Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczenia atmosferycznego oraz zmiany dyrektywy 2003/35/WE /* COM/2013/0920 final - 2013/0443 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU Kontekst ogólny – podstawa i cele wniosku Dyrektywa 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady[1]
określa roczne krajowe pułapy emisji, które każde państwo
członkowskie powinno osiągnąć do 2010 r.; pułapy te
dotyczą emisji dwutlenku siarki (SO2), tlenków azotu (NOx),
niemetanowych lotnych związków organicznych (NMLZO) i amoniaku (NH3).
Ustanowiono je, aby zmniejszyć zanieczyszczenie powietrza oraz
ograniczyć szkodliwe skutki takiego zanieczyszczenia dla zdrowia
publicznego i środowiska w całej Unii, a także aby zachować
zgodność z protokołem z Göteborga[2].
Należy dokonać przeglądu i
aktualizacji wspomnianych wymogów, aby ograniczyć poważne
zagrożenie dla zdrowia i skutki dla środowiska w dalszym ciągu
powodowane przez zanieczyszczenie powietrza w Unii, a także aby
dostosować prawo unijne do nowych międzynarodowych
zobowiązań wynikających z przeglądu protokołu z
Göteborga w 2012 r. Wymagania dotyczące ograniczenia
negatywnych skutków określono w zmienionej strategii tematycznej
dotyczącej zanieczyszczenia powietrza[3],
która uaktualnia plany związane z długofalowym celem Unii, jakim jest
osiągnięcie poziomów jakości powietrza, które nie mają
poważnych skutków i nie powodują zagrożenia dla zdrowia
ludzkiego i środowiska. Niniejszy wniosek jest jednym z głównych
filarów legislacyjnych mających pomóc we wprowadzeniu takich
ograniczeń. W niniejszym wniosku wprowadzono dalsze
niezbędne ograniczenia emisji oraz zajęto się kwestią
niektórych niedociągnięć w realizacji unijnej polityki dotyczącej
powietrza oraz potrzebą lepszej koordynacji pomiędzy redukcjami
emisji a jakością powietrza, jak również kwestią zmiany
klimatu i ochrony różnorodności biologicznej. Ze względu na charakter i zakres
koniecznych zmian w dyrektywie 2001/81/WE oraz potrzebę zwiększenia
spójności i jasności prawa – w przeglądzie dyrektywy 2001/81/WE
wzywa się do jej uchylenia i przyjęcia nowej dyrektywy (niniejszej
dyrektywy). Spójność z pozostałymi
obszarami polityki i celami Unii Cele
niniejszej inicjatywy są spójne z celami strategii „Europa 2020”
dotyczącymi inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego
sprzyjającego włączeniu społecznemu. Powinny one
stymulować innowacje, które z kolei pomogą wspierać ekologiczny
wzrost gospodarczy i utrzymać konkurencyjność europejskiej
gospodarki, a jednocześnie ułatwią przejście na
gospodarkę niskoemisyjną, zapewnią ochronę kapitału
naturalnego Europy i wykorzystają pierwszoplanową pozycję Europy
w opracowywaniu nowych ekologicznych technologii[4].
W miarę możliwości we wniosku dąży się do
uproszczenia i wyjaśnienia istniejącej polityki, w duchu
inteligentniejszych uregulowań prawnych[5].
Przy wprowadzaniu środków szczególną wagę przywiązuje
się do ochrony interesów MŚP, zgodnie z zasadą „najpierw
myśl na małą skalę”[6].
Zapewniono spójność ze ściśle powiązanymi dziedzinami:
transportem, przemysłem, rolnictwem i zmianą klimatu oraz z
efektywną gospodarką zasobami. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI
ORAZ OCENY SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami W procesie przeglądu wykorzystano
zdobytą w ciągu kilku dziesięcioleci wiedzę fachową
dotyczącą oceny jakości powietrza, zarządzania i
dokonywania przeglądów w Unii i na arenie międzynarodowej. Wśród
podmiotów, z którymi przeprowadzono konsultacje, znalazły się organy
państw członkowskich odpowiedzialne za wdrażanie
bieżących ram politycznych na wszystkich poziomach administracji. Od
czerwca 2011 r. do kwietnia 2013 r. zorganizowano pięć spotkań z
zainteresowanymi stronami, aby zapewnić przejrzystość i
umożliwić stronom przedstawienie uwag i propozycji. Wszystkie
posiedzenia były transmitowane za pośrednictwem internetu, by
umożliwić w nich jak najszerszy udział. Równocześnie
zorganizowano dwie konsultacje społeczne: pierwsza, pod koniec 2011 r.,
dotyczyła głównie przeglądu mocnych i słabych stron
dotychczasowych ram polityki dotyczącej jakości powietrza; druga
internetowa konsultacja społeczna z wszystkimi zainteresowanymi stronami
odbyła się na początku 2013 r. i dotyczyła głównych
wariantów strategicznych, które umożliwiłyby rozwiązanie
pozostałych problemów związanych z jakością powietrza[7]. W 2012 r.
przeprowadzono badanie Eurobarometru, aby poznać opinię ogółu
społeczeństwa na temat problemu zanieczyszczenia powietrza, oraz
opublikowano jego wyniki[8].
Komisja i Europejska Agencja Środowiska (EEA) przeprowadziły
również projekt pilotażowy dotyczący jakości powietrza,
obejmujący 12 miast z całej Unii i mający na celu ocenę
lokalnych doświadczeń przy wdrażaniu polityki dotyczącej
powietrza[9]. Wyniki oceny skutków Pełną
zgodność z przepisami dotyczącymi jakości powietrza
można osiągnąć w perspektywie krótko- lub
średnioterminowej poprzez skupienie się na realizacji obecnej
polityki oraz działaniach państw członkowskich. Chociaż
dyrektywę 2001/81/WE należy zmienić w celu włączenia
międzynarodowych zobowiązań Unii na 2020 r. na mocy
protokołu z Göteborga, bardziej rygorystyczne ograniczenia w odniesieniu
do roku 2020 nie są konieczne. Okres do 2030 r.
należy jednak rozpatrywać inaczej. Jeżeli chodzi o
nierozwiązane jeszcze kwestie skutków dla zdrowia i środowiska,
konieczne są znacznie bardziej rygorystyczne zobowiązania do redukcji
emisji. W odniesieniu do roku 2030 preferowanym wariantem jest
osiągnięcie poziomu 70 % najwyższego możliwego
ograniczenia wpływu na zdrowie, przy dodatkowym ograniczeniu eutrofizacji
i ilości ozonu. Te zobowiązania do redukcji emisji stanowią krok
na drodze do długofalowego celu Unii. Wdrożenie
zobowiązań do redukcji z Göteborga na 2020 r. nie pociąga za
sobą dodatkowych wydatków dla Unii ponad wydatki przewidziane w
scenariuszu odniesienia. Nowe zobowiązania do redukcji emisji na 2030 r.
mają na celu doprowadzenie do zmniejszenia skutków emisji dla jakości
powietrza do 2030 r., jak określono w komunikacie w sprawie programu
„Czyste powietrze dla Europy”. W ocenie skutków przedstawiono optymalny sposób
osiągnięcia zamierzonej redukcji, który prowadzi do uzyskania
krajowych zobowiązań do redukcji emisji sześciu
najważniejszych zanieczyszczeń. Te zobowiązania do redukcji
przyczynią się do zmniejszenia całkowitych kosztów
zewnętrznych zanieczyszczenia powietrza o 40 mld EUR (według
najostrożniejszych szacunków) w stosunku do kwoty 212 mld EUR w
scenariuszu odniesienia, z czego bezpośrednie korzyści gospodarcze
wyniosą ponad 2,8 mld EUR: 1,85 mld EUR z ograniczenia strat
związanych z obniżoną wydajnością pracy, 600 mln EUR z
ograniczenia kosztów opieki zdrowotnej, 230 mln EUR z ograniczenia strat
wartości upraw i 120 mln EUR z ograniczenia szkód w środowisku zbudowanym.
Dla porównania roczne koszty przestrzegania przepisów wynoszą 3,3 mld EUR,
czyli około jednej dwunastej oszczędności kosztów
zewnętrznych. Według scenariusza odniesienia na 2030 r.
zagrożenia dla zdrowia zostaną zmniejszone o 40 % w stosunku do
roku 2005. Niniejszy wniosek zwiększa ten odsetek o dodatkowe 12 %,
co daje łącznie zmniejszenie zagrożeń dla zdrowia na
poziomie 52 % w porównaniu z 2005 r. Jeśli chodzi o
eutrofizację, wniosek zapewnia dodatkowe 50 % ponad odsetek
określony w scenariuszu odniesienia. Pułapy
metanu w ramach unijnego systemu krajowych pułapów emisji mogłyby
spowodować obniżenie emisji w sposób racjonalny pod względem
kosztów, chociaż polityka ta musiałaby być zgodna z decyzją
Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE[10].
Możliwe jest – przy bardzo niskim poziomie kosztów administracyjnych –
włączenie przepisów mających na celu lepsze zarządzanie
oraz dostosowanie monitorowania i sprawozdawczości do
międzynarodowych zobowiązań (koszty początkowe w
wysokości około 8 mln EUR, roczne koszty ogólnounijne – 3,5 mln EUR). 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU Krótki opis proponowanych działań Niniejszy wniosek uchyla i zastępuje
dotychczasowy unijny system rocznych limitów dla krajowych emisji
zanieczyszczeń powietrza, jak określono w dyrektywie 2001/81/WE.
Dzięki temu zapewnione zostanie stosowanie do roku 2020 krajowych
pułapów emisji ustanowionych w dyrektywie 2001/81/WE na rok 2010 i na lata
następne w odniesieniu do SO2, NOx, NMLZO oraz NH3;
określone zostaną także nowe krajowe zobowiązania do
redukcji emisji („zobowiązania do redukcji”), mające zastosowanie od
2020 i 2030 r. w odniesieniu do SO2, NOx, NMLZO, NH3,
drobnych cząstek stałych (PM2,5) i metanu (CH4)
oraz średnioterminowe poziomy emisji na rok 2025 w odniesieniu do tych
samych zanieczyszczeń. Szczegółowe informacje dotyczące
najważniejszych artykułów i załączników podano
poniżej. W art. 1, 2 i 3 określono
przedmiot i zakres niniejszego wniosku, a także definicje
najważniejszych stosowanych w nim terminów. Zgodnie z art. 4 odczytywanym
łącznie z załącznikiem II państwa
członkowskie muszą ograniczyć swoje roczne emisje SO2,
NOx, NMLZO, NH3, PM2,5 i CH4, aby
wypełnić zobowiązania do redukcji mające zastosowanie od
2020 i 2030 r. Ponadto w 2025 r. państwa członkowskie muszą
ograniczyć swoje roczne emisje tych zanieczyszczeń do poziomów
określonych na podstawie liniowej ścieżki redukcji emisji, chyba
że wymagałoby to środków pociągających za sobą
nieproporcjonalnie wysokie koszty. W art. 4 wskazano, jakie źródła emisji
nie powinny być uwzględniane. W art. 5, pod warunkiem że Komisja
nie wyrazi sprzeciwu, zezwala się państwom członkowskim na
pewną elastyczność w stosunku do: uwzględniania
części redukcji emisji NOx, SO2 i PM2,5
dokonanych w ramach międzynarodowej żeglugi morskiej – pod pewnymi
warunkami; wspólnego wypełniania zobowiązań do redukcji CH4;
oraz zaproponowania dostosowanych bilansów emisji, jeżeli w wyniku
zastosowania ulepszonej metodyki sporządzania bilansów doszłoby do
niewypełnienia zobowiązania do redukcji (z wyjątkiem CH4).
Art. 6 zawiera
wymóg, by państwa członkowskie przyjęły, realizowały i
regularnie uaktualniały swoje krajowe programy kontroli zanieczyszczenia
powietrza opisujące, w jaki sposób wypełnione zostaną ich
zobowiązania do redukcji. Wspomniane krajowe programy kontroli powinny
zawierać co najmniej informacje określone w załączniku
III (część 2) oraz informacje dotyczące redukcji emisji
sadzy (BC); mogą również zawierać wymóg wprowadzenia
określonych środków, wymienionych w załączniku III
(część 1), w celu ograniczenia emisji PM2,5 i NH3
pochodzących z sektora rolniczego. Krajowe programy kontroli
zanieczyszczenia powietrza muszą zostać przygotowane w
kontekście ogólnych ram polityki dotyczącej jakości powietrza i
zawierać informacje dotyczące analizy leżącej u podstaw
doboru środków. Państwa członkowskie poddają swoje krajowe
programy konsultacji społecznej przed ich zatwierdzeniem. W związku z
tym art. 16 zmienia dyrektywę 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady[11]
tak, aby obejmowała ona krajowe programy kontroli zanieczyszczenia
powietrza. Art. 7 odczytywany
w powiązaniu z załącznikiem I stanowi, że
państwa członkowskie zobowiązane są do monitorowania emisji
zanieczyszczeń powietrza, a tym samym do sporządzania i
aktualizowania – zgodnie ze zobowiązaniami i wytycznymi przyjętymi w
ramach konwencji LRTAP, o których mowa i które szczegółowo określono
w załączniku IV – krajowych bilansów emisji i prognoz emisji,
którym towarzyszyć ma raport metodyczny IIR (informative inventory
report). Państwa członkowskie, które stosują przepisy o
elastyczności na podstawie art. 5, muszą przedstawić stosowne
informacje w raporcie metodycznym IIR lub w odrębnym sprawozdaniu. Na mocy art. 8 państwa
członkowskie monitorują, gdy jest to wykonalne, niekorzystny
wpływ zanieczyszczenia powietrza na ekosystemy wodne i lądowe, w
oparciu o warunki określone w załączniku V. Państwa
członkowskie są uprawnione do korzystania z systemów monitorowania
ustanowionych w ramach innych instrumentów unijnych. W art. 9 wymaga się, aby
państwa członkowskie przekazywały Komisji swoje krajowe programy
kontroli zanieczyszczenia powietrza, aktualizacje i wszystkie informacje
dotyczące monitorowania zebrane zgodnie z art. 7 i 8, w terminach
określonych w załączniku I. Komisja, wspomagana przez
Europejską Agencję Środowiska i państwa członkowskie,
regularnie sprawdza dokładność i kompletność
przekazywanych danych dotyczących krajowych bilansów emisji. Art. 10
określa, że Komisja co pięć lat składa sprawozdanie
dotyczące wdrażania niniejszej dyrektywy, w tym stosowania
art. 4 ust. 2 w odniesieniu do średnioterminowych poziomów emisji
ustalonych na rok 2025. Art. 11 zapewnia
systematyczne i aktywne rozpowszechnianie drogą elektroniczną
informacji zebranych i przetworzonych na mocy niniejszego wniosku,
odwołując się w tym kontekście do wymagań ustanowionych
w prawie unijnym, w tym w dyrektywie 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[12]. Art. 12 zapewnia
współpracę Komisji i państw członkowskich z państwami
trzecimi i właściwymi organizacjami międzynarodowymi w celu
dalszego i skuteczniejszego rozwiązywania problemu emisji substancji
zanieczyszczających powietrze w skali globalnej. Art. 13
określa zasady procedury stosowanej na mocy art. 6 ust. 7, art. 7 ust. 9 i
art. 8 ust. 3 w celu dostosowania załączników I, III
(część 1), IV i V do postępu naukowo-technicznego w drodze
aktów delegowanych. Art. 14 odnosi
się do komitetowej procedury sprawdzającej, stosowanej przez
Komisję w celu uchwalenia aktów wykonawczych na podstawie art. 5 ust. 6 i
art. 6 ust. 9, i określa, że do tego celu wykorzystuje się
istniejący Komitet ustanowiony na mocy art. 29 dyrektywy 2008/50/WE. W art. 15, 17 i 19 określono
przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów
krajowych przyjętych na podstawie wniosku, a także przepisy
dotyczące wejścia w życie i transpozycji wniosku do
porządku prawnego państw członkowskich. Art. 18 dotyczy
uchylenia dyrektywy 2001/81/WE oraz określa, że ustalone w tej
dyrektywie krajowe pułapy emisji mają nadal zastosowanie do dnia 31
grudnia 2019 r. W załączniku VI zamieszczono
tabelę korelacji. Podstawa prawna Ponieważ głównym celem wniosku jest
ochrona środowiska zgodnie z art. 191 TFUE, podstawą wniosku jest
art. 192 ust. 1 TFUE. Zasady pomocniczości i
proporcjonalności oraz wybór instrumentu prawnego Zasada pomocniczości ma zastosowanie, o
ile wniosek nie wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Unii. Cele wniosku nie mogą być
osiągnięte w sposób zadowalający przez państwa
członkowskie. Aby zmniejszyć pozostałe poważne negatywne
skutki dla jakości powietrza w Unii, każde państwo
członkowskie musi ograniczyć swoje emisje zanieczyszczeń, a
racjonalne pod względem kosztów połączenie redukcji w całej
Europie może być koordynowane jedynie na poziomie Unii. Określone
zobowiązania do redukcji uwzględniają nie tylko skutki krajowych
emisji dla danego państwa, lecz również ich oddziaływanie
transgraniczne. Działanie Unii zapewni lepsze
osiągnięcie celu wniosku. W dyrektywie 2001/81/WE określono
docelowe poziomy redukcji i minimalne wymogi dotyczące ich realizacji,
pozostawiając państwom członkowskim określenie optymalnego
połączenia działań dla osiągnięcia tych poziomów.
Zasada ta została utrzymana w niniejszym wniosku, który przewiduje
dalszą harmonizację wymogów dotyczących programów krajowych oraz
monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji
zanieczyszczeń powietrza w celu usunięcia
niedociągnięć dyrektywy 2001/81/WE oraz wypełnienia
międzynarodowych zobowiązań podjętych w ramach konwencji
LRTAP i jej protokołów. Chociaż wniosek wymaga kontroli emisji u
źródła w sektorze rolniczym, państwa członkowskie mogą
nie wdrażać tych wymogów, jeżeli nie są one niezbędne
do wypełnienia odpowiednich zobowiązań do redukcji. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą
pomocniczości. Wybranym aktem prawnym jest dyrektywa,
ponieważ we wniosku określono cele i wymogi, a jeśli chodzi o
wybór środków zapewnienia zgodności i ich szczegółowe
wdrażanie, państwom członkowskim pozostawiono odpowiedni zakres
swobody. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą proporcjonalności. 4. WPŁYW NA BUDŻET Dyrektywa będzie wdrażana z
wykorzystaniem obecnego budżetu i nie będzie mieć wpływu na
wieloletnie ramy finansowe. 5. ELEMENTY FAKULTATYWNE Dokumenty
wyjaśniające Komisja uważa,
że z wymienionych poniżej przyczyn dokumenty wyjaśniające
są konieczne do poprawy jakości informacji dotyczących
transpozycji dyrektywy. Aby zagwarantować, że cele dyrektywy
(tj. ochrona zdrowia ludzkiego i środowiska) zostaną
osiągnięte, konieczna jest kompletna i prawidłowa transpozycja
dyrektywy. Biorąc pod uwagę, że w niektórych państwach
członkowskich kwestie emisji zanieczyszczeń powietrza zostały
już uregulowane, transpozycja niniejszej dyrektywy prawdopodobnie nie
polegałaby na przyjęciu jednego aktu prawnego, ale raczej na
wprowadzeniu różnych zmian lub przyjęciu nowych wniosków w
odnośnych dziedzinach. Ponadto
wdrażanie dyrektywy jest często w znacznym stopniu zdecentralizowane,
ponieważ za jej stosowanie, a w niektórych państwach
członkowskich nawet za transpozycję, odpowiedzialne są
władze regionalne i lokalne. Czynniki te mogą zwiększyć
ryzyko nieprawidłowego transponowania i wdrożenia dyrektywy oraz
utrudnić Komisji monitorowanie stosowania prawa Unii. Jasne informacje
dotyczące transpozycji dyrektywy są podstawowym warunkiem zapewnienia
zgodności prawa krajowego z przepisami dyrektywy. Wymóg
przedstawiania dokumentów wyjaśniających może spowodować
dodatkowe obciążenie administracyjne dla tych państw
członkowskich, które nigdy nie pracują w ten sposób. Ewentualne
dodatkowe obciążenie administracyjne jest jednak proporcjonalne do
celu, któremu służy, tj. zapewnienia skutecznej transpozycji i
pełnego osiągnięcia celów dyrektywy. W związku z
powyższym należy wymagać od państw członkowskich, aby
składały, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jeden
lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między
przepisami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych
instrumentów transpozycyjnych. 2013/0443 (COD) Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie redukcji krajowych emisji
niektórych rodzajów zanieczyszczenia atmosferycznego oraz zmiany dyrektywy
2003/35/WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[13], uwzględniając opinię Komitetu
Regionów[14],
stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: (1) W ciągu ostatnich 20 lat
osiągnięto w Unii znaczny postęp w dziedzinie antropogenicznych
emisji do powietrza i jakości powietrza w ramach specjalnej polityki
unijnej, reprezentowanej między innymi przez komunikat Komisji „Strategia
tematyczna dotycząca zanieczyszczenia powietrza” („TSAP”) z 2005 r.[15]. Kluczowym elementem
tego procesu była dyrektywa 2001/81/WE[16]
Parlamentu Europejskiego i Rady, ustanawiająca ograniczenia
całkowitych rocznych emisji państw członkowskich od roku 2010
dla dwutlenku siarki, (SO2), tlenków azotu (NOx),
amoniaku (NH3) oraz niemetanowych lotnych związków organicznych
(NMLZO). W rezultacie w latach 1990-2010 emisje SO2 zostały
ograniczone o 82 %, emisje NOx o 47 %, emisje NMLZO o 56 %, a emisje NH3
o 28 %. Jak jednak wskazano w programie „Czyste powietrze dla Europy”
(„zmieniona TSAP”)[17],
nadal występują znaczące negatywne skutki i zagrożenia dla
środowiska i zdrowia ludzkiego. (2) W siódmym unijnym programie
działań w zakresie środowiska[18]
potwierdzono długofalowy cel polityki Unii dotyczącej powietrza,
polegający na osiągnięciu poziomów jakości powietrza, które
nie powodują znacznych negatywnych skutków ani zagrożenia dla zdrowia
ludzkiego i środowiska, i dlatego wezwano do pełnej zgodności z
obowiązującymi przepisami Unii dotyczącymi jakości
powietrza oraz celami strategicznymi i działaniami zaplanowanymi po 2020
r.; wezwano także do wzmożenia wysiłków na obszarach, gdzie
populacja i ekosystemy narażone są na wysokie poziomy
zanieczyszczenia powietrza, oraz do wzmocnienia synergii między przepisami
dotyczącymi jakości powietrza a celami polityki Unii w
szczególności w odniesieniu do zmiany klimatu i
bioróżnorodności. (3) Zmieniona strategia TSAP
określa nowe cele strategiczne na okres do 2030 r. w celu zbliżenia
się do realizacji celu Unii w perspektywie długoterminowej. (4) Państwa
członkowskie i Unia są stronami Konwencji Europejskiej Komisji
Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) w sprawie
transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości
(„konwencja LRTAP”)[19]
z 1979 r. oraz kilku jej protokołów, w tym protokołu z Göteborga w
sprawie przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji i powstawaniu ozonu w
warstwie przyziemnej z 1999 r. (5) Jeżeli chodzi o rok 2020
i lata następne, w zmienionym protokole z Göteborga przyjętym przez
Radę decyzją [xxxx/xxxx/UE][20]
dla każdej strony określa się, przyjmując rok 2005 za rok
odniesienia, nowe zobowiązania do redukcji emisji SO2, NOx,
NH3, NMLZO i drobnych cząstek stałych (PM2,5),
wspiera się redukcje emisji sadzy (BC) i wzywa się do gromadzenia i
przechowywania informacji dotyczących negatywnych skutków
stężeń i depozycji zanieczyszczeń powietrza dla zdrowia
ludzkiego i środowiska oraz do uczestnictwa w programach zorientowanych na
wyniki w ramach konwencji LRTAP. (6) Należy zatem
zmienić system krajowych pułapów emisji ustanowiony dyrektywą
2001/81/WE w celu dostosowania go do międzynarodowych zobowiązań
Unii i państw członkowskich. (7) Państwa
członkowskie powinny wdrożyć niniejszą dyrektywę w
taki sposób, aby skutecznie przyczyniała się do realizacji
długoterminowego celu UE dotyczącego jakości powietrza,
wspieranego przez wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia, oraz celów UE
dotyczących ochrony różnorodności biologicznej i ekosystemów –
poprzez redukcję poziomów i depozycji zanieczyszczeń powietrza
powodujących zakwaszanie, eutrofizację i powstawanie ozonu
poniżej krytycznych obciążeń i poziomów określonych w
konwencji LRTAP. (8) Niniejsza dyrektywa powinna
również przyczynić się do osiągnięcia celów w zakresie
jakości powietrza ustanowionych w przepisach Unii i do złagodzenia
skutków zmiany klimatu poprzez ograniczenie emisji krótkotrwałych
zanieczyszczeń, jak również do poprawy jakości powietrza w skali
globalnej. (9) Państwa członkowskie
powinny przestrzegać zobowiązań do redukcji emisji
określonych w niniejszej dyrektywie na 2020 i 2030 r. Aby zapewnić
widoczny postęp w realizacji zobowiązań na 2030 r., państwa
członkowskie powinny w 2025 r. osiągnąć
średnioterminowe poziomy emisji wyznaczone na podstawie liniowej
ścieżki między ich poziomami emisji na rok 2020 a poziomami
emisji określonymi w zobowiązaniach do redukcji emisji na 2030 r.,
chyba że pociągałoby to za sobą nieproporcjonalnie wysokie
koszty. W przypadku gdy takie ograniczenie emisji w 2025 r. jest
niemożliwe, państwa członkowskie powinny wyjaśnić
powody tego w swoich sprawozdaniach sporządzonych na mocy niniejszej
dyrektywy. (10) Niektóre państwa
członkowskie opowiedziały się w ramach konwencji LRTAP za
określeniem pułapów emisji w oparciu o paliwo wykorzystywane w
sektorze transportu. Doprowadziło to do braku spójności z ich ogólnym
zużyciem energii i statystykami oraz zużyciem energii i statystykami
Unii jako całości. W związku z powyższym, aby
zagwarantować wspólną i spójną podstawę dla wszystkich
państw członkowskich i całej Unii, w niniejszej dyrektywie
określa się wymogi dotyczące sprawozdawczości i
zobowiązania do redukcji emisji w oparciu o krajowe zużycie energii i
sprzedawane paliwo, co zapewnia większą spójność z
przepisami Unii w dziedzinie energii i zmiany klimatu. (11) Aby wspierać racjonalne
pod względem kosztów wypełnienie krajowych zobowiązań do
redukcji emisji oraz osiągnięcie średnioterminowych poziomów
emisji, należy umożliwić państwom członkowskim
uwzględnienie redukcji emisji z międzynarodowej żeglugi
morskiej, jeżeli emisje pochodzące z tego sektora są niższe
niż poziomy emisji, które wynikałyby z przestrzegania norm zawartych
w przepisach Unii, w tym limitów zawartości siarki w paliwach określonych
w dyrektywie Rady 1999/32/WE[21].
Państwa członkowskie powinny również mieć
możliwość wspólnej realizacji zobowiązań i wspólnego
osiągania średnioterminowych poziomów emisji w odniesieniu do metanu
(CH4) oraz wykorzystania w tym celu decyzji Parlamentu Europejskiego
i Rady nr°406/2009/WE[22].
Aby sprawdzić zgodność ze swoimi krajowymi pułapami emisji,
zobowiązaniami do redukcji emisji i średnioterminowymi poziomami
emisji, państwa członkowskie mogłyby dostosowywać krajowe
bilanse emisji w kontekście rozwoju wiedzy naukowej i ulepszonej metodyki
w dziedzinie emisji. Komisja mogłaby sprzeciwić się korzystaniu
przez państwo członkowskie z tych przepisów dotyczących
elastyczności, gdyby warunki określone w niniejszej dyrektywie nie
zostały spełnione. (12) Państwa członkowskie
powinny przyjąć i wdrożyć krajowy program kontroli
zanieczyszczenia powietrza, aby spełnić wymogi dotyczące
redukcji emisji i osiągnąć średnioterminowe poziomy emisji,
a także przyczynić się do realizacji unijnych celów
dotyczących jakości powietrza. W związku z tym państwa
członkowskie powinny wziąć pod uwagę potrzebę
ograniczenia emisji w strefach i aglomeracjach dotkniętych nadmiernymi
stężeniami zanieczyszczeń powietrza lub w strefach i
aglomeracjach, które znacząco przyczyniają się do zanieczyszczenia
powietrza w innych strefach i aglomeracjach, w tym w państwach
sąsiednich. W tym celu krajowe programy kontroli zanieczyszczenia
powietrza powinny przyczyniać się do wdrażania planów ochrony
jakości powietrza, przyjętych na mocy art. 23 dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2008/50/WE[23]. (13) Aby ograniczyć emisje NH3
i PM2,5 do atmosfery z głównych źródeł
zanieczyszczeń, do krajowych programów kontroli zanieczyszczenia powietrza
należy włączyć środki mające zastosowanie do
sektora rolniczego. Z uwagi na specyficzne warunki krajowe państwa
członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzania
środków inne niż środki określone w niniejszej dyrektywie,
o równoważnym poziomie ekologiczności. (14) Krajowy program kontroli
zanieczyszczenia powietrza oraz analiza pomagająca określić
strategie i środki powinny być regularnie aktualizowane. (15) Aby opracować rzetelne
krajowe programy kontroli zanieczyszczenia powietrza oraz wszelkie istotne
aktualizacje, państwa członkowskie powinny poddać te programy i
aktualizacje konsultacjom z opinią publiczną i właściwymi
organami na wszystkich poziomach na etapie, na którym wszystkie warianty
strategiczne i warianty dotyczące środków pozostają otwarte.
Państwa członkowskie powinny podjąć konsultacje
transgraniczne w przypadku, gdy wdrożenie ich programu mogłoby
mieć wpływ na jakość powietrza w innym państwie,
zgodnie z wymogami określonymi w przepisach unijnych i
międzynarodowych, w tym w Konwencji o ocenach oddziaływania na
środowisko w kontekście transgranicznym (Espoo, 1991 r.) i jej
protokole w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko
(Kijów, 2003 r.), zatwierdzonych przez Radę[24]. (16) Państwa członkowskie
powinny ustanowić i przekazywać bilanse i prognozy emisji oraz
raporty metodyczne IIR dla wszystkich substancji zanieczyszczających
powietrze objętych niniejszą dyrektywą, dzięki czemu Unia
będzie mogła spełnić obowiązki dotyczące
sprawozdawczości na mocy konwencji LRTAP i jej protokołów. (17) W celu zachowania ogólnej
spójności dla całej Unii państwa członkowskie powinny
zapewnić, by przekazywanie Komisji krajowych bilansów emisji, prognoz
emisji oraz raportów metodycznych IIR było w pełni spójne z ich
działaniami sprawozdawczymi na mocy konwencji LRTAP. (18) Aby ocenić
skuteczność krajowych zobowiązań do redukcji emisji
określonych w niniejszej dyrektywie, państwa członkowskie
powinny również monitorować, gdy jest to wykonalne, skutki tego
rodzaju redukcji dla ekosystemów lądowych i wodnych, zgodnie z międzynarodowymi
wytycznymi, oraz informować o tych skutkach. (19) Zgodnie z dyrektywą
2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[25]
państwa członkowskie powinny zapewnić aktywne i systematyczne
rozpowszechnianie informacji drogą elektroniczną. (20) Konieczna jest zmiana
dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[26] w celu zagwarantowania
spójności niniejszej dyrektywy z Konwencją z Aarhus z 1998 r. o
dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu
decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska. (21) W celu uwzględnienia
rozwoju technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do
przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej w odniesieniu do zmiany wytycznych dotyczących
sprawozdawczości określonych w załączniku I, jak również
do zmiany części 1 załącznika III oraz
załączników IV i V w celu dostosowania ich do postępu
technicznego. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac
przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na
poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane,
Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie
przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. (22) W celu zapewnienia jednolitych
warunków wykonania niniejszej dyrektywy Komisji należy powierzyć
uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te należy wykonywać zgodnie z
rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady[27]. (23) Państwa członkowskie
powinny określić zasady dotyczące sankcji stosowanych w
przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na podstawie
niniejszej dyrektywy i zapewnić ich wykonanie. Sankcje te powinny być
skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. (24) Mając na uwadze charakter
i zakres zmian, które należy wprowadzić w dyrektywie 2001/81/WE,
dyrektywa ta powinna zostać zastąpiona w celu zwiększenia
pewności prawnej, jasności, przejrzystości i uproszczenia
przepisów. W celu zapewnienia ciągłości w poprawie jakości
powietrza państwa członkowskie powinny stosować krajowe
pułapy emisji określone w dyrektywie 2001/81/WE, do czasu gdy
zaczną obowiązywać nowe krajowe zobowiązania do redukcji
emisji określone w niniejszej dyrektywie, co nastąpi w roku 2020. (25) Ponieważ cel niniejszej
dyrektywy, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i
środowiska, nie może zostać osiągnięty w
wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z
uwagi na transgraniczny charakter zanieczyszczenia powietrza możliwe jest
lepsze jego osiągnięcie na poziomie unijnym, Unia może
przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, jak
określono w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą
proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa
nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. (26) Zgodnie ze wspólną deklaracją
polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28
września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających[28] państwa
członkowskie zobowiązały się do złożenia, w
uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji,
jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki
między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami
krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy
prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione, PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ
DYREKTYWĘ: Artykuł 1 Przedmiot W niniejszej dyrektywie ustanawia się dla
państw członkowskich limity emisji do atmosfery zanieczyszczeń
powodujących zakwaszanie i eutrofizację, prekursorów ozonu,
cząstek pierwotnych i prekursorów cząstek wtórnych oraz innych
zanieczyszczeń powietrza; określa się również wymóg
sporządzania, przyjmowania i wdrażania krajowych programów kontroli
zanieczyszczenia powietrza, a także wymóg monitorowania emisji
zanieczyszczeń i skutków takich emisji oraz przekazywania na ten temat
informacji. Artykuł 2 Zakres Niniejszą dyrektywę stosuje się
do emisji zanieczyszczeń, o których mowa w załączniku I, ze
wszystkich źródeł występujących na terytorium państw
członkowskich, w ich wyłącznych strefach ekonomicznych oraz w
strefach kontroli zanieczyszczeń. Artykuł 3 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie
mają następujące definicje: 1. „emisja” oznacza uwolnienie
do atmosfery substancji ze źródła punktowego lub rozproszonego; 2. „prekursory ozonu”
oznaczają tlenki azotu, niemetanowe lotne związki organiczne, metan i
tlenek węgla; 3. „cele dotyczące
jakości powietrza” oznaczają wartości dopuszczalne,
wartości docelowe i pułapy stężenia ekspozycji
określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE i w
dyrektywie 2004/107/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[29]; 4. „tlenki azotu” (NOx)
oznaczają tlenek azotu i dwutlenek azotu, wyrażone jako dwutlenek
azotu; 5. „niemetanowe lotne
związki organiczne” (NMLZO) oznaczają wszystkie związki
organiczne natury antropogenicznej, inne niż metan, które są zdolne
do wytwarzania utleniaczy fotochemicznych w reakcjach z tlenkami azotu w
obecności światła słonecznego; 6. „PM2,5” oznacza
cząstki stałe przechodzące przez otwór sortujący, zdefiniowane
w referencyjnej metodzie poboru próbek i pomiaru PM2,5,
EN 14907, przy 50 % granicy sprawności dla średnicy
aerodynamicznej do 2,5 μm; 7. „krajowe zobowiązanie do
redukcji emisji” oznacza redukcję emisji substancji wyrażoną
jako odsetek redukcji emisji pomiędzy całkowitą
ilością emisji uwolnionych podczas roku odniesienia (2005) a
całkowitą ilością emisji uwolnionych w docelowym roku
kalendarzowym, której państwa członkowskie nie mogą
przekroczyć; 8. „cykl lądowania i
startu” oznacza cykl obejmujący kołowanie przy starcie i
lądowaniu, start, wznoszenie się, podchodzenie do lądowania,
lądowanie i wszelkie inne czynności samolotu odbywające się
poniżej wysokości 3 000 stóp; 9. „międzynarodowa
żegluga morska” oznacza kursy – na morzu i w wodach przybrzeżnych –
statków wodnych pływających pod wszystkimi banderami,
wypływających z terytorium jednego państwa i
wpływających na terytorium innego państwa, z wyjątkiem
statków rybackich; 10. „obszar kontroli emisji”
oznacza specjalny obszar morski określony zgodnie z załącznikiem
VI do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza
przez statki (MARPOL); 11. „strefa kontroli
zanieczyszczeń” oznacza obszar morski położony nie dalej
niż 200 mil morskich od linii podstawowych, od których mierzy się
szerokość morza terytorialnego, określony przez państwo
członkowskie w celu zapobiegania zanieczyszczeniom powodowanym przez
statki oraz w celu ograniczania i kontroli takich zanieczyszczeń zgodnie z
odnośnymi międzynarodowymi przepisami i normami; 12. „sadza” (BC) oznacza
cząstki stałe zawierające węgiel i pochłaniające
światło. Artykuł 4 Krajowe zobowiązania do redukcji emisji 1. Państwa
członkowskie co najmniej ograniczają swoje roczne antropogeniczne
emisje dwutlenku siarki (SO2), tlenków azotu (NOx), niemetanowych
lotnych związków organicznych (NMLZO), amoniaku (NH3),
cząstek stałych (PM2,5) i metanu (CH4) zgodnie
z krajowymi zobowiązaniami do redukcji emisji mającymi zastosowanie
od 2020 i 2030 r., jak określono w załączniku II. 2. Nie naruszając przepisów
ust. 1, państwa członkowskie wprowadzają wszelkie niezbędne
środki, które nie pociągają za sobą nieproporcjonalnie
wysokich kosztów, w celu ograniczenia do 2025 r. swoich antropogenicznych
emisji SO2, NOx, NMLZO, NH3, PM2,5 i CH4. Poziomy tych emisji określa
się na podstawie paliw sprzedanych, z wykorzystaniem liniowej
ścieżki redukcji ustalonej pomiędzy ich poziomami emisji na 2020
r. i poziomami emisji określonymi w zobowiązaniach do redukcji emisji
na rok 2030. W przypadku gdy ograniczenie emisji na 2025 r.
zgodnie z ustaloną ścieżką jest niemożliwe,
państwa członkowskie wyjaśniają powody tego w swoich
sprawozdaniach przedkładanych Komisji zgodnie z art. 9. 3. Do celów zgodności z
przepisami ust. 1 i 2 nie uwzględnia się następujących
emisji: a) emisji z samolotów poza cyklem
lądowania i startu; b) emisji na Wyspach Kanaryjskich, we
francuskich departamentach zamorskich, na Maderze i Azorach; c) emisji z krajowej żeglugi morskiej
do terytoriów i z terytoriów, o których mowa w lit. b); d) emisji pochodzących z
międzynarodowej żeglugi morskiej, nie naruszając przepisów art.
5 ust. 1. Artykuł 5 Elastyczność 1. Aby zachować
zgodność ze średnioterminowymi poziomami emisji określonymi
na rok 2025 zgodnie z art. 4 ust. 2 oraz z krajowymi zobowiązaniami do
redukcji emisji określonymi w załączniku II i mającymi
zastosowanie od roku 2030 do NOx, SO2 i PM2,5,
państwa członkowskie mogą odliczyć redukcje emisji NOx,
SO2 i PM2,5 osiągnięte w międzynarodowej
żegludze morskiej od emisji NOx, SO2 i PM2,5
uwolnionych z innych źródeł w tym samym roku, pod warunkiem że: a) redukcje emisji dokonywane są na
obszarach morza, które są częścią mórz terytorialnych
państw członkowskich, ich wyłącznych stref ekonomicznych
lub stref kontroli zanieczyszczeń, jeżeli strefy takie zostały
ustanowione; b) państwa członkowskie
przyjęły i wdrożyły skuteczne środki monitorowania i
kontroli w celu zapewnienia właściwego wykonywania przepisów
dotyczących elastyczności; c) państwa członkowskie
wdrożyły środki służące temu, aby emisje NOx, SO2
i PM2,5 pochodzące z międzynarodowej żeglugi
morskiej były niższe od poziomów emisji, które osiągnięto
by poprzez zgodność z normami Unii mającymi zastosowanie do
emisji NOx, SO2 i PM2,5, oraz określiły
ilościowo dodatkowe redukcje emisji wynikające z tych środków; d) państwa członkowskie nie
odliczyły więcej niż 20 % redukcji emisji NOx, SO2 i
PM2,5 obliczonych zgodnie z lit. c), pod warunkiem że
odliczenie nie powoduje braku zgodności z krajowymi zobowiązaniami do
redukcji emisji na 2020 r., określonymi w załączniku II. 2. Państwa
członkowskie mogą wspólnie wypełniać swoje
zobowiązania do redukcji emisji metanu oraz działać na rzecz
osiągnięcia średnioterminowych poziomów emisji, o których mowa w
załączniku II, pod warunkiem że: a) spełniają wszystkie stosowne
wymogi i ustalenia przyjęte w przepisach Unii, w tym na mocy decyzji
Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE; b) przyjęły i wdrożyły
skuteczne przepisy w celu zapewnienia prawidłowego wspólnego
wypełniania zobowiązań. 3. Państwa członkowskie
mogą ustanowić dostosowane roczne krajowe bilanse emisji SO2,
NOx, NH3, NMLZO i PM2,5 zgodnie z załącznikiem
IV, jeżeli brak zgodności z ich krajowymi zobowiązaniami do
redukcji emisji lub średnioterminowymi poziomami emisji wynikałby z
zastosowania ulepszonych metod sporządzania bilansów emisji uaktualnionych
zgodnie z wiedzą naukową. 4. Państwa
członkowskie, które zamierzają zastosować ust. 1, 2 i 3,
informują Komisję najpóźniej do dnia 30 września roku
poprzedzającego dany rok sprawozdawczy. Informacje te dotyczą
między innymi odnośnych zanieczyszczeń i sektorów oraz,
jeśli dane takie są dostępne, skali wpływu na krajowe
bilanse emisji. 5. Komisja, wspierana przez
Europejską Agencję Środowiska, analizuje i ocenia, czy
korzystanie z tych przepisów o elastyczności w danym roku spełnia
stosowne wymogi i kryteria. Jeśli Komisja nie zgłosiła
żadnych zastrzeżeń w ciągu dziewięciu miesięcy od
daty otrzymania odpowiedniego sprawozdania, o którym mowa w art. 7 ust. 4, 5 i
6, państwo członkowskie, którego to dotyczy, uznaje zastosowaną
przez siebie w danym roku elastyczność za zaakceptowany i ważny.
W przypadku gdy Komisja uważa, że wykorzystanie elastyczności
nie jest zgodne ze stosownymi wymogami i kryteriami, przyjmuje decyzję i
informuje państwo członkowskie, że wykorzystanie tego mechanizmu
nie może zostać zaakceptowane. 6. Komisja może
przyjąć akty wykonawcze określające szczegółowe zasady
dotyczące stosowania elastyczności, o której mowa w ust. 1, 2 i 3,
zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 14. Artykuł 6 Krajowe programy kontroli zanieczyszczenia powietrza 1. Państwa
członkowskie sporządzają i przyjmują krajowy program
kontroli zanieczyszczenia powietrza zgodnie z częścią 2
załącznika III w celu ograniczenia swoich rocznych antropogenicznych
emisji zgodnie z art. 4. 2. Przy sporządzaniu,
przyjmowaniu i wdrażaniu programu, o którym mowa w ust. 1, państwa
członkowskie: a) oceniają, do jakiego stopnia krajowe
źródła emisji mogą wpływać na jakość
powietrza na ich terytoriach i w sąsiednich państwach
członkowskich, na podstawie danych i metod opracowanych w ramach
europejskiego programu monitorowania i oceny (EMEP), w stosownych przypadkach; b) uwzględniają potrzebę
redukcji emisji zanieczyszczeń powietrza, aby osiągnąć
zgodność z celami dotyczącymi jakości powietrza na swoich
terytoriach oraz, w stosownych przypadkach, w sąsiednich państwach
członkowskich; c) przy wprowadzaniu środków
służących wypełnieniu krajowych zobowiązań do
redukcji emisji PM2,5 traktują priorytetowo środki redukcji
emisji sadzy (BC); d) zapewniają spójność z
innymi odnośnymi planami i programami ustanowionymi w związku z
wymogami określonymi w przepisach krajowych lub unijnych. W zakresie, w jakim jest to niezbędne,
państwa członkowskie stosują środki redukcji emisji
określone w części 1 załącznika III lub środki
mające taki sam skutek dla środowiska, aby wypełnić
odpowiednie krajowe zobowiązania do redukcji emisji. 3. Krajowy program kontroli
zanieczyszczenia powietrza jest aktualizowany co dwa lata. 4. Nie naruszając przepisów
ust. 3, strategie i środki dotyczące redukcji emisji zawarte w
krajowym programie kontroli zanieczyszczenia powietrza są aktualizowane w
ciągu 12 miesięcy w jednym z niżej wymienionych przypadków: (a)
zobowiązania określone w art. 4 nie są
spełnione lub istnieje ryzyko ich niespełnienia; (b)
państwa członkowskie decydują
się na skorzystanie z elastyczności określonej w art. 5. 5. W odniesieniu do projektu
krajowego programu kontroli zanieczyszczenia powietrza oraz wszelkich istotnych
aktualizacji programu przed ich finalizacją, państwa
członkowskie, zgodnie z odpowiednimi przepisami Unii, zasięgają
opinii społeczeństwa i właściwych organów, które – z powodu
swojej szczególnej odpowiedzialności w odniesieniu do zanieczyszczenia
powietrza, jakości powietrza i zarządzania powietrzem na wszystkich
poziomach – mogą być zainteresowane wdrażaniem krajowych
programów kontroli zanieczyszczenia powietrza. W stosownych przypadkach
zapewnia się konsultacje transgraniczne zgodnie z odpowiednimi przepisami
Unii. 6. Komisja ułatwia
opracowywanie i wdrażanie programów, w stosownych przypadkach, poprzez
wymianę dobrych praktyk. 7. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 13 w celu dostosowania
części 1 załącznika III do postępu technicznego. 8. Komisja może
ustanowić wskazówki dotyczące opracowywania i wdrażania
krajowych programów kontroli zanieczyszczenia powietrza. 9. Komisja może także
określić format i niezbędne informacje dotyczące krajowych
programów kontroli zanieczyszczenia powietrza w państwach
członkowskich w formie aktów wykonawczych. Wspomniane akty wykonawcze
przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której
mowa w art. 14. Artykuł 7 Bilanse i prognozy emisji 1. Państwa
członkowskie przygotowują i co roku aktualizują krajowe bilanse
emisji zanieczyszczeń określonych w tabeli A załącznika I,
zgodnie z wymogami określonymi w tym załączniku. Państwa członkowskie powinny
przygotować i co roku aktualizować krajowe bilanse emisji
zanieczyszczeń określonych w tabeli B załącznika I, zgodnie
z wymogami określonymi w tym załączniku. 2. Państwa
członkowskie przygotowują i co dwa lata aktualizują bilanse
emisji w układzie przestrzennym, bilanse emisji z dużych
źródeł punktowych i prognozy emisji dla zanieczyszczeń
określonych w tabeli C załącznika I zgodnie z wymogami
określonymi w tym załączniku. 3. Bilansom i prognozom emisji,
o których mowa w ust. 1 i 2, towarzyszy raport metodyczny IIR zgodnie z
wymogami określonymi w tabeli D załącznika I. 4. Państwa
członkowskie, które stosują przepisy o elastyczności
przewidziane w art. 5 ust. 1, włączają do raportu metodycznego
IIR na dany rok następujące informacje: a) ilość emisji NOx, SO2
i PM2,5, która miałaby miejsce w przypadku braku obszaru
kontroli emisji; b) poziom redukcji emisji
osiągnięty w części obszaru kontroli emisji danego
państwa członkowskiego zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c); c) zakres, w jakim dane państwo
członkowskie stosuje przepisy o elastyczności; d) wszelkie informacje dodatkowe, jakie
państwa członkowskie mogą uznać za stosowne, by
umożliwić Komisji, wspieranej przez Europejską Agencję
Środowiska, przeprowadzenie pełnej oceny warunków, na jakich
elastyczność została wdrożona. 5. Państwa
członkowskie, które zdecydują się na elastyczność na
mocy art. 5 ust. 2, przedkładają oddzielne sprawozdanie
umożliwiające Komisji analizę i ocenę, czy wymogi
określone w tym przepisie są spełnione. 6. Państwa
członkowskie, które zdecydują się na elastyczność na
mocy art. 5 ust. 3, uwzględniają informacje określone w
części 4 załącznika IV w raporcie metodycznym IIR za dany
rok, co umożliwia Komisji analizę i ocenę, czy wymogi
określone w tym przepisie są spełnione. 7. Państwa
członkowskie ustanawiają bilanse emisji, w tym dostosowane bilanse
emisji, prognozy emisji i raport metodyczny IIR zgodnie z
załącznikiem IV. 8. Komisja, wspierana przez
Europejską Agencję Środowiska, corocznie ustala i aktualizuje
ogólnounijne bilanse emisji, prognozy emisji, a także raport metodyczny
IIR w odniesieniu do wszystkich zanieczyszczeń, o których mowa w
załączniku I, na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, 2 i
3. 9. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 13 w celu zmiany terminów
przedkładania sprawozdań w załączniku I oraz dostosowania
załącznika IV do postępu technicznego i naukowego. Artykuł 8 Monitorowanie wpływu zanieczyszczenia powietrza 1. O ile jest to wykonalne,
państwa członkowskie zapewniają monitorowanie negatywnego
wpływu zanieczyszczenia powietrza na ekosystemy zgodnie z wymaganiami określonymi
w załączniku V. 2. W stosownych przypadkach
państwa członkowskie koordynują monitorowanie wpływu
zanieczyszczenia powietrza z innymi programami monitorowania ustanowionymi na
mocy przepisów Unii, w tym na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2008/50/WE i dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[30]. 3. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 13 w celu dostosowania
załącznika V do postępu technicznego i naukowego. Artykuł 9 Sprawozdawczość państw członkowskich
1. Państwa
członkowskie przekazują Komisji krajowe programy kontroli
zanieczyszczenia powietrza [within three months of the date referred to in
Article 17, date to be inserted by OPOCE] oraz aktualizacje co dwa lata po tej
dacie. W przypadku gdy krajowy program kontroli
zanieczyszczenia powietrza jest aktualizowany na mocy art. 6 ust. 4, dane
państwo członkowskie informuje Komisję o tym fakcie w terminie
dwóch miesięcy. 2. Od 2017 r. państwa
członkowskie przekazują Komisji i Europejskiej Agencji
Środowiska krajowe bilanse emisji, prognozy emisji, bilanse emisji w
układzie przestrzennym, bilanse emisji z dużych źródeł
punktowych oraz sprawozdania, o których mowa w art. 7 ust. 1, 2 i 3 oraz w
stosownych przypadkach w art. 7 ust. 4, 5 i 6, zgodnie z terminami
przedkładania sprawozdań określonymi w załączniku I. Wspomniane przekazywane informacje są spójne
z informacjami przekazywanymi sekretariatowi konwencji LRTAP. 3. Państwa
członkowskie przekazują informacje o krajowych emisjach i prognozach emisji
CH4 zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 525/2013[31]. 4. Komisja, wspomagana przez
Europejską Agencję Środowiska i państwa członkowskie,
regularnie poddaje przeglądowi dane zawarte w krajowych bilansach emisji.
Przegląd ten polega na: a) weryfikacji przejrzystości,
dokładności, spójności, porównywalności i kompletności
przedłożonych informacji; b) identyfikacji przypadków, w których dane
dotyczące bilansów są przygotowane w sposób sprzeczny z wymogami
określonymi prawem międzynarodowym, w szczególności z
konwencją LRTAP; c) w stosownych przypadkach – obliczeniu
niezbędnych korekt technicznych, w porozumieniu z państwami
członkowskimi. 5. Państwa
członkowskie przekazują Komisji i Europejskiej Agencji
Środowiska następujące informacje, o których mowa w art. 8: a) [By the date referred to in Article 17 -
date to be inserted by OPOCE], a następnie co cztery lata –
lokalizację punktów pomiarowych i związane z tym monitorowane
wskaźniki, oraz b) w terminie do [one year of the date
referred to in Article 17 - date to be inserted by OPOCE], a następnie co
cztery lata – zmierzone wartości obowiązkowych wskaźników. Artykuł
10 Sprawozdania Komisji 1. Co najmniej co pięć
lat Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z
postępów we wdrażaniu niniejszej dyrektywy, w tym ocenę
wkładu tego wdrażania w realizację celów niniejszej dyrektywy. W każdym przypadku Komisja przedkłada
sprawozdania, o których mowa powyżej, za rok 2025 oraz przedstawia
informacje na temat osiągnięcia średnioterminowych poziomów
emisji, o których mowa w art. 4 ust. 2, oraz – w przypadku
nieosiągnięcia tych poziomów – jego przyczyny. Komisja określa
potrzebę dalszych działań, uwzględniając również
kwestię sektorowych skutków wdrażania. 2. Sprawozdania, o których mowa
w ust. 1, mogą obejmować ocenę wpływu niniejszej dyrektywy
na środowisko oraz jej skutków społeczno-gospodarczych. Artykuł
11 Dostęp do informacji 1. Zgodnie z dyrektywą
2003/4/WE państwa członkowskie zapewniają aktywne i systematyczne
podawanie do wiadomości publicznej następujących informacji,
publikowanych na ogólnie dostępnej stronie internetowej: a) krajowych programów kontroli
zanieczyszczenia powietrza i wszystkich aktualizacji; b) krajowych bilansów emisji, w tym w stosownych
przypadkach dostosowanych bilansów emisji, krajowych prognoz emisji, raportów
metodycznych IIR oraz dodatkowych sprawozdań i informacji przekazywanych
Komisji zgodnie z art. 9. 2. Zgodnie z
rozporządzeniem nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady[32] Komisja zapewnia
aktywne i systematycznie podawanie do wiadomości publicznej informacji,
publikowanych na ogólnie dostępnej stronie internetowej, dotyczących
ogólnounijnych bilansów emisji i prognoz emisji oraz raportów metodycznych IIR.
Artykuł 12 Współpraca z państwami trzecimi i koordynacja w ramach
organizacji międzynarodowych Unia i państwa członkowskie, w
stosownych przypadkach, dążą do dwustronnej i wielostronnej
współpracy z państwami trzecimi oraz koordynacji działań w
ramach odpowiednich organizacji międzynarodowych, takich jak Program
Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP), Europejska Komisja
Gospodarcza ONZ (EKG ONZ), Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) oraz
Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO), w tym poprzez
wymianę informacji w zakresie badań technicznych i naukowych oraz
rozwoju w celu poprawy podstaw do redukcji emisji. Artykuł
13 Wykonywanie przekazanych uprawnień 1. Powierzenie Komisji
uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom
określonym w niniejszym artykule. 2. Przekazanie uprawnień,
o którym mowa w art. 6 ust. 7, art. 7 ust. 9 i art. 8 ust. 3,
powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia wejścia w
życie niniejszej dyrektywy. 3. Przekazanie uprawnień,
o którym mowa w art. 6 ust. 7, art. 7 ust. 9 oraz art. 8 ust. 3, może
zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub
przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie
określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu
staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej
decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na
ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów
delegowanych. 4. Niezwłocznie po
przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 5. Akt delegowany przyjęty
na podstawie art. 6 ust. 7, art. 7 ust. 9 i art. 8 ust. 3 wchodzi w życie
tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w
terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno
Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie
wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące
z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Artykuł
14 Procedura komitetowa 1. Komisję wspomaga Komitet
ds. Jakości Powietrza ustanowiony w art. 29 dyrektywy 2008/50/WE. Komitet
ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 2. W przypadku odesłania do
niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE)
nr 182/2011. Artykuł
15 Sankcje Państwa członkowskie
określają zasady dotyczące sankcji stosowanych w przypadku
naruszenia przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej
dyrektywy i wprowadzają wszelkie niezbędne środki w celu
zapewnienia ich wykonania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne,
proporcjonalne i odstraszające. Artykuł
16 Zmiana w dyrektywie 2003/35/WE W załączniku I do dyrektywy
2003/35/WE dodaje się literę g) w brzmieniu: „g) art. 6 ust. 1 dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady XXXX/XX/UE w sprawie redukcji krajowych emisji
niektórych rodzajów zanieczyszczenia atmosferycznego oraz zmiany dyrektywy
2003/35/WE*. * Dz.U. L XX z XX.XX.XXXX, s. X.”. Artykuł
17 Transpozycja 1. Państwa członkowskie
wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze
i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy
najpóźniej do dnia [eighteen months after the entry into force - date to
be inserted by OPOCE] r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst
tych przepisów. Przepisy przyjęte przez państwa
członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub
odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania
takiego odniesienia określane są przez państwa
członkowskie. 2. Państwa
członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa
krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą
dyrektywą. Artykuł
18 Uchylenie i przepisy przejściowe 1. Dyrektywa 2001/81/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady traci moc ze skutkiem od dnia [by the date
referred to in Article 17 of this Directive - date to be inserted by OPOCE] r. W dalszym ciągu stosuje się jednak
następujące przepisy uchylonej dyrektywy: a) art. 1 i załącznik I – do dnia
31 grudnia 2019 r.; b) art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 1
do dnia [the date referred to in Article 17 of this Directive - date to be
inserted by OPOCE]. Odesłania do uchylonej dyrektywy odczytuje
się jako odesłania do niniejszej dyrektywy zgodnie z tabelą
korelacji w załączniku VI. 2. Do dnia 31 grudnia 2019 r.
państwa członkowskie mogą stosować art. 5 ust. 3 niniejszej
dyrektywy w odniesieniu do pułapów zgodnie określonych w art. 4
dyrektywy 2001/81/WE oraz w załączniku I do tej dyrektywy. Artykuł
19 Wejście w życie Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie
dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii
Europejskiej. Artykuł
20 Adresaci Niniejsza dyrektywa skierowana jest do
państw członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący [1] Dyrektywa 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie
krajowych poziomów emisji (Dz.U. L 309 z 27.11.2001,
s. 22). [2] Protokół do Konwencji Europejskiej Komisji
Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ) w sprawie
transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości,
którego celem jest przeciwdziałanie zakwaszeniu, eutrofizacji i
powstawaniu ozonu w warstwie przyziemnej (1999 r.). [3] Komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego
„Program »Czyste powietrze dla Europy«”, COM (2013)] [xxx]. [4] Komunikat Komisji „Europa 2020 Strategia na rzecz
inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego
włączeniu społecznemu”, COM(2010) 2020 final z 3.3.2010. [5] Komunikat Komisji „Inteligentne regulacje w Unii
Europejskiej” COM(2010) 543 final z 8.10.2010. [6] Komunikat Komisji „Najpierw myśl na małą
skalę” –Program „Small Business Act” dla Europy, COM(2008) 394 final z
25.6.2008. [7] W konsultacjach wykorzystano dwa kwestionariusze: krótki
– dla ogółu społeczeństwa, na który uzyskano łącznie 1
934 odpowiedzi, oraz dłuższy – dla ekspertów i zainteresowanych
stron, na który uzyskano 371 odpowiedzi. Zob. http://ec.europa.eu/environment/consultations/air_pollution_en.htm
[8] Wyniki są dostępne w ramach badania
Eurobarometru z 2013 r. [9] Pełne wyniki w sprawozdaniu EEA nr 7/2013. [10] Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z
dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez
państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów
cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty
dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009,
s. 136). [11] Dyrektywa 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 26 maja 2003 r. przewidująca udział społeczeństwa w
odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie
środowiska oraz zmieniająca w odniesieniu do udziału społeczeństwa
i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i
96/61/WE (Dz.U. L 156 z 25.6.2003, s. 17). [12] Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji
dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady (Dz.U. L
41 z 14.2.2003, s. 26). [13] Dz.U. C z , s. . [14] Dz.U. C z , s. . [15] Komunikat Komisji z dnia 21 września 2005 r. dla Rady
i Parlamentu Europejskiego - Strategia tematyczna dotycząca
zanieczyszczenia powietrza COM(2005) 446 final. [16] Dyrektywa 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza
(Dz.U. L 309 z 27.11.2001, s. 22). [17] Komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego pt.
„Program »Czyste powietrze dla Europy«”, COM (2013)] [xxx]. [18] Wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i
Rady w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie
środowiska do 2020 r. „Dobrze żyć w granicach naszej
planety” COM (2012) 710 z 29.11.2012. [19] Decyzja Rady 2003/507/WE z dnia 13 czerwca
1975 r. w sprawie przystąpienia Wspólnoty Europejskiej do
Protokołu do Konwencji w sprawie transgranicznego zanieczyszczania
powietrza na dalekie odległości z 1979 r. w zakresie
przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji i powstawaniu ozonu
w warstwie przyziemnej (Dz.U. L 179 z
17.7.2003, s. 1). [20] Decyzja Rady 2013/xxxx/UE w sprawie przyjęcia
zmiany Protokołu z 1999 r. do Konwencji z 1979 r. w sprawie
transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości
w zakresie przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji
i powstawaniu ozonu w warstwie przyziemnej (Dz.U. L s. ). [21] Dyrektywa Rady 1999/32/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r.
odnosząca się do redukcji zawartości siarki w niektórych
paliwach ciekłych oraz zmieniająca dyrektywę 93/12/EWG (Dz.U. L
121 z 11.5.1999, s. 13). [22] Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2009/406/WE z
dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez
państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów
cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty
dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009,
s. 136). [23] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z
dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza
dla Europy (Dz.U. L 152 z 11.6.2008, s. 1). [24] Decyzja Rady 2008/871/WE z dnia 20 października 2008
r. w sprawie zatwierdzenia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Protokołu w
sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko do Konwencji
EKG ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście
transgranicznym sporządzonej w Espoo w 1991 r. (Dz.U. L 308 z 19.11.2008,
s. 33). [25] Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego
dostępu do informacji dotyczących środowiska (Dz.U. L 41 z
14.2.2003, s. 26). [26] Dyrektywa 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 26 maja 2003 r. przewidująca udział społeczeństwa w
odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie
środowiska oraz zmieniająca w odniesieniu do udziału
społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości
dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (Dz.U. L 156 z 25.6.2003, s. 17). [27] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady
ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie
wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z
28.2.2011, s. 13). [28] Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14. [29] Dyrektywa 2004/107/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie arsenu, kadmu, rtęci,
niklu i wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych
w otaczającym powietrzu (Dz.U. L 23 z 26.1.2005, s.
3-16). [30] Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z
dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego
działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1). [31] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie
mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji
gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie
krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz
uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s.
13). [32] Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania
postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale
społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do
sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji
i organów Wspólnoty (Dz.U. L 264 z 25.9.2006, s. 13). ZAŁĄCZNIK I
Monitorowanie i sprawozdawczość w odniesieniu do emisji
zanieczyszczeń do atmosfery A. Wymogi dotyczące
corocznego przekazywania informacji o emisjach, o którym mowa w art. 7 ust. 1
akapit pierwszy Rodzaj informacji || Zanieczyszczenia || Szereg czasowy || Terminy przekazywania informacji Wszystkie krajowe emisje z podziałem na kategorie źródeł według NFR(1), w tym pozycje dodatkowe || - SO2, NOX, NMLZO, NH3, CO - metale ciężkie (Cd, Hg, Pb)* - TZO** (łącznie WWA i benzo(a)piren, benzo(b)fluoranten, benzo(k)fluoranten, indeno(1,2,3-cd)piren, dioksyny/furany, PCB, HCB). || Raz w roku, począwszy od 1990 r. do roku sprawozdawczego minus 2 (X-2) || 15/02**** Wszystkie krajowe emisje z podziałem na kategorie źródeł według NFR || - PM2,5, PM10*** i BC || Raz w roku, począwszy od 2000 r. do roku sprawozdawczego minus 2 (X-2) || 15/02**** Wszystkie krajowe emisje z podziałem na kategorie źródeł || - CH4 || Raz w roku, począwszy od 2005 r. do roku sprawozdawczego minus 2 (X-2) || 15/02**** Wstępne krajowe emisje wg zagregowanych kategorii NFR(2) || - SO2, NOX, NH3, NMLZO, PM2,5 || Raz w roku dla roku sprawozdawczego minus 1 (X-1) || 30/09 (1) Nomenklatura dla
sprawozdawczości określona przez konwencję LRTAP. (2) Zagregowane w
sektorach, jak określono w załączniku IV wytycznych dotyczących
sprawozdawczości w ramach konwencji LRTAP * Cd (kadm), Hg
(rtęć), Pb (ołów). ** TZO (trwałe
zanieczyszczenia organiczne). *** PM10
oznacza cząstki stałe przechodzące przez otwór sortujący,
zdefiniowane w referencyjnej metodzie poboru próbek i pomiaru PM10,
EN 12341, przy 50 % granicy sprawności dla średnicy
aerodynamicznej do 10 μm. **** Jeżeli
informacje zawierały błędy, ponowne przekazanie informacji, wraz
z wyjaśnieniem wprowadzonych zmian, następuje w ciągu czterech tygodni. B. Wymogi dotyczące
corocznego przekazywania informacji o emisjach, o którym mowa w art. 7 ust. 1
akapit drugi Rodzaj informacji || Zanieczyszczenia || Szereg czasowy || Termin przekazywania informacji Wszystkie krajowe emisje z podziałem na kategorie źródeł według NFR || - metale ciężkie (As, Cr, Cu, Ni, Se i Zn oraz ich związki)* - TSP** || Raz w roku, począwszy od 1990 r. (2000 r. dla TSP) do roku sprawozdawczego minus 2 (X-2) || 15/2 * As (arsen), Cr (chrom), Cu (miedź), Ni (nikiel),
Se (selen), Zn (cynk). ** pył
zawieszony ogółem C. Wymogi dotyczące
przekazywania co dwa lata począwszy od 2017 r. informacji o emisjach i
prognoz, o których mowa w art. 7 ust. 2 Rodzaj informacji || Zanieczyszczenia || Szereg czasowy/lata docelowe || Terminy przekazywania informacji Krajowe dane siatkowe dotyczące emisji z podziałem na kategorie źródeł (GNFR) || - SO2, NOX, NMLZO, CO, NH3, PM10, PM2,5 - metale ciężkie (Cd, Hg, Pb) - TZO (całkowite WWA, HCB, PCB, dioksyny/furany) - BC (jeżeli dane są dostępne) || Co dwa lata dla roku sprawozdawczego minus 2 (X-2) || 01/05 * Duże źródła punktowe według kategorii źródła (GNFR) || - SO2, NOX, NMLZO, CO, NH3, PM10, PM2,5, - metale ciężkie (Cd, Hg, Pb) - TZO (całkowite WWA, HCB, PCB, dioksyny/furany) - BC (jeżeli dane są dostępne) || Co dwa lata dla roku sprawozdawczego minus 2 (X-2) || 01/05 * Prognozowane emisje według zagregowanych kategorii NFR || - SO2, NOX, NH3, NMLZO, PM2,5 i BC || Przekazywanie sprawozdań co dwa lata; sprawozdania obejmują każdy rok od roku X do 2030 oraz, jeżeli dane są dostępne, do roku 2040 i 2050. || 15/03 Prognozowane emisje według zagregowanej kategorii źródła || - CH4 || 15/03 * Jeżeli
informacje zawierały błędy, ponowne przekazanie informacji, wraz
z wyjaśnieniem wprowadzonych zmian, następuje w ciągu czterech tygodni D. Coroczne przekazywanie
raportu metodycznego IIR, o którym mowa w art. 7 ust. 3 Rodzaj informacji || Zanieczyszczenia || Szereg czasowy/lata docelowe || Terminy przekazywania informacji Raport metodyczny IIR || - SO2, NOX, NMLZO, NH3, CO, TSP, PM2,5, PM10 i BC - metale ciężkie (Cd, Hg, Pb, As, Cr, Cu, Ni, Se, Zn) - TZO (łącznie WWA i benzo(a)piren, benzo(b)fluoranten, benzo(k)fluoranten, indeno(1,2,3-cd)piren, dioksyny/furany i PCB, HCB) || Wszystkie lata (jak podano w tabelach A, B i C) || 15/03 ZAŁĄCZNIK II
Krajowe zobowiązania do
redukcji emisji Tabela a): zobowiązania do
redukcji emisji dwutlenku siarki (SO2), tlenków azotu (NOx)
i niemetanowych lotnych związków organicznych (NMLZO). Paliwa sprzedane,
rok odniesienia 2005. Państwo członkowskie || Redukcja SO2 w porównaniu z 2005 r. || Redukcja NOx w porównaniu z 2005 r. || Redukcja NMLZO w porównaniu z 2005 r. Każdy rok od 2020 r. do 2029 r. || || Każdy rok od 2030 r. || Każdy rok od 2020 r. do 2029 r. || || Każdy rok od 2030 r. || Każdy rok od 2020 r. do 2029 r. || || Każdy rok od 2030 r. Belgia || 43 % || || 68 % || 41 % || || 63 % || 21 % || || 44 % Bułgaria || 78 % || || 94 % || 41 % || || 65 % || 21 % || || 62 % Republika Czeska || 45 % || || 72 % || 35 % || || 66 % || 18 % || || 57 % Dania || 35 % || || 58 % || 56 % || || 69 % || 35 % || || 59 % Niemcy || 21 % || || 53 % || 39 % || || 69 % || 13 % || || 43 % Estonia || 32 % || || 71 % || 18 % || || 61 % || 10 % || || 37 % Grecja || 74 % || || 92 % || 31 % || || 72 % || 54 % || || 67 % Hiszpania || 67 % || || 89 % || 41 % || || 75 % || 22 % || || 48 % Francja || 55 % || || 78 % || 50 % || || 70 % || 43 % || || 50 % Chorwacja || 55 % || || 87 % || 31 % || || 66 % || 34 % || || 48 % Irlandia || 65 % || || 83 % || 49 % || || 75 % || 25 % || || 32 % Włochy || 35 % || || 75 % || 40 % || || 69 % || 35 % || || 54 % Cypr || 83 % || || 95 % || 44 % || || 70 % || 45 % || || 54 % Łotwa || 8 % || || 46 % || 32 % || || 44 % || 27 % || || 49 % Litwa || 55 % || || 72 % || 48 % || || 55 % || 32 % || || 57 % Luksemburg || 34 % || || 44 % || 43 % || || 79 % || 29 % || || 58 % Węgry || 46 % || || 88 % || 34 % || || 69 % || 30 % || || 59 % Malta || 77 % || || 98 % || 42 % || || 89 % || 23 % || || 31 % Niderlandy || 28 % || || 59 % || 45 % || || 68 % || 8 % || || 34 % Austria || 26 % || || 50 % || 37 % || || 72 % || 21 % || || 48 % Polska || 59 % || || 78 % || 30 % || || 55 % || 25 % || || 56 % Portugalia || 63 % || || 77 % || 36 % || || 71 % || 18 % || || 46 % Rumunia || 77 % || || 93 % || 45 % || || 67 % || 25 % || || 64 % Słowenia || 63 % || || 89 % || 39 % || || 71 % || 23 % || || 63 % Słowacja || 57 % || || 79 % || 36 % || || 59 % || 18 % || || 40 % Finlandia || 30 % || || 30 % || 35 % || || 51 % || 35 % || || 46 % Szwecja || 22 % || || 22 % || 36 % || || 65 % || 25 % || || 38 % Zjednoczone Królestwo || 59 % || || 84 % || 55 % || || 73 % || 32 % || || 49 % UE 28 || 59 % || || 81 % || 42 % || || 69 % || 28 % || || 50 % Tabela b): zobowiązania do
redukcji emisji amoniaku (NH3), drobnych cząstek stałych
(PM2,5) i metanu (CH4). Paliwa sprzedane, rok odniesienia
2005. Państwo członkowskie || Redukcja NH3 w porównaniu z 2005 r. || Redukcja PM2,5 w porównaniu z 2005 r. || Redukcja CH4 w porównaniu z 2005 r. Każdy rok od 2020 r. do 2029 r. || || Każdy rok od 2030 r. || Każdy rok od 2020 r. do 2029 r. || || Każdy rok od 2030 r. || || Każdy rok od 2030 r. Belgia || 2 % || || 16 % || 20 % || || 47 % || || 26 % Bułgaria || 3 % || || 10 % || 20 % || || 64 % || || 53 % Republika Czeska || 7 % || || 35 % || 17 % || || 51 % || || 31 % Dania || 24 % || || 37 % || 33 % || || 64 % || || 24 % Niemcy || 5 % || || 39 % || 26 % || || 43 % || || 39 % Estonia || 1 % || || 8 % || 15 % || || 52 % || || 23 % Grecja || 7 % || || 26 % || 35 % || || 72 % || || 40 % Hiszpania || 3 % || || 29 % || 15 % || || 61 % || || 34 % Francja || 4 % || || 29 % || 27 % || || 48 % || || 25 % Chorwacja || 1 % || || 24 % || 18 % || || 66 % || || 31 % Irlandia || 1 % || || 7 % || 18 % || || 35 % || || 7 % Włochy || 5 % || || 26 % || 10 % || || 45 % || || 40 % Cypr || 10 % || || 18 % || 46 % || || 72 % || || 18 % Łotwa || 1 % || || 1 % || 16 % || || 45 % || || 37 % Litwa || 10 % || || 10 % || 20 % || || 54 % || || 42 % Luksemburg || 1 % || || 24 % || 15 % || || 48 % || || 27 % Węgry || 10 % || || 34 % || 13 % || || 63 % || || 55 % Malta || 4 % || || 24 % || 25 % || || 80 % || || 32 % Niderlandy || 13 % || || 25 % || 37 % || || 38 % || || 33 % Austria || 1 % || || 19 % || 20 % || || 55 % || || 20 % Polska || 1 % || || 26 % || 16 % || || 40 % || || 34 % Portugalia || 7 % || || 16 % || 15 % || || 70 % || || 29 % Rumunia || 13 % || || 24 % || 28 % || || 65 % || || 26 % Słowenia || 1 % || || 24 % || 25 % || || 70 % || || 28 % Słowacja || 15 % || || 37 % || 36 % || || 64 % || || 41 % Finlandia || 20 % || || 20 % || 30 % || || 39 % || || 15 % Szwecja || 15 % || || 17 % || 19 % || || 30 % || || 18 % Zjednoczone Królestwo || 8 % || || 21 % || 30 % || || 47 % || || 41 % UE 28 || 6 % || || 27 % || 22 % || || 51 % || || 33 % ZAŁĄCZNIK III
Treść krajowych
programów kontroli zanieczyszczenia powietrza Część 1 Środki, które mogą zostać
włączone do krajowego programu kontroli zanieczyszczenia powietrza W stosownych przypadkach przy wdrażaniu
środków określonych w części 1 państwa
członkowskie wykorzystują wytyczne EKG ONZ dotyczące
zapobiegania emisjom amoniaku i zmniejszania ich (wytyczne dotyczące
amoniaku)[1]
oraz najlepsze dostępne techniki określone w dyrektywie Parlamentu
Europejskiego i Rady 2010/75/UE[2].
A. Środki
służące kontroli emisji amoniaku 1.
Państwa członkowskie
sporządzają krajowy kodeks doradczy dobrej praktyki rolniczej
dotyczący redukcji emisji amoniaku w oparciu o kodeks ramowy EKG ONZ
dotyczący dobrej praktyki rolniczej na rzecz redukcji emisji amoniaku z 2001
r.[3], ujmując co
najmniej następujące elementy: a) zarządzanie azotem, z
uwzględnieniem całkowitego cyklu azotowego; b) strategie żywienia zwierząt
gospodarskich; c) niskoemisyjne sposoby rozprowadzania
nawozu naturalnego; d) niskoemisyjne systemy przechowywania
nawozu naturalnego; e) niskoemisyjne systemy przetwarzania
nawozu naturalnego i kompostowania; f) niskoemisyjne systemy utrzymania
zwierząt; g) niskoemisyjne sposoby stosowania nawozów
mineralnych. 2.
Państwa członkowskie ustanawiają
krajowy budżet azotu w celu monitorowania zmian w całkowitych
stratach reaktywnego azotu z rolnictwa, w tym amoniaku, podtlenku azotu, amonu,
azotanów i azotynów, w oparciu o zasady określone w wytycznych EKG ONZ
dotyczących budżetów azotu[4]. 3.
Państwa członkowskie zmniejszają
emisje amoniaku z nawozów nieorganicznych, stosując następujące
podejścia: a) stosowanie nawozów amonowo-węglanowych
jest zakazane; b) nawozy na bazie mocznika w miarę
możliwości zastępuje się nawozami na bazie azotanu amonu; c) jeżeli nawozy na bazie mocznika
są nadal stosowane, wykorzystuje się metody, w przypadku których
wykazano, że redukują emisje amoniaku o co najmniej 30 % w
porównaniu z wykorzystaniem metody odniesienia, jak określono w wytycznych
dotyczących amoniaku; d) nawozy nieorganiczne rozprowadza się
zgodnie z przewidywanymi wymogami nawożonej uprawy lub nawożonego
użytku zielonego w odniesieniu do azotu i fosforu, biorąc
również pod uwagę istniejącą zawartość substancji
pokarmowych w glebie oraz składniki pokarmowe w innych nawozach. 4.
Do dnia 1 stycznia 2022 r. państwa
członkowskie ograniczają emisje amoniaku z nawozu naturalnego, stosując
następujące podejścia: a) redukcja emisji z gnojowicy i obornika
stosowanych na gruntach ornych i użytkach zielonych, przez zastosowanie
metod służących zmniejszeniu emisji o co najmniej 30 % w
porównaniu z metodą odniesienia określoną w wytycznych dotyczących
amoniaku oraz na poniższych warunkach: (i) obornik i gnojowicę rozprowadza
się jedynie zgodnie z przewidywanymi potrzebami nawożonej uprawy lub
nawożonego użytku zielonego w odniesieniu do azotu i fosforu,
biorąc również pod uwagę istniejącą zawartość
substancji pokarmowych w glebie oraz składniki pokarmowe w innych
nawozach; (ii) obornika i gnojowicy nie rozprowadza
się na gruntach nasyconych wodą, zalanych, zamarzniętych lub
pokrytych śniegiem; (iii) gnojowicę stosowaną na
użytkach zielonych rozprowadza się przy użyciu węży
rozlewowych, aplikatorów płozowych lub metodą płytkiego lub
głębokiego wtryskiwania; (iv) obornik i gnojowica rozprowadzane na
gruntach ornych przyoruje się w ciągu czterech godzin od
rozprowadzenia; b) redukcja emisji pochodzących z
miejsc przechowywania nawozu naturalnego na zewnątrz pomieszczeń dla
zwierząt, przy zastosowaniu następujących podejść: (i) w przypadku obiektów do przechowywania
gnojowicy zbudowanych po 1 stycznia 2022 r. stosuje się niskoemisyjne
systemy lub techniki przechowywania, co do których wykazano, że
obniżają emisję amoniaku o co najmniej 60 % w porównaniu z
metodą odniesienia określoną w wytycznych dotyczących
amoniaku, a dla istniejących obiektów do przechowywania gnojowicy – o co
najmniej 40 %; (ii) obiekty do przechowywania obornika
są przykryte; (iii) gospodarstwa posiadają
wystarczającą możliwość przechowywania nawozu
naturalnego, aby rozprowadzać go jedynie w okresach odpowiednich ze
względu na wzrost upraw; c) ograniczenie emisji z pomieszczeń
dla zwierząt za pomocą systemów, co do których wykazano, że
zmniejszają emisje amoniaku o co najmniej 20 % w porównaniu z
metodą odniesienia określoną w wytycznych dotyczących
amoniaku; d) ograniczenie emisji z nawozu naturalnego
przez zastosowanie niskobiałkowych strategii żywienia, co do których
wykazano, że zmniejszają emisje amoniaku o co najmniej 10 % w
porównaniu z metodą odniesienia określoną w wytycznych
dotyczących amoniaku. B. Środki
służące redukcji emisji w celu kontroli emisji cząstek
stałych oraz sadzy (BC) 1.
Państwa członkowskie zakazują
spalania na terenie otwartym pozostałości zbiorów, odpadów rolniczych
i pozostałości leśnych, a także monitorują
wdrażanie tego zakazu i egzekwują przepisy w tym zakresie. Wszelkie
wyjątki od tego zakazu ograniczają się do programów
zapobiegawczych, które maja na celu uniknięcie niekontrolowanych
pożarów, zwalczanie szkodników lub ochronę różnorodności
biologicznej. 2.
Państwa członkowskie
sporządzają krajowy kodeks doradczy dobrej praktyki rolniczej w celu
właściwego zarządzania pozostałościami zbiorów na
podstawie następujących podejść: a) poprawa struktury gleby poprzez
przyoranie pozostałości zbiorów; b) udoskonalone techniki przyorywania
pozostałości zbiorów; c) alternatywne wykorzystywanie
pozostałości zbiorów; d) poprawa zasobności gleby w
składniki pokarmowe i poprawa struktury gleby poprzez przyorywanie nawozu
naturalnego, zgodnie z wymogami optymalnego wzrostu roślin, co pozwoli
uniknąć spalania nawozu naturalnego (obornika, ściółki
głębokiej). C. Zapobieganie skutkom dla
małych gospodarstw 1.
Państwa członkowskie, wprowadzając
środki określone w sekcjach A i B, powinny zapewnić pełne
uwzględnienie ich skutków dla małych i bardzo małych
gospodarstw. Państwa członkowskie mogą np. zwolnić je z
tych środków, jeżeli jest to możliwe i stosowne w świetle
mających zastosowanie zobowiązań do redukcji emisji. Część 2 Minimalna treść krajowego
programu kontroli zanieczyszczenia powietrza 1.
Wstępny krajowy program kontroli
zanieczyszczenia powietrza, o którym mowa w art. 6 i 9, obejmuje co najmniej
następujące informacje: a) krajowe ramy polityki dotyczącej
jakości powietrza i zanieczyszczenia powietrza, w których program
został opracowany, między innymi: (i) priorytety polityczne i ich odniesienie
do priorytetów określonych w innych powiązanych obszarach polityki, w
tym w polityce dotyczącej zmiany klimatu; (ii) obowiązki organów krajowych,
regionalnych i lokalnych; (iii) postępy poczynione w ramach obecnej
polityki i środków w dziedzinie redukcji emisji i poprawy jakości
powietrza oraz stopień, w jakim wypełniane są zobowiązania
krajowe i unijne; (iv) prognozowany dalszy rozwój sytuacji przy
założeniu, że nie nastąpi żadna zmiana w już
przyjętej polityce i stosowanych środkach; b) warianty strategiczne rozważane w
celu wypełnienia zobowiązań do redukcji emisji na 2020 r. oraz
na 2030 r. i na lata następne, w celu osiągnięcia
średnioterminowych poziomów emisji określonych na 2025 r. oraz w celu
dalszej poprawy jakości powietrza, a także analiza tych wariantów
wraz z metodą jej przeprowadzenia; poszczególne lub łączne
skutki strategii i środków dotyczących redukcji emisji, jakości
powietrza i środowiska; oraz związaną z nimi
niepewność; c) środki i strategie, które
zdecydowano się przyjąć, w tym harmonogram ich wdrażania i dokonywania
ich przeglądu, oraz odpowiedzialne właściwe organy; d) w stosownych przypadkach wyjaśnienie
powodów, dla których osiągnięcie średnioterminowych poziomów
emisji określonych dla 2025 r. jest niemożliwe bez pociągania za
sobą nieproporcjonalnie wysokich kosztów; e) ocenę tego, w jaki sposób wybrane
strategie i środki zapewniają spójność z planami i
programami w innych odnośnych obszarach polityki. 2.
Aktualizacje krajowego programu kontroli
zanieczyszczenia powietrza, o którym mowa w art. 6 i 9, obejmują co
najmniej: a) ocenę postępów we
wdrażaniu programu, ograniczaniu emisji i zmniejszaniu
stężeń; b) wszelkie znaczące zmiany kontekstu
politycznego, ocen, programu lub harmonogramu wdrażania. ZAŁĄCZNIK IV
Metodyka sporządzania i uaktualniania krajowych bilansów emisji, prognoz
emisji, raportów metodycznych IIR i dostosowanych bilansów emisji W przypadku zanieczyszczeń, o których
mowa w załączniku I, z wyjątkiem CH4, państwa
członkowskie ustanawiają bilanse emisji, dostosowane bilanse emisji,
prognozy emisji i raporty metodyczne IIR z zastosowaniem metodyki
przyjętej przez strony konwencji LRTAP (wytyczne EMEP dotyczące
sprawozdawczości) i są proszone o używanie przewodnika EMEP/EEA,
o którym mowa w tej konwencji. Ponadto dodatkowe informacje, w szczególności
dane dotyczące aktywności obiektów, niezbędne do oceny bilansów
i prognoz, przygotowuje się zgodnie z tymi samymi wytycznymi. Wykorzystanie wytycznych EMEP dotyczących
sprawozdawczości pozostaje bez uszczerbku dla dodatkowych warunków
określonych w niniejszym załączniku oraz dla wymogów
dotyczących nomenklatury sprawozdawczej, szeregów czasowych oraz terminów
przekazywania informacji, określonych w załączniku I. Część 1 Krajowe roczne bilanse emisji 1.
Krajowe bilanse emisji są przejrzyste, spójne,
porównywalne, kompletne i dokładne. 2.
Emisje z określonych kluczowych kategorii
obliczane są zgodnie z metodami określonymi w przewodniku EMEP/EEA
oraz z myślą o wykorzystaniu metodyki Tier 2 lub wyższej
(szczegółowej). Państwa członkowskie mogą
korzystać z innych opartych na dowodach naukowych i kompatybilnych metod
ustanawiania krajowych bilansów emisji, jeżeli pozwalają one na
dokładniejsze szacunki niż standardowe metody określone w
przewodniku EMEP/EEA. 3.
W przypadku emisji pochodzących z transportu
państwa członkowskie obliczają i przedstawiają emisje
spójne z krajowymi bilansami energetycznymi przedstawianymi Eurostatowi. 4.
Emisje pochodzące z transportu drogowego
oblicza się i przedstawia na podstawie paliwa sprzedanego w danym
państwie członkowskim. Ponadto państwa członkowskie
mogą przedstawiać emisje pochodzące z pojazdów drogowych na
podstawie ilości zużytego paliwa lub kilometrów przejechanych w danym
państwie członkowskim. 5.
Państwa członkowskie przekazują
informacje o rocznych emisjach wyrażone w stosownych jednostkach
określonych we wzorze sprawozdawczym NFR konwencji LRTAP. Część 2 Prognozy emisji 1.
Prognozy emisji są przejrzyste, spójne,
porównywalne, pełne i dokładne, a przekazywane informacje
obejmują co najmniej: a) jasne określenie przyjętych i
planowanych strategii i środków objętych prognozami; b) wyniki analizy wrażliwości
wykonanej dla prognoz; c) opis metodyki, modeli, podstawowych
założeń i kluczowych parametrów wejściowych i
wyjściowych. 2.
Prognozy emisji są szacowane i
przyporządkowywane do odnośnych sektorów źródeł.
Państwa członkowskie przygotowują prognozę „ze
środkami” (przyjęte środki) i – w stosownych przypadkach – „z
dodatkowymi środkami” (planowane środki) dla każdego zanieczyszczenia
zgodnie z wytycznymi ustanowionymi w przewodniku EMEP/EEA. 3.
Prognozy są zgodne z najnowszym krajowym
rocznym bilansem emisji i z prognozami zgłoszonymi na mocy
rozporządzenia nr 525/2013. Część 3 Raport metodyczny IRR Raporty metodyczne IRR są przygotowywane
zgodnie z wytycznymi EMEP dotyczącymi sprawozdawczości i przekazywane
przy wykorzystaniu wzoru raportu metodycznego IIR, jak określono w tych
wytycznych. Raport ten zawiera przynajmniej następujące informacje: a) opisy, odniesienia i
źródła informacji dotyczące określonych metod,
założeń, wskaźników emisji i danych dotyczących
aktywności obiektów, jak również przesłanki ich wyboru; b) opis krajowych kluczowych kategorii
źródeł emisji; c) informacje na temat
niepewności, zapewniania jakości i weryfikacji; d) opis uregulowań
instytucjonalnych na potrzeby przygotowania bilansów; e) ponowne obliczenia i planowane
ulepszenia; f) w stosownych przypadkach informacje
na temat wykorzystania elastyczności przewidzianej w art. 5 ust. 1 i 3; g) streszczenie. Część 4 Dostosowanie krajowych bilansów 1.
Państwo członkowskie, które wnioskuje o
dostosowanie swojego krajowego bilansu emisji zgodnie z przepisami art. 5 ust. 3,
zawiera w swoim wniosku do Komisji co najmniej następującą
dokumentację uzupełniającą: a) dowody na to, że odnośne
krajowe zobowiązanie lub zobowiązania do redukcji emisji zostały
przekroczone; b) określenie, na ile dostosowanie
bilansu emisji ogranicza przekroczenie oraz przyczynia się do
wypełnienia danego krajowego zobowiązania lub zobowiązań do
redukcji emisji; c) oszacowanie, czy i kiedy można spodziewać
się, że dane krajowe zobowiązanie lub zobowiązania do
redukcji emisji zostaną osiągnięte w oparciu o prognozy emisji
bez dostosowania; d) dowody na to, że dostosowanie jest
zgodne z co najmniej jedną z trzech następujących
okoliczności. W stosownych przypadkach można odnieść
się do odpowiednich wcześniejszych dostosowań: (i) w odniesieniu do nowych kategorii
źródeł emisji: –
dowody na to, że nowe kategorie
źródeł emisji zostały uznane w literaturze naukowej lub w
przewodniku EMEP/EEA; –
dowody na to, że ta kategoria źródeł
nie została ujęta w odpowiednim wcześniejszym krajowym bilansie
emisji w czasie, gdy ustalano dane zobowiązanie do redukcji emisji; –
dowody, że emisje pochodzące z nowej
kategorii źródeł przyczyniają się do tego, że
państwo członkowskie nie jest w stanie wywiązać się ze
swoich zobowiązań do redukcji emisji, potwierdzone przez
szczegółowy opis metodyki, dane i wskaźniki emisji wykorzystane, aby
dojść do tego wniosku; (ii) w odniesieniu do znacząco
różnych wskaźników emisji wykorzystanych do określenia emisji z
określonych kategorii źródeł: –
opis pierwotnych wskaźników emisji, w tym
szczegółowy opis podstawy naukowej do określenia tego wskaźnika
emisji; –
dowody na to, że pierwotne wskaźniki
emisji były wykorzystywane do określania redukcji emisji w czasie,
gdy redukcje to zostały określone; –
opis zaktualizowanych wskaźników emisji, w tym
szczegółowe informacje dotyczące podstawy naukowej użytej do
określenia danego wskaźnika emisji; –
porównanie szacunków emisji dokonywanych w oparciu
o pierwotne i zaktualizowane wskaźniki emisji, wykazujące, że
zmiana wskaźników emisji przyczynia się do tego, że państwo
członkowskie nie jest w stanie wypełnić swoich
zobowiązań do redukcji; –
uzasadnienie decyzji, czy zmiany wskaźników
emisji są znaczące. Od roku 2025 w przypadku dostosowania nie bierze
się pod uwagę wskaźników emisji znacząco odmiennych
niż oczekiwane w wyniku wdrożenia danej normy lub standardu. (iii) w odniesieniu do znacząco
różnych metod wykorzystanych do określenia emisji z określonych
kategorii źródeł: –
opis pierwotnie wykorzystanej metodyki, w tym
szczegółowe informacje dotyczące podstawy naukowej użytej do
określenia tego wskaźnika emisji; –
dowody na to, że pierwotna metodyka
została wykorzystana do określania redukcji emisji w czasie, gdy
zostały ustanowione; –
opis zaktualizowanej wykorzystanej metodyki, w tym
szczegółowy opis podstawy naukowej lub odniesienia użytych do
określenia tej metodyki; –
porównanie szacunków emisji dokonywanych w oparciu
o pierwotne i zaktualizowane metody, wykazujące, że zmiana
metodologii przyczynia się do tego, że państwo członkowskie
nie jest w stanie wypełniać swoich zobowiązań do redukcji; –
uzasadnienie decyzji, czy zmiana w metodyce jest
znacząca. 2.
Państwa członkowskie mogą
przedłożyć te same informacje uzasadniające w odniesieniu
do procedur dostosowawczych opartych na podobnych warunkach wstępnych, pod
warunkiem że każde państwo członkowskie przedstawi wymagane
indywidualne informacje odnoszące się do danego państwa, jak
określono w pkt 1. 3.
Państwa członkowskie ponownie
obliczają dostosowane wartości emisji, aby zapewnić
spójność szeregów czasowych dla każdego roku, w odniesieniu do
którego zastosowano dostosowanie lub dostosowania. ZAŁĄCZNIK V
Monitorowanie skutków zanieczyszczeń dla środowiska 1.
Państwa członkowskie zapewniają
reprezentatywność swojej sieci punktów pomiarowych dla swoich
ekosystemów słodkowodnych, naturalnych, półnaturalnych i
leśnych. 2.
Państwa członkowskie zapewniają
monitorowanie we wszystkich miejscach należących do sieci
określonych w pkt 1 w oparciu o następujące obowiązkowe
wskaźniki: a) w odniesieniu do ekosystemów
słodkowodnych: ustalenie zakresu szkód biologicznych, w tym reakcji
wskaźników biologicznych (mikro- i makrofitów oraz okrzemków) oraz utrata
zasobów rybnych lub bezkręgowców: wskaźnik podstawowy: zdolność
neutralizacji kwasów (ANC); oraz wskaźniki dodatkowe: kwasowość
(pH), siarczan rozpuszczony (SO4), azotan (NO3) i
rozpuszczony węgiel organiczny, przy minimalnej częstotliwości
pobierania próbek od rocznej (podczas cyrkulacji jesiennej jeziora) do
miesięcznej (strumienie). b) w odniesieniu do ekosystemów
lądowych: ocena kwasowości gleby, utraty glebowych składników
pokarmowych, statusu i bilansu azotu oraz utraty różnorodności
biologicznej: (i) wskaźnik podstawowy: kwasowość
gleby – wymienne frakcje kationów zasadowych (wysycenie zasadami) i wymienny
glin w glebach – co dziesięć lat; oraz wskaźniki pomocnicze: pH,
siarczan, azotan, kationy zasadowe, stężenia glinu w roztworze gleby
– co roku (w stosownych przypadkach); (ii) wskaźnik podstawowy:
wypłukiwanie azotanów z gleby (NO3,wypłukiwanie) – co roku; (iii) wskaźnik podstawowy: stosunek
węgla do azotu (C/N) i wskaźnik pomocniczy: azot całkowity w
glebie (Ncałk.) – co dziesięć lat; (iv) wskaźnik podstawowy: bilans składników
pokarmowych w liściach (N/P, N/K, N/Mg) co cztery lata; c) w odniesieniu do ekosystemów
lądowych: ocena szkodliwego wpływu ozonu na wzrost
roślinności i różnorodności biologicznej: (i) wskaźnik podstawowy: wzrost
roślinności i uszkodzenie liści; oraz wskaźnik pomocniczy:
strumień węgla (Cstrumień) – co roku; (ii) wskaźnik podstawowy: przekroczenie
poziomów krytycznych w oparciu strumień – co roku w sezonie wegetacyjnym; 3.
Państwa członkowskie, gromadząc i
przekazując[5]
informacje, o których mowa w pkt 2, stosują metody opisane w Konwencji w
sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie
odległości oraz w jej podręcznikach dotyczących programów
współpracy międzynarodowej. ZAŁĄCZNIK VI
Tabela korelacji Niniejsza dyrektywa || Dyrektywa 2001/81/WE art. 1 || art. 1 art. 2 || art. 2 akapit pierwszy art. 3 ust. 1 || art. 3 lit. e) art. 3 ust. 2, 3, 6, 7 i 9-12 || - art. 3 ust. 4 || art. 3 lit. j) art. 3 ust. 5 || art. 3 lit. k) art. 3 ust. 8 || art. 3 lit. g) art. 4 ust. 1 i 2 || art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 3 || art. 2 akapit drugi art. 5 || - art. 6 ust. 1 || art. 6 ust. 1 i 2 art. 6 ust. 2 i 5-9 || - art. 6 ust. 3 i 4 || art. 6 ust. 3 art. 7 ust. 1 akapit pierwszy || art. 7 ust. 1 art. 7 ust. 1 akapit drugi, art. 7 ust 3-6 || - art. 7 ust. 2 || - art. 7 ust. 7 || art. 7 ust. 2 art. 7 ust. 8 || art. 7 ust. 3 art. 7 ust. 9 || art. 7 ust. 4 art. 8 || - art. 9 ust. 1 || art. 8 ust. 2 art. 9 ust. 2 akapit pierwszy || art. 8 ust. 1 art. 9 ust. 2 akapit drugi, art. 9 ust 3-5 || - art. 10 || art. 9 i 10 art. 11 ust. 1 || art. 6 ust. 4 art. 11 ust. 2 || art. 7 ust. 3 art. 12 || art. 11 art. 13 || art. 13 ust. 3 art. 14 || art. 13 ust. 1 i 2 art. 15 || art. 14 art. 16 || - art. 17 || art. 15 art. 18 || - art. 19 || art. 16 art. 20 || art. 17 załącznik I || art. 8 ust. 1 i załącznik III załącznik II || załącznik I załączniki III, V i VI || - załącznik IV || załącznik III [1] Decyzja 2012/11, ECE/EB/AIR/113/Add. 1 [2] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z
dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane
zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 17). [3] Decyzja ECE/EB.AIR/75, pkt 28a [4] Decyzja 2012/10, ECE/EB/AIR/113/Add.1 [5] Decyzja 2008/1, ECE/EB.AIR/wg.1/2008/16