Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu /* COM/2012/0650 final - 2012/0309 (COD) */
UZASADNIENIE 1. Ogólny kontekst i podstawa wniosku Zgodnie z art. 62 ust. 2 lit. b) ppkt (i)
Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Rada
przyjęła rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001[1] wymieniające państwa
trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania
granic zewnętrznych (tzw. „wykaz negatywny”, załącznik I), oraz
te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (tzw. „wykaz pozytywny”,
załącznik II). Artykuł 61 Traktatu WE wymienia te wykazy
wśród środków towarzyszących, które są bezpośrednio
związane ze swobodnym przepływem osób w ramach obszaru wolności,
bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Właściwą
podstawę prawną stanowi obecnie art. 77 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej (TFUE). Ustalenie wykazu państw trzecich, których
obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu, oraz państw trzecich
zwolnionych z takiego wymogu przebiega w drodze przemyślanej,
indywidualnej oceny szeregu kryteriów odnoszących się, między
innymi, do nielegalnej imigracji, porządku oraz bezpieczeństwa
publicznego i do stosunków Unii Europejskiej z państwami trzecimi, z
uwzględnieniem elementów spójności i wzajemności
regionalnej. W kontekście kryterium dotyczącego porządku
publicznego i nielegalnej imigracji należy zwrócić szczególną
uwagę również na zabezpieczenia dokumentów podróży wydawanych
przez te państwa trzecie. W związku z faktem, iż stopień
spełnienia przez państwa trzecie kryteriów określonych w
rozporządzeniu (WE) nr 539/2001 może z czasem ulegać zmianie,
zarówno wykaz negatywny, jak i pozytywny powinny regularnie podlegać
przeglądowi. W programie sztokholmskim przyjętym w grudniu 2009 r.
Rada Europejska wyraźnie zwróciła się do Komisji o dalsze
prowadzenie regularnego przeglądu wykazu państw trzecich, których
obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu oraz wykazu państw
trzecich, których obywatele nie podlegają obowiązkowi wizowemu, pod
kątem odpowiednich kryteriów dotyczących nielegalnej imigracji,
porządku i bezpieczeństwa publicznego, przy jednoczesnym
uwzględnieniu celów wewnętrznej i zewnętrznej polityki Unii. Rozporządzenie (WE) nr 539/2001 od czasu
jego przyjęcia było w związku z tym zmieniane osiem razy[2]; ostatnio zaś w 2010 r. w
celu przesunięcia Tajwanu do wykazu pozytywnego, a także w celu
odzwierciedlenia wyniku dialogów w sprawie zniesienia obowiązku wizowego
przez przeniesienie Albanii oraz Bośni i Hercegowiny do wykazu
pozytywnego. Parlament Europejski i Rada prowadzą
negocjacje w sprawie szeregu zmian do przepisów rozporządzenia (WE) nr
539/2001 zaproponowanych przez Komisję[3]:
wprowadzenia wizowej klauzuli ochronnej umożliwiającej, w sytuacjach
nadzwyczajnych, czasowe zawieszenie ruchu bezwizowego z państwem trzecim
figurującym w wykazie pozytywnym; wzmocnienia pewności prawnej
poprzez ustalenie zasad w odniesieniu do pewnych sytuacji jeszcze
nieobjętych rozporządzeniem; oraz dostosowania przepisów w
świetle ostatnich zmian wprowadzonych przez Traktat z Lizbony i
prawodawstwo wtórne, na przykład kodeks wizowy (rozporządzenie Rady
(WE) nr 810/2009)[4]. Wykazy załączone do
rozporządzenia (WE) nr 539/2001 muszą być regularnie poddawane
przeglądowi w świetle właściwych, wyżej wymienionych
kryteriów określonych w rozporządzeniu. Przegląd wykazów załączonych do
rozporządzenia ma zatem na celu zadbanie, aby: ·
treść wykazu państw trzecich
była zgodna z kryteriami określonymi w motywie 5 rozporządzenia,
szczególnie kryteriami dotyczącymi nielegalnej imigracji i porządku
publicznego oraz aby we właściwych sytuacjach miało miejsce
przeniesienie państw z jednego wykazu do drugiego; ·
zgodnie z art. 77 ust. 2 lit. a) TFUE,
rozporządzenie w sposób wyczerpujący określało, czy dany
obywatel państwa trzeciego podlega obowiązkowi wizowemu, czy jest z
tego obowiązku zwolniony. 2. Elementy wniosku 2.1 Przeniesienie państw trzecich z
wykazu negatywnego (załącznik I) do wykazu pozytywnego
(załącznik II) Zgodnie z podejściem przyjętym w
odniesieniu do wcześniejszych zmian do rozporządzenia (WE) nr
539/2001 na potrzeby regularnego przeglądu wykazów, Komisja zwróciła
się do państw członkowskich z pytaniem, czy w ich opinii
załączniki do rozporządzenia w obecnym kształcie nadal
odpowiadają kryteriom określonym w rozporządzeniu. Żadne z
państw członkowskich nie zasugerowało przeniesienia państw
trzecich z wykazu pozytywnego do wykazu negatywnego. Komisja otrzymała
propozycje przesunięcia z wykazu negatywnego do wykazu pozytywnego w
odniesieniu do szeregu państw trzecich. Niektóre państwa trzecie
bezpośrednio zwróciły się do Komisji z prośbą o
przeniesienie do wykazu pozytywnego. Przeanalizowano informacje przekazane
przez państwa członkowskie (Komisja otrzymała 20 odpowiedzi)
oraz informacje z innych źródeł, w tym z delegatur UE
odpowiedzialnych za państwa trzecie, których dotyczyła omawiana
sytuacja, i statystyki dotyczące przepływów imigracyjnych, azylu i
działań mających na celu zwalczanie nielegalnej migracji
przekazane przez Eurostat[5].
Komisja doszła do wniosku, że na obecnym etapie do wykazu pozytywnego
należy przenieść państwa i kategorie obywateli brytyjskich
wymienione w podpunktach poniżej. 2.1.1 Obywatele Wysp Karaibskich Komisja
dokonała analizy posiadanych informacji, w tym danych statystycznych, na
temat każdego z państw trzecich zaproponowanych przez państwa
członkowskie. Szczególną uwagę zwrócono na: poziom rozwoju
gospodarczego i społecznego tych państw, zagrożenie
nielegalną imigracją do Unii Europejskiej oraz kwestie dotyczące
stosunków zewnętrznych i spójności regionalnej. Komisja
doszła do wniosku, że nakładanie obowiązku wizowego na
obywateli Dominiki, Grenady, Saint Lucii, Saint Vincent i Grenadynów oraz
Trynidadu i Tobago nie ma dalszego uzasadnienia. Znaczna liczba państw
członkowskich zasugerowała przeniesienie tych państw z wykazu
negatywnego do wykazu pozytywnego. Wspomniane pięć państw nie stanowi
dla państw członkowskich Unii żadnego zagrożenia z punktu
widzenia nielegalnej imigracji lub porządku publicznego i
bezpieczeństwa, zgodnie z kryteriami określonymi w motywie 5
rozporządzenia. Ponadto, państwa te posiadają dobrze ugruntowany
ustrój demokratyczny. Są państwami o dobrej jakości życia,
a gospodarka w tym regionie jest gospodarką stabilnie
rozwijającą się. Państwa te udowodniły, że
są w stanie sprostać kryzysowi gospodarczemu panującemu obecnie
na świecie i polepszać swoje i tak już dobre stosunki zarówno z
Unią Europejską, jak i międzynarodowymi instytucjami
finansowymi. Przy okazji przeglądu rozporządzenia (WE) nr 539/2001[6] w 2006 r. przesunięto do
wykazu pozytywnego cztery państwa z tego regionu, a zniesienie
obowiązku wizowego w stosunku do obywateli tych państw nie miało
żadnych negatywnych konsekwencji pod względem nielegalnej imigracji
lub bezpieczeństwa. Proponuje się zatem przeniesienie Dominiki,
Grenady, Saint Lucii, Saint Vincent i Grenadynów oraz Trynidadu i Tobago z
wykazu negatywnego do wykazu pozytywnego. Warto również
wspomnieć, że w Trynidadzie i Tobago przedstawicielstwa
posiadają cztery państwa członkowskie (Francja, Niemcy,
Niderlandy i Hiszpania). Jedynie jedno państwo członkowskie (Francja)
ma konsulat w Saint Lucii, która jest popularnym celem podróży turystycznych.
Ponieważ w Grenadzie, Dominice, Saint Vincent i Grenadynach nie ma
przedstawicielstwa żadne państwo członkowskie, obywatele tych
państw muszą wnioskować o wizy Schengen za granicą, co
pociąga za sobą znaczne koszty. Zarówno Grenada, jak i Saint Lucia
mają w państwach Schengen jedynie jedno przedstawicielstwo oraz
są reprezentowane przez Wysoką Komisję w Zjednoczonym
Królestwie. Wszyscy obywatele
UE korzystają obecnie z ruchu bezwizowego do Trynidadu i Tobago, co
obwarowane jest jednak różnymi warunkami i zależne od
długości pobytu (pobyt jednego miesiąca dla obywateli
Słowacji, Słowenii, Republiki Czeskiej, Polski, Bułgarii,
Rumunii, Węgier, Litwy, Łotwy i Estonia). W pozostałych czterech
państwach karaibskich obywatele wszystkich państw członkowskich
są zwolnieni z obowiązku wizowego w przypadku pobytów trwających
do 180 dni. W kontekście
kryterium dotyczącego porządku publicznego i nielegalnej imigracji
należy zwrócić szczególną uwagę również na
zabezpieczenia dokumentów podróży wydawanych przez te państwa
trzecie. Przy okazji ostatniej zmiany rozporządzenia Komisja
ogłosiła, że w przyszłości przeniesienie do wykazu
pozytywnego może zależeć od spełnienia szczególnych
warunków odnoszących się do zabezpieczenia dokumentów podróży. W
związku z tym wydawanie paszportów biometrycznych stało się
warunkiem przeniesienia krajów Bałkanów Zachodnich z wykazu negatywnego do
wykazu pozytywnego, ze względu na słabości poprzedniego systemu
paszportowego w tym regionie i problemów z wydawaniem dokumentów. Jednakże
uwzględniając wysoki poziom zabezpieczeń dokumentów podróży
CARICOM wydawanych przez państwa, których dotyczy niniejsza zmiana
rozporządzenia, jak również spójność regionalną z
innymi państwami z tego regionu przeniesionymi do wykazu pozytywnego w
wyniku ostatniej zmiany rozporządzenia (WE) nr 539/2001
(rozporządzeniem (WE) nr 1932/2006), wydawanie paszportów biometrycznych
nie powinno stanowić warunku przeniesienia Dominiki, Grenady, Saint Lucii,
Saint Vincent i Grenadynów oraz Trynidadu i Tobago do wykazu pozytywnego.
Państwa te wydają nadające się do odczytu maszynowego
paszporty CARICOM o wysokim poziomie zabezpieczeń i zamierzają
zastąpić je przez paszporty biometryczne w najbliższej
przyszłości. W celu zapewnienia
spójności z wcześniej wprowadzanymi zwolnieniami z obowiązku
wizowego dla krajów w regionie Karaibów, mając na uwadze, że
zwolnienia te nie miały negatywnych skutków, i w celu zapewnienia w
przyszłości pełnej wzajemności w zakresie bezwizowych krótkoterminowych
pobytów trzymiesięcznych w okresie sześciomiesięcznym (co
obecnie nie ma w pełni miejsca, np. w Trynidadzie i Tobago) zwolnienie z
obowiązku wizowego dla obywateli tych państw nie powinno mieć
zastosowania do momentu zawarcia i wejścia w życie umowy o ruchu
bezwizowym między Unią Europejską a państwami, których
dotyczy niniejsza zmiana rozporządzenia. 2.1.2. Obywatele państw wyspiarskich
Oceanii Po przeanalizowaniu kryteriów dotyczących
nielegalnej imigracji, porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz
stosunków zewnętrznych Unii, Komisja uważa, że Kiribati, Nauru,
Mikronezja, Palau, Samoa, Timor Wschodni, Tonga, Tuvalu, Wyspy Marshalla, Wyspy
Salomona i Vanuatu powinny zostać przeniesione do wykazu pozytywnego w
rozporządzeniu (WE) nr 539/2001. Najnowsze dane statystyczne dowodzą,
że żadne z tych państw nie jest źródłem nielegalnej
migracją do UE. Paszporty wydawane przez te państwa
nadają się do odczytu maszynowego[7]
i zawierają wystarczającą liczbę zabezpieczeń.
Podobnie jak w przypadku państw wyspiarskich regionu Karaibów, wydawanie paszportów
biometrycznych nie powinno stanowić dla państw wyspiarskich Oceanii
warunku wstępnego do zwolnienia ich obywateli z obowiązku wizowego. Jedynie dwa państwa członkowskie
są reprezentowane w tych państwach: Portugalia w Timorze Wschodnim i
Francja w Vanuatu. Niewielka reprezentacja państw członkowskich w
regionie może pociągać za sobą znaczne koszty dla osób
ubiegających się o wizę Schengen. W omawianym regionie leży również
Fidżi, ale w świetle obecnej sytuacji politycznej w tym kraju i wobec
braku postępów w przestrzeganiu zasadniczych elementów określonych w
umowie z Kotonu, nie uznano za właściwe przeniesienia Fidżi do
wykazu pozytywnego. W omawianym regionie leży również
Papua Nowa Gwinea, ale sytuacja tego państwa pod względem liczby
ludności i obszaru jest znacząco różna od sytuacji państw,
których dotyczy wniosek. Ponadto w chwili obecnej panują tam trudne
warunki polityczne, co uniemożliwia włączenie do wykazu
pozytywnego na obecnym etapie. Większość
państw wyspiarskich Oceanii przewiduje ruch bezwizowy dla obywateli
większości państw członkowskich. Jednakże w celu
zapewnienia w przyszłości pełnej wzajemności w zakresie
bezwizowych krótkoterminowych pobytów trzymiesięcznych w okresie sześciomiesięcznym
i spójności z wcześniej wprowadzanymi zwolnieniami z obowiązku
wizowego, zwolnienie z obowiązku wizowego dla obywateli państw
wyspiarskich Oceanii nie powinno mieć zastosowania do momentu zawarcia i
wejścia w życie umowy o ruchu bezwizowym między Unią Europejską
a tymi państwami. 2.1.3. Szczególne kategorie obywateli
brytyjskich Przy okazji
przeglądu rozporządzenia (WE) nr 539/2001[8] w 2006 r. podjęto się
sprecyzowania na potrzeby prawa Unii sytuacji obywateli brytyjskich, którzy nie
są się obywatelami Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii
Północnej. Niektóre grupy (brytyjscy obywatele Hongkongu (ang. British
nationals (Overseas)) zostały ujęte w nowej sekcji
załącznika II, podczas gdy pozostałe grupy (obywatele
brytyjskich terytoriów zamorskich (ang. British Overseas Territories Citizens),
którzy nie mają prawa mieszkać w Zjednoczonym Królestwie, zamorscy
obywatele brytyjscy (ang. British Overseas Citizens), bezpaństwowi
poddani Korony Brytyjskiej (ang. British subjects) którzy nie mają
prawa mieszkać w Zjednoczonym Królestwie oraz osoby podlegające
zwierzchnictwu brytyjskiemu (ang. British Protected Persons))
zostały ujęte w ramach nowej sekcji załącznika I. To
rozróżnienie zostało uznane za konieczne, ponieważ stwierdzono,
że istnieje ryzyko wystąpienia nielegalnej imigracji. Jednak dane statystyczne z ostatnich trzech
lat pokazują, że liczba przypadków odmowy wjazdu na granicach i
zatrzymań nielegalnych imigrantów jest bardzo niska, a zatem obywatele
brytyjscy objęci obowiązkiem wizowym nie powodują zagrożenia
z punktu widzenia nielegalnej imigracji do strefy Schengen. Niektórzy z nich
mają prawo pobytu w Zjednoczonym Królestwie. Ponadto
większość z nich zamieszkuje na wyspach karaibskich (Bermudy,
Turks i Caicos, Montserrat, itd.), które wykazują znaczne podobieństwa
z państwami tego regionu, które są stopniowo przenoszone do
załącznika II (zob. 2.1.1. powyżej). Spójność
regionalna wymagałaby zatem podobnego traktowania tych obywateli.
Liczbę osób należących do czterech grup obywateli brytyjskich
wymienionych obecnie w załączniku I szacuje się na mniej
niż 300 000. Gwarantowane są zabezpieczenia dokumentów
podróży obywateli brytyjskich, ponieważ dokumenty są wyrabiane w
Zjednoczonym Królestwie na podstawie ścisłych specyfikacji
technicznych. Nadają się one do odczytu maszynowego i zawierają
szereg zabezpieczeń. 2.2. Aktualizacji wykazu negatywnego
(załącznik I) – włączenie Sudanu Południowego Dnia 9 lipca 2011 r. Sudan Południowy
oficjalnie ogłosił swoją niezależność od Sudanu,
który figuruje w wykazie negatywnym. Dnia 14 lipca 2011 r. Sudan Południowy
został członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Należy zatem
wprowadzić zmiany do załącznika I, polegające na
włączeniu wzmianki o Sudanie Południowym. 3. Główne organizacje/eksperci, z którymi
przeprowadzono konsultacje Przeprowadzono konsultacje z państwami
członkowskimi. 4. Ocena skutków Nie jest konieczna. 5. Podstawa prawna Rozporządzenie (WE) 539/2001 było
pierwotnie oparte na art. 62 ust. 2 lit. b) ppkt (i) Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Obecnie jednak, w
świetle Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), niniejszy
wniosek stanowi rozwinięcie wspólnej polityki wizowej zgodnie z art. 77
ust. 2 lit. a) TFUE. 6. Zasada proporcjonalności i
pomocniczości Rozporządzenie (WE) nr 539/2001 wymienia
państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas
przekraczania granic zewnętrznych (wykaz negatywny), oraz te, których
obywatele są zwolnieni z tego wymogu (wykaz pozytywny). Decyzja o zmianie tych wykazów poprzez
przeniesienie państw z wykazu negatywnego do wykazu pozytywnego i vice
versa leży w wyłącznej kompetencji Unii zgodnie z art. 77 ust. 2
lit. a) TFUE. 7. Wybór instrumentów Rozporządzenie (WE) 539/2001 musi
być zmienione w drodze rozporządzenia. 8. Wpływ na budżet Wnioskowana zmiana nie ma wpływu finansowego
na budżet Unii. 2012/0309 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr
539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą
posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te,
których obywatele są zwolnieni z tego wymogu PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit.
a), uwzględniając wniosek Komisji, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: (1) Treść wykazów
państw trzecich w załącznikach I i II do rozporządzenia
Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r.[9]
powinna pozostawać w zgodności z kryteriami określonymi w
motywie 5 tego rozporządzenia. Niektóre kraje trzecie, w których
nastąpiła zmiana sytuacji w odniesieniu do tych kryteriów, powinny
zostać przeniesione z jednego załącznika do drugiego. (2) Utrzymanie obowiązku
wizowego w stosunku do obywateli takich państw, jak Dominika, Grenada,
Kiribati, Mikronezja, Nauru, Palau, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny,
Samoa, Timor Wschodni, Tonga, Trynidad i Tobago, Tuvalu, Wyspy Marshalla, Wyspy
Salomona oraz Vanuatu nie jest już uzasadnione. Kraje te nie
stwarzają żadnego zagrożenia z punktu widzenia nielegalnej
migracji, ani zagrożenia dla porządku publicznego UE, zgodnie z
kryteriami określonymi w motywie 5 rozporządzenia (WE) nr 539/2001. W
związku z tym obywatele tych państw powinni zostać zwolnieni z
obowiązku wizowego w przypadku łącznych pobytów nie
dłuższych niż trzy miesiące, a wzmianki o tych
państwach powinny zostać przeniesione do załącznika II. (3) Zwolnienie obywateli Dominiki,
Grenady, Kiribati, Mikronezji, Nauru, Palau, Saint Lucii, Saint Vincent i
Grenadyn, Samoa, Timoru Wschodniego, Tonga, Trynidadu i Tobago, Tuvalu, Wysp
Marshalla, Wysp Salomona oraz Vanuatu z obowiązku wizowego nie powinno
jednak wejść w życie dopóki – w celu zapewnienia pełnej
wzajemności – nie zostaną zawarte umowy dwustronne o ruchu bezwizowym
między Unią Europejską a tymi państwami. (4) Z danych statystycznych
wynika, że grupy obywateli brytyjskich obecnie wymienione w pkt 3
załącznika I nie stwarzają ryzyka w kontekście nielegalnej
imigracji do obszaru Schengen, oraz że większość z nich
mieszka w regionie Karaibów, który wykazuje silne więzi i
podobieństwa do państw sąsiadujących, nieobjętych
obowiązkiem wizowym. Te grupy obywateli brytyjskich powinny zatem
zostać zwolnione z obowiązku wizowego w przypadku łącznych
pobytów nie dłuższych niż trzy miesiące, a wzmianki o tych
grupach powinny zostać przeniesione do załącznika II. (5) Rozwój prawa
międzynarodowego, pociągający za sobą zmiany statusu lub
oznaczeń niektórych państw lub podmiotów, powinien znaleźć
odbicie w załącznikach do rozporządzenia (WE) nr 539/2001. Do
załącznika I do rozporządzenia należy dodać
wzmiankę o Sudanie Południowym, ponieważ kraj ten
ogłosił niepodległość w dniu 9 lipca 2011 r. i
uzyskał członkostwo w Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu 14
lipca 2011 r. (6) W odniesieniu do Islandii i
Norwegii, niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów
dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej
i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej
włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen[10],
należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady
1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej
umowy[11]. (7) W odniesieniu do Szwajcarii,
niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku
Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską,
Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie
włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen[12],
należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B i C decyzji Rady
1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE[13]. (8) W odniesieniu do
Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów
dorobku Schengen w rozumieniu protokołu między Unią
Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją
Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu
Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską,
Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie
włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie,
stosowanie i rozwój dorobku Schengen, należące do obszaru, o którym
mowa w art. 1 pkt B oraz C decyzji Rady 1999/437/WE w związku z art. 3
decyzji Rady 2008/261/WE[14]. (9) Niniejsze rozporządzenie
stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają
zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE
z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa
Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego
niektórych przepisów dorobku Schengen[15].
Zjednoczone Królestwo nie bierze zatem udziału w jego przyjęciu, nie
jest nim związane i nie podlega jego stosowaniu. (10) Niniejsze rozporządzenie
stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają
zastosowania do Irlandii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28
lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec
niej niektórych przepisów dorobku Schengen[16].
Irlandia nie bierze zatem udziału w jego przyjęciu, nie jest nim
związana i nie podlega jego stosowaniu. (11) W odniesieniu do Cypru
niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen lub
w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 3 ust.
1 Aktu przystąpienia z 2003 r. (12) Niniejsze rozporządzenie
jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim
związanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia
z 2005 r., PRZYJMUJĄ NINIEJSZE
ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu (WE) nr 539/2001
wprowadza się następujące zmiany: 1.
w załączniku I wprowadza się
następujące zmiany: a) w pkt 1 skreśla się
wzmianki o Dominice, Grenadzie, Kiribati, Mikronezji, Nauru, Palau, Saint
Lucii, Saint Vincent i Grenadynach, Samoa, Timorze Wschodnim, Tongu,
Trynidadzie i Tobago, Tuvalu, Wyspach Marshalla, Wyspach Salomona, oraz Vanuatu
i dodaje się wzmiankę o Sudanie Południowym; b) skreśla się pkt 3; 2.
w załączniku II wprowadza się
następujące zmiany: a) w pkt 1 dodaje się
następujące wzmianki: „Dominika*”, „Grenada*”, „Kiribati*”, „Mikronezja*”, „Nauru*”, „Palau*”, „Saint Lucia*”, „Saint Vincent i Grenadyny*”, „Samoa*”, „Timor Wschodni*”, „Tonga*”, „Trynidad i Tobago*”, „Tuvalu*”, „Wyspy Marshalla*”, „Wyspy Salomona*” i „Vanuatu*”. _________________ *„Zwolnienie z obowiązku wizowego ma
zastosowanie od dnia wejścia w życie umowy o zwolnieniu z
obowiązku wizowego, która zostanie zawarta z Unią Europejską”; b) punkt 3 otrzymuje brzmienie: „3. Obywatele brytyjscy, którzy nie są
obywatelami Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
do celów prawa Unii: brytyjscy obywatele Hongkongu (ang. British
nationals (Overseas)) obywatele brytyjskich terytoriów
zamorskich (ang. British Overseas Territories Citizens) zamorscy obywatele brytyjscy (ang. British
Overseas Citizens) osoby podlegające zwierzchnictwu
brytyjskiemu (ang. British Protected Persons) bezpaństwowi poddani Korony
Brytyjskiej – (ang. British Subjects)”. Artykuł
2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w
życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie wiąże
w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach
członkowskich zgodnie z Traktatami. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W imieniu Rady W
imieniu Parlamentu Europejskiego Przewodniczący Przewodniczący [1] Dz.U. L 81 z 21.3.2001, s. 1. [2] Rozporządzenie Rady (WE) nr 2414/2001 z dnia 7
grudnia 2001 r. (Dz.U. L 327 z 12.12.2001, s. 1); rozporządzenie Rady (WE)
nr 453/2003 z dnia 6 marca 2003 r. (Dz.U. L 69 z 13.3.2003, s. 10);
rozporządzenie Rady (WE) nr 851/2005 z dnia 2 czerwca 2005 r. (Dz.U. L 141
z 4.6.2005, s. 3); rozporządzenie Rady (WE) nr 1791/2006 z dnia 20
listopada 2006 r. (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, s. 1); rozporządzenie Rady
(WE) nr 1932/2006 z dnia 21 grudnia 2006 r. (Dz.U. L 405 z 30.12.2006, s. 23),
rozporządzenie Rady (WE) nr 1244/2009 z dnia 30 listopada 2009 (Dz.U. L
336 18.12.2009, s. 1), rozporządzenie Rady (UE) nr 1091/2010 z dnia 24
listopada 2010 r. (Dz.U. L 329 z 14.12.2010, s. 1) oraz rozporządzenie
Rady (UE) nr 1211/2010 z dnia 15 grudnia 2010 r. (Dz.U. L 339 z 22.12.2010, s.
9). [3] COM(2011) 290 wersja ostateczna. [4] Dz.U. L 243 z 15.9.2009,
s. 1. [5] Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) 862/2007 z dnia 11 lipca 2007 r. (Dz.U. L 199 31.7.2007, s. 23 [6] Rozporządzenie (WE) nr 1932/2006 z dnia 21 grudnia
2006 r. (Dz.U. L 405 z 30.12.2006, s. 23). [7] Kiribati, przy wsparciu Australijskiego Ministerstwa ds.
Imigracji, jest w trakcie modernizacji swoich paszportów w celu
umożliwienia odczytu maszynowego. [8] Rozporządzenie (WE) nr 1932/2006 z dnia 21 grudnia
2006 r. (Dz.U. L 405 z 30.12.2006, s. 23). [9] Dz.U. L 81 z 21.3.2001, s. 1. [10] Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36. [11] Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31. [12] Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52. [13] Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1. [14] Dz.U. L 83 z 26.3.2008, s. 3. [15] Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43. [16] Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20.