Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (tekst jednolity) /* COM/2015/08 final - 2015/0006 (COD) */
UZASADNIENIE 1. W kontekście
społeczeństwa obywatelskiego w Europie Komisja przywiązuje
wielką wagę do uproszczenia i uporządkowania prawa Unii, tak aby
stało się ono bardziej przejrzyste i dostępne dla obywateli,
otwierając im w ten sposób nowe możliwości korzystania z
przysługujących im konkretnych uprawnień. Ten cel nie może zostać
osiągnięty tak długo, jak liczne przepisy, które były
wielokrotnie zmieniane, często zasadniczo, pozostają rozproszone, tak
iż trzeba ich szukać częściowo w oryginalnym akcie, a
częściowo w późniejszych aktach zmieniających. Wymaga to
pracochłonnego porównywania wielu różnych aktów w celu ustalenia
obowiązujących norm prawnych. Z tego powodu ujednolicenie przepisów często zmienianych
jest potrzebne, aby prawo stało się jasne i zrozumiałe. 2. W dniu 1 kwietnia 1987 r. Komisja
postanowiła[1]
zalecić swoim pracownikom, aby wszystkie akty były ujednolicane nie
później niż po 10 zmianach, podkreślając,
że jest to wymaganie minimum i że odpowiednie jednostki powinny
starać się nawet częściej ujednolicać teksty, za które
są odpowiedzialne, tak aby przepisy tych aktów były jasne i
łatwo zrozumiałe. 3. Konkluzje Prezydencji Rady
Europejskiej w Edynburgu (grudzień 1992 r.) potwierdziły to
stanowisko[2],
podkreślając wagę ujednolicania, które daje pewność co
do prawa stosowanego wobec danej materii w danym czasie. Ujednolicanie musi być podejmowane w
pełnej zgodności z normalną procedurą przyjmowania aktów
Unii. Zważywszy, że żadne zmiany co do
treści nie mogą być wprowadzane do ujednolicanych aktów,
Parlament Europejski, Rada i Komisja uzgodniły, w drodze porozumienia
międzyinstytucjonalnego z dnia 20 grudnia 1994 r.,
możliwość stosowania przyspieszonej procedury dla szybkiego
przyjmowania takich aktów. 4. Celem niniejszego wniosku jest ujednolicenie
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 z dnia 15
marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących
przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)[3]. Nowe
rozporządzenie zastąpi włączone do niego akty[4]; niniejszy wniosek
całkowicie zachowuje treść ujednolicanych aktów, zbiera je
więc jedynie razem, dokonując tylko takich formalnych zmian, jakie
wynikają z samego zadania ujednolicenia. 5. Wniosek w sprawie ujednolicenia
został sporządzony na podstawie wstępnej konsolidacji, w 22
językach urzędowych, rozporządzenia (WE) nr 562/2006
i aktów je zmieniających, przygotowanej przez Urząd
Publikacji Unii Europejskiej za pomocą systemu przetwarzania danych.
Tam, gdzie artykułom nadano nowe numery, korelacja pomiędzy
starą i nową numeracją została określona w tabeli
zawartej w załączniku X do ujednoliconego rozporządzenia. ê 562/2006
(dostosowany) 2015/0006 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie unijnego kodeksu zasad
regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny
Schengen) (tekst jednolity) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat Ö o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej Õ, w
szczególności jego art. Ö 77 ust. 2 lit.
b) i e) Õ, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[5], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: ê (1) Rozporządzenie (WE) nr
562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady[6]
zostało kilkakrotnie znacząco zmienione[7]. Dla zachowania
przejrzystości i zrozumiałości należy je ujednolicić. ê 562/2006 motyw 1 (dostosowany) (2) Przyjęcie, na podstawie
art. Ö 77 ust. 2 lit.
b) i e) Õ Traktatu Ö o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej (TFUE) Õ, środków
zmierzających do zapewnienia braku Ö jakiejkolwiek Õ kontroli osób
przekraczających granice wewnętrzne stanowi część celu
Unii polegającego na stworzeniu obszaru bez granic wewnętrznych, na
którym zapewniony jest swobodny przepływ osób, zgodnie z postanowieniem
art. Ö 26 ust. 2
TFUE Õ. ê 562/2006 motyw 2 (dostosowany) (3) Zgodnie z art. Ö 67 ust. 2
TFUE Õ stworzeniu obszaru,
na którym osoby mogą swobodnie się przemieszczać, powinny
towarzyszyć inne środki. Środkiem takim jest wspólna polityka
przekraczania granic zewnętrznych przewidziana w art. Ö 77 ust. 1 lit.
b) TFUE Õ. ê 562/2006 motyw
3 (dostosowany) (4) Wspólne środki w zakresie
przekraczania przez osoby granic wewnętrznych oraz kontroli na granicach
zewnętrznych powinny odzwierciedlać dorobek Schengen
włączony w ramy Unii Europejskiej, w szczególności odpowiednie
postanowienia Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca
1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu,
Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego
znoszenia kontroli na wspólnych granicach[8]
i Wspólnego podręcznika[9]. ê 562/2006 motyw
5 (dostosowany) (5) Wspólne zasady przepływu
osób przez granice nie podważają prawa ani nie wpływają na
prawo do swobodnego przemieszczania się, z którego korzystają
obywatele Unii i członkowie ich rodzin, jak również obywatele
państw trzecich i członkowie ich rodzin, którzy na mocy
porozumień pomiędzy Ö Unią Õ i jej państwami
członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami trzecimi, z
drugiej strony, korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się
równoważnego prawu obywateli Unii. ê 562/2006 motyw
6 (6) Kontrola graniczna leży
w interesie nie tylko państwa członkowskiego, na którego granicach
zewnętrznych jest ona dokonywana, ale w interesie wszystkich państw członkowskich,
które zniosły kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych.
Kontrola graniczna powinna pomagać w zwalczaniu nielegalnej imigracji i
handlu ludźmi oraz zapobieganiu wszelkim zagrożeniom dla
bezpieczeństwa wewnętrznego, porządku publicznego, zdrowia
publicznego i stosunków międzynarodowych państw członkowskich. ê 562/2006 motyw
7 (7) Odprawa graniczna powinna
być dokonywana w sposób zapewniający pełne poszanowanie
godności osoby ludzkiej. Kontrola graniczna powinna być
przeprowadzana profesjonalnie i z zachowaniem szacunku oraz powinna być
proporcjonalna do założonych celów. ê 562/2006 motyw
8 (dostosowany)
81/2009 motyw 1 (dostosowany) (8) Kontrola graniczna obejmuje
nie tylko odprawę osób na przejściach granicznych i ochronę
granicy pomiędzy tymi przejściami granicznymi, ale również
analizę ryzyka dla bezpieczeństwa wewnętrznego i analizę
zagrożeń, które mogą wpłynąć na
bezpieczeństwo granic zewnętrznych. W związku z tym konieczne
jest określenie warunków, kryteriów i szczegółowych zasad
regulujących odprawę na przejściach granicznych i ochronę Ö granicy Õ, w tym kontrole
w systemie informacyjnym Schengen Ö (SIS) Õ. ê 610/2013 motyw
9 (dostosowany) (9) Ö Należy
ustanowić Õ zasady obliczania
dozwolonej długości pobytu krótkotrwałego w Unii. Jasne, proste
i zharmonizowane zasady we wszystkich aktach prawnych dotyczących tej
kwestii przyniosłyby pożytek zarówno podróżnym, jak i organom
granicznym i wizowym. ê 81/2009 motyw 4
(dostosowany) (10) Ponieważ jedynie
sprawdzanie odcisków palców może dać pewność, że osoba
zamierzająca wjechać do strefy Schengen jest osobą, której
została wydana wiza, należy ustanowić przepis dotyczący stosowania
na granicach zewnętrznych Ö wizowego
systemu informacyjnego (VIS) określonego rozporządzeniem Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 767/2008[10] Õ. ê 81/2009 motyw 5
(dostosowany) (11) W celu weryfikacji, czy
spełnione są warunki wjazdu dla obywateli państw trzecich
określone w Ö niniejszym Õ rozporządzeniu,
oraz w celu odpowiedniego wypełniania powierzonych zadań
straż graniczna powinna wykorzystywać wszelkie niezbędne
dostępne informacje, w tym dane, które mogą być
przeglądane w VIS. ê 81/2009 motyw 6 (12) Aby zapobiec omijaniu
przejść granicznych, na których stosowany jest VIS, oraz
zagwarantować pełną efektywność VIS, szczególnie
niezbędne jest zharmonizowane korzystanie z tego systemu
w trakcie kontroli wjazdowej na granicach zewnętrznych. ê 81/2009 motyw 7 (13) Ponieważ w przypadku
kolejnych wniosków wizowych dane biometryczne należy ponownie
wykorzystać i kopiować z pierwszego wniosku
znajdującego się w VIS, stosowanie VIS podczas kontroli
wjazdowej na granicach zewnętrznych powinno być obowiązkowe. ê 81/2009 motyw 8 (14) Stosowanie VIS powinno
prowadzić do systematycznych sprawdzeń w VIS za pomocą
numeru naklejki wizowej łącznie z weryfikacją odcisków
palców. Biorąc jednak pod uwagę ewentualny wpływ takich
sprawdzeń na czas oczekiwania w przejściach granicznych,
w okresie przejściowym, w drodze odstępstwa, powinno
być możliwe, w ściśle określonych
okolicznościach, przeglądanie w VIS bez systematycznej
weryfikacji odcisków palców. Państwa członkowskie powinny
zapewnić, aby odstępstwo to było stosowane jedynie wtedy, gdy
są spełnione warunki do stosowania takiego odstępstwa,
a czas trwania i częstotliwość jego stosowania
ograniczone były do niezbędnego minimum na poszczególnych
przejściach granicznych. ê 562/2006 motyw
9 (dostosowany) (15) Ö Powinno
być możliwe Õ uproszczenie odpraw
na granicach zewnętrznych w przypadku wystąpienia
wyjątkowych i nieprzewidzianych okoliczności w celu uniknięcia
nadmiernego czasu oczekiwania na przejściach granicznych. Systematyczne
stemplowanie dokumentów obywateli państw trzecich pozostaje
obowiązkowe w przypadku uproszczenia odpraw granicznych.
Ostemplowanie umożliwia bezsprzeczne ustalenie daty i miejsca
przekroczenia granicy, bez konieczności badania w każdym przypadku,
czy zostały zastosowane wszystkie wymagane środki kontrolne
dotyczące dokumentu podróży. ê 562/2006 motyw
10 (dostosowany) (16) W celu ograniczenia czasu
oczekiwania osób korzystających z Ö unijnego Õ prawa do swobodnego
przemieszczania się powinno zapewnić się, o ile pozwalają
na to warunki, odrębne pasy ruchu na przejściach granicznych,
oznakowane za pomocą jednolitych oznaczeń we wszystkich państwach
członkowskich. W międzynarodowych portach lotniczych powinno
zapewnić się odrębne pasy ruchu. Państwa członkowskie
powinny rozważyć utworzenie odrębnych pasów ruchu na morskich i
lądowych przejściach granicznych, jeżeli jest to uznane za
właściwe i jeżeli pozwalają na to warunki lokalne. ê 562/2006 motyw
11 (17) Państwa członkowskie
powinny zapewnić, aby procedury kontroli na granicach zewnętrznych
nie stanowiły istotnej przeszkody dla handlu oraz wymiany społecznej
i kulturalnej. W tym celu państwa członkowskie powinny
rozmieścić odpowiednią liczbę personelu i odpowiednie zasoby. ê 562/2006 motyw
12 (18) Państwa członkowskie
powinny wyznaczyć służbę lub służby krajowe
odpowiedzialne za zadania w zakresie kontroli granicznej zgodnie z ich prawem
krajowym. W przypadku gdy odpowiedzialność ta w danym państwie
członkowskim spoczywa na więcej niż jednej służbie,
między służbami tymi powinna być prowadzona
ścisła i stała współpraca. ê 562/2006 motyw
13 (dostosowany) (19) Zarządzaniem
współpracą operacyjną i pomocą w zakresie kontroli
granicznej pomiędzy państwami członkowskimi i ich koordynacją
powinna zajmować się Europejska Agencja Zarządzania
Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw
Członkowskich Ö (zwana dalej „Frontex”) Õ ustanowiona
rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2004[11]. ê 562/2006 motyw
14 (dostosowany) (20) Niniejsze rozporządzenie
pozostaje bez uszczerbku dla kontroli przeprowadzanych w ramach ogólnych
uprawnień policyjnych i kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanych w
stosunku do osób, takich samych jak kontrole przeprowadzane w przypadku
lotów krajowych, możliwości przeprowadzania przez państwa członkowskie
wyjątkowych kontroli bagażu zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG)
nr 3925/91[12],
oraz prawa krajowego dotyczącego posiadania dokumentów podróży lub
tożsamości lub wymogu, aby osoby powiadamiały organy o swojej
obecności na terytorium danego państwa członkowskiego. ê 562/2006 motyw
16 (21) Na obszarze, na którym
możliwy jest swobodny przepływ osób, przywracanie kontroli granicznej
na granicach wewnętrznych powinno pozostać wyjątkiem. Nie
powinno się przeprowadzać kontroli granicznej lub nakładać
formalności jedynie z powodu przekraczania takiej granicy. ê 1051/2013 motyw
1 (22) Utworzenie obszaru, na którym
zapewniony jest swobodny przepływ osób przez granice wewnętrzne, jest
jednym z głównych osiągnięć Unii. Na takim obszarze bez
wewnętrznej kontroli granicznej konieczne jest wspólne reagowanie na
sytuacje, które w znacznym stopniu wpływają na porządek
publiczny lub bezpieczeństwo wewnętrzne tego obszaru, jego
części albo jednego lub większej liczby państw członkowskich,
poprzez stworzenie możliwości tymczasowego przywracania
wewnętrznej kontroli granicznej w wyjątkowych okolicznościach,
lecz bez uszczerbku dla zasady swobodnego przepływu osób. Biorąc pod
uwagę wpływ, jaki takie ostateczne środki mogą
wywierać na wszystkie osoby mające prawo przemieszczania się w
obrębie tego obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej, należy
określić warunki i procedury dotyczące przywracania tych środków,
by sprawić, że mają one charakter wyjątkowy oraz że
przestrzegana jest zasada proporcjonalności. Zakres i czas trwania przywrócenia
tych środków powinien zostać ograniczony do absolutnego minimum
niezbędnego do zareagowania na poważne zagrożenie dla
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego. ê 1051/2013 motyw
2 (dostosowany) (23) Ponieważ tymczasowe przywrócenie
kontroli na granicach wewnętrznych wpływa na swobodę
przepływu osób, każda decyzja o przywróceniu takiej kontroli powinna
być podejmowana zgodnie ze wspólnie ustalonymi kryteriami i powinna
być odpowiednio podawana do wiadomości Komisji lub zalecana przez
instytucję Unii. W każdym razie przywracanie wewnętrznej
kontroli granicznej powinno pozostać wyjątkiem i powinno mieć
miejsce wyłącznie jako ostateczność, w ściśle
ograniczonym zakresie i na ograniczony okres, w oparciu o konkretne, obiektywne
kryteria i o ocenę konieczności zastosowania tego środka, które
należy kontrolować na szczeblu Unii. W przypadkach gdy poważne
zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa
wewnętrznego wymaga natychmiastowego działania, państwa
członkowskie powinny mieć możliwość przywrócenia
kontroli granicznej na swoich granicach wewnętrznych na okres nie
dłuższy niż dziesięć dni. Ewentualne
przedłużenie tego okresu musi podlegać monitorowaniu na szczeblu
Unii. ê 1051/2013 motyw
3 (24) Konieczność i proporcjonalność
przywrócenia wewnętrznej kontroli granicznej powinna być
rozważana w świetle zagrożenia porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego uzasadniającego potrzebę
takiego przywrócenia; należy również rozważyć wykorzystanie
alternatywnych środków na poziomie krajowym lub unijnym lub na obydwu tych
poziomach, jak również wpływ takiej kontroli na swobodę
przepływu osób w obrębie obszaru bez wewnętrznej kontroli
granicznej. ê 1051/2013 motyw
4 (25) Przywrócenie wewnętrznej
kontroli granicznej może wyjątkowo być konieczne w przypadku
poważnego zagrożenia porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego na poziomie obszaru bez wewnętrznej
kontroli granicznej lub na poziomie krajowym, w szczególności w
następstwie ataków terrorystycznych lub groźby takich ataków, lub z
powodu zagrożeń stwarzanych przez przestępczość
zorganizowaną. ê 1051/2013 motyw
5 (26) Migracji ani przekraczania
granic zewnętrznych przez dużą liczbę obywateli państw
trzecich nie powinno się uznawać per se za zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego. ê 1051/2013 motyw
6 (27) Zgodnie z orzecznictwem
Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odstępstwo od
podstawowej zasady swobody przepływu osób należy interpretować
ściśle, koncepcja porządku publicznego zakłada zaś
istnienie rzeczywistego, obecnego i dostatecznie poważnego zagrożenia
dla jednego z podstawowych interesów społeczeństwa. ê 1051/2013 motyw
7 (28) W oparciu o zebrane dotychczas
doświadczenia w odniesieniu do funkcjonowania obszaru bez wewnętrznej
kontroli granicznej oraz aby pomóc zapewnić konsekwentne stosowanie
dorobku Schengen, Komisja może sporządzić wytyczne
dotyczące przywracania wewnętrznej kontroli granicznej,
obejmujące zarówno przypadki wymagające tymczasowego zastosowania
takiego środka, jak i przypadki, w których konieczne jest
natychmiastowe działanie. Wytyczne te powinny zawierać wyraźne
wskaźniki służące ułatwieniu stwierdzenia, jakie
okoliczności mogłyby stanowić poważne zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego. ê 1051/2013 motyw
8 (dostosowany) (29) W przypadku gdy w sprawozdaniu
z oceny sporządzonym na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr
1053/2013[13]
stwierdzone zostaną poważne niedociągnięcia w prowadzeniu
kontroli na granicach zewnętrznych oraz aby zapewnić przestrzeganie
zaleceń przyjętych na podstawie tego rozporządzenia, Komisji
powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze umożliwiające
zalecenie ocenianemu państwu członkowskiemu podjęcia pewnych
środków szczególnych, takich jak rozmieszczenie zespołów europejskiej
straży granicznej, przedłożenie planów strategicznych lub – Ö w
ostateczności i wziąwszy pod uwagę Õ powagę
sytuacji – zamknięcie konkretnego przejścia granicznego.
Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011[14]. W świetle art. 2
ust. 2 lit. b) ppkt (iii) tego rozporządzenia zastosowanie ma procedura
sprawdzająca. ê 1051/2013 motyw
9 (dostosowany) (30) Tymczasowe przywrócenie
kontroli granicznych na niektórych granicach wewnętrznych Ö w trybie Õ procedury
szczególnej na szczeblu Unii może także być uzasadnione w
wyjątkowych okolicznościach i jako środek ostateczny, gdy ogólne
funkcjonowanie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej jest
zagrożone w wyniku utrzymujących się poważnych
niedociągnięć związanych z Ö kontrolą Õ granic
zewnętrznych, stwierdzonych w toku rygorystycznego procesu oceny zgodnie
z art. 14 i 15 rozporządzenia (UE) nr 1053/2013, o ile
okoliczności te stanowiłyby poważne zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w obrębie
tego obszaru lub jego części. Taka szczególna procedura tymczasowego
przywracania kontroli granicznych na niektórych granicach wewnętrznych
może zostać uruchomiona na tych samych warunkach także w wyniku
poważnego zaniedbania obowiązków przez oceniane państwo
członkowskie. Z uwagi na politycznie drażliwy charakter
przywracania kontroli na niektórych granicach wewnętrznych, które dotyka
kwestii krajowych uprawnień wykonawczych i egzekucyjnych
dotyczących wewnętrznej kontroli granicznej, uprawnienia wykonawcze
do przyjmowania zaleceń Ö w trybie Õ tej szczególnej
procedury na szczeblu Unii powinny zostać przyznane Radzie,
stanowiącej na podstawie wniosku Komisji. ê 1051/2013 motyw
10 (dostosowany) (31) Przed przyjęciem takiego
zalecenia w sprawie tymczasowego przywrócenia wewnętrznych kontroli
granicznych na niektórych granicach wewnętrznych należy
dokładnie i w porę zbadać możliwość zastosowania
środków ukierunkowanych na rozwiązanie źródłowych
problemów, w tym możliwość pomocy takich organów lub jednostek organizacyjnych
Unii, jak Frontex lub Europejski Urząd Policji (zwany dalej „Europol”)
ustanowiony decyzją Rady 2009/371/WSiSW[15], oraz wykorzystania
technicznych lub finansowych środków wsparcia na szczeblu krajowym lub
unijnym lub na obydwu tych szczeblach. W przypadku wykrycia poważnego
niedociągnięcia Komisja powinna mieć możliwość
udzielenia środków wsparcia finansowego w celu wspomożenia danego
państwa członkowskiego. Ponadto każde zalecenie Komisji i Rady
powinno być oparte na uzasadnionych informacjach. ê 1051/2013 motyw
11 (32) Komisja powinna mieć
możliwość przyjmowania aktów wykonawczych mających
natychmiastowe zastosowanie, w należycie uzasadnionych przypadkach gdy
ze względu na potrzebę przedłużenia kontroli na
granicach wewnętrznych wymaga tego pilny charakter sprawy. ê 1051/2013 motyw
12 (dostosowany) (33) Sprawozdania z ocen oraz
zalecenia, o których mowa w art. 14 i 15 rozporządzenia (UE) nr
1053/2013, powinny stanowić podstawę uruchamiania środków
szczególnych w przypadku wystąpienia poważnych niedociągnięć
związanych z kontrolami na granicach zewnętrznych oraz
podstawę stosowania szczególnej procedury w przypadku
wystąpienia wyjątkowych okoliczności przewidzianych w niniejszym
rozporządzeniu, a zagrażających ogólnemu funkcjonowaniu obszaru
bez wewnętrznej kontroli granicznej. Państwa członkowskie i
Komisja Ö powinny Õ wspólnie dokonywać
regularnych, obiektywnych i bezstronnych ocen w celu zweryfikowania, czy
niniejsze rozporządzenie jest stosowane prawidłowo, a Komisja
koordynuje te oceny w ścisłej współpracy z państwami
członkowskimi. Na mechanizm oceny Ö powinny Õ składać
się następujące elementy: roczne i wieloletnie programy oceny,
zapowiedziane i niezapowiedziane wizyty na miejscu przeprowadzane przez niewielki
zespół składający się z przedstawicieli Komisji oraz z
ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie, sprawozdania z
wynikiem ocen przyjmowane przez Komisję, zalecenia co do działań
naprawczych przyjmowane przez Radę na podstawie wniosku Komisji,
odpowiednie działania następcze, odpowiednie monitorowanie oraz
odpowiednia sprawozdawczość. ê 610/2013 motyw
11 (dostosowany) (34) Należy przekazać
Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu
do przyjmowania dodatkowych środków dotyczących ochrony, a także
zmian w załącznikach do Ö niniejszego Õ rozporządzenia.
Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła
stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując
i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić
jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. ê 562/2006 motyw
20 (35) Niniejsze rozporządzenie
nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad uznanych w szczególności
w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Powinno ono być stosowane
zgodnie ze zobowiązaniami państw członkowskich w zakresie
ochrony międzynarodowej i zasady non-refoulement. ê 562/2006 motyw
21 (dostosowany) (36) Na zasadzie odstępstwa od
art. Ö 355 TFUE Õ niniejsze
rozporządzenie stosuje się jedynie do tych terytoriów Francji i
Niderlandów, które znajdują w Europie. Nie wpływa ono na ustalenia
szczególne stosowane do Ceuty i Melilli, określone w Umowie w sprawie
przystąpienia Królestwa Hiszpanii do Konwencji wykonawczej do Układu
z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r[16]. ê 562/2006 motyw
22 (dostosowany) (37) Zgodnie z art. 1 i 2
Protokołu Ö nr 22 Õ w sprawie stanowiska
Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej Ö (TUE) Õ i Ö TFUE Õ, Dania nie
uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim
związana, ani Ö go nie stosuje Õ. Ö Ponieważ Õ niniejsze
rozporządzenie Ö stanowi
rozwinięcie przepisów Õ dorobku Schengen,
zgodnie z art. 4 Ö tego Õ protokołu Dania
powinna podjąć w terminie sześciu miesięcy Ö po
przyjęciu przez Radę Õ niniejszego
rozporządzenia decyzję, czy dokona jego transpozycji do swojego prawa
krajowego. ê 562/2006 motyw
23 (dostosowany) (38) W odniesieniu do Islandii i
Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie
postanowień dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę
Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii
dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzenie w
życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen[17], Ö które
wchodzą w zakres Õ obszaru, o którym
mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE[18]. ê 562/2006 motyw
25 (dostosowany) (39) W odniesieniu do Szwajcarii
niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie postanowień dorobku
Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską,
Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia
Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój
dorobku Schengen, Ö które
wchodzą w zakres Õ obszaru, o którym
mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z
art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE[19]. ê 1051/2013 motyw
19 (40) W odniesieniu do
Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów
dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią
Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską
i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa
Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą
Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej
włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen[20],
które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1
lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3
decyzji Rady 2011/350/UE[21]. ê 562/2006 motyw
27 (dostosowany) (41) Niniejsze rozporządzenie
stanowi rozwinięcie Ö przepisów Õ dorobku Schengen, Ö które nie
mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa Õ zgodnie
z decyzją Rady 2000/365/WE[22].
Ö Zjednoczone
Królestwo Õ nie uczestniczy w związku
z tym w jego przyjęciu i nie jest Ö nim
związane, ani go nie stosuje Õ. ê 562/2006 motyw
28 (dostosowany) (42) Niniejsze rozporządzenie
stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, Ö które nie
mają zastosowania do Õ Irlandii zgodnie z
decyzją Rady 2002/192/WE[23].
Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest Ö nim
związana, ani go nie stosuje Õ. ê 562/2006 motyw
29 (dostosowany) (43) Ö W odniesieniu
do Bułgarii, Chorwacji, Cypru i Rumunii, Õ art. 1 Ö akapit pierwszy Õ, art. 6 ust. 5 lit.
a), tytuł III oraz przepisy tytułu II i załączników odnoszące
się do Ö SIS i do VIS Õ stanowią
przepisy oparte na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związane w
rozumieniu Ö odpowiednio Õ art. 3 ust. 2 Aktu
przystąpienia z 2003 r., Ö art. 4 ust. 2
Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 2 Aktu
przystąpienia z 2011 r. Õ, ê 562/2006
(dostosowany) PRZYJMUJĄ NINIEJSZE
ROZPORZĄDZENIE: TYTUŁ I PRZEPISY OGÓLNE Artykuł 1 Przedmiot i zasady Niniejsze rozporządzenie przewiduje brak
kontroli granicznej osób przekraczających granice wewnętrzne
pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Ö Określa Õ ono zasady
regulujące kontrolę graniczną osób przekraczających granice
zewnętrzne państw członkowskich Unii Europejskiej. Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszego rozporządzenia
stosuje się następujące definicje: 1) „granice wewnętrzne”
oznaczają: a) wspólne granice lądowe państw członkowskich,
w tym granice na rzekach i jeziorach; b) porty lotnicze państw członkowskich
przeznaczone do lotów wewnętrznych; ê 610/2013
art. 1 pkt 1 lit. a) c) porty morskie, rzeczne i porty na
jeziorach państw członkowskich służące do regularnych
wewnętrznych połączeń promowych; ê 562/2006 2) „granice zewnętrzne” oznaczają
granice lądowe, w tym granice na rzekach i jeziorach, oraz granice
morskie państw członkowskich, a także ich porty lotnicze, porty
rzeczne, porty morskie i porty na jeziorach, pod warunkiem że nie
stanowią one granic wewnętrznych; 3) „lot wewnętrzny” oznacza
każdy lot wyłącznie z terytorium państwa członkowskiego
lub na jego terytorium, bez lądowania na terytorium państwa
trzeciego; ê 610/2013 art. 1
pkt 1 lit. b) 4) „regularne wewnętrzne
połączenia promowe” oznacza każde połączenie promowe
między dwoma tymi samymi portami, lub większą ich liczbą,
usytuowanymi na terytorium państw członkowskich, bez zawijania do
portów poza terytorium państw członkowskich i obejmujące
transport pasażerów i pojazdów zgodnie z opublikowanym
rozkładem rejsów; ê 610/2013 art. 1
pkt 1 lit. c) 5) „osoby korzystające z prawa do
swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii” oznacza: ê 562/2006
(dostosowany) è1 610/2013 art. 1 pkt 1 lit. c) è2 610/2013 art. 1 pkt 1 lit. d) a) obywateli Unii w rozumieniu è1 art.
20 ust. 1 ç Ö TFUE Õ oraz obywateli
państw trzecich będących członkami rodziny obywatela Unii
korzystającego z prawa do swobodnego przemieszczania się, do
których stosuje się dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady[24]; b) obywateli państw trzecich i
członków ich rodzin, niezależnie od ich obywatelstwa, którzy na mocy
porozumień pomiędzy è1 Unią ç i jej państwami
członkowskimi, z jednej strony, a tymi państwami trzecimi z drugiej
strony, korzystają z takich samych praw do swobodnego przemieszczania
się jak obywatele Unii; 6) „obywatel państwa trzeciego”
oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii
w rozumieniu è2 art.
20 ust. 1 ç Ö TFUE Õ oraz która nie jest
objęta pkt 5 niniejszego artykułu; 7) „osoba, wobec której dokonano wpisu
do celów odmowy wjazdu” oznacza każdego obywatela państwa trzeciego,
wobec którego dokonano wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen (zwanym
dalej „SIS”) zgodnie z art. 24 i 26 rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady[25]
i do celów określonych w tych artykułach; 8) „przejście graniczne” oznacza
każde przejście graniczne wyznaczone przez właściwe organy
do celów przekraczania granic zewnętrznych; ê 610/2013 art. 1
pkt 1 lit. e) 9) „wspólnie prowadzone przejście
graniczne” oznacza każde przejście graniczne usytuowane na terytorium
państwa członkowskiego albo na terytorium państwa trzeciego, na
którym to przejściu straż graniczna państwa członkowskiego
i straż graniczna państwa trzeciego przeprowadzają
następujące po sobie kontrole wyjazdu i wjazdu zgodnie ze swoim
prawem krajowym oraz na podstawie umowy dwustronnej; ê 562/2006 10) „kontrola graniczna” oznacza
wszystkie działania podejmowane na granicy zgodnie z niniejszym
rozporządzeniem i do celów w nim określonych, wyłącznie
w odpowiedzi na zamiar przekroczenia tej granicy lub na akt jej
przekroczenia, bez względu na wszelkie inne okoliczności,
składające się z odprawy granicznej oraz ochrony granicy; 11) „odprawa graniczna” oznacza czynności
kontrolne przeprowadzane na przejściach granicznych w celu
zapewnienia, że można zezwolić na wjazd osób, w tym ich
środków transportu oraz przedmiotów będących w ich posiadaniu,
na terytorium państw członkowskich lub można zezwolić na
opuszczenie przez nie tego terytorium; 12) „ochrona granicy” oznacza
ochronę granic pomiędzy przejściami granicznymi oraz
ochronę przejść granicznych poza ustalonymi godzinami otwarcia w
celu uniemożliwienia uniknięcia przez osoby odprawy granicznej i
zniechęcenia ich do tego; 13) „kontrola drugiej linii” oznacza
szczegółową odprawę, która może zostać przeprowadzona
w odpowiednim miejscu, innym niż miejsce, w którym dokonywana jest odprawa
wszystkich osób (pierwsza linia); 14) „straż graniczna” oznacza
każdego funkcjonariusza publicznego wyznaczonego zgodnie z prawem krajowym
do pełnienia obowiązków służbowych na przejściu
granicznym lub na odcinku granicy, lub w bezpośrednim sąsiedztwie tej
granicy, który realizuje zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i prawem
krajowym zadania w zakresie kontroli granicznej; 15) „przewoźnik” oznacza
każdą osobę fizyczną lub prawną, która z tytułu
wykonywanego zawodu zajmuje się transportem osób; ê 610/2013 art. 1
pkt 1 lit. f) 16) „dokument pobytowy” oznacza: a) wszystkie dokumenty pobytowe wydane przez
państwa członkowskie zgodnie z jednolitym wzorem określonym w
rozporządzeniu Rady (WE) nr 1030/2002[26] oraz karty pobytowe
wydane zgodnie z dyrektywą 2004/38/WE; b) wszystkie inne dokumenty wydane przez
państwo członkowskie obywatelom państw trzecich
uprawniające do pobytu na jego terytorium, które zostały
zgłoszone, a następnie opublikowane zgodnie z art. 39, z wyjątkiem: (i) dokumentów tymczasowych ważnych do
momentu rozpatrzenia pierwszego wniosku o wydanie dokumentu pobytowego, o
którym mowa w lit. a), lub wniosku o nadanie statusu uchodźcy, oraz (ii) wiz wydanych przez państwo
członkowskie zgodnie z jednolitym formularzem określonym w
rozporządzeniu Rady (WE) nr 1683/95[27]; ê 562/2006
(dostosowany) 17) „statek wycieczkowy” oznacza statek
kursujący po określonej trasie, zgodnie z uprzednio
przyjętym planem, który Ö obejmuje Õ program turystyczny
w różnych portach i który zwykle nie zabiera pasażerów ani nie
pozwala pasażerom na zejście na ląd w trakcie podróży; 18) „żegluga rekreacyjna” oznacza
korzystanie z pływających jednostek rekreacyjnych w celach
sportowych lub turystycznych; 19) „rybołówstwo przybrzeżne”
oznacza połowy prowadzone za pomocą statków powracających
codziennie lub w ciągu 36 godzin do portu znajdującego się
na terytorium państwa członkowskiego bez wchodzenia do portu
znajdującego się w państwie trzecim; ê 610/2013 art. 1
pkt 1 lit. g) 20) „pracownik zatrudniony na
urządzeniach oddalonych od brzegu” oznacza osobę, która pracuje na
instalacji morskiej umiejscowionej na wodach terytorialnych lub na obszarze
wyłącznej gospodarczej eksploatacji morskiej państwa
członkowskiego, zgodnie z definicją określoną przez
międzynarodowe prawo morskie, i która powraca regularnie drogą
morską lub lotniczą na terytorium państw członkowskich; ê 562/2006 21) „zagrożenie dla zdrowia
publicznego” oznacza każdą chorobę mogącą
przerodzić się w epidemię według definicji Międzynarodowych
przepisów zdrowotnych Światowej Organizacji Zdrowia lub inną
chorobę zakaźną lub zakaźną chorobę
pasożytniczą, jeżeli są one objęte przepisami
dotyczącymi ochrony, mającymi zastosowanie do obywateli państw
członkowskich. Artykuł 3 Zakres stosowania Niniejsze rozporządzenie stosuje się
do każdej osoby przekraczającej granice wewnętrzne lub
zewnętrzne państw członkowskich, bez uszczerbku dla: ê 610/2013 art. 1
pkt 2 a) praw osób korzystających z
prawa do swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii; ê 562/2006 b) praw uchodźców i osób
ubiegających się o ochronę międzynarodową, w szczególności
w odniesieniu do zasady non-refoulement. ê 610/2013 art. 1
pkt 3 Artykuł 4 Prawa podstawowe Stosując niniejsze rozporządzenie,
państwa członkowskie w pełni przestrzegają odpowiednich
przepisów prawa Unii, w tym Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej
dalej „Kartą praw podstawowych”), prawa międzynarodowego, w tym
Konwencji dotyczącej statusu uchodźców sporządzonej w Genewie w
dniu 28 lipca 1951 r. (zwanej dalej „konwencją genewską”),
zobowiązań związanych z dostępem do ochrony
międzynarodowej, w szczególności zasady non-refoulement, oraz
praw podstawowych. Zgodnie z zasadami ogólnymi prawa Unii decyzje na podstawie
niniejszego rozporządzenia podejmuje się w sposób indywidualny. ê 562/2006 TYTUŁ II GRANICE ZEWNĘTRZNE ROZDZIAŁ I Przekraczanie granic zewnętrznych i
warunki wjazdu Artykuł 5 Przekraczanie
granic zewnętrznych 1. Przekraczanie granic zewnętrznych
dozwolone jest jedynie na przejściach granicznych i w ustalonych
godzinach ich otwarcia. Na przejściach granicznych, które nie są
czynne całą dobę, udostępnia się widoczne informacje o
godzinach ich otwarcia. Państwa członkowskie przekazują
Komisji wykaz swoich przejść granicznych zgodnie z art. 39. ê 610/2013 art. 1
pkt 4 2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 można
dopuścić wyjątki od obowiązku przekraczania granic
zewnętrznych jedynie na przejściach granicznych i w ustalonych
godzinach ich otwarcia: a) dla osób lub grup osób – w przypadku
gdy istnieje szczególny wymóg sporadycznego przekraczania granic zewnętrznych
poza przejściami granicznymi lub poza ustalonymi godzinami ich otwarcia –
pod warunkiem że posiadają zezwolenia wymagane na mocy prawa
krajowego oraz że nie zachodzi sprzeczność z interesem
porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego państw
członkowskich. Państwa członkowskie mogą dokonać
szczegółowych ustaleń w umowach dwustronnych. Ogólne wyjątki
przewidziane przez prawo krajowe i umowy dwustronne zgłasza się
Komisji zgodnie z art. 39; b) dla osób lub grup osób w przypadku
nieprzewidzianej sytuacji wyjątkowej; c) zgodnie z przepisami szczególnymi
zawartymi w art. 19 i 20 w związku z załącznikami VI i VII. ê 562/2006 3. Bez uszczerbku dla wyjątków, o których
mowa w ust. 2, lub dla swoich zobowiązań w zakresie ochrony
międzynarodowej, państwa członkowskie wprowadzają sankcje,
zgodnie z ich prawem krajowym, za niedozwolone przekraczanie granic
zewnętrznych w miejscach innych niż przejścia graniczne lub
w godzinach innych niż ustalone godziny otwarcia. Sankcje te są
skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Artykuł 6 Warunki wjazdu obywateli państw
trzecich ê 610/2013
art. 1 pkt 5 lit. a) 1. W przypadku planowanego pobytu na
terytorium państw członkowskich nieprzekraczającego 90 dni w
każdym okresie 180-dniowym, co oznacza wzięcie pod uwagę okresu
180-dniowego poprzedzającego każdy z dni pobytu, warunki wjazdu
obywateli państw trzecich są następujące: a) posiadają oni ważny
dokument podróży uprawniający posiadacza do przekroczenia
granicy i spełniający następujące kryteria: (i) jest on ważny przez przynajmniej
trzy miesiące po planowanej dacie wyjazdu z terytorium państw
członkowskich; w uzasadnionych pilnych przypadkach kryterium to może
zostać pominięte, (ii) został wydany w okresie ostatnich
10 lat; ê 265/2010 art. 2
pkt 1 b) posiadają oni ważną
wizę, jeżeli jest ona wymagana zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001[28], chyba że
posiadają ważny dokument pobytowy lub ważną wizę
długoterminową; ê 562/2006 c) uzasadnią cel i warunki planowanego
pobytu oraz posiadają wystarczające środki utrzymania, zarówno
na czas trwania planowanego pobytu, jak i na powrót do ich państwa
pochodzenia lub na tranzyt do państwa trzeciego, co do którego istnieje
pewność, że uzyskają zezwolenie na wjazd na jego
terytorium, lub jeżeli mają możliwość uzyskania takich
środków zgodnie z prawem; d) nie są osobami, wobec których
dokonano wpisu do celów odmowy wjazdu w SIS; e) nie są uważani za
stanowiących zagrożenie dla porządku publicznego,
bezpieczeństwa wewnętrznego, zdrowia publicznego lub stosunków
międzynarodowych żadnego z państw członkowskich, a w
szczególności nie dokonano wobec nich, na tej samej podstawie, wpisu do
celów odmowy wjazdu w krajowych bazach danych państw członkowskich. ê 610/2013 art. 1
pkt 5 lit. b) 2. Do celów wykonania ust. 1 za datę
wjazdu uważa się pierwszy dzień pobytu na terytorium
państw członkowskich, a datę wyjazdu liczy się jako ostatni
dzień pobytu na terytorium państw członkowskich. W obliczeniach
długości pobytu na terytorium państw członkowskich nie
uwzględnia się okresów pobytu dozwolonych na mocy zezwolenia na pobyt
lub wizy długoterminowej. ê 562/2006 3. Niewyczerpujący wykaz dokumentów
uzupełniających, których okazania straż graniczna może
wymagać od obywateli państw trzecich w celu weryfikacji
spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. c), jest zawarty w
załączniku I. 4. Środki utrzymania ocenia się
stosownie do długości i celu pobytu oraz w stosunku do średnich
kosztów taniego wyżywienia i zakwaterowania w danym państwie członkowskim
lub danych państwach członkowskich pomnożonych przez liczbę
dni pobytu. Ustalane przez państwa członkowskie
kwoty referencyjne są przekazywane Komisji zgodnie z art. 39. Podstawę do oceny, czy środki
utrzymania są wystarczające, może stanowić gotówka, czeki
podróżne i karty kredytowe znajdujące się w posiadaniu obywatela
państwa trzeciego. Oświadczenia o sponsorowaniu, jeżeli takie
oświadczenia są przewidziane przez prawo krajowe, oraz listy
gwarancyjne od osób przyjmujących, określone przez prawo krajowe,
w przypadku gdy obywatel państwa trzeciego zatrzymuje się u
osoby przyjmującej, mogą również stanowić dowód
dysponowania wystarczającymi środkami utrzymania. 5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1: ê 610/2013 art. 1
pkt 5 lit. c) a) obywatelom państw trzecich,
którzy nie spełniają wszystkich warunków ustanowionych w ust. 1,
jednakże posiadają dokument pobytowy lub wizę
długoterminową, zezwala się na wjazd na terytorium innych
państw członkowskich w celu tranzytu, tak aby mogli oni dotrzeć
na terytorium państwa członkowskiego, które wydało dokument
pobytowy lub wizę długoterminową, chyba że ich nazwiska
znajdują się w krajowym wykazie wpisów państwa członkowskiego,
którego granice zewnętrzne usiłują przekroczyć, a wpisowi
towarzyszy instrukcja odmowy wjazdu lub tranzytu; b) obywatelom państw trzecich,
którzy spełniają warunki ustanowione w ust. 1 z wyjątkiem
warunku ustanowionego w lit. b), którzy zgłaszają się na
granicy, można zezwolić na wjazd na terytorium państw
członkowskich, jeżeli na granicy zostanie im wydana wiza zgodnie z
art. 35 i 36 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 810/2009[29]. Państwa członkowskie
opracowują statystyki dotyczące wiz wydawanych na granicy
zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 810/2009 i
załącznikiem XII do tego rozporządzenia. ê 562/2006 Jeżeli zamieszczenie wizy w
dokumencie nie jest możliwe, wizę zamieszcza się wyjątkowo
na oddzielnej karcie załączonej do dokumentu. W takim przypadku stosuje
się jednolity wzór formularza, na którym umieszcza się wizę,
określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 333/2002[30]; c) obywatele państw trzecich,
którzy nie spełniają jednego lub więcej warunków ustanowionych w
ust. 1, mogą uzyskać zezwolenie państwa członkowskiego
na wjazd na jego terytorium ze względów humanitarnych, ze
względu na interes narodowy lub zobowiązania międzynarodowe. W
przypadku gdy wobec danego obywatela państwa trzeciego dokonano wpisu, o
którym mowa w ust. 1 lit. d), państwo członkowskie wydające mu
zezwolenie na wjazd na swoje terytorium powiadamia o tym odpowiednio inne państwa
członkowskie. ROZDZIAŁ II Kontrola granic zewnętrznych i odmowa
wjazdu Artykuł 7 Dokonywanie odprawy granicznej ê 610/2013 art. 1
pkt 6 1. Straż graniczna podczas wykonywania
swoich obowiązków w pełni szanuje ludzką godność, w
szczególności w przypadkach, gdy ma do czynienia z osobami
wymagającymi szczególnego traktowania. ê 562/2006 Środki podjęte podczas wykonywania
zadań są proporcjonalne do celów realizowanych za pomocą
tych środków. 2. Podczas dokonywania odprawy granicznej
straż graniczna nie dyskryminuje osób ze względu na
płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub
światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub
orientację seksualną. Artykuł 8 Odprawa graniczna osób 1. Ruch graniczny na granicach
zewnętrznych podlega odprawom dokonywanym przez straż graniczną.
Odprawy dokonywane są zgodnie z niniejszym rozdziałem. Odprawom mogą podlegać również
środki transportu i przedmioty będące w posiadaniu osób
przekraczających granicę. Do przeszukań stosuje się prawo
krajowe danego państwa członkowskiego. 2. Wszystkie osoby podlegają minimalnej
odprawie mającej na celu ustalenie ich tożsamości na podstawie
okazanych dokumentów podróży. Taka minimalna odprawa obejmuje szybką
i bezpośrednią weryfikację dokumentu uprawniającego
posiadacza do przekroczenia granicy w zakresie jego ważności
oraz weryfikację obecności śladów jego sfałszowania lub
podrobienia, przy użyciu, w stosownych przypadkach, urządzeń
technicznych oraz poprzez sprawdzenie wyłącznie informacji o
skradzionych, przywłaszczonych, utraconych w inny sposób i unieważnionych
dokumentach w odpowiednich bazach danych. ê 610/2013
art. 1 pkt 7 lit. a) Minimalna odprawa, o której mowa w akapicie
pierwszym, stanowi zasadę w odniesieniu do osób korzystających z
prawa do swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii. Jednakże, wyrywkowo, podczas dokonywania
minimalnej odprawy osób korzystających z prawa do swobodnego
przemieszczania się na mocy prawa Unii, straż graniczna może
sprawdzić krajowe i europejskie bazy danych w celu potwierdzenia, że
takie osoby nie stanowią rzeczywistego, aktualnego i dostatecznie
poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego,
porządku publicznego, stosunków międzynarodowych państw
członkowskich lub zagrożenia dla zdrowia publicznego. Skutki takiego sprawdzenia nie mogą
naruszać prawa do wjazdu osób korzystających z prawa do
swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii na terytorium danego państwa
członkowskiego, określonego w dyrektywie 2004/38/WE. ê 562/2006
(dostosowany) 3. Obywatele państw trzecich
podlegają szczegółowej odprawie przy wjeździe i wyjeździe Ö w
następujący sposób Õ: a) szczegółowa odprawa przy
wjeździe obejmuje weryfikację warunków regulujących wjazd
określonych w art. 6 ust. 1, oraz, w stosownych przypadkach, dokumentów
zezwalających na pobyt i prowadzenie działalności zawodowej.
Weryfikacja dokonywana jest poprzez szczegółowe sprawdzenie
następujących elementów: (i) weryfikację posiadania przez
obywatela państwa trzeciego ważnego dokumentu uprawniającego do
przekroczenia granicy oraz, w stosownych przypadkach, wymaganej wizy lub
dokumentu pobytowego; (ii) szczegółowe sprawdzenie dokumentu
podróży pod kątem śladów sfałszowania lub podrobienia; (iii) sprawdzenie stempli wjazdu i wyjazdu w
dokumencie podróży danego obywatela państwa trzeciego w celu
weryfikacji, na podstawie porównania dat wjazdu i wyjazdu, czy osoba ta nie
przekroczyła już maksymalnego czasu dozwolonego pobytu na terytorium państw
członkowskich; (iv) weryfikację miejsca wyjazdu i
przeznaczenia danego obywatela państwa trzeciego i celu planowanego
pobytu, poprzez sprawdzenie, jeżeli jest to konieczne, odpowiednich
dokumentów uzupełniających; (v) weryfikację, czy dany obywatel
państwa trzeciego posiada wystarczające środki utrzymania na
okres i do celów planowanego pobytu, na powrót do państwa pochodzenia
lub na tranzyt do państwa trzeciego, co do którego istnieje pewność,
że uzyska zezwolenie na wjazd na jego terytorium, lub jest w stanie
uzyskać takie środki zgodnie z prawem; (vi) weryfikację, czy dany obywatel
państwa trzeciego, jego środek transportu i przewożone
przez niego przedmioty nie stanowią prawdopodobnego niebezpieczeństwa
dla porządku publicznego, bezpieczeństwa wewnętrznego, zdrowia
publicznego lub stosunków międzynarodowych któregokolwiek z państw
członkowskich. Weryfikacja taka obejmuje bezpośrednie sprawdzenie
danych osób i wpisów ich dotyczących oraz, o ile to konieczne, wpisów
dotyczących przedmiotów, zawartych w SIS i w krajowych bazach
danych, oraz ewentualne działania, jakie należy podjąć w
wyniku dokonania wpisu; ê 81/2009 art. 1
pkt 1 (dostosowany) b) jeżeli obywatel państwa
trzeciego posiada wizę, o której mowa w art. 6 ust. 1 lit. b),
szczegółowa odprawa przy wjeździe obejmuje także
weryfikację tożsamości posiadacza wizy oraz autentyczności
wizy, poprzez sprawdzenie w wizowym systemie informacyjnym (VIS) zgodnie z
art. 18 rozporządzenia (WE) nr 767/2008; c) w drodze odstępstwa Ö od lit. a) i b)
sprawdzenie w VIS można przeprowadzić we wszystkich przypadkach
tylko za pomocą numeru naklejki wizowej a wybiórczo za pomocą
numeru naklejki wizowej łącznie z weryfikacją odcisków palców Õ, jeżeli: (i) natężenie ruchu
osiągnęło taki stopień, że czas oczekiwania na
przejściu granicznym nadmiernie się wydłuża; (ii) wyczerpane zostały wszystkie zasoby
w zakresie personelu, urządzeń i organizacji; oraz (iii) z przeprowadzonej analizy ryzyka wynika,
że nie istnieje zagrożenie w odniesieniu do bezpieczeństwa
wewnętrznego ani nielegalnej imigracji. Jednakże w każdym
przypadku zaistnienia jakichkolwiek wątpliwości w odniesieniu do
tożsamości posiadacza wizy lub autentyczności wizy należy
systematycznie dokonywać sprawdzeń Ö w VIS Õ za pomocą
numeru naklejki wizowej łącznie z weryfikacją odcisków palców. Odstępstwo to może
być stosowane jedynie na danym przejściu granicznym tak długo,
jak długo spełnione są warunki Ö , o których
mowa w ppkt (i), (ii) i (iii) Õ; d) decyzja o sprawdzeniu w VIS zgodnie
z lit. c) jest podejmowana przez komendanta placówki straży granicznej na
przejściu granicznym lub na wyższym szczeblu. Zainteresowane państwo
członkowskie informuje Ö niezwłocznie Õ inne państwa
członkowskie oraz Komisję o takiej decyzji; e) każde z państw
członkowskich przekazuje raz w roku Parlamentowi Europejskiemu i Komisji
sprawozdanie ze stosowania lit. c), które zawiera liczbę obywateli
państw trzecich sprawdzonych w VIS tylko za pomocą numeru naklejki
wizowej, a także czas oczekiwania, o którym mowa w lit. c) ppkt (i); f) lit. c) oraz d) mają
zastosowanie przez okres maksimum trzech lat, rozpoczynający się trzy
lata po rozpoczęciu funkcjonowania VIS. Przed końcem drugiego roku
stosowania lit. c) oraz d) Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i
Radzie ocenę ich wdrożenia. Na podstawie tej oceny Parlament
Europejski lub Rada mogą zwrócić się do Komisji o zaproponowanie
odpowiednich zmian do niniejszego rozporządzenia; ê 562/2006
(dostosowany) è1 81/2009 art. 1 pkt 2 g) szczegółowa odprawa przy
wyjeździe obejmuje: (i) weryfikację posiadania przez
obywatela państwa trzeciego dokumentu uprawniającego do przekroczenia
granicy; (ii) weryfikację dokumentu Ö podróży Õ pod kątem
śladów sfałszowania lub podrobienia; (iii) weryfikację, jeżeli jest to
możliwe, czy obywatel państwa trzeciego nie jest uznawany za
stanowiącego zagrożenie dla porządku publicznego,
bezpieczeństwa wewnętrznego lub stosunków międzynarodowych
któregokolwiek z państw członkowskich; h) obok odprawy, o której mowa w lit. g),
szczegółowa odprawa przy wyjeździe może również obejmować: (i) weryfikację, czy dana osoba posiada
ważną wizę, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z
rozporządzeniem (WE) nr 539/2001, z wyjątkiem przypadku gdy posiada
ona ważny dokument pobytowy; è1 taka
weryfikacja może obejmować sprawdzenie w VIS zgodnie z art. 18
rozporządzenia (WE) nr 767/2008; ç (ii) weryfikację, czy dana osoba nie
przekroczyła maksymalnego czasu dozwolonego pobytu na terytorium państw
członkowskich; (iii) sprawdzenie wpisów w SIS wobec osób i
przedmiotów oraz informacji w krajowych bazach danych; ê 81/2009 art. 1
pkt 3 i) w celu identyfikacji osób, które
mogą nie spełniać lub przestały spełniać warunki
wjazdu, pobytu lub zamieszkania na terytorium państw członkowskich,
możliwe jest sprawdzenie w VIS zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE)
nr 767/2008. ê 562/2006 è1 610/2013 art. 1 pkt 7 lit. b) 4. Taką szczegółową
odprawę dokonuje się w miejscu niepublicznym, jeżeli
istnieją odpowiednie pomieszczenia i jeżeli obywatel państwa
trzeciego wyrazi takie życzenie. 5. è1
Bez uszczerbku dla akapitu drugiego, obywatelom państw trzecich poddanym
szczegółowej kontroli drugiej linii udziela się informacji na
piśmie w języku, który rozumieją lub - jak można
racjonalnie przypuszczać - powinni rozumieć, lub w inny skuteczny
sposób, o celu i procedurze takiej odprawy. ç Informacje te są dostępne we
wszystkich językach urzędowych Unii i w języku(-ach)
państwa lub państw graniczących z danym państwem członkowskim
i wskazują, że obywatel państwa trzeciego może
zażądać podania nazwiska lub numeru identyfikacyjnego
funkcjonariuszy straży granicznej dokonujących szczegółowej
kontroli drugiej linii, jak również nazwy przejścia granicznego i
daty przekroczenia granicy. ê 610/2013 art. 1
pkt 7 lit. c) 6. Odprawa osoby korzystającej z prawa do
swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii jest dokonywana zgodnie
z dyrektywą 2004/38/WE. ê 562/2006
(dostosowany) 7. Szczegółowe zasady dotyczące
informacji Ö podlegających
rejestracji Õ są
określone w załączniku II. ê 610/2013 art. 1
pkt 7 lit. d) 8. W przypadkach gdy zastosowanie ma art. 5
ust. 2 lit. a) lub b), państwa członkowskie mogą również
ustanowić odstępstwa od przepisów określonych w niniejszym
artykule. ê 562/2006
(dostosowany) Artykuł 9 Uproszczenie odprawy granicznej 1. Odprawa graniczna na granicach zewnętrznych
może zostać uproszczona w następstwie wyjątkowych i
nieprzewidzianych okoliczności. Uważa się, że takie wyjątkowe
i nieprzewidziane okoliczności występują w przypadku gdy
niemożliwe do przewidzenia zdarzenia prowadzą do ruchu o takim
natężeniu, że powoduje ono nadmierne wydłużenie czasu
oczekiwania na przejściach granicznych, a wszystkie zasoby w zakresie
personelu, wyposażenia i organizacji zostały wyczerpane. 2. W przypadku uproszczenia odprawy granicznej
zgodnie z ust. 1 odprawa graniczna przy wjeździe ma z zasady
pierwszeństwo przed odprawą graniczną przy wyjeździe. Decyzja o uproszczeniu odprawy jest
podejmowana przez komendanta Ö straży
granicznej na przejściu granicznym Õ. Uproszczenie takie jest tymczasowe,
dostosowane do uzasadniających je okoliczności i wprowadzane
stopniowo. 3. Nawet w przypadku uproszczenia odprawy
straż graniczna stempluje dokumenty podróży obywateli państw
trzecich przy wjeździe i wyjeździe zgodnie z art. 11. 4. Każde państwo członkowskie
przekazuje co roku Parlamentowi Europejskiemu i Komisji sprawozdanie
dotyczące stosowania przepisów niniejszego artykułu. Artykuł 10 Oddzielne pasy ruchu i informacja na
znakach 1. Państwa członkowskie
zapewniają odrębne pasy ruchu, w szczególności na lotniczych
przejściach granicznych, w celu dokonywania odprawy osób zgodnie z art. 8.
Takie pasy ruchu są wyróżnione przy pomocy znaków z oznaczeniami
określonymi w załączniku III. Państwa członkowskie mogą
zapewnić odrębne pasy ruchu na morskich i lądowych
przejściach granicznych oraz na granicach pomiędzy państwami członkowskimi
Ö , które nie stosują Õ art. 22 w
odniesieniu do ich wspólnych granic. Znaki z oznaczeniami określonymi
w załączniku III są stosowane, jeżeli państwa członkowskie
zapewniają na tych granicach odrębne pasy ruchu. Państwa członkowskie zapewniają
wyraźne oznakowanie takich pasów ruchu, w tym w przypadku
odstąpienia od zasad korzystania z różnych pasów ruchu przewidzianym
w ust. 4, w celu zapewnienia optymalnych poziomów przepływu osób
przekraczających granicę. ê 610/2013
art. 1 pkt 8 lit. a) 2. Osoby korzystające z prawa do
swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii są uprawnione do
korzystania z pasów ruchu oznaczonych znakiem określonym w załączniku
III część A („UE, EOG, CH”). Mogą one również
korzystać z pasów ruchu oznaczonych znakiem określonym w
załączniku III część B1 („wiza niewymagana”) oraz
część B2 („wszystkie paszporty”). Obywatele państw trzecich, którzy nie
są zobowiązani do posiadania wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych
państw członkowskich zgodnie z rozporządzeniem (WE)
nr 539/2001 oraz obywatele państw trzecich, którzy posiadają
ważny dokument pobytowy lub wizę długoterminową, mogą
korzystać z pasów ruchu oznaczonych znakiem określonym w części
B1 załącznika III do niniejszego rozporządzenia („wiza
niewymagana”). Mogą oni również korzystać z pasów ruchu
oznaczonych znakiem określonym w części B2 załącznika III
do niniejszego rozporządzenia („wszystkie paszporty”). Wszystkie pozostałe osoby korzystają
z pasów ruchu oznaczonych znakiem określonym w załączniku
III część B2 („wszystkie paszporty”). Oznaczenia na znakach, o których mowa w akapicie
pierwszym, drugim i trzecim, mogą zostać przedstawione w języku
lub językach, które każde z państw członkowskich uzna
za właściwe. Zapewnienie osobnych pasów ruchu oznaczonych
znakiem określonym w załączniku III część B1
(„wiza niewymagana”) nie jest obowiązkowe. Państwa członkowskie
decydują zgodnie z potrzebami praktycznymi, czy wykorzystają ten
wariant oraz których przejść granicznych będzie to
dotyczyć. ê 562/2006 3. Na morskich i lądowych
przejściach granicznych państwa członkowskie mogą
wydzielić różne pasy ruchu dla pojazdów osobowych i
ciężarowych oraz autobusów za pomocą znaków
określonych w załączniku III część C. Państwa członkowskie mogą
wprowadzić zmiany oznaczeń na tych znakach, w przypadku gdy jest
to właściwe ze względu na okoliczności lokalne. 4. W przypadkach tymczasowego braku równowagi
w natężeniu ruchu na poszczególnych przejściach granicznych
właściwe organy mogą odstąpić od zasad korzystania z
różnych pasów ruchu na czas niezbędny do zlikwidowania takiego braku
równowagi. Artykuł 11 ê 610/2013 art. 1
pkt 9 lit. a) Stemplowanie dokumentów podróży ê 562/2006 1. Dokumenty podróży obywateli
państw trzecich są systematycznie stemplowane przy wjeździe i
wyjeździe. W szczególności stempel wjazdowy lub wyjazdowy zamieszcza
się w: a) dokumentach zawierających
ważną wizę, umożliwiających obywatelom państw
trzecich przekroczenie granicy; b) dokumentach
umożliwiających przekraczanie granicy obywatelom państw
trzecich, którym państwo członkowskie wydaje wizę na granicy; c) dokumentach
umożliwiających przekraczanie granicy obywatelom państw trzecich
niepodlegającym obowiązkowi wizowemu. ê 610/2013 art. 1
pkt 9 lit. b) (dostosowany) 2. Dokumenty podróży obywateli
państw trzecich, którzy są członkami rodziny obywatela Unii i do
których ma zastosowanie dyrektywa 2004/38/WE, ale którzy nie przedstawią
karty pobytowej przewidzianej w tej dyrektywie, są stemplowane przy
wjeździe i wyjeździe. Dokumenty podróży obywateli państw
trzecich, którzy są członkami rodziny obywateli państw trzecich
korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania na mocy prawa Unii,
ale którzy nie przedstawią karty pobytowej przewidzianej w dyrektywie Ö 2004/38/WE Õ, są stemplowane
przy wjeździe i wyjeździe. ê 562/2006 3. Stempla wjazdowego lub wyjazdowego nie
zamieszcza się w: a) dokumentach podróży głów
państw lub dygnitarzy, których przyjazd został oficjalnie
zapowiedziany z wyprzedzeniem drogą dyplomatyczną; b) licencjach pilotów lub certyfikatach
członków załogi samolotu; c) dokumentach podróży marynarzy,
którzy przebywają na terytorium państwa członkowskiego tylko
wtedy, kiedy przybija tam ich statek i tylko na obszarze portu, do którego
wchodzi ich statek; d) dokumentach podróży załogi
i pasażerów statków wycieczkowych, którzy nie podlegają odprawie
granicznej zgodnie z pkt 3.2.3 załącznika VI; e) dokumentach
umożliwiających przekraczanie granicy obywatelom Andory, Monako
i San Marino; ê 610/2013 art. 1
pkt 9 lit. c) f) w dokumentach podróży
załóg międzynarodowych pociągów pasażerskich i towarowych; g) w dokumentach podróży obywateli
państw trzecich, którzy przedstawią kartę pobytową
przewidzianą w dyrektywie 2004/38/WE. W drodze wyjątku, na wniosek obywatela
państwa trzeciego, można zrezygnować z zamieszczania
stempla wjazdu lub wyjazdu, jeżeli zamieszczenie stempla mogłoby
spowodować dla tej osoby poważne trudności. W takim przypadku
wjazd lub wyjazd odnotowuje się na osobnym arkuszu, podając nazwisko
i imię tej osoby oraz numer jej paszportu. Arkusz ten przekazuje się
następnie danemu obywatelowi państwa trzeciego. Właściwe
organy państw członkowskich mogą prowadzić statystyki
takich wyjątkowych przypadków i mogą przekazywać te statystyki
Komisji. ê 562/2006
(dostosowany) 4. Praktyczne ustalenia dotyczące
stemplowania określa załącznik IV. 5. W miarę możliwości obywatele
państw trzecich są informowani o obowiązku stemplowania ich
dokumentu podróży przez straż graniczną przy wjeździe i
wyjeździe, nawet jeżeli zastosowano uproszczenie odprawy zgodnie z
art. 9. Artykuł 12 Domniemanie dotyczące
spełniania warunków dotyczących czasu trwania pobytu 1. Jeżeli w dokumencie podróży
obywatela państwa trzeciego nie zamieszczono stempla wjazdu,
właściwe organy krajowe mogą domniemywać, że posiadacz
nie spełnia lub przestał spełniać obowiązujące w
danym państwie członkowskim warunki dotyczące czasu trwania
pobytu. 2. Domniemanie, o którym mowa w ust. 1,
może zostać obalone w przypadku przedstawienia przez obywatela
państwa trzeciego, za pomocą dowolnych środków, wiarygodnych
dowodów, takich jak bilety podróżne lub dowody jego obecności poza
terytorium państw członkowskich, że spełnia on warunki
dotyczące czasu trwania pobytu krótkoterminowego. W takim przypadku: a) jeżeli obywatel państwa
trzeciego znajduje się na terytorium państwa członkowskiego
stosującego w całości dorobek Schengen, właściwe
organy, zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową,
poświadczają w jego dokumencie podróży datę i miejsce
przekroczenia przez niego granicy zewnętrznej jednego z państw członkowskich
stosujących w całości dorobek Schengen; b) jeżeli obywatel państwa
trzeciego znajduje się na terytorium państwa członkowskiego,
wobec którego nie podjęto decyzji, o której mowa w art. 3 ust. 2
Aktu przystąpienia z 2003 r., Ö w art. 4 ust. 2
Aktu przystąpienia z 2005 r. i w art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia
z 2011 r., Õ właściwe
organy, zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową,
poświadczają w jego dokumencie podróży datę i miejsce
przekroczenia przez niego granicy zewnętrznej takiego państwa członkowskiego. Oprócz poświadczenia, o którym mowa w
lit. a) i b), obywatel państwa trzeciego może otrzymać
formularz, którego wzór jest określony w załączniku VIII. Państwa członkowskie przekazują
sobie wzajemnie oraz Komisji i Sekretariatowi Generalnemu Rady informacje na
temat krajowych praktyk dotyczących poświadczenia, o którym mowa
w niniejszym artykule. ê 610/2013 art. 1
pkt 10 lit. a) (dostosowany) 3. Jeżeli domniemanie, o którym mowa w
ust. 1, nie zostanie obalone, obywatel państwa trzeciego może
zostać Ö zobowiązany
do powrotu Õ zgodnie z
dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE[31] oraz zgodnie z prawem
krajowym spełniającym wymogi tej dyrektywy. ê 610/2013 art. 1
pkt 10 lit. b) 4. Odpowiednie przepisy ust. 1 i 2 stosuje
się odpowiednio w przypadku braku stempla wyjazdowego. ê 562/2006 Artykuł 13 Ochrona granicy ê 610/2013 art. 1
pkt 11 lit. a) 1. Głównym celem ochrony granicy jest
zapobieganie niedozwolonemu przekraczaniu granicy, zwalczanie
przestępczości transgranicznej oraz podejmowanie środków w stosunku
do osób, które przekroczyły granicę nielegalnie. Osoba, która
nielegalnie przekroczyła granicę i która nie ma prawa przebywać
na terytorium danego państwa członkowskiego, zostaje zatrzymana
i poddana procedurom spełniającym wymogi dyrektywy 2008/115/WE. ê 562/2006 2. W celu ochrony granicy straż graniczna
wykorzystuje posterunki stacjonarne i mobilne. Ochrona ta jest prowadzona w taki sposób, aby
zapobiec unikaniu przez osoby odprawy na przejściach granicznych oraz
aby zniechęcić je do jej unikania. 3. Ochronę pomiędzy przejściami
granicznymi prowadzi straż graniczna, której liczebność i metody
działania są dostosowywane do istniejących lub przewidywanych
czynników ryzyka i zagrożeń. Wiąże się to z
częstymi i nagłymi zmianami okresów ochrony, tak aby niedozwolone
przekraczanie granicy wiązało się zawsze z ryzykiem wykrycia. 4. Ochronę prowadzą posterunki
stacjonarne lub mobilne, wykonujące swoje zadania poprzez patrolowanie lub
stacjonowanie w miejscach znanych lub postrzeganych jako zagrożone,
a celem takiej ochrony jest zatrzymywanie osób nielegalnie
przekraczających granicę. Ochrona może również być
prowadzona za pomocą środków technicznych, w tym środków
elektronicznych. ê 610/2013 art. 1
pkt 11 lit. b) 5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia
aktów delegowanych zgodnie z art. 37, dotyczących dodatkowych środków
regulujących ochronę. ê 562/2006 Artykuł 14 Odmowa wjazdu 1. Obywatelowi państwa trzeciego, który
nie spełnia wszystkich warunków wjazdu ustanowionych w art. 6 ust. 1 i
który nie należy do żadnej z kategorii osób, o których mowa w art.
6 ust. 5, odmawia się wjazdu na terytorium państw członkowskich.
Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania szczególnych przepisów
dotyczących prawa do azylu i ochrony międzynarodowej lub wydawania
długoterminowych wiz pobytowych. 2. Odmowa wjazdu może nastąpić
wyłącznie w drodze uzasadnionej decyzji podającej dokładne
przyczyny odmowy. Decyzja jest podejmowana przez organ do tego upoważniony
na mocy prawa krajowego. Decyzja ta wywiera skutek natychmiastowy. Uzasadniona decyzja podająca
dokładne przyczyny odmowy wydawana jest w formie standardowego formularza,
określonego w załączniku V część B, wypełnionego
przez organ upoważniony na mocy prawa krajowego do odmowy wjazdu.
Wypełniony standardowy formularz jest wręczany danemu obywatelowi
państwa trzeciego, który potwierdza otrzymanie decyzji o odmowie wjazdu
przy użyciu tego formularza. 3. Osobom, którym odmówiono wjazdu,
przysługuje prawo odwołania od decyzji. Postępowanie
odwoławcze jest prowadzone zgodnie z prawem krajowym. Obywatelowi
państwa trzeciego udostępnia się również pisemną
informację dotyczącą punktów kontaktowych dysponujących
informacjami na temat przedstawicieli uprawnionych do działania w
imieniu obywatela państwa trzeciego zgodnie z prawem krajowym. Złożenie takiego odwołania nie
ma skutku zawieszającego w stosunku do decyzji o odmowie wjazdu. Bez uszczerbku dla odszkodowania przyznanego
zgodnie z prawem krajowym, obywatel państwa trzeciego jest uprawniony do
uzyskania korekty przez państwo członkowskie, które odmówiło
wjazdu, anulowanego stempla wjazdu i innych anulowanych lub dodanych wpisów,
które zostały wprowadzone, jeżeli w wyniku postępowania
odwoławczego stwierdzono, że decyzja o odmowie wjazdu była
nieuzasadniona. 4. Straż graniczna zapewnia, aby obywatel
państwa trzeciego, któremu odmówiono wjazdu, nie wjechał na
terytorium tego państwa członkowskiego. ê 610/2013 art. 1
pkt 12 5. Państwa członkowskie
gromadzą statystyki dotyczące liczby osób, którym odmówiono wjazdu,
przyczyn odmowy, obywatelstwa osób, którym odmówiono wjazdu, oraz rodzaju
granicy (lądowa, powietrzna lub morska), na której odmówiono im wjazdu,
oraz przekazują je corocznie Komisji (Eurostatowi) zgodnie z
rozporządzeniem (WE) nr 862/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady[32]. ê 562/2006 6. Szczegółowe zasady dotyczące
odmowy wjazdu wymienione są w załączniku V część
A. ROZDZIAŁ III Personel i zasoby do celów kontroli
granicznej i współpraca pomiędzy państwami członkowskimi Artykuł 15 Personel i zasoby do celów kontroli
granicznej Państwa członkowskie
rozmieszczają odpowiedni personel i zasoby w ilości dostatecznej dla
przeprowadzania kontroli granicznej na granicach zewnętrznych, zgodnie z
art. 7–14, w sposób zapewniający skuteczny, wysoki i jednolity poziom
kontroli na ich granicach zewnętrznych. Artykuł 16 Przeprowadzanie kontroli 1. Kontrolę graniczną, o której mowa
w art. 7–14, przeprowadza straż graniczna zgodnie z przepisami
niniejszego rozporządzenia i z prawem krajowym. W trakcie przeprowadzania tej kontroli
granicznej uprawnienia do wszczęcia postępowania karnego nadane
straży granicznej prawem krajowym i niewchodzące w zakres
niniejszego rozporządzenia pozostają nienaruszone. ê 610/2013 art. 1
pkt 13 (dostosowany) Państwa członkowskie
zapewniają, aby straż graniczną stanowili wyspecjalizowani
i odpowiednio przeszkoleni specjaliści, uwzględniając
wspólne podstawowe programy szkoleń dla funkcjonariuszy straży
granicznej ustanowione i opracowane przez Europejską Agencję Zarządzania
Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Ö Granicach Państw
Członkowskich (zwaną dalej „Agencją”) Õ ustanowioną na
mocy rozporządzenia (WE) nr 2007/2004. Programy szkoleń
obejmują specjalne szkolenia służące ujawnieniu
zdarzeń z udziałem osób wymagających szczególnego traktowania,
takich jak małoletni bez opieki oraz ofiary handlu ludźmi i
postępowania w takich sytuacjach. Państwa członkowskie, przy
wsparciu Agencji, zachęcają funkcjonariuszy straży granicznej do
nauki języków niezbędnych do wykonywania ich zadań. ê 562/2006
(dostosowany) 2. Państwa członkowskie
przekazują Komisji wykaz służb krajowych właściwych
w zakresie kontroli granicznej na mocy ich prawa krajowego zgodnie z art.
39. 3. W celu skutecznego kontrolowania granic
każde państwo członkowskie zapewnia ścisłą
i stałą współpracę pomiędzy swoimi
służbami krajowymi właściwymi w zakresie kontroli granicznej. Artykuł 17 Współpraca
pomiędzy państwami członkowskimi 1. Państwa
członkowskie udzielają sobie wzajemnego wsparcia i utrzymują
ścisłą i stałą współpracę w celu skutecznej
realizacji kontroli granicznej zgodnie z art. 7–16. Wymieniają one
między sobą wszystkie istotne informacje. 2. Współpracę operacyjną
pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie zarządzania
granicami zewnętrznymi koordynuje Agencja. 3. Bez uszczerbku dla uprawnień Agencji, państwa
członkowskie mogą kontynuować współpracę
operacyjną z innymi państwami członkowskimi lub państwami
trzecimi na granicach zewnętrznych, w tym wymianę oficerów
łącznikowych, jeżeli współpraca taka stanowi
uzupełnienie działania Agencji. Państwa członkowskie
powstrzymują się od wszelkich działań, które mogłyby
zagrozić funkcjonowaniu Agencji lub osiągnięciu jej celów. Państwa członkowskie informują
Agencję o współpracy operacyjnej, o której mowa w akapicie
pierwszym. 4. Państwa członkowskie
zapewniają szkolenia w zakresie zasad kontroli granicznej, jak
również praw podstawowych. W tym względzie należy wziąć
pod uwagę wspólne normy w zakresie szkoleń, ustanowione i
rozwinięte przez Agencję. Artykuł 18 Wspólna kontrola 1. Państwa członkowskie, które nie
stosują art. 22 Ö na swoich Õ wspólnych granicach
lądowych, mogą do daty rozpoczęcia stosowania tego artykułu
wspólnie kontrolować te wspólne granice, w którym to przypadku
można zatrzymać osobę do celów dokonywania odpraw
wjazdowych i wyjazdowych tylko jeden raz, bez uszczerbku dla indywidualnej
odpowiedzialności państw członkowskich wynikającej z art.
7–14. W tym celu państwa członkowskie
mogą zawierać między sobą umowy dwustronne. 2. Państwa członkowskie
informują Komisję o wszelkich ustaleniach podjętych zgodnie
z ust. 1. ROZDZIAŁ IV Szczegółowe zasady odprawy granicznej Artykuł 19 Szczegółowe zasady dla
różnych rodzajów granic oraz różnych środków transportu
wykorzystywanych do przekraczania granic zewnętrznych Szczegółowe zasady zawarte w załączniku
VI stosuje się do odprawy dokonywanej na różnych rodzajach
granic i w różnych środkach transportu wykorzystywanych do przekraczania
przejść granicznych. ê 610/2013 art. 1
pkt 14 Te szczegółowe zasady mogą
zawierać odstępstwa od art. 5 i 6 oraz art. 8–14. ê 562/2006 Artykuł 20 Szczegółowe zasady odprawy
określonych kategorii osób 1. Szczegółowe zasady zawarte w załączniku
VII stosuje się do odprawy następujących kategorii osób: a) szefów państw i członków
ich delegacji; b) pilotów samolotów i innych
członków załogi; c) marynarzy; d) posiadaczy paszportów
dyplomatycznych, urzędowych lub służbowych oraz członków
organizacji międzynarodowych; e) pracowników transgranicznych; f) małoletnich; ê 610/2013
art. 1 pkt 15 lit. a) g) służb ratowniczych, policji,
straży pożarnej oraz straży granicznej; h) pracowników zatrudnionych na
urządzeniach oddalonych od brzegu. ê 610/2013 art. 1
pkt 15 lit. b) Te szczegółowe zasady mogą
zawierać odstępstwa od art. 5 i 6 oraz art. 8–14. ê 562/2006 2. Państwa członkowskie
informują Komisję o wzorach kart wydawanych przez ich ministerstwa
spraw zagranicznych akredytowanym członkom misji dyplomatycznych i przedstawicielstw
konsularnych oraz członkom ich rodzin zgodnie z art. 39. ê 1051/2013 art.
1 pkt 1 ROZDZIAŁ V Środki szczególne w przypadku
poważnych niedociągnięć związanych z kontrolą
granic zewnętrznych Artykuł 21 Środki na granicach
zewnętrznych i wsparcie Agencji 1. W przypadku gdy w sprawozdaniu z oceny
sporządzonym na podstawie art. 14 rozporządzenia (UE) nr
1053/2013 zostaną wskazane poważne niedociągnięcia w przeprowadzaniu
kontroli na granicach zewnętrznych oraz by zapewnić przestrzeganie
zaleceń, o których mowa w art. 15 tego rozporządzenia, Komisja
może zalecić, w drodze aktu wykonawczego, by oceniane państwo
członkowskie wprowadziło pewne środki szczególne, wśród
których mogą się znaleźć jeden z poniższych
środków lub obydwa: a) rozpoczęcie rozmieszczania
zespołów europejskiej straży granicznej zgodnie z rozporządzeniem
(WE) nr 2007/2004; b) przedłożenie Agencji, w
celu zasięgnięcia jej opinii, swoich planów strategicznych opartych
na analizie ryzyka, w tym informacji o rozmieszczeniu personelu i sprzętu. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie
z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust.
2. 2. Komisja regularnie informuje komitet
utworzony na podstawie art. 38 ust. 1 o postępach we wdrażaniu
środków, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz o ich
wpływie na wskazane niedociągnięcia. Komisja przekazuje informacje o tym także
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 3. W przypadku gdy w sprawozdaniu z oceny, o
którym mowa w ust. 1, stwierdzono, że oceniane państwo
członkowskie poważnie zaniedbuje swoje obowiązki i musi w
związku z tym przedłożyć sprawozdanie z realizacji
stosownego planu działań w terminie trzech miesięcy zgodnie z
art. 16 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1053/2013, i jeśli po
upływie tego terminu Komisja stwierdzi, że sytuacja ta się
utrzymuje, może wszcząć procedurę przewidzianą w art.
29 niniejszego rozporządzenia, o ile spełnione zostały ku temu
wszystkie warunki. ê 562/2006
(dostosowany) TYTUŁ III GRANICE WEWNĘTRZNE ROZDZIAŁ I Ö Brak Õ kontroli granicznej na granicach wewnętrznych Artykuł 22 Przekraczanie granic wewnętrznych Granice wewnętrzne mogą być
przekraczane w każdym miejscu bez dokonywania odprawy granicznej osób
niezależnie od ich obywatelstwa. Artykuł 23 Odprawa na terytorium Ö Brak Õ kontroli granicznej
na granicach wewnętrznych nie wpływa na: a) wykonywanie uprawnień
policyjnych przez właściwe organy państw członkowskich na
mocy prawa krajowego, o ile wykonywanie tych uprawnień nie ma skutku
równoważnego z odprawą graniczną; ma to zastosowanie
również do obszarów przygranicznych. W rozumieniu zdania pierwszego
wykonywanie uprawnień policyjnych nie może być w
szczególności uznawane za równoważne dokonywaniu odprawy granicznej,
jeżeli środki policyjne: (i) nie mają na celu kontroli
granicznej; (ii) są oparte na informacjach i
doświadczeniu policyjnym o charakterze ogólnym, dotyczących
potencjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego i
mają na celu w szczególności walkę z
przestępczością transgraniczną; (iii) są opracowywane i stosowane w
sposób zdecydowanie odróżniający je od rutynowej odprawy
osób na granicach zewnętrznych; (iv) są przeprowadzane na podstawie
kontroli wyrywkowej; b) kontrolę bezpieczeństwa
osób przeprowadzaną w portach i na lotniskach przez właściwe
organy na mocy prawa każdego państwa członkowskiego przez
funkcjonariuszy portu lub lotniska lub przewoźników, pod warunkiem że
kontrola tego typu przeprowadzana jest również w stosunku do osób
podróżujących po terytorium danego państwa członkowskiego; c) możliwość
ustanowienia przez państwo członkowskie przepisów o obowiązku
posiadania lub posiadania przy sobie papierów i dokumentów; ê 610/2013 art. 1
pkt 16 (dostosowany) d) możliwość
określenia w przepisach przez państwo członkowskie
obowiązku zgłaszania przez obywateli państw trzecich ich
obecności na jego terytorium zgodnie z postanowieniami art. 22 Ö Konwencji
wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.
między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki
Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia
kontroli na wspólnych granicach Õ (zwanej dalej „konwencją
z Schengen”). ê 562/2006 Artykuł 24 Usuwanie przeszkód w ruchu na
drogowych przejściach granicznych na granicach wewnętrznych Państwa członkowskie usuwają
wszelkie przeszkody dla płynności ruchu przez drogowe przejścia
graniczne na granicach wewnętrznych, w szczególności ograniczenia
prędkości, które nie są oparte wyłącznie na
względach bezpieczeństwa drogowego. Jednocześnie państwa członkowskie
są przygotowane do zapewnienia obiektów i urządzeń
potrzebnych do dokonywania odprawy na wypadek przywrócenia kontroli na granicach
wewnętrznych. ROZDZIAŁ II Tymczasowe przywrócenie kontroli granicznej
na granicach wewnętrznych ê 1051/2013 art.
1 pkt 2 (dostosowany) Artykuł 25 Ogólne ramy tymczasowego przywracania
kontroli granicznej na granicach wewnętrznych 1. Gdy na obszarze bez wewnętrznej
kontroli granicznej zaistnieje poważne zagrożenie porządku
publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w danym państwie
członkowskim, to państwo członkowskie może w drodze
wyjątku przywrócić kontrolę graniczną na wszystkich
lub poszczególnych odcinkach swoich granic wewnętrznych na ograniczony
okres, nie dłuższy niż 30 dni, lub na okres przewidywalnego
istnienia tego poważnego zagrożenia, jeśli przekracza on 30 dni.
Zakres i czas trwania tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych nie przekraczają tego, co jest
ściśle niezbędne do reakcji na dane poważne zagrożenie. 2. Kontrola graniczna na granicach
wewnętrznych zostaje przywrócona jedynie jako ostateczność
i zgodnie z art. 27, 28 i 29. Kryteria, o których mowa odpowiednio
w art. 26 i 30, są uwzględniane w każdym przypadku,
gdy rozważana jest decyzja o przywróceniu kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych zgodnie z, odpowiednio, art. 27, 28 lub 29. 3. Jeżeli poważne zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w danym
państwie członkowskim utrzymuje się przez okres
dłuższy niż okres, o którym mowa w ust. 1 niniejszego
artykułu, dane państwo członkowskie może
przedłużać kontrolę graniczną na swoich granicach
wewnętrznych po uwzględnieniu kryteriów, o których mowa w
art. 26, oraz zgodnie z art. 27, w oparciu o te same przesłanki jak
te, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i przy
uwzględnieniu wszelkich nowych elementów, na odnawialne okresy nie
dłuższe niż 30 dni. 4. Okres przywrócenia kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych, obejmujący przedłużenia
wynikające z ust. 3 niniejszego artykułu, nie może
przekraczać łącznie sześciu miesięcy. W przypadku
wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych, o których mowa w art. 29,
ten łączny okres można przedłużyć maksymalnie do
dwóch lat, zgodnie z ust. 1 tego artykułu. Artykuł 26 Kryteria dotyczące tymczasowego
przywracania kontroli granicznej na granicach wewnętrznych Gdy państwo członkowskie postanowi,
jako ostateczność, tymczasowo przywrócić kontrolę na co
najmniej jednej granicy wewnętrznej lub na co najmniej jednym jej odcinku
lub postanowi przedłużyć okres takiego przywrócenia kontroli
granicznej zgodnie z art. 25 lub art. 28 ust. 1, ocenia ono stopień, w
jakim środek ten może zażegnać zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego, oraz
proporcjonalność tego środka w stosunku do zagrożenia.
Dokonując tej oceny, państwo członkowskie bierze pod uwagę
w szczególności następujące przesłanki: a) prawdopodobne skutki zagrożenia
swojego porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego, w
tym zagrożenia wynikającego z ataków terrorystycznych lub groźby
takich ataków, jak również zagrożenia stwarzanego przez
przestępczość zorganizowaną; b) prawdopodobne skutki takiego
środka dla swobody przepływu osób w obrębie obszaru bez
wewnętrznej kontroli granicznej. Artykuł 27 Procedura tymczasowego przywracania
kontroli granicznej na granicach wewnętrznych na mocy art. 25 1. W przypadku gdy dane państwo
członkowskie planuje przywrócenie kontroli granicznej na granicach
wewnętrznych na podstawie art. 25, powiadamia ono pozostałe
państwa członkowskie i Komisję najpóźniej cztery tygodnie
przed planowanym przywróceniem kontroli lub w krótszym terminie, jeżeli
okoliczności, które spowodowały potrzebę przywrócenia kontroli
granicznej na granicach wewnętrznych, staną się znane
później niż cztery tygodnie przed planowanym przywróceniem kontroli.
W tym celu państwo członkowskie przekazuje następujące
informacje: a) powody proponowanego przywrócenia
kontroli, w tym wszystkie stosowne dane szczegółowo opisujące
zdarzenia stanowiące poważne zagrożenie jego porządku
publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego; b) zakres proponowanego przywrócenia
kontroli, wraz ze wskazaniem, którego odcinka lub których odcinków granic
wewnętrznych ma dotyczyć przywrócenie kontroli granicznej; c) nazwy dozwolonych przejść
granicznych; d) data i czas trwania planowanego
przywrócenia kontroli; e) w stosownych przypadkach -
środki, jakie mają zostać podjęte przez inne państwa
członkowskie. Powiadomienie na podstawie akapitu pierwszego
może również zostać dokonane wspólnie przez dwa państwa
członkowskie lub większą ich liczbę. W razie potrzeby Komisja może
zwrócić się do danego państwa członkowskiego lub
państw członkowskich o udzielenie dodatkowych informacji. 2. Informacje, o których mowa w ust. 1,
są przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie równocześnie
z przekazaniem ich innym państwom członkowskim i Komisji zgodnie z
tym ustępem. 3. Państwo członkowskie
dokonujące powiadomienia na podstawie ust. 1 może, w razie potrzeby i
zgodnie z prawem krajowym, podjąć decyzję o utajnieniu
części informacji. Takie utajnienie nie uniemożliwia Komisji
udostępnienia tych informacji Parlamentowi Europejskiemu. Przekazanie
informacji i dokumentów oraz obchodzenie się z dokumentami
przekazywanymi Parlamentowi Europejskiemu na podstawie niniejszego
artykułu musi być zgodne z przepisami dotyczącymi przekazywania
informacji niejawnych i obchodzenia się z nimi, które
obowiązują w stosunkach między Parlamentem Europejskim i
Komisją. 4. Po powiadomieniu przez państwo
członkowskie zgodnie z ust. 1 oraz z myślą o konsultacjach
przewidzianych w ust. 5 Komisja lub pozostałe państwa
członkowskie mogą, bez uszczerbku dla art. 72 Ö TFUE Õ, wydać
opinię. Jeżeli Komisja na podstawie informacji
zawartych w powiadomieniu lub jakichkolwiek informacji dodatkowych, jakie
otrzymała, ma wątpliwości dotyczące konieczności lub
proporcjonalności planowanego przywrócenia kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych lub jeżeli uważa, że właściwa
byłaby konsultacja na temat pewnego aspektu powiadomienia, wydaje ona
stosowną opinię. 5. Informacje, o których mowa w ust. 1, oraz
opinia Komisji lub państwa członkowskiego wydana na podstawie ust. 4
stanowią przedmiot konsultacji, w tym, w stosownych przypadkach,
wspólnych spotkań między państwem członkowskim
planującym przywrócić kontrolę graniczną na granicach
wewnętrznych, pozostałymi państwami członkowskimi,
zwłaszcza państwami bezpośrednio dotkniętymi takimi
środkami, oraz Komisją w celu zorganizowania, w stosownych
przypadkach, wzajemnej współpracy między państwami
członkowskimi oraz zbadania proporcjonalności środków w stosunku
do zdarzeń stanowiących podstawę przywrócenia kontroli
granicznej, a także zagrożenia porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego. 6. Konsultacje, o których mowa w ust. 5,
odbywają się co najmniej dziesięć dni przed datą
planowanego przywrócenia kontroli granicznej. Artykuł 28 Procedura
szczególna w przypadkach wymagających natychmiastowego działania 1. Jeśli poważne zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w państwie
członkowskim wymaga podjęcia natychmiastowego działania, dane
państwo członkowskie może wyjątkowo i w trybie
natychmiastowym przywrócić kontrolę graniczną na granicach
wewnętrznych, na ograniczony okres nieprzekraczający dziesięciu
dni. 2. Przywracając kontrolę
graniczną na granicach wewnętrznych dane państwo
członkowskie powiadamia o tym równocześnie odpowiednio pozostałe
państwa członkowskie i Komisję oraz przekazuje informacje, o
których mowa w art. 27 ust. 1, i przedstawia powody zastosowania procedury
określonej w niniejszym artykule. Komisja może natychmiast po otrzymaniu
powiadomienia zasięgnąć opinii pozostałych państw
członkowskich. 3. Jeżeli poważne zagrożenie
porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego utrzymuje
się po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1, dane państwo
członkowskie może zdecydować o przedłużeniu kontroli
granicznej na granicach wewnętrznych na odnawialne okresy do 20 dni.
Dokonując tego, dane państwo członkowskie uwzględnia
kryteria, o których mowa w art. 26, w tym zaktualizowaną ocenę
konieczności i proporcjonalności tego środka, oraz wszelkie
nowe okoliczności. W przypadku takiego przedłużenia
odpowiednie zastosowanie ma art. 27 ust. 4 i 5, a konsultacje
odbywają się niezwłocznie po powiadomieniu Komisji i państw
członkowskich o decyzji o przedłużeniu. 4. Bez uszczerbku dla art. 25 ust. 4 okres
przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych,
obejmujący okres początkowy, o którym mowa w ust. 1 Ö niniejszego
artykułu Õ, i kolejne
przedłużenia na podstawie ust. 3 Ö niniejszego
artykułu Õ, nie przekracza
łącznie dwóch miesięcy. 5. Komisja niezwłocznie informuje
Parlament Europejski o powiadomieniach dokonanych na podstawie niniejszego
artykułu. Artykuł 29 Procedura szczególna w przypadku
wystąpienia wyjątkowych okoliczności zagrażających
ogólnemu funkcjonowaniu obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej 1. W wyjątkowych okolicznościach,
gdy ogólne funkcjonowanie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej jest
zagrożone w wyniku utrzymujących się poważnych
niedociągnięć związanych z kontrolą na granicach zewnętrznych,
o czym mowa w art. 21, i w zakresie, w jakim okoliczności
te stwarzają poważne zagrożenie porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli
granicznej lub na częściach tego obszaru, państwa
członkowskie mogą przywrócić kontrolę graniczną
na granicach wewnętrznych zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu
na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. Okres
ten może zostać przedłużony, nie więcej niż trzy
razy, o kolejne okresy nie dłuższe niż sześć
miesięcy, jeśli te wyjątkowe okoliczności nadal się
utrzymują. 2. W ostateczności i w celu ochrony
wspólnych interesów na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej, gdy
wszelkie inne środki, w szczególności te, o których mowa w art. 21
ust. 1, nie są w stanie skutecznie zażegnać stwierdzonego
poważnego zagrożenia, Rada może zalecić, by jedno
państwo członkowskie lub większa ich liczba podjęły
decyzję o przywróceniu kontroli granicznych na całej
długości swoich granic wewnętrznych lub na ich określonych
odcinkach. Zalecenie Rady oparte jest na wniosku Komisji. Państwa
członkowskie mogą zwrócić się do Komisji o
przedłożenie Radzie takiego wniosku w sprawie zalecenia. W swoim zaleceniu Rada wskazuje przynajmniej
te informacje, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. a)-e). Rada może zalecić
przedłużenie kontroli granicznej zgodnie z warunkami i procedurami
określonymi w niniejszym artykule. Zanim państwo członkowskie przywróci
kontrolę graniczną na całej długości swoich granic
wewnętrznych lub na ich określonych odcinkach na mocy niniejszego
ustępu, powiadamia odpowiednio pozostałe państwa członkowskie,
Parlament Europejski i Komisję. 3. Jeżeli państwo członkowskie
nie wykonuje zalecenia, o którym mowa w ust. 2, niezwłocznie informuje ono
Komisję na piśmie o powodach takiego niewykonania. W takim przypadku Komisja przedstawia
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym ocenia powody
zgłoszone przez dane państwo członkowskie oraz skutki dla
ochrony wspólnych interesów na obszarze bez wewnętrznej kontroli
granicznej. 4. Jeśli należycie uzasadnia to
pilny charakter sprawy, w sytuacjach w których okoliczności
powodujące konieczność przedłużenia kontroli
granicznej na granicach wewnętrznych zgodnie z ust. 2 stają się
znane mniej niż 10 dni przed końcem poprzedniego okresu przywrócenia
kontroli, Komisja może przyjąć zgodnie z procedurą, o
której mowa w art. 38 ust. 3, wszelkie niezbędne zalecenia w drodze aktów
wykonawczych mających natychmiastowe zastosowanie. W terminie 14 dni od
przyjęcia takich zaleceń Komisja przedkłada Radzie wniosek w
sprawie zalecenia zgodnie z ust. 2 Ö niniejszego
artykułu Õ. 5. Niniejszy artykuł nie narusza
środków, które mogą zostać przyjęte przez państwa
członkowskie na podstawie art. 25, 27 i 28 w przypadku poważnego
zagrożenia porządku publicznego lub bezpieczeństwa
wewnętrznego. Artykuł 30 Kryteria tymczasowego przywracania
kontroli granicznej na granicach wewnętrznych w przypadku
wystąpienia wyjątkowych okoliczności zagrażających
ogólnemu funkcjonowaniu obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej 1. Gdy w ostateczności i zgodnie z art. 29
ust. 2 Rada zaleci tymczasowe przywrócenie kontroli granicznej na co najmniej
jednej granicy wewnętrznej lub na co najmniej jednym jej odcinku, ocenia
ona stopień, w jakim taki środek może odpowiednio
zażegnać zagrożenie porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli
granicznej, i ocenia proporcjonalność środka w stosunku do zagrożenia.
Ocena ta opiera się na szczegółowych informacjach dostarczonych przez
dane państwo członkowskie lub państwa członkowskie oraz
przez Komisję, a także wszelkich innych istotnych informacjach, w tym
informacjach uzyskanych na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu.
Dokonując takiej oceny, uwzględnia się w szczególności
następujące kwestie: a) dostępność
technicznych lub finansowych środków wsparcia, z których skorzystano lub
można skorzystać na szczeblu krajowym lub unijnym lub na obydwu tych
szczeblach, w tym wsparcia ze strony organów lub jednostek organizacyjnych
Unii, takich jak Agencja, Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie
Azylu, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 439/2010[33]
lub Europejski Urząd Policji (zwany dalej „Europol”), ustanowiony decyzją 2009/371/WSiSW,
oraz zakres, w jakim środki te mogą przyczynić się
odpowiednio do zażegnania zagrożenia porządku publicznego lub
bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli
granicznej; b) bieżące i prawdopodobne
przyszłe skutki poważnych niedociągnięć w odniesieniu
do kontroli na granicach zewnętrznych, stwierdzonych w ramach ocen
przeprowadzanych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1053/2013, oraz
zakres, w jakim niedociągnięcia te stanowią poważne
zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa
wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej; c) prawdopodobne skutki przywrócenia
kontroli granicznej na granicach wewnętrznych dla swobody przepływu
osób w obrębie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej. 2. Przed przyjęciem wniosku w sprawie
zalecenia Rady zgodnie z art. 29 ust. 2 Komisja może: a) zwrócić się do państw
członkowskich, Agencji, Europolu lub innych organów lub jednostek
organizacyjnych Unii o dalsze informacje; b) przeprowadzić wizyty kontrolne
na miejscu przy wsparciu ekspertów z państw członkowskich i Agencji,
Europolu lub wszelkich innych właściwych organów lub jednostek
organizacyjnych Unii, aby uzyskać lub sprawdzić informacje
mające znaczenie dla tego zalecenia. Artykuł 31 Informowanie
Parlamentu Europejskiego i Rady Komisja i dane
państwo członkowskie lub państwa członkowskie jak
najszybciej informują Parlament Europejski i Radę o zaistnieniu
wszelkich okoliczności, które mogą spowodować zastosowanie art. 21
i art. 25–30. ê 562/2006 Artykuł 32 Przepisy mające zastosowanie w
przypadku przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych W przypadku przywrócenia kontroli granicznej
na granicach wewnętrznych stosuje się odpowiednio właściwe
przepisy tytułu II. ê 1051/2013 art.
1 pkt 3 Artykuł 33 Sprawozdanie z przywrócenia kontroli
granicznej na granicach wewnętrznych W ciągu czterech tygodni po zniesieniu
kontroli granicznej na granicach wewnętrznych państwo
członkowskie, które prowadziło kontrole graniczne na granicach
wewnętrznych, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji
sprawozdanie z przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych,
przedstawiające w szczególności ocenę wstępną i
przestrzeganie kryteriów, o których mowa w art. 26, 28 i 30, prowadzenie
kontroli, praktyczną współpracę z sąsiednimi państwami
członkowskimi, wynikające z kontroli skutki dla swobody
przepływu osób, skuteczność przywrócenia kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych, łącznie z oceną ex post
proporcjonalności przywrócenia kontroli granicznej. Komisja może wydać opinię w
sprawie tej przeprowadzonej ex post oceny tymczasowego przywrócenia
kontroli granicznej na co najmniej jednej granicy wewnętrznej lub jej
części. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu
i Radzie przynajmniej raz w roku sprawozdanie na temat funkcjonowania obszaru
bez wewnętrznej kontroli granicznej. Sprawozdanie zawiera wykaz wszystkich
podjętych w danym roku decyzji o przywróceniu kontroli granicznej na
granicach wewnętrznych. Artykuł 34 Informowanie opinii publicznej Komisja i dane państwo członkowskie
w skoordynowany sposób informują opinię publiczną o decyzji
o przywróceniu kontroli granicznej na granicach wewnętrznych,
wskazując w szczególności datę rozpoczęcia i
zakończenia stosowania tego środka, o ile nie istnieją
nadrzędne przesłanki związane z bezpieczeństwem, aby tego
nie robić. ê 562/2006 Artykuł 35 Poufność Na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego
pozostałe państwa członkowskie, Parlament Europejski i Komisja
przestrzegają poufności informacji dostarczonych w związku
z przywróceniem i przedłużeniem kontroli granicznej oraz
sprawozdaniem sporządzonym na podstawie art. 33. TYTUŁ IV PRZEPISY KOŃCOWE ê 610/2013 art. 1
pkt 17 Artykuł 36 Zmiany w załącznikach Komisja jest uprawniona do przyjęcia
aktów delegowanych zgodnie z art. 37, dotyczących zmian
załączników III, IV i VIII. ê 610/2013 art. 1
pkt 18 (dostosowany) Artykuł 37 Wykonywanie
przekazanych uprawnień 1. Powierzenie Komisji uprawnień do
przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym
artykule. 2. Uprawnienia do przyjęcia aktów
delegowanych, o których mowa w art. 13 ust. 5 i w art. 36,
powierza się Komisji na czas nieokreślony. 3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w
art. 13 ust. 5 i art. 36, może zostać w dowolnym momencie
odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu
kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu
staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji
późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność
jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu
delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu
i Radzie. 5. Akt delegowany przyjęty na podstawie
art. 13 ust. 5 i art. 36 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament
Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy
od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed
upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały
Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten
przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu
Europejskiego lub Rady. ê 1051/2013 art.
1 pkt 4 Artykuł 38 Procedura komitetowa 1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten
jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 2. W przypadku odesłania do niniejszego
ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje
projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci
rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 3. W przypadku odesłania do niniejszego
ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w
związku z jego art. 5. ê 562/2006 Artykuł 39 Zgłoszenia 1. Państwa członkowskie
zgłaszają Komisji: ê 610/2013
art. 1 pkt 19 lit. a) a) wykaz dokumentów pobytowych,
oddzielnie dla dokumentów objętych zakresem art. 2 pkt 16 lit. a)
oraz dokumentów objętych zakresem art. 2 pkt 16 lit. b), wraz z wzorem
dokumentów pobytowych objętych zakresem art. 2 pkt 16 lit. b). Karty
pobytowe wydane zgodnie z dyrektywą 2004/38/WE oznacza się specjalnie
jako takie, a w odniesieniu do kart pobytowych wydanych w postaci
nieodpowiadającej jednolitemu formatowi, który jest określony w rozporządzeniu
(WE) nr 1030/2002, zgłasza się wzory tych dokumentów; ê 562/2006 b) wykaz ich przejść
granicznych; c) kwoty referencyjne wymagane do
przekroczenia ich granic zewnętrznych, ustalane co roku przez organy
krajowe; d) wykaz służb krajowych
odpowiedzialnych za kontrolę graniczną; e) wzory kart wydawanych przez
ministerstwa spraw zagranicznych; ê 610/2013 art. 1
pkt 19 lit. b) f) wyjątki
od przepisów dotyczących przekraczania granic zewnętrznych, o których
mowa w art. 5 ust. 2 lit. a); g) statystyki,
o których mowa w art. 11 ust. 3. ê 562/2006
(dostosowany) 2. Komisja udostępnia państwom członkowskim
i opinii publicznej informacje przekazane zgodnie z ust. 1 poprzez
publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, seria C,
i za pomocą innych właściwych środków. Artykuł 40 Mały ruch graniczny Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez
uszczerbku dla przepisów Ö Unii Õ dotyczących
małego ruchu granicznego oraz dla obowiązujących umów
dwustronnych o małym ruchu granicznym. Artykuł 41 Ceuta i
Melilla Przepisy niniejszego rozporządzenia nie
naruszają specjalnych przepisów mających zastosowanie do miast Ceuta
i Melilla, określonych w deklaracji Królestwa Hiszpanii w sprawie
miast Ceuta i Melilla w Akcie końcowym do Umowy w sprawie
przystąpienia Królestwa Hiszpanii do Konwencji wykonawczej do Układu
z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r[34]. Artykuł 42 Zgłaszanie informacji przez państwa
członkowskie ê 610/2013 art. 1
pkt 20 Państwa członkowskie
powiadamiają Komisję o przepisach krajowych dotyczących
art. 23 lit. c) i d), sankcjach, o których mowa w art. 5 ust. 3, oraz
umowach dwustronnych dozwolonych na mocy niniejszego rozporządzenia.
Informacje o kolejnych zmianach w tych przepisach zgłaszane są w
ciągu pięciu dni roboczych. ê 562/2006 Informacje zgłoszone przez państwa członkowskie
są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, seria
C. ê 1051/2013 art. 1
pkt 5 (dostosowany) Artykuł 43 Mechanizm oceny 1. Zgodnie z Ö Traktatami Õ i bez uszczerbku dla
ich postanowień o procedurach dotyczących naruszeń, wykonywanie
niniejszego rozporządzenia przez każde państwo członkowskie
jest oceniane za pomocą mechanizmu oceny. 2. Zasady funkcjonowania mechanizmu oceny
określono w rozporządzeniu (UE) nr 1053/2013. Zgodnie z tym
mechanizmem oceny państwa członkowskie i Komisja mają wspólnie
dokonywać regularnych, obiektywnych i bezstronnych ocen w celu
zweryfikowania, czy niniejsze rozporządzenie jest stosowane prawidłowo,
a Komisja ma koordynować te oceny w ścisłej współpracy z
państwami członkowskimi. W ramach mechanizmu każde państwo
członkowskie jest oceniane w odstępach nie dłuższych
niż pięć lat przez niewielki zespół składający
się z przedstawicieli Komisji oraz z ekspertów wyznaczonych przez
państwa członkowskie. Oceny mogą się składać z
zapowiedzianych lub niezapowiedzianych wizyt na miejscu przeprowadzanych na
granicach wewnętrznych lub zewnętrznych. Zgodnie z tym mechanizmem oceny Komisja
odpowiada za przyjmowanie wieloletnich i rocznych programów ocen oraz
sprawozdań z oceny. 3. W przypadku ewentualnych
niedociągnięć do danych państw członkowskich mogą
zostać skierowane zalecenia dotyczące działań naprawczych. Jeżeli w sprawozdaniu z oceny
przyjętym przez Komisję zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE)
nr 1053/2013 stwierdza się, że istnieją poważne
niedociągnięcia w prowadzeniu kontroli na granicach
zewnętrznych, zastosowanie mają art. 21 i 29 niniejszego
rozporządzenia. 4. Parlament Europejski i Rada otrzymują
stosowne informacje na wszystkich etapach oceny; są im także
przekazywane – zgodnie z przepisami o dokumentach niejawnych – wszelkie
stosowne dokumenty. 5. Parlament Europejski jest niezwłocznie
i w pełni informowany o wszelkich wnioskach mających na celu
zmianę lub zastąpienie przepisów rozporządzenia (UE) nr
1053/2013. ê 562/2006
(dostosowany) Artykuł 44 Uchylenie ê Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 traci
moc. Odesłania do uchylonego
rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego
rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku X. ê 562/2006
(dostosowany) Artykuł 45 Wejście w życie Niniejsze rozporządzenie wchodzi w
życie Ö dwudziestego dnia
po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Õ. Niniejsze rozporządzenie
wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w
państwach członkowskich zgodnie z Ö Traktatami Õ. Sporządzono w Brukseli W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący [1] COM(87) 868 PV. [2] Zob. załącznik 3 do części A
konkluzji. [3] Włączone do programu legislacyjnego na 2014 r. [4] Zob. załącznik IX do niniejszego wniosku. [5] Dz.U. C […] z […], s. […]. [6] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 562/2006 z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad
regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U.
L 105 z 13.4.2006, s. 1). [7] Zob. załącznik IX. [8] Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 19. [9] Dz.U. C 313 z 16.12.2002, s. 97. [10] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 767/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego
(VIS) oraz wymiany danych pomiędzy państwami członkowskimi na
temat wiz krótkoterminowych (rozporządzenie w sprawie VIS) (Dz.U. L 218 z 13.8.2008,
s. 60). [11] Rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26
października 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję
Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych
Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 349 z
25.11.2004, s. 1). [12] Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3925/91 z dnia 19
grudnia 1991 r. dotyczące zniesienia kontroli i formalności
stosowanych wobec bagażu podręcznego i w ładowni osób
odbywających lot wewnątrzwspólnotowy oraz bagażu osób
przekraczających morze wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 374 z
31.12.1991, s. 4). [13] Rozporządzenie Rady (UE) nr 1053/2013 z dnia 7
października 2013 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny i
monitorowania w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen oraz uchylenia
decyzji komitetu wykonawczego z dnia 16 września 1998 r. dotyczącej
utworzenia Stałego Komitetu ds. Oceny i Wprowadzania w Życie Dorobku
Schengen (Dz.U. L 295 z 6.11.2013, s. 27). [14] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady
ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie
wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z
28.2.2011, s. 13). [15] Decyzja Rady z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustanawiająca
Europejski Urząd Policji (Europol) (Dz.U. L 121 z 15.5.2009, s. 37). [16] Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 69. [17] Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36. [18] Decyzja Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie
niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii
Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego
włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31). [19] Decyzja Rady 2008/146/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. w
sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Umowy między Unią
Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją
Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we
wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 53 z
27.2.2008, s. 1). [20] Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 21. [21] Decyzja Rady 2011/350/UE z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie
zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią
Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją
Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia
Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską,
Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską
dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie
w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, odnoszącego się
do zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych i do przemieszczania
się osób (Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 19). [22] Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r.
dotycząca wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii
Północnej o zastosowaniu wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen
(Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43). [23] Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r.
dotycząca wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów
dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20). [24] Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich
rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium
Państw Członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr
1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG,
73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L
158 z 30.4.2004, s. 77). [25] Rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie utworzenia,
funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej
generacji (SIS II) (Dz.U. L 381 z 28.12.2006, s. 4). [26] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1030/2002 z dnia 13
czerwca 2002 r. ustanawiające jednolity wzór dokumentów pobytowych dla
obywateli państw trzecich (Dz.U. L 157 z 15.6.2002, s. 1). [27] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1683/95 z dnia 29 maja
1995 r. ustanawiające jednolity formularz wizowy (Dz.U. L 164 z 14.7.1995,
s. 1). [28] Rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca
2001 r. wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą
posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te,
których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (Dz.U. L 81 z 21.3.2001, s. 1). [29] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks
Wizowy (kodeks wizowy) (Dz.U. L 243 z 15.9.2009, s. 1). [30] Rozporządzenie Rady (WE) nr 333/2002 z dnia 18 lutego
2002 r. w sprawie jednolitego wzoru formularza, na którym umieszcza się
wizę wydawanego przez Państwo Członkowskie osobom
posiadającym dokumenty podróży, które nie są uznane przez
Państwo Członkowskie sporządzające formularz (Dz.U. L 53 z
23.2.2002, s. 4). [31] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z
dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez
państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie
przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348 z 24.12.2008,
s. 98). [32] Rozporządzenie (WE) nr 862/2007 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie statystyk Wspólnoty z
zakresu migracji i ochrony międzynarodowej oraz uchylające
rozporządzenie Rady (EWG) nr 311/76 w sprawie zestawienia statystyk
dotyczących pracowników cudzoziemców (Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 23). [33] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 439/2010 z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie utworzenia Europejskiego
Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (Dz.U. L 132 z 29.5.2010, s. 11). [34] Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 73. ê 562/2006
(dostosowany) ZAŁĄCZNIK I Dokumenty uzupełniające do
celów weryfikacji spełnienia warunków wjazdu Dokumenty uzupełniające, o których
mowa w art. 6 ust. 3, mogą obejmować: a) w odniesieniu do podróży
służbowych: (i) zaproszenie od firmy lub instytucji do
uczestnictwa w spotkaniach, konferencjach lub wydarzeniach związanych z
handlem, przemysłem lub pracą; (ii) inne dokumenty potwierdzające
istnienie stosunków handlowych lub relacji zawodowych; (iii) bilety wstępu na targi i kongresy,
w przypadku uczestnictwa w nich; b) w odniesieniu do podróży
podejmowanych w celu podjęcia nauki i innych form kształcenia: (i) zaświadczenie potwierdzające
przyjęcie przez instytucję dydaktyczną w celu uczestnictwa w
kursach zawodowych lub teoretycznych w ramach szkolenia podstawowego lub
uzupełniającego; (ii) legitymacje studenckie lub
świadectwa uczestnictwa w kursach; c) w odniesieniu do podróży
podejmowanych w celach turystycznych lub z powodów osobistych: (i) dokumenty uzupełniające
dotyczące zakwaterowania: –
zaproszenie od osoby przyjmującej w razie
zatrzymania się u niej, –
dokument uzupełniający od placówki
zapewniającej zakwaterowanie lub inny odpowiedni dokument wskazujący
na przewidywane miejsce zakwaterowania; (ii) dokumenty uzupełniające dotyczące
planu podróży: potwierdzenie rezerwacji wycieczki
zorganizowanej lub inny odpowiedni dokument wskazujący na przewidywane
plany podróży; (iii) dokumenty uzupełniające
dotyczące powrotu; bilet powrotny lub bilet w obie strony. d) w odniesieniu do podróży
podejmowanych z powodów politycznych, naukowych, wydarzeń kulturalnych,
sportowych lub religijnych lub z innych powodów: zaproszenia, bilety wstępu,
dowód wpisania się na listę uczestników lub programy
określające, jeżeli jest to możliwe, nazwę organizacji
przyjmującej i długość pobytu lub inny odpowiedni
dokument wskazujący na cel wizyty. ____________ ZAŁĄCZNIK II Rejestrowanie informacji Na wszystkich przejściach granicznych
wszelkie informacje służbowe oraz inne szczególnie istotne informacje
podlegają rejestracji w formie odręcznej lub elektronicznej.
Informacje podlegające rejestracji obejmują w szczególności: a) nazwiska funkcjonariusza straży
granicznej odpowiedzialnego lokalnie za odprawę graniczną i innych
funkcjonariuszy wchodzących w skład każdej zmiany; b) uproszczenie odprawy osób
zastosowane zgodnie z art. 9; c) wydanie na granicy dokumentów
zastępczych w miejsce paszportów i wiz; d) osoby zatrzymane i zażalenia
(przestępstwa i naruszenia administracyjne); e) osoby, którym odmówiono wjazdu
zgodnie z art. 14 (podstawa odmowy i obywatelstwo); f) kody bezpieczeństwa stempli
wjazdu i wyjazdu, tożsamość funkcjonariuszy straży
granicznej, którym przydzielono dany stempel w danym czasie Ö lub Õ na danej
zmianie, oraz informacje dotyczące utraconych i skradzionych stempli; g) zażalenia osób poddanych
odprawie; h) inne szczególnie istotne środki
policyjne lub sądowe; i) szczególne zdarzenia. _____________ ZAŁĄCZNIK III Wzory znaków oznaczających pasy
ruchu na przejściach granicznych CZĘŚĆ A [1] ê 562/2006 CZĘŚĆ C [2] [3] [4] _____________ ZAŁĄCZNIK IV Stemplowanie 1. Dokumenty podróży obywateli
państw trzecich są systematycznie stemplowane przy wjeździe i
wyjeździe zgodnie z art. 11. Specyfikacje stempli są określone
w decyzji Komitetu Wykonawczego Schengen SCH/COM-EX (94) 16 rev I
i w SCH/Gem‑Handb (93) 15 (POUFNE). 2. Kody bezpieczeństwa stosowane
na stemplach zmienia się w regularnych odstępach czasu,
nieprzekraczających jednego miesiąca. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 2 3. Przy wjeździe i wyjeździe
obywateli państw trzecich objętych obowiązkiem wizowym stempel
zamieszcza się, co do zasady, na stronie przeciwnej do strony, na której
zamieszczona jest wiza. ê 562/2006 Jeżeli strony tej nie
można wykorzystać, stempel zamieszcza się na następnej
stronie. Nie zamieszcza się stempla na polu przeznaczonym do odczytu
maszynowego. 4. Państwa członkowskie
wyznaczają krajowe punkty kontaktowe odpowiedzialne za wymianę
informacji na temat kodów bezpieczeństwa stempli wjazdowych i wyjazdowych,
używanych na przejściach granicznych, i informują o tym
pozostałe państwa członkowskie, Sekretariat Generalny Rady oraz
Komisję. Wspomniane punkty kontaktowe uzyskują natychmiastowy
dostęp do informacji, dotyczących jednolitych stempli wjazdowych
i wyjazdowych stosowanych na granicy zewnętrznej danego państwa
członkowskiego, a w szczególności do informacji na temat: a) przejścia granicznego, do którego
przypisany jest dany stempel; b) tożsamości funkcjonariusza
straży granicznej, któremu przydzielony jest w danym czasie dany
stempel; c) kodu bezpieczeństwa danego stempla w
danym czasie. Wszelkie zapytania dotyczące
jednolitych stempli wjazdowych i wyjazdowych są zgłaszane za pośrednictwem
wspomnianych powyżej krajowych punktów kontaktowych. Krajowe punkty kontaktowe
przekazują niezwłocznie pozostałym punktom kontaktowym,
Sekretariatowi Generalnemu Rady oraz Komisji informacje na temat zmiany punktów
kontaktowych, a także utraconych i skradzionych stempli. _____________ ZAŁĄCZNIK V CZĘŚĆ A Procedury odmowy wjazdu na granicy 1. W przypadku odmowy wjazdu
właściwy funkcjonariusz straży granicznej: a) wypełnia standardowy formularz
odmowy wjazdu przedstawiony w części B. Dany obywatel państwa
trzeciego podpisuje formularz, po czym otrzymuje kopię podpisanego
formularza. W przypadku odmowy podpisania przez obywatela państwa
trzeciego funkcjonariusz straży granicznej wskazuje fakt odmowy na
formularzu w polu „uwagi”; b) zamieszcza w paszporcie stempel wjazdowy,
unieważniony przekreśleniem na krzyż nieusuwalnym czarnym
tuszem, i zapisuje naprzeciw przekreślenia po prawej stronie,
również nieusuwalnym tuszem, literę(-y) odpowiadającą(-ce)
powodowi (powodom) odmowy wjazdu, których listę zawiera wymieniony
wyżej standardowy formularz odmowy wjazdu; ê 810/2009 art.
55 lit. a) (dostosowany) c) w odpowiednim przypadku unieważnia
lub cofa wizę zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 34
rozporządzenia (WE) nr 810/2009; ê 562/2006 è1 610/2013 art. 1 pkt 21 i załącznik I pkt 3 è1 610/2013 art. 1 pkt 21 i załącznik I pkt 3 d) odnotowuje każdą odmowę
wjazdu w rejestrze lub w wykazie, podając tożsamość i
obywatelstwo danego obywatela państwa trzeciego, dane dotyczące
dokumentu uprawniającego obywatela państwa trzeciego do przekroczenia
granicy oraz powód i datę odmowy wjazdu. 2. Jeżeli obywatel państwa
trzeciego, któremu odmówiono wjazdu, przybył na granicę,
korzystając z usług przewoźnika, miejscowy organ
właściwy: a) nakazuje przewoźnikowi nadzór nad
obywatelem państwa trzeciego i przewiezienie go niezwłocznie do
państwa trzeciego, z którego przybył, do państwa trzeciego,
które wydało dokument uprawniający go do przekroczenia
granicy lub do jakiegokolwiek innego państwa trzeciego, w którym ma
on zagwarantowane przyjęcie, lub do znalezienia środków dalszego
przewozu zgodnie z art. 26 konwencji z Schengen
i dyrektywą Rady 2001/51/WE[5]; b) w oczekiwaniu na dalszy przewóz, podejmuje
odpowiednie środki zgodnie z prawem krajowym i z uwzględnieniem
okoliczności lokalnych w celu uniemożliwienia obywatelom państw
trzecich, którym odmówiono wjazdu, nielegalnego wjazdu. 3. W przypadku istnienia podstaw
zarówno do odmowy wjazdu obywatelowi państwa trzeciego, jak i do jego
aresztowania, funkcjonariusz straży granicznej kontaktuje się z
organami właściwymi w zakresie decyzji w sprawie działań,
jakie mają być podjęte zgodnie z prawem krajowym. CZĘŚĆ B Standardowy formularz odmowy wjazdu na granicy è1 ç _____________ ZAŁĄCZNIK VI Szczegółowe zasady dla
różnych rodzajów granic i różnych środków transportu
wykorzystywanych do przekraczania granic zewnętrznych państw
członkowskich 1. Granice lądowe 1.1. Odprawa w ruchu drogowym 1.1.1. W celu zapewnienia skutecznej odprawy
osób, przy jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa i płynności
ruchu drogowego, ruchem na przejściach granicznych zarządza się
w odpowiedni sposób. W niezbędnych przypadkach państwa
członkowskie mogą zawierać umowy dwustronne w sprawie utworzenia
odrębnych kanałów ruchu i w sprawie blokowania ruchu.
Informują o nich Komisję zgodnie z art. 42. 1.1.2. Na granicach lądowych
państwa członkowskie mogą, jeżeli uznają to za
wskazane i jeżeli pozwalają na to okoliczności, utworzyć
lub wykorzystywać odrębne pasy ruchu na określonych
przejściach granicznych zgodnie z art. 10. Właściwe organy państw
członkowskich mogą w każdym momencie zrezygnować z odrębnych
pasów ruchu, w przypadku zaistnienia wyjątkowych okoliczności lub
jeżeli wymagają tego warunki ruchu i infrastruktury. Państwa członkowskie mogą
współpracować z państwami sąsiadującymi w celu
utworzenia odrębnych pasów ruchu na przejściach granicznych na
granicach zewnętrznych. 1.1.3. Co do zasady, osoby
podróżujące pojazdami mogą pozostawać wewnątrz pojazdu
podczas odprawy. Jednakże jeżeli wymagają tego
okoliczności, osoby mogą zostać poproszone o opuszczenie
pojazdu. Odprawy szczegółowej dokonuje się, jeżeli pozwalają
na to okoliczności miejscowe, w miejscach przewidzianych do tego celu. Ze
względów bezpieczeństwa personelu odprawy dokonuje, jeżeli jest
to możliwe, dwóch funkcjonariuszy straży granicznej. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. a) (dostosowany) 1.1.4. Wspólnie prowadzone przejścia
graniczne 1.1.4.1. Państwa członkowskie
mogą zawierać lub utrzymywać umowy dwustronne z sąsiednimi
państwami trzecimi dotyczące tworzenia wspólnie prowadzonych
przejść granicznych, na których funkcjonariusze straży granicznej
państwa członkowskiego i funkcjonariusze straży granicznej
państwa trzeciego przeprowadzają, jedni po drugich, odprawę
wyjazdową i wjazdową na terytorium drugiej strony zgodnie ze swoim
prawem krajowym. Wspólnie prowadzone przejścia graniczne mogą
być usytuowane na terytorium państwa członkowskiego albo na
terytorium państwa trzeciego. 1.1.4.2. Wspólnie prowadzone przejścia
graniczne usytuowane na terytorium państwa członkowskiego: umowy
dwustronne tworzące wspólnie prowadzone przejścia graniczne
usytuowane na terytorium państwa członkowskiego zawierają
upoważnienie dla funkcjonariuszy straży granicznej państwa
trzeciego do wykonywania ich zadań na terytorium tego państwa
członkowskiego, przy poszanowaniu następujących zasad: a) ochrona międzynarodowa: obywatelowi
państwa trzeciego występującemu o ochronę
międzynarodową na terytorium danego państwa członkowskiego
zapewnia się dostęp do odpowiednich procedur w państwie
członkowskim zgodnie z unijnym dorobkiem prawnym w dziedzinie azylu; b) zatrzymanie osoby lub zajęcie
mienia: jeżeli funkcjonariusze straży granicznej państwa
trzeciego otrzymają informacje o faktach uzasadniających zatrzymanie
lub objęcie osoby ochroną lub zajęcie mienia, przekazują
informacje organom państwa członkowskiego, które zapewniają
podjęcie odpowiednich dalszych działań zgodnie z prawem
krajowym, Unii i międzynarodowym, niezależnie od obywatelstwa osoby,
której to dotyczy; c) osoby korzystające z prawa do
swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii
wjeżdżające na terytorium Unii: funkcjonariusze straży
granicznej państwa trzeciego nie mogą uniemożliwiać wjazdu
na terytorium Unii osobom korzystającym z prawa do swobodnego
przemieszczania się na mocy prawa Unii. Jeżeli istnieją powody
uzasadniające odmowę wyjazdu z danego państwa trzeciego,
funkcjonariusze straży granicznej państwa trzeciego informują o
nich organy państwa członkowskiego, a organy państwa
członkowskiego zapewniają podjęcie odpowiednich dalszych
działań zgodnie z prawem krajowym, Unii i międzynarodowym. 1.1.4.3. Wspólnie prowadzone przejścia
graniczne usytuowane na terytorium państwa trzeciego: umowy dwustronne
tworzące wspólnie prowadzone przejścia graniczne usytuowane na
terytorium państwa trzeciego zawierają upoważnienie dla funkcjonariuszy
straży granicznej państwa członkowskiego do wykonywania swoich
zadań na terytorium państwa trzeciego. Do celów niniejszego
rozporządzenia każdą kontrolę przeprowadzaną przez
funkcjonariuszy straży granicznej państwa członkowskiego we
wspólnie prowadzonym przejściu granicznym usytuowanym na terytorium
państwa trzeciego uznaje się za przeprowadzoną na terytorium
danego państwa członkowskiego. Funkcjonariusze straży granicznej
państwa członkowskiego wykonują swoje zadania zgodnie z Ö niniejszym Õ
rozporządzeniem, przy poszanowaniu następujących zasad: a) ochrona międzynarodowa: obywatelowi
państwa trzeciego, wobec którego funkcjonariusze straży granicznej Ö państwa
trzeciego Õ dokonali kontroli
na wyjazd i który występuje następnie do funkcjonariuszy
straży granicznej państwa członkowskiego obecnych na terytorium
państwa trzeciego o udzielenie ochrony międzynarodowej, zapewnia
się dostęp do odpowiednich procedur w państwie członkowskim
zgodnie z unijnym dorobkiem prawnym w dziedzinie azylu. Organy państwa
trzeciego wyrażają zgodę na przemieszczenie się danej osoby
na terytorium państwa członkowskiego; b) zatrzymanie osoby lub zajęcie
mienia: jeżeli funkcjonariusze straży granicznej państwa Ö członkowskiego Õ otrzymają
informacje o faktach uzasadniających zatrzymanie lub objęcie osoby
ochroną lub zajęcie mienia, podejmują działania zgodnie z
prawem krajowym, Unii i międzynarodowym. Organy państwa trzeciego
wyrażają zgodę na przemieszczenie się danej osoby lub
przemieszczenie danego przedmiotu na terytorium państwa
członkowskiego; c) dostęp do systemów informatycznych:
funkcjonariusze straży granicznej państwa członkowskiego
mogą korzystać z systemów informatycznych przetwarzających dane
osobowe zgodnie z art. 8. Państwom członkowskim zezwala się na
przedsięwzięcie technicznych i organizacyjnych środków
bezpieczeństwa wymaganych na mocy prawa Unii w celu ochrony danych
osobowych przed przypadkowym lub bezprawnym zniszczeniem lub przypadkową
utratą, zmianą, nieupoważnionym ujawnieniem lub dostępem,
w tym również dostępem organów państw trzecich. 1.1.4.4. Przed zawarciem lub zmianą
jakiejkolwiek umowy dwustronnej dotyczącej przejść granicznych
wspólnie prowadzonych z sąsiadującym państwem trzecim
zainteresowane państwo członkowskie konsultuje się z Komisją
w kwestii zgodności umowy z prawem Unii. Istniejące już umowy
dwustronne zgłasza się Komisji do dnia 20 stycznia 2014 r. Jeżeli Komisja uzna umowę za
niezgodną z prawem Unii, powiadamia o tym zainteresowane państwo
członkowskie. Państwo członkowskie podejmuje wszystkie
odpowiednie kroki w celu zmiany umowy w rozsądnym terminie w sposób
pozwalający na wyeliminowanie ustalonych niezgodności. ê 562/2006 1.2. Odprawa w ruchu kolejowym ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. a) 1.2.1. Odprawa dokonywana jest zarówno w odniesieniu
do pasażerów, jak i pracowników kolei w pociągach
przekraczających granice zewnętrzne, w tym w pociągach
towarowych i w pustych składach. Państwa członkowskie mogą
zawierać umowy dwu- lub wielostronne dotyczące sposobu
przeprowadzania tych odpraw, przy poszanowaniu zasad określonych w
pkt 1.1.4. Odprawy te dokonywane są w jeden z następujących
sposobów: –
na pierwszej stacji przyjazdu lub ostatniej stacji
odjazdu na terytorium państwa członkowskiego; –
w pociągu, podczas przejazdu między
ostatnią stacją odjazdu w państwie trzecim a pierwszą
stacją przyjazdu na terytorium państwa członkowskiego lub
odwrotnie; –
na ostatniej stacji odjazdu lub na pierwszej stacji
przyjazdu na terytorium państwa trzeciego. 1.2.2. Ponadto, w celu zwiększenia
płynności ruchu szybkich pociągów pasażerskich,
państwa członkowskie położone bezpośrednio na trasie
przejazdu tych pociągów wyjeżdżających z państw trzecich
mogą również zdecydować, na mocy wspólnej umowy z odpowiednimi
państwami trzecimi przy poszanowaniu zasad określonych w pkt 1.1.4.,
o dokonywaniu odprawy wjazdowej osób w pociągach
wyjeżdżających z państw trzecich w jeden z
następujących sposobów: –
na stacjach w państwie trzecim, na których
osoby wsiadają do pociągu; –
na stacjach na terytorium państw
członkowskich, na których osoby wysiadają; –
w pociągu podczas przejazdu pomiędzy
stacjami na terytorium państwa trzeciego a stacjami na terytorium
państw członkowskich, pod warunkiem że osoby pozostają w
pociągu. ê 562/2006
(dostosowany) 1.2.3. W odniesieniu do szybkich
pociągów z państw trzecich, zatrzymujących się kilkakrotnie
na terytorium państw członkowskich, jeśli przewoźnik
kolejowy ma możliwość przyjęcia pasażerów do pociągu
wyłącznie w celu odbycia pozostałej części
podróży na terytorium państw członkowskich, pasażerowie
tacy są poddawani odprawie wjazdowej w pociągu albo na stacji
docelowej, z wyjątkiem przypadków, w których dokonano odprawy zgodnie z
pkt 1.2.1 lub 1.2.2 tiret pierwsze. Osoby zamierzające podróżować
pociągiem wyłącznie w celu odbycia pozostałej
części podróży na terytorium państw członkowskich
są wyraźnie informowane przed odjazdem pociągu, że zostaną
poddane odprawie wjazdowej w trakcie podróży lub na stacji docelowej. 1.2.4. W przypadku odbywania podróży w
kierunku przeciwnym osoby znajdujące się w pociągu są
poddawane odprawie wyjazdowej na podobnych zasadach. 1.2.5. Funkcjonariusz straży granicznej
może nakazać kontrolę wnętrza wagonu, w razie
konieczności z pomocą inspektora kolejowego, w celu zapewnienia,
że nie zostały tam ukryte osoby lub przedmioty podlegające
odprawie granicznej. 1.2.6. W przypadkach gdy istnieją
podstawy do uznania, że w pociągu ukrywają się osoby
poszukiwane lub podejrzewane o popełnienie przestępstwa lub obywatele
państw trzecich zamierzający wjechać nielegalnie, funkcjonariusz
straży granicznej, jeżeli nie może działać zgodnie ze
swoimi przepisami krajowymi, powiadamia państwa członkowskie, w kierunku
lub na terytorium których porusza się pociąg. 2. Granice powietrzne 2.1. Procedury odprawy na
lotniskach międzynarodowych 2.1.1. Właściwe organy państw
członkowskich zapewniają podjęcie przez administratora portu
lotniczego wymaganych środków w celu zapewnienia fizycznego oddzielenia
pasażerów z lotów wewnętrznych od pasażerów z innych lotów.
W tym celu we wszystkich międzynarodowych portach lotniczych zapewnia
się odpowiednią infrastrukturę. 2.1.2. Miejsce odprawy granicznej
określa się zgodnie z następującą procedurą: a) pasażerowie lotów z państw
trzecich przesiadający się na lot wewnętrzny zostają
poddani odprawie wjazdowej w porcie lotniczym, do którego przylatuje samolot
z państwa trzeciego. Pasażerowie lotów wewnętrznych
przesiadający się na lot do państwa trzeciego (pasażerowie
transferowi) zostają poddani odprawie wyjazdowej w porcie lotniczym, z
którego odlatuje samolot Ö do
państwa trzeciego Õ; b) w przypadku lotów z lub do państw
trzecich bez pasażerów transferowych lub lotów z więcej niż
jednym międzylądowaniem na lotniskach państw członkowskich,
w trakcie których nie dochodzi do zmiany samolotu: (i) pasażerowie lotów z lub do
państw trzecich bez uprzedniego lub późniejszego transferu na
terytorium państw członkowskich zostają poddani odprawie
wjazdowej w porcie lotniczym przylotu oraz odprawie wyjazdowej w porcie
lotniczym odlotu; (ii) pasażerowie lotów z lub do
państw trzecich z więcej niż jednym międzylądowaniem
na terytorium państw członkowskich bez zmiany samolotu
(pasażerowie tranzytowi) i pod warunkiem że pasażerowie ci nie
mogą wejść na pokład samolotu na etap podróży
odbywający się na terytorium państw członkowskich, są
poddawani odprawie wjazdowej w porcie lotniczym przylotu oraz odprawie
wyjazdowej w porcie lotniczym odlotu; (iii) w przypadku gdy linia lotnicza może,
w odniesieniu do lotów z państw trzecich z więcej niż jednym
międzylądowaniem na terytorium państw członkowskich,
przyjąć na pokład pasażerów jedynie na pozostały etap
podróży odbywający się wewnątrz tego terytorium,
pasażerowie zostają poddani odprawie wyjazdowej w porcie lotniczym
odlotu oraz odprawie wjazdowej w porcie lotniczym przylotu. Odprawa pasażerów, którzy podczas takich
międzylądowań znajdują się już na pokładzie
samolotu i nie weszli na pokład na terytorium państw
członkowskich, odbywa się zgodnie z ppkt (ii). Odwrotną
procedurę stosuje się do kategorii lotów, w przypadku których krajem
przeznaczenia jest państwo trzecie. 2.1.3. Odprawy granicznej zwykle nie dokonuje
się na pokładzie samolotu lub w bramce (gate), chyba że
jest to uzasadnione na podstawie oceny zagrożenia bezpieczeństwa
wewnętrznego oraz ryzyka nielegalnej imigracji. W celu zagwarantowania,
że na lotniskach pełniących rolę przejść
granicznych osoby mogą zostać poddane odprawie zgodnie z zasadami
określonymi w art. 7–14, państwa członkowskie zapewniają
podjęcie przez władze lotniska odpowiednich środków w celu
skierowania ruchu pasażerów do pomieszczeń przewidzianych dla
odprawy. Państwa członkowskie zapewniają
podjęcie przez administratora portu lotniczego niezbędnych
środków w celu uniemożliwienia osobom nieupoważnionym
wejścia do obszarów zastrzeżonych, na przykład obszaru tranzytowego,
i ich opuszczenia. W normalnych warunkach odprawy nie dokonuje się w
obszarze tranzytowym, chyba że jest to uzasadnione na podstawie oceny zagrożenia
bezpieczeństwa wewnętrznego oraz ryzyka nielegalnej imigracji; w
szczególności odprawie w tym obszarze mogą podlegać osoby
zobowiązane do posiadania lotniskowej wizy tranzytowej w celu sprawdzenia,
czy posiadają one taką wizę. 2.1.4. Jeżeli w przypadku działania
siły wyższej, nieuchronnego zagrożenia lub na polecenie
władz samolot odbywający lot z państwa trzeciego musi
lądować na terenie lądowania niebędącym
przejściem granicznym, samolot taki może kontynuować swój lot
jedynie po uzyskaniu zezwolenia od straży granicznej oraz od organów
celnych. Ta sama zasada stosowana jest w przypadku, gdy samolot odbywający
lot z państwa trzeciego ląduje bez zezwolenia. W każdym
przypadku do odprawy pasażerów tych samolotów stosuje się art. 7‑14. 2.2. Procedury odprawy na
lądowiskach 2.2.1. Zapewnione zostaje poddanie odprawie
osób, zgodnie z zasadami określonymi
w art. 7–14, także na lotniskach nieposiadających statusu
międzynarodowych portów lotniczych na mocy odpowiednich przepisów
krajowych („lądowiska”), ale przez które mogą prowadzić trasy
lotów z lub do państw trzecich. 2.2.2. Na zasadzie odstępstwa od pkt
2.1.1 w przypadku lądowisk nie istnieje konieczność dokonywania
odpowiednich ustaleń w celu zapewnienia fizycznego oddzielenia
pasażerów z lotów wewnętrznych od pasażerów innych lotów,
bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 300/2008[6].
Ponadto przy niewielkim natężeniu ruchu ciągła
obecność straży granicznej nie jest konieczna, pod warunkiem
istnienia gwarancji, że niezbędny personel może zostać
rozmieszczony w odpowiednim czasie. 2.2.3. W sytuacjach kiedy straż
graniczna nie jest ciągle obecna na lądowisku, kierownik takiego
lądowiska powiadamia odpowiednio straż graniczną o przylotach i
odlotach samolotów z lub do państw trzecich. 2.3. Odprawa osób w lotach
prywatnych 2.3.1. W przypadku lotów prywatnych z lub do
państw trzecich kapitan przekazuje przed startem straży granicznej
docelowego państwa członkowskiego oraz, w stosownych przypadkach,
państwa członkowskiego pierwszego wjazdu, ogólne oświadczenie
zawierające między innymi plan lotu zgodnie z załącznikiem
2 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym oraz
informację dotyczącą tożsamości pasażerów. 2.3.2. W przypadku gdy lot prywatny z
państwa trzeciego zmierzający do państwa członkowskiego
odbywa międzylądowanie na terytorium innych państw
członkowskich, właściwe organy państwa członkowskiego
wjazdu dokonują odprawy granicznej i zamieszczają stempel
wjazdowy na ogólnym oświadczeniu, o którym mowa w pkt 2.3.1. 2.3.3. W przypadku gdy zachodzą
wątpliwości, czy lot odbywa się wyłącznie z lub
zmierza wyłącznie w kierunku terytorium państw
członkowskich bez międzylądowania na terytorium państwa
trzeciego, właściwe organy dokonują odprawy osób na lotniskach i
lądowiskach zgodnie z pkt 2.1–2.2. 2.3.4. Uregulowania w zakresie przylotu i
odlotu szybowców, mikrolotów, helikopterów, małych samolotów zdolnych do
odbywania lotów jedynie na krótkie dystanse oraz sterowców są
określane przez prawo krajowe oraz, w stosownych przypadkach, przez umowy
dwustronne. 3. Granice morskie ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. b) 3.1. Ogólne procedury odprawy w
ruchu morskim 3.1.1. Odprawy statków dokonuje się w
porcie wejścia lub wyjścia, lub na terenie do tego celu
przewidzianym, usytuowanym w bezpośrednim sąsiedztwie statku lub na
pokładzie statku na wodach terytorialnych w rozumieniu Konwencji ONZ o
prawie morza. Państwa członkowskie mogą zawierać umowy,
zgodnie z którymi odprawy można dokonywać również podczas podróży
lub – przy wejściu lub wyjściu statku – na terytorium
państwa trzeciego, przy poszanowaniu zasad określonych
w pkt 1.1.4. 3.1.2. Kapitan, agent statku lub jakakolwiek
inna osoba należycie upoważniona przez kapitana lub uwiarygodniona w
sposób dopuszczalny dla danego organu publicznego (w obu przypadkach zwana
dalej „kapitanem”) sporządza listę członków załogi i wszelkich
pasażerów zawierającą informacje wymagane w formularzu
nr 5 (lista członków załogi) i nr 6 (lista pasażerów)
Konwencji o ułatwieniu międzynarodowego obrotu morskiego
(konwencja FAL) oraz, w stosownych przypadkach, numery wiz lub
dokumentów pobytowych: –
najpóźniej 24 godziny przed wejściem do
portu, lub –
jeżeli czas podróży jest krótszy niż
24 godziny – najpóźniej w momencie wyjścia z poprzedniego portu,
lub –
jeżeli port zawinięcia nie jest znany lub
jeżeli w czasie podróży nastąpiła zmiana portu
zawinięcia – natychmiast, gdy port zawinięcia stanie się znany. Kapitan przekazuje listę(listy) straży
granicznej lub jeżeli prawo krajowe tak przewiduje – innym odpowiednim
organom, które niezwłocznie przekazują listę(listy) straży
granicznej. 3.1.3. Funkcjonariusze straży granicznej
lub inne organy, o których mowa w pkt 3.1.2, przekazują potwierdzenie
odbioru (podpisany egzemplarz listy (list) lub elektroniczne potwierdzenie
odbioru) kapitanowi, który okazuje je na żądanie, gdy statek znajduje
się w porcie. 3.1.4. Kapitan niezwłocznie zgłasza
właściwym organom wszelkie zmiany w składzie załogi lub w
liczbie pasażerów. Ponadto kapitan niezwłocznie powiadamia
właściwe organy, w terminie określonym w pkt 3.1.2., o
obecności na pokładzie pasażerów podróżujących bez
biletu. Kapitan ponosi jednak nadal odpowiedzialność za tych
pasażerów. W drodze odstępstwa od art. 5 i 8 nie
przeprowadza się regularnych odpraw osób pozostających na
pokładzie. Wyłącznie w przypadkach, gdy jest to uzasadnione na
podstawie oceny ryzyka związanego z bezpieczeństwem wewnętrznym
i nielegalną imigracją, funkcjonariusze straży granicznej
dokonują jednak przeszukania statku oraz przeprowadzają odprawę
osób pozostających na pokładzie. 3.1.5. Kapitan statku powiadamia
właściwe organy o wyjściu statku we właściwym czasie
i zgodnie z zasadami obowiązującymi w danym porcie. ê 562/2006 3.2. Szczegółowe procedury
odprawy dla określonych typów żeglugi morskiej Statki wycieczkowe ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. c) 3.2.1. Kapitan statku wycieczkowego
przekazuje właściwemu organowi trasę i program rejsu – gdy tylko
trasa i program rejsu zostaną ustalone i nie później niż w
terminie określonym w pkt 3.1.2. ê 562/2006 3.2.2. Jeżeli trasa rejsu obejmuje
wyłącznie porty znajdujące się na terytorium państw
członkowskich, na zasadzie odstępstwa od art. 5 i 8 nie dokonuje
się odprawy granicznej, zaś statek wycieczkowy może
wchodzić do portów, które nie są przejściami granicznymi. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. c) Jednakże, wyłącznie jeżeli
jest to uzasadnione na podstawie oceny ryzyka związanego z bezpieczeństwem
wewnętrznym i nielegalną imigracją, załoga i
pasażerowie takich statków zostają poddani odprawie. ê 562/2006
(dostosowany) è1 1 610/2013 art. 1 pkt 21 i załącznik I pkt 3 3.2.3. Jeżeli trasa rejsu obejmuje
zarówno porty znajdujące się na terytorium państw
członkowskich, jak i porty znajdujące się na terytorium
państw trzecich, na zasadzie odstępstwa od art. 8 odprawy granicznej
dokonuje się w następujący sposób: a) w przypadku gdy statek wycieczkowy
przypływa z portu znajdującego się na terytorium państwa
trzeciego i po raz pierwszy wchodzi do portu znajdującego się na
terytorium państwa członkowskiego, załoga i pasażerowie
zostają poddani odprawie wjazdowej na podstawie list osobowych
członków załogi i pasażerów, o których mowa w è1 pkt 3.1.2. ç Pasażerowie schodzący na ląd
podlegają odprawie wjazdowej zgodnie z art. 8, chyba że
ocena zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego oraz ryzyka
nielegalnej imigracji wykaże, że nie ma potrzeby dokonywania takiej
odprawy; b) w przypadku gdy statek wycieczkowy
przypływa z portu znajdującego się na terytorium państwa
trzeciego i wchodzi po raz kolejny do portu znajdującego się na
terytorium państwa członkowskiego, załoga i pasażerowie
zostają poddani odprawie wjazdowej na podstawie list osobowych
członków załogi i pasażerów, o których mowa w è1 pkt
3.1.2 ç, w zakresie zmian,
jakich dokonano na tych listach od momentu wejścia statku Ö wycieczkowego Õ do poprzedniego
portu znajdującego się na terytorium państwa
członkowskiego. Pasażerowie schodzący na ląd
podlegają odprawie wjazdowej zgodnie z art. 8, chyba że ocena
zagrożenia dla bezpieczeństwa wewnętrznego oraz ryzyka
nielegalnej imigracji wykaże, że nie ma potrzeby dokonywania takiej
odprawy; c) w przypadku gdy statek wycieczkowy
przypływa z portu znajdującego się na terytorium państwa
członkowskiego i wchodzi do takiego portu, pasażerowie schodzący
na ląd podlegają odprawie wjazdowej zgodnie z art. 8, jeżeli
wymóg dokonania takiej odprawy wynika z oceny zagrożenia dla
bezpieczeństwa wewnętrznego oraz ryzyka nielegalnej imigracji; d) w przypadku gdy statek wycieczkowy
wychodzi z portu znajdującego się na terytorium państwa
członkowskiego i kieruje się do portu znajdującego się na
terytorium państwa trzeciego, załoga i pasażerowie
podlegają odprawie wyjazdowej na podstawie list osobowych członków
załogi i pasażerów. W przypadkach w których wymóg dokonania takiej
odprawy wynika z oceny zagrożenia dla bezpieczeństwa
wewnętrznego oraz ryzyka nielegalnej migracji, pasażerowie
wchodzący na pokład podlegają odprawie wyjazdowej zgodnie
z art. 8; e) w przypadku gdy statek wycieczkowy
wychodzi z portu znajdującego się na terytorium państwa
członkowskiego i kieruje się do takiego portu, nie dokonuje się
odprawy wyjazdowej. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. c) Jednakże, wyłącznie jeżeli
jest to uzasadnione na podstawie oceny ryzyka związanego z
bezpieczeństwem wewnętrznym i nielegalną imigracją,
załoga i pasażerowie takich statków zostają poddani
odprawie. ê 562/2006 Żegluga rekreacyjna 3.2.4. Na zasadzie odstępstwa od art. 5
i 8 osoby przebywające na pokładzie pływających jednostek
rekreacyjnych przypływających z lub kierujących się do
portu znajdującego się w państwie członkowskim nie
podlegają odprawie granicznej i mogą wchodzić do portu, który
nie jest przejściem granicznym. Jednak jeżeli wynika to z oceny ryzyka
nielegalnej imigracji, a w szczególności w przypadku gdy linia
brzegowa państwa trzeciego znajduje się w bezpośrednim
sąsiedztwie terytorium danego państwa członkowskiego, dokonuje
się odprawy osób lub przeszukania pływającej jednostki
rekreacyjnej. 3.2.5. Na zasadzie odstępstwa od art. 5
pływająca jednostka rekreacyjna przypływająca z państwa
trzeciego może wyjątkowo wejść do portu niebędącego
przejściem granicznym. W takich przypadkach osoby przebywające
na pokładzie zgłaszają się do władz portowych w celu
otrzymania zezwolenia na wejście do portu. Władze portowe
kontaktują się z władzami najbliższego portu
będącego przejściem granicznym w celu zgłoszenia
przypłynięcia. Oświadczenie dotyczące pasażerów
składa się poprzez przedstawienie listy osób przebywających na
pokładzie władzom portowym. Lista ta udostępniana jest
straży granicznej najpóźniej w chwili przypłynięcia. Podobnie jeżeli z powodu działania
siły wyższej pływająca jednostka rekreacyjna
przypływająca z państwa trzeciego zmuszona jest do dokowania w
porcie innym niż przejście graniczne, władze portowe
kontaktują się z władzami najbliższego portu
będącego przejściem granicznym w celu zgłoszenia
obecności statku. 3.2.6. Podczas takiej odprawy przedkłada
się dokument zawierający wszystkie dane techniczne statku oraz
nazwiska osób przebywających na pokładzie. Kopia takiego dokumentu
przekazywana jest władzom w portach wejścia i wyjścia. Przez
cały czas pozostawania statku na wodach terytorialnych jednego z
państw członkowskich kopia takiej listy znajduje się w dokumentacji
statku. Rybołówstwo przybrzeżne 3.2.7. Na zasadzie odstępstwa od art. 5
i 8 załogi statków rybołówstwa przybrzeżnego, powracające
codziennie lub w ciągu 36 godzin do portu rejestracji lub do innego portu
znajdującego się na terytorium państw członkowskich bez
dokowania w porcie znajdującym się na terytorium państwa
trzeciego, nie podlegają systematycznej odprawie. Niemniej jednak w celu
ustalenia częstotliwości odpraw brana jest pod uwagę ocena
ryzyka nielegalnej imigracji, w szczególności w przypadku gdy linia
brzegowa państwa trzeciego znajduje się w bezpośrednim
sąsiedztwie terytorium danego państwa członkowskiego. Odprawy
osób lub przeszukania statku dokonuje się stosownie do poziomu takiego
ryzyka. 3.2.8. Załogi statków rybołówstwa
przybrzeżnego, które nie są zarejestrowane w porcie znajdującym
się na terytorium państwa członkowskiego, są odprawiane
zgodnie z przepisami dotyczącymi marynarzy. Połączenia promowe 3.2.9. Dokonuje się odprawy osób
korzystających z połączeń promowych z portami
znajdującymi się w państwach trzecich. Stosuje się
następujące zasady: a) o ile to możliwe, państwa
członkowskie zapewniają odrębne pasy ruchu zgodnie z art.
10; b) pasażerowi piesi podlegają
odprawie indywidualnej; c) odprawy pasażerów pojazdów
dokonuje się, kiedy znajdują się oni przy pojeździe; d) pasażerów promu
podróżujących autokarem uważa się za pasażerów
pieszych. W celu odprawy pasażerowie ci opuszczają autokar; e) odprawy kierowców pojazdów
ciężarowych i wszystkich towarzyszących im osób dokonuje
się, kiedy znajdują się oni przy pojeździe. Odprawa ta
powinna z zasady być organizowana oddzielnie od odprawy innych
pasażerów; f) w celu zapewnienia szybkiego
dokonywania odprawy zapewnia się odpowiednią liczbę bramek; g) w szczególności w celu wykrycia
nielegalnych imigrantów środki transportu używane przez
pasażerów poddawane są przynajmniej wyrywkowej kontroli,
a w stosownych przypadkach sprawdza się również
ładunek i inne przedmioty umieszczone w środkach transportu; h) w stosunku do członków
załogi promów postępuje się w taki sam sposób, jak w stosunku
do członków załóg statków handlowych; ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. c) (dostosowany) i) pkt 3.1.2. (obowiązek
przedłożenia list pasażerów i członków załogi) nie ma
zastosowania. Jeżeli lista osób na pokładzie Ö musi
zostać Õ sporządzona
zgodnie z dyrektywą Rady 98/41/WE[7],
kapitan przekazuje kopię tej listy właściwemu organowi portu
wejścia na terytorium państw członkowskich nie później
niż 30 minut po wyjściu z portu państwa trzeciego. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. c) 3.2.10. W przypadku gdy prom przybywający
z państwa trzeciego, zawijający do więcej niż jednego portu
na terytorium państw członkowskich, przyjmuje na pokład
pasażerów jedynie na pozostały etap podróży odbywany
wewnątrz tego terytorium, pasażerowie ci zostają poddani
odprawie wyjazdowej w porcie wyjścia oraz odprawie wjazdowej w porcie
wejścia. Odprawa osób, które podczas takich
zawinięć do portów znajdują się już na pokładzie
promu i nie weszły na pokład na terytorium państw
członkowskich, odbywa się w porcie przybycia. Odwrotna procedura ma
zastosowanie, gdy państwem docelowym jest państwo trzecie. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 4 lit. c) Połączenia towarowe między
państwami członkowskimi 3.2.11. Na zasadzie odstępstwa od art. 8
nie przeprowadza się odprawy granicznej połączeń towarowych
między dwoma tymi samymi portami, lub większą ich liczbą,
usytuowanymi na terytorium państw członkowskich, bez zawijania do
jakichkolwiek portów położonych poza terytorium państw
członkowskich i polegających na transporcie towarów. Jednakże, wyłącznie jeżeli
jest to uzasadnione oceną ryzyka związanego z bezpieczeństwem
wewnętrznym i nielegalną imigracją, załoga i
pasażerowie takich statków zostają poddani odprawie. ê 562/2006 4. Żegluga
śródlądowa 4.1. „Żegluga śródlądowa
obejmująca przekraczanie granicy zewnętrznej” obejmuje
wykorzystywanie w celach zarobkowych lub rekreacyjnych wszystkich typów
łodzi i jednostek pływających po rzekach, kanałach i
jeziorach. 4.2. W odniesieniu do łodzi
wykorzystywanych do celów zarobkowych przebywający na pokładzie
kapitan i osoby zatrudnione, których nazwiska znajdują się na
liście członków załogi, oraz członkowie rodzin tych osób
mieszkający na pokładzie uważani są za członków
załogi lub ich odpowiedników. 4.3. Do odprawy w żegludze
śródlądowej stosuje się odpowiednio właściwe przepisy
pkt 3.1‑3.2. _____________ ZAŁĄCZNIK VII Szczególne zasady dotyczące
określonych kategorii osób 1. Szefowie państw Na zasadzie odstępstwa od art. 6 oraz
art. 8–14 szefowie państw i członkowie ich delegacji, których
przyjazd i wyjazd został oficjalnie zapowiedziany straży granicznej
drogą dyplomatyczną, mogą nie podlegać odprawie granicznej. 2. Piloci samolotów i inni
członkowie załogi 2.1. Na zasadzie odstępstwa od art. 6
posiadacze licencji pilota lub certyfikatów członka załogi
określonych w załączniku 9 do Konwencji o międzynarodowym
lotnictwie cywilnym z dnia 7 grudnia 1944 r., w trakcie wykonywania swoich
obowiązków i na podstawie tych dokumentów mogą: a) wchodzić na pokład i
schodzić na ląd w porcie lotniczym międzylądowania lub
w porcie lotniczym przylotu znajdującym się na terytorium
państwa członkowskiego; b) wchodzić na teren gminy portu
lotniczego międzylądowania lub portu lotniczego przylotu
znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego; c) udawać się,
korzystając z dowolnego środka transportu, do portu lotniczego
znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego w
celu wejścia na pokład samolotu odlatującego z tego
właśnie portu lotniczego. W pozostałych przypadkach spełniane
są wymagania zawarte w art. 6 ust. 1. 2.2. Do odprawy członków załogi
samolotu stosuje się art. 7–14. W miarę możliwości
załogom samolotów zapewnia się pierwszeństwo odprawy. Są
one odprawiane przed pasażerami albo w specjalnie wydzielonych do tego
celu miejscach. Na zasadzie odstępstwa od art. 8 załogi znane
personelowi odpowiedzialnemu za kontrole graniczne, wykonującemu swoje obowiązki,
mogą podlegać jedynie wyrywkowej kontroli. 3. Marynarze ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 5 lit. a) Na zasadzie odstępstwa od art. 5 i 8
państwa członkowskie mogą upoważnić marynarzy
posiadających dokument tożsamości marynarza wydany zgodnie z
Konwencją Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą
dowodów tożsamości marynarzy nr 108 (1958) lub nr 185
(2003), Konwencją o ułatwieniu międzynarodowego obrotu morskiego
(konwencja FAL) oraz właściwym prawem krajowym do wjazdu na
terytorium państw członkowskich poprzez zejście na ląd w
celu pobytu na terenie portu, do którego zawijają ich statki, lub na
terenie przyległych gmin lub do opuszczenia terytorium państw
członkowskich celem powrotu na swoje statki, bez zgłaszania się
na przejściu granicznym, pod warunkiem że nazwisko ich widnieje na
liście członków załogi ich statku, która została uprzednio
przedłożona właściwym organom do kontroli. Jednak na podstawie oceny ryzyka
związanego z bezpieczeństwem wewnętrznym i nielegalną
imigracją marynarze podlegają odprawie dokonywanej zgodnie z art. 8
przez straż graniczną przed ich zejściem na ląd. ê 562/2006
(dostosowany) 4. Posiadacze paszportów
dyplomatycznych, urzędowych lub służbowych oraz członkowie
organizacji międzynarodowych 4.1. Z uwagi na posiadane przez nich
specjalne przywileje i immunitety, posiadacze paszportów dyplomatycznych,
urzędowych lub służbowych, wydanych przez państwa trzecie
lub ich rządy uznane przez państwa członkowskie, oraz posiadacze
dokumentów wydanych przez organizacje międzynarodowe wymienionych w pkt
4.4, podróżujący w ramach wykonywania swoich obowiązków,
mogą uzyskać pierwszeństwo w stosunku do innych podróżnych
na przejściach granicznych, nawet jeżeli w stosownych przypadkach
są oni w dalszym ciągu objęci obowiązkiem wizowym. Na zasadzie odstępstwa od art. 6 ust. 1 lit.
c) osoby posiadające tego typu dokumenty nie mają obowiązku
udowadniania, że posiadają wystarczające środki utrzymania. 4.2. Jeżeli osoba
zgłaszająca się na granicy zewnętrznej powołuje
się na przywileje, immunitety i zwolnienia, straż graniczna może
zażądać od takiej osoby przedstawienia dowodu swojego statusu
poprzez okazanie odpowiednich dokumentów, w szczególności świadectw
wydanych przez państwo akredytujące lub paszportu dyplomatycznego,
lub w inny sposób. W przypadku wątpliwości straż graniczna
może, w razie pilnej potrzeby, zwrócić się bezpośrednio
do ministerstwa spraw zagranicznych. 4.3. Akredytowani członkowie misji
dyplomatycznych i przedstawicielstw konsularnych oraz ich rodziny mogą
wjeżdżać na terytorium państw członkowskich za
okazaniem karty, o której mowa w art. 20 ust. 2, i dokumentu
uprawniającego ich do przekraczania granicy. Ponadto na zasadzie
odstępstwa od art. 14 straż graniczna nie może odmówić
posiadaczom paszportów dyplomatycznych, urzędowych lub
służbowych wjazdu na terytorium państwa członkowskiego bez
uprzedniego skonsultowania się z odpowiednimi organami krajowymi. Przepis
ten stosuje się również w przypadku dokonania wobec takich osób wpisu w SIS. 4.4. Dokumenty wydane przez organizacje
międzynarodowe do celów określonych w pkt 4.1 obejmują w
szczególności: –
Organizacji Narodów Zjednoczonych wydawane
personelowi Organizacji Narodów Zjednoczonych i agencjom podległym na mocy
Konwencji o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych
przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych
w dniu 21 listopada 1947 r. w Nowym Jorku, –
Ö Unii Õ Europejskiej Ö (UE) Õ, –
Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom), –
legitymacje wydane przez Sekretarza Generalnego
Rady Europy, –
dokumenty wydane zgodnie z art. III ust. 2 Umowy
między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego
dotyczącej statusu ich sił zbrojnych (wojskowy dokument
tożsamości, któremu towarzyszy rozkaz podróży, polecenie
podróży lub indywidualny lub zbiorowy rozkaz wyjazdu), a także
dokumenty wydane w ramach Partnerstwa dla Pokoju. 5. Pracownicy transgraniczni 5.1. Procedury odprawy pracowników
transgranicznych podlegają ogólnym zasadom kontroli granicznej, w
szczególności art. 8 i 14. 5.2. Na zasadzie odstępstwa od art. 8
pracownicy transgraniczni, którzy są dobrze znani straży granicznej
ze względu na częste przekraczanie granicy na tym samym
przejściu granicznym i w stosunku do których wstępne
sprawdzenie nie wykazało dokonania wobec nich wpisu w SIS lub
krajowej bazie danych, podlegają jedynie wyrywkowej kontroli w celu
sprawdzenia posiadania ważnego dokumentu uprawniającego ich do przekroczenia
granicy oraz spełnienia warunków wjazdu. Ta grupa osób jest od czasu do
czasu poddawana szczegółowej odprawie, bez ostrzeżenia i w
nieregularnych odstępach czasu. 5.3. Przepisy pkt 5.2 mogą
zostać rozciągnięte na inne kategorie osób regularnie
przekraczających granicę. 6. Małoletni 6.1. Straż graniczna zwraca
szczególną uwagę na małoletnich, niezależnie od tego, czy
podróżują pod opieką, czy samotnie. Małoletni
przekraczający granicę zewnętrzną podlegają takiej
samej odprawie wjazdowej i wyjazdowej, jak osoby dorosłe, przewidzianej
w niniejszym rozporządzeniu. 6.2. W przypadku małoletnich
podróżujących pod opieką straż graniczna sprawdza, czy
osoby towarzyszące małoletnim sprawują nad nimi Ö pieczę Õ rodzicielską,
w szczególności jeżeli małoletnim towarzyszy tylko jedna
osoba dorosła i istnieją poważne podstawy do podejrzeń,
że mogli oni zostać bezprawnie zabrani spod opieki osoby
sprawującej (osób sprawujących) nad nimi prawną Ö pieczę Õ rodzicielską.
W tym ostatnim przypadku straż graniczna prowadzi dalsze dochodzenie
w celu sprawdzenia, czy podane informacje nie są niespójne lub sprzeczne. 6.3. W przypadku małoletnich
podróżujących samotnie straż graniczna upewnia się,
za pomocą szczegółowej kontroli dokumentów podróży i
dokumentów uzupełniających, że małoletni nie
opuszczają terytorium państwa wbrew woli osoby sprawującej (osób
sprawujących) nad nimi Ö pieczę Õ rodzicielską. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 5 lit. b) 6.4. Państwa członkowskie wyznaczają
krajowe punkty kontaktowe na potrzeby konsultacji dotyczących
małoletnich i informują o nich Komisję. Komisja udostępnia
wykaz tych krajowych punktów kontaktowych państwom członkowskim. 6.5. W przypadku wątpliwości
dotyczących jakichkolwiek okoliczności określonych w pkt 6.1,
6.2 i 6.3 straż graniczna korzysta z wykazu krajowych punktów kontaktowych
na potrzeby konsultacji dotyczących małoletnich. ê 610/2013 art.
1 pkt 21 i załącznik I pkt 5 lit. c) (dostosowany) 7. Służby ratownicze,
policja, straż pożarna oraz straż graniczna Ustalenia dotyczące wjazdu i wyjazdu
członków służb ratowniczych, policji, straży pożarnej,
którzy działają w sytuacjach wyjątkowych, a także
funkcjonariuszy straży granicznej przekraczających granice w ramach
wykonywania swoich obowiązków służbowych, określone są
w prawie krajowym. Państwa członkowskie mogą zawierać
z państwami trzecimi umowy dwustronne dotyczące wjazdu i wyjazdu
tych kategorii osób. Te ustalenia i umowy dwustronne mogą
przewidywać odstępstwa od art. 5, 6 i 8. 8. Pracownicy zatrudnieni na
urządzeniach oddalonych od brzegu W drodze odstępstwa od art. 5 i 8
pracownicy zatrudnieni na urządzeniach oddalonych od brzegu, którzy
regularnie powracają drogą morską lub powietrzną na
terytorium państw członkowskich bez pobytu na terytorium państwa
trzeciego, nie podlegają systematycznej odprawie. Jednakże w celu ustalenia
częstotliwości odpraw, jakie mają być przeprowadzane, brana
jest pod uwagę ocena ryzyka nielegalnej imigracji, w szczególności w
przypadku gdy linia brzegowa państwa trzeciego znajduje się w
bezpośrednim sąsiedztwie urządzeń oddalonych od brzegu. ê 562/2006 è1 610/2013 art. 1 pkt 21 i załącznik I pkt 6 lit. a) è2 610/2013 art. 1 pkt 21 i załącznik I pkt 6 lit. b) é ZAŁĄCZNIK IX Uchylone rozporządzenie i wykaz
jego kolejnych zmian Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1) || || || Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 296/2008 (Dz.U. L 97 z 9.4.2008, s. 60) || || Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 81/2009 (Dz.U. L 35 z 4.2.2009, s. 56) || || Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 (Dz.U. L 243 z 15.9.2009, s. 1) || Tylko art. 55 || Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 265/2010 (Dz.U. L 85 z 31.3.2010, s. 1) || Tylko art. 2 || Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 1) || Tylko art. 1 || Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1051/2013 (Dz.U. L 295 z 6.11.2013, s. 1) || _____________ ZAŁĄCZNIK X tabela
korelacji Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 || Niniejsze rozporządzenie Artykuł 1 || Artykuł 1 Artykuł 2 formuła wprowadzająca || Artykuł 2 formuła wprowadzająca Artykuł 2 pkt 1-8 || Artykuł 2 pkt 1-8 Artykuł 2 pkt 8a || Artykuł 2 pkt 9 Artykuł 2 pkt 9 || Artykuł 2 pkt 10 Artykuł 2 pkt 10 || Artykuł 2 pkt 11 Artykuł 2 pkt 11 || Artykuł 2 pkt 12 Artykuł 2 pkt 12 || Artykuł 2 pkt 13 Artykuł 2 pkt 13 || Artykuł 2 pkt 14 Artykuł 2 pkt 14 || Artykuł 2 pkt 15 Artykuł 2 pkt 15 || Artykuł 2 pkt 16 Artykuł 2 pkt 16 || Artykuł 2 pkt 17 Artykuł 2 pkt 17 || Artykuł 2 pkt 18 Artykuł 2 pkt 18 || Artykuł 2 pkt 19 Artykuł 2 pkt 18a || Artykuł 2 pkt 20 Artykuł 2 pkt 19 || Artykuł 2 pkt 21 Artykuł 3 || Artykuł 3 Artykuł 3a || Artykuł 4 Artykuł 4 || Artykuł 5 Artykuł 5 ust. 1 || Artykuł 6 ust. 1 Artykuł 5 ust. 1a || Artykuł 6 ust. 2 Artykuł 5 ust. 2 || Artykuł 6 ust. 3 Artykuł 5 ust. 3 || Artykuł 6 ust. 4 Artykuł 5 ust. 4 || Artykuł 6 ust. 5 Artykuł 6 || Artykuł 7 Artykuł 7 ust. 1 i 2 || Artykuł 8 ust. 1 i 2 Artykuł 7 ust. 3 lit. a) || Artykuł 8 ust. 3 lit. a) Artykuł 7 ust. 3 lit. aa) || Artykuł 8 ust. 3 lit. b) Artykuł 7 ust. 3 lit. ab) || Artykuł 8 ust. 3 lit. c) Artykuł 7 ust. 3 lit. ac) || Artykuł 8 ust. 3 lit. d) Artykuł 7 ust. 3 lit. ad) || Artykuł 8 ust. 3 lit. e) Artykuł 7 ust. 3 lit. ae) || Artykuł 8 ust. 3 lit. f) Artykuł 7 ust. 3 lit. b) || Artykuł 8 ust. 3 lit. g) Artykuł 7 ust. 3 lit. c) || Artykuł 8 ust. 3 lit. h) Artykuł 7 ust. 3 lit. d) || Artykuł 8 ust. 3 lit. i) Artykuł 8 || Artykuł 9 Artykuł 9 || Artykuł 10 ust. 1 Artykuł 9 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) || Artykuł 10 ust. 2 akapit pierwszy i drugi Artykuł 9 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) || Artykuł 10 ust. 2 akapit trzeci Artykuł 9 ust. 2 akapit drugi || Artykuł 10 ust. 2 akapit czwarty Artykuł 9 ust. 2 akapit trzeci || Artykuł 10 ust. 2 akapit piąty Artykuł 9 ust. 3 i 4 || Artykuł 10 ust. 3 i 4 Artykuł 10 ust. 1-5 || Artykuł 11 ust. 1-5 Artykuł 10 ust. 6 || - Artykuł 11 || Artykuł 12 Artykuł 12 || Artykuł 13 Artykuł 13 || Artykuł 14 Artykuł 14 || Artykuł 15 Artykuł 15 || Artykuł 16 Artykuł 16 || Artykuł 17 Artykuł 17 || Artykuł 18 Artykuł 18 || Artykuł 19 Artykuł 19 || Artykuł 20 Artykuł 19a || - Artykuł 19a || Artykuł 21 Artykuł 20 || Artykuł 22 Artykuł 21 || Artykuł 23 Artykuł 22 || Artykuł 24 Artykuł 23 || Artykuł 25 Artykuł 23a || Artykuł 26 Artykuł 24 || Artykuł 27 Artykuł 25 || Artykuł 28 Artykuł 26 || Artykuł 29 Artykuł 26a || Artykuł 30 Artykuł 27 || Artykuł 31 Artykuł 28 || Artykuł 32 Artykuł 29 || Artykuł 33 Artykuł 30 || Artykuł 34 Artykuł 31 || Artykuł 35 Artykuł 32 || Artykuł 36 Artykuł 33 || Artykuł 37 Artykuł 33a || Artykuł 38 Artykuł 34 || Artykuł 39 Artykuł 35 || Artykuł 40 Artykuł 36 || Artykuł 41 Artykuł 37 || Artykuł 42 Artykuł 37a || Artykuł 43 Artykuł 38 || - Artykuł 39 || Artykuł 44 Artykuł 40 || Artykuł 45 Załączniki I - VIII || Załączniki I - VIII - || Załącznik IX - || Załącznik X _____________ [1] W przypadku Norwegii i Islandii nie jest wymagany znak
graficzny. [2] W przypadku Norwegii i Islandii nie jest wymagany znak
graficzny. [3] W przypadku Norwegii i Islandii nie jest wymagany znak
graficzny. [4] W przypadku Norwegii i Islandii nie jest wymagany znak
graficzny. [5] Dyrektywa Rady 2001/51/WE z dnia 28 czerwca 2001 r.
uzupełniająca postanowienia art. 26 Konwencji Wykonawczej do
Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (Dz.U. L 187 z 10.7.2001, s.
45). [6] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 300/2008 z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie
ochrony lotnictwa cywilnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr
2320/2002 (Dz.U. L 97 z 9.4.2008, s. 72). [7] Dyrektywa Rady 98/41/WE z dnia 18 czerwca 1998 r. w
sprawie rejestracji osób podróżujących na pokładzie statków
pasażerskich płynących do portów Państw Członkowskich
Wspólnoty lub z portów Państw Członkowskich Wspólnoty (Dz.U. L 188 z
2.7.1998, s. 35).