu genewskiego Porozumienia lizbońskiego w sprawie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działań Unii po jej przystąpieniu do Aktu genewskiego Porozumienia lizbońskiego w sprawie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych (COM(2018)0365 – C8-0383/2018 – 2018/0189(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2021/C 158/10)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0365),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0383/2018),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 12 grudnia 2018 r. (1),

—

uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 20 marca 2019 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 59 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie przedstawione przez Komisję Handlu Międzynarodowego, Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A8-0036/2019),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

przyjmuje do wiadomości załączone do niniejszej rezolucji trzy oświadczenia Komisji, z których pierwsze i drugie zostaną opublikowane w serii L Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej wraz z ostatecznym aktem ustawodawczym;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 110 z 22.3.2019, s. 55.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji w sprawie możliwego rozszerzenia unijnej ochrony oznaczeń geograficznych na produkty nierolne

Komisja przyjmuje do wiadomości rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 6 października 2015 r. w sprawie możliwego rozszerzenia unijnej ochrony oznaczeń geograficznych na produkty nierolne.

Aby uzyskać dalsze dowody ekonomiczne i prawne dotyczące ochrony nierolnych oznaczeń geograficznych w ramach jednolitego rynku, Komisja rozpoczęła w listopadzie 2018 r. badanie, będące uzupełnieniem badania z 2013 r. Celem badania było również uzyskanie dalszych danych dotyczących takich kwestii, jak konkurencyjność, nieuczciwa konkurencja, podrabianie produktów, postrzeganie przez konsumentów, koszty/korzyści oraz skuteczność modeli ochrony nierolnych oznaczeń geograficznych w świetle zasady proporcjonalności.

Zgodnie z zasadami lepszego stanowienia prawa i zobowiązaniami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa Komisja przeanalizuje wyniki badania, a także sprawozdanie dotyczące uczestnictwa Unii w akcie genewskim, o którym mowa w artykule dotyczącym monitorowania i przeglądu rozporządzenia w sprawie działań Unii po jej przystąpieniu do Aktu genewskiego Porozumienia lizbońskiego w sprawie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, oraz rozważy ewentualne dalsze kroki.

Oświadczenie Komisji w sprawie procedury określonej w art. 9a ust. 3 rozporządzenia

Komisja przyznaje, że procedura określona w art. 9a ust. 3 rozporządzenia stanowi konieczność prawną z uwagi na wyłączną kompetencję Unii, jednocześnie jednak oświadcza, że w kontekście obowiązującego dorobku prawnego UE wszelka interwencja Komisji tego rodzaju miałaby charakter wyjątkowy i musiałaby być należycie uzasadniona. W trakcie konsultacji z danym państwem członkowskim Komisja dołoży wszelkich starań, aby wspólnie z nim wyjaśnić wszelkie wątpliwości i uniknąć wydania negatywnej opinii. Komisja zauważa, że negatywna opinia byłaby wydawana danemu państwu członkowskiemu na piśmie i zgodnie z art. 296 TFUE byłyby w niej podane powody jej wydania. Komisja pragnie też podkreślić, że negatywna opinia nie wykluczałaby możliwości ponownego złożenia wniosku dotyczącego tej samej nazwy pochodzenia, jeśli przyczyny wydania negatywnej opinii zostałyby usunięte lub nie miałyby już zastosowania.

Oświadczenie Komisji w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do Aktu genewskiego Porozumienia lizbońskiego w sprawie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych

Komisja zauważa, że Unia posiada wyłączną kompetencję zewnętrzną w zakresie oznaczeń geograficznych i przystępuje do Aktu genewskiego Porozumienia lizbońskiego jako strona we własnym zakresie. Wynika to z wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 25 października 2017 r. (sprawa C-389/15, Komisja przeciwko Radzie). Biorąc pod uwagę wyłączne kompetencje zewnętrzne UE, państwa członkowskie nie mogą stać się stronami Aktu genewskiego we własnym zakresie i nie powinny dłużej same chronić oznaczeń geograficznych nowo zarejestrowanych przez państwa trzecie należące do systemu lizbońskiego. Komisja – świadoma wyjątkowych okoliczności wynikających z faktu, że siedem państw członkowskich od dłuższego czasu stanowi strony porozumienia lizbońskiego i że posiadają one szeroko zakrojone prawa własności intelektualnej zarejestrowane na jego podstawie oraz że konieczne jest sprawne przejście na nowy system – wyjątkowo gotowa była zgodzić się, aby w tym konkretnym przypadku BG, CZ, SK, FR, HU, IT, PT otrzymały pozwolenie na przystąpienie do Aktu genewskiego w interesie UE.

Komisja zdecydowanie sprzeciwia się dalszym naleganiom ze strony Rady dotyczącym umożliwienia wszystkim państwom członkowskim UE, które chcą to uczynić, uzyskania upoważnienia do ratyfikowania Aktu genewskiego lub przystąpienia do niego równolegle z Unią, podając jednocześnie jako przyczynę uregulowanie prawa głosu Unii w świetle art. 22 ust. 4 lit. b) ppkt (ii) Aktu genewskiego, a nie wspomniane wyjątkowe okoliczności.

Komisja pragnie ponadto przypomnieć, że ponieważ Unia wykonuje swoje wewnętrzne kompetencje w zakresie oznaczeń geograficznych produktów rolnych, państwa członkowskie UE nie mogą mieć własnych krajowych systemów ochrony oznaczeń geograficznych.

Komisja zastrzega sobie zatem swoje prawa, w tym prawo do skorzystania ze środków odwoławczych przeciwko decyzji Rady, oraz, bez względu na okoliczności, uważa, że ten konkretny przypadek nie może stanowić precedensu w odniesieniu do jakichkolwiek innych istniejących lub przyszłych umów międzynarodowych/porozumień WIPO, w szczególności, ale nie tylko, w sytuacji gdy UE już sama ratyfikowała umowy międzynarodowe w oparciu o swoją wyłączną kompetencję.