15.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 114/85

1.

Zdecydowanie popiera wniosek Komisji Europejskiej dotyczący wzmocnienia i sformalizowania współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia, co powinno przyczynić się – dzięki poprawie skuteczności tych służb – do realizacji celu zawartego w artykule 3 Traktatu z Lizbony, dotyczącego promowania pełnego zatrudnienia, oraz do zwalczania bezrobocia wśród młodzieży i osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” dotyczących zatrudnienia.

2.

Zwraca uwagę, że zgodnie z art. 29 Karty praw podstawowych „każdy ma prawo dostępu do bezpłatnego pośrednictwa pracy”, i wyraża w związku z tym zdziwienie, że w przedstawionym przez Komisję Europejską wniosku dotyczącym decyzji nie ma odesłania do tego przepisu.

3.

Przypomina, że publiczne służby zatrudnienia wchodzą w zakres usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym i w związku z tym odnosi się do nich art. 14 TFUE oraz art. 36 Karty praw podstawowych.

4.

Podkreśla różnorodny charakter publicznych służb zatrudnienia w państwach członkowskich UE, jeśli chodzi o struktury, modele świadczenia usług, prowadzone działania oraz fakt, że działają one w różnych warunkach rynkowych i dysponują różnym poziomem zasobów.

5.

Podkreśla deklaracje składane przez uczestników konferencji na temat zatrudnienia młodzieży, która odbyła się 3 lipca w Berlinie, zwłaszcza obietnicę złożoną przez przedstawicieli europejskich publicznych służb zatrudnienia, że służby te będą odgrywać kluczową rolę w propagowaniu zatrudnienia młodych ludzi w Europie, poprawie skuteczności i pogłębianiu współpracy z innymi zainteresowanymi podmiotami.

6.

Zauważa, że od 1997 r. istnieje nieformalna sieć publicznych służb zatrudnienia o charakterze doradczym, obejmująca grupy robocze „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy oraz „Skuteczność publicznych służb zatrudnienia”, a także program wzajemnego uczenia się i dialog pomiędzy publicznymi służbami zatrudnienia.

7.

Potwierdza, że wniosła ona istotny wkład w kształtowanie polityki na poziomie UE, zapewniając konsultacje ekspertów w takich kwestiach, jak flexicurity, rola publicznych służb zatrudnienia w „opłacalności zmiany miejsca pracy” oraz gwarancje dla młodzieży.

8.

Zauważa, że sieć ta jest bardzo użytecznym, racjonalnym pod względem kosztów forum wymiany sprawdzonych rozwiązań między publicznymi służbami zatrudnienia i że stanowi istotny ośrodek wzajemnego uczenia się i innowacji w najróżniejszych dziedzinach, takich jak usługi elektroniczne i profilowanie klientów.

9.

Przyznaje, że w niektórych państwach członkowskich wiedza pozyskana w tej sieci poprawiła wyniki i usługi świadczone w terenie.

10.

Podkreśla, że ten wniosek ustawodawczy ustanawiałby sieć publicznych służb zatrudnienia w celu rozszerzania, umacniania i konsolidacji bieżących inicjatyw zmierzających do dalszej poprawy skuteczności publicznych służb zatrudnienia i funkcjonowania rynku pracy.

11.

Podkreśla, że wniosek dotyczący decyzji przedstawiony przez Komisję mieści się w ramach kompetencji w zakresie koordynacji i wsparcia określonych w art. 149 TFUE i jest w związku z tym zgodny z zasadą pomocniczości.

12.

Uważa, że wniosek nadaje sieci większą zauważalność, prawomocność i wyraźniejszy mandat polityczny, ale utrzymuje, że sieć powinna zachować swój doradczy charakter.

13.

Uważa, że takie przepisy zwiększą wśród publicznych służb zatrudnienia poczucie odpowiedzialności za sieć i przyznają im dodatkowe uprawnienia do wspólnego działania w stosownych okolicznościach.

14.

Zwraca uwagę na fakt, że nie wszystkie publiczne służby zatrudnienia były zaangażowane w działalność sieci w tym samym stopniu, co wpływa ujemnie na jakość pracy sieci i osłabia jej reakcję na działania polityczne.

15.

Uważa, że sformalizowanie sieci zagwarantuje zaangażowanie w nią wszystkich państw członkowskich, które będą musiały systematycznie przedkładać sprawozdania ze sposobów wdrożenia zmian zgodnie z politycznymi decyzjami UE, co pomoże zidentyfikować słabsze wyniki i związane z tym problemy strukturalne.

16.

Podkreśla, że skuteczność publicznych służb zatrudnienia ma kluczowe znaczenie dla wdrażania systemu gwarancji dla młodzieży. Istotne jest, by wszystkie publiczne służby zatrudnienia posiadały głęboką znajomość struktury bezrobocia młodzieży, mocnych i słabych stron młodych ludzi, możliwości zatrudnienia oraz wymogów właściwych dla danego miejsca pracy.

17.

Stwierdza, że należy bardzo precyzyjnie określić zakres kompetencji sieci, tak by jej praca nie dublowała się na przykład z pracą Komitetu Zatrudnienia (EMCO) i jego podgrup ani z innymi grupami, takimi jak europejska sieć ds. polityki poradnictwa przez całe życie lub EURES. Jednocześnie uważa jednak, że sprawniejsza sieć powinna się starać osiągnąć synergię z tymi grupami w stosownych przypadkach.

18.

Podkreśla, że wyniki działań sprawniejszej sieci powinny zasilać prace nad polityką zatrudnienia na poziomie UE, zwłaszcza działania EMCO oraz Rady ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów (EPSCO).

19.

Przyznaje, że rosnąca złożoność rynków pracy wymaga zwiększonej współpracy i partnerstwa z partnerami społecznymi i innym podmiotami publicznymi, prywatnymi i nienastawionymi na zysk, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w sprawniejszej sieci.

20.

Zgadza się z tym, że można prowadzić dalsze analizy porównawcze, które są warunkiem wstępnym uczenia się od siebie nawzajem, uważa jednak, że należy zachować przy tym ostrożność i w pełni uwzględnić różnice miedzy poszczególnymi państwami i regionami.

21.

Odnotowuje, że art. 8 wniosku przekazuje Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących realizacji inicjatyw w zakresie analizy porównawczej i wzajemnego uczenia się. W tym kontekście Komitet Regionów zwraca uwagę, iż nie powinno się za pomocą aktów delegowanych nakładać żadnych istotnych obciążeń administracyjnych na władze lokalne i regionalne.

22.

Uważa, że nie należy nigdy dążyć do tworzenia „tabeli ligowej” ani wytyczania celów ilościowych, lecz ułatwiać uczenie się dzięki wspólnej metodyce. Zgodnie z art. 14 TFUE władze krajowe lub regionalne i lokalne ponoszą wyłączną odpowiedzialność za ocenę swych publicznych służb zatrudnienia na podstawie szeregu wskaźników jakościowych i ilościowych.

23.

Zaznacza, że w analizach porównawczych i wzajemnym uczeniu się należy raczej położyć nacisk na jakość niż na ilość.

24.

Wzywa, by wyniki działań sieci opierać na rygorystycznych, niezależnych badaniach prowadzonych przez podmioty zewnętrzne, korzystające z najlepszych dostępnych dowodów.

25.

Proponuje, by nowe przepisy prawne umożliwiały dalszy rozwój obecności sieci w internecie, co pozwoli na lepsze informowanie o jej pracach i zaangażowanie zainteresowanych podmiotów.

26.

Stwierdza, że jednym ze skutków sprawniejszej sieci będzie zwiększona zdolność do bardziej całościowych działań, obejmujących kluczowe kompetencje publicznych służb zatrudnienia i ściśle związane z nimi zagadnienia, takie jak praktyki zawodowe, tworzenie przedsiębiorstw i kształcenie z zakresu przedsiębiorczości. Podkreślenia wymaga znaczenie i skuteczność finansowania z funduszy UE w tych dziedzinach.

27.

Podkreśla, że w niektórych państwach członkowskich władze lokalne i regionalne są odpowiedzialne za publiczne służby zatrudnienia posiadające zdecentralizowane struktury i uprawnienia decyzyjne, a w wielu innych odpowiadają one za takie działania, jak systemy przyuczania do zawodu, dostosowywanie i przewidywanie potrzebnych umiejętności, szkolenia, subwencjonowanie zatrudnienia itp., które są ściśle powiązane z kluczowymi zadaniami publicznych służb zatrudnienia, a w niektórych państwach członkowskich należą do zakresu kompetencji tych służb.

28.

Stwierdza, że sprawdzone i najlepsze wzorce często pojawiają się na poziomie lokalnym i regionalnym, dlatego należy bezwzględnie uznać znaczenie działań podejmowanych na tym poziomie. Sieć powinna uwzględniać i propagować sprawdzone rozwiązania.

29.

Zauważa, że poziom lokalny i regionalny są często najbliższe osobom poszukującym pracy i większości pracodawców oraz że rynek pracy jest w przeważającym stopniu rynkiem lokalnym.

30.

Wzywa przedstawicieli państw członkowskich, aby dołożyli wszelkich starań, by zapewnić wpływ poglądów i doświadczeń lokalnych i regionalnych służb zatrudnienia na działania sieci oraz w pełni informować lokalne i regionalne służby zatrudnienia o działaniach sieci. Podkreśla, że zadaniem przedstawicieli państw członkowskich jest także zadbanie o to, by na działania sieci miały również wpływ poglądy i doświadczenia podmiotów lokalnych i regionalnych zajmujących się osobami poszukującymi pracy, jak i znalezienie odpowiedniej do tego celu struktury w ramach dialogu z lokalnymi i regionalnymi służbami zatrudnienia.

31.

Wnosi, by w sieci uczestniczył obserwator z ramienia KR-u, który dbałby o odzwierciedlenie w niej poglądów, doświadczeń i praktyk szczebla lokalnego i regionalnego.