UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku

1.1. Podstawa i cele wniosku

Zgodnie z zapowiedzią zawartą w Planie polityki azylowej[1], w dniu 9 grudnia 2008 r. Komisja przedstawiła wniosek zmieniający dyrektywę Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl[2] (zwaną dalej dyrektywą w sprawie warunków przyjmowania). Wniosek został opracowany na podstawie oceny stosowania obowiązującej dyrektywy w państwach członkowskich oraz po szeroko zakrojonych konsultacjach z państwami członkowskimi, UNHCR, organizacjami pozarządowymi oraz innymi właściwymi zainteresowanymi podmiotami.

W dniu 7 maja 2009 r. Parlament Europejski przyjął swoje stanowisko[3] w sprawie wniosku Komisji, w którym zatwierdzono zdecydowaną większość proponowanych zmian. Wniosek był omawiany na forum Rady głównie w czasie prezydencji czeskiej i szwedzkiej, negocjacje były jednak trudne i w Radzie nie wypracowano żadnego stanowiska w odniesieniu do tekstu.

Przedstawiając zmieniony wniosek Komisja pragnie skorzystać z przysługującego jej prawa do inicjatywy ustawodawczej w celu przyspieszenia prac zmierzających do stworzenia rzeczywistego wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA). Komisja jest przekonana, że taki sprawiedliwy i skuteczny system, przyniesie korzyści zarówno państwom członkowskim, jak i uchodźcom.

Na Komisji spoczywa polityczna odpowiedzialność za ułatwianie negocjacji i stwarzanie rzeczywistych możliwości wywiązania się przez Unię z zawartego w programie sztokholmskim zobowiązania do ustanowienia WESA do 2012 r. Przyjęcie nowej dyrektywy o pobycie długoterminowym, która obejmuje obecnie beneficjentów ochrony międzynarodowej, nadało silny impuls pracom w tym kierunku.

Komisja przyjmuje jednocześnie zmieniony wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie procedur azylowych.

Warunki przyjmowania powinny zapewniać godny poziom życia i być porównywalne w całej Unii, niezależnie od miejsca złożenia wniosku o azyl. Aby osiągnąć te cele Komisja w dalszym ciągu gromadziła informacje na temat najlepszych sposobów konsolidacji najlepszych praktyk krajowych i umożliwienia ich łatwego wdrożenia w całej UE.

Zmieniony wniosek łączy wiedzę i doświadczenie zgromadzone w czasie negocjacji i konsultacji w zainteresowanymi podmiotami, takimi jak UNHCR i organizacje pozarządowe, w uproszczony i bardziej spójny system przyjmowania zgodny z prawami podstawowymi.

W szczególności wprowadza on bardziej przejrzyste koncepcje i uproszczone reguły, a także daje państwom członkowskim większą swobodę wprowadzania ich w krajowych systemach prawnych. Umożliwia również państwom członkowskim lepsze radzenie sobie z potencjalnymi nadużyciami ich systemów przyjmowania, a także wychodzi naprzeciw obawom dotyczącym skutków finansowych i administracyjnych niektórych z proponowanych środków. Jednocześnie w zmienionym wniosku w dalszym ciągu postuluje się wysoki standard traktowania w zgodzie z prawami podstawowymi. Dotyczy to w szczególności zatrzymania – znaczne ograniczenie swobody przemieszczania się będzie ograniczone do przypadków, gdy jest to konieczne i proporcjonalne i powinny temu towarzyszyć konieczne gwarancje prawne. Sytuacja osób wymagających szczególnej troski powinna zawsze mieć priorytetowe znaczenie. Normy przyjmowania należy także jeszcze bardziej zharmonizować, aby odnieść się do kwestii wtórnych przepływów osób ubiegających się o azyl w zakresie, w jakim są one istotną przyczyną tego zjawiska.

Zmieniony wniosek należy rozpatrywać wraz ze zmienionym wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie procedur azylowych. Celem wniosku jest m.in. poprawa wydajności i jakości krajowych systemów azylowych, co powinno przyczynić się do ograniczenia kosztów przyjmowania w państwach członkowskich poprzez umożliwienie im szybszego wydawania decyzji.

Zmieniony wniosek odnosi się również do rozporządzenia ustanawiającego Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) przyjętego 19 maja 2010 r., czyli po przyjęciu pierwotnego wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania. Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu mógłby udzielać praktycznego wsparcia i służyć doświadczeniem państwom członkowskim w zakresie wdrażania przepisów dyrektywy oraz określania najlepszych praktyk. Urząd mógłby również udzielać wsparcia państwom członkowskim zmagającym się ze szczególnym obciążeniem systemu przyjmowania poprzez ustalenie najbardziej racjonalnych pod względem kosztów sposobów wdrożenia przewidzianych środków przez łączenie najlepszych praktyk oraz zorganizowaną wymianę praktyk najwyższego poziomu. W istocie, po raz pierwszy od przyjęcia rozporządzenia, Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu udzieli takiej pomocy Grecji wysyłając zespoły wsparcia azylowego w celu pomocy w zaspokajaniu pilnych potrzeb w zakresie procedury azylowej.

1.2. Kontekst ogólny

Wniosek z 2008 r. oraz niniejszy zmieniony wniosek stanowią część pakietu ustawodawczego w dziedzinie azylu, którego celem jest ustanowienie WESA do 2012 r.

W szczególności w 2008 r., razem z wnioskiem dotyczącym zmiany dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania, Komisja przyjęła również wnioski zmieniające rozporządzenia Dublin i EURODAC. W 2009 r. Komisja przyjęła wnioski w sprawie zmiany dyrektywy w sprawie procedur udzielania azylu i dyrektywy kwalifikacyjnej. W 2010 r. przyjęte zostało rozporządzenie ustanawiające Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu, którego celem jest zwiększenie współpracy operacyjnej między państwami członkowskimi i ułatwienie wdrożenia wspólnych zasad w dziedzinie azylu.

Pakiet legislacyjny jest zgodny z Europejskim paktem o imigracji i azylu przyjętym w dniu 16 października 2008 r., w którym ponownie potwierdzono cele programu haskiego i wezwano Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących ustanowienia, nie później niż do 2012 r., jednolitej procedury azylowej obejmującej wspólne gwarancje. W tym samym duchu, w programie sztokholmskim, przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r., ponownie potwierdzono potrzebę stworzenia do 2012 r. „wspólnej przestrzeni ochrony i solidarności opartej na wspólnej procedurze azylowej oraz jednolitym statusie osób, którym udzielono ochrony międzynarodowej” w oparciu o „wysokie normy ochrony” oraz „sprawiedliwe i skuteczne procedury. Konkretniej program sztokholmski przewiduje traktowanie osób fizycznych w porównywalny sposób jeżeli chodzi o warunki przyjęcia niezależnie od tego, w jakim państwie członkowskim składają wniosek o udzielenie azylu.

Ocenę skutków przeprowadzono w ramach prac nad poprzednim wnioskiem[4]. Zmieniony wniosek opiera się na tych samych założeniach, co poprzedni wniosek. Ponadto ma on na celu uproszczenie i wyjaśnienie pewnych przepisów celem ułatwienia ich wdrażania. Z tego względu ocena skutków przeprowadzona w odniesieniu do poprzedniego wniosku ma zastosowanie również do zmienionego wniosku.

1.3. Spójność z pozostałymi obszarami polityki i celami Unii

Niniejszy wniosek jest całkowicie zgodny z konkluzjami Rady Europejskiej z Tampere z 1999 r., programem haskim z 2004 r., Europejskim paktem o imigracji i azylu z 2008 r. oraz z programem sztokholmskim z 2009 r., dotyczącymi utworzenia WESA.

Wniosek jest również spójny z celami strategii „Europa 2020”, ponieważ zapewnia osobom ubiegającym się o azyl odpowiedni dostęp do zatrudnienia. Osoby ubiegające się o azyl, które mają wkład w funkcjonowanie gospodarki, przestają potrzebować dodatkowego wsparcia z krajowego systemu pomocy społecznej, a tym samym przyczyniają się, nawet jeśli często tymczasowo, do wzrostu gospodarczego.

2. Konsultacje z zainteresowanymi stronami

W ramach prac przygotowawczych nad poprzednim wnioskiem Komisja przedstawiła zieloną księgę, przeprowadziła kilka spotkań z ekspertami, w tym z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, zleciła przeprowadzenie analizy zewnętrznej i zebrała dane w odpowiedzi na kilka szczegółowych kwestionariuszy.

Komisja przyjęła również sprawozdanie z oceny stosowania dyrektywy, w którym stwierdzono szereg niedociągnięć w przepisach i politykach państw członkowskich.

Po przyjęciu pierwotnego wniosku w grudniu 2008 r. przeprowadzono debaty na szczeblu technicznym w Radzie, głównie w ramach prezydencji czeskiej i szwedzkiej. Dyskusje ujawniły, że wiele państw członkowskich sprzeciwia się konkretnym przepisom wniosku ze względu na charakterystykę ich systemów azylowych lub prawnych. W związku z tym zaistniała obawa, że dostosowania wymagałyby znaczących nakładów finansowych i dostosowań administracyjnych, co miałoby negatywny wpływ na skuteczność procedury azylowej.

W toku dyskusji państwa członkowskie miały możliwość wyjaśnienia potencjalnych problemów z wdrożeniem, z którymi mogą się zetknąć w przypadku poszczególnych przepisów. Stało się jasne, że aby uniknąć wprowadzania licznych wyjątków dla poszczególnych państw członkowskich, zagrażając tym samym ogólnej spójności proponowanego systemu, Komisja może ponownie przeanalizować wniosek i przedstawić bardziej kompleksowe rozwiązanie zgłoszonych kwestii, zachowując jednocześnie wartość dodaną tekstu. Objaśnienie i uproszczenie proponowanych przepisów w celu ułatwienia ich wdrożenia przez państwa członkowskie, powinno nadać rozmowom nowej dynamiki. W związku z tym Komisja zapowiedziała na posiedzeniu Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w dniu 8 listopada 2010 r., że przed rozpoczęciem polskiej Prezydencji Rady w 2011r. przedstawi zmieniony wniosek dotyczący niniejszej dyrektywy oraz dyrektywy w sprawie procedur azylowych.

Zaproponowane zmiany, uwzględnione w stanowisku Parlamentu Europejskiego przyjętym 7 maja 2009 r., w znacznym stopniu zostały przejęte w zmienionym wniosku. Zmieniony wniosek uwzględnia również należycie opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[5] i Komitetu Regionów[6], a także wyniki konsultacji z innymi zainteresowanymi podmiotami, takimi jak UNHCR i organizacje pozarządowe działające w dziedzinie praw podstawowych.

W ramach prac przygotowawczych nad zmienionym wnioskiem od stycznia do kwietnia 2010 r. Komisja przeprowadziła serię dwustronnych spotkań poświęconych konsultacjom technicznym z zainteresowanymi podmiotami, w tym z przedstawicielami administracji krajowych, w czasie których szczegółowo omówiono ograniczenia pierwotnego wniosku Komisji i zastrzeżenia do niego .

W zmienionym wniosku uwzględniono również dyskusje w ramach konferencji ministerialnej na temat jakości i wydajności w procedurze azylowej, zorganizowanej przez prezydencję belgijską w dniach 13–14 września 2010 r. Członkowie konferencji skupili się między innymi na kwestii zaspokajania potrzeb osób ubiegających się o azyl wymagających szczególnej troski.

3. Aspekty prawne wniosku

3.1. Krótki opis proponowanych działań

Najważniejszym celem niniejszego zmienionego wniosku jest dalsze zwiększenie przejrzystości i zapewnienie większej elastyczności proponowanych norm przyjmowania, aby ułatwić wprowadzenie ich do krajowych systemów prawnych. Jednocześnie zachowano w nim najważniejsze elementy wniosku z 2008 r., czyli zapewnienie odpowiednich i porównywalnych warunków przyjmowania w całej UE. W dalszym ciągu wniosek zapewnia też pełne poszanowanie praw podstawowych, ponieważ opiera się na rozwijającym się orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka . Dotyczy to zwłaszcza prawa do swobodnego przemieszczania się i poszanowania godności.

Wniosek przyczynia się również do zwiększenia spójności w ramach pakietu legislacyjnego WESA, w szczególności dzięki zmienionemu wnioskowi dotyczącymu dyrektywy w sprawie procedur azylowych. W stosownych przypadkach zawiera on również zmiany wynikające z negocjacji w sprawie dyrektywy kwalifikacyjnej i rozporządzenia dublińskiego, w celu zapewnienia spójności w zakresie kwestii horyzontalnych.

W zmienionym wniosku poruszono przede wszystkim następujące kwestie:

3.1.1. Ułatwienie wdrożenia przez państwa członkowskie

W porównaniu z wnioskiem z 2008 r. zmieniony wniosek zapewnia państwom członkowskim większą swobodę we wdrażaniu niektórych proponowanych środków, co stanowi odpowiedź na obawy potencjalnie wysokich skutków finansowych, ograniczeń administracyjnych i kosztów. Zostało to osiągnięte dzięki przedstawieniu lepiej sformułowanych definicji prawnych, uproszczonych norm przyjmowania i narzędzi, a także bardziej elastycznych norm , które można łatwo wprowadzić do prawa krajowego.

Zmiany te dotyczą w szczególności gwarancji dla zatrzymanych osób ubiegających o azyl, warunków przyjmowania w ośrodkach zatrzymań, terminów dotyczących dostępu do rynku pracy, poziomu opieki zdrowotnej zapewnianej osobom o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania, a także mechanizmów identyfikacji takich potrzeb, dostępu do pomocy materialnej i obowiązków sprawozdawczych mających na celu lepsze monitorowanie najważniejszych przepisów dyrektywy.

Zmieniony wniosek w lepszy sposób zapewnia także państwom członkowskim narzędzia służące rozwiązywaniu przypadków nadużywania zasad przyjmowania, lub gdy zasady te stają się czynnikami przyciągającymi . W szczególności zmieniony wniosek dopuszcza więcej przypadków wycofania pomocy materialnej, pod warunkiem zastosowania koniecznych gwarancji i poszanowania sytuacji osób wymagających szczególnej troski.

3.1.2. Jasne i rygorystyczne zasady dotyczące zatrzymania

Konieczne jest ustanowienie rygorystycznych i wyczerpujących unijnych zasad w celu zapewnienia niearbitralnego korzystania z zatrzymań i przestrzegania we wszystkich przypadkach praw podstawowych. Komisję niepokoi powszechne zatrzymywanie osób ubiegających się o azyl, podczas gdy dorobek prawny UE milczy w tej kwestii. Dlatego też w zmienionym wniosku zachowano ogólne podejście do kwestii zatrzymania z wniosku z 2008 r. Przede wszystkim zatrzymanie jest możliwe wyłącznie z określonych powodów i jedynie wówczas, gdy jest ono zgodne z zasadami proporcjonalności i konieczności, po indywidualnym rozpatrzeniu każdego przypadku. W stosownych przypadkach dostępne będą konieczne gwarancje, takie jak dostęp do skutecznego środka odwoławczego i bezpłatnej pomocy prawnej. Warunki przyjmowania osób zatrzymanych muszą także respektować ludzką godność. W sposobie interpretacji art. 3 konwencji proponowane zmiany są w pełni zgodne z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej oraz najnowszym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Jednocześnie wprowadzono większą swobodę w odniesieniu do niektórych proponowanych przepisów dotyczących zatrzymania oraz objaśnienie różnych pojęć w celu ułatwienia ich wdrożenia, a także uwzględnienia pewnych cech charakterystycznych różnych systemów prawnych państw członkowskich (np. dotyczących dostępu do bezpłatnej pomocy prawnej i możliwości wydawania nakazu zatrzymania przez organy administracyjne). Zmieniony wniosek wprowadza również bardziej elastyczne warunki zatrzymania w odniesieniu do obszarów geograficznych, w których ze względów praktycznych trudno jest w każdym wypadku zapewnić pełen zestaw proponowanych gwarancji, czyli na przejściach granicznych o w strefach tranzytowych. Wprowadzono również szereg zmian zgodnie z unijnymi przepisami obowiązującymi w stosunku do obywateli państw trzecich, wobec których wydano decyzję o powrocie , aby zapewnić, w stosownych przypadkach, bardziej spójne podejście do przepisów w zakresie zatrzymania obywateli państw trzecich.

Dyskusje w Radzie ujawniły, że w niektórych przypadkach interesy małoletnich bez opieki najlepiej zabezpiecza zakwaterowanie ich w ośrodkach zatrzymań, w szczególności w celu zapobieżenia porwaniom, które według doniesień zdarzają się w ośrodkach otwartych. W tym względzie zmieniony wniosek dopuszcza zatrzymanie małoletnich bez opieki, jedynie gdy zostanie ustalone, że najlepiej zabezpiecza to ich interesy określone w niniejszej dyrektywie, a także że środek alternatywny, nie polegający na zatrzymaniu, nie będzie skuteczny. Ponadto w drodze indywidualnej analizy sytuacji należy zadbać o to, by zatrzymanie nie wpłynęło negatywnie na zdrowie i dobrobyt małoletniego. Zatrzymanie może także zostać zastosowane jedynie wówczas, gdy w określonym ośrodku zatrzymań można zaoferować odpowiednie warunki przyjmowania (dostęp do zajęć wypoczynkowych, w tym na świeżym powietrzu, itp.). Proponowany wniosek jest zgodny z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

3.1.3. Zapewnienie godnego poziomu życia

- Odniesienie się do szczególnych potrzeb w zakresie przyjmowania zostało uznane za jeden z obszarów, w których normy krajowe są bardzo problematyczne. Stwierdzenie szczególnych potrzeb w tym zakresie ma wpływ nie tylko na dostęp do właściwych świadczeń, ale może także oddziaływać na jakość procesu decyzyjnego. Celem zmienionego wniosku jest zapewnienie ustanowienia krajowych środków w celu szybkiej identyfikacji szczególnych potrzeb w zakresie przyjmowania osób szczególnej troski oraz stałego wsparcia i monitorowania indywidualnych przypadków. Największą uwagę poświęca się specyficznym potrzebom w tym zakresie grup wymagających szczególnej troski, takich jak małoletni i ofiary tortur. Jednocześnie zmieniony wniosek wprowadza uproszczoną formułę tego procesu identyfikacji oraz wyraźniejszy związek między osobami szczególnej troski a osobami o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania.

Wniosek nie zawiera odniesienia do równego traktowania z obywatelami pod względem dostępu do opieki zdrowotnej, uwzględniając stanowisko Parlamentu Europejskiego oraz zdecydowane zastrzeżenia Rady.

- Ocena wdrożenia obowiązującej dyrektywy wykazała niedociągnięcia pod względem poziomu pomocy materialnej udzielanej osobom ubiegającym się o azyl przez państwa członkowskie. Mimo że obowiązująca dyrektywa przewiduje obowiązek zapewnienia odpowiedniego poziomu traktowania, w praktyce określenie wymaganego poziomu wsparcia było trudne. Dlatego konieczne jest wprowadzenie punktów odniesienia, które umożliwiłyby lepsze wyrażenie tego zobowiązania w sposób ilościowy oraz które mogłyby być skutecznie stosowane przez administracje krajowe.

W czasie negocjacji w Radzie oraz niedawnych konsultacji z państwami członkowskimi stało się jasne, że właściwe punkty odniesienia są w rzeczywistości przewidziane w prawie krajowym lub praktyce krajowej w tym względzie, mimo że znacząco się między sobą różnią. Biorąc ten fakt pod uwagę zmieniony wniosek zapewnia większą swobodę i nie próbuje ustanowić jednolitego unijnego punktu odniesienia, za to dopuszcza stosowanie różnych krajowych poziomów odniesienia w tym względzie, pod warunkiem, że są one wymierne i że mogą ułatwić monitorowanie poziomu wsparcia udzielanego wnioskodawcom.

3.1.4. Zwiększenie samowystarczalności osób ubiegających się o azyl

Dostęp do zatrudnienia mógłby zapobiec wykluczeniu ze społeczeństwa państwa przyjmującego i służyłby promowaniu samowystarczalności osób ubiegających się o azyl. Z drugiej strony obowiązkowe bezrobocie przysparza państwu kosztów w postaci wypłat dodatkowych świadczeń socjalnych i może zachęcać do nielegalnej pracy[7]. W związku z tym ułatwienie dostępu do zatrudnienia jest korzystne zarówno dla osoby ubiegającej się o azyl, jak i dla państwa członkowskiego.

Zmieniony wniosek dopuszcza większą elastyczność pod względem dostępu do rynku pracy, zgodnie z przepisami dotyczącymi czasu trwania procedury rozpatrywania wniosku określonymi w zmienionym wniosku w sprawie dyrektywy w sprawie procedur azylowych.

3.2. Podstawa prawna

Zmieniony wniosek opiera się na art. 78 ust. 2 lit. f) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w którym wzywa się do ustanowienia „norm” dotyczących warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl.

3.3. Terytorialny zakres stosowania

Proponowana dyrektywa będzie skierowana do państw członkowskich. Stosowanie dyrektywy w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa oraz Irlandii zostanie ustalone zgodnie z postanowieniami Protokołu nr 21 załączonego do TFUE.

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii załączonego do TFUE, Dania nie jest związana dyrektywą, ani nie ma ona do niej zastosowania.

3.4. Zasada pomocniczości

Postanowienia tytułu V TFUE dotyczącego przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości powierzają określone kompetencje w tym zakresie Unii Europejskiej. Kompetencje te należy wykonywać zgodnie z art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, tzn. tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele proponowanych działań nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii.

Obecnie podstawę prawną podjęcia działań przez Unię stanowi art. 78 TFUE. Stwierdza on, że „Unia rozwija wspólną politykę w dziedzinie azylu, ochrony uzupełniającej i tymczasowej ochrony, mającą na celu przyznanie odpowiedniego statusu każdemu obywatelowi państwa trzeciego wymagającemu międzynarodowej ochrony oraz mającą na celu zapewnienie przestrzegania zasady non–refoulement . Polityka ta musi być zgodna z Konwencją genewską z dnia 28 lipca 1951 roku i Protokołem z dnia 31 stycznia 1967 roku dotyczącymi statusu uchodźców, jak również z innymi odpowiednimi traktatami”. Artykuł 78 ust. 2 lit. f) przewiduje, że Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, przyjmują środki dotyczące wspólnego europejskiego systemu azylowego obejmującego „normy dotyczące warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl lub o ochronę uzupełniającą”.

Ze względu na transnarodowy charakter problemów związanych z ochroną azylantów i uchodźców, UE ma dobre podstawy by zaproponować rozwiązania w ramach WESA, w szczególności odnoszące się do problemów dotyczących norm przyjmowania obowiązujących w całej Unii. Mimo że poprzez przyjęcie dyrektywy w 2003 r. osiągnięto znaczny poziom harmonizacji, konieczne są dalsze działania w celu osiągnięcia wyższych i bardziej zharmonizowanych norm dotyczących warunków przyjmowania.

3.5. Zasada proporcjonalności

W ramach oceny skutków zmiany dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania przeprowadzonej w ramach prac przygotowawczych do poprzedniego wniosku, oceniono każdy wariant rozwiązań w odniesieniu do ustalonych problemów pod kątem znalezienia metody zapewniającej idealną proporcję między wartością praktyczną a potrzebnymi wysiłkami i stwierdzono, że wariant przewidujący działanie na szczeblu UE nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia celu i rozwiązania tych problemów. W niniejszym zmienionym wniosku zachowano zasady przewodnie poprzedniego wniosku, wprowadzając jednocześnie dodatkową elastyczność dla państw członkowskich, tym samym jeszcze bardziej przyczyniając się do poszanowania zasad proporcjonalności.

3.6. Wpływ na prawa podstawowe

Aby upewnić się, że przepisy zaproponowane niniejszym wnioskiem są w pełni zgodne z prawami podstawowymi jako zasadami ogólnymi prawa unijnego, przedstawionymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej („Karcie”), oraz ze zobowiązaniami wypływającymi z prawa międzynarodowego, wniosek poddano dogłębnej analizie. W rezultacie szczególny nacisk położono na przepisy dotyczące zatrzymania oraz gwarancji proceduralnych, postępowania z osobami o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania, w tym małoletnimi, małoletnimi bez opieki oraz ofiarami tortur, a także dostępu do materialnych warunków przyjmowania.

Zapewnienie wyższych i bardziej wyrównanych norm przyjmowania osób ubiegających się o azyl będzie miało ogólnie istotny i pozytywny wpływ na sytuację tych osób z punktu widzenia praw podstawowych. Szczególnie wzmocnione zostanie prawo do wolności, o którym mowa w art. 6 Karty, dzięki wyraźnemu podkreśleniu, że nie można zatrzymać nikogo tylko z tego powodu, że złożył on wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej. Oprócz tego we wniosku stwierdzono, że zatrzymanie powinno być dopuszczalne jedynie w wyjątkowych sytuacjach przewidzianych dyrektywą oraz tylko wówczas, gdy będzie to zgodne z zasadami konieczności i proporcjonalności w odniesieniu zarówno do sposobu, jak i celu takiego zatrzymania. Zgodnie z art. 47 Karty zapewnia się również dostęp skutecznego środka odwoławczego.

Prawa małoletnich zostaną lepiej odzwierciedlone w tekście poprzez zamieszczenie w nim odpowiedniej definicji, objaśnienie zasady najlepszego zabezpieczenia interesów dziecka zgodnie z art. 24 Karty, a także ograniczając możliwość zatrzymania. Ponadto lepiej brana będzie pod uwagę sytuacja, w jakiej znajdują się osoby wymagające szczególnej troski, albowiem dzięki dyrektywie ich potrzeby będą stwierdzane odpowiednio wcześnie i zapewniony im zostanie dostęp do odpowiednich świadczeń. Ułatwienie dostępu osób ubiegających się o azyl do rynku pracy pomoże tym osobom osiągnąć większą samowystarczalność i ułatwi ich integrację w przyjmującym państwie członkowskim. Ponadto wniosek wzmacnia zasadę niedyskryminacji, o której mowa w art. 21 Karty przez zagwarantowanie, by osoby ubiegające się o azyl nie były traktowane mniej korzystnie niż obywatele bez uzasadnienia. Wreszcie nałożenie obowiązków sprawozdawczych w odniesieniu do kluczowych przepisów dyrektywy związanych z zasadami dotyczącymi praw podstawowych zagwarantuje, że wdrożenie tych przepisów będzie lepiej monitorowane na poziomie UE. W tym kontekście należy podkreślić, że państwa członkowskie mają obowiązek wdrażania i stosowania przepisów tej dyrektywy zgodnie z prawami podstawowymi zawartymi w Karcie.

ê 2003/9/WE

2008/0244 (COD)

Zmieniony wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

ustanawiająca normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (przekształcenie)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 78 ust. 2 lit. f),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[8],

uwzględniając opinię Komitetu Regionów[9],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

ò nowy

(1) Do dyrektywy Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl[10] mają zostać wprowadzone zasadnicze zmiany. Dla zachowania przejrzystości, dyrektywę tę należy przekształcić.

ê 2003/9/WE motyw 1 (dostosowany)

ð nowy

(2) Wspólna polityka azylowa, łącznie ze wspólnym europejskim systemem azylowym, jest integralną częścią celu Unii Europejskiej, jakim jest stopniowe ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, otwartej dla wszystkich, którzy zmuszeni okolicznościami słusznie szukają ochrony √ w Unii Europejskiej Õ we Wspólnocie. ð Powinna jej przyświecać zasada solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi, w tym skutków finansowych. ï

ê 2003/9/WE motyw 2

ð nowy

(3) Na specjalnym posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska uzgodniła podjęcie prac zmierzających do ustanowienia wspólnego europejskiego systemu azylowego, opartego na pełnym stosowaniu konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r., utrzymując w ten sposób zasadę non-refoulement. ð Pierwszy etap wspólnego europejskiego systemu azylowego został zrealizowany poprzez przyjęcie odnośnych aktów prawnych przewidzianych Traktatami, w tym dyrektywy 2003/9/WE. ï

ê 2003/9/WE motyw 3

Konkluzje Rady Europejskiej z Tampere przewidują, że wspólnym europejskim systemem azylowym powinny w krótkim czasie zostać objęte wspólne minimalne warunki przyjmowania osób ubiegających się o azyl.

ê 2003/9/WE motyw 4

Ustanowienie minimalnych norm dotyczących przyjmowania osób ubiegających się o azyl jest kolejnym krokiem w kierunku europejskiej polityki azylowej.

ò nowy

(4) Rada Europejska na posiedzeniu w dniu 4 listopada 2004 r. przyjęła program haski, w którym wyznaczono cele do osiągnięcia w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w latach 2005–2010. W tym względzie w programie haskim wezwano Komisję Europejską do oceny aktów prawnych przyjętych w pierwszej fazie oraz przedstawienia Radzie i Parlamentowi Europejskiemu aktów i środków przewidzianych dla drugiej fazy.

(5) Rada Europejska na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r. przyjęła program sztokholmski, w którym ponownie potwierdzono zobowiązanie do ustanowienia do 2012 r. wspólnej przestrzeni ochrony i solidarności opartej na wspólnej procedurze azylowej oraz jednolitym statusie osób, którym udzielono ochrony międzynarodowej w oparciu o wysokie normy ochrony oraz sprawiedliwe i skuteczne procedury. W programie sztokholmskim stwierdzono również zasadnicze znaczenie tego, by osoby fizyczne były traktowane w porównywalny sposób jeżeli chodzi o warunki przyjęcia niezależnie od tego, w jakim państwie członkowskim składają wniosek o udzielenie azylu.

(6) Należy zmobilizować zasoby Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców oraz Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu, ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 439/2010[11], w celu odpowiedniego wsparcia wysiłków państw członkowskich w odniesieniu do wdrożenia norm określonych w drugiej fazie tworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego, w szczególności tych państw członkowskich, których systemy azylowe poddawane są szczególnej i nieproporcjonalnej presji, zwłaszcza za względu na ich położenie geograficzne lub sytuację demograficzną.

(7) W świetle wyników przeprowadzonej oceny wdrożenia aktów prawnych przyjętych w pierwszej fazie, na obecnym etapie właściwe jest potwierdzenie zasad, na których opiera się dyrektywa 2003/9/WE w celu poprawy warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl.

(8) Aby zapewnić równe traktowanie osób ubiegających się o azyl na obszarze całej Unii, niniejsza dyrektywa powinna być stosowana na wszystkich etapach i we wszystkich rodzajach procedur o udzielenie ochrony międzynarodowej, a także we wszystkich miejscach oraz ośrodkach przyjmujących osoby ubiegające się o azyl.

(9) Państwa członkowskie powinny starać się o jak najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka oraz uwzględnienie znaczenia jedności rodziny i odpowiednio stosować niniejszą dyrektywę odpowiednio zgodnie z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, Konwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1989 r. o prawach dziecka oraz europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

ê 2003/9/WE motyw 6

(10) W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie związane są zobowiązaniami wynikającymi z obowiązkami w ramach aktów prawa międzynarodowego, których są stronami i które zakazują dyskryminacji.

ê 2003/9/WE motyw 7

(11) Należy ustanowić minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl, zasadniczo wystarczające do zapewnienia im godnego poziomu życia i porównywalnych warunków życia we wszystkich państwach członkowskich.

ê 2003/9/WE motyw 8

(12) Harmonizacja warunków dotyczących przyjmowania osób ubiegających się o azyl powinna pomóc w ograniczaniu wtórnego przemieszczania się osób ubiegających się o azyl na który wpływ ma wynikającego ze zróżnicowaniea warunków ich przyjmowania.

ò nowy

(13) W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową, jak również w celu zagwarantowania spójności z obecnym dorobkiem prawnym UE w dziedzinie azylu, w szczególności z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą kwalifikacyjną], stosowne jest rozszerzenie zakresu tej dyrektywy, aby uwzględnić osoby ubiegające się o ochronę uzupełniającą.

ê 2003/9/WE motyw 9 (dostosowany)

ð nowy

(14) ð Priorytetem organów krajowych powinna być natychmiastowa identyfikacja i odpowiednie monitorowanie osób ï Przyjmowanie grup ze szczególnymi potrzebami ð w zakresie przyjmowania ï powinno być ð w celu dopilnowania, aby przyjęcie tych osób zostało ï tak zorganizowane, aby zaspokajało ich szczególne te potrzeby √ w tym zakresie Õ.

ò nowy

(15) Zatrzymanie osób ubiegających się o azyl należy stosować zgodnie z podstawową zasadą, według której osoba nie powinna zostać zatrzymana wyłącznie z powodu starań o uzyskanie ochrony międzynarodowej, w szczególności zgodnie z art. 31 Konwencji genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców. Państwa członkowskie nie powinny w szczególności stosować sankcji wobec osób ubiegających się o azyl z powodu nielegalnego wjazdu lub pobytu ani jakichkolwiek ograniczeń swobody poruszania się. W tym względzie zatrzymanie osób ubiegających się o azyl powinno być możliwe jedynie w jasno zdefiniowanych, wyjątkowych okolicznościach, określonych w niniejszej dyrektywie, przy czym sposób i cel zatrzymania muszą być zgodne z zasadami konieczności i proporcjonalności. W przypadku zatrzymania osoby ubiegającej się o azyl osoba ta powinna mieć możliwość skutecznego dostępu do koniecznych gwarancji procesowych, takich jak prawo zaskarżenia przed sądem krajowym.

ê 2003/9/WE motyw 10 (dostosowany)

ð nowy

(16) Przyjmowanie zatrzymanych ubiegających się o azyl Zatrzymani √ wnioskodawcy Õ ð powinni być traktowani z pełnym poszanowaniem godności ludzkiej, a ich przyjęcie ï powinno być zorganizowane w sposób umożliwiający powinno być specjalnie zaprojektowane w celu spełniania zaspokojenie ich potrzeb w tej sytuacji. ð Państwa członkowskie powinny zapewnić w szczególności stosowanie artykułu 37 Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1989 r. o prawach dziecka. ï

ò nowy

(17) Mogą występować przypadki, w których nie jest możliwe niezwłoczne zapewnienie w praktyce pewnych gwarancji w zakresie przyjmowania w przypadku zatrzymania, przykładowo z uwagi na położenie geograficzne lub szczególną strukturę ośrodka zatrzymań. Jednak wszelkie odstępstwa od tych gwarancji powinny mieć charakter tymczasowy i być stosowane wyłącznie w okolicznościach określonych w niniejszej dyrektywie. Odstępstwa powinny być stosowane wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach. Powinny być one należycie uzasadnione z uwzględnieniem okoliczności każdego przypadku , w tym powagi danego odstępstwa, czasu jego trwania oraz jego skutków dla danej osoby.

ê 2003/9/WE motyw 11

(18) W celu zapewnienia zgodności z minimalnymi gwarancjami procesowymi obejmującymi możliwośćci skontaktowania się z organizacjami lub grupami osób świadczącymi pomoc prawną, należy udostępnić powinny zostać dostarczone informacje na temat w sprawie takich organizacji lub osób.

ò nowy

(19) W celu promowania samowystarczalności osób ubiegających się o azyl oraz ograniczenia znacznych rozbieżności między państwami członkowskimi, istotne jest określenie jasnych norm dotyczących dostępu osób ubiegających się o azyl do rynku pracy. Normy te powinny być spójne z przepisami dotyczącymi czasu trwania procedury rozpatrywania wniosku określonymi w dyrektywie […/…/UE/] [dyrektywy w sprawie procedur azylowych].

(20) Aby zapewnić zgodność pomocy materialnej udzielanej osobo ubiegającym się o azyl z zasadami określonymi w niniejszej dyrektywie, konieczne jest określenie przez państwa członkowskie poziomu takiej pomocy na podstawie istotnych i wymiernych punktów odniesienia.

ê 2003/9/WE motyw 12 (dostosowany)

ð nowy

(21) Należy ograniczyć możliwości nadużyć w systemie przyjmowania przez √ określenie okoliczności, w jakich można zaostrzyć warunki przyjmowania osób ubiegających się o azyl lub odmówić przyjęcia tych osób Õ, ð jednocześnie zapewniając wszystkim osobom ubiegającym się o azyl godne warunki życia. ï ustanowienie przypadków, w odniesieniu do których dokonuje się ograniczenia lub odstąpienia od warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl.

ê 2003/9/WE motyw 13

(22) Należy zabezpieczyć wydajność krajowych systemów przyjmowania osób ubiegających się o azyl oraz współpracę między państwami członkowskimi w zakresie przyjmowania takich osób ubiegających się o azyl.

ê 2003/9/WE motyw 14

(23) Należy więc wspierać oOdpowiedniąa koordynacjęa między właściwymi organami władzami w odniesieniu do przyjmowania osób ubiegających się o azyl powinna być wspierana, a oraz promować harmonijne relacje między wspólnotami lokalnymi i ośrodkami zakwaterowania dla cudzoziemców azylantów być z tego względu popierane.

ê 2003/9/WE motyw 15 (dostosowany)

(24) Istotą minimalnych norm jest to, że Państwa członkowskie są √ powinny być Õ uprawnione są do wprowadzania lub utrzymywania bardziej korzystniejszychych przepisów dla obywateli państw trzecich oraz bezpaństwowców wnioskujących, którzy wnoszą ubiegają się o ochronę międzynarodową w państwie członkowskim.

ê 2003/9/WE motyw 16 (dostosowany)

ð nowy

(25) W tym duchu zachęca się również państwa członkowskie do stosowania przepisów niniejszej dyrektywy w związku z procedurami dotyczącymi podejmowania decyzji w sprawie wniosków o udzielenie innych formy ochrony inne niż wynikające z ð dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï Konwencji genewskiej dla obywateli państw trzecich i bezpaństwowców.

ê 2003/9/WE motyw 17

(26) StosowanieWykonanie niniejszej dyrektywy powinno być oceniane w regularnych odstępach czasu.

ê 2003/9/WE motyw 18 (dostosowany)

(27) Ponieważ cele proponowanego działania, a mianowicie ustanowienie minimalnych norm w sprawie przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a natomiast ze względu uwagi na skalę i wyniki rozmiary i skutki proponowanegoych działaniań mogą być osiągane w możliwe jest lepszey ich osiągnięcie sposób na poziomie √ unijnym Õ Wspólnotowym, √ Unia Õ Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną postanowieniami w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne konieczne do osiągnięcia tych celów.

ê 2003/9/WE motyw 19

Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo powiadomiło listem z dnia 18 sierpnia 2001 r. o swoim zamiarze wzięcia udziału w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

ê 2003/9/WE motyw 20

Zgodnie z art. 1 wymienionego Protokołu Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia.W związku z tym i bez uszczerbku dla postanowień art. 4 tego Protokołu, przepisy niniejszej dyrektywy nie mają zastosowania do Irlandii.

ò nowy

(28) Zgodnie z art. 4a ust 1. Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz bez uszczerbku dla ust. 2 tego artykułu, dopóki Zjednoczone Królestwo nie notyfikuje chęci przyjęcia tego środka, zgodnie z art. 4 Protokołu nie jest nim związane i pozostaje związane dyrektywą 2003/9/WE.

(29) Zgodnie z art. 1 wymienionego Protokołu Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy. Bez uszczerbku dla art. 4 tego Protokołu, Irlandia nie jest więc związana niniejszą dyrektywą.

ê 2003/9/WE motyw 21 (dostosowany)

(30) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i dlatego nie jest nią związana ani nie ma ona do niej zastosowaniazwiązana zobowiązaniami wynikającymi z jej stosowania, ani nie jest objęta jej zastosowaniem.,

ê 2003/9/WE motyw 5

ð nowy

(31) Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie pPraw pPodstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsza dyrektywa zmierza do ma na celu zapewnieniea pełnego poszanowania godności ludzkiej i wspieraniea stosowania art. 1 ð , 6, 7, ï i 18, ð 21, 24 i 47 ï wspomnianej Kkarty ð i musi być odpowiednio wdrażana ï .

ò nowy

(32) Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszej dyrektywy.

(33) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku II część B,

ê 2003/9/WE

PRZYJMUJEĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

CEL, DEFINICJE I ZAKRES

Artykuł 1

Cel

Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie minimalnych norm dotyczących przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

(a) „Konwencja genewska" oznacza Konwencję z dnia 28 lipca 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców, ze zmianami wprowadzonymi przez Protokół nowojorski z dnia 31 stycznia 1967 r.;

(b) „wniosek o udzielenie azylu" oznacza wniosek złożony przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który może być rozumiany jako wniosek o ochronę międzynarodową przez Państwo Członkowskie na podstawie Konwencji genewskiej. Każdy wniosek o ochronę międzynarodową jest uznawany za wniosek o udzielenie azylu, chyba że obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec wyraźnie wnioskuje o inny rodzaj ochrony, który może być stosowany osobno;

ò nowy

(a) „wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej” oznacza wniosek o udzielenie międzynarodowej ochrony zdefiniowany w art. 2 lit. h) dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej];

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

(b) (c) „wnioskodawca” √, „osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową Õ lub „osoba ubiegająca się o azyl” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który złożył wniosek o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, w odniesieniu do którego nie została jeszcze podjęta prawomocna decyzja;

(c)(d) „członkowie rodziny” oznaczają, o ile rodzina istniała już w kraju pochodzenia, następujących członków rodziny wnioskodawcy, którzy są obecni przebywają w tym samym państwie członkowskim w związku z wnioskiem o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej ï:

√(i) w przypadku, jeżeli wnioskodawca jest pełnoletni; Õ

(i) - współmałżonekka osoby ubiegającej się o azyl lub jej albo jego partnera stanu wolnego, z którym pozostaje w stałym związku, w przypadku gdy prawo lub praktyka danego państwa członkowskiego traktuje związki pozaniemałżeńskie w sposób porównywalny z traktowaniem do związków małżeńskich na mocy przepisów prawa tego państwa członkowskiego odnoszących się do cudzoziemców √ obywateli państw trzecich Õ ;

(ii) - małoletnie dzieci pochodzące ze związku √ związków Õ określonego, o których mowa w tiret pierwszym pkt (i) lub wnioskodawcy, pod warunkiem że nie pozostają w związku małżeńskim i znajdują się na utrzymaniu wnioskodawcy oraz bez względu na to, czy zostały urodzone w stanie małżeńskim czy poza nim lub przysposobione zgodnie z przepisami prawa krajowego;

ò nowy

- pozostające w związku małżeńskim małoletnie dzieci pochodzące ze związków, o których mowa w tiret pierwszym ppkt (i) lub dzieci wnioskodawcy, bez względu na to, czy zostały urodzone w związku małżeńskim czy poza takim związkiem, czy też zostały przysposobione w rozumieniu przepisów prawa krajowego, pod warunkiem, że nie towarzyszą im małżonkowie, jeżeli uznanie ich za członków rodziny najlepiej zabezpiecza ich interesy;

(ii) w przypadku, jeżeli wnioskodawca jest małoletnim niepozostającym w związku małżeńskim:

- ojca, matkę, niezależnie od tego, czy wnioskodawca został urodzony w związku małżeńskim czy poza nim, czy też przysposobiony w rozumieniu przepisów prawa krajowego, lub osobę dorosłą odpowiedzialną za wnioskodawcę zgodnie z prawem lub z praktyką krajową danego państwa członkowskiego;

- małoletnie rodzeństwo wnioskodawcy, bez względu na to, czy zostało urodzone w związku małżeńskim czy poza nim, czy też przysposobione w rozumieniu przepisów prawa krajowego, pod warunkiem, że nie pozostaje w związku małżeńskim lub pozostaje w takim związku, ale nie towarzyszy im małżonek, oraz jeżeli uznanie rodzeństwa za członków rodziny najlepiej zabezpiecza ich interesy;

(iii) jeżeli wnioskodawca jest małoletnim pozostającym w związku małżeńskim, osoby, o których mowa w ppkt (ii), pod warunkiem, że wnioskodawcy nie towarzyszy jego małżonek oraz jeżeli uznanie osób wymienionych w ppkt (ii) za członków rodziny najlepiej zabezpiecza interesy wnioskodawcy lub jego rodzeństwa.

ê 2003/9/WE

(e) „uchodźca" oznacza osobę, która spełnia wymagania art. 1 pkt A Konwencji genewskiej;

(f) „status uchodźcy" oznacza status przyznany przez Państwo Członkowskie osobie, która jest uchodźcą i jest przyjęta jako taka na terytorium tego Państwa Członkowskiego;

(g) „procedury” i „odwołania” oznaczają procedury i odwołania ustanowione przez państwa członkowskie w ich prawie krajowym;

ò nowy

(d) „małoletni” oznacza obywatela państwa trzeciego albo bezpaństwowca, który nie ukończył 18 lat;

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

(e) (h) „osobymałoletnie pozbawione bez opieki” oznaczają osoby w wieku poniżej 18 lat, ð małoletniego ï , którye przybywają na terytorium państw członkowskich pozbawione bez opieki osobyób dorosłejych, odpowiedzialnejych za niego zgodnie z prawemnie lub ð z praktyką krajową danego państwa członkowskiego ï zwyczajowo, i dopóki nie √ zostanie on Õ zostaną skutecznie objętye opieką takiejch osobyób; obejmuje to również są to również osoby małoletnie √ małoletniego Õ , którye zostajeą pozbawione pozostawiony bez opieki po przybyciu wjeździe na terytorium państw członkowskich;

(f) (i) „warunki przyjmowania” oznaczają pełen zestaw środków, które państwa członkowskie przyznają osobieom ubiegającejym się o azyl zgodnie z niniejszą dyrektywą;

(g) (j) „materialne warunki przyjmowania” oznaczają warunki przyjmowania, które obejmują zakwaterowanie, wyżywienie i odzież świadczone w naturze lub jako zasiłki świadczenia pieniężne, lub talony, ð lub połączenie tych trzech form pomocy ï oraz dzienne diety na drobne wydatki;

(h) (k) „zatrzymanie" oznacza zamknięcie umieszczenie osoby ubiegającej się o azyl przez państwo członkowskie w określonym miejscu, gdzie wnioskodawca jest pozbawiony swobody przemieszczania się;

(i) (l) "ośrodek dla cudzoziemcówzakwaterowania" oznacza każde miejsce używane jako miejsce zbiorowego zakwaterowaniae osób ubiegających się o azyl.

ò nowy

(j) „przedstawiciel” oznacza osobę lub organizację wyznaczoną przez właściwe organy w charakterze opiekuna prawnego mającego pomagać małoletniemu bez opieki i reprezentować go w procedurach, o których mowa w niniejszej Dyrektywie, w celu najlepszego zabezpieczenia interesów dziecka, jak również, w razie potrzeby, wykonywać czynności prawne w jego imieniu; Jeżeli w charakterze przedstawiciela występuje organizacja, wyznaczy ona osobę odpowiedzialną za wypełnianie obowiązków opiekuna prawnego małoletniego zgodnie z niniejszą dyrektywą;

(k) „wnioskodawca o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania” oznacza wnioskodawcę szczególnej troski, zgodnie z art. 21, który potrzebuje specjalnych gwarancji, aby korzystać z praw i wypełniać obowiązki, o których mowa w niniejszej Dyrektywie.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 3

Zakres

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do wszystkich obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, którzy składają wniosek o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej ï na granicy lub na terytorium, √ w tym na granicy Õ ð , na wodach terytorialnych lub w strefach tranzytowych ï państwa członkowskiego, tak długo jak posiadają oni zezwolenie na pozostanie na jego terytorium jako osoby ubiegające się o azyl, a także do członków ich rodzin, jeżeli są oni objęci takim wnioskiem o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu zgodnie z prawem krajowym.

ê 2003/9/WE

ð nowy

2. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się w przypadkach wniosków o azyl dyplomatyczny lub terytorialny złożonych w przedstawicielstwach państw członkowskich.

3. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się w przypadku, gdy zastosowanie mają przepisy dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między państwami członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami[12].

4. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o stosowaniu niniejszej dyrektywy w związku z procedurami podejmowania decyzji w sprawie wniosków o ochronę innego rodzaju niż wynikająca z ð dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï Konwencji genewskiej dla obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy nie są uchodźcami.

Artykuł 4

Bardziej Kkorzystniejsze przepisy

Państwa członkowskie mogą wprowadzić lub utrzymać bardziej korzystniejsze przepisy w dziedzinie dotyczącej warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl i innych bliskich krewnych wnioskodawcy przebywających w tym samym państwie członkowskim, będących na jego utrzymaniu którzy są na jego utrzymaniu, lub ze względów humanitarnych, w zakresie, w jakim przepisy te są zgodne z niniejszą dyrektywą.

ROZDZIAŁ II

PRZEPISY OGÓLNE W SPRAWIE DOTYCZĄCE WARUNKÓW PRZYJMOWANA

Artykuł 5

Informacjea

1. W rozsądnym czasie nieprzekraczającym piętnastu dni od złożenia do właściwego organu wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï, państwa członkowskie powiadamiają osoby ubiegające się o azyl, w rozsądnym czasie nieprzekraczającym piętnastu dni od złożenia wniosku o udzielenie azylu właściwemu organowi. przynajmniej o ustalonych świadczeniach korzyściach oraz o obowiązkach dotyczących warunków przyjmowania, które osoby te muszą wypełniać dotyczących warunków przyjmowania.

Państwa członkowskie zapewniają dostarczanie wnioskodawcom informacji o organizacjach lub grupach osób świadczących szczególną pomoc prawną oraz o organizacjach, które mogą świadczyć pomoc być w stanie pomóc lub udzielić informacji powiadomić ich o dostępnych warunkach przyjmowania, w tym włączając o opiecekę zdrowotneją.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

2. Państwa członkowskie zapewniają przekazywanie, że informacjie, określone o których mowa w ust. 1 są przekazywane na piśmie w formie pisemnej oraz, jeśli to możliwe, w języku ð zrozumiałym dla wnioskodawców, lub ï , co do o któregoym można w uzasadniony √ Õ zasadniesposób przypuszczać, że jest dla nich prawdopodobnie zrozumiałym dla wnioskodawców. W stosownych przypadkach u, gdy sytuacja tego wymaga, takie informacje mogą być również przekazane również ustnie.

Artykuł 6

Dokumenty

1. Państwa członkowskie zapewniają doręczenie wnioskodawcy, że w terminie trzech dni od dnia złożenia wniosku ð o udzielenie ochrony międzynarodowej, ï właściwemu organowi wnioskodawcya otrzymał dokumentu wydanegoy na jego lub jej nazwisko, potwierdzający jego lub jej status jako osoby ubiegającej się o azyl lub poświadczający, że uzyskał(-a) on (ona) zezwolenie na pobyt na terytorium państwa członkowskiego, podczas gdy jego lub jej wniosek czeka na rozpatrzenie ma być lub jest rozpatrywany.

Jeżeli posiadaczowi takiego dokumentu nie może przysługuje swobodniea przemieszczaćnia się po całości lub części terytorium państwa członkowskiego, dokument powinien stwierdzać także ten fakt.

2. Państwa członkowskie mogą wyłączyć stosowanie tego niniejszego artykułu, jeżeli osoba ubiegająca się o azyl jest została zatrzymana oraz na czas w trakcie rozpatrywania wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu złożonego na granicy lub w kontekście procedury podejmowania decyzji w sprawie prawa wnioskodawcy do zgodnego z prawem wjazdu na terytorium państwa członkowskiego. W szczególnych przypadkach, państwa członkowskie mogą na czas w trakcie rozpatrywania wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, Państwa Członkowskie mogą dostarczyć wydać wnioskodawcom inne dowody równoważne dokumentowi, o którym mowa określonemu w ust. 1.

3. Dokument, o którym mowa określony w ust. 1 nie musi poświadczać tożsamości osoby ubiegającej się o azyl.

4. Państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do wydawania osobom ubiegającym się o azyl dokumentów, o których mowa określonych w ust. 1, które muszą być ważne tak długo, jak długo osoby te posiadają zezwolenie na pobyt na terytorium danego państwa członkowskiego lub na jego granicy.

5. Państwa członkowskie mogą wydać osobom ubiegającym się o azyl dokument podróży, jeśli powstaną wynikną poważne powody humanitarne wymagające ich obecności tych osób w innym państwie.

ò nowy

6. Państwa członkowskie nie wymagają od osób ubiegających się o azyl żadnych dokumentów ani nie nakładają na te osoby innych wymogów administracyjnych przed przyznaniem praw, które im przysługują na mocy niniejszej dyrektywy wyłącznie dlatego, że są to osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową.

ê 2003/9/WE

ð nowy

Artykuł 7

Pobyt i swoboda przemieszczania się

1. Osoby ubiegające się o azyl mogą swobodnie przemieszczać się w granicach terytorium przyjmującego państwa członkowskiego lub na obszarze wyznaczonym dla nich im przez to państwo członkowskie. Wyznaczony obszar nie ma wpływu na niezbywalną nienaruszalną sferę życia prywatnego i zapewnia wystarczającąy swobodę zakres gwarantującąowania dostępu do wszystkich świadczeń w ramach na mocy niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie mogą podejmowaąć decyzjeę dotycząceą miejsca pobytu osoby ubiegającej się o azyl, jeśli przemawia za tym interes publiczny, porządek publiczny lub, w razie konieczności, miarę potrzeb, dla ze względu na sprawnego rozpatrzenieywania i skutecznego monitorowaniea wniosku.

3. Jeżeli okazuje się to niezbędne, na przykład ze względów prawnych lub porządku publicznego, Państwa Członkowskie mogą ograniczyć pobyt wnioskodawcy do określonego miejsca, zgodnie z przepisami prawa krajowego.

3.4. Państwa członkowskie mogą uzależnić postanowić, że, aby skorzystanieć z materialnych warunków przyjmowania, od rzeczywistego pobytu wnioskodawcy w konkretnym miejscu, które zostanie określone powinni przebywać w konkretnym miejscu, określonym przez państwa członkowskie.. Taka decyzja, która może mieć charakter ogólny, jest podejmowana jest indywidualnie, i na podstawie przepisów ustawodawstwa krajowychego.

4.5. Państwa członkowskie określają przypadki, w których przewidują możliwość przyznania wnioskodawcom może zostać wydane zezwolenie tymczasowego zezwolenia na opuszczenie miejsca pobytu, o którym mowa w ust. 2 i 43 i/lub wyznaczonego obszaru, o którym mowa w ust. 1. Decyzje są podejmowane indywidualnie, obiektywnie i bezstronnie, a decyzja odmowna jest uzasadniana.

Od Wwnioskodawcay nie musi posiadać jest wymagane zezwoleniae na stawienie się przed organami lub sądami, jeżeli jego obecność jest tam niezbędna.

5.6. Państwa członkowskie wymagają od zobowiązują wnioskodawców do niezwłocznego powiadomienia właściwych organów o ich aktualnym adresie oraz o każdej zmianie adresu.

ò nowy

Artykuł 8

Zatrzymanie

1. Państwa członkowskie nie zatrzymują żadnej osoby wyłącznie ze względu na fakt, że ubiega się ona o przyznanie ochrony międzynarodowej zgodnie z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywy w sprawie procedur azylowych].

2. Jeżeli okaże się to konieczne, państwa członkowskie mogą, po indywidualnym zbadaniu każdej sprawy, zatrzymać wnioskodawcę, jeżeli nie można skutecznie zastosować łagodniejszych środków przymusu.

3. Bez uszczerbku dla art. 11 oraz dla zatrzymania w ramach postępowania karnego, wnioskodawcę można zatrzymać wyłącznie:

(a) w celu ustalenia lub weryfikacji tożsamości lub obywatelstwa wnioskodawcy;

(b) w celu ustalenia, w drodze przesłuchania, informacji, na których opiera się wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, a których uzyskanie bez zatrzymania byłoby niemożliwe;

(c) w kontekście procedury w celu podjęcia decyzji w sprawie prawa wnioskodawcy do wjazdu na terytorium państwa;

(d) jeżeli wymaga tego bezpieczeństwo narodowe lub porządek publiczny.

Warunki te ustanowione są w przepisach krajowych.

4. Państwa członkowskie zapewnią określenie w prawie krajowym przepisów dotyczących alternatyw dla zatrzymania, takich jak regularne zgłaszanie się do wskazanych organów, złożenie poręczenia majątkowego lub nakaz przebywania w określonym miejscu pobytu.

Artykuł 9

Gwarancje dla zatrzymanych osób ubiegających się o azyl

1. Zatrzymanie stosuje się na możliwie najkrótszy okres i jedynie na czas obowiązywania warunków określonych w art. 8 ust. 3.

Procedury administracyjne istotne z punktu widzenia warunków , o których mowa w art. 8 ust. 3 są przeprowadzane z należytą starannością. Opóźnienia w procedurze administracyjnej, których nie można przypisać osobie ubiegającej się o azyl, nie stanowią uzasadnienia dla przedłużenia zatrzymania.

2. Decyzja o zatrzymaniu wydawana jest przez organy sądowe lub administracyjne. W przypadku zarządzenia zatrzymania przez organy administracyjne jest ono zatwierdzane przez organy sądowe w ciągu 72 godzin od zatrzymania. Jeżeli organ sądowy stwierdzi, że zatrzymanie jest niezgodne z prawem, lub nie podejmie decyzji o zatrzymaniu w ciągu 72 godzin od zatrzymania, osoba ubiegająca się o azyl zostaje natychmiast zwolniona.

3. Nakaz zatrzymania jest wydawany na piśmie. W nakazie zatrzymania należy zawrzeć przesłanki prawne i faktyczne dla jego wystawienia oraz ustanowione w prawie krajowym procedury zaskarżenia, w języku zrozumiałym dla osoby ubiegającej się o azyl, lub co do którego można zasadnie przypuszczać, że jest dla nich zrozumiały. Nakaz zatrzymania niezwłocznie doręcza się zatrzymanej osobie ubiegającej się o azyl.

4. Zatrzymanie podlega kontroli przez organ sądowy w rozsądnych odstępach czasu, z urzędu lub na wniosek danej osoby ubiegającej się o azyl, w szczególności w przypadku dłuższego okresu zatrzymania bądź zaistnienia nowych okoliczności lub jeśli dostępne będą nowe informacje, które mogą wpływać na legalność zatrzymania.

5. W przypadku odwołania od nakazu zatrzymania lub jego kontroli, państwa członkowskie zapewniają osobie ubiegającej się o azyl dostęp do bezpłatnej pomocy prawnej lub bezpłatnej reprezentacji, jeżeli osoba ubiegająca się o azyl nie jest w stanie pokryć związanych z tym kosztów oraz w zakresie, w jakim jest to konieczne do zapewnienia tej osobie skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Pomoc prawna i reprezentacja obejmują co najmniej przygotowanie wymaganych dokumentów procesowych oraz reprezentację przed organami sądowymi.

Pomoc prawna i reprezentacja mogą zostać ograniczone do doradców lub zastępców prawnych wyraźnie wyznaczonych zgodnie z prawem krajowym do pomocy osobom ubiegającym się o azyl i ich reprezentowania.

Procedury dotyczące dostępu do pomocy prawnej i reprezentacji w takich przypadkach są ustanawiane w prawie krajowym.

Artykuł 10

Warunki zatrzymania

1. Na czas zatrzymania osoby są umieszczane wyłącznie w specjalnych ośrodkach zatrzymań.

W czasie trwania zatrzymania osoby ubiegające się o azyl umieszcza się oddzielnie od innych obywateli krajów trzecich, którzy nie złożyli wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, chyba że konieczne jest zapewnienie jedności rodziny i wnioskodawca wyraził na to zgodę.

2. Zatrzymane osoby ubiegające się o azyl mają dostęp do stref znajdujących się na świeżym powietrzu.

3. Państwa członkowskie zapewnią przedstawicielom Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców możliwość kontaktowania się z wnioskodawcami oraz dostęp do ośrodka zatrzymań. Dotyczy to również organizacji działającej na terytorium danego państwa członkowskiego w imieniu Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców na podstawie umowy z tym państwem członkowskim.

4. Państwa członkowskie zapewnią członkom rodziny, doradcom lub zastępcom prawnym oraz osobom reprezentującym odnośne organizacje pozarządowe uznane przez dane państwo członkowskie, możliwość kontaktu z wnioskodawcami oraz dostęp do ośrodka zatrzymań. Ograniczenia dostępu mogą być wprowadzane wyłącznie w przypadkach, w których, na mocy prawa krajowego, są one obiektywnie konieczne ze względu na bezpieczeństwo, porządek publiczny lub zarządzanie administracyjne ośrodkiem zatrzymań, pod warunkiem że dostęp nie zostanie w ten sposób bardzo ograniczony lub uniemożliwiony.

5. Państwa członkowskie zapewniają zatrzymanym osobom ubiegającym się o azyl systematyczne doręczanie informacji objaśniających reguły obowiązujących w ośrodku oraz opisujące prawa i obowiązki tych osób w języku dla nich zrozumiałym, lub co do którego można w uzasadniony sposób przypuszczać, że jest dla nich zrozumiały.

6. W uzasadnionych przypadkach oraz na rozsądny, możliwie najkrótszy okres, państwa członkowskie mogą odstąpić:

(a) od ust. 1 akapit pierwszy w przypadku, jeżeli zakwaterowanie w specjalnym ośrodku zatrzymań jest tymczasowo niedostępne, na skutek czego państwa członkowskie są zmuszone uciec się do umieszczenia danej osoby w zakładzie karnym, pod warunkiem, że zatrzymane osoby ubiegające się o azyl będą przebywać oddzielnie od zwykłych więźniów; w zakładzie karnym nie mogą być jednak umieszczani małoletni bez opieki;

(b) od ust. 5 w przypadku zatrzymania osoby ubiegającej się o azyl na przejściu granicznym lub w strefie tranzytowej, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 43 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy w sprawie procedur azylowych].

Artykuł 11

Zatrzymanie osób wymagających szczególnej troski i osób o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania

1. W żadnym wypadku nie zatrzymuje się osób wymagających szczególnej troski, chyba że zostanie ustalone, że ich stan zdrowia, w tym stan zdrowia psychicznego, i samopoczucie nie pogorszą się znacząco na skutek zatrzymania.

W przypadku zatrzymania osób wymagających szczególnej troski państwa członkowskie zapewniają regularne monitorowanie oraz odpowiednią pomoc z uwzględnieniem szczególnej sytuacji takich osób, w tym stanu ich zdrowia.

2. Nie zatrzymuje się małoletnich, chyba w indywidualnym przypadku ustalono, że najlepiej zabezpiecza to interesy małoletniego, zgodnie z art. 23 ust 2.

Zatrzymanie małoletnich jest środkiem ostatecznym, gdy zostanie ustalone, że nie można skutecznie zastosować łagodniejszych środków przymusu. Zatrzymanie zarządza się na najkrótszy możliwy okres, a także podejmuje się starania zmierzające do zwolnienia zatrzymanych małoletnich i umieszczenia ich w miejscach zakwaterowania odpowiednich dla małoletnich.

Zatrzymanie małoletnich można stosować jedynie w wyjątkowych przypadkach.

Zatrzymani małoletni mają możliwość uczestniczenia w zajęciach wypoczynkowych, w tym w grach i zajęciach rekreacyjnych odpowiednich dla ich wieku.

Małoletni mają dostęp do stref znajdujących się na świeżym powietrzu.

W przypadku zatrzymania małoletnich bez opieki państwa członkowskie zapewniają zakwaterowanie ich oddzielnie od dorosłych.

3. Zatrzymanym rodzinom zapewnia się oddzielne pomieszczenia gwarantujące odpowiedni poziom prywatności.

4. Państwa członkowskie zapewniają umieszczanie zatrzymanych kobiet ubiegających się o azyl w oddzielnych pomieszczeniach niż mężczyźni ubiegający się o azyl, chyba że są oni członkami rodziny i wszystkie zainteresowane osoby wyrażą na to zgodę.

Odstępstwa mogą dotyczyć wykorzystania pomieszczeń wspólnych przeznaczonych do zajęć rekreacyjnych i socjalnych, w tym wydawania posiłku.

5. W uzasadnionych przypadkach i na rozsądny, możliwie najkrótszy okres, państwa członkowskie mogą odstąpić od ust. 2 akapit czwarty, ust. 3 i ust. 4 akapit pierwszy w przypadku zatrzymania osoby ubiegającej się o azyl na przejściu granicznym lub w strefie tranzytowej, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 43 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy w sprawie procedur azylowych].

ê 2003/9/WE

ð nowy

Artykuł 12 8

Rodziny

Zapewniając zakwaterowanie wnioskodawcom pPaństwa członkowskie podejmują właściwe środki w celu utrzymania, w możliwie jak najszerszym zakresie, jednolitości rodziny w postaci, w jakiej przebywa na ich terytorium, jeśli dane Państwo Członkowskie zapewnia zakwaterowanie wnioskodawcom. Środki takie wykonywane są za zgodą osoby ubiegającej się o azyl.

Artykuł 13 9

Profilaktyczne badania medyczne

Państwa członkowskie mogą wymagać od wnioskodawców poddania się profilaktycznemu badaniu medycznemu uzasadnionemu względami zdrowia publicznego.

Artykuł 14 10

Nauka szkolna i kształcenie małoletnich

1. Państwa członkowskie przyznają małoletnim dzieciom osób ubiegających się o azyl oraz małoletnim osobom ubiegającym się o azyl dostęp do systemu kształcenia edukacyjnego na podobnych warunkach, jak w odniesieniu do obywatelomi przyjmującego państwa członkowskiego, tak długo, jak nie jest zastosowany do czasu faktycznego wykonania wobec nich lub ich rodziców środeka w postaci wydalenia. Takie kształcenie może być świadczone prowadzone w ośrodku dla cudzoziemców zakwaterowania.

Dane państwo członkowskie może zastrzec, że taki dostęp musi być ograniczony do państwowego systemu kształcenia edukacyjnego.

Małoletnimi są osoby młodsze niż w wieku pełnoletności określonym przepisami prawa w Państwie Członkowskim, w którym został złożony wniosek o udzielenie azylu lub w którym jest on rozpatrywany. Państwa członkowskie nie mogą odmaówiająć prawa do kształcenia średniego z tej tylko przyczyny, że małoletni osiągnął wiek pełnoletniośćci.

2. Dostępu do systemu kształcenia edukacyjnego nie może być odraoczaony się na okres dłuższy niż trzy miesiące od daty złożenia przez małoletniego lub jego rodziców wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu przez małoletniego lub jego rodziców. Okres ten może być przedłużony do jednego roku, w przypadku gdy zapewnione jest specjalne kształcenie w celu ułatwienia dostępu do systemu edukacyjnego.

ò nowy

W razie potrzeby należy udostępnić małoletnim zajęcia przygotowawcze, w tym kursy językowe, mające na celu ułatwienie im dostępu do krajowego systemu kształcenia oraz ich integracji w tym systemie.

ê 2003/9/WE

ð nowy

3. W przypadku gdy dostęp do systemu kształcenia edukacyjnego, o którym mowa określony w ust. 1, nie jest możliwy ze względu na szczególną sytuację małoletniego, państwo członkowskie może zaproponować ð proponuje ï inne formy kształcenia ð zgodne z prawem i praktyką krajową ï .

Artykuł 15 11

Zatrudnienie

1. Państwa członkowskie określają okres, biegnący od daty złożenia wniosku o udzielenie azylu, podczas którego wnioskodawca nie ma dostępu do rynku pracy.

ò nowy

1. Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom dostęp do rynku pracy nie później niż 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

Państwa członkowskie mogą wydłużyć ten okres o okres nieprzekraczający kolejnych sześciu miesięcy w przypadkach, o których mowa w art. 31 ust. 3 lit. b) i c) dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy w sprawie procedur azylowych].

ê 2003/9/WE

ð nowy

2. Jeżeli w terminie roku od dnia złożenia wniosku o udzielenie azylu nie została podjęta decyzja w pierwszej instancji, a opóźnienie to nie wynika z przyczyn leżących po stronie wnioskodawcy, Państwa członkowskie podejmują decyzję dotyczącą warunków przyznawania wnioskodawcy dostępu do rynku pracy ð zgodnie ze swoim prawem krajowym , zapewniając osobom ubiegającym się o azyl dostęp do rynku pracy. ï

3. Dostęp do rynku pracy nie może zostać cofnięty podczas trwania procedury odwoławczej w przypadku, gdy odwołanie się od decyzji odmownej w zwykłym trybie ma skutek zawieszający, aż do momentu ogłoszdoręczenia decyzji odmownej podjętej w procedurze odwoławczej.

4. Ze względu na określoną politykę na rynku pracy państwa członkowskie mogą w tym względzie dawać pierwszeństwo obywatelom Unii Europejskiej oraz obywatelom państw będących stronami Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, a także legalnie przebywającym obywatelom państw trzecich.

Artykuł 16 12

KształcenieSzkolenie zawodowe

Państwa członkowskie mogą zezwolić osobom ubiegającym się o azyl na dostęp do kształceniaszkolenia zawodowego niezależnie od tegobez względu na to, czy mają one dostęp do rynku pracy.

Dostęp do kształceniaszkolenia zawodowego związanego z umową o pracę zależy od zakresu, w jakim wnioskodawca ma dostęp do rynku pracy, zgodnie z art. 1511.

Artykuł 17 13

Ogólne zasady w sprawie dotyczące materialnych warunków przyjmowania i opieki zdrowotnej

1. Państwa członkowskie zapewniają, że udostępnienie wnioskodawcom udostępnione są materialnyche warunkówi przyjmowania w momencie złożenia przez nich wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

2. Państwa członkowskie √ zapewniają Õ przyjmą przepisy w sprawie materialneych warunkiów przyjmowania w celu zapewnienia √ zapewniające Õ √ osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową Õ odpowiedni poziomu życia, √ gwarantujący im utrzymanie i ochronę zdrowia fizycznego i psychicznego Õ. odpowiedniego dla stanu zdrowia wnioskodawców oraz utrzymania.

ê 2003/9/WE

ð nowy

Państwa członkowskie czynią wszystko, aby zapewniająony byt odpowiedni poziom życia odpowiedni do szczególnej sytuacji osobomób ð szczególnej troski ï mający mch specjalne potrzeby, zgodnie z art. ð 21 ï 17, jak również w związku z sytuacją osób zatrzymanych.

3. Państwa członkowskie mogą uzależnić przyznanie wszystkich lub niektórych materialnych warunków przyjmowania i opieki zdrowotnej od faktu, że wnioskodawcy nie posiadają środków wystarczających do życia na poziomie odpowiednim do ich stanu zdrowia oraz zapewnienia im utrzymania.

4. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby wnioskodawcy pokrywali w całości lub w części koszty materialnych warunków przyjmowania i opieki zdrowotnej przewidzianych w niniejszej dyrektywie, zgodnie z przepisami ust. 3, jeżeli wnioskodawcy posiadają wystarczające środki, na przykład jeżeli pracowali przez wystarczający okres.

Jeżeli okażezuje się, że wnioskodawca posiadał środki wystarczające do pokrycia kosztów materialnych warunków przyjmowania i opieki zdrowotnej w czasie, gdy te podstawowe potrzeby były zaspokajane, państwa członkowskie mogą wnioskować o zażądać od osoby ubiegającej się o azyl zwrotu poniesionych kosztów od osoby ubiegającej się o azyl.

5. Materialne warunki przyjmowania mogą być dostarczane w naturze, jako zasiłki pieniężne, talony lub jako kombinacja tych form.

W przypadku gdy Państwa Członkowskie dostarczają materialne warunki przyjmowania w postaci zasiłków pieniężnych lub talonów, ich wysokość ustala się zgodnie z zasadami ustanowionymi w niniejszym artykule.

ò nowy

5. Jeżeli państwa członkowskie zapewniają materialne warunki przyjmowania w formie świadczeń finansowych i talonów, ich wartość jest ustalana na podstawie punktów referencyjnych określonych prawem lub praktyką danego państwa członkowskiego w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu życia obywateli, takich jak minimalny poziom pomocy społecznej. W uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie mogą w tym kontekście traktować osoby ubiegające się o azyl mniej korzystnie niż obywateli.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 18 14

Formy dotyczące materialnych warunków przyjmowania

1. W przypadku gdy zakwaterowanie jest świadczone w naturze, powinno ono przyjąć jedną z następujących form lub ich kombinację:

(a) lokali wykorzystywanych do celów zakwaterowania wnioskodawców w trakcie na czas rozpatrywania wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu złożonego na granicy ð lub w strefach tranzytowych ï ;

(b) ośrodków dla cudzoziemców zakwaterowania, które gwarantują odpowiedni poziom życia;

(c) domów prywatnych, mieszkań, hoteli lub innych lokali zaadaptowanych na potrzeby zakwaterowania wnioskodawców.

2. ð Bez uszczerbku dla żadnych szczególnych warunków zatrzymania, o których mowa w art. 10 i 11, ï √ w odniesieniu do zakwaterowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), Õ państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcom, którym zapewniono zakwaterowanie określone w ust. 1 lit. a), b) i c):

(a) √ wnioskodawcom gwarancję Õ ochronyę ich życia rodzinnego;

(b) √ wnioskodawcom Õ możliwość kontaktowania się z krewnymi, doradcami √ lub zastępcami Õ prawnymi oraz z √ osobami reprezentującymi Õ przedstawicielami Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) i ð inne istotne organizacje i organy krajowe, międzynarodowe i ï pozarządoweych (NGO) uznawanych przez Państwa Członkowskie.

ê 2003/9/WE article 14(7) (dostosowany)

ð nowy

(c) ð członkom rodzin, ï doradcom lub zastępcomDoradcom prawnym osób ubiegających się o azyl √ , osobom reprezentującym Õ oraz przedstawicielom Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców √ (UNHCR) Õ √ oraz Õ lub ð istotne ï organizacjie pozarządoweych przez niego wyznaczonym i uznawaneym przez dane państwo członkowskie przyznaje się dostęp do ośrodków zakwaterowania i innych miejsc zakwaterowania w celu udzielania pomocy wspomnianym osobom ubiegającym się o azyl. Ograniczenia dotyczące takiego dostępu mogą być nałożone wyłącznie ze względuów odnoszących się do na bezpieczeństwoa tych √ pomieszczeń Õ ośrodków i miejsc zamieszkania oraz osób ubiegających się o azyl.

ò nowy

3. W odniesieniu do wnioskodawców umieszczonych w lokalach i ośrodkach dla cudzoziemców, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), państwa członkowskie biorą pod uwagę szczególne względy płci i wieku oraz sytuację osób szczególnej troski.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

4. Państwa członkowskie √ przyjmują środki zapobiegające Õ przywiązują szczególną wagę do zapobiegania napadom ð oraz przemocy ze względu na płeć, w tym napadom na tle seksualnym ï w lokalach i ośrodkach dla cudzoziemców zakwaterowania określonych, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b).

3. Państwa Członkowskie zapewniają, w odpowiednich przypadkach, małoletnim dzieciom wnioskodawców lub małoletnim wnioskodawcom zakwaterowanie z ich rodzicami lub z dorosłymi członkami rodziny odpowiedzialnymi za nie na mocy prawa lub zwyczaju.

5. 4. Państwa członkowskie zapewniają ograniczenie przenoszenia, że wnioskodawcówy są przenoszeni z jednego miejsca zakwaterowania do innego do przypadkówjedynie wtedy, gdy jest to niezbędne. Państwa członkowskie przewidują dla zapewniają wnioskodawcomów możliwość powiadamiania swoich ich ð doradców lub ï zastępcówdoradców prawnych o przeniesieniu oraz o swoim nowym adresie.

6. 5. Osoby pracujące w ośrodkach dla cudzoziemców zakwaterowania są odpowiednio przeszkolone i związane zasadą poufności, w rozumieniu prawa krajowego, w odniesieniu do wszelkichkażdej informacji otrzymanej uzyskanych w trakcie wykonywania przez nich pracy.

7. 6. Państwa członkowskie mogą włączyć wnioskodawców w zarządzanie zasobami materialnymi oraz niematerialnymi aspektami życia w ośrodku poprzez organ doradczy lub w radę reprezentującą mieszkańców.

7. Doradcom prawnym osób ubiegających się o azyl oraz przedstawicielom Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców lub organizacjom pozarządowym przez niego wyznaczonym i uznawanym przez dane państwo członkowskie przyznaje się dostęp do ośrodków dla cudzoziemców i innych miejsc zakwaterowania w celu udzielania pomocy wspomnianym osobom ubiegającym się o azyl. Ograniczenia dotyczące takiego dostępu mogą być nałożone wyłącznie ze względu na bezpieczeństwo ośrodków i miejsc zamieszkania oraz osób ubiegających się o azyl.

8. ð W należycie uzasadnionych przypadkach ï pPaństwa członkowskie mogą wyjątkowo, na rozsądny i możliwie najkrótszy okres, ustalić inne formy materialneych zasady przyjmowania inne niż te przewidziane w niniejszym artykule, na rozsądny i możliwie najkrótszy okres, jeżeli:

(a) - ð zgodnie z art. 22 ï wymagana jest wstępna ocena szczególnych potrzeb wnioskodawcy,;

- materialne warunki przyjmowania przewidziane w niniejszym artykule nie są dostępne na pewnym obszarze geograficznym,

(b) - zwykle dostępne zasoby mieszkaniowe dostępne w normalnym trybie są tymczasowo wyczerpane,

- osoba ubiegająca się o azyl jest zatrzymana lub jej pobyt ograniczono do punktu granicznego.

Te inne warunki powinny w każdym przypadku zaspokajająć podstawowe potrzeby.

Artykuł 19 15

Opieka zdrowotna

1. Państwa członkowskie zapewniają, że wnioskodawcomy otrzymują niezbędną opiekę zdrowotną, która obejmuje przynajmniej opiekę medyczną w nagłych przypadkach służb ratunkowych i podstawowe leczenie chorób podstawowe ð lub pourazowych zaburzeń stresowych ï .

2. Państwa członkowskie zapewniają pomoc medyczną i inną wnioskodawcom mającym o szczególnyche potrzebachy ð w zakresie przyjmowania ï pomoc medyczną i inną, ð w tym, w stosownych przypadkach, odpowiednią opiekę medyczną w zakresie zdrowia psychicznego ï.

ROZDZIAŁ III

OGRANICZENIE LUB WYCOFANIE COFNIĘCIE √ MATERIALNYCH Õ WARUNKÓW PRZYJMOWANIA

Artykuł 20 16

Ograniczenie lub wycofanie cofnięcie √ materialnych Õ warunków przyjmowania

1. Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub cofnąć wycofać √ materialne Õ warunki przyjmowania w następujących przypadkach:

(a) w przypadku gdy osoba ubiegająca się o azyl:

(a) - opuszcza miejsce zamieszkania ustalone przez właściwy organ bez powiadomienia organu go lub bez zezwolenia, jeśli jest ono wymagane;

(b) - nie spełnia obowiązków meldowania zgłaszania się lub dostarczania informacji, lub stawiania się na rozmowy osobiste dotyczące procedury udzielania azylu, w rozsądnym okresie ustanowionym w prawie krajowym, lub

(c) - złożyła już ð kolejny wniosek określony w art. 2 lit. q) dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy w sprawie procedur azylowych] ï wniosek w tym samym państwie członkowskim. √, lub Õ

√ (d) ukryła środki finansowe i z tego względu bezzasadnie skorzystała z materialnych warunków przyjmowania. Õ

√ W odniesieniu do przypadków określonych w lit. (a) i (b), Õ Jjeżeli wnioskodawca zostanie odnaleziony lub dobrowolnie zgłosi się do właściwego organu, podejmuje wydaje się należycie uzasadnioną decyzję w sprawie ponownego przyznania części lub całości √ tych materialnych Õ warunków przyjmowania √ , które zostały ograniczone Õ , biorąc pod uwagę powody opuszczenia miejsca zamieszkania.;

(b) w przypadku gdy wnioskodawca ukrył środki finansowe i z tego względu bezzasadnie skorzystał z materialnych warunków przyjmowania.

Jeżeli okażezuje się, że wnioskodawca posiadał środki wystarczające do pokrycia kosztów materialnych warunków przyjmowania i opieki zdrowotnej w czasie, gdy te podstawowe potrzeby były zaspokajane, państwa członkowskie mogą wnioskować o zażądać od osoby ubiegającej się o azyl zwrotu poniesionych kosztów od osoby ubiegającej się o azyl.

2. Państwa Członkowskie mogą odmówić przyznania warunków przyjmowania w przypadku, gdy osoba ubiegająca się o azyl nie wykazała, że wniosek o udzielenie azylu został złożony w rozsądnie najkrótszym czasie po przybyciu do tego Państwa Członkowskiego.

2. 3. Państwa członkowskie mogą określić sankcje mające zastosowanie do w przypadku poważnego złamania reguł obowiązujących w ośrodkach dla cudzoziemców zakwaterowania, jak również za każde inne oraz szczególnie gwałtowne agresywnego zachowaniae.

3. 4. Decyzje dotyczące ograniczenia, wycofania cofnięcia lub odmowy √ materialnych Õ warunków przyjmowania lub sankcji, o których mowa określonych w ust. 1, 2 i 3 podejmowane są indywidualnie, obiektywnie i bezstronnie, a każda decyzja jest uzasadniona. Decyzje opierają się na konkretnej sytuacji danej osoby, której decyzja dotyczy, szczególnie w odniesieniu do osób objętych przepisami art. ð 21 ï 17, uwzględniając zasadę proporcjonalności. Państwa członkowskie w każdym wypadku zapewniają dostęp do opieki służb ratunkowych zdrowotnej ð zgodnie z art. 19 ï .

4. 5. Państwa członkowskie zapewniają dopilnowują, aby że materialne warunki przyjmowania nie są zostały wycofane cofnięte ani ograniczone przed wydaniem decyzji odmownej √ zgodnie z ust. 3 Õ .

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY DOTYCZĄCE ð OSÓB SZCZEGÓLNEJ TROSKI ï OSÓB ZE SZCZEGÓLNYMI POTRZEBAMI

Artykuł 21 17

Zasada ogólna

1. Państwa cCzłonkowskie biorą pod uwagę uwzględniają szczególną sytuację osób szczególnej troski wrażliwych, takich jak małoletni, małoletni pozbawieni bez opieki, osoby niepełnosprawne, osoby starsze, kobiety ciężarne, rodzice samotnie wychowujący małoletnie dzieci ð , ofiary handlu ludźmi, osoby z poważnymi chorobami fizycznymi i umysłowymi lub pourazowymi zaburzeniami stresowymi ï oraz osoby, które zostały poddane torturom, ofiary zgwałcenia gwałtu lub innych poważnych form przemocy psychicznej, fizycznej, psychicznej lub seksualnej, w przepisach krajowych wprowadzających w życie ð niniejszą dyrektywę ï przepisy rozdziału II odnoszące się do materialnych warunków przyjmowania i opieki zdrowotnej.

2. Ustęp 1 stosuje się tylko do osób, których szczególne potrzeby zostały stwierdzone po przeprowadzeniu indywidualnej oceny ich sytuacji.

ò nowy

Artykuł 22

Identyfikacja szczególnych potrzeb w zakresie przyjmowania osób szczególnej troski

1. Państwa członkowskie ustanawiają mechanizmy służące ustaleniu, czy wnioskodawca jest osobą szczególnej troski, a jeśli tak, czy ma szczególne potrzeby w zakresie przyjmowania, określając również charakter takich potrzeb. Mechanizmy te uruchamiane są w rozsądnym terminie po złożeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. Państwa członkowskie zapewnią zaspokojenie tych szczególnych potrzeb zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy także jeżeli zostaną one ujawnione na późniejszym etapie procedury azylowej.

W trakcie całej procedury azylowej państwa członkowskie zapewniają odpowiednią pomoc osobom o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania oraz odpowiednie monitorowanie sytuacji tych osób.

2. Mechanizmy identyfikacji, o których mowa w ust. 1 pozostają bez uszczerbku dla oceny potrzeby uzyskania ochrony międzynarodowej zgodnie z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą kwalifikacyjną].

ê 2003/9/WE

ð nowy

Artykuł 23 18

Małoletni

1. DobroJak najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka jest jednym z priorytetówpierwszą okolicznością rozważaną branych pod uwagę przez państwa członkowskie podczas wprowadzaniając w życie przepisówy niniejszej dyrektywy dotyczącyche małoletnich. ð Państwa członkowskie zapewniają poziom życia odpowiedni dla fizycznego, psychicznego, duchowego, moralnego i społecznego rozwoju małoletniego. ï

ò nowy

2. Przy ocenie, co najlepiej służy zabezpieczeniu interesów dziecka państwa członkowskie należycie uwzględniają w szczególności następujące czynniki:

(a) możliwość połączenia rodziny;

(b) samopoczucie małoletniego i jego rozwój społeczny, szczególnie biorąc pod uwagę etniczne, religijne, kulturowe i językowe pochodzenie małoletniego;

(c) względy bezpieczeństwa i ochrony, w szczególności jeżeli istnieje ryzyko, że małoletni jest ofiarą handlu ludźmi;

(d) zdanie małoletniego odpowiednio do jego wieku i dojrzałości.

3. Państwa członkowskie zapewniają małoletnim możliwość uczestniczenia w zajęciach wypoczynkowych, w tym grach i zajęciach rekreacyjnych odpowiednich dla ich wieku, w lokalach i ośrodkach dla cudzoziemców, o których mowa w art. 18 ust. 1 lit. a) i b), a także w zajęciach na świeżym powietrzu.

ê 2003/9/WE

4. 2. Państwa członkowskie zapewniają dostęp do opieki usług rehabilitacyjnejych dla małoletnimch, którzy są będących ofiarami jakiejkolwiek formy nadużyciać, zaniedbywania, wykorzystywania, torturowania lub okrutnego, nieludzkiego i upokarzponiżającego traktowania, lub dla małoletnimch, którzy ucierpieli w wyniku konfliktów zbrojnych, oraz zapewniają im w razie potrzeby także właściwą opiekę nadw zakresie zdrowiaem psychicznegoym oraz fachową poradę w razie potrzeby.

ê 2003/9/WE article 14(3)

ð nowy

5. Państwa członkowskie zapewniają, w odpowiednich przypadkach, małoletnim dzieciom wnioskodawców lub małoletnim wnioskodawcom zakwaterowanie z ich rodzicami lub z dorosłymi członkami rodziny odpowiedzialnymi za nie na mocy zgodnie z prawema lub zwyczaju ð praktyką krajową danego państwa członkowskiego, pod warunkiem, że służy to jak najlepszemu zabezpieczeniu interesów małoletnich ï .

ê 2003/9/WE

ð nowy

Artykuł 24 19

Osoby mMałoletnie pozbawione bez opieki

1. Państwa członkowskie jak najszybciej przyjmują jak najszybciej środki mające na celu zapewnienie niezbędnego przedstawicielstwa osób małoletnich pozbawionych opieki przez instytucję kurateli lub, w stosownych przypadkach, przez organizację, która odpowiedzialna jest za opiekę i dobrą sytuację małoletnich, lub innego rodzaju właściwego przedstawicielstwa ð reprezentacji małoletniego bez opieki i pomocy małoletniemu przez przedstawiciela, aby mógł on korzystać z praw i wypełnić obowiązki wynikające z niniejszej dyrektywy. Przedstawiciel posada niezbędną wiedzę fachową w dziedzinie opieki nad dziećmi i wypełnia swoje obowiązki zgodnie z zasadą najlepszego zabezpieczeniu interesów dziecka, o której mowa w art. 23 ust. 2. ï

Właściwe organy dokonuają regularnych ocen.

2. Osoby mMałoletnie pozbawione bez opieki składającye wniosek o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej ï, od momentu wjazdu na terytorium do momentu, w którym są zobowiązanie opuścić terytorium przyjmującego państwao członkowskiego, w którym złożono wniosek o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej ï lub w którym wniosek jest rozpatrywany, są umieszczanie:

(a) z pełnoletnimi krewnymi;

(b) w rodzinie zastępczej;

(c) w ośrodkach dla cudzoziemców zakwaterowania specjalnie przystosowanych do przyjmowania osób małoletnich;

(d) w innych miejscach zakwaterowania odpowiednich dla małoletnich.

Państwa członkowskie mogą umieścić osoby małoletniche pozbawione bez opieki w wieku co najmniej 16 lat w ośrodkach dla cudzoziemców zakwaterowania dla osób pełnoletnich osób ubiegających się o azyl, ð jeżeli najlepiej zabezpiecza to ich interesy, zgodnie z art. 23 ust. 2 ï .

Jeżeli to W miarę możliwoście, nie rozdziela się rodzeństwa nie rozdziela się, uwzględniając najlepiej pojęty interes dobro osoby małoletniegoj, w szczególności jego lub jej wiek i stopień dojrzałości. Zmiany miejsca zamieszkania osób małoletnich pozbawionych bez opieki ogranicza się do minimum.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

3. ð Państwa członkowskie ustanawiają w przepisach krajowych procedury odszukiwania członków rodziny małoletnich bez opieki. ï Państwa Członkowskie, chroniąc dobro małoletniego √ Rozpoczynają Õ one poszukiwanie członków rodziny √ małoletniego bez opieki Õ pozbawionego opieki, podejmują starania w celu odnalezienia członków jego lub jej rodziny ð , w razie potrzeby korzystając z pomocy organizacji międzynarodowych lub innych właściwych organizacji, ï tak szybko, jak to możliwe ð po złożeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w celu jak najlepszego zabezpieczenia jego interesów ï .. W przypadkach, gdy życie lub integralność osoby małoletniegoj albo jegoj bliskich krewnych może być zagrożona, szczególnie jeżeli pozostali oni w kraju pochodzenia, należy zadbać o zapewnienie poufności gromadzenia zbierania, przetwarzania i obiegu informacji dotyczących tych osób tak, aby uniknąć zagrożenia dla ich bezpieczeństwa.

ê 2003/9/WE

ð nowy

4. Pracujący z małoletnimi pozbawionymi bez opieki otrzymują właściwe odpowiednie szkolenie ð i są na bieżąco doszkalani ï w zależnościzakresie od ich potrzeb małoletnich oraz są związani zasadą poufności określoną w prawie krajowym w odniesieniu do każdej informacji uzyskanej podczas wykonywania pracy.

Artykuł 25 20

Ofiary tortur i przemocy

1. Państwa członkowskie, w razie potrzeby, zapewniają osobom torturowanym, ofiarom tortur, zgwałceniagwałtu lub innych poważnych aktów przemocy otrzymanie niezbędnego leczeniea szkód zdrowotnych wyrządzonych wymienionymi aktami ð , w szczególności dostęp do usług rehabilitacyjnych, które obejmują możliwość uzyskania opieki medycznej i psychologicznej ï .

ò nowy

2. Osoby pracujące z ofiarami tortur, zgwałcenia lub innych poważnych aktów przemocy otrzymują odpowiednie szkolenie i są na bieżąco doszkalane w zakresie potrzeb ofiar oraz są związane zasadą poufności określoną w prawie krajowym w odniesieniu do każdej informacji uzyskanej podczas wykonywania pracy.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

ROZDZIAŁ V

ODWOŁANIA

Artykuł 26 21

Odwołania

1. Państwa członkowskie zapewniają możliwość odwołania od, że decyzjie odmowne odnoszące się do w sprawie przyznania ð , cofnięcia lub ograniczenia ï świadczeń na mocy niniejszej dyrektywy lub decyzjie podjętyche na podstawie art. 7, które w szczególności indywidualnie wpływają na sytuację osób ubiegających się o azyl, mogą być przedmiotem odwołanie się w ramach procedur ustanowionych w prawie krajowym. Należy ustanowić Mmożliwość odwołania lub złożenia wniosku o kontrolę sądową ð pod względem faktycznym i prawnym ï do organu sądowego przyznaje się przynajmniej w ostatniej instancji.

ò nowy

2. W odniesieniu do kwestii, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają osobom ubiegającym się o azyl dostęp do bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej, jeżeli osoby ubiegające się o azyl nie są w stanie pokryć związanych z tym kosztów oraz w zakresie, w jakim jest to konieczne do zapewnienia im skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Pomoc prawna i reprezentacja obejmują co najmniej przygotowanie wymaganych dokumentów procesowych oraz reprezentację przed organami sądowymi.

Pomoc prawna i reprezentacja mogą zostać ograniczone do doradców lub zastępców prawnych wyraźnie wyznaczonych zgodnie z prawem krajowym do pomocy osobom ubiegającym się o azyl i ich reprezentowania.

ê 2003/9/WE

ð nowy

2. Procedury dotyczące dostępu do pomocy prawnej ð i reprezentacji ï w takich przypadkach są ustanawiane w prawie krajowym.

ROZDZIAŁ VI

DZIAŁANIA MAJĄCE NA CELU POPRAWĘ SKUTECZNOŚCI SYSTEMU PRZYJMOWANIA

Artykuł 22

Współpraca

Państwa Członkowskie regularnie informują Komisję o danych dotyczących liczby osób, w podziale według płci i wieku, objętych warunkami przyjmowania, i dostarczają pełną informację w sprawie typu, nazwy i formatu dokumentów przewidzianych w art. 6.

ò nowy

Artykuł 27

Właściwe organy

Każde państwo członkowskie zgłasza Komisji nazwy organów odpowiedzialnych za wypełnianie obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich zmianach wyznaczonych organów.

ê 2003/9/WE

ð nowy

Artykuł 28 23

System wytycznych, monitorowania i kontroli

1. Państwa członkowskie ð tworzą ï , z należytym poszanowaniem własnej struktury konstytucyjnej, ð właściwe mechanizmy mające na celu ï zapewnienie ustanowieniae właściwych wytycznych oraz środków monitorowania i kontroli poziomu warunków przyjmowania.

ò nowy

2. Najpóźniej do dnia [rok od terminu transpozycji] państwa członkowskie przekazują Komisji odpowiednie informacje w formularzu zawartym w załączniku I.

ê 2003/9/WE

Artykuł 29 24

Personel i zasoby

1. Państwa członkowskie podejmują właściwe środki w celu zagwarantowaniazapewnienia, byże organywładze i inne organizacje wykonujące wdrażające niniejszą dyrektywę odbyły odpowiednie podstawowe szkolenie w odniesieniu do potrzeb wnioskodawców obu płci.

2. Państwa członkowskie rozmieszczająprzeznaczają niezbędne zasoby w związku z przepisami krajowymi ustanowionymi w celu wykonania wdrożenia niniejszej dyrektywy.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

ð nowy

ROZDZIAŁ VII

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 30 25

Sprawozdania

ð Najpóźniej ï Ddo dnia 6 sierpnia 2006 ð [dwa lata od terminu transpozycji] ï r. Komisja złożyskłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy i zaproponuje wszelkie niezbędne zmiany.

Państwa członkowskie przesyłająślą Komisji wszelkie informacje, które są właściwe do odpowiednie dla sporządzenia sprawozdania, wraz z danymi statystycznymi przewidzianymi w art. 22, do dnia ð […/…/…] ï 6 lutego 2006 r.

Po przedstawieniu √ pierwszego Õ sprawozdania Komisja będzie składać sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy co najmniej co pięć lat.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

Artykuł 31 26

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie, najpóźniej do dnia 6 lutego 2005 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy √ artykułów […] [Artykuły, które zostały zmienione co do istoty w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą] oraz załącznika I […] najpóźniej do dnia […] r. Õ. i nNiezwłocznie powiadomią o tym √ przekazują one Õ Komisjię √ tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą Õ .

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie. √Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie. Õ

2. Państwa członkowskie przekażązują Komisji teksty √ podstawowych Õ przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej przedmiotem niniejsząej dyrektywąy.

ê

Artykuł 32

Uchylenie

Dyrektywa 2003/9/WE traci moc w odniesieniu do państw członkowskich związanych niniejszą dyrektywą od dnia [dzień po dacie określonej w art. 31 ust. 1 niniejszej dyrektywy], bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektywy określonych w załączniku II część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

ê 2003/9/WE (dostosowany)

Artykuł 33 27

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem √ dwudziestego dnia Õ √ po Õ jej opublikowaniau w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

√ Artykuły […] [ artykuły, które nie uległy zmianie w stosunku do wcześniejszej dyrektywy ] oraz załącznik I stosuje się od dnia [dzień po dacie określonej w art. 31 ust. 1 akapit pierwszy]. Õ

Artykuł 34 28

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z √ Traktatami Õ Traktatem ustanawiającym Unię Europejską.

Sporządzono w [...]

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący […]

W imieniu Rady

Przewodniczący […]

ò nowy

ZAŁĄCZNIK I

Formularz sprawozdawczy służący do corocznego przekazywania informacji przez państwa członkowskie zgodnie z wymogiem art. 28 ust. 2 dyrektywy […/…/UE] Po upływie terminu, o którym mowa w art. 28 ust. 2 niniejszej dyrektywy informacje będą składane Komisji ponownie w przypadku istotnej zmiany w prawie krajowym lub praktyce krajowej, które spowodują dezaktualizację przekazanych informacji.

1. Na podstawie art. 2 lit. k) oraz art. 22 dyrektywy […/…/UE], proszę objaśnić poszczególne etapy identyfikacji osób o szczególnych potrzebach w zakresie przyjmowania, z uwzględnieniem momentu, w którym procedura ta jest uruchamiana i jej skutków pod kątem spełniania takich potrzeb, w szczególności w odniesieniu do małoletnich bez opieki, ofiar tortur, gwałtu lub innych lub innych poważnych form przemocy psychicznej, fizycznej lub seksualnej, jak również ofiar handlu ludźmi.

2. Proszę podać kompletne informacje na temat rodzaju, nazwy i formatu dokumentów przewidzianych w art. 6 dyrektywy […/…/EU].

3. W nawiązaniu do art. 15 dyrektywy […/…/UE] proszę podać zakres, w jakim dostęp do rynku pracy dla osób ubiegających się o azyl jest związany ze szczególnymi warunkami oraz szczegółowo opisać takie ograniczenia.

4. W nawiązaniu do art. 2 lit. g) dyrektywy […/…/UE] proszę szczegółowo przedstawić sposób świadczenia materialnych warunków przyjmowania (tj. jakie materialne warunki przyjmowania są udostępniane w formie rzeczowej, pieniężnej, w talonach lub w kombinacji tych form) i podać wysokość dziennej diety wypłacanej osobom ubiegającym się o azyl.

5. W stosownych przypadkach, w nawiązaniu do art. 17 ust. 5 dyrektywy [.../.../UE] proszę przestawić punkty referencyjne stosowane w prawie krajowym lub praktyce krajowej do ustalenia poziomu pomocy finansowej świadczonej osobom ubiegającym się o azyl. W przypadku traktowania osób ubiegających się o azyl w mniej korzystny sposób niż obywateli, proszę przedstawić powody takiej sytuacji.

ê

ZAŁĄCZNIK II

Część A

Uchylona dyrektywa(określona w art. 32)

Dyrektywa Rady 2003/9/WE | (Dz.U. L 31 z 6.2.2003, s. 18) |

Część B

Termin na transpozycję do prawa krajowego(o którym mowa w art. 31)

Dyrektywa | Termin na transpozycję |

2003/9/WE | 6 lutego 2005 |

ê

ZAŁĄCZNIK III

Tabela Korelacji

Dyrektywa 2003/9/WE | Niniejsza dyrektywa |

Artykuł 1 | Artykuł 1 |

Artykuł 2, część wprowadzająca | Artykuł 2, część wprowadzająca |

Artykuł 2 lit. a) | - |

Artykuł 2 lit. b) | - |

- | Artykuł 2 lit. a) |

Artykuł 2 lit. c) | Artykuł 2 lit. b) |

Artykuł 2 lit. d), część wprowadzająca | Artykuł 2 lit. c), część wprowadzająca |

- | Artykuł 2 lit. c) ppkt (i), część wprowadzająca |

Artykuł 2 lit. d) ppkt (i) | Artykuł 2 lit. c) tiret pierwsze |

Artykuł 2 lit. d) ppkt (ii) | Artykuł 2 lit. c) ppkt (i) tiret drugie |

- | Artykuł 2 lit. c) ppkt (i) tiret trzecie |

- | Artykuł 2 lit. c) ppkt (ii), część wprowadzająca |

- | Artykuł 2 lit. c) ppkt (ii) tiret pierwsze |

Artykuł 2 lit. c) ppkt (ii) tiret drugie |

- | Artykuł 2 lit. c) ppkt (iii) |

Artykuł 2 lit. e), f) i g) | - |

- | Artykuł 2 lit. d) |

Artykuł 2 lit. h) | Artykuł 2 lit. e) |

Artykuł 2 lit. i) | Artykuł 2 lit. f) |

Art. 2 lit. j) | Artykuł 2 lit. g) |

Artykuł 2 lit. k) | Artykuł 2 lit. i) |

Artykuł 2 lit. l) | Artykuł 2 lit. j) |

- | Artykuł 2 lit. k) |

- | Artykuł 2 lit. l) |

Artykuł 3 | Artykuł 3 |

Artykuł 4 | Artykuł 4 |

Artykuł 5 | Artykuł 5 |

Artykuł 6 ust. 1–5 | Artykuł 6 ust. 1–5 |

- | Artykuł 6 ust. 6 |

Artykuł 6 ust. 2–5 | Artykuł 6 ust. 2–5 |

Artykuł 7 ust. 1 i 2 | Artykuł 7 ust. 1 i 2 |

Artykuł 7 ust. 3 | - |

Artykuł 7 ust. 4–6 | Artykuł 7 ust. 3–5 |

- | Artykuł 8 |

- | Artykuł 9 |

- | Artykuł 10 |

- | Artykuł 11 |

Artykuł 8 | Artykuł 12 |

Artykuł 9 | Artykuł 13 |

Artykuł 10 ust. 1 | Artykuł 14 ust. 1 |

Artykuł 10 ust. 2 | Artykuł 14 ust. 2 akapit pierwszy |

- | Artykuł 14 ust. 2 akapit drugi |

Artykuł 10 ust. 3 | Artykuł 14 ust. 3 |

Artykuł 11 ust. 1 | - |

- | Artykuł 15 ust. 1 |

Artykuł 11 ust. 2 | Artykuł 15 ust. 2 |

Artykuł 11 ust. 3 | Artykuł 15 ust. 3 |

Artykuł 11 ust. 4 | - |

Artykuł 12 | Artykuł 16 |

Artykuł 13 ust. 1–4 | Artykuł 17 ust. 1–4 |

Artykuł 13 ust. 5 | - |

- | Artykuł 17 ust. 5 |

Artykuł 14 ust. 1 | Artykuł 18 ust. 1 |

Artykuł 14 ust. 2, część wprowadzająca, lit. a) i b) | Artykuł 18 ust. 2, część wprowadzająca, lit. a) i b) |

- [dawny Artykuł 14 ust. 7 dostosowany] | Artykuł 18 ust. 2 lit. c) |

Artykuł 14 ust. 2 akapit drugi | Artykuł 18 ust. 4 |

Artykuł 14 ust. 3 | - |

Artykuł 14 ust. 4 | Artykuł 18 ust. 5 |

Artykuł 14 ust. 5 | Artykuł 18 ust. 6 |

Artykuł 14 ust. 6 | Artykuł 18 ust. 7 |

Artykuł 14 ust. 8, część wprowadzająca, tiret pierwsze | Artykuł 18 ust. 8, część wprowadzająca, lit. a) |

Artykuł 14 ust. 8 tiret drugie | - |

Artykuł 14 ust. 8 tiret trzecie | Artykuł 18 ust. 8 lit. b) |

Artykuł 14 ust. 8 akapit pierwszy | Artykuł 18 ust. 8 akapit pierwszy |

Artykuł 14 ust. 8 tiret trzecie i czwarte | Artykuł 18 ust. 8 lit. b) i c) |

Artykuł 14 ust. 8 tiret czwarte | - |

Artykuł 14 ust. 8 akapit drugi | Artykuł 18 ust. 8 akapit drugi |

Artykuł 15 | Artykuł 19 |

Artykuł 16 ust. 1, część wprowadzająca | Artykuł 20 ust. 1, część wprowadzająca |

Artykuł 16 ust. 1 lit. a) | - |

Artykuł 16 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze, drugie i trzecie | Artykuł 20 ust. 1 lit. a), b) i c) |

- | Artykuł 20 ust. 1 lit. d) |

Artykuł 16 ust. 1 akapit drugi | Artykuł 20 akapit drugi |

Artykuł 16 ust. 1 lit. b) akapit pierwszy | - |

Artykuł 16 ust. 1 lit. b) akapit drugi | - |

Artykuł 16 ust. 2 | - |

Artykuł 16 ust. 3–5 | Artykuł 20 ust. 2–4 |

Artykuł 17 ust. 1 | Artykuł 21 |

Artykuł 17 ust. 2 | - |

- | Artykuł 22 |

Artykuł 18 ust. 1 | Artykuł 23 ust. 1 |

- | Artykuł 23 ust. 2 i 3 |

Artykuł 18 ust. 2 | Artykuł 23 ust. 4 |

Artykuł 23 ust. 5 |

Artykuł 19 | Artykuł 24 |

Artykuł 20 | Artykuł 25 ust. 1 |

- | Artykuł 25 ust. 2 |

Artykuł 21 ust. 1 | Artykuł 26 ust. 1 |

- | Artykuł 26 ust. 2 |

Artykuł 21 ust. 2 | Artykuł 26 ust. 2 |

Artykuł 22 | - |

- | Artykuł 27 |

Artykuł 23 | Artykuł 28 ust. 1 |

- | Artykuł 28 ust. 2 |

Artykuł 24 | Artykuł 29 |

Artykuł 25 | Artykuł 30 |

Artykuł 26 | Artykuł 31 |

- | Artykuł 32 |

Artykuł 27 | Artykuł 33, akapit pierwszy |

- | Artykuł 33, akapit drugi |

Artykuł 28 | Artykuł 34 |

– | Załącznik I |

– | Załącznik II |

- | Załącznik III |

[1] COM(2008) 360

[2] Dz.U. L 31 z 6.2.2003, s. 18.

[3] Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 348.

[4] SEK(2008) 2944

[5] Dz.U. C 317 z 23.12.2009, s. 110.

[6] Dz.U. C 79 z 27.3.2010, s. 58.

[7] Komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów - Badanie powiązań między migracją legalną a nielegalną, COM(2004) 412.

[8] Dz.U. C […] z […], s. […].

[9] Dz.U. C […] z […], s. […].

[10] Dz.U. L 31 z 6.2.2003, s. 18.

[11] Dz.U. L 132, 29.5.2010, s.11.

[12] Dz.U. L 212 z 7.8.2001, s. 12.