—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/52/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (1) (dyrektywa w sprawie mediacji),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/52/WE w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (COM(2016)0542),

—

uwzględniając zbiór analiz przeprowadzonych przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej pt. „The implementation of the Mediation Directive – 29 November 2016” [Wdrażanie dyrektywy w sprawie mediacji – 29 listopada 2016 r.] (2),

—

uwzględniając badanie Komisji zatytułowane „Study for an evaluation and implementation of Directive 2008/52/EC – the »Mediation Directive«” [Badanie dotyczące oceny i wdrożenia dyrektywy 2008/52/WE – dyrektywy w sprawie mediacji z 2014 r.] (3),

—

uwzględniając studium Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Wewnętrznej zatytułowane „Rebooting the Mediation Directive: Assessing the limited impact of its implementation and proposing measures to increase the number of mediations in the EU” [Nadanie większej mocy dyrektywie w sprawie mediacji: ocena jej ograniczonego wpływu i przedstawienie środków na rzecz rozszerzenia zakresu stosowania mediacji w UE] (4),

—

uwzględniając europejską ocenę wdrożenia dyrektywy w sprawie mediacji sporządzoną przez Dział ds. Oceny Ex Post Skutków Biura Analiz Parlamentu Europejskiego (5),

—

uwzględniając studium opracowane przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej pt. „Quantifying the cost of not using mediation – a data analysis” [Szacowanie kosztów niestosowania mediacji – analiza danych] (6),

—

uwzględniając art. 67 oraz art. 81 ust. 2 lit. g) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu i art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy oraz załącznik 3 do tej decyzji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0238/2017),

A.

mając na uwadze, że dyrektywa 2008/52/WE jest kamieniem milowym w odniesieniu do wprowadzania i stosowania procedur mediacji w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że wprowadzanie w życie tej dyrektywy odbywało się różnie w poszczególnych państwach członkowskich (w zależności od tego, czy istniały w nich już wcześniej krajowe systemy mediacji), jako że niektóre z nich zdecydowały się na dość dosłowne wprowadzenie jej przepisów, inne dokonały gruntownej analizy alternatywnych sposobów wymierzania sprawiedliwości (jak na przykład Włochy, gdzie procedurę mediacyjną stosuje się sześć razy częściej niż w innych krajach Europy), zaś jeszcze inne uznały, iż obowiązujące przepisy krajowe są już zgodne z dyrektywą w sprawie mediacji;

B.

mając na uwadze, że większość państw członkowskich rozszerzyła zakres stosowania krajowych środków transpozycji również na przypadki krajowe, a tylko trzy państwa członkowskie zdecydowały się na transpozycję dyrektywy wyłącznie w odniesieniu do sporów transgranicznych (7) – ogólnie miało to zdecydowanie pozytywny wpływ na prawo państw członkowskich oraz na odnośne kategorie sporów;

C.

mając na uwadze, że trudności, jakie pojawiły się na etapie transpozycji dyrektywy w głównej mierze odzwierciedlają różnice pomiędzy poszczególnymi krajowymi systemami prawnymi w kwestii kultury prawnej; mając na uwadze, że europejskie sieci pracowników wymiaru sprawiedliwości wielokrotnie poruszały kwestię priorytetowego potraktowania zmiany mentalności prawnej poprzez rozwój kultury mediacji i polubownego rozwiązywania sporów – najpierw przy sporządzaniu unijnej dyrektywy, a następnie w trakcie jej transpozycji przez państwa członkowskie;

D.

mając na uwadze, że wprowadzenie w życie dyrektywy w sprawie mediacji zapewnia wartość dodaną w postaci podnoszenia wiedzy ustawodawców krajowych na temat korzyści płynących z mediacji i zbliżenia do siebie w pewnym stopniu prawa procesowego i praktyk stosowanych w poszczególnych państwach członkowskich;

E.

mając na uwadze, że mediacja jako alternatywne, dobrowolne i poufne postępowanie pozasądowe może być użytecznym narzędziem odciążania systemów sądowych w niektórych przypadkach i z zastrzeżeniem odpowiednich zabezpieczeń, ponieważ może umożliwić osobom fizycznym i prawnym szybkie i tanie rozstrzyganie sporów poza sądem – przy uwzględnieniu faktu, że zbyt długi czas trwania postępowania sądowego stanowi naruszenie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – przy jednoczesnym zapewnieniu lepszego dostępu do wymiaru sprawiedliwości i przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego;

F.

mając na uwadze, że większości państw członkowskich mediację stosuje się w mniej niż 1 % spraw sądowych, co w oczywisty sposób dowodzi, iż cele określone w art. 1 dyrektywy w sprawie mediacji, czyli zachęcanie do korzystania z nich, a w szczególności do osiągnięcia „wyważonej relacji między mediacją a postępowaniem sądowym”, nie zostały osiągnięte (8);

G.

mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie mediacji nie przyczyniła się do stworzenia prawdziwego unijnego systemu pozasądowego rozstrzygania sporów, a tylko zaowocowała wprowadzeniem szczegółowych przepisów dotyczących upływu okresu przedawnienia w postępowaniu sądowym, gdy podejmuje się próbę mediacji, oraz obowiązku zachowania poufności przez mediatorów i ich personelu administracyjnego;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.