17.8.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 272/19 |
Opinia Europejskiego Komitetu Regionów – Integracja, współdziałanie i wydajność systemów opieki zdrowotnej
(2017/C 272/05)
|
ZALECENIA POLITYCZNE
EUROPEJSKI KOMITET REGIONÓW (KR)
Zdrowie w Europie
1. |
Stwierdza, że dobre zdrowie wszystkich ludzi jest ważne dla dobrobytu i dobrego samopoczucia w społeczeństwie. Dobry stan zdrowia jednostki stanowi wartość samą w sobie, a jednocześnie zdrowie ogółu społeczeństwa przyczynia się do rozwoju gospodarczego – prawidłowość ta działa też w drugą stronę. |
2. |
Zauważa, że obywatele Unii żyją dłużej i cieszą się lepszym zdrowiem niż wcześniej. Niemniej mamy w UE do czynienia z dużymi rozbieżnościami w zakresie zdrowia i to zarówno wewnątrz państw członkowskich, jak i między nimi. Patrząc z dłuższej perspektywy, średnia oczekiwana długość życia w UE wzrosła, choć istnieją spore różnice wewnątrz państw, regionów i gmin oraz pomiędzy nimi. I tak różnica pomiędzy krajami UE z najdłuższą i najkrótszą średnią długością życia wynosi prawie dziewięć lat (83,3 i 74,5 roku, dane z 2014 r. (1)). Przyrost średniej długości życia wynika m.in. ze zmiany trybu życia, z lepszego wykształcenia i lepszego dostępu do wysokiej jakości opieki zdrowotnej. |
3. |
Zauważa, że opieka zdrowotna, usługi opiekuńcze oraz opieka społeczna to duży i ważny obszar społeczny, w którym pracuje wiele osób i który umożliwia wielu ludziom lepsze i dłuższe życie w dobrym zdrowiu. Niemniej systemy opieki zdrowotnej różnią się w 28 państwach członkowskich, również jeśli chodzi o dostępność zasobów. |
4. |
Zdaje sobie sprawę, że zdrowie i promocja zdrowia zajmują ważne miejsce w ramach przyjętych w 2015 r. globalnych celów agendy ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030. Większość z tych 17 celów wyraźnie odnosi się do kwestii zdrowia, ale jeden z nich – cel 3 – jednoznacznie deklaruje dążenie do zapewnienia wszystkim ludziom w każdym wieku zdrowego życia oraz do wspierania ich dobrego samopoczucia. Poza tym promocję zdrowia uznaje się za fundamentalny element realizacji celów zrównoważonego rozwoju. Cele te odpowiadają również celom przyjętego w 2012 r. przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) w regionie europejskim przekrojowego programu ramowego na rzecz zdrowia i dobrego samopoczucia („Zdrowie 2020”). |
Kompetencje UE w dziedzinie zdrowia
5. |
Stwierdza, że UE, zgodnie z art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, stara się poprawić zdrowie społeczeństwa, zapobiegać chorobom i przeciwdziałać zagrożeniom dla zdrowia. Czyni to m.in. poprzez swe programy w dziedzinie zdrowia, za pośrednictwem funduszy strukturalnych i inwestycyjnych i programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji oraz za pośrednictwem ochrony praw podstawowych. Art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej określa, że: „Każdy ma prawo dostępu do profilaktycznej opieki zdrowotnej i prawo do korzystania z leczenia na warunkach ustanowionych w ustawodawstwach i praktykach krajowych. Przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego”. |
6. |
Zwraca uwagę, że UE dysponuje pewnymi kompetencjami legislacyjnymi w zakresie, który obejmuje zdrowie publiczne lub dotyczy np. transgranicznej opieki zdrowotnej. Jednocześnie Unia może formułować zalecenia dotyczące tych dziedzin, w których jej kompetencje są ograniczone. W ramach europejskiego semestru Komisja Europejska wydaje zalecenia dla poszczególnych krajów i w niektórych przypadkach zalecenia te odnoszą się też do kwestii zdrowia. |
7. |
Podkreśla jednak, że zasadniczo to państwa członkowskie same decydują, jak ich systemy opieki zdrowotnej, usług opiekuńczych oraz opieki społecznej powinny być organizowane, finansowane i rozwijane. Wiele państw zdecydowało się przekazać dużą część odpowiedzialności za sektor usług opiekuńczych i ochronę zdrowia władzom lokalnym i regionalnym. Również w krajach, w których system opieki zdrowotnej jest kształtowany na poziomie krajowym, często to władze lokalne są odpowiedzialne za usługi socjalne i opiekę społeczną. |
„Stan zdrowia w UE”
8. |
Z zadowoleniem przyjmuje przedstawioną przez Komisję w czerwcu 2016 r. inicjatywę „Stan zdrowia w UE”. Inicjatywa ta ma na celu zebranie międzynarodowej fachowej wiedzy w tej dziedzinie z myślą o poszerzeniu wiedzy dotyczącej poszczególnych państw i całej UE na temat kwestii zdrowia oraz wsparciu państw członkowskich w podejmowaniu decyzji (2). |
9. |
Przyjmuje do wiadomości, że OECD i Komisja w listopadzie 2016 r. przedłożyły sprawozdanie „Health at a Glance: Europe 2016”. Sprawozdanie to – obok danych statystycznych wykazujących duże różnice w dziedzinie zdrowia, czynników warunkujących stan zdrowia, wydatków na ochronę zdrowia, jakości opieki medycznej i dostępu do niej – zawiera analizę skutków deficytów zdrowotnych dla rynku pracy i prowadzi do wniosku, że należy rozbudować podstawową opiekę zdrowotną. |
10. |
Podkreśla znaczenie tego, by Komisja włączała władze lokalne i regionalne w dalsze prace i zasięgała ich opinii co do dalszego rozwoju systemów opieki zdrowotnej, choćby dlatego, że wiele godnych naśladowania przykładów można znaleźć właśnie na poziomie lokalnym lub regionalnym. |
Liczne istotne wyzwania
11. |
Stwierdza, że systemy opieki zdrowotnej w krajach UE stoją przed wieloma poważnymi wyzwaniami, przy czym niektóre z nich w jednych państwach członkowskich są bardziej widoczne niż w innych:
|
Środki, aby sprostać tym wyzwaniom
12. |
Uważa, że równość szans pod względem zdrowia zaczyna się od zapewnienia wszystkim dostępu do opieki zdrowotnej. Odpowiednie i trwałe finansowanie opieki zdrowotnej ma decydujące znaczenie dla zapewnienia dostępnych i obecnych na całym obszarze wysokiej jakości świadczeń. Należy zwalczać nieformalne opłaty i inne praktyki korupcyjne w opiece zdrowotnej, ponieważ negatywnie wpływają one na dostępność i skuteczność tego sektora. |
13. |
Stwierdza, że spośród wszystkich chorób największym obciążeniem są choroby przewlekłe i one też generują największe koszty w budżecie opieki zdrowotnej oraz innych systemów zabezpieczenia społecznego. Aby systemy zdrowotne były wydolne w dłuższej perspektywie, należy je zreformować pod kątem lepszego radzenia sobie z chorobami przewlekłymi. Jednocześnie trzeba zatrzymać takie tendencje generowania kosztów, które są nie do utrzymania. Wielu chorobom przewlekłym można zapobiegać poprzez zmianę stylu życia, a dzięki właściwym działaniom można opóźnić wystąpienie typowych dla tych chorób stanów degeneracyjnych. |
14. |
Pragnie zwrócić szczególną uwagę na problemy związane z chorobami psychicznymi. Zdrowie psychiczne musi mieć tę samą wagę co zdrowie fizyczne. Choroby psychiczne nierzadko z powodzeniem udaje się leczyć w ramach terapii ambulatoryjnej. Zdrowie psychiczne często opiera się na dobrych relacjach z rodziną, osobami bliskimi i z dalszym otoczeniem. Ważne są też odpowiednie środowisko życia i pracy oraz poczucie przynależności i sensu w życiu. |
15. |
Jest zdania, że warto większy akcent położyć na profilaktykę i promocję zdrowia i zadbać o to, by w większym stopniu bazowały one na wiedzy i były oparte na dowodach. Należy poprawić współpracę pomiędzy opieką zdrowotną a sektorem usług opiekuńczych, aby zwłaszcza ludziom starszym i niepełnosprawnym umożliwić prowadzenie lepszego życia. Jak wykazuje praktyka, korzystne jest połączenie usług w zakresie opieki zdrowotnej i opiekuńczych, na podstawie indywidualnej oceny sytuacji i z zachowaniem ciągłości opieki. Ponieważ podstawowe nawyki kształtują się we wczesnym okresie życia, istotną rolę w działaniach w zakresie profilaktyki powinny odgrywać rodzina i szkoła. |
16. |
Podziela opinię wyrażoną w sprawozdaniu „Health at a Glance: Europe 2016”, że państwa członkowskie UE muszą rozbudowywać swoją podstawową opiekę zdrowotną, aby wyjść naprzeciw potrzebom starzejącego się społeczeństwa, zapewnić lepsze współdziałanie wszystkich elementów związanych z leczeniem i opieką oraz zapobiegać niepotrzebnemu leczeniu szpitalnemu. Należy inwestować w podstawową opiekę zdrowotną, opiekę ambulatoryjną i w opiekę w domu, zaś wysoko wyspecjalizowane leczenie szpitalne należy skoncentrować, dbając o jego jakość. Aby odciążyć szpitale, przychodnie podstawowej opieki medycznej muszą być dostępne także poza normalnymi godzinami pracy. Ważne jest opracowanie podejścia multidyscyplinarnego. Pracownicy podstawowej opieki medycznej powinni być specjalistami w zakresie profilaktyki i promocji zdrowia, a także powinni znać się na chorobach przewlekłych. |
17. |
Zwraca uwagę, że systemy opieki społecznej państw członkowskich UE znacznie się od siebie różnią. Istnieją duże różnice pod względem stopnia finansowania ze źródeł publicznych i pod względem rodzaju usług świadczonych w domu lub w określonych ośrodkach. Aby osiągnąć równość szans pod względem zdrowia, jest niezbędne, by wszyscy mieli w razie potrzeby dostęp do wysokiej jakości usług społecznych. Należy wspierać opiekunów nieformalnych. Organizacje działające na zasadzie wolontariatu mogą tu wnieść ważny uzupełniający wkład. |
18. |
Apeluje do władz krajowych, by zwróciły uwagę na istotną rolę władz lokalnych i regionalnych w przechodzeniu od modelu opieki ukierunkowanego na szpitale do opieki świadczonej na poziomie społeczności lokalnych oraz stworzyły możliwość rozwijania kreatywnych działań prewencyjnych, usług wczesnej interwencji i opieki długoterminowej, a nie tylko opieki reaktywnej. |
19. |
Podziela opinię zawartą w sprawozdaniu „Health at a Glance: Europe 2016”, że należy podjąć większe wysiłki, jeśli chodzi o zapobieganie chorobom przewlekłym wśród osób w wieku produkcyjnym. Choroby przewlekłe powodują niższy poziom zatrudnienia, spadek produktywności, wcześniejsze przechodzenie na emeryturę, obniżenie dochodów i przedwczesną śmierć. Środowisko pracy dobre pod względem zdrowia fizycznego i psychicznego ma zasadnicze znaczenie dla zmniejszania liczby zachorowań i urazów związanych z pracą oraz dla ograniczenia nieobecności i bezrobocia spowodowanych chorobą. W związku z tym konieczne jest silniejsze powiązanie polityki zdrowotnej i polityki rynku pracy oraz włączenie partnerów społecznych. Działania na rzecz zdrowia obywateli należy traktować jako inwestycję, a nie jako koszty. |
20. |
Podkreśla konieczność podjęcia starań, aby osoby niepełnosprawne miały możliwość wykonywania pracy, która odpowiadałaby ich indywidualnym warunkom. Bardzo ważny jest sprawnie działający system rehabilitacji, aby osobom chorym i po wypadkach jak najszybciej umożliwić powrót do życia zawodowego. |
21. |
Jest zdania, że większą uwagę należy zwrócić na zagadnienia związane ze upodmiotowieniem pacjentów i z opieką nastawioną na pacjenta (3). Ogólnie rzecz biorąc, pacjenci są teraz lepiej poinformowani, a wiele osób chce mieć możliwość wyboru świadczeniodawców opieki zdrowotnej oraz oczekuje informacji na temat dostępności i jakości. System opieki zdrowotnej powinien zatem wspierać ludzi w dbaniu o ich własne zdrowie, czyli pomagać im w prowadzeniu zdrowego stylu życia, korzystaniu z informacji i podejmowaniu właściwych wyborów w zakresie leczenia i świadczeniodawców opieki zdrowotnej, w samoopiece i w zapobieganiu komplikacjom. |
22. |
Jednocześnie uważa, że wspólnie finansowane świadczenia powinny być udzielane na podstawie potrzeb, a nie indywidualnych zgłoszeń pacjentów, gdyż w przeciwnym wypadku może dojść do nadmiernego obciążenia systemu świadczenia usług zdrowotnych. |
23. |
Zwraca uwagę, że trzeba też większą wagę przykładać do jakości świadczeń zdrowotnych oraz wyników klinicznych. Gromadzenie danych („big data”), przejrzystość i otwarte porównania na podstawie wspólnych wskaźników mogą prowadzić do udoskonaleń i większej skuteczności inwestycji w sektor opieki zdrowotnej. |
24. |
Apeluje o lepsze planowanie i koordynację między sektorem zdrowia i systemem kształcenia, aby otwierać możliwości dalszego szkolenia i zapewnić dostępność wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia i personelu opiekuńczego. Obecnie w wielu różnych zawodach doskwiera brak siły roboczej, a ponadto występuje nierówne rozłożenie pod względem geograficznym i brak równowagi pomiędzy różnymi grupami zawodowymi. Trzeba m.in. kształcić więcej lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (4) i dbać o zachowanie umiejętności. Z kolei pracodawcy muszą zadbać o przyjemne środowisko i dobre warunki pracy, aby móc pozyskać i utrzymać pracowników. Aby stale rozwijać działalność, pracodawcy powinni budować zespoły z wieloma różnymi specjalistami i inaczej przydzielać zadania („task shifting”), aby wzmocnić rolę pielęgniarek i innych grup zawodowych. Komitet Regionów ma nadzieję, że zaangażowanie Komisji w tworzenie europejskiego korpusu solidarności zachęci większą liczbę młodych ludzi do podejmowania pracy w sektorze opieki zdrowotnej. |
25. |
Z zadowoleniem przyjmuje rozwój technologii medycznych i wprowadzanie nowych leków. Dla rozwoju opieki zdrowotnej zasadnicze znaczenie mają inwestycje w badania i innowacje. Dzięki zastosowaniu urządzeń wspomagających oraz rozwojowi nowych technologii można też zwiększyć niezależność osób wymagających opieki. |
26. |
Jest zdania, że nowe technologie cyfrowe są najważniejszym narzędziem służącym bardziej skutecznemu świadczeniu usług w zakresie opieki, gdyż zapewniają nowe możliwości w zakresie zapobiegania, rozpoznawania, diagnostyki, leczenia oraz informowania i komunikacji. Tempo innowacji w tej dziedzinie jest wysokie. Wprawdzie za ochroną danych i ochroną prywatności przemawiają słuszne względy, to jednak ciągle jeszcze zbyt wolno w sektorze zdrowia sięgamy po możliwości oferowane przez nowe technologie informacyjne. Przepisy w zakresie ochrony danych muszą być tak sformułowane, by nie ograniczać skuteczności świadczenia opieki zdrowotnej, monitorowania ani badań. Zarazem należy zadbać o ochronę sfery prywatnej. |
27. |
Zwraca uwagę, że cyfryzacja jednocześnie będzie oznaczała zasadniczą zmianę w sposobie pracy i w organizacji służby zdrowia. Zmieni się zarówno stosunek sił poszczególnych grup zawodowych względem siebie, jak i równowaga sił pomiędzy pacjentem a personelem medycznym. Elektroniczne (e-zdrowie) i mobilne (m-zdrowie) usługi opieki zdrowotnej są w stanie zapewnić obywatelom większy wpływ na własne zdrowie i kwestie związane z opieką, a także dać im większą odpowiedzialność w tym obszarze. Możliwość większej samodzielności pacjentów w leczeniu ograniczyłaby ich wizyty u lekarzy i wpłynęłaby korzystnie na ich zadowolenie, a jednocześnie obniżyła koszty opieki zdrowotnej. Szersza cyfryzacja może też przyczynić się do poprawy usług na odległych i słabo zaludnionych obszarach. |
28. |
Zwraca uwagę na duże znaczenie nowych produktów leczniczych dla rozwoju sektora zdrowia. Nowe i lepsze sposoby diagnozowania umożliwią zindywidualizowane leczenie i dobór leków z mniejszą ilością skutków ubocznych i z lepszymi efektami. Jednak opłacalność opieki zdrowotnej wymaga też przeciwdziałania wysokim kosztom lekarstw i nadmiernemu przepisywaniu lekarstw. W związku z tym Komitet popiera inicjatywy dotyczące dobrowolnej współpracy między państwami członkowskimi, jeśli chodzi o zakup, kształtowanie cen i dostęp do leków. |
29. |
Zachęca do podejmowania wysiłków w celu uzyskania ekonomicznych i jakościowych korzyści ze współpracy w dziedzinie kosztownego i/lub wysoce specjalistycznego sprzętu medycznego. |
30. |
Uważa, że trzeba kontynuować wysiłki podejmowane w wielu dziedzinach, mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa pacjentów. Konieczne są także działania w zakresie zwalczania oporności na antybiotyki, m.in. poprzez wprowadzenie większych restrykcji, jeśli chodzi o ich stosowanie, prace nad nowymi antybiotykami i poprzez zintegrowane podejście, dotyczące zarówno zdrowia ludzi, jak i zdrowia zwierząt, a także szczególne środki na rzecz zapobiegania zakażeniom związanym z opieką zdrowotną. Dla zagwarantowania skutecznej ochrony przed zakażeniem należy dopilnować, by wszyscy ludzie żyjący w Europie otrzymali tę samą optymalną ochronę przed chorobami, którym można zapobiegać poprzez szczepienia. |
31. |
Uważa, że bardzo ważne jest, by służby opieki zdrowotnej i służby socjalne w państwach członkowskich poważnie potraktowały ryzyko zachorowań wśród wielu nowo przybyłych migrantów i przygotowały się na większe potrzeby leczenia np. problemów psychicznych. |
32. |
Podkreśla kluczową rolę władz lokalnych i regionalnych w zapewnianiu ochrony przed środowiskowymi czynnikami ryzyka i w promocji zdrowia. Władze lokalne i regionalne są często w decydującym stopniu odpowiedzialne za ochronę środowiska, jakość powietrza, gospodarkę odpadami, planowanie przestrzenne miast, transport publiczny, wodociągi i kanalizację, obiekty wypoczynkowe, bezpieczeństwo żywności itd. Służby opieki zdrowotnej i służby socjalne mogą wnieść tu swój wkład, np. poprzez stosowanie produktów bezpiecznych i przyjaznych dla środowiska, poprzez właściwe gospodarowanie odpadami oraz ograniczenie zużycia energii i wody. |
Działania na szczeblu UE
33. |
Z zadowoleniem przyjmuje europejską współpracę w dziedzinie opieki zdrowotnej, przy uwzględnieniu autonomii państw członkowskich w zakresie kształtu, organizacji i finansowania służby zdrowia. Często, choć wyzwania wydają się takie same, rozwiązania mogą być różne. UE powinna wspierać państwa członkowskie i samorządy lokalne i regionalne w staraniach na rzecz poprawy zdrowia publicznego i rozwoju systemu ochrony zdrowia. UE musi pamiętać o zasadzie pomocniczości i uwzględniać różnice między systemami opieki zdrowotnej w państwach członkowskich. |
34. |
Jest zdania, że w interesie UE leży jednocześnie poprawa zdrowia i zniesienie różnic w tym obszarze, gdyż stanowi to warunek wstępny zlikwidowania różnic również w dziedzinie gospodarczej i społecznej. Unia musi bardziej konsekwentnie stosować w swoich działaniach zasadę „zdrowie we wszystkich dziedzinach polityki”. |
35. |
Podkreśla konieczność dalszego finansowania europejskiej polityki spójności po 2020 r. w takich dziedzinach jak infrastruktura zdrowotna, e-zdrowie i programy promocji zdrowia, aby wzmocnić rozwój regionalny i ograniczyć różnice społeczne i gospodarcze. Należy przeanalizować skuteczność finansowanych przez UE projektów pod kątem zdrowia publicznego i rozwoju gospodarczego poszczególnych regionów (5). |
36. |
Uważa, że współpraca transgraniczna może przyczynić się do rozwoju europejskich systemów opieki zdrowotnej. Pewne uprawnienia legislacyjne UE w kwestiach transgranicznych zagrożeń dla zdrowia oraz opieki zdrowotnej są uzasadnione. Jednak w innych dziedzinach Unia powinna się koncentrować w swoich działaniach na wspieraniu państw członkowskich oraz na środkach sprzyjających podniesieniu jakości. Można to robić choćby poprzez formułowanie zaleceń, wprowadzanie i finansowanie inicjatyw w zakresie rozwoju, poprzez zachęcanie do współpracy w regionach granicznych, wspieranie wymiany wiedzy i doświadczeń, rozpowszechnianie sprawdzonych wzorców i rozwiązań, aktywniejszy udział w przejrzystych porównaniach i ocenach skuteczności systemów opieki we współpracy np. z WHO i OECD. Ważne jest przy tym przeanalizowanie różnego wpływu poszczególnych usług zdrowotnych na stan zdrowia pacjentów oraz na ogólny stan zdrowia społeczeństwa. |
37. |
W tym kontekście proponuje, by Komisja Europejska ustanowiła program analogiczny do programu Erasmus, przeznaczony dla pracowników służby zdrowia. |
38. |
Uważa, że dziedziny priorytetowe ustalone przez Grupę Ekspercką ds. Oceny Działania Systemów Opieki Zdrowotnej (HSPA) (opieka zintegrowana, dostęp do opieki zdrowotnej a równość, podstawowa opieka zdrowotna, wyniki i efektywność opieki zdrowotnej, choroby przewlekłe a jakość opieki) są równie istotne z punktu widzenia poziomów niższych niż krajowy, i wyraża gotowość do współpracy ze tą grupą ekspercką, by podzielić się fachową wiedzą zdobytą w tych dziedzinach na poziomie lokalnym i regionalnym. |
39. |
W związku z tym wnosi o przyznanie mu miejsca obserwatora w Grupie Eksperckiej ds. Oceny Działania Systemów Opieki Zdrowotnej ustanowionej na wniosek Rady przez Komisję i państwa członkowskie we wrześniu 2014 r. |
40. |
Opowiada się za tym, by UE promowała m.in. profilaktykę chorób przewlekłych, innowacyjność i wykorzystanie nowoczesnych technologii informacyjno-komunikacyjnych, krzewiła współpracę europejską w zakresie oceny procedur medycznych oraz w dalszym ciągu angażowała się w globalne wysiłki na rzecz zwalczania oporności na antybiotyki. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź Komisji dotyczącą przedłożenia nowego planu walki z odpornością na antybiotyki w 2017 r. |
41. |
W tym kontekście przypomina państwom członkowskim o ich zobowiązaniu do wdrożenia do połowy 2017 r. krajowych planów działania w zakresie zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe „opartych na podejściu »Jedno zdrowie« i zgodnych z celami globalnego planu działania WHO”. Apeluje do ministerstw zdrowia o włączenie władz lokalnych i regionalnych w opracowywanie i wdrażanie tych planów. |
42. |
Stwierdza, że dzięki orzeczeniom Trybunału Sprawiedliwości i dyrektywie z 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej zwiększyły się możliwości obywateli Unii korzystania z leczenia w innym państwie członkowskim. Jest to korzystne m.in. dla tych pacjentów, u których zdiagnozowano rzadką chorobę albo którzy wymagają specjalistycznej terapii, niedostępnej w ich własnym kraju. Dlatego z zadowoleniem przyjmuje prace podjęte przez Komisję w celu utworzenia europejskiej sieci referencyjnej dla świadczeniodawców opieki zdrowotnej oraz centrów doskonałości w państwach członkowskich UE z myślą o propagowaniu wyspecjalizowanych usług zdrowotnych. |
43. |
Wzywa do tego, aby UE w swoich pracach w zakresie stanu zdrowia w UE pokazywała dobre przykłady skutecznych usług zdrowotnych wysokiej jakości i badała, jakie formy organizacji w tym obszarze prowadzą do szczególnie efektywnej opieki zdrowotnej wysokiej jakości. Warto również zbadać, jak poprzez wysokiej jakości usługi zdrowotne można zmniejszyć zapotrzebowanie na świadczenia socjalne. W tym kontekście pragnie podkreślić znaczenie pokazywania tych lokalnych i regionalnych modeli organizacyjnych, które wykazują się doskonałymi wynikami. |
Bruksela, dnia 22 marca 2017 r.
Markku MARKKULA
Przewodniczący Europejskiego Komitetu Regionów
(1) „Health at a Glance: Europe 2016”.
(2) Przewidziana na dwa lata inicjatywa będzie prowadzona we współpracy z OECD, Europejskim Obserwatorium Polityki i Systemów Opieki Zdrowotnej oraz państwami członkowskimi i obejmuje cztery elementy:
— |
publikację „Health at a Glance: Europe 2016” (listopad 2016 r.), |
— |
profile zdrowotne poszczególnych państw w celu zbadania cech i wyzwań w każdym z państw członkowskich UE (listopad 2017 r.), |
— |
analizę przeprowadzoną na podstawie dwóch wspomnianych powyżej elementów, dającą ogólny obraz i łączącą wyniki z szeroko zakrojonym programem UE, ze szczególnym uwzględnieniem nadrzędnych kwestii politycznych i możliwości wzajemnego uczenia się (listopad 2017 r.), |
— |
możliwość dobrowolnej wymiany sprawdzonych rozwiązań, o którą mogą wnieść państwa członkowskie w celu zbadania konkretnych aspektów danej sytuacji na ich terytorium (od listopada 2017 r.). |
(3) Podejście, w ramach którego pacjenci i ich rodziny uczestniczą w planowaniu i realizacji opieki, a sytuacja samych pacjentów jest rozpatrywana szerzej niż tylko w kontekście ich choroby.
(4) „Health at a Glance: Europe 2016”.
(5) CDR 260/2010.