9.4.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/15

(1)

W związku z niniejszą sprawą przyjęto dwie decyzje: z jednej strony nieco uproszczoną decyzję na korzyść przedsiębiorstw, które w swoich formalnych wnioskach ugodowych („propozycjach ugodowych”) (2) przyznały się do udziału w kartelu w sprawie sprzedaży fosforanów spożywczych stosowanych w paszach, z drugiej zaś strony decyzję w sprawie przedsiębiorstw Timab Industries S.A. oraz Compagnie Financière et de Participation Roullier (Francja) (zwanych dalej „CFPR/Timab”), które porzuciły postępowanie ugodowe. Niniejsze streszczenie wiąże się z decyzją skierowaną do stron postępowania ugodowego.

(2)

Jedenastu adresatów decyzji dopuściło się pojedynczego i ciągłego naruszenia art. 101 TFUE oraz – od dnia 1 stycznia 1994 r. – art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwanego dalej „Porozumieniem EOG”), polegającego na porozumieniu co do sprzedaży fosforanów spożywczych stosowanych w paszach

(3)

Postępowanie wszczęto na podstawie wniosku o zwolnienie z grzywny przedstawionego przez przedsiębiorstwo Kemira w dniu 28 listopada 2003 r. Wniosek dotyczył okresu od 1989 r. do 2003 r. Dalsze dowody Komisja uzyskała dzięki kontrolom przeprowadzonym w dniach 10 i 11 lutego 2004 r. W dniu 18 lutego 2004 r. wniosek o złagodzenie kary złożyło przedsiębiorstwo Tessenderlo. Następnie Komisja otrzymała kolejne wnioski o złagodzenie kary od przedsiębiorstw Quimitécnica i od CFPR/Timab.

(4)

Pismem z dnia 19 stycznia 2009 r. poinformowano strony o decyzji dotyczącej rozpoczęcia postępowania w celu zawarcia ugody. W wyniku rozmów ugodowych wszystkie strony przedstawiły swoje propozycje ugodowe w terminach, jakie im wyznaczono, poza przedsiębiorstwami CFPR/Timab, które porzuciły postępowanie ugodowe.

(5)

W dniu 23 listopada 2009 r. Komisja przyjęła pakiet sześciu pisemnych zgłoszeń zastrzeżeń skierowanych do ogółu stron. Oprócz CFPR/Timab wszystkie strony udzieliły odpowiedzi, potwierdzając, że treść pisemnych zgłoszeń zastrzeżeń była zgodna z ich propozycjami oraz że nadal są zainteresowane postępowaniem ugodowym.

(6)

Na posiedzeniach w dniu 2 i 16 lipca 2010 r. Komitet Doradczy ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominującej wydał przychylną opinię. Decyzję tę (podobnie jak decyzję, której adresatami były przedsiębiorstwa TIMAB/CFPR) przyjęto dnia 20 lipca 2010 r.

(7)

Omawiana sprawa dotyczy naruszenia przepisów art. 101 TFUE oraz – od dnia 1 stycznia 1994 r. – art. 53 Porozumienia EOG, w zakresie sprzedaży fosforanów spożywczych. Celem kartelu był podział dużej części europejskiego rynku fosforanów spożywczych, polegający na rozdziale pomiędzy członkami kartelu kwot sprzedaży oraz uzgadnianiu cen i – w koniecznym zakresie – warunków sprzedaży.

(8)

Porozumienia kartelowe, określone mianem „Club”, CEPA (Centre d’Étude des Phosphates Alimentaires), a później Super CEPA, okazały się trwałe i zdolne do dostosowywania się w kolejnych latach do nieustannie zmieniających się warunków przemysłowych i handlowych.

(9)

Głównym przedmiotem uzgodnienia był podział ilości fosforanów spożywczych dostarczanych do kilku państw europejskich, w tym państw członkowskich, rzeczywistych lub przyszłych, oraz pewnych państw, które z czasem przystąpiły do Porozumienia EOG. Przedsiębiorstwa uzgadniały także określone ograniczenia w zakresie produkcji (dotyczące np. produkcji opartej na technice kwasu fosforowego lub przekierowywaniu pewnej części surowców oraz nadwyżek produkcji na rynki nawozów) i dzieliły się klientami. Członkowie kartelu porozumieli się zwłaszcza co do systemu kwot obejmującego różne obszary geograficzne na terenie Europy, w oparciu o który producentom przydzielano wielkości sprzedaży i poszczególnych klientów. W stosownych przypadkach uciekano się do rekompensat w celu wyrównania różnic.

(10)

Celem kartelu było także uzgadnianie między zainteresowanymi członkami cen stosowanych w poszczególnych państwach i – w razie konieczności – warunków sprzedaży.

(11)

Przedsiębiorstwa kontaktowały się ze sobą często i spotykały się w regularnych odstępach czasu w celu dokonywania wspomnianego uzgodnienia poprzez umowy dotyczące kontroli cen i podziału rynku, zarówno na poziomie europejskim, jak i w poszczególnych państwach. Przedsiębiorstwa przewidziały i stosowały mechanizmy monitorowania i rekompensaty w celu nadzorowania umowy o podziale rynku oraz interweniowania w sporach dotyczących znacznych różnic w stosunku do uzgodnionych kwot na poziomie europejskim i krajowym oraz rozstrzygania tych sporów. Nie przeszkadzało to jednak stronom korzystać z okazji do podawania niewłaściwych danych i wprowadzania się wzajemnie w błąd.

(12)

Ceny, zwyżki cen i inne warunki sprzedaży czy kupna (w przypadku kupna jedynie w koniecznych przypadkach) dyskutowano w odniesieniu do każdego państwa oddzielnie.

(13)

Całość naruszenia dotyczyła przeważającej części obszaru Unii, a następnie także dużej części obszaru EOG (3) i trwała co najmniej od dnia 19 marca 1969 r. co najmniej do dnia 10 lutego 2004 r.

(14)

W niniejszej decyzji następujące podmioty prawne dopuściły się naruszenia w określonych poniżej okresach:

(15)

W celu określenia wysokości grzywien, Komisja stosuje zasady określone w wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r. (4). Stosuje ona także przepisy obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2002 r. oraz swojego obwieszczenia o prowadzeniu postępowań ugodowych wobec przyjęcia decyzji na podstawie art. 7 i art. 23 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 w sprawach kartelowych.

(16)

Zgodnie z przepisami wytycznych w sprawie grzywien podstawowa kwota grzywny nakładanej na każdą ze stron jest sumą kwoty zmiennej i kwoty dodatkowej. W celu ustalenia kwoty zmiennej grzywny pewna część wartości sprzedaży (mieszcząca się pomiędzy 0 a 30 %), której wielkość uzależniona jest od wagi naruszenia, zostanie pomnożona przez liczbę lat, w ciągu których dokonywano naruszenia. Kwota dodatkowa stanowi od 15 do 25 % wartości sprzedaży towarów lub usług, których dotyczy naruszenie w danym roku (tzn. zasadniczo w ostatnim roku trwania naruszenia).

(17)

Grzywnę nakładaną na przedsiębiorstwa, które wyraziły zgodę na udział w postępowaniu ugodowym, oblicza się według metody przedstawionej w wytycznych w sprawie grzywien, podobnie jak w przypadku przedsiębiorstw, które nie przystały na takie postępowanie (CFPR/Timab), o czym mowa w oddzielnej decyzji wspomnianej wyżej. Jednak zgodnie z obwieszczeniem o postępowaniach ugodowych tylko przedsiębiorstwa, które wyraziły zgodę na ten udział, korzystają ze zmniejszenia grzywien.

(18)

Zgodnie z przepisami wytycznych w sprawie grzywien podstawowa kwota grzywny wynosi 17 % wartości sprzedaży fosforanów spożywczych stosowanych w paszach, jaką realizowały przedsiębiorstwa w państwach EOG, których dotyczyło naruszenie.

(19)

Kwotę podstawową mnoży się przez liczbę lat uczestnictwa w porozumieniu naruszającym przepisy, aby w pełni uwzględnić czas uczestnictwa każdego przedsiębiorstwa w naruszeniu.

(20)

W tej sprawie nie występują okoliczności obciążające ani łagodzące.

(21)

Zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 wartość grzywny nałożonej na każde przedsiębiorstwo nie może przekraczać 10 % jego rocznego obrotu uzyskanego w roku obrotowym poprzedzającym decyzję Komisji. Ze względu na to, że podstawowe kwoty grzywien w przypadku przedsiębiorstw Tessenderlo Chemie N.V., Yara Suomi Oy, Yara Phosphates Oy oraz Quimitécnica.com – Comércio e Indústria Química S.A. przekraczają limit 10 % obrotów z 2009 r., podstawowe kwoty grzywien nakładanych na wspomniane przedsiębiorstwa są dostosowywane zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.

(22)

Przedsiębiorstwo Kemira złożyło w dniu 28 listopada 2003 r. wniosek o zwolnienie z grzywny, który rozpatrzono pozytywnie w dniu 16 grudnia 2003 r., jako że zainteresowany spełniał warunki obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar. Przedsiębiorstwa Yara Phosphates i Yara Suomi, które w momencie składania wniosku były częścią tego samego przedsiębiorstwa, co Kemira, korzystają z tego samego zwolnienia z grzywny.

(23)

Dowody przedstawione przez przedsiębiorstwo Tessenderlo istotnie zwiększały wartość dowodów w rozumieniu obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar. Zadecydowano zatem o zmniejszeniu o 50 % grzywny, która w przeciwnym przypadku zostałaby nałożona na przedsiębiorstwo Tessenderlo, w odniesieniu do okresu następującego po dniu 31 marca 1989 r. Ponadto zgodnie z pkt 23 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar przedsiębiorstwu Tessenderlo przyznano częściowe zwolnienie, gdyż jego wniosek o złagodzenie kary umożliwił Komisji przedłużenie czasu trwania naruszenia.

(24)

Dowody przedstawione w dniu 27 marca 2007 r. i następnie uzupełnione przez przedsiębiorstwo Quimitécnica istotnie zwiększały wartość dowodów w rozumieniu obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar. Przedsiębiorstwu Quimitécnica przyznaje się zmniejszenie o 25 % grzywny, jaka zostałaby na nie nałożona w przeciwnym przypadku. Przedsiębiorstwo José de Mello, które w momencie składania wniosku o złagodzenie kary było częścią tego samego przedsiębiorstwa co Quimitécnica, korzysta z tego samego zmniejszenia grzywny.

(25)

W dniu 14 października 2008 r. przedsiębiorstwa CFPR/Timab złożyły wniosek z tytułu obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar, który uzupełniono w dniu 28 października 2008 r. W decyzji skierowanej do wspomnianych przedsiębiorstw przyznano im zmniejszenie w wysokości 5 % zgodnie z obwieszczeniem w sprawie łagodzenia kar.

(26)

Zgodnie z pkt 32 obwieszczenia o postępowaniach ugodowych (5) wynikiem ugody jest 10 % obniżka kwoty grzywny, jaką się nakłada po zastosowaniu limitu 10 % zgodnie z wytycznymi w sprawie grzywien. W przypadkach gdy ugoda dotyczy także podmiotów, które wystąpiły o złagodzenie kary, zmniejszenie grzywny nałożonej na te podmioty zostaje powiększone o łączną obniżkę uzyskaną w zamian za współpracę i zawarcie ugody zgodnie z pkt 33 obwieszczenia o postępowaniach ugodowych. W związku z zastosowaniem obwieszczenie o postępowaniach ugodowych wysokość grzywny nałożonej na wszystkich adresatów niniejszej decyzji zostaje zmniejszona o 10 %.

(27)

Dwa z omawianych przedsiębiorstw powołały się na swoją „niewypłacalność” zgodnie z pkt 35 wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r. Komisja ponownie zbadała wnioski i dokładnie przeanalizowała dane finansowe dotyczące wspomnianych przedsiębiorstw. W wyniku badania przyjęła ona jeden wniosek i przyznała zmniejszenie kwoty grzywny o 70 %.

(28)

Grzywny nakładane na mocy art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 są następujące: