Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 w sprawie postępowania upadłościowego /* COM/2012/0744 final - 2012/0360 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU 1.1. Kontekst ogólny Niniejszym wnioskiem zmienia się
rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie
postępowania upadłościowego („rozporządzenie w sprawie
postępowania upadłościowego” lub „rozporządzenie”). W rozporządzeniu w sprawie
postępowania upadłościowego ustanawia się europejskie ramy
w zakresie transgranicznych postępowań upadłościowych.
Rozporządzenie ma zastosowanie w każdym przypadku, w którym
dłużnik posiada majątek lub wierzycieli w co najmniej dwóch
państwach członkowskich, niezależnie od tego czy jest on
osobą fizyczną czy prawną. W rozporządzeniu określa
się, który sąd jest właściwy do wszczynania
postępowań upadłościowych: postępowania główne
należy wszczynać w państwie członkowskim, w którym
dłużnik posiada główny ośrodek podstawowej
działalności (COMI), a skutki takich postępowań są
uznawane w całej UE. Postępowanie wtórne może zostać
wszczęte w państwie członkowskim, w którym dłużnik ma
swój oddział; skutki takich postępowań są ograniczone tylko
do majątku dłużnika znajdującego się w tym
państwie. Rozporządzenie zawiera również przepisy dotyczące
prawa właściwego i określone przepisy dotyczące koordynacji
głównego postępowania upadłościowego z wtórnym
postępowaniem upadłościowym. Rozporządzenie w sprawie
postępowania upadłościowego ma zastosowanie we wszystkich
państwach członkowskich z wyjątkiem Danii, która nie uczestniczy
we współpracy sądowej na mocy Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej. Przyjęte w maju 2000 r. rozporządzenie
w sprawie postępowania upadłościowego obowiązuje od dnia 31
maja 2002 r. W dziesięć lat po wejściu w życie
rozporządzenia Komisja dokonała przeglądu jego funkcjonowania w
praktyce i uznaje, że niezbędna jest zmiana przedmiotowego
instrumentu. 1.1. Konieczność zmiany
rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego Chociaż zasadniczo uznaje się,
że rozporządzenie w sprawie postępowania
upadłościowego jest skutecznym instrumentem do celów ułatwiania
prowadzenia transgranicznych postępowań upadłościowych w
Unii Europejskiej, z konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz analiz
prawnych i empirycznych zleconych przez Komisję wynika, że istnieje
szereg problemów w zakresie stosowania rozporządzenia w praktyce. Ponadto
rozporządzenie niewystarczająco odzwierciedla obecne priorytety UE i
praktyki krajowe w zakresie prawa dotyczącego niewypłacalności,
w szczególności w zakresie promowania ratowania przedsiębiorstw
znajdujących się w trudnej sytuacji. Zasadniczo w ramach oceny
rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego
określono pięć głównych niedociągnięć: ·
zakres stosowania rozporządzenia nie obejmuje
krajowych postępowań, w ramach których przewiduje się
restrukturyzację przedsiębiorstwa na etapie przed
upadłością („postępowanie przedupadłościowe”) lub
postępowań, w ramach których nie dokonuje się zmiany
istniejącego zarządu („postępowanie hybrydowe”). Tego rodzaju
postępowania wprowadzono jednak ostatnio w wielu państwach
członkowskich[1]
i uznaje się, że zwiększają one szanse na powodzenie restrukturyzacji
przedsiębiorstw. Ponadto obecnie rozporządzenie nie obejmuje swoim
zakresem stosowania szeregu postępowań dotyczących
niewypłacalności osób fizycznych; ·
istnieją trudności z określeniem
państwa członkowskiego właściwego do wszczęcia
postępowania upadłościowego. O ile powszechnie popiera się
przyznanie właściwości do wszczęcia głównego
postępowania upadłościowego państwu członkowskiemu, w
którym dłużnik posiada główny ośrodek podstawowej
działalności, o tyle występują trudności w
zastosowaniu tej koncepcji w praktyce. Zawarte w rozporządzeniu przepisy
dotyczące właściwości krytykuje się również ze
względu na fakt, że dopuszcza się w nich dokonywanie przez
przedsiębiorstwa i osoby fizyczne wyboru sądu ze względu na
możliwość korzystniejszego rozstrzygnięcia sprawy (ang. forum-shopping)
poprzez nadużycia zmiany COMI; ·
zidentyfikowano również problemy w odniesieniu
do postępowań wtórnych. Wszczęcie postępowania wtórnego
może utrudnić skuteczne zarządzanie majątkiem
dłużnika. Wraz ze wszczęciem postępowania wtórnego
zarządca w postępowaniu głównym traci kontrolę nad
majątkiem znajdującym się w drugim państwie
członkowskim, co utrudnia upłynnienie majątku dłużnika
przy założeniu kontynuowania działalności[2]. Ponadto obecnie
postępowanie wtórne musi być postępowaniem likwidacyjnym, co
utrudnia skuteczną restrukturyzację dłużnika; ·
istnieją problemy związane z zasadami
dotyczącymi jawności postępowań upadłościowych
oraz zgłaszania wierzytelności. Obecnie nie ma obowiązku
ogłaszania ani rejestracji orzeczeń w państwach
członkowskich, w których wszczęto postępowanie, ani w
państwach członkowskich, w których dłużnik posiada
oddział. Ponadto nie istnieje żaden europejski rejestr
postępowań upadłościowych, który umożliwiałby
przeszukiwanie szeregu rejestrów krajowych. Dobre funkcjonowanie
transgranicznych postępowań upadłościowych w znacznym
stopniu zależy jednak od jawności odpowiednich orzeczeń
związanych z danym postępowaniem upadłościowym.
Sędziowie muszą wiedzieć, czy postępowanie zostało
już wszczęte w innym państwie członkowskim, a wierzyciele
lub potencjalni wierzyciele muszą wiedzieć, że postępowanie
zostało rozpoczęte. Ponadto dla wierzycieli, w szczególności
małych wierzycieli oraz małych i średnich przedsiębiorstw,
zgłoszenie wierzytelności na podstawie rozporządzenia w sprawie
postępowania upadłościowego wiąże się z
trudnościami i kosztami; ·
ponadto rozporządzenie nie zawiera przepisów
szczegółowych dotyczących kwestii niewypłacalności
wielonarodowych grup przedsiębiorstw, mimo że 7duża liczba
przypadków niewypłacalności transgranicznej dotyczy grup
przedsiębiorstw. Głównym założeniem rozporządzenia w
sprawie postępowania upadłościowego jest wszczynanie oddzielnych
postępowań dla każdego członka danej grupy i to, że
takie postępowania są całkowicie niezależne od siebie. Brak
przepisów szczegółowych w zakresie niewypłacalności grup
często zmniejsza szanse na skuteczną restrukturyzację grupy jako
całości i może prowadzić do rozpadu grupy na tworzące
ją części składowe. Szczegółową ocenę stosowania
rozporządzenia w praktyce przedstawiono w sprawozdaniu Komisji
towarzyszącym niniejszemu wnioskowi. Dogłębna analiza problemów
związanych z obecnym rozporządzeniem oraz skutki poszczególnych
rozważanych wariantów rozwiązania tych problemów zawarto w ocenie
skutków Komisji, która również towarzyszy niniejszemu wnioskowi. Ogólnym celem zmiany rozporządzenia w
sprawie postępowania upadłościowego jest poprawa
skuteczności europejskich ram w zakresie rozstrzygania spraw
dotyczących transgranicznej niewypłacalności, aby zapewnić
niezakłócone funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz jego
odporność podczas kryzysów gospodarczych. Cel ten wiąże
się z obecnymi priorytetami politycznymi UE polegającymi na
wspieraniu ożywienia gospodarczego i zrównoważonego wzrostu
gospodarczego, zwiększeniu inwestycji i utrzymaniu miejsc pracy,
określonymi w strategii „Europa 2020”. Rewizja rozporządzenia
przyczyni się do zapewniania niezakłóconego rozwoju i przetrwania
przedsiębiorstw, jak stwierdzono w programie Small Business Act[3]. Przedmiotowa zmiana jest
również jednym z kluczowych działań wymienionych w Akcie o
jednolitym rynku II[4].
2. KONSULTACJE ORAZ OCENA SKUTKÓW Przygotowanie niniejszego wniosku zostało
poprzedzone konsultacją z zainteresowaną
społecznością, państwami członkowskimi, innymi
instytucjami i ekspertami w sprawie pojawiających się problemów
związanych z obecnym rozporządzeniem i możliwych
rozwiązań tych problemów. W dniu 29 marca 2012 r. Komisja
rozpoczęła konsultację społeczną, w wyniku której
otrzymano 134 odpowiedzi. Komisja uwzględniła również wyniki
zewnętrznej analizy dotyczącej oceny stosowania rozporządzenia w
sprawie postępowania upadłościowego przeprowadzonej przez
konsorcjum Uniwersytetu w Heidelbergu i Uniwersytetu Wiedeńskiego. Dane
empiryczne dotyczące skutków poszczególnych wariantów reformy zgromadzono
w ramach innej analizy zewnętrznej przeprowadzonej przez konsorcjum GHK i
Milieu. Oba badania zostaną opublikowane wraz z niniejszym wnioskiem na
stronach internetowych DG SPRAWIEDLIWOŚĆ. W kwietniu i
październiku 2012 r. odbyły się dwa spotkania z krajowymi
ekspertami. Ponadto Komisja utworzyła grupę prywatnych ekspertów w
dziedzinie niewypłacalności transgranicznej, która odbyła
pięć spotkań w okresie od maja do października 2012 r. i
wniosła wkład w kwestiach problemów, wariantów oraz opracowania
zmienionego rozporządzenia. Poglądy zainteresowanych stron co do
głównych elementów reformy można podsumować
następująco: ·
w kwestii rozszerzenia zakresu stosowania
rozporządzenia znaczna większość uznała, że
rozporządzenie powinno obejmować postępowania
przedupadłościowe i postępowania hybrydowe. Opinie
różniły się co do tego, które konkretnie postępowania
należy uwzględnić, oraz w szczególności co do kwestii, w
jakich przypadkach nadzór sądowy powinien być obowiązkowy. Większość
respondentów zgodziła się, że rozporządzenie w sprawie
postępowania upadłościowego powinno mieć zastosowanie do
osób fizycznych i osób samozatrudnionych; ·
w odniesieniu do właściwości trzy
czwarte respondentów opowiedziało się za stosowaniem koncepcji COMI
do określenia miejsca prowadzenia postępowania głównego.
Większość uznała jednak, że wykładnia terminu
COMI w orzecznictwie powoduje problemy praktyczne. Niemal połowa
respondentów przedstawiła dowody na nadużycia związane ze
zmianą COMI[5];
·
w kwestii związku między
głównym a wtórnym postępowaniem upadłościowym niemal
połowa respondentów stwierdziła, że koordynacja
postępowania głównego z postępowaniem wtórnym jest
niezadowalająca; ·
jeżeli chodzi o ogłaszanie
postępowań, trzy czwarte respondentów zgodziło się, że
brak obowiązkowego ogłaszania orzeczenia o wszczęciu
postępowania upadłościowego stanowi problem. Niemal połowa
osób, które wyraziły opinię, uznała, że występują
problemy ze zgłaszaniem wierzytelności; ·
w kwestii niewypłacalności grup niemal
połowa respondentów uznała, że rozporządzenie w sprawie
postępowania upadłościowego nie funkcjonuje skutecznie w
przypadku niewypłacalności członków wielonarodowych grup
przedsiębiorstw. Komisja dokonała analizy kosztów i
korzyści głównych aspektów proponowanej reformy w swojej ocenie
skutków towarzyszącej niniejszemu wnioskowi. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU 3.1. Krótki opis proponowanych
działań Aspekty proponowanej reformy rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego można podsumować w następujący sposób: · zakres stosowania: we wniosku rozszerza się zakres stosowania rozporządzenia, zmieniając definicję postępowania upadłościowego tak, aby obejmowała ona postępowania hybrydowe i postępowania przedupadłościowe, a także postępowania dotyczące umorzenia zadłużenia i inne postępowania upadłościowe dotyczące osób fizycznych, które obecnie nie odpowiadają tej definicji; · właściwość: we wniosku wyjaśnia się przepisy dotyczące właściwości i poprawia się ramy proceduralne w zakresie określania właściwości; · postępowanie wtórne: we wniosku przewiduje się skuteczniejsze zarządzanie postępowaniami upadłościowymi poprzez umożliwienie sądowi odmowy wszczęcia postępowania wtórnego, jeżeli nie jest ono konieczne do ochrony interesów miejscowych wierzycieli, poprzez zniesienie wymogu, aby postępowanie wtórne było postępowaniem likwidacyjnym, a także poprzez poprawę koordynacji postępowania głównego z postępowaniem wtórnym, w szczególności poprzez objęcie zaangażowanych sądów wymogami w zakresie współpracy; · jawność postępowań i zgłaszanie wierzytelności: we wniosku wymaga się, aby państwa członkowskie ogłaszały odpowiednie orzeczenia sądowe w sprawach dotyczących niewypłacalności transgranicznej w publicznie dostępnych rejestrach elektronicznych, oraz przewiduje się wzajemne połączenie krajowych rejestrów upadłości. Wprowadza się w nim również standardowe formularze służące do zgłaszania wierzytelności; · grupy przedsiębiorstw: we wniosku przewiduje się koordynację postępowań upadłościowych dotyczących różnych członków tej samej grupy przedsiębiorstw poprzez zobowiązanie zarządców i sądów zaangażowanych w poszczególne postępowania główne do wzajemnej współpracy i komunikowania się między sobą; ponadto we wniosku zapewnia się zaangażowanym w takie postępowania zarządcom narzędzia proceduralne, aby mogli wnieść o zawieszenie odpowiednich innych postępowań i zaproponować plan ratowania dla członków grupy podlegających postępowaniu upadłościowemu. 3.1.1. Zakres stosowania
rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego We wniosku rozszerza się zakres
stosowania rozporządzenia w sprawie postępowania
upadłościowego, zmieniając obowiązującą
definicję „postępowania upadłościowego” zawartą w art.
1 ust. 1 rozporządzenia. W tym względzie proponuje się
rozciągnięcie tego zakresu o postępowania, w które nie jest
zaangażowany zarządca, ale w ramach których majątek i
działalność gospodarcza dłużnika podlegają
kontroli lub nadzorowi sądu. Zmiana ta umożliwiłaby czerpanie
korzyści związanych z zapewnianym przez rozporządzenie uznaniem
efektów postępowania upadłościowego w całej UE również
w przypadku postępowań, w których dłużnik pozostaje w
posiadaniu majątku bez powoływania zarządcy. Ponadto dzięki
tej zmianie w zakres stosowania rozporządzenia wchodziłaby
większa liczba postępowań dotyczących
niewypłacalności osób fizycznych. Proponuje się również
zawarcie wyraźnego odniesienia do postępowań w zakresie
dostosowania wysokości zadłużenia oraz do celów ratowania, aby
objąć również te postępowania, które umożliwiają
dłużnikowi dojście do porozumienia z jego wierzycielami na
etapie przed upadłością. Zmiany pozwoliłyby również w
większym stopniu uzgodnić rozporządzenie z podejściem
przyjętym w ustawie modelowej UNCITRAL w zakresie niewypłacalności
transgranicznej[6].
Chociaż rozszerzenie zakresu stosowania
rozporządzenia jest istotne dla zapewnienia skutecznego prowadzenia
postępowań przedupadłościowych i postępowań
hybrydowych w kontekście transgranicznym, nie powinno ono jednak
obejmować postępowań upadłościowych, które są
poufne. W praktyce prowadzonych jest szereg postępowań
przedupadłościowych, w których dłużnik prowadzi negocjacje
z (określonymi) wierzycielami w celu osiągnięcia porozumienia w
sprawie jego refinansowania lub reorganizacji, jednak informacje te nie są
podawane do wiadomości publicznej. Tego rodzaju postępowania
mogą się wiązać z moratorium na poszczególne
postępowania egzekucyjne lub w ich ramach można powstrzymać
wierzycieli od składania wniosków o wszczęcie postępowania
upadłościowego przez określony czas, aby zapewnić
dłużnikowi większe pole manewru. Choć postępowania te
mogą odgrywać ważną rolę w niektórych państwach
członkowskich, ich umowny i poufny charakter utrudniłby uznanie ich
na forum UE, ponieważ sąd lub wierzyciel znajdujący się w
innym państwie członkowskim nie wiedziałby, że takie
postępowania są w toku. Podejście to nie uniemożliwia
jednak późniejszego objęcia tego rodzaju postępowania zakresem
stosowania rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego
w momencie, w którym staje się ono jawne. W niniejszym wniosku nie przewiduje się
zmiany obowiązującego mechanizmu, zgodnie z którym krajowe
postępowania upadłościowe objęte rozporządzeniem
wymienia się w załączniku A i państwa członkowskie
podejmują decyzję w sprawie zgłoszenia konkretnego
postępowania upadłościowego celem włączenia go do tego
załącznika. We wniosku wprowadza się jednak procedurę,
zgodnie z którą Komisja kontroluje, czy dane zgłoszone krajowe
postępowanie upadłościowe faktycznie spełnia warunki
zawarte w zmienionej definicji. Dzięki temu w załączniku
wymienione będą jedynie te postępowania, które są zgodne z
przepisami rozporządzenia. 3.1.2. Właściwość
do wszczynania postępowań upadłościowych We wniosku zachowano koncepcję
głównego ośrodka podstawowej działalności (COMI),
ponieważ dzięki niemu gwarantuje się, że sprawa będzie
rozpatrywana w jurysdykcji, z którą dłużnik jest faktycznie
powiązany, a nie w jurysdykcji wybranej przez członków
założycieli. Podejście COMI jest również zgodne z
tendencjami międzynarodowymi, gdyż zostało ono wybrane jako
norma dotycząca jurysdykcji przez UNCITRAL w jej ustawie modelowej w
zakresie niewypłacalności transgranicznej. W celu zapewnienia
prawnikom praktykom wytycznych dotyczących określania COMI we wniosku
uzupełnia się jego definicję; wprowadza się też
przepis, w którym określono COMI osób fizycznych. Ponadto w nowym motywie
wyjaśnia się okoliczności, w jakich można odrzucić
domniemanie, że COMI osoby prawnej znajduje się w miejscu jej
siedziby; treść tego motywu została zaczerpnięta z wyroku
Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Interedil[7]. W ramach wniosku poprawiono również ramy
proceduralne w zakresie określenia właściwości do
wszczynania postępowań. We wniosku wymaga się od sądu
zbadania z urzędu swojej właściwości przed wszczęciem
postępowania upadłościowego oraz określenia w swoim
orzeczeniu podstaw, na jakich oparł swoją
właściwość. Ponadto we wniosku przyznaje się wszystkim
zagranicznym wierzycielom prawo do podważenia orzeczenia o wszczęciu
postępowania oraz gwarantuje się, że wierzyciele ci zostaną
poinformowani o orzeczeniu o wszczęciu postępowania, aby mogli
skutecznie egzekwować swoje prawa. Celem tych zmian jest dopilnowanie, aby
postępowania były wszczynane tylko w przypadku, gdy dane państwo
członkowskie jest faktycznie właściwe w tym zakresie. Powinno to
zatem ograniczyć przypadki stosowania rozwiązania forum-shopping
w postaci stanowiącej nadużycie, pozornej zmiany COMI. Po trzecie, we wniosku wyjaśnia się,
że sądy wszczynające postępowania upadłościowe
są również właściwe w powództwach bezpośrednio
wynikających z postępowań upadłościowych lub
ściśle z nimi powiązanych, takich jak powództwa dotyczące
działań w zakresie unikania. Zmiana ta oznacza przeniesienie do
przepisów orzecznictwa Trybunału w wyroku w sprawie DekoMarty[8]. Jeżeli tego rodzaju
powództwo wiąże się z innym powództwem przeciwko temu samemu
pozwanemu na podstawie ogólnego prawa cywilnego lub handlowego, we wniosku
przewiduje się możliwość wytoczenia obu powództw przez zarządcę
w sądach miejsca zamieszkania pozwanego, jeżeli sądy te są
właściwe na podstawie (zmienionego) rozporządzenia (WE) nr 44/2001
z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń
sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych[9]. Przykładowo dzięki
temu przepisowi zarządca mógłby wytoczyć powództwo w zakresie
odpowiedzialności dyrektora na podstawie prawa dotyczącego
niewypłacalności wraz z powództwem przeciwko temu dyrektorowi na
podstawie prawa deliktów lub prawa spółek w tym samym sądzie. 3.1.3. Wtórne postępowania
upadłościowe Zaproponowano szereg zmian w celu poprawy
skutecznego zarządzania majątkiem dłużnika w sytuacjach, w
których dłużnik posiada oddział w innym państwie
członkowskim. ·
Sąd, do którego złożono wniosek o
wszczęcie postępowania wtórnego, powinien mieć
możliwość odmowy lub odroczenia wydania orzeczenia na wniosek
zarządcy w postępowaniu głównym, jeżeli tego rodzaju
wszczęcie nie byłoby konieczne do celów ochrony interesów miejscowych
wierzycieli. Taka sytuacja może mieć miejsce na przykład,
jeżeli inwestor złożył ofertę kupna
przedsiębiorstwa przy założeniu kontynuowania
działalności, a oferta ta przyniosłaby większe
korzyści miejscowym wierzycielom niż likwidacja aktywów
przedsiębiorstwa. Wszczęcie postępowania wtórnego nie powinno
być również konieczne, jeżeli zarządca postępowania
głównego obieca miejscowym wierzycielom, że będą oni
traktowani w postępowaniu głównym w taki sposób, w jaki byliby
traktowani w przypadku wszczęcia postępowania wtórnego, oraz że
prawa, które przysługiwałyby im w takiej sytuacji w kwestii ustalenia
oraz kolejności spłacania ich wierzytelności, będą
przestrzegane przy podziale masy. Praktykę tego rodzaju „symulowanych
postępowań wtórnych” rozwinięto w szeregu spraw dotyczących
niewypłacalności transgranicznej, w których postępowania
główne wszczynano w Zjednoczonym Królestwie (w szczególności w
postępowaniu upadłościowym dotyczącym Collins&Aikman,
MG Rover i Nortel Networks). Angielskie sądy uznały, że angielscy
zarządcy byli uprawnieni do podziału części masy zgodnie z
prawem państwa członkowskiego, w którym znajdował się
oddział. Ponieważ taka praktyka jest niemożliwa na mocy prawa
wielu państw członkowskich, we wniosku wprowadza się przepis
prawa materialnego umożliwiający zarządcy podjęcie takich
zobowiązań wobec miejscowych wierzycieli w sposób
wiążący w odniesieniu do majątku. ·
Proponowana zmiana nie będzie miała
wpływu na możliwość złożenia przez
zarządcę wniosku o wszczęcie postępowania wtórnego,
jeżeli ułatwiłoby to zarządzanie złożonymi
sprawami, na przykład w przypadku konieczności zwolnienia dużej
liczba pracowników w państwie oddziału. W takich sprawach
wszczęcie lokalnego postępowania i powołanie miejscowego
zarządcy może jednak okazać się przydatne do zapewnienia
skutecznego zarządzania majątkiem dłużnika. ·
We wniosku zobowiązuje się sąd, do
którego złożono wniosek o wszczęcie postępowania wtórnego,
do wysłuchania zarządcy głównego postępowania przed
wydaniem orzeczenia. Celem tej zmiany jest dopilnowanie, aby sąd, do
którego złożono wniosek o wszczęcie postępowania wtórnego,
był w pełni świadomy wszelkich możliwości ratowania
lub reorganizacji zbadanych przez zarządcę i aby był w stanie
odpowiednio ocenić skutki wszczęcia postępowania wtórnego.
Obowiązek ten uzupełnia się o prawo zarządcy do zakwestionowania
orzeczenia o wszczęciu postępowania wtórnego. ·
We wniosku znosi się obowiązujący
wymóg, aby postępowanie wtórne było postępowaniem likwidacyjnym.
W przypadku wszczęcia postępowania wtórnego sąd
wszczynający ma do wyboru pełen zakres postępowań dostępnych
na mocy prawa krajowego, w tym postępowanie dotyczące
restrukturyzacji. W ramach tej zmiany dopilnowuje się, aby wszczęcie
postępowania wtórnego nie udaremniało automatycznie ratowania lub
restrukturyzacji dłużnika jako całości. Zmiana ta powinna pozostać
bez uszczerbku dla zasad dotyczących odzyskiwania pomocy państwa oraz
dla orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w
zakresie odzyskiwania należności od niewypłacalnych
przedsiębiorstw[10]. ·
Ponadto we wniosku usprawniono koordynację postępowania
głównego z postępowaniem wtórnym poprzez rozszerzenie obowiązku
współpracy, który obecnie ma zastosowanie jedynie wobec zarządców,
tak aby objął on również sądy zaangażowane w
postępowania główne i wtórne. W rezultacie sądy będą
zobowiązane do współpracy i komunikowania się między
sobą; ponadto zarządcy będą musieli współpracować
i komunikować się z sądem w drugim zaangażowanym w
postępowania państwie członkowskim. Dzięki współpracy
między sądami postępowania główne będą lepiej
skoordynowane z postępowaniami wtórnymi. Może to mieć zasadnicze
znaczenie dla zapewnienia pomyślnej restrukturyzacji przykładowo, w
zakresie zatwierdzenia protokołu określającego plan ratunkowy. 3.1.4. Jawność
postępowań upadłościowych i zgłaszanie
wierzytelności Wniosek stanowi, że należy
publikować określony minimalny zakres informacji związanych z
postępowaniami upadłościowymi w bezpłatnym, dostępnym
publicznie przez internet rejestrze elektronicznym. Obowiązek ten odnosi
się do sądu wszczynającego postępowanie upadłościowe,
daty wszczęcia a w przypadku postępowania głównego – daty
zakończenia postępowania, a także rodzaju postępowania,
dłużnika, powołanego zarządcy, orzeczenia o wszczęciu
postępowania oraz orzeczenia, w którym powołuje się
zarządcę, jeżeli jest to inne orzeczenie, oraz terminu na
zgłaszanie wierzytelności. W świetle różnic pomiędzy
krajowymi systemami prawnymi pod względem ogłaszania
postępowań upadłościowych oraz różnych potrzeb
wierzycieli obowiązek publikacji tych informacji ogranicza się do
przedsiębiorstw, osób samozatrudnionych i przedstawicieli wolnych zawodów;
obowiązkiem tym nie obejmuje się postępowań
upadłościowych dotyczących konsumentów. We wniosku przewiduje
się ustanowienie systemu zapewniające wzajemne połączenie
rejestrów krajowych, do których będzie można uzyskać dostęp
za pośrednictwem europejskiego portalu „e-Sprawiedliwość”.
Komisja w drodze aktu wykonawczego określi minimalne wspólne kryteria w
zakresie wyszukiwania informacji w rejestrze oraz uzyskiwania wyników, które
będą oparte na informacjach opublikowanych w rejestrach
postępowań upadłościowych. Połączenie rejestrów
krajowych zagwarantuje, że sąd, do którego złożono wniosek
o wszczęcie postępowania, będzie mógł ustalić, czy w
odniesieniu do tego samego dłużnika wszczęto już
postępowanie w innym państwie członkowskim; umożliwi to
również wierzycielom ustalenie, czy wszczęto postępowanie w
odniesieniu do tego samego dłużnika i jeśli tak, to jakie
uprawnienia posiada ewentualny zarządca. W przypadku dłużników
będących przedsiębiorstwami państwa członkowskie
będą mogły opierać się na obowiązkach
wynikających z dyrektywy 2012/17/UE z dnia 13 czerwca 2012 r. w zakresie
integracji rejestrów centralnych, rejestrów handlowych i rejestrów spółek[11]. Do celów przedmiotowego
rozporządzenia sama informacja o wszczęciu postępowania
dotyczącego dłużnika jest jednak niewystarczająca do
koordynacji transgranicznych postępowań upadłościowych i
umożliwienia wierzycielom wykonywania ich praw w związku z takimi
postępowaniami. We wniosku ułatwia się zgłaszanie
wierzytelności zagranicznym wierzycielom, w szczególności małym
wierzycielom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, na trzy
sposoby. Po pierwsze, przewiduje się w nim wprowadzenie w drodze aktu
wykonawczego dwóch standardowych formularzy: jeden stanowiący
zawiadomienie, które będzie wysyłane do wierzycieli, a drugi
służący do zgłoszenia wierzytelności. Przedmiotowe
standardowe formularze będą dostępne we wszystkich językach
urzędowych Unii Europejskiej, dzięki czemu ograniczy się koszty
tłumaczenia. Po drugie, we wniosku przewiduje się okres co najmniej 45
dni od publikacji zawiadomienia o wszczęciu postępowania w rejestrze
postępowań upadłościowych na zgłoszenie przez
wierzycieli ich wierzytelności, niezależnie od wszelkich krótszych
terminów mających zastosowanie na mocy prawa krajowego. Wierzyciele
będą musieli zostać powiadomieni o sytuacji, w której ich
wierzytelność zostanie zakwestionowana, oraz uzyskają
możliwość uzupełnienia przedstawionych dowodów w celu
udowodnienia swojego roszczenia. Ponadto w przypadku zgłaszania
wierzytelności w zagranicznych jurysdykcjach zastępstwo prawne nie
będzie obowiązkowe, dzięki czemu zmniejszone zostaną koszty
ponoszone przez wierzycieli. 3.1.5. Niewypłacalność
członków grupy przedsiębiorstw We wniosku stwarza się szczególne ramy
prawne w celu zajęcia się kwestią niewypłacalności
członków grupy przedsiębiorstw, przy jednoczesnym zachowaniu
indywidualnego podejścia do każdego podmiotu, leżącego u
podstaw obowiązującego rozporządzenia w sprawie
postępowania upadłościowego. We wniosku wprowadzono
obowiązek koordynacji postępowań upadłościowych
dotyczących różnych członków tej samej grupy
przedsiębiorstw poprzez zobowiązanie zaangażowanych
zarządców i sądów do wzajemnej współpracy przebiegającej w
podobny sposób do współpracy proponowanej w kontekście
postępowań głównych i wtórnych. Tego rodzaju współpraca
powinna przybierać różne formy w zależności od
okoliczności sprawy. Zarządcy powinni przede wszystkim wymieniać
istotne informacje i w stosownych przypadkach współpracować przy
opracowywaniu planu ratunkowego lub planu reorganizacji. Wyraźnie
wymieniono możliwość współpracy w drodze protokołów w
celu uznania praktycznego znaczenia tych instrumentów i dalszego promowania ich
stosowania. Sądy powinny współpracować w szczególności
poprzez wymianę informacji, w stosownych przypadkach koordynację
powoływania zarządców, którzy mogą ze sobą
współpracować, oraz zatwierdzanie protokołów przedstawianych im
przez zarządców. Ponadto we wniosku nadaje się
każdemu zarządcy status umożliwiający uczestnictwo w
postępowaniach dotyczących innego członka tej samej grupy. W
szczególności zarządca ma prawo do bycia wysłuchanym w tych
innych postępowaniach, do wniesienia o zawieszenie takiego innego
postępowania oraz do zaproponowania planu reorganizacji w sposób
umożliwiający odpowiedniemu komitetowi wierzycieli lub sądowi
podjęcie decyzji w sprawie tego planu. Zarządca ma również prawo
do uczestniczenia w zgromadzeniu wierzycieli. Dzięki przedmiotowym narzędziom
proceduralnym zarządca, który jest najbardziej zainteresowany powodzeniem
restrukturyzacji wszystkich zainteresowanych przedsiębiorstw, może
oficjalnie przedstawić swój plan reorganizacji w ramach postępowania
dotyczącego członka grupy, nawet jeżeli zarządca w tych
postępowaniach jest niechętny do współpracy lub przeciwny temu
planowi. Poprzez zapewnienie koordynacji różnych
postępowań dotyczących członków tej samej grupy we wniosku
nie dąży się do zapobieżenia stosowaniu istniejącej
praktyki w odniesieniu do wysoce zintegrowanych grup przedsiębiorstw, w
ramach której określa się, że główny ośrodek
podstawowej działalności wszystkich członków znajduje się w
jednym i tym samym miejscu, a w konsekwencji praktyki wszczynania postępowania
wyłącznie w jednej jurysdykcji. 3.2. Podstawa prawna Niniejszy wniosek zmienia rozporządzenie
nr 1346/2000 oparte na art. 61 lit. c) i art. 67 ust. 1 Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Od wejścia w
życie traktatu lizbońskiego odpowiadającą podstawą
prawną jest art. 81 ust. 2 lit. a), c) i f) Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej. Część trzecia tytuł V
Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nie ma zastosowania do Danii ze
względu na Protokół w sprawie stanowiska Danii załączony do
Traktatów. Tytuł V nie ma również zastosowania do Zjednoczonego
Królestwa Wielkiej Brytanii ani do Irlandii, chyba że te dwa państwa
postanowią inaczej, zgodnie z odpowiednimi zasadami protokołu w
sprawie ich stanowiska w odniesieniu do przestrzeni wolności,
bezpieczeństwa i sprawiedliwości. W przypadku, gdy wniosek Komisji
zmienia obowiązujący akt, a ani Zjednoczone Królestwo ani Irlandia
nie nie skorzystają z prawa do uczestnictwa w zmieniającym
środku, Rada, działając na wniosek Komisji, może jednak
stwierdzić, że brak uczestnictwa danego państwa w zmienionej
wersji obowiązującego środka sprawia uniemożliwia
stosowanie tego środka przez inne państwa członkowskie lub
Unię, i w takim przypadku przedłuża się czas na dokonanie
powiadomienia. Jeżeli dane państwo nie zgłosiło
uczestnictwa aż do upływu przedłużonego terminu,
obowiązujący środek nie wiąże już danego
państwa ani nie ma do niego zastosowania. 3.3. Zasada pomocniczości i
proporcjonalności Różne elementy zmiany rozporządzenia
w sprawie postępowania upadłościowego wymienione powyżej
są zgodne z wymogami zasady pomocniczości i proporcjonalności.
Jeżeli chodzi o zasadę pomocniczości, państwa
członkowskie nie są w stanie osiągnąć proponowanych
zmian samodzielnie, ponieważ wymagają one modyfikacji
obowiązujących przepisów rozporządzenia w sprawie
postępowania upadłościowego dotyczących zakresu,
właściwości do wszczynania postępowań
upadłościowych, przepisów dotyczących postępowań
wtórnych, ogłaszania orzeczeń i zgłaszania wierzytelności.
Zmiana rozporządzenia w sprawie postępowania upadłościowego
wymaga z definicji interwencji prawodawcy UE. O ile teoretycznie państwa
członkowskie mogłyby samodzielnie utworzyć elektroniczne
rejestry postępowań upadłościowych, o tyle
połączenie takich rejestrów wymaga działań na szczeblu UE.
Nie jest zatem możliwe samodzielne osiągnięcie przez
państwa członkowskie celów proponowanego działania – zapewnienia
wzajemnego połączenia rejestrów postępowań
upadłościowych w całej Unii – natomiast cele te można
lepiej osiągnąć poprzez działanie na szczeblu UE. Jeżeli chodzi o zasadę proporcjonalności,
treść i forma proponowanego działania nie wykraczają poza
środki niezbędne do osiągnięcia celów Traktatu. Ponadto w
ocenie skutków dołączonej do niniejszego wniosku wykazano, że
korzyści płynące z każdej proponowanej zmiany
przewyższają ich koszty, a zatem że są one proporcjonalne. 3.4. Wpływ na prawa
podstawowe Jak przedstawiono szczegółowo w ocenie
skutków towarzyszącej niniejszemu wnioskowi oraz zgodnie ze strategią
UE na rzecz skutecznego wdrażania Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,
we wszystkich elementach reformy przestrzega się praw określonych w
Karcie praw podstawowych. Zmiany przyczyniają się do poprawy sytuacji
osób zaangażowanych w sprawy dotyczące niewypłacalności
transgranicznej w zakresie ich prawa własności, wolności
działalności gospodarczej oraz prawa do podejmowania pracy, swobody
przemieszczania się i pobytu, a także prawa do skutecznego
środka ochrony prawnej. W ramach proponowanej zmiany
polegającej na utworzeniu publicznie dostępnych elektronicznych
rejestrów postępowań upadłościowych przestrzega się
prawa do ochrony danych osobowych w sposób odpowiedni do celów, ponieważ
ustanowione zostaną środki w celu zapewnienia zgodności z
dyrektywą 95/46/WE o ochronie danych. 4. WPŁYW NA BUDŻET Wniosek miałby ograniczony wpływ na
budżet Unii. Aplikacja informatyczna mająca połączyć
rejestry upadłości została już stworzona, a jej hosting
zostanie zapewniony przez portal „e-sprawiedliwość”.
Obciążeniem dla budżetu UE w latach 2014-2020 będą
jedynie koszty hostingu i utrzymywania aplikacji informatycznej.
Łącznie w latach 2014-2020 koszty wyniosłyby 1 500 000 EUR i
zostałyby pokryte z koperty finansowej przyszłego programu
„Sprawiedliwość”[12].
2012/0360 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie Rady
(WE) nr 1346/2000 w sprawie postępowania upadłościowego PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 81, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[13], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, po zasięgnięciu opinii Europejskiego
Inspektora Ochrony Danych[14], a także mając na uwadze co
następuje: (1) W rozporządzeniu Rady
(WE) nr 1346/2000[15]
ustanowiono europejskie ramy w zakresie transgranicznych postępowań
upadłościowych. W rozporządzeniu określono, które
państwo członkowskie jest właściwe do wszczęcia
postępowania upadłościowego, ustanowiono wspólne zasady
dotyczące prawa właściwego i przewidziano uznawanie i
wykonywanie orzeczeń związanych z niewypłacalnością
oraz koordynację głównych postępowań
upadłościowych z wtórnymi postępowaniami
upadłościowymi. (2) W sprawozdaniu Komisji
dotyczącym stosowania rozporządzenia (WE) nr 1346/2000 z 12 grudnia 2012
r[16]. stwierdza się, że
zasadniczo rozporządzenie funkcjonuje dobrze, jednak pożądane
jest usprawnienie stosowania niektórych z jego przepisów, aby
zwiększyć skuteczność zarządzania transgranicznymi
postępowaniami upadłościowymi. (3) Zakres rozporządzenia
(WE) nr 1346/2000 należy rozszerzyć o postępowania
wspierające ratowanie rentownych pod względem gospodarczym
dłużników, tak aby pomóc solidnym przedsiębiorstwom przetrwać
na rynku i dać przedsiębiorcom drugą szansę. W
szczególności zakres rozporządzenia powinien objąć
postępowania, w których przewiduje się restrukturyzację
dłużnika na etapie przed upadłością lub w ramach
których nie dokonuje się zmiany istniejącego zarządu.
Rozporządzenie powinno również obejmować postępowania
przewidujące umorzenie zadłużenia konsumentów i osób
samozatrudnionych, które nie spełniają kryteriów
obowiązującego instrumentu. (4) Należy
wyjaśnić zasady dotyczące właściwości do
wszczynania postępowań upadłościowych i usprawnić ramy
proceduralne w zakresie określania właściwości. Ponadto
należy zawrzeć wyraźny przepis dotyczący
właściwości do powództw, które bezpośrednio wynikają z
postępowań upadłościowych lub są ściśle z
nimi powiązane. (5) Aby zwiększyć
skuteczność postępowań upadłościowych w
przypadkach, w których dłużnik posiada oddział w innym
państwie członkowskim, należy znieść wymóg, zgodnie z
którym postępowanie wtórne musi być postępowaniem likwidacyjnym.
Ponadto sąd powinien mieć możliwość odmowy
wszczęcia postępowania wtórnego, jeżeli nie jest ono konieczne
do ochrony interesów miejscowych wierzycieli. Należy poprawić
koordynację postępowania głównego z postępowaniem wtórnym,
w szczególności poprzez zobowiązanie zaangażowanych sądów
do współpracy. (6) Aby poprawić informacje
dostępne zaangażowanym wierzycielom i sądom oraz zapobiec
wszczynaniu równoległych postępowań upadłościowych,
państwa członkowskie powinny być zobowiązane do ogłaszania
odpowiednich orzeczeń w sprawach dotyczących transgranicznej
niewypłacalności w publicznie dostępnych rejestrach
elektronicznych. Należy ustanowić przepisy przewidujące wzajemne
połączenie rejestrów postępowań upadłościowych.
Należy wprowadzić standardowe formularze do zgłaszania
wierzytelności w celu ułatwienia tego zadania zagranicznym
wierzycielom i obniżenia kosztów tłumaczenia. (7) Powinny obowiązywać
szczegółowe przepisy dotyczące koordynacji postępowań, w
które zaangażowani są różni członkowie tej samej grupy
przedsiębiorstw. Należy zobowiązać do wzajemnej
współpracy i komunikowania się między sobą zarządców
oraz sądy uczestniczące w różnych postępowaniach
upadłościowych. Ponadto każdy zaangażowany zarządca
powinien mieć do dyspozycji narzędzia proceduralne
umożliwiające mu zaproponowanie planu ratowania grupy
przedsiębiorstw podlegających postępowaniu
upadłościowemu oraz w razie potrzeby wniesienie o zawieszenie
postępowań upadłościowych dotyczących
przedsiębiorstwa innych niż to, do którego został powołany.
Definicję terminu „grupa przedsiębiorstw” należy rozumieć
jako ograniczoną do kontekstu niewypłacalności i nie powinna
mieć ona żadnego wpływu na aspekty dotyczące prawa
spółek związane z przynależnością do grupy. (8) W celu umożliwienia
szybkiego dostosowania rozporządzenia do odpowiednich zmian w prawie
krajowym dotyczącym niewypłacalności zgłoszonych przez
państwa członkowskie należy przekazać Komisji uprawnienia
do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej w odniesieniu do zmiany załączników. Szczególnie
ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła
stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i
opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne,
szybkie i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie. (9) W celu zapewnienia
jednakowych warunków wykonania rozporządzenia (WE) nr 1346/2000
należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te
należy wykonywać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i
zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa
członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję[17]. (10) Należy zatem odpowiednio
zmienić rozporządzenie (WE) nr 1346/2000. (11) Zmiana przedmiotowego
rozporządzenia powinna pozostać bez uszczerbku dla przepisów
dotyczących odzyskiwania pomocy państwa od niewypłacalnych
przedsiębiorstw zgodnie z wykładnią przedstawioną w
orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (C-454/09
Komisja przeciwko Włochom – „New Interline”). Jeżeli odzyskanie
całej kwoty pomocy państwa nie jest możliwe, ponieważ nakaz
odzyskania środków dotyczy przedsiębiorstwa podlegającego
postępowaniu upadłościowemu, takie postępowanie zawsze
powinno być postępowaniem likwidacyjnym i powinno prowadzić do
całkowitego zaprzestania działalności beneficjenta oraz
likwidacji jego aktywów. (12) Zgodnie z art. 1 i 2
Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii,
załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej [Zjednoczone Królestwo i Irlandia
zgłosiły zamiar uczestnictwa w przyjęciu i stosowaniu
niniejszego rozporządzenia]/[nie naruszając przepisów art. 4 tego
protokołu, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie uczestniczą w
przyjęciu niniejszego rozporządzenia i w związku z tym nie
są nim związane ani nie ma ono do nich zastosowania]. (13) Zgodnie z art. 1 i 2
Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o
Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie
uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i w związku z
tym nie jest nim związana ani nie ma ono do niej zastosowania, PRZYJMUJĄ NINIEJSZE
ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu (WE) nr 1346/2000
wprowadza się następujące zmiany: 1) w motywie 2 odniesienie do art. 65
zastępuje się odniesieniem do art. 81; 2) w motywach 3, 5, 8, 11, 12, 14 i 21
termin „Wspólnota” zastępuje się terminem „Unia” z zachowaniem
odpowiedniej formy gramatycznej; 3) motyw 4 otrzymuje brzmienie: „(4) Dla zapewnienia prawidłowego
funkcjonowania rynku wewnętrznego niezbędne jest unikanie sytuacji, w
których strony byłyby skłonne do przenoszenia majątku lub
postępowania sądowego z jednego Państwa Członkowskiego do
innego w celu uzyskania korzystniejszej sytuacji prawnej ze szkodą dla
ogółu wierzycieli (wybór sądu ze względu na
możliwość korzystniejszego rozstrzygnięcia sprawy ).”; 4) motyw 6 otrzymuje brzmienie: „(6) Niniejsze rozporządzenie powinno
obejmować przepisy dotyczące właściwości do
wszczynania postępowań upadłościowych i
postępowań bezpośrednio wynikających z postępowań
upadłościowych i ściśle z nimi powiązanych. Niniejsze
rozporządzenie powinno również zawierać przepisy dotyczące
uznawania i wykonywania orzeczeń wydanych w takich postępowaniach
oraz przepisy dotyczące prawa właściwego dla
postępowań upadłościowych. Ponadto niniejsze
rozporządzenie powinno zawierać przepisy dotyczące koordynacji
postępowań upadłościowych, które dotyczą tego samego
dłużnika lub kilku członków tej samej grupy
przedsiębiorstw.”; 5) motyw 7 otrzymuje brzmienie: „(7) Postępowania upadłościowe,
postępowania układowe oraz inne podobne postępowania i powództwa
związane z takimi postępowaniami są wyłączone z
zakresu stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000
w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich
wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych[18].
Postępowania te powinny być objęte zakresem stosowania
niniejszego rozporządzenia. W wykładni niniejszego
rozporządzenia należy w miarę możliwości unikać
luk regulacyjnych między tymi dwoma instrumentami.”; 6) motyw 9 otrzymuje brzmienie: „(9) Niniejsze rozporządzenie powinno
mieć zastosowanie do postępowań upadłościowych, które
spełniają warunki określone w niniejszym rozporządzeniu,
niezależnie od tego czy dłużnik jest osobą fizyczną,
czy też osobą prawną albo przedsiębiorcą. W
załączniku A przedstawiono wyczerpujący wykaz takich
postępowań upadłościowych. Jeżeli dane
postępowanie krajowe widnieje w załączniku A, niniejsze
rozporządzenie należy stosować bez jakiegokolwiek dalszego
badania przez sądy innego Państwa Członkowskiego kwestii, czy
spełniono warunki określone w niniejszym rozporządzeniu. Z
zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy
wyłączyć postępowania upadłościowe dotyczące
zakładów ubezpieczeń, instytucji kredytowych, przedsiębiorstw
inwestycyjnych w stopniu, w jakim są one objęte (zmienioną) dyrektywą
2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie
reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych[19], a także
przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania. Powyższe
przedsiębiorstwa nie powinny być objęte niniejszym
rozporządzeniem, jako że podlegają one szczególnym unormowaniom,
a krajowe organy nadzoru dysponują szerokimi uprawnieniami
interwencyjnymi.”; 7) dodaje się motyw 9a w
brzmieniu: „(9a) Zakres stosowania niniejszego
rozporządzenia należy rozciągnąć na postępowania
wspierające ratowanie rentownego pod względem gospodarczym
dłużnika, tak aby pomóc solidnym przedsiębiorstwom
przetrwać na rynku i dać przedsiębiorcom drugą szansę.
W szczególności zakres rozporządzenia powinien objąć
postępowania, w których przewiduje się restrukturyzację
dłużnika na etapie przed upadłością,
postępowania, w ramach których nie dokonuje się zmiany
istniejącego zarządu, oraz postępowania, w których przewiduje
się umorzenie zadłużenia konsumentów i osób samozatrudnionych.
Ponieważ z takimi postępowaniami nie musi wiązać się
powołanie zarządcy, należy objąć je niniejszym
rozporządzeniem, jeżeli podlegają kontroli lub nadzorowi
sądu. W tym kontekście termin „kontrola” powinien obejmować
sytuacje, w których sąd interweniuje jedynie w przypadku odwołania
się wierzyciela lub zainteresowanej strony.”; 8) motyw 10 otrzymuje brzmienie: „(10) Postępowania upadłościowe
nie wymagają koniecznie interwencji organu sądowego, toteż
wyrażenie „sąd” w niniejszym rozporządzeniu powinno być
rozumiane szeroko i obejmować każdą osobę lub organ
uprawnione przez prawo krajowe do wszczęcia postępowania
upadłościowego. Aby niniejsze rozporządzenie miało
zastosowanie do danego postępowania (obejmującego działania
prawne i formalności określone prawem), postępowanie to musi nie
tylko być zgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia, ale również
być oficjalnie uznawane i prawnie skuteczne w Państwie
Członkowskim, w którym zostało wszczęte.”; 9) dodaje się nowy motyw 12a w
brzmieniu: „(12a) Przed wszczęciem postępowania
upadłościowego sąd właściwy powinien zbadać z
urzędu kwestię, czy główny ośrodek podstawowej
działalności lub oddział dłużnika faktycznie znajduje
się w jego jurysdykcji. Jeżeli okoliczności sprawy budzą
wątpliwości co do właściwości danego sądu,
sąd ten powinien zobowiązać dłużnika do przedstawienia
dodatkowych dowodów na poparcie jego twierdzenia i w stosownych przypadkach
umożliwić wierzycielom dłużnika przedstawienie ich opinii w
kwestii jurysdykcji. Ponadto wierzyciele powinni posiadać skuteczny
środek prawny wobec orzeczenia o wszczęciu postępowania
upadłościowego.”; 10) skreśla się motyw 13; 11) dodaje się motywy 13a i 13b w
brzmieniu: „(13a) Należy domniemywać, że
„głównym ośrodkiem podstawowej działalności”
przedsiębiorstwa lub innej osoby prawnej jest miejsce ich siedziby.
Obalenie tego domniemania powinno być możliwe, jeżeli miejsce
głównego zarządzania przedsiębiorstwem znajduje się w innym
Państwie Członkowskim niż jego siedziba i jeżeli w wyniku
całościowej oceny wszystkich istotnych okoliczności ustali się,
w sposób możliwy do sprawdzenia dla osób trzecich, że faktyczny
główny ośrodek zarządzania i kontroli tego przedsiębiorstwa
oraz zarządzania jego działalnością znajduje się w tym
innym Państwie Członkowskim. Jednakże obalenie tego domniemania
nie powinno być możliwe, jeżeli organy zarządzające i
nadzorcze przedsiębiorstwa znajdują się w miejscu jego siedziby
i w tym też miejscu są podejmowane – co jest weryfikowalne dla osób
trzecich – decyzje dotyczące zarządzania tym przedsiębiorstwem. (13b) Sądy danego Państwa
Członkowskiego wszczynające postępowania upadłościowe powinny
być również właściwe w przypadku powództw bezpośrednio
wynikających z postępowań upadłościowych i
ściśle z nimi powiązanych, takich jak powództwa przeciwko
czynnościom podjętym wobec majątku dłużnika. Gdy tego
rodzaju powództwo wiąże się z innym powództwem na podstawie
ogólnego prawa cywilnego lub handlowego, zarządca powinien mieć
możliwość wytoczenia obu powództw w sądach miejsca
zamieszkania pozwanego, jeżeli uzna wytoczenie powództwa na tym forum za
skuteczniejsze rozwiązanie. Taka sytuacja może mieć miejsce na
przykład, jeżeli zarządca chce połączyć powództwo
w zakresie odpowiedzialności dyrektora na podstawie prawa
upadłościowego z powództwem na podstawie prawa spółek lub
ogólnego prawa deliktów.”; 12) dodaje się motywy 19a i 19b w
brzmieniu: „(19a) Postępowanie wtórne może
również utrudnić skuteczne zarządzanie masą. Sąd
wszczynający postępowanie wtórne powinien zatem mieć
możliwość – na wniosek zarządcy – odroczenia lub odmowy wszczęcia
tego postępowania, jeżeli postępowanie to nie jest konieczne do
ochrony interesów miejscowych wierzycieli. Powinno to mieć zastosowanie
szczególnie, jeżeli zarządca zgodzi się poprzez
zobowiązanie mające skutek wiążący w stosunku do masy
traktować miejscowych wierzycieli tak, jakby postępowanie wtórne
zostało wszczęte, oraz stosować zasady kolejności
spłacania z Państwa Członkowskiego, w którym wniesiono o
wszczęcie postępowania wtórnego, przy podziale masy znajdującej
się w tym Państwie Członkowskim. W niniejszym
rozporządzeniu powierza się zarządcy możliwość podejmowania
takich zobowiązań. (19b) W celu zapewnienia skutecznej ochrony
lokalnych interesów zarządca postępowania głównego nie powinien
mieć możliwości likwidacji ani przeniesienia masy
znajdującej się w Państwie Członkowskim, w którym popełniając
nadużycie zlokalizowano oddział, szczególnie aby
uniemożliwić skuteczne zaspokojenie takich interesów, jeżeli
następnie zostałoby wszczęte postępowanie wtórne.”; 13) motyw 20 otrzymuje brzmienie: „(20) Główne i wtórne postępowanie
upadłościowe mogą przyczynić się do efektywnej
likwidacji całej masy tylko wówczas, jeżeli skoordynowane
będą wszystkie prowadzone równolegle postępowania. Zasadniczym
warunkiem jest tutaj ścisła współpraca poszczególnych
zaangażowanych zarządców i sądów, w szczególności poprzez
wystarczającą wymianę informacji. W celu zapewnienia
dominującej roli postępowania głównego zarządca w takim
postępowaniu powinien posiadać szereg możliwości
wpływania na toczące się w tym samym czasie wtórne
postępowanie upadłościowe. W szczególności zarządca powinien
móc zaproponować plan restrukturyzacji lub układ bądź
wystąpić o wstrzymanie likwidacji masy we wtórnym postępowaniu
upadłościowym. W ramach współpracy zarządcy i sądy
powinni uwzględniać najlepsze praktyki w zakresie współpracy w
sprawach dotyczących transgranicznej niewypłacalności
określonych w zasadach i wytycznych dotyczących komunikacji i
współpracy przyjęte przez organizacje europejskie i
międzynarodowe działające w obszarze prawa dotyczącego
niewypłacalności.”; 14) dodaje się motywy 20a i 20b w
brzmieniu: „(20a) W niniejszym rozporządzeniu
należy zapewnić skuteczne zarządzanie postępowaniami
upadłościowymi dotyczącymi poszczególnych przedsiębiorstw
wchodzących w skład grupy przedsiębiorstw. Jeżeli wszczęto
postępowania upadłościowe w odniesieniu do kilku
przedsiębiorstw należących do tej samej grupy, postępowania
te powinny być odpowiednio koordynowane. Do poszczególnych
zaangażowanych zarządców i sądów powinien zatem mieć
zastosowanie ten sam obowiązek współpracy i komunikowania się
między sobą, który dotyczy zaangażowanych zarządców i
sądów w postępowaniu głównym i wtórnym dotyczącym tego
samego dłużnika. Ponadto zarządca powołany w
postępowaniu dotyczącym członka grupy przedsiębiorstw
powinien mieć status umożliwiający mu zaproponowanie planu
ratunkowego w postępowaniu dotyczącym innego członka tej samej
grupy w stopniu, w jakim takie narzędzie jest dostępne na mocy
krajowego prawa upadłościowego. (20b) Wprowadzenie przepisów dotyczących
niewypłacalności grup przedsiębiorstw nie powinno ograniczać
możliwości wszczynania przez sąd postępowań
upadłościowych w odniesieniu do kilku przedsiębiorstw
należących do tej samej grupy w jednej jurysdykcji, jeżeli
sąd uzna, że główny ośrodek podstawowej
działalności tych przedsiębiorstw znajduje się w jednym
Państwie Członkowskim. W takich sytuacjach sąd powinien
również mieć możliwość powołania, w stosownych
przypadkach, tego samego zarządcy we wszystkich danych
postępowaniach.”; 15) dodaje się nowy motyw 21a w
brzmieniu: „(21a) Ważne jest, aby wierzyciele mający
miejsce zwykłego pobytu, miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii
byli informowani o wszczęciu postępowania upadłościowego
dotyczącego masy ich dłużnika. W celu zapewnienia sprawnego
przekazywania informacji wierzycielom rozporządzenie nr 1393/2007 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczące doręczania
w państwach członkowskich dokumentów sądowych i
pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych[20] nie powinno mieć
zastosowania w sytuacjach, w których w niniejszym rozporządzeniu jest mowa
o obowiązku informowania wierzycieli. Stosowanie standardowych formularzy
dostępnych we wszystkich językach urzędowych Unii powinno
ułatwić wierzycielom zgłaszanie wierzytelności w
postępowaniach wszczętych w innym Państwie Członkowskim.”; 16) motyw 29 otrzymuje brzmienie: „(29) Z uwagi na względy o charakterze
gospodarczym na wniosek zarządcy zasadnicza treść orzeczenia o
wszczęciu postępowania powinna zostać ogłoszona w innym
Państwie Członkowskim. Jeżeli w danym Państwie
Członkowskim istnieje oddział dłużnika, tego rodzaju
ogłoszenie powinno być obowiązkowe do momentu ustanowienia
systemu zapewniającego wzajemne połączenie rejestrów
postępowań upadłościowych. W żadnym z powyższych
przypadków ogłoszenie nie powinno jednak być warunkiem wstępnym
dla uznania zagranicznego postępowania.”; 17) dodaje się motyw 29a w
brzmieniu: „(29a) Aby poprawić informowanie
zaangażowanych wierzycieli i sądów oraz zapobiec wszczynaniu
równoległych postępowań upadłościowych, Państwa
Członkowskie powinny być zobowiązane do ogłaszania odpowiednich
informacji w sprawach dotyczących transgranicznej niewypłacalności
w publicznie dostępnych rejestrach elektronicznych. W celu ułatwienia
dostępu do takich informacji dla wierzycieli i sądów mających
miejsce zamieszkania lub znajdujących się w innym Państwie
Członkowskim w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć
integrację rejestrów postępowań upadłościowych.”; 18) motyw 31 otrzymuje brzmienie: „(31) Niniejsze rozporządzenie powinno
zawierać załączniki, w których określa się w
szczególności krajowe postępowania upadłościowe objęte
niniejszym rozporządzeniem. W celu umożliwienia szybkiego
dostosowania rozporządzenia do odpowiednich zmian w krajowym prawie
upadłościowym Państw Członkowskich należy
przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia zmian w załącznikach
w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej. Przed przyjęciem aktu delegowanego zmieniającego wykaz
krajowych postępowań zamieszczony w załącznikach Komisja
powinna sprawdzić, czy zgłoszone postępowanie spełnia
kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu. Przygotowując i
opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne,
szybkie i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie.”; 19) dodaje się motywy 31a, 31b i 31c
w brzmieniu: „(31a) W celu zapewnienia jednakowych warunków
wykonania rozporządzenia (WE) nr 1346/2000 należy przekazać
Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te należy wykonywać
zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011
z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne
dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania
uprawnień wykonawczych przez Komisję[21]. (31b) W niniejszym rozporządzeniu
przestrzega się praw podstawowych i zasad uznanych w Karcie praw
podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności celem niniejszego
rozporządzenia jest promowanie stosowania art. 8, 17 i 47
dotyczących, odpowiednio, ochrony danych osobowych, prawa
własności i prawa do skutecznego środka prawnego oraz
dostępu do bezstronnego sądu. (31c) Do przetwarzania danych osobowych w ramach
niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie dyrektywa 95/46/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie
ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego
przepływu tych danych[22]
i rozporządzenie 45/2001/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18
grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem
danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym
przepływie takich danych[23].”; 20) w motywach 32 i 33 słowa
„Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską” zastępuje
się słowami „Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej” z
zachowaniem odpowiedniej formy gramatycznej; 21) art. 1 i 2 otrzymują brzmienie: „Artykuł 1
Zakres stosowania 1. Niniejsze rozporządzenie
stosuje się do zbiorowych postępowań sądowych lub
administracyjnych, w tym do postępowań przejściowych, które
opierają się na prawie dotyczącym niewypłacalności lub
dostosowania długu, i w których do celów ratowania, dostosowania długu,
reorganizacji lub likwidacji, a) całkowicie lub częściowo
zajęto majątek dłużnika i powołano zarządcę,
lub b) majątek i działalność
gospodarcza dłużnika podlegają kontroli lub nadzorowi sądu. Postępowania, o których mowa w niniejszym
ustępie, wymienia się w załączniku A. 2. Niniejsze rozporządzenie
nie ma zastosowania do postępowań upadłościowych
dotyczących a) zakładów ubezpieczeń, b) instytucji kredytowych, c) przedsiębiorstw inwestycyjnych w
zakresie, w jakim są one objęte zmienioną dyrektywą 2001/24/WE,
oraz d) przedsiębiorstw zbiorowego
inwestowania. Artykuł 2
Definicje Do celów niniejszego rozporządzenia: a) „postępowanie
upadłościowe” oznacza postępowanie wymienione w
załączniku A; b) „zarządca” oznacza (i) każdą osobę lub organ,
której/którego zadaniem jest zarządzanie aktywami, które zajęto
dłużnikowi, lub ich likwidacja, bądź nadzór nad
zarządzaniem jego działalnością gospodarczą. Wykaz
takich osób i organów znajduje się w załączniku C; (ii) w przypadku, który nie obejmuje
powołania zarządcy ani przekazania mu uprawnień
dłużnika, dłużnika będącego w posiadaniu majątku. c) „sąd” we wszystkich artykułach
z wyjątkiem art. 3b ust. 2 oznacza organ sądowy lub każdy inny
właściwy organ Państwa Członkowskiego uprawniony do
wszczęcia postępowania upadłościowego, do potwierdzenia
takiego wszczęcia lub do wydawania orzeczeń w toku tego
postępowania; d) „orzeczenie o wszczęciu
postępowania upadłościowego” obejmuje (i) orzeczenie jakiegokolwiek sądu o
wszczęciu postępowania upadłościowego lub o potwierdzeniu
wszczęcia takiego postępowania, oraz (ii) orzeczenie sądu, w którym
powołuje się tymczasowego zarządcę. e) „chwila wszczęcia postępowania”
oznacza chwilę, z którą orzeczenie o wszczęciu postępowania
upadłościowego staje się skuteczne, niezależnie od tego,
czy orzeczenie jest ostateczne; f) „Państwo Członkowskie, w
którym znajduje się przedmiot majątkowy” oznacza: (i) w przypadku rzeczowych aktywów
trwałych Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje
się majątek, (ii) w przypadku majątku oraz praw, w
odniesieniu do których własność lub tytuł prawny wpisywany
jest do publicznego rejestru, Państwo Członkowskie, którego
kompetencjom podlega prowadzenie tego rejestru, (iii) w przypadku akcji imiennych w
przedsiębiorstwach Państwo Członkowskie, na którego terytorium
ma swoją siedzibę przedsiębiorstwo, które wyemitowało
akcje, (iv) w przypadku instrumentów finansowych, do
których tytuł prawny jest potwierdzony wpisem w rejestrze lub na rachunku
utrzymywanym przez pośrednika lub w jego imieniu („zdematerializowany
papier wartościowy”), Państwo Członkowskie, w jakim utrzymywany
jest rejestr, w którym dokonano tych wpisów, lub rachunek, na który dokonano
tych wpisów, (v) w przypadku środków
pieniężnych na rachunkach w instytucji kredytowej Państwo
Członkowskie wskazane w numerze IBAN danego rachunku, (vi) w przypadku wierzytelności
względem osób trzecich innych niż te związane z majątkiem,
o którym mowa w ppkt (v), Państwo Członkowskie, na którego terytorium
osoba trzecia zobowiązana do ich zaspokojenia ma główny ośrodek
swojej podstawowej działalności w rozumieniu art. 3 ust. 1; g) „oddział” oznacza każde miejsce
wykonywania działalności, w którym dłużnik wykonuje
działalność gospodarczą niemającą charakteru
tymczasowego, przy wykorzystaniu zasobów ludzkich i majątkowych; h) „miejscowi wierzyciele” oznaczają
wierzycieli, których wierzytelności względem dłużnika
wyniknęły z działalności oddziału znajdującego
się w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym znajduje
się główny ośrodek podstawowej działalności
dłużnika; i) „grupa przedsiębiorstw” oznacza
szereg przedsiębiorstw, na które składają się spółka
dominująca i spółki zależne; j) „spółka dominująca” oznacza
spółkę, która (i) posiada większość praw
głosu udziałowców lub członków w innej spółce („spółce
zależnej”); lub (ii) jest udziałowcem lub
członkiem spółki zależnej i posiada prawo do (aa) mianowania lub usuwania
większości członków organów administracyjnych,
zarządzających lub nadzorczych tej jednostki zależnej; lub (bb) wywierania dominującego wpływu
na spółkę zależną na podstawie umowy zawartej z tą
spółką zależną lub postanowienia zawartego w statucie tej
spółki.”; 22) art. 3 ust. 1 i 3 otrzymują
brzmienie: „1. Sądy Państwa
Członkowskiego, na terytorium którego znajduje się główny
ośrodek podstawowej działalności dłużnika, są
właściwe do wszczęcia postępowania upadłościowego
(„postępowanie główne”). Głównym ośrodkiem podstawowej
działalności jest miejsce, w którym dłużnik regularnie
zarządza swoją działalnością gospodarczą oraz
które jest możliwe do zweryfikowania dla osób trzecich. W przypadku spółek i osób prawnych domniemywa
się, że głównym ośrodkiem ich podstawowej
działalności jest miejsce siedziby, chyba że zostanie
przeprowadzony dowód na przeciwieństwo. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej
niezależną działalność gospodarczą lub
zawodową głównym ośrodkiem podstawowej działalności
jest główne miejsce prowadzenia działalności tej osoby
fizycznej; w przypadku każdej innej osoby fizycznej głównym
ośrodkiem podstawowej działalności jest miejsce zwykłego
pobytu danej osoby fizycznej. 3. W przypadku wszczęcia
postępowania upadłościowego zgodnie z ust. 1 każde
postępowanie wszczęte później zgodnie z ust. 2 stanowi
postępowanie wtórne. W takim przypadku stosownym momentem na ocenę,
czy dłużnik posiada oddział na terytorium innego Państwa
Członkowskiego, jest data wszczęcia postępowania
głównego.”; 23) dodaje się art. 3a i 3b w
brzmieniu: „Artykuł
3a Jurysdykcja
w przypadku powództw powiązanych 1. Sądy Państwa Członkowskiego, na terytorium którego
wszczęto postępowanie upadłościowe zgodnie z art. 3,
są właściwe w zakresie każdego powództwa, które
bezpośrednio wynika z takiego postępowania upadłościowego i
które jest ściśle z nim związane. 2. Jeżeli powództwo, o którym mowa w ust. 1, wiąże się
z powództwem w sprawach cywilnych i handlowych toczącym się przeciwko
temu samemu pozwanemu, zarządca może wytoczyć oba powództwa w
sądach Państwa Członkowskiego, na terytorium którego pozwany ma
miejsce zamieszkania, lub jeżeli powództwo jest wytoczone przeciwko kilku
pozwanym, w sądach Państwa Członkowskiego, na terytorium którego
którykolwiek z nich ma miejsce zamieszkania, pod warunkiem że dany
sąd jest właściwy na podstawie przepisów rozporządzenia
(WE) nr 44/2001. 3. Do celów niniejszego artykułu powództwa uznaje się za
powiązane, jeżeli związek między nimi jest tak
ścisły, że wskazane jest ich łączne wysłuchanie i
rozstrzygnięcie, aby uniknąć ryzyka wydania orzeczeń nie do
pogodzenia wynikających z prowadzenia odrębnych postępowań. Artykuł
3b Badanie
dotyczące jurysdykcji; prawo do odwołania 1. Sąd, do którego
złożono wniosek o wszczęcie postępowania
upadłościowego, bada z urzędu kwestię, czy jest
właściwy na podstawie art. 3. W orzeczeniu o wszczęciu
postępowania upadłościowego określa się podstawy, na
jakich ustalono właściwość danego sądu, oraz w
szczególności, czy właściwość ustalono na podstawie
art. 3 ust. 1 czy art. 3 ust. 2. 2. Jeżeli postępowanie
upadłościowe zostaje wszczęte zgodnie z prawem krajowym bez
orzeczenia sądu, zarządca powołany w takim postępowaniu
bada kwestię, czy Państwo Członkowskie, w którym toczy się
postępowanie, jest właściwe na podstawie art. 3. Jeżeli
taka sytuacja ma miejsce, zarządca określa podstawy, na jakich
ustalono właściwość, oraz w szczególności, czy
właściwość ustalono na podstawie art. 3 ust. 1 lub art. 3
ust. 2. 3. Każdy wierzyciel lub
każda zainteresowana strona, których miejsce zwykłego pobytu, miejsce
zamieszkania lub siedziba znajduje się w innym Państwie
Członkowskim niż państwo wszczęcia postępowania, ma
prawo do zaskarżenia orzeczenia o wszczęciu postępowania
głównego. Sąd wszczynający postępowanie główne lub
zarządca w odpowiednim czasie powiadamiają takich wierzycieli, o ile
są znani, o orzeczeniu, aby mieli oni możliwość jego
zaskarżenia.”; 24) art. 4 ust. 2 lit. m) otrzymuje
brzmienie: „m) zasady dotyczące
nieważności, zaskarżania lub względnej bezskuteczności
czynności prawnych dokonanych ze szkodą dla ogółu wierzycieli.”; 25) dodaje się art. 6a w brzmieniu: „Artykuł 6a
Klauzule nettingu Klauzule nettingu są regulowane
wyłącznie przepisami umów regulujących tego rodzaju klauzule.”; 26) dodaje się art. 10a w brzmieniu: „Artykuł 10a
Wymogi w zakresie zgody na
mocy prawa miejscowego Jeżeli w prawie Państwa
Członkowskiego regulującym skutki postępowania
upadłościowego wobec umów, o których mowa w art. 8 i 10, przewiduje
się, że umowa może zostać rozwiązana lub zmieniona
wyłącznie za zgodą sądu wszczynającego
postępowanie upadłościowe, jednak w danym Państwie
Członkowskim nie wszczęto żadnego postępowania
upadłościowego, sąd wszczynający postępowanie
upadłościowe jest uprawniony do wydania zgody na rozwiązanie lub
zmianę tych umów.”; 27) art. 15 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 15
Wpływ postępowania
upadłościowego na toczące się postępowania lub
procedury arbitrażowe Wpływ postępowania
upadłościowego na toczące się postępowanie lub
przeprowadzaną procedurę arbitrażową w odniesieniu do
przedmiotu albo prawa wchodzącego w skład masy, którą zajęto
dłużnikowi, podlega wyłącznie prawu Państwa
Członkowskiego, w którym toczy się postępowanie, lub w którym
przeprowadzana jest procedura arbitrażowa.”; 28) w art. 18 wprowadza się
następujące zmiany: a) art. 18 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Zarządca powołany
przez sąd właściwy zgodnie z art. 3 ust. 1 może
wykonywać na terytorium innego Państwa Członkowskiego wszystkie
uprawnienia przysługujące mu na podstawie prawa państwa
wszczęcia postępowania, o ile w tym innym Państwie
Członkowskim nie zostanie wszczęte żadne inne postępowanie
upadłościowe lub wskutek wniosku o wszczęcie postępowania
upadłościowego nie zostanie zastosowany przeciwny temu środek
zabezpieczający. Z zastrzeżeniem art. 5 i 7 może on w
szczególności usuwać przedmioty wchodzące w skład masy z
terytorium Państwa Członkowskiego, na którym przedmioty te się
znajdują. Może on również podjąć zobowiązanie,
zgodnie z którym prawa w zakresie podziału i pierwszeństwa, które
przysługiwałyby miejscowym wierzycielom, jeżeli wszczęto by
postępowanie wtórne, będą przestrzegane w postępowaniu
głównym. Tego rodzaju zobowiązanie podlega wymogom w zakresie formy,
jeżeli takie wymogi istnieją, państwa wszczęcia
postępowania głównego oraz jest wykonalne i wiążące w
odniesieniu do majątku.”; b) ust. 3 ostatnie zdanie otrzymuje
brzmienie: „Uprawnienia te nie mogą obejmować
zastosowania środków przymusu, chyba że z nakazu sądu, ani prawa
do rozstrzygania sporów prawnych lub innych sporów”; 29) dodaje się art. 20a, 20b, 20c i 20d
w brzmieniu: „Artykuł 20a
Ustanowienie rejestrów
postępowań upadłościowych Państwa Członkowskie ustanawiają i
utrzymują na swoim terytorium co najmniej jeden rejestr, w którym
nieodpłatnie publicznie udostępnia się przez internet
następujące informacje („rejestry postępowań
upadłościowych”): a) datę wszczęcia
postępowania upadłościowego; b) sąd wszczynający postępowanie
upadłościowe i numer referencyjny sprawy, jeżeli taki istnieje; c) rodzaj wszczętego postępowania
upadłościowego; d) nazwę/imię i nazwisko i adres
dłużnika; e) nazwę/imię i nazwisko oraz
adres zarządcy powołanego w postępowaniu, jeżeli
został on powołany; f) termin zgłaszania
wierzytelności; g) orzeczenie o wszczęciu
postępowania upadłościowego; h) orzeczenie, w którym powołuje
się zarządcę, jeżeli jest ono inne niż orzeczenie, o
którym mowa w lit. g) niniejszego ustępu; i) datę ukończenia postępowania
głównego. Artykuł 20b
Wzajemne połączenie
rejestrów postępowań upadłościowych 1. Komisja ustanawia
zdecentralizowany system służący wzajemnemu połączeniu
rejestrów postępowań upadłościowych w drodze aktu
wykonawczego. Na system ten będą składać się rejestry
postępowań upadłościowych i europejski portal
„e-Sprawiedliwość”, który będzie pełnił rolę
centralnego elektronicznego punktu publicznego dostępu do informacji
znajdujących się w systemie. System będzie wyposażony w
usługę wyszukiwania we wszystkich językach urzędowych Unii
w celu udostępnienia informacji, o których mowa w art. 20a. 2. W drodze aktu wykonawczego
zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 45b ust. 3, Komisja przyjmuje co
następuje do dnia……[36 months after the entry into force of the
Regulation]: –
specyfikację techniczną, w której
określa się metody komunikacji i wymiany informacji drogą
elektroniczną w oparciu o ustanowioną specyfikację interfejsu
dla systemu integracji rejestrów postępowań upadłościowych; –
środki techniczne zapewniające minimalne
normy bezpieczeństwa technologii informacyjnych w zakresie komunikacji i
rozpowszechniania informacji w ramach systemu wzajemnego połączenia
rejestrów postępowań upadłościowych; –
minimalne kryteria w odniesieniu do usługi
wyszukiwania za pośrednictwem europejskiego portalu
„e-Sprawiedliwość” na podstawie informacji określonych w art. 20a;
–
minimalne kryteria w zakresie przedstawiania
wyników takiego wyszukiwania na podstawie informacji określonych w art. 20a;
–
tryby i warunki techniczne dostępności
usług świadczonych za pośrednictwem systemu wzajemnego
połączenia; oraz –
glosariusz zawierający podstawowe
wyjaśnienie krajowych postępowań upadłościowych
wymienionych w załączniku A. Artykuł 20c
Koszty ustanowienia i
wzajemnego połączenia rejestrów postępowań
upadłościowych 1. Ustanowienie i przyszły
rozwój systemu wzajemnego połączenia rejestrów postępowań
upadłościowych finansuje się z ogólnego budżetu Unii. 2. Każde Państwo
Członkowskie ponosi koszt dostosowania swoich krajowych rejestrów
postępowań upadłościowych tak, aby były one
interoperacyjne z europejskim portalem „e-Sprawiedliwość”, a
także koszty zarządzania, funkcjonowania i utrzymania takiego
rejestru. Artykuł 20d
Rejestracja
postępowań upadłościowych Jeżeli w odniesieniu do przedsiębiorstwa
lub osoby prawnej bądź osoby fizycznej prowadzącej
niezależną działalność gospodarczą lub
zawodową zostaje wszczęte postępowanie główne lub wtórne,
sąd wszczynający postępowanie upadłościowe
dopilnowuje, aby informacje, o których mowa w art. 20a, zostały
niezwłocznie opublikowane w rejestrze postępowań
upadłościowych państwa wszczęcia.”; 30) art. 21 i 22 otrzymują
brzmienie: „Artykuł 21
Publikacja w innym
Państwie Członkowskim 1. Do czasu utworzenia systemu
wzajemnego połączenia rejestrów postępowań
upadłościowych, o którym mowa w art. 20b, zarządca wnosi o
ogłoszenie w każdym innym Państwie Członkowskim, w którym
znajduje się oddział dłużnika, treści orzeczenia o
wszczęciu postępowania oraz, w stosownych przypadkach, orzeczenia o
powołaniu zarządcy, zgodnie z procedurą danego państwa w
zakresie publikacji. W obwieszczeniu podaje się osobę powołanego
zarządcy oraz czy zastosowana właściwość sądu
wynika z art. 3 ust. 1 lub art. 3 ust. 2. 2. Zarządca może
wnieść o ogłoszenie w każdym innym Państwie Członkowskim,
w którym znajdują się majątek lub wierzyciele
dłużnika, informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego
artykułu, zgodnie z procedurą przewidzianą w tym
państwie.”; 31) art. 22 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 22
Wpis do rejestrów publicznych
innego Państwa Członkowskiego Do czasu utworzenia systemu wzajemnego
połączenia rejestrów postępowań upadłościowych, o
którym mowa w art. 20b, zarządca wnosi o wpisanie orzeczeń, o których
mowa w art. 21, do rejestru nieruchomości, rejestru handlowego lub jakiegokolwiek
innego rejestru publicznego każdego innego Państwa
Członkowskiego, w którym znajduje się oddział dłużnika
wpisany do rejestru publicznego tego Państwa Członkowskiego.
Zarządca może wnieść o taką publikację w
każdym innym Państwie Członkowskim.”; 32) art. 25 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 25
Uznanie i
wykonalność innych orzeczeń 1. Orzeczenia dotyczące
prowadzenia i ukończenia postępowania upadłościowego wydane
przez sąd, którego orzeczenie o wszczęciu postępowania podlega
uznaniu na podstawie art. 16, jak również zatwierdzony przez taki sąd
układ również podlegają uznaniu bez żadnych dalszych
formalności. Orzeczenia te podlegają wykonaniu na podstawie art. 32–56,
z wyłączeniem art. 34 ust. 2, rozporządzenia (WE) nr 44/2001. Przepisy akapitu pierwszego dotyczą
również orzeczeń wynikających bezpośrednio z
postępowań upadłościowego i blisko z nim związanych,
nawet jeżeli orzeczenia te zostały wydane przez inny sąd. Przepisy akapitu pierwszego dotyczą
również orzeczeń w sprawie zastosowania środków zabezpieczających,
wydawanych po zgłoszeniu wniosku o wszczęcie postępowania
upadłościowego lub w związku z takim postępowaniem. 2. Uznanie i
wykonalność innych orzeczeń niż wymienione w ust. 1 podlega
rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, jeżeli rozporządzenie to
znajduje zastosowanie.”; 33) art. 27 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 27
Wszczęcie
postępowania W przypadku wszczęcia przez sąd
Państwa Członkowskiego postępowania głównego i uznania go w
innym Państwie Członkowskim sąd tego innego Państwa
Członkowskiego, właściwy zgodnie z art. 3 ust. 2, może
wszcząć wtórne postępowanie upadłościowe zgodnie z
przepisami określonymi w niniejszym rozdziale. Skutki postępowania
wtórnego ograniczają się do majątku dłużnika
znajdującego się na terytorium Państwa Członkowskiego, w
którym wszczęto takie postępowanie.”; 34) dodaje się art. 29a w brzmieniu: „Artykuł 29a
Orzeczenie o wszczęciu
postępowania wtórnego 1. Sąd, do którego
złożono wniosek o wszczęcie postępowania wtórnego,
niezwłocznie powiadamia zarządcę w postępowaniu
głównym oraz umożliwia mu bycie wysłuchanym na jego wniosek. 2. Na wniosek zarządcy w
postępowaniu głównym sąd, o którym mowa w ust. 1, odracza
wydanie orzeczenia o wszczęciu postępowania wtórnego lub odmawia
wszczęcia takiego postępowania, jeżeli wszczęcie takiego
postępowania nie jest konieczne dla ochrony interesów miejscowych
wierzycieli, w szczególności jeżeli zarządca w postępowaniu
głównym podjął zobowiązanie, o którym mowa w art. 18 ust. 1,
i przestrzega warunków tego zobowiązania. 3. Przy podejmowaniu decyzji w
sprawie wszczęcia postępowania wtórnego sąd, o którym mowa w
ust. 1, wszczyna taki rodzaj postępowanie na mocy prawa krajowego, który
jest najodpowiedniejszy, biorąc pod uwagę interesy miejscowych
wierzycieli, niezależnie od kwestii, czy spełnione zostały
jakiekolwiek warunki dotyczące wypłacalności dłużnika.
4. Zarządca w
postępowaniu głównym zostaje powiadomiony o orzeczeniu o
wszczęciu postępowania wtórnego oraz ma prawo do zakwestionowania
tego orzeczenia.”; 35) art. 31 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 31
Współpraca i
przekazywanie informacji między zarządcami 1. Zarządca w
postępowaniu głównym i zarządcy w postępowaniach wtórnych
współpracują ze sobą w stopniu, w jakim taka współpraca nie
jest sprzeczna z przepisami mającymi zastosowanie do każdego z tych
postępowań. Tego rodzaju współpraca może przebiegać w
formie umów lub protokołów. 2. W szczególności
zarządcy: a) niezwłocznie przekazują sobie
wszelkie informacje mogące mieć znaczenie dla innego
postępowania, w szczególności o wszelkich postępach pod
względem zgłaszania i sprawdzania wierzytelności, jak
również o wszystkich środkach mających na celu ratowanie lub
restrukturyzację dłużnika lub ukończenie postępowania
upadłościowego, pod warunkiem że dokona się odpowiednich
ustaleń w celu ochrony informacji poufnych; b) analizują możliwość
restrukturyzacji dłużnika oraz, w przypadku zaistnienia takiej
możliwości, koordynują opracowanie i wdrożenie planu
restrukturyzacji; c) koordynują zarządzanie
likwidacją lub wykorzystaniem majątku i działalności
gospodarczej dłużnika; zarządca w postępowaniu wtórnym
zapewnia likwidatorowi w postępowaniu głównym, z odpowiednim
wyprzedzeniem, możliwość przedstawiania wniosków
dotyczących likwidacji lub wykorzystania majątku objętego
postępowaniem wtórnym.”; 36) dodaje się art. 31a i 31b w
brzmieniu: „Artykuł 31a
Współpraca i
przekazywanie informacji między sądami 1. W celu ułatwienia
koordynacji głównego postępowania upadłościowego z wtórnym
postępowaniem upadłościowym dotyczącym tego samego
dłużnika sąd, do którego złożono wniosek o
wszczęcie wtórnego postępowania upadłościowego lub który
wszczął takie postępowanie, współpracuje z każdym
innym sądem, przed którym toczy się postępowanie
upadłościowe lub który wszczął takie postępowanie, w
zakresie, w jakim współpraca ta nie jest sprzeczna z przepisami
mającymi zastosowanie do poszczególnych postępowań. W tym celu
sądy mogą w stosownych przypadkach wyznaczyć osobę lub
organ wykonujące ich instrukcje. 2. Sądy, o których mowa w
ust. 1, mogą komunikować się ze sobą bezpośrednio lub
zwracać się bezpośrednio do siebie o udzielenie informacji lub o
pomoc, pod warunkiem że tego rodzaju wymiana informacji jest
nieodpłatna oraz że w jej ramach przestrzega się praw procesowych
każdej ze stron postępowania i poufności informacji. 3. Współpracę
można prowadzić w każdy odpowiedni sposób, w tym poprzez a) przekazywanie informacji w każdy
sposób, który sąd uzna za odpowiedni; b) koordynację zarządzania
majątkiem i działalnością gospodarczą
dłużnika oraz nadzoru nad nimi; c) koordynację prowadzenia rozpraw, d) koordynację w zakresie zatwierdzania
protokołów. Artykuł 31b
Współpraca i
przekazywanie informacji między zarządcami a sądami 1. W celu ułatwienia
koordynacji głównego postępowania upadłościowego z wtórnym
postępowaniem upadłościowym wszczętych w odniesieniu do
tego samego dłużnika a) zarządca w postępowaniu
głównym współpracuje i komunikuje się z każdym sądem,
do którego złożono wniosek o wszczęcie postępowania
wtórnego lub który wszczął takie postępowanie, oraz b) zarządca we wtórnym lub ubocznym
postępowaniu upadłościowym współpracuje i komunikuje
się z sądem, do którego złożono wniosek o wszczęcie
postępowania głównego lub który wszczął takie postępowanie, 2. Współpracę, o
której mowa w ust. 1, prowadzi się w każdy odpowiedni sposób, w tym
sposoby, o których mowa w art. 31a ust. 3, w zakresie, w jakim nie są one
sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie do poszczególnych
postępowań.”; 37) w art. 33 wprowadza się
następujące zmiany: a) tytuł otrzymuje brzmienie: „Wstrzymanie
postępowania”; b) w ust. 1 i 2 słowo „likwidacja”
zastępuje się słowem „postępowanie” z zachowaniem
odpowiedniej formy gramatycznej; 38) art. 34 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 34
Ukończenie głównego
lub wtórnego postępowania upadłościowego 1. Ukończenie
postępowania głównego nie uniemożliwia kontynuacji
postępowań wtórnych, które w tym czasie nadal są w toku. 2. Jeżeli postępowanie
wtórne dotyczące osoby prawnej zostało wszczęte w Państwie
Członkowskim siedziby danej osoby prawnej, a z ukończeniem tego
postępowania wiąże się rozwiązanie tej osoby prawnej,
tego rodzaju rozwiązanie nie uniemożliwia kontynuacji
postępowania głównego, które zostało wszczęte w innym
Państwie Członkowskim.”; 39) [Nie dotyczy polskiej wersji
językowej]; 40) art. 37 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 37
Przekształcenie
wcześniejszego postępowania Zarządca w postępowaniu głównym
może zwrócić się do sądu Państwa Członkowskiego,
w którym wszczęto postępowanie wtórne, z wnioskiem o nakazanie
przekształcenia postępowania wtórnego w innego rodzaju
postępowanie upadłościowe dostępne w prawie tego
Państwa Członkowskiego.”; 41) art. 39 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 39
Prawo zgłoszenia
wierzytelności Każdy wierzyciel, którego miejsce
zwykłego pobytu, miejsce zamieszkania lub siedziba znajdują się
w innym Państwie Członkowskim niż państwo wszczęcia
postępowania, włącznie z organami podatkowymi i instytucjami
ubezpieczenia społecznego Państw Członkowskich („wierzyciel
zagraniczny”), ma prawo zgłosić swoje wierzytelności w
postępowaniu upadłościowym za pomocą każdego
środka komunikacji, w tym środków komunikacji elektronicznej,
dozwolonego w prawie państwa wszczęcia. Ze zgłaszaniem
wierzytelności nie wiąże się obowiązek zastępstwa
przez adwokata ani przez innego prawnika.”; 42) w art. 40 wprowadza się
następujące zmiany: a) w ust. 2 dodaje się zdanie w
brzmieniu: „Zawiadomienie zawiera również kopię
standardowego formularza służącego do zgłaszania
wierzytelności, o którym mowa w art. 41, lub łącze do publikacji
tego formularza w internecie.”; b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu: „3. Informacji, o których mowa w
niniejszym artykule, udziela się przy zastosowaniu standardowego
formularza informacyjnego utworzonego zgodnie z procedurą doradczą, o
której mowa w art. 45b ust. 4, i opublikowanego na europejskim portalu
„e-Sprawiedliwość” do dnia…..[24 months after the entry into force of
the Regulation]. Tytuł formularza brzmi „Zawiadomienie o postępowaniu
upadłościowym” we wszystkich językach urzędowych Unii.
Przekazywane zawiadomienie jest sporządzone w języku urzędowym
lub w jednym z języków urzędowych państwa wszczęcia
postępowania bądź w innym języku, który dane państwo
wskazało jako akceptowalne przez nie zgodnie z art. 41 ust. 3, jeżeli
można założyć, że dany język jest łatwiejszy
do zrozumienia dla zagranicznych wierzycieli.”; 43) art. 41 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 41
Procedura zgłaszania
wierzytelności 1. Każdy znany wierzyciel
zagraniczny zgłasza swoją wierzytelność, korzystając
ze standardowego formularza służącego do zgłaszania wierzytelności
utworzonego zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 45b
ust. 4, i opublikowanego na europejskim portalu „e-Sprawiedliwość” do
dnia [24 months after the entry into force of the Regulation]. Tytuł
formularza brzmi „Zgłoszenie wierzytelności” we wszystkich
językach urzędowych Unii. 2. W standardowym formularzu
służącym do zgłaszania wierzytelności wierzyciel, o
którym mowa w ust. 1, wskazuje a) swoje imię i nazwisko oraz swój
adres, b) rodzaj wierzytelności, c) wysokość i datę powstania
wierzytelności, d) czy powołuje się na jakikolwiek
status wierzyciela uprzywilejowanego, e) czy powołuje się na
zabezpieczenie rzeczowe lub zastrzeżenie własności,
wskazując mienie stanowiące przedmiot zabezpieczenia, na które
się powołuje, oraz f) czy zgłasza jakiekolwiek
potrącenie i czy zgłoszona kwota jest kwotą po potrąceniu. Standardowemu formularzowi
służącemu do zgłaszania wierzytelności towarzyszą
kopie ewentualnych dokumentów potwierdzających. 3. Wierzytelności
można zgłaszać w każdym języku urzędowym Unii. Od
wierzyciela można żądać tłumaczenia zgłoszenia na
język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa
wszczęcia postępowania bądź na inny język urzędowy
zaakceptowany przez dane Państwo Członkowskie. Każde
Państwo Członkowskie wskazuje przynajmniej jednej język
urzędowy Unii inny niż język urzędowy tego państwa,
który to język akceptuje do celów zgłaszania wierzytelności. 4. Wierzytelności
zgłasza się w terminie przewidzianym w prawie państwa
wszczęcia postępowania upadłościowego. W przypadku
wierzycieli zagranicznych okres ten nie może być krótszy niż 45
dni od chwili ogłoszenia wszczęcia postępowania w rejestrze
postępowań upadłościowych państwa wszczęcia. 5. Jeżeli zarządca
kwestionuje wierzytelność zgłoszoną zgodnie z niniejszym
artykułem, zapewnia on wierzycielowi możliwość
przedstawienia dodatkowych dowodów na istnienie i wysokość danej
wierzytelności.”; 44) skreśla się art. 42; 45) dodaje się rozdział IVa w
brzmieniu: „ROZDZIAŁ
IVa
NIEWYPŁACALNOŚĆ CZŁONKÓW GRUPY PRZEDSIĘBIORSTW Artykuł 42a
Obowiązek
współpracy i udzielania informacji między zarządcami 1. Jeżeli postępowania
upadłościowe dotyczą co najmniej dwóch członków grupy
przedsiębiorstw, zarządca powołany w postępowaniu
dotyczącym jednego członka danej grupy współpracuje z każdym
zarządcą powołanym w postępowaniach dotyczących innego
członka tej samej grupy w zakresie, w jakim taka współpraca jest
odpowiednia dla ułatwienia skutecznego zarządzania
postępowaniami, nie jest sprzeczna z przepisami mającymi zastosowanie
do takich postępowań ani nie wiąże się z żadnym
przypadkiem konfliktu interesów. Tego rodzaju współpraca może
przebiegać w formie umów lub protokołów. 2. Prowadząc
współpracę, o której mowa w ust. 1, zarządcy a) niezwłocznie przekazują sobie
wszelkie informacje mogące mieć znaczenie dla innego
postępowania, pod warunkiem że dokonano odpowiednich ustaleń w
celu ochrony informacji poufnych; b) analizują możliwości
restrukturyzacji grupy oraz, jeżeli istnieją takie
możliwości, koordynują sporządzanie wniosku i negocjacje
skoordynowanego planu restrukturyzacji; c) koordynują zarządzanie
działalnością gospodarczą członków grupy
podlegających postępowaniu upadłościowemu oraz nadzór nad
taką działalnością gospodarczą. Zarządcy mogą wyrazić zgodę na
przekazanie dodatkowych uprawnień zarządcy powołanemu w jednym z
takich postępowań, jeżeli taki układ jest dozwolony w
przepisach mających zastosowanie do każdego z tych
postępowań. Artykuł 42b
Przekazywanie informacji i
współpraca między sądami 1. Jeżeli postępowania
upadłościowe dotyczą co najmniej dwóch członków grupy
przedsiębiorstw, sąd, do którego złożono wniosek o
wszczęcie postępowania dotyczącego jednego członka danej
grupy lub który wszczął takie postępowanie, współpracuje z
każdym innym sądem, do którego złożono wniosek o
wszczęcie postępowania dotyczącego innego członka tej samej
grupy lub który wszczął takie postępowanie, w zakresie, w jakim
taka współpraca jest odpowiednia dla ułatwienia skutecznego
zarządzania postępowaniami oraz nie jest sprzeczna z przepisami
mającymi zastosowanie do takich postępowań. W tym celu sądy
mogą w stosownych przypadkach wyznaczyć osobę lub organ
wypełniające ich instrukcje. 2. Sądy, o których mowa w
ust. 1, mogą komunikować się ze sobą bezpośrednio lub
zwracać się bezpośrednio do siebie o udzielenie informacji lub o
pomoc. 3. Współpracę prowadzi
się w każdy odpowiedni sposób, w tym poprzez a) przekazywanie informacji w każdy
sposób, który sąd uzna za odpowiedni, pod warunkiem że tego rodzaju
wymiana informacji jest nieodpłatna i że w jej ramach przestrzega
się praw procesowych stron postępowania i poufności informacji; b) koordynację zarządzania
majątkiem i działalnością gospodarczą członków
grupy oraz nadzoru nad takim majątkiem i działalnością
gospodarczą; c) koordynację prowadzenia rozpraw; d) koordynację w zakresie zatwierdzania
protokołów. „Artykuł 42c
Współpraca i
przekazywanie informacji między zarządcami a sądami Zarządca powołany w postępowaniu
upadłościowym dotyczącym członka grupy przedsiębiorstw
współpracuje i komunikuje się z każdym sądem, do którego
złożono wniosek o wszczęcie postępowania w odniesieniu do
innego członka tej samej grupy przedsiębiorstw lub który
wszczął takie postępowanie, w zakresie, w jakim taka współpraca
jest odpowiednia dla ułatwienia koordynacji postępowań oraz nie
jest sprzeczna z przepisami mającymi zastosowanie do takich
postępowań. W szczególności zarządca może
złożyć do tego sądu wniosek o udzielenie informacji w
odniesieniu do postępowania dotyczącego tego innego członka
grupy lub o pomoc w odniesieniu do postępowania, w którym dany
zarządca został powołany. Artykuł 42d
Uprawnienia zarządców i
wstrzymanie postępowania 1. Zarządca powołany w
postępowaniu upadłościowym wszczętym w odniesieniu do
członka grupy przedsiębiorstw ma prawo a) do bycia wysłuchanym i
uczestnictwa, w szczególności poprzez udział w zgromadzeniu
wierzycieli, w każdym postępowaniu wszczętym w odniesieniu do
każdego innego członka tej samej grupy; b) żądać wstrzymania
postępowania wszczętego w odniesieniu do każdego innego
członka tej samej grupy; c) zaproponować plan ratowania,
układ lub porównywalny środek w odniesieniu do wszystkich lub
niektórych członków grupy, wobec których wszczęto postępowanie
upadłościowe, oraz włączyć taki zaproponowany
środek do któregokolwiek postępowania wszczętego w odniesieniu
do innego członka tej samej grupy zgodnie z prawem właściwym dla
takiego postępowania; oraz d) żądać zastosowania
jakiegokolwiek dodatkowego środka proceduralnego zgodnie z prawem, o
którym mowa w lit. c), który to środek może być niezbędny
do promowania ratowania, w tym przekształcenie postępowania. 2. Po wszczęciu
postępowania, o którym mowa w ust. 1 lit. b), sąd wstrzymuje to
postępowanie w całości lub częściowo, jeżeli
zostanie dowiedzione, że takie wstrzymanie postępowania byłoby
korzystne dla wierzycieli zaangażowanych w to postępowanie. Takie
wstrzymanie postępowania może zostać nakazane na okres do trzech
miesięcy i może zostać przedłużone lub odnowione na
ten sam okres. Sąd nakazujący wstrzymanie postępowania może
żądać od zarządcy podjęcia wszelkich odpowiednich
środków w celu zagwarantowania ochrony interesów wierzycieli
zaangażowanych w dane postępowanie.”; 46) dodaje się nowy art. 44a w
brzmieniu: „Artykuł 44a
Informacje na temat krajowego
prawa dotyczącego niewypłacalności 1. W ramach europejskiej sieci
sądowej w sprawach cywilnych i handlowych ustanowionej decyzją Rady 2001/470/WE[24] Państwa Członkowskie
przekazują opis ich przepisów i procedur krajowych dotyczących
upadłości, szczególnie w zakresie kwestii wymienionych w art. 4 ust. 2,
do celów publicznego udostępnienia tych informacji. 2. Państwa
Członkowskie dokonują regularnej aktualizacji tych informacji.”; 47) art. 45 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 45
Zmiany w
załącznikach 1. Komisja jest uprawniona do
przyjęcia aktów delegowanych dotyczących zmian w
załącznikach A i C zgodnie z procedurą ustanowioną w
niniejszym artykule i w art. 45a. 2. Aby doprowadzić do
zmiany w załączniku A, Państwa Członkowskie
przedstawiają Komisji swoje przepisy krajowe dotyczące postępowania
upadłościowego, które pragną włączyć do
załącznika A, załączając krótki opis. Komisja bada,
czy przedstawione przepisy są zgodne z warunkami określonymi w art. 1
i, jeżeli taka sytuacja ma miejsce, dokonuje zmiany w załączniku
A w drodze aktu delegowanego.”; 48) dodaje się art. 45a i 45b w
brzmieniu: „Artykuł 45a
Wykonywanie przekazanych
uprawnień 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych
podlega warunkom ustanowionym w niniejszym artykule. 2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art.
45, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia wejścia w
życie niniejszego rozporządzenia. 3. Przekazanie uprawnień, o
którym mowa w art. 45, może zostać w dowolnym
momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja
o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej
uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od
następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii
Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie
wpływa ona na ważność jakichkolwiek już
obowiązujących aktów delegowanych. 4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja
przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 45 wchodzi w
życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły
sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno
Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie
wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o
dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Artykuł 45b
Uprawnienia do przyjmowania
aktów wykonawczych 1. Uprawnienia do przyjęcia
aktów wykonawczych powierza się Komisji w odniesieniu do
następujących celów a) zapewnienia integracji rejestrów
postępowań upadłościowych, o której mowa w art. 20b; oraz b) ustanowienia i późniejszych zmian
formularzy, o których mowa w art. 40 i 41. 2. W przyjmowaniu lub zmianie
aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 1, Komisję wspiera komitet, w
rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011[25]. 3. W przypadku odesłania do
niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia nr 182/2011. 4. W przypadku odesłania do
niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia nr 182/2011.”; 49) w art. 46 datę „1 czerwca 2012
r.” zastępuje się datą „…..[10 years after its entry into
application]”; 50) dodaje się art. 46a w brzmieniu: „Artykuł 46a
Ochrona danych 1. W odniesieniu do przetwarzania
danych osobowych prowadzonego w Państwach Członkowskich na podstawie
niniejszego rozporządzenia Państwa Członkowskie stosują
dyrektywę 95/46/WE. 2. Do przetwarzania danych
osobowych prowadzonego przez Komisję na podstawie niniejszego
rozporządzenia ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 45/2001.”; 51) skreśla się
załącznik B. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w
życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się
od dnia…..[24 months after the entry into force of the Regulation] z
wyjątkiem przepisu dotyczącego przedstawiania informacji na temat
prawa krajowego dotyczącego niewypłacalności (art. 44a), które
stosuje się od dnia…..[12 months after its entry into force]. Niniejsze rozporządzenie wiąże
w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach
członkowskich zgodnie z Traktatami. Sporządzono w Strasburgu, W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI 1. STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY 1.1. Tytuł wniosku/inicjatywy
Wniosek
dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 w
sprawie postępowania upadłościowego 1.2. Dziedzina(-y) polityki w strukturze
ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa[26] Tytuł 33 - Sprawiedliwość 1.3. Charakter wniosku/inicjatywy ¨ Wniosek/inicjatywa
dotyczy nowego działania ¨ Wniosek/inicjatywa
dotyczy nowego działania będącego następstwem projektu
pilotażowego/działania przygotowawczego[27] Ø Wniosek/inicjatywa wiąże się z
przedłużeniem bieżącego działania ¨ Wniosek/inicjatywa
dotyczy działania, które zostało przekształcone pod
kątem nowego działania 1.4. Cele 1.4.1. Wieloletni(e) cel(e)
strategiczny(-e) Komisji wskazany(-e) we wniosku/inicjatywie Stworzenie obszaru sprawiedliwości,
sprawiedliwość w imię wzrostu 1.4.2. Cel(e) szczegółowy(-e) i
działanie(-a) ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa Cel szczegółowy nr: współpraca sądowa w sprawach cywilnych i handlowych:
Działanie(-a) ABM/ABB, którego(-ych) dotyczy wniosek/inicjatywa 33 03 1.4.3. Oczekiwany(-e) wynik(i) i
wpływ Należy
wskazać, jakie efekty przyniesie wniosek/inicjatywa beneficjentom/grupie
docelowej. Zwiększona skuteczność i
przejrzystość transgranicznych procedur upadłościowych 1.4.4. Wskaźniki wyników i
wpływu Należy
określić wskaźniki, które umożliwią monitorowanie
realizacji wniosku/inicjatywy. 1.5. Uzasadnienie
wniosku/inicjatywy 1.5.1. Potrzeba(-y), która(-e)
ma(-ją) zostać zaspokojona(-e) w perspektywie krótko- lub
długoterminowej Rewizja rozporządzenia 1346/2000 w sprawie
postępowania upadłościowego 1.5.2. Wartość dodana z
tytułu zaangażowania Unii Europejskiej 1.5.3. Główne wnioski
wyciągnięte z podobnych działań 1.5.4. Spójność z innymi
właściwymi instrumentami oraz możliwa synergia 1.6. Czas trwania działania i
jego wpływ finansowy ¨ Wniosek/inicjatywa o określonym
czasie trwania –
¨ Czas trwania wniosku/inicjatywy: od [DD/MM]RRRR r. do [DD/MM]RRRR r. –
¨ Czas trwania wpływu finansowego: od RRRR r. do RRRR r. Ø Wniosek/inicjatywa o nieokreślonym
czasie trwania –
Wprowadzenie w życie z okresem rozruchu od
daty przyjęcia rozporządzenia –
po którym następuje faza operacyjna. 1.7. Przewidywany(-e) tryb(y)
zarządzania[28] Ø Bezpośrednie zarządzanie
scentralizowane przez Komisję ¨ Pośrednie zarządzanie
scentralizowane poprzez przekazanie zadań
wykonawczych: –
¨ agencjom wykonawczym –
¨ organom utworzonym przez Wspólnoty[29] –
¨ krajowym organom publicznym/organom mającym obowiązek
świadczenia usługi publicznej –
¨ osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych
działań na mocy tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej,
określonym we właściwym prawnym akcie podstawowym w rozumieniu
art. 49 rozporządzenia finansowego ¨ Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi ¨ Zarządzanie zdecentralizowane z państwami trzecimi ¨ Zarządzanie wspólne z organizacjami międzynarodowymi (należy
wyszczególnić) W przypadku wskazania
więcej niż jednego trybu, należy podać dodatkowe informacje
w części „Uwagi”. Uwagi Jedynie wzajemne połączenie rejestrów
upadłości (element zapewniający centralne łącze)
będzie miał wpływ finansowy na budżet UE. Rejestry upadłości zostaną
połączone za pośrednictwem europejskiego portalu
„e-sprawiedliwość”, który stanowić będzie centralny
publiczny punkt dostępowy do informacji z systemu (art. 20b wniosku) 2. ŚRODKI ZARZĄDZANIA 2.1. Zasady nadzoru i
sprawozdawczości Należy
określić częstotliwość i warunki. 2.2. System zarządzania i
kontroli 2.2.1. Zidentyfikowane ryzyko 2.2.2. Przewidywane metody kontroli 2.3. Środki zapobiegania
nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom Określić
istniejące lub przewidywane środki zapobiegania i ochrony 3. SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY
WNIOSKU/INICJATYWY 3.1. Dział(y) wieloletnich
ram finansowych i pozycja(pozycje) wydatków w budżecie, na które
wniosek/inicjatywa ma wpływ · Istniejące pozycje w budżecie Według
działów wieloletnich ram finansowych i pozycji w budżecie. Dział wieloletnich ram finansowych || Pozycja w budżecie || Rodzaj wydatków || Wkład Numer [Treść………………………...……….] || Zróżnicowane /niezróżnicowane ([30]) || państw EFTA[31] || krajów kandydujących[32] || państw trzecich || w rozumieniu art. 18 ust. 1 lit. aa) rozporządzenia finansowego [3] || [33.0301] [Program „Sprawiedliwość”] || Zróżnicowane / || NIE || NIE || NIE || NIE · Nowe pozycje w budżecie, o których utworzenie się wnioskuje Według działów wieloletnich ram finansowych i
pozycji w budżecie. Dział wieloletnich ram finansowych || Pozycja w budżecie || Rodzaj wydatków || Wkład Numer [Treść …...….] || Zróżnicowane /niezróżnicowane || państw EFTA || krajów kandydujących || państw trzecich || w rozumieniu art. 18 ust. 1 lit. aa) rozporządzenia finansowego [3] || [XX.YY.YY.YY] || || TAK/ NIE || TAK/ NIE || TAK/ NIE || TAK/ NIE 3.2. Szacunkowy wpływ na
wydatki 3.2.1. Synteza szacunkowego
wpływu na wydatki w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku) Dział wieloletnich ram finansowych: || Numer || [Dział …3………...……………………………………………………………….] DG: SPRAWIEDLIWOŚĆ || || || Rok 2014[33] || Rok 2015 || Rok 2016 || Rok 2017 || Lata 2018, 2019, 2020 || OGÓŁEM Środki operacyjne || || || || || || || || 33.0301 || Środki na zobowiązania || (1) || ‑{}‑150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Środki na płatności || (2) || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Numer pozycji w budżecie || Środki na zobowiązania || (1a) || || || || || || || || Środki na płatności || (2a) || || || || || || || || Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne[34] || || || || || || || || Numer pozycji w budżecie || || (3) || || || || || || || || OGÓŁEM środki dla DG SPRAWIEDLIWOŚĆ || Środki na zobowiązania || =1+1a +3 || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Środki na płatności || =2+2a +3 || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 OGÓŁEM środki operacyjne || Środki na zobowiązania || (4) || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Środki na płatności || (5) || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne || (6) || || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁ 3 wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || =4+ 6 || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Środki na płatności || =5+ 6 || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Jeżeli wpływ wniosku/inicjatywy nie
ogranicza się do jednego działu: OGÓŁEM środki operacyjne || Środki na zobowiązania || (4) || || || || || || || || Środki na płatności || (5) || || || || || || || || OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne || (6) || || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 4 wieloletnich ram finansowych (kwota referencyjna) || Środki na zobowiązania || =4+ 6 || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Środki na płatności || =5+ 6 || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Dział wieloletnich ram finansowych: || 5 || „Wydatki administracyjne” – nie dotyczy w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku) || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM DG: <…….> || Zasoby ludzkie || || || || || || || || Pozostałe wydatki administracyjne || || || || || || || || OGÓŁEM Dyrekcja Generalna <….> || Środki || || || || || || || || OGÓŁEM środki na DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || Zobowiązania ogółem = płatności ogółem || || || || || || || || w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku) || || || Rok N[35] || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 5 wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 Środki na płatności || 150 000 || 150 000 || 200 000 || 200 000 || 250 000 || 250 000 || 300 000 || 1 500 000 3.2.2. Szacunkowy wpływ na
środki operacyjne –
¨ Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z
koniecznością wykorzystania środków operacyjnych –
Ø Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością
wykorzystania środków operacyjnych, jak określono poniżej: Środki na zobowiązania w mln EUR (do 3
miejsc po przecinku) Określić cele i realizacje ò || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM REALIZACJA Rodzaj[36] || Średni koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba całkowita || Koszt całkowity CEL SZCZEGÓŁOWY nr 1[37] Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i handlowych Realizacja || Utrzymywanie wzajemnego połączenia rejestrów upadłości || 214 300 || || 150 000 || || 150 000 || || 200 000 || || 200 000 || || 250 000 || || 250 000 || || 300 000 || || 1 500 000 Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || || Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || || Cel szczegółowy nr 1 - suma cząstkowa || || 150 000 || || 150 000 || || 200 000 || || 200 000 || || 250 000 || || 250 000 || || 300 000 || || 1 500 000 CEL SZCZEGÓŁOWY nr 2… || || || || || || || || || || || || || || || || Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || || Cel szczegółowy nr 2 - suma cząstkowa || || || || || || || || || || || || || || || || KOSZT OGÓŁEM || || 150 000 || || 150 000 || || 200 000 || || 200 000 || || 250 000 || || 250 000 || || 300 000 || || 1 500 000 3.2.3. Szacunkowy wpływ na
środki administracyjne 3.2.3.1. Streszczenie –
Ø Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z
koniecznością wykorzystania środków administracyjnych 3.2.3.2. Szacowane zapotrzebowanie na
zasoby ludzkie –
Ø Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z
koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich 3.2.4. Zgodność z
obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi –
Ø Wniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z wieloletnimi ramami finansowymi
na lata 2014-2020. 3.2.5. Udział osób trzecich w
finansowaniu –
ØWniosek/inicjatywa nie przewiduje współfinansowania ze strony osób
trzecich 3.3. Szacunkowy wpływ na
dochody –
Ø Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody. [1] W celu zapoznania się z przeglądem krajowych
postępowań przedupadłościowych oraz postępowań
hybrydowych zob. sekcję 2 sprawozdania Komisji z dnia 12.12.2012 r. z
oceny rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 w sprawie postępowania
upadłościowego. [2] „Kontynuacja działalności” jest pojęciem
stosowanym głównie w rachunkowości, w ramach którego nakazuje
się księgowym, aby sporządzali sprawozdania finansowe przy
założeniu, że dane przedsiębiorstwo nie zostanie
zlikwidowane przez następne 12 miesięcy. [3] COM(2008) 394, 25.6.2008. [4] COM(2012) ……. [5] W kwestii zakresu tego problemu zob. pkt 3.4.1
sprawozdania Komisji z oceny skutków towarzyszącego niniejszemu wnioskowi.
[6] http://www.uncitral.org/uncitral/en/uncitral_texts/insolvency/1997Model.html. [7] Sprawa C – 396/09, wyrok z dnia 20.10.2011. [8] Sprawa C – 339/07, wyrok z dnia 12.2.2009. [9] Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1. [10] Sprawa C-454/09, wyrok z dnia 13.10.2011 (Komisja
przeciwko Włochom – „New Interline”). [11] Dz.U. L 156 z 16.6.2012, s. 1. [12] COM(2011)759 final [13] Dz.U. C z , s. . [14] Dz.U. C […] z […], s. […]. [15] Dz.U. L 160 z 30.6.2000, s. 1. [16] Dz.U. C z , s. [17] Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. [18] Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1. [19] Dz.U. L 125 z 5.5.2001, s. 15. [20] Dz.U. L 324 z 10.12.2007, s. 79. [21] Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. [22] Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31. [23] Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1. [24] Dz.U. L 174 z 27.6.2001, s. 25. [25] Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. [26] ABM: Activity Based Management: zarządzanie
kosztami działań - ABB: Activity Based Budgeting: budżet
zadaniowy. [27] O którym mowa w art. 49 ust. 6 lit. a) lub b)
rozporządzenia finansowego. [28] Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania
oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na
stronie: http://www.cc.cec/budg/man/budgmanag/budgmanag_en.html [29] O których mowa w art. 185 rozporządzenia finansowego. [30] Środki zróżnicowane/ środki
niezróżnicowane [31] EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu [32] Kraje kandydujące oraz w stosownych przypadkach
potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich. [33] Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się
wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy. [34] Pomoc techniczna lub wsparcie administracyjne oraz wydatki
na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub
działań UE (dawne pozycje „BA”), pośrednie badania naukowe,
bezpośrednie badania naukowe. [35] Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się wprowadzanie
w życie wniosku/inicjatywy. [36] Realizacje odnoszą się do produktów i
usług, które zostaną zapewnione (np. liczba sfinansowanych wymian
studentów, liczba kilometrów zbudowanych dróg itp.). [37] Zgodnie z opisem w pkt 1.4.2. „Cel(e)
szczegółowy(-e)…”