5.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 356/15

—

Podkreśla, że dla władz lokalnych i regionalnych proces sporządzania rocznego budżetu UE ma charakter polityczny i strategiczny oraz proponuje przeprowadzanie formalnych konsultacji w sprawie budżetów na przyszłe lata.

—

Z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji Europejskiej zmierzające do zapewnienia informacji o tym, kto otrzymuje środki UE, lecz jego zdaniem publicznie dostępne informacje są niedostateczne i zbyt pobieżne, by uzyskać dokładny wgląd w wydatkowanie europejskich funduszy i zarządzanie nimi przez władze lokalne i regionalne.

—

Podkreśla, że będzie starannie monitorować, czy powolne rozpoczęcie programowania i powolne wykorzystanie środków będą miały negatywny wpływ na przegląd śródokresowy WRF zaplanowany na 2016 r.

—

Odnotowuje, że około jednej trzeciej ogółu zobowiązań pozostających do realizacji (70,7 mld EUR) zostanie spłacone w 2014 r., lecz podziela obawy Komisji Europejskiej związane z rokiem budżetowym 2015 i 2016.

—

Uważa, że niedopuszczalne jest opóźnianie płatności, i nalega, by 60-dniowy termin płatności dla programów w ramach zarządzania dzielonego był wiążący oraz, by wprowadzono sankcję prawną lub finansową w wypadku niedotrzymania terminu.

—

Wyraża ubolewanie, że w prezentacji politycznej priorytetów budżetowych UE na 2014 r. brakuje odniesienia do europejskiego semestru.

—

Proponuje, by pełnej koncentracji wydatków na inicjatywę na rzecz zatrudnienia młodzieży w latach 2014–2015 towarzyszyły odpowiednie środki szybkiego wdrażania (np. budowanie zdolności).

—

Wnosi, by zapewniono koncentrację środków na zobowiązania na wstępie w wysokości do 200 mln EUR dla programu „Horyzont 2020”, 150 mln EUR dla programu Erasmus i 50 mln EUR dla programu COSME w latach 2014–2015.

—

Z zadowoleniem przyjmuje fakt, że przewiduje się przeniesienie 351,9 mln EUR z pierwszego do drugiego filaru wspólnej polityki rolnej (WPR) i ponownie wyraża stanowczy sprzeciw wobec przeniesienia środków w odwrotnym kierunku.

—

Proponuje wykorzystanie dodatkowej elastyczności w postaci „globalnego marginesu dotyczącego wzrostu gospodarczego i zatrudnienia” na dział 1b.

Sprawozdawca

Luc VAN DEN BRANDE (BE/PPE), przewodniczący Flamandzko-Europejskiej Agencji Łącznikowej

Dokumenty źródłowe

Komisja Europejska „Preliminarz Komisji Europejskiej na rok budżetowy 2014 (przygotowanie projektu budżetu na 2014 rok)”

SEC(2013)370, czerwiec 2013 r.

Rada Unii Europejskiej, projekt rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020

11655/13, 27 czerwca 2013 r.

1.

Zwraca uwagę, że po raz pierwszy sporządza opinię w sprawie rocznej procedury budżetowej UE, by przedstawić poglądy władz lokalnych i regionalnych dotyczące działów budżetu, których władze te są głównymi beneficjentami i w których wykonaniu bezpośrednio uczestniczą.

2.

Podkreśla, że dla władz lokalnych i regionalnych proces sporządzania rocznego budżetu UE ma charakter polityczny i strategiczny oraz proponuje przeprowadzanie przez Komisję, Radę lub Parlament formalnych konsultacji w sprawie budżetów na przyszłe lata, tak by mógł zająć stanowisko po opublikowaniu przez Komisję Europejską projektu budżetu i w miarę możliwości przed przekazaniem go przez Radę Parlamentowi.

3.

Zwraca uwagę, że w niniejszej opinii nie porusza się kwestii wydatków administracyjnych w ramach działu V.

4.

W niniejszej opinii skupia się na działach budżetu mających znaczenie dla Komitetu Regionów oraz dla władz lokalnych i regionalnych, w tym na funduszach strukturalnych, programie „Horyzont 2020”, COSME, Funduszu Spójności oraz innych programach zarządzania dzielonego, takich jak EFMR, EFRROW i LIFE+.

5.

Odnotowuje, że budżet europejski ma szczególne znaczenie dla władz lokalnych i regionalnych, gdyż bezpośrednio zarządzają one niektórymi programami UE w ramach zarządzania dzielonego, w związku z czym wpływa na nie zarówno poziom środków na zobowiązania, jak i na płatności w tych dziedzinach. Dzieje się tak zwłaszcza ze względu na opóźnienia w płatnościach wynikające z nagromadzenia zaległych wniosków o płatności we wcześniejszych latach, co oddziałuje bezpośrednio na finanse publiczne wielu władz lokalnych i regionalnych w całej UE.

6.

Zauważa ponadto, że wiele władz lokalnych i regionalnych, które czerpią korzyści z funduszy europejskich, takich jak Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR), Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Społeczny (EFS), Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i Europejski Fundusz Morski i Rybacki (EFMR), w bardzo dużym stopniu uzależnia od nich realizację swych celów politycznych.

7.

Pragnie również przypomnieć, że budżet UE składa się jedynie na niewielką część (ok. 2 %) całkowitych wydatków publicznych w Unii Europejskiej i jest sam w sobie niewystarczający do realizacji przyszłościowych inwestycji bezpośrednich o wartości 1,8 bln EUR, których wymaga strategia „Europa 2020”. Uważa zatem, że dalsze zaangażowanie władz lokalnych i regionalnych w nowe europejskie ramy zarządzania gospodarczego ma kluczowe znaczenie, i podkreśla wagę ich udziału w kontekście umów o partnerstwie.

8.

Podkreśla, że inwestycje z budżetu UE mają efekt mnożnikowy i efekt dźwigni dzięki współfinansowaniu publicznemu i prywatnemu na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym. Inwestycje publiczne w wielu państwach członkowskich są w dużej mierze zależne od funduszy strukturalnych, z których w trzynastu krajach finansowanych jest ponad 30 % z nich, a w sześciu krajach – nawet 60 % z nich.

9.

Odnotowuje, że obecnie nie jest jasne, ile wynosi udział władz lokalnych i regionalnych, choć zakłada się, że spora część budżetu UE jest wydatkowana przez władze krajowe, regionalne i lokalne, władze publiczne, organizacje pozarządowe, niedochodowe i prywatne, przedsiębiorstwa, uczelnie wyższe i instytucje edukacyjne, a także osoby prywatne itp. i że jedna trzecia wydatków publicznych oraz dwie trzecie inwestycji publicznych dotyczą szczebla lokalnego i regionalnego.

10.

Jest przekonany, że władze lokalne i regionalne odgrywają istotną czy wręcz niezastąpioną rolę w realizacji europejskich celów politycznych. Uczestniczą one na przykład bezpośrednio lub pośrednio w:

11.

Stwierdza, że władze lokalne i regionalne uczestniczą bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu i wydatkowaniu ponad 75 % budżetu UE (1).

12.

Z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji Europejskiej zmierzające do zapewnienia informacji o tym, kto otrzymuje środki UE bezpośrednio od Komisji Europejskiej bądź za pośrednictwem władz krajowych i regionalnych, tak by zwiększyć poczucie odpowiedzialności dzięki przejrzystości, lecz jego zdaniem publicznie dostępne informacje są niedostateczne i zbyt pobieżne, by uzyskać dokładny wgląd w wydatkowanie europejskich funduszy i zarządzanie nimi przez władze lokalne i regionalne.

13.

Ubolewa nad brakiem danych statystycznych, które pozwalałyby mu pełnić funkcję doradczą. Wnosi, by od 2014 r. Komisja Europejska przekazywała:

14.

Wzywa Komisję Europejską, Parlament Europejski i Radę Europejską, by uprościły i ujednoliciły sposób prezentacji zmian do projektu budżetu w celu ułatwienia procesu demokratycznej kontroli.

15.

Podkreśla w tym kontekście, że skuteczność polityki europejskiej zależy od odpowiedniego zastosowania zasady wielopoziomowego sprawowania rządów, którą uznaje się za podstawę funkcjonowania funduszy strukturalnych (3), gdyż wszystkie szczeble władzy, każdy zgodnie ze swymi kompetencjami, skutecznie współpracują, by osiągnąć cele polityczne. Władz lokalnych i regionalnych nie można uznać za beneficjentów na tej samej zasadzie jak organizacji pozarządowych i prywatnych, przedsiębiorstw, instytucji edukacyjnych itp.

16.

Popiera inicjatywę Komisji Europejskiej dotyczącą europejskiego kodeksu postępowania w zakresie partnerstwa (ECCP) jako uzupełnienie rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów. Kodeks konkretyzuje i rozszerza partnerstwo w zakresie przygotowania, wdrażania i oceny programów oraz funduszy objętych wspólnymi ramami strategicznymi. Komitet jest zdania, że takie partnerstwo jest najlepszą gwarancją skutecznego wykorzystania zasobów oraz dostosowania ich do potrzeb regionu czy społeczności lokalnej, i wyraża ubolewanie, że Rada nie uwzględniła kodeksu w swym schemacie negocjacyjnym, chociaż kodeks ten jest istotnym instrumentem zarządzania w okresie programowania 2014–2020.

17.

Wzywa Komisję, by przekazała jasne informacje na temat sposobu terminowego i zorganizowanego udziału władz lokalnych i regionalnych w sporządzaniu umów o partnerstwie oraz programów operacyjnych na lata 2014–2020.

18.

Przypomina o potrzebie zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla władz lokalnych i regionalnych i nalega, by Komisja, Rada i Parlament uwzględniły tę potrzebę, opracowując nowe zasady wywierające wpływ na władze lokalne i regionalne.

19.

Przypomina swoje wezwanie, by we wnioskach Komisji uwzględniano jakość wydatków publicznych w rachunkach makroekonomicznych Unii Europejskiej i państw członkowskich. Wnioski te powinny w szczególności uwzględniać zagadnienie oddzielenia w kalkulacji deficytu budżetowego wydatków bieżących od inwestycji, tak aby uniknąć kalkulowania inwestycji publicznych przynoszących zyski netto w długim okresie jako wartości negatywnych.

20.

Z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji Europejskiej na rzecz monitorowania wydatków publicznych związanych z działaniami w dziedzinie klimatu.

21.

Z zadowoleniem przyjmuje fakt, że 27 czerwca 2013 r. Parlament, prezydencja w Radzie UE i Komisja osiągnęły porozumienie polityczne w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020.

22.

Wyraża zaniepokojenie faktem, że Komisja nie dysponuje odpowiednią strategią zarządzania ryzykiem, jeżeli chodzi o stopień, w jakim polityka spójności mogłaby być realizowana z rocznego budżetu, w sytuacji braku wieloletnich ram finansowych.

23.

Wyraża szczególne zaniepokojenie faktem, że zgodnie z decyzją Rady Europejskiej ogólna wysokość kolejnych wieloletnich ram finansowych może okazać się niewystarczająca do osiągnięcia ambitnych celów strategii „Europa 2020” oraz Paktu na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia.

24.

Wyraża ubolewanie, że pułap wieloletnich ram finansowych na środki na zobowiązania (960 mld EUR) jest o 34 mld EUR niższy niż w latach 2007–2013 właśnie teraz, gdy Europie potrzebne są niezbędne środki na skoordynowane przezwyciężenie obecnego kryzysu, i że jest on (960 mld EUR) o ponad 80 mld EUR niższy niż Komisja początkowo proponowała.

25.

Popiera stanowisko PE, że rozporządzenia w sprawie WRF nie można prawnie przyjąć, jeżeli brakuje porozumienia politycznego w sprawie odnośnej podstawy prawnej.

26.

Wyraża ubolewanie, że nie poczyniono znaczących postępów w reformowaniu systemu zasobów własnych jako środka zmniejszenia bezpośredniego wkładu państw członkowskich do budżetu UE. W związku z tym wzywa Radę, Komisję i Parlament Europejski do niezwłocznego podjęcia decyzji określającej zadania i skład grupy roboczej ds. zasobów własnych, zgodnie z porozumieniem z 27 czerwca, tak aby można było dochować terminu pierwszej oceny w 2014 r. Grupa robocza powinna się zebrać w momencie formalnego przyjęcia rozporządzenia w sprawie WRF.

27.

Z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w sprawie zwiększonej elastyczności, które umożliwi pełne wykorzystanie pułapów WRF i automatyczne przeniesienie niewykorzystanych środków z jednego roku budżetowego na następny, a także w sprawie obowiązkowego przeglądu i zmiany WRF do końca 2016 r.

28.

Przypomina swój stanowczy sprzeciw wobec jakichkolwiek form warunkowości makroekonomicznej i uważa, że wariant rozszerzenia jej na wszystkie działy budżetu zgodnie z wnioskiem niektórych państw członkowskich jest mało pomocny, gdyż może okazać się bardzo niekorzystny dla władz lokalnych i regionalnych, które nie ponoszą odpowiedzialności za niespełnienie tych wymogów przez swoje państwa członkowskie. Wyraża ubolewanie, że wzmianka o warunkowości makroekonomicznej znajduje się nadal w art. 6 projektu rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020.

29.

Przypomina swój sprzeciw wobec rezerwy na wykonanie, gdyż mogłaby ona zachęcać do opracowywania mało ambitnych projektów i hamować innowacje. Wyraża ubolewanie z powodu nawiązywania do niej w prezentacji politycznej projektu budżetu na 2014 rok.

30.

Popiera stanowisko PE, zgodnie z którym zgoda w sprawie rozporządzenia dotyczącego WRF nie może zostać przegłosowana, jeżeli nie będzie bezwzględnej gwarancji, że zaległe wnioski o płatności na 2013 r. zostaną w pełni pokryte. Zgadza się również, że Rada powinna nie tylko podjąć formalną decyzję w sprawie projektu budżetu korygującego (PBK) 2/2013 (7,3 mld EUR), lecz dotrzymać również swego zobowiązania politycznego na rzecz bezzwłocznego przyjęcia dalszego budżetu korygującego (3,9 mld EUR, by osiągnąć wymagane 11,2 mld EUR (4)), i z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście fakt, że Komisja postanowiła oprzeć swój projekt budżetu na 2014 r. na założeniu, że oba PBK na 2013 r. zostaną przyjęte.

31.

Podkreśla, że będzie starannie monitorować, czy powolne rozpoczęcie programowania i powolne wykorzystanie środków będą miały negatywny wpływ na przegląd śródokresowy WRF zaplanowany na 2016 r.

32.

Wyraża zaniepokojenie faktem, że WRF na lata 2014–2020 wiążą się z dodatkowym deficytem strukturalnym budżetu UE w wysokości 52 mld EUR. Wziąwszy pod uwagę, że inwestycje władz lokalnych i regionalnych są w dużym stopniu zależne od środków europejskich, uważają one, że jest to bardzo niebezpieczna tendencja, gdyż Komisja nie będzie w stanie w odpowiednim czasie pokryć zaciągniętych zobowiązań z powodu braku środków na płatności. Odnotowuje, że powstanie takiego deficytu strukturalnego w europejskim budżecie jest sprzeczne z postanowieniami Traktatu (art. 310 i 323 TFUE).

33.

Wyraża zdziwienie, że – nawet zakładając przyjęcie dwóch projektów budżetu korygującego na 2013 r. zwiększających ilość środków na dodatkowe płatności w 2013 r. o 11,2 mld EUR – nadal oczekuje się, że pod koniec 2013 r. zobowiązania pozostające do realizacji w ramach programów na lata 2007–2013 w nowym okresie finansowym wynosić będą ok. 225 mld EUR (5), co stanowi około 25 % całkowitego pułapu WRF na płatności w latach 2014–2020 (908,4 mld EUR) i 1,6 razy rocznego budżetu UE.

34.

Odnotowuje, że kwota zobowiązań pozostających do realizacji jest sprzeczna z celem politycznym zadeklarowanym przez PE podczas negocjacji, czyli z rozpoczęciem nowego okresu programowania całkowicie od nowa, i ostrzega, że pod koniec 2020 r. zobowiązania pozostające do realizacji będą wynosić około 277 mld euro (6), a różnica, tzn. deficyt strukturalny, doprowadzi do zwiększenia kolejnych WRF.

35.

Odnotowuje, że dwie dziedziny, które w największym stopniu przyczyniają się do ogólnego poziomu zobowiązań pozostających do realizacji, to polityka spójności (dwie trzecie ogółu) i rozwój obszarów wiejskich, i zaleca, by znaleziono sposób uniknięcia akumulacji tychże zobowiązań na przestrzeni lat.

36.

Popiera wezwanie Parlamentu Europejskiego do Komisji Europejskiej dotyczące „comiesięcznego przedstawiania (…) sprawozdań w sprawie zmian we wnioskach o płatności na fundusze strukturalne, fundusze spójności, fundusz rozwoju obszarów wiejskich i rybołówstwa składanych przez państwa członkowskie (w rozbiciu na poszczególne państwa członkowskie i fundusze)”.

37.

Odnotowuje, że około jednej trzeciej ogółu zobowiązań pozostających do realizacji (70,7 mld EUR) zostanie spłacone w 2014 r., lecz podziela obawy Komisji Europejskiej związane z rokiem budżetowym 2015 i 2016. Zgadza się, że o ile 2014 rok – jako pierwszy z nowych WRF – pozostawia pole do manewru w odniesieniu do środków na płatności, gdyż rozpoczęcie nowych programów zabierze nieco czasu (zwłaszcza programów w ramach zarządzania dzielonego), to w kolejnych latach ta elastyczność będzie się coraz bardziej zmniejszać.

38.

Podkreśla w tym kontekście pozytywny aspekt porozumienia w sprawie WRF (7) związany z ich marginesem manewru, a także tzw. „łączny margines płatności” (8).

39.

Wyraża zaniepokojenie, że Komisja nie przewiduje żadnego marginesu na 2014 r., gdyż płatności ustalono na poziomie 136,1 mld EUR, co oznacza, że Komisja nie będzie dysponować dodatkowym marginesem na 2015 r. i że istnieje ryzyko ponownej akumulacji deficytu strukturalnego wraz z rozpoczęciem nowych programów w latach 2014–2020 oraz zaległymi płatnościami z lat 2007–2013 (+/– 155 mld EUR).

40.

Zwraca uwagę na konsekwencje nowej zasady „n+3” dla umorzeń w dziedzinie polityki spójności, jeżeli chodzi o akumulację zobowiązań pozostających do realizacji w nadchodzących latach. W tym względzie zaleca, by w latach 2014–2016 dano pierwszeństwo spłacie nieuregulowanych roszczeń z lat 2007–2013 (70 mld EUR co roku przez 3 lata), gdyż wnioski o płatność na nowy okres programowania zaczną się z pewnością akumulować w latach 2017–2018 (2014 + 3 lata, wliczając w to opóźnienia w rozpoczęciu programów w 2014 r. w związku z opóźnieniem porozumienia w sprawie WRF).

41.

Uważa, że niedopuszczalne jest opóźnianie płatności, i nalega, by 60-dniowy termin płatności dla programów w ramach zarządzania dzielonego był wiążący. Domaga się również, by wprowadzono sankcję prawną lub finansową w wypadku niedotrzymania terminu, i by już istniejącą sankcję finansową (odsetki) dla centralnie zarządzanych programów (np. siódmego programu ramowego, przyszłych projektów związanych z inicjatywą „Horyzont 2020”) przewidziano dla innych funduszy, jeżeli płatności nie dokonuje się w terminie. Jest to szczególnie istotna kwestia dla władz lokalnych i regionalnych oczekujących na zwrot kosztów. Komitet Regionów oczekuje zatem, że w ramach następnego przeglądu rozporządzenia finansowego UE uda się znaleźć rozwiązanie tego problemu.

42.

Wyraża ubolewanie z powodu dużej liczby budżetów korygujących w roku realizacji, co wynika z nierealistycznie niskiego oszacowania potrzeb, narzuconego przez Radę, Komisję i Parlament. W odniesieniu do 2013 r. sporządzono już pięć budżetów korygujących, natomiast w 2010 r. było ich dziesięć.

43.

Nalega, by Komisja, Parlament i Rada opracowały rozwiązania strukturalne w celu zaradzenia deficytowi strukturalnemu budżetu UE, tak by zaciągniętym zobowiązaniom władz lokalnych i regionalnych nie groził już niedobór europejskich środków na płatności.

44.

Stwierdza, że inwestycje publiczne na szczeblu niższym niż krajowy zazwyczaj koncentrują się w szeregu kluczowych priorytetowych sektorów, które mają zasadnicze znaczenie dla powodzenia strategii „Europa 2020”, i ponawia swój apel o nadanie większego znaczenia politycznego stworzeniu synergii między budżetami UE, państw członkowskich, regionów i władz lokalnych, które są przeznaczone na realizację uzgodnionych priorytetów UE.

45.

Z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji zmierzającą do monitorowania wszystkich wydatków publicznych na finansowanie strategii „Europa 2020”, lecz wyraża zdziwienie, że za podstawę uznaje się siedem inicjatyw przewodnich, a nie pięć głównych celów (zatrudnienie, innowacje, kształcenie, włączenie społeczne i klimat / energia).

46.

Wyraża ubolewanie, że brakuje odniesienia do jedenastu celów tematycznych rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów, na których muszą się koncentrować europejskie fundusze strukturalne i Europejski Fundusz Inwestycyjny (9) i które muszą być zgodne ze wspólnymi ramami strategicznymi zaproponowanymi przez Komisję Europejską 14 marca 2012 r.

47.

Ponawia swój postulat elastyczności, by uszanować specyfikę terytorialną regionów i miast.

48.

Wyraża ubolewanie, że w prezentacji politycznej priorytetów budżetowych UE na 2014 r. brakuje odniesienia do europejskiego semestru. Ubolewa ponadto, że Komisja zignorowała apel PE o „udostępnienie rzeczowych i konkretnych danych na temat tego, w jaki sposób proponowany projekt budżetu UE może faktycznie odegrać rolę dźwigni, katalizatora, synergii i uzupełnienia w stosunku do inwestycji na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, aby zrealizować priorytety uzgodnione w ramach europejskiego semestru” (10). W związku z tym domaga się także, by zgodnie z zasadą wielopoziomowego sprawowania rządów zapewniono udział regionów, zwłaszcza o kompetencjach ustawodawczych, w europejskim semestrze.

49.

Popiera inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych i wnosi, by była ona częścią przyszłych umów o partnerstwie, podkreślając jednocześnie, że władze lokalne i regionalne muszą w pełni uczestniczyć w realizacji wszelkich inicjatyw na rzecz zatrudnienia, zważywszy, że są one najlepiej przygotowane do tego, by ocenić lokalne rynki zatrudnienia oraz programy dostosowane do potrzeb młodych ludzi, a wiele regionów ma pełne kompetencje w tej dziedzinie polityki.

50.

Wyraża ubolewanie, że inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych podejmuje się obok innych funduszy, nie wykorzystując przy tym ram EFS, by zająć się tą kwestią, co zwiększa obciążenia administracyjne beneficjentów.

51.

Odnotowuje, że Komisja zaproponowała pełną koncentrację wydatków na wstępie (6 mld euro) (11) dla inicjatywy na rzecz zatrudnienia w latach 2014–2015, i proponuje, by koncentracji tej towarzyszyły odpowiednie środki szybkiego wdrażania (np. budowanie zdolności), wziąwszy pod uwagę niemożność przyjęcia projektu rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów oraz rozporządzenia w sprawie EFS przed rozporządzeniem w sprawie WRF, tzn. do końca 2013 r., co prowadzi do opóźnienia wdrażania, oraz niepewność co do sposobu praktycznej realizacji inicjatywy przez państwa członkowskie/regiony i szybkości wykorzystania środków. Ponadto wzywa do zmiany art. 9 lit. f) rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych, by usunąć jednoznaczne ograniczenie nowej linii budżetowej przeznaczonej na inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych do 3 mld EUR. Jest to niezbędne zwłaszcza dla uniknięcia koncentracji w okresie po 2016 r. wydatków w ramach programów mających kluczowe znaczenie dla spójności, takich jak programy współpracy transgranicznej lub elementy instrumentu „Łącząc Europę”.

52.

Wyraża szczególne zaniepokojenie z powodu cięć w kilku działach, które mają zasadnicze znaczenie dla inwestycji długoterminowych potrzebnych do szybkiego ożywienia gospodarczego, zwłaszcza w dziedzinie polityki spójności, rozwoju obszarów wiejskich, COSME i inicjatywy „Horyzont 2020”.

53.

Wnosi, by zgodnie z art. 9 lit f) projektu rozporządzenia Rady w sprawie WRF z 27 czerwca 2013 r. zapewniono koncentrację środków na zobowiązania na wstępie w wysokości do 200 mln EUR dla programu „Horyzont 2020”, 150 mln EUR dla programu Erasmus i 50 mln EUR dla programu COSME w latach 2014–2015.

54.

Nie jest zaskoczony, że wysokość środków na zobowiązania na 2014 r. w dziedzinie spójności jest minimalna, zważywszy na oczekiwane opóźnienia (12) we wdrażaniu umów o partnerstwie i programów operacyjnych, lecz zachęca państwa członkowskie do skupienia się na programach operacyjnych, by uruchomić fundusze już w 2014 r.

55.

Wyraża ubolewanie z powodu usunięcia pozycji budżetu związanej z Erasmusem dla przedstawicieli władz lokalnych i regionalnych wyłonionych w wyborach w dziale 1 b (pozycja 13 03 77 11) i zwraca się o jej utrzymanie w oparciu o doświadczenia KR-u związane z tą inicjatywą.

56.

Z zadowoleniem przyjmuje 10,3-procentowy wzrost środków na zobowiązania w programie LIFE+ w porównaniu z 2013 r., lecz uważa, iż niezrozumiałe jest obniżenie środków na płatności (– 1,1 %).

57.

Z zadowoleniem przyjmuje przejście od zarządzania bezpośredniego do dzielonego w odniesieniu do EFMR, chociaż oznacza to niższe płatności na początku okresu finansowania.

58.

Z zadowoleniem przyjmuje postanowienie zawarte w art. 8 projektu rozporządzenia Rady w sprawie WRF, które umożliwia zmianę WRF w celu przeniesienia na następne lata, powyżej odnośnych pułapów wydatków, środków przydzielonych, ale niewykorzystanych w 2014 r. w wypadku przyjęcia po 1 stycznia 2014 r. nowych zasad lub programów w ramach zarządzania dzielonego.

59.

Z zadowoleniem przyjmuje fakt, że przewiduje się przeniesienie 351,9 mln EUR z pierwszego do drugiego filaru wspólnej polityki rolnej (WPR) i ponownie wyraża stanowczy sprzeciw wobec przeniesienia środków w odwrotnym kierunku.

60.

Podkreśla, że ani w konkluzjach Rady Europejskiej z 7–8 lutego 2013 r., ani w projekcie rozporządzenia Rady w sprawie WRF z 27 czerwca 2013 r. nie przewidziano podpułapu dla polityki spójności, która została przekształcona zamiast tego w poddział. Na tej podstawie Komitet kwestionuje liczne odniesienia do tego podpułapu w prezentacji projektu budżetu na 2014 r. (13) i opowiada się – w stosownych przypadkach – za przeniesieniem środków na zobowiązania/płatności w ramach działu 1.

61.

Z zadowoleniem przyjmuje „globalny margines dotyczący wzrostu gospodarczego i zatrudnienia”, który zostanie utworzony z marginesów pozostawionych poniżej pułapów WRF na środki na zobowiązania w latach 2014–2017. Docenia fakt, że środki na zobowiązania mogą zostać wykorzystane poza pułapami określonymi na lata 2016–2020 (14), i proponuje wykorzystanie tej dodatkowej elastyczności na dział 1b.