UZASADNIENIE

1.           Kontekst wniosku

1.1.        Podstawa i cele wniosku

Jak zapowiedziano w planie polityki azylowej[1], dnia 21 października 2009 r. Komisja przedstawiła wniosek zmieniający dyrektywę Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich[2] (zwaną dalej dyrektywą w sprawie procedur azylowych).

Został on przygotowany na podstawie wniosków z przeprowadzonej w państwach członkowskich oceny stosowania obecnej dyrektywy. Uwzględniono także wyniki szeroko zakrojonej konsultacji z państwami członkowskimi, Wysokim Komisarzem Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców, organizacjami pozarządowymi i innymi zainteresowanymi stronami. Informacje na temat wykonania obecnej dyrektywy zostały następnie skonsolidowane w sprawozdaniu z oceny[3], opublikowanym we wrześniu 2009 r.; wnioski z tego sprawozdania stanowiły dodatkowe uzasadnienie dla przedstawienia wniosku.

Dnia 6 kwietnia 2011 r. Parlament Europejski przyjął stanowisko w pierwszym czytaniu w sprawie wniosku Komisji, w którym zasadniczo zaakceptowano proponowane zmiany.

Wniosek omawiano także w Radzie, głównie w ramach hiszpańskiej prezydencji w 2010 r. Rozmowy były jednak trudne i Rada nie była w stanie wypracować wspólnego stanowiska.

Przedstawiając zmieniony wniosek Komisja zamierza skorzystać z przysługującego jej prawa do inicjatywy w celu przyspieszenia tempa prac na rzecz stworzenia rzeczywistego wspólnego europejskiego systemu azylowego, przynoszącego korzyści zarówno państwom członkowskim jak i uchodźcom. Na Komisji spoczywa polityczna odpowiedzialność za stworzenie Unii warunków do wywiązywania się ze spoczywających na niej zobowiązaniach, określonych w programie sztokholmskim, mających umożliwić stworzenie do 2012 r. wspólnego europejskiego systemu azylowego. Przyjęcie zmienionej dyrektywy w sprawie długotrwałego pobytu, której zakres obejmuje beneficjentów ochrony międzynarodowej, stanowiło ważny krok w tym procesie.

Wspólna procedura azylowa powinna być szybka i sprawiedliwa. Aby osiągnąć opisane cele, Komisja gromadziła wiedzę na temat rozwiązań pozwalających skonsolidować najlepsze krajowe praktyki oraz zintegrować je w spójny i łatwy do wdrożenia w całej Unii system. Zmieniony wniosek łączy tę dodatkową wiedzę z doświadczeniem zdobytym w pracach nad poprzednim wnioskiem.

System proponowany w zmienionym wniosku jest skuteczny, a równocześnie zapewnia ochronę. Jest racjonalny pod względem kosztów i umożliwia identyfikację potencjalnych nadużyć. Gwarantuje on, że we wszystkich państwach członkowskich wnioski będą traktowane tak samo. Prawa podstawowe i odnośne orzecznictwo są przestrzegane, co przyczynia się do zapewnienia jego solidności w przypadku odwołań do sądów. System jest równocześnie wystarczająco elastyczny, aby dostosować się do specyfiki krajowych porządków prawnych. Jego zasady zostały wyjaśnione i uproszczone w celu zapewnienia skuteczności wdrażania.

Niniejszy zmieniony wniosek powinien być rozpatrywany wraz ze zmienionym wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania. Wniosek ten ma na celu między innymi ulepszenie i harmonizację norm w zakresie przyjmowania osób ubiegających się o azyl w całej Unii.

Niniejszy zmieniony wniosek odnosi się również do rozporządzenia ustanawiającego Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu, przyjętego dnia 19 maja 2010 r. Ponieważ Urząd już rozpoczął swoją działalność, można założyć, że w szczególny sposób będzie on wspierał państwa członkowskie w zakresie skutecznego wdrażania wspólnych zasad.

1.2.        Kontekst ogólny

Wniosek z 2009 r. i niniejszy zmieniony wniosek są częścią pakietu legislacyjnego mającego na celu ustanowienie wspólnego europejskiego systemu azylowego (WESA).

W 2008 r., wraz z wnioskiem zmieniającym dyrektywę w sprawie warunków przyjmowania, Komisja przyjęła wnioski dotyczące zmiany rozporządzeń Dublin i EURODAC. W 2009 r. Komisja przyjęła wnioski zmieniające dyrektywę w sprawie procedur udzielania azylu i dyrektywę kwalifikacyjną. Rozporządzeniem z dnia 19 maja 2010 r. ustanowiono natomiast Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu, by poprawić koordynację współpracy operacyjnej między państwami członkowskimi w celu skutecznego wprowadzania w życie wspólnych zasad.

Pakiet legislacyjny jest spójny z Europejskim paktem o imigracji i azylu[4] z 2008 r., w którym potwierdzono cele programu haskiego i wezwano Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących ustanowienia, najpóźniej w 2012 r., jednolitej procedury azylowej obejmującej wspólne gwarancje. W tym samym duchu, w programie sztokholmskim przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r. potwierdzono zobowiązanie do stworzenia do 2012 r. „wspólnej przestrzeni ochrony i solidarności, której podstawę stanowić będą wspólna procedura azylowa i jednolity status osób, którym przyznano ochronę międzynarodową”; system opierać się miał na „wysokich standardach ochrony” oraz „sprawiedliwych i skutecznych procedurach”. W programie tym potwierdzono w szczególności, że osobom potrzebującym ochrony międzynarodowej należy zapewnić dostęp do bezpiecznych i skutecznych z prawnego punktu widzenia procedur azylowych. Zgodnie z założeniami programu, osoby składające wniosek o azyl, niezależnie od państwa członkowskiego, w którym się to odbywa, powinny być jednakowo traktowane pod względem rozwiązań proceduralnych i określania statusu. Trzeba dążyć do tego, by podobne sprawy były podobnie traktowane i kończyły się takim samym wynikiem.

Ocenę skutków przygotowano w ramach prac nad poprzednim wnioskiem. Zmieniony wniosek opiera się na tych samych założeniach, co poprzedni wniosek. Ponadto ma on na celu zmniejszenie kosztów i obciążeń administracyjnych przy jednoczesnym uproszczeniu i wyjaśnieniu niektórych przepisów celem ułatwienia ich wdrażania. Z tego względu ocena skutków zrealizowana dla poprzedniego wniosku ma zastosowanie także i do zmienionego wniosku.

1.3.        Spójność z pozostałymi obszarami polityki i celami Unii

Niniejszy wniosek jest w pełni zgodny z konkluzjami Rady Europejskiej z Tampere z 1999 r., programem haskim z 2004 r., Europejskim paktem o migracji i azylu, przyjętym przez Radę Europejską w dniu 17 października 2008 r. oraz programem sztokholmskim z 2009 r., który ustanawia na 2012 r. termin stworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego.

Wniosek jest także spójny z celami strategii „Europa 2020”, w szczególności pod względem poprawy integracji legalnych migrantów. Sprawniejsze i solidniejsze procedury azylowe powodują, że uchodźcy i osoby wymagające ochrony uzupełniającej mają większe szanse na zatrudnienie, ponieważ ich umiejętności nie zostają umniejszone na skutek długiego okresu bez pełnego dostępu do rynku pracy. Celem wniosku jest również zmniejszenie ponoszonych przez państwa członkowskie kosztów przyjmowania, a tym samym promowanie stabilności finansów publicznych.

2.           Konsultacje z zainteresowanymi stronami

W ramach prac przygotowawczych nad poprzednim wnioskiem Komisja przedstawiła zieloną księgę, zorganizowała kilka spotkań ekspertów, w tym z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, zleciła przeprowadzenie analizy zewnętrznej i zebrała dane w odpowiedzi na kilka szczegółowych kwestionariuszy. Dnia 8 września 2010 r. Komisja przyjęła sprawozdanie z oceny dotyczące wykonania obecnej dyrektywy. Wnioski ze sprawozdania dodatkowo potwierdziły ustalenia z prac przygotowawczych.

W następstwie przedstawienia poprzedniego wniosku w październiku 2009 r. w Radzie toczyły się dyskusje na poziomie technicznym, głównie w ramach hiszpańskiej prezydencji w 2010 r. W trakcie rozmów niektóre przepisy wniosku zostały zakwestionowane przez państwa członkowskie ze względu na specyfikę ich systemów azylowych i prawnych. Rada nie była jednak w stanie znaleźć zadowalających rozwiązań.

Stało jest jasne, że, aby uniknąć konieczności uwzględniania wielorakich wyjątków dotyczących poszczególnych państw członkowskich, co uniemożliwiłoby zapewnienie spójności proponowanego systemu, Komisja powinna dokonać rewizji wniosku w celu zaproponowania bardziej kompleksowych rozwiązań zgłaszanych problemów, nie naruszając przy tym wartości dodanej tekstu. Dzięki wyjaśnieniu i uproszczeniu proponowanych przepisów w celu ułatwienia ich wykonywania dyskusje powinny nabrać tempa. W związku z tym Komisja zapowiedziała na forum Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, że przedstawi zmieniony wniosek dotyczący dyrektywy przed rozpoczęciem polskiej prezydencji Rady w 2011 r.

W ramach prac przygotowawczych nad zmienianym wnioskiem, w okresie styczeń–kwiecień 2010 r., Komisja przeprowadziła szereg spotkań poświęconych konsultacjom technicznym. W zmienionym wniosku uwzględniono także wnioski z dyskusji prowadzonych w ramach konferencji ministerialnej dotyczącej jakości i skuteczności procedur azylowych, zorganizowanej przez prezydencję belgijską w dniach 13–14 września 2010 r. Konferencja poświęcona była między innymi kwestiom przesłuchań, szkoleń, informacji kraju pochodzenia, procedur priorytetowych i ponownie składanych wniosków.

Parlament Europejski przyjął swoje stanowisko w pierwszym czytaniu w dniu 6 kwietnia 2011 r. Rezolucja zasadniczo zatwierdzała wniosek Komisji. Większość proponowanych zmian miała na celu wzmocnienie gwarancji dla wnioskodawców. Niektóre miały z kolei na celu zapewnienie państwom członkowskim większej elastyczności i zwiększenie ogólnej spójności tekstu. Zasadnicze elementy rezolucji zostały wzięte pod uwagę w pracach nad zmienianym wnioskiem, wiele poprawek jest zatem uwzględnionych bezpośrednio w tekście wniosku lub w nim odzwierciedlonych.

Stanowisko Parlamentu zawiera także kilka ważnych poprawek, które doprowadziłyby do znacznych zmian pod względem rozbieżnych pojęć bezpiecznego kraju trzeciego. Komisja wnikliwie oceniła tę poprawkę i uznała, że pomysł zniesienia krajowych wykazów bezpiecznych krajów i przyjęcia wspólnej, unijnej listy takich krajów jest wart rozważenia w przyszłości. Jednakże przedsięwzięcie takie może się powieść jedynie wtedy, gdy Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu uzyska zdolność systematycznego promowania zastąpienia krajowych list sprawozdaniami na temat krajów pochodzenia opracowywanymi w oparciu o istotne, wiarygodne, dokładne i aktualne informacje krajów pochodzenia, zebrane w sposób przejrzysty i bezstronny, wprowadzenie wspólnego formatu i wspólnej metodyki prezentowania, weryfikowania i wykorzystywania informacji o krajach pochodzenia oraz analizę informacji o krajach pochodzenia.

Chociaż poprawki Parlamentu dotyczące rozbieżnych pojęć bezpiecznego kraju trzeciego nie zostały włączone do zmienionego wniosku, Komisja uznaje potrzebę dalszej harmonizacji tych zasad. W tym celu Komisja zobowiązuje się regularnie dokonywać, w odpowiedni sposób i wraz z państwami członkowskimi, oceny zastosowania tych pojęć, przy udziale Parlamentu. Taki regularny proces powinien przyczynić się do tworzenia podstaw dalszej harmonizacji w przyszłości.

Zmieniony wniosek ma stanowić wyważone rozwiązanie, ułatwiające współprawodawcom prowadzenie negocjacji.

3.           Aspekty prawne wniosku

3.1.        Krótki opis proponowanych działań

Głównym celem niniejszego zmienionego wniosku jest uproszczenie i wyjaśnienie przepisów, tak aby stały się one bardziej kompatybilne z różnorodnymi krajowymi porządkami prawnymi i aby umożliwić ich jak najbardziej racjonalne pod względem kosztów stosowanie w zależności od specyfiki danego państwa.

Tak jak w przypadku poprzedniego wniosku, zasadniczym celem jest wypracowanie skutecznych i sprawiedliwych procedur. Również i ten wniosek zapewnia pełne poszanowanie praw podstawowych, ponieważ opiera się na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, zwłaszcza w zakresie prawa do skutecznego środka odwoławczego. W porównaniu z obecną dyrektywą, gwarancje proceduralne zapewniające sprawiedliwe i skuteczne procedury zostały zweryfikowane w celu zapewnienia większej spójności w stosowaniu zasad proceduralnych. Wniosek wprowadza również spójniejsze i prostsze pojęcia oraz mechanizmy proceduralne, zapewniając w ten sposób organom azylowym niezbędne narzędzia proceduralne, które umożliwiają zapobieganie nadużyciom oraz szybkie rozpatrywanie wniosków ewidentnie bezzasadnych.

Dążąc do ułatwienia spójnego stosowania dorobku w obszarze azylu oraz uproszczenia obowiązujących rozwiązań, niniejszy wniosek przewiduje jedną procedurę. W ten sposób jasne jest, że wnioski powinny być rozpatrywane w świetle obu form ochrony międzynarodowej określonych w dyrektywie kwalifikacyjnej. Wniosek zapewnia większą spójność ze zmienionym wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania i rozporządzeniem ustanawiającym Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu.

3.1.1.     Ułatwianie państwom członkowskim wdrożenia

Wprowadzono szereg zmian mających zapewnić większą kompatybilność wniosku z różnorodnymi porządkami prawnymi i innymi rozwiązaniami stosowanymi w poszczególnych państwach członkowskich. Obejmuje to na przykład zasady wydawania decyzji w sprawie prawa wjazdu na terytorium, możliwości odroczenia decyzji w przypadku tymczasowo niepewnej sytuacji w kraju pochodzenia lub podstawy badania wniosku na granicy. Zwiększono także elastyczność niektórych przepisów w celu ułatwienia ich wykonywania.

Aby umożliwić państwom członkowskim radzenie sobie z dużą liczbą składanych jednocześnie wniosków o azyl, zmienione zostały zasady dostępu do procedury, prowadzenia przesłuchań i standardowego maksymalnego okresu trwania procedur azylowych.

Gruntowną rewizją objęto wszystkie przepisy w całym tekście w celu wyjaśnienia i uproszczenia zasad, co ułatwić miało rozmowy i zapewnić skuteczne ich wdrożenie.

3.1.2.     Skuteczniejsze zapobieganie ewentualnym nadużyciom

Zmieniony wniosek zwiększa zdolność państw członkowskich do zapobiegania ewentualnym nadużyciom systemu azylowego. Nowe przepisy stanowią, że państwa członkowskie mogą realizować procedury w trybie przyspieszonym i rozpatrywać wnioski na granicy w przypadku, gdy wnioskodawca przedstawił wyraźnie nieprawdziwe lub ewidentnie nieprawdopodobne wyjaśnienia, które sprzeczne są z wystarczająco sprawdzonymi informacjami kraju pochodzenia, czyniąc tym samym swój wniosek w sposób oczywisty nieprzekonującym. Zasada ta ma także zastosowanie do wnioskodawców stanowiących zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego.

Aby umożliwić radzenie sobie z wnioskodawcami, którzy uciekają lub nie wywiązują się ze swoich obowiązków, zmieniono także przepisy dotyczące domniemanego wycofania wniosku. Zgodnie z tymi przepisami państwa członkowskie mogą odrzucić wniosek w następstwie domniemanego wycofania, jeśli właściwe organy dysponują elementami wystarczającymi do odpowiedniego zbadania wniosku. Aby uczulić wnioskodawców na konsekwencje wycofania wniosku, państwa członkowskie zobowiązane są informować ich o powyższych zasadach na początku procedury.

3.1.3.     „Koncentracja” – szybkie, sprawiedliwe i skuteczne procedury

Koncentracja (ang. frontloading) oznacza przeznaczenie odpowiednich zasobów na jakość procesu decyzyjnego w pierwszej instancji w celu zapewnienia sprawiedliwszych i bardziej skutecznych procedur. Głównym celem wniosku jest zapewnienie, aby standardowa procedura azylowa nie przekraczała 6 miesięcy. Zmieniony wniosek zawiera również serię objaśnień, co ułatwić ma wprowadzanie w życie tego konceptu przy należytym uwzględnieniu specyfiki poszczególnych państw członkowskich.

Głównym elementem jest tu wczesny dostęp do wsparcia, pomagającemu wnioskodawcy zrozumieć procedurę. Zmieniony wniosek wyjaśnia zasadnicze założenia tego podstawowego wsparcia, odróżniając go od bezpłatnej pomocy prawnej dostępnej w postępowaniach odwoławczych. Państwa członkowskie mają możliwość wyboru stosownych metod udzielania wsparcia, w tym za pośrednictwem organizacji pozarządowych, urzędników państwowych lub wyspecjalizowanych służb państwowych. Proponowane zmiany powinny spowodować, że wdrażanie tego zasadniczego założenia stanie się bardziej opłacalne i rozwieje nieporozumienia, które mogłyby doprowadzić do konfliktów między tymi zasadami, a ogólnymi przepisami administracyjnymi wielu państw członkowskich.

Wniosek upraszcza również zasady szkoleń, jakie państwa członkowskie zobowiązane są udzielać personelowi rozpatrującemu wnioski i podejmującemu decyzje. Wysoki poziom kompetencji tych osób nadal pozostaje zakładanym celem ze względu na fakt, że stanowi gwarancję, iż organy azylowe wydawać będą uzasadnione i solidne decyzje, zasady zostały jednak uproszczone i zapewniono ich większą spójność z innymi elementami dorobku prawnego w dziedzinie azylu.

Uproszczono także przepisy dotyczące wnioskodawców wymagających szczególnych gwarancji proceduralnych. Nowe przepisy są mniej restrykcyjne, dzięki czemu państwa członkowskie zyskują swobodę i elastyczność pozwalającą w odpowiedni sposób uwzględniać różnorodne potencjalne sytuacje wnioskodawców. Równocześnie proponowane zasady w dalszym ciągu gwarantują tym osobom wysoki poziom gwarancji.

3.1.4.     Zapewnianie dostępu do ochrony

Aby osobie, która wyraża pragnienie wystąpienia o ochronę międzynarodową, zapewnić faktyczną możliwość złożenia wniosku, zmieniony wniosek usprawnia zasady obowiązujące na pierwszych etapach procedury azylowej.

W szczególności zniesione zostaje ryzyko nieporozumienia między faktem otrzymania pełnego wniosku o azyl, a podstawową czynnością zarejestrowania danej osoby jako wnioskodawcy. Ułatwia to państwom członkowskim dotrzymanie proponowanego 72-godzinnego terminu na rejestrację danej osoby jako wnioskodawcy, po tym jak wyraziła ona chęć złożenia wniosku, który to termin może być przedłużony, jeśli dotrzymanie go jest praktycznie niemożliwe.

Ponadto wprowadza się proste zasady dotyczące szkoleń i instrukcji, jakie otrzymują straż graniczna i wszelkie pozostałe organy mogące mieć kontakt z potencjalnymi wnioskodawcami. Państwa członkowskie powinny móc wdrażać nowe przepisy przy uwzględnieniu specyfiki ich kraju.

3.1.5.     Jasne przepisy dotyczące ponownie składanych wniosków

Nawet jeśli wniosek o ochronę międzynarodową został odrzucony, danej osobie należy zapewnić możliwość powtórnego złożenia wniosku jeśli jej sytuacja uległa zmianie, aby uwzględnić wnioski „sur place” zgodnie z dyrektywą kwalifikacyjną. Zmieniony wniosek wyjaśnia zasady dotyczące tego typu wniosków, aby zapobiec ewentualnym nadużyciom.

Zgodnie z tymi przepisami, kolejny wniosek jest przedmiotem szybkiego i skutecznego badania wstępnego, w trakcie którego ocenia się, czy istnieją jakiekolwiek nowe elementy, które uzasadniają dalsze rozpatrywanie. Jeśli stwierdzi się istnienie nowych elementów, kolejny wniosek rozpatrywany jest według zasad ogólnych. Jeśli takich elementów nie stwierdza się, wniosek uznawany jest za niedopuszczalny. Aby zapobiec nadużyciom, państwa członkowskie mogą w takim przypadku odejść od prawa do pozostawania na terytorium, nawet jeśli dana osoba składa kolejne wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej.

3.1.6.     Zwiększona spójność z innymi instrumentami dorobku prawnego Unii w dziedzinie azylu

W zmienionym wniosku rewizji poddaje się ocenie szereg narzędzi w celu zwiększenia ich spójności z pozostałymi unijnymi instrumentami azylowymi, w szczególności ze zmienionym wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania. Dotyczy to w szczególności przepisów odnoszących się do szczególnych potrzeb, osób wymagających szczególnej troski oraz procedur granicznych.

W zmienionym wniosku dostosowano także przepisy dotyczące szkoleń do odnośnych przepisów rozporządzenia ustanawiającego Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu. W przepisach dotyczących szkoleń i dostępu do procedury przewidziano także bardziej konkretną rolę dla EASO. Celem jest zapewnienie państwom członkowskim elastyczności i wsparcia jednocześnie. Zaangażowanie EASO powinno również przyczynić się do zapewnienia spójnego wdrażania w całej Unii.

Dążąc do ułatwienia spójnego stosowania dorobku oraz uproszczenia obowiązujących rozwiązań, niniejszy wniosek przewiduje jedną procedurę. W ten sposób wyraźnie określa się, że wnioski powinny być rozpatrywane w świetle obu form ochrony międzynarodowej określonych w dyrektywie kwalifikacyjnej.

3.2.        Podstawa prawna

Zmieniony wniosek wprowadza zmiany do dyrektywy 2005/85/WE, a wykorzystywaną podstawą prawną jest art. 78 ust. 2 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który przewiduje przyjęcie wspólnych procedur przyznawania i cofania jednolitego statusu azylu lub ochrony uzupełniającej.

3.3.        Terytorialny zakres stosowania

Proponowana dyrektywa skierowana będzie do państw członkowskich. Zastosowanie dyrektywy do Zjednoczonego Królestwa i Irlandii zostanie określone zgodnie z przepisami protokołu nr 21 załączonego do TFUE.

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii dołączonego do TFUE Dania nie jest związana dyrektywą, ani nie ma ona do niej zastosowania.

3.4.        Zasada pomocniczości

Postanowienia tytułu V TFUE dotyczącego przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości powierzają określone kompetencje w tym zakresie Unii Europejskiej. Kompetencje te należy wykonywać zgodnie z art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, tzn. tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii.

Podstawę prawną podjęcia działań przez Unię stanowi art. 78 TFUE. Stwierdza on, że Unia „rozwija wspólną politykę w dziedzinie azylu, ochrony uzupełniającej i tymczasowej ochrony, mającą na celu przyznanie odpowiedniego statusu każdemu obywatelowi państwa trzeciego wymagającemu międzynarodowej ochrony oraz mającą na celu zapewnienie przestrzegania zasady non–refoulement. Polityka ta musi być zgodna z Konwencją genewską z dnia 28 lipca 1951 roku i Protokołem z dnia 31 stycznia 1967 roku dotyczącymi statusu uchodźców, jak również z innymi odpowiednimi traktatami”.

Ze względu na transnarodowy charakter problemów związanych z ochroną azylantów i uchodźców, UE ma dobre podstawy by zaproponować rozwiązania w ramach WESA, w szczególności odnoszące się do kwestii dotyczących procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej, zwłaszcza w celu uniknięcia wtórnego przepływu. Mimo że dzięki przyjęciu dyrektywy z 2005 r. osiągnięto wysoki poziom harmonizacji, istnieje potrzeba podjęcia przez UE dalszych działań w celu zapewnienia wyższych i bardziej zharmonizowanych norm w zakresie procedur azylowych oraz podjęcia dalszych kroków na rzecz wprowadzenia wspólnych procedur azylowych. Uważa się, że normy te są także niezbędne dla zapewnienia, aby wnioski osób ubiegających się o ochronę międzynarodową, podlegających procedurom dublińskim, były rozpatrywane w różnych państwach członkowskich zgodnie z tymi samymi warunkami.

3.5.        Zasada proporcjonalności

W ramach oceny skutków zmiany dyrektywy w sprawie procedur azylowych[5], przeprowadzonej w ramach prac przygotowawczych nad poprzednim wnioskiem, oceniono każdy wariant rozwiązań w odniesieniu do ustalonych problemów pod kątem znalezienia metody zapewniającej idealną proporcję między wartością praktyczną a potrzebnymi wysiłkami i stwierdzono, że wariant przewidujący działanie na szczeblu UE nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia celu i rozwiązania tych problemów. Zasady przewodnie niniejszego zmienionego wniosku są identyczne z zasadami przewodnimi poprzedniego wniosku, wprowadza się równocześnie dodatkową elastyczność dla państw członkowskich, przyczyniając się tym samym do poszanowania zasady proporcjonalności.

3.6.        Wpływ na prawa podstawowe

Niniejszy wniosek został poddany dogłębnej analizie w celu upewnienia się, że zawarte w nim przepisy są w pełni zgodne z:

– prawami podstawowymi zapisanymi w Karcie Praw Podstawowych UE oraz

– wymogami wynikającymi z prawa międzynarodowego, w szczególności konwencji genewskiej, europejskiej konwencji praw człowieka oraz konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka.

Zapewnienie wyższych norm w zakresie procedur azylowych oraz ich spójnego stosowania w całej Unii będzie miało ogólne pozytywne skutki dla osób ubiegających się o azyl i sprawi, że prawo do azylu zapisane w art. 18 Karty stanie się bardziej skuteczne. W szczególności wniosek ten ograniczy pole dla błędów administracyjnych w procedurach azylowych, zapewniając w ten sposób lepsze poszanowanie zasady non-refoulement zapisanej w art. 19 Karty oraz lepszy dostęp do ochrony i wymiaru sprawiedliwości, w tym gwarancję, że w przypadku decyzji odmownej każdy wnioskodawca będzie miał prawo do skutecznego środka odwoławczego do sądu zgodnie z art. 47 Karty. Wniosek przyczyni się również do równości płci przewidzianej w art. 23 Karty, będzie działać na rzecz zabezpieczenia najlepszego interesu dziecka w procedurach azylowych, zgodnie z art. 24 Karty oraz wzmocni zakaz dyskryminacji przewidziany w art. 21 Karty.

2009/0165 (COD)

Zmieniony wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania statusu ochrony międzynarodowej (przekształcenie)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 78 ust. 2 lit. d),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[6],

uwzględniając opinię Komitetu Regionów[7],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

ò nowy

(1)       Do dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich wprowadzonych ma zostać szereg zasadniczych zmian[8]. Dla zachowania przejrzystości, dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.

ê 2005/85/EC motyw 1 (dostosowany)

ð nowy

(2)       Wspólna polityka azylowa, w tym wWspólny eEuropejski sSystem aAzylowy, jest integralnym elementemczęścią składową wytyczonego przez Unię Europejską celu, polegającego na stopniowym ustanowieniu przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości otwartej dla tych, którzy, zmuszeni przez okoliczności, poszukują zgodnie z prawem ochrony we Ö Unii Õ Wspólnocie.ðPolityka ta powinna podlegać zasadzie solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi, w tym również na płaszczyźnie finansowej. ï

ê 2005/85/EC motyw 2

(3)       Na specjalnym posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska uzgodniła podjęcie wysiłków mających, że podejmie prace mające na celu ustanowienie wWspólnego eEuropejskiego sSystemu aAzylowego, opartego na pełnym i integralnymłącznym stosowaniu Konwencji gGenewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienionej pProtokołem nNowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. („Konwencja gGenewska”), potwierdzając w ten sposób zasadę non-refoulement i zapewniając, że nikt nie będzie odsyłany tam, gdzie narażony jest na prześladowania.

ê 2005/85/EC motyw 3 (dostosowany)

(4)       W konkluzjach z Tampere przewidziano, że w niedługim terminie wWspólny eEuropejski sSystem aAzylowy powinien objąć wspólne normy w zakresie sprawiedliwychrzetelnych i skutecznych procedur azylowych w pPaństwach cCzłonkowskich, a w dłuższym terminie przepisyzasady Ö unijne Õ wspólnotowe prowadzące do wspólnej procedury azylowej we Ö Unii Õ Wspólnocie Europejskiej.

ê 2005/85/EC motyw 4

ð nowy

(5)       ðPierwsza faza tworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego zakończyła się wraz z przyjęciem odnośnych, przewidzianych w traktatach, instrumentów prawnych, w tym dyrektywy 2005/85/WE, która była ï Minimalne normy dotyczące procedur nadawania lub cofania statusu uchodźcy w Państwach Członkowskich są wobec tego pierwszym środkiem w zakresie procedur azylowych.

ò nowy

(6)       Na swoim posiedzeniu w dniu 4 listopada 2004 r. Rada Europejska przyjęła program haski, w którym wyznaczono cele do osiągnięcia w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w latach 2005–2010. W tym kontekście w programie haskim wezwano Komisję Europejską do zakończenia oceny aktów prawnych przyjętych w ramach tej pierwszej fazy oraz do przedłożenia Radzie i Parlamentowi Europejskiemu aktów i środków, które mają zostać przyjęte w ramach drugiej fazy. Zgodnie z programem haskim, stworzenie wspólnego europejskiego systemu azylowego służy realizacji celu zakładającego ustanowienie wspólnej procedury azylowej oraz jednolitego statusu obowiązujących na terytorium całej Unii.

(7)       W Europejskim pakcie o migracji i azylu przyjętym w dniu 16 października 2008 r. Rada Europejska odnotowała znaczące różnice między poszczególnymi państwami członkowskimi w zakresie udzielania ochrony oraz wezwała do podjęcia nowych inicjatyw, w tym do przedłożenia wniosku dotyczącego ustanowienia jednolitej procedury azylowej obejmującej wspólne gwarancje, by dopełnić proces ustanawiania wspólnego europejskiego systemu azylowego przewidzianego w programie haskim.

(8)       Na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r. Rada Europejska przyjęła program sztokholmski potwierdzający zobowiązanie do stworzenia wspólnej przestrzeni ochrony i solidarności, której podstawę stanowić będą wspólna procedura azylowa i jednolity status osób, którym przyznano ochronę międzynarodową; system opierać się miał na wysokich normach ochrony oraz sprawiedliwych i skutecznych procedurach do 2012 r. Program sztokholmski potwierdził, że osobom potrzebującym ochrony międzynarodowej należy zapewnić dostęp do bezpiecznych i skutecznych z prawnego punktu widzenia procedur azylowych. Zgodnie z programem sztokholmskim, osoby składające wniosek o azyl, niezależnie od państwa członkowskiego, w którym się to odbywa, powinny być jednakowo traktowane pod względem rozwiązań proceduralnych i określania statusu. Trzeba dążyć do tego, by podobne sprawy były podobnie traktowane i kończyły się takim samym wynikiem.

(9)       Należy zmobilizować zasoby Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców oraz Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu, utworzonego rozporządzeniem (UE) nr 439/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady[9], w celu odpowiedniego wsparcia wysiłków państw członkowskich w odniesieniu do wdrożenia norm określonych w drugiej fazie tworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego, w szczególności tych państw członkowskich, których systemy azylowe poddawane są szczególnej i nieproporcjonalnej presji, zwłaszcza ze względu na ich położenie geograficzne lub sytuację demograficzną.

(10)     W celu zagwarantowania kompleksowej i skutecznej oceny potrzeby uzyskania ochrony międzynarodowej przez wnioskodawców w rozumieniu dyrektywy […./../UE] [w sprawie minimalnych norm dotyczących kwalifikowania i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej oraz zakresu udzielanej ochrony (dyrektywy kwalifikacyjnej)], unijne ramy procedur udzielania ochrony międzynarodowej powinny opierać się na koncepcji jednolitej procedury azylowej.

ê 2005/85/EC motyw 5

ð nowy

(11)     Głównym celem niniejszej dyrektywy jest ð dalszy rozwój norm dotyczących procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej w państwach członkowskich w dążeniu do ustanowienia w Unii wspólnej procedury azylowej ï wprowadzenie minimalnych ram we Wspólnocie Europejskiej dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy.

ê 2005/85/EC motyw 6

ð nowy

(12)     Zbliżenie przepisów dotyczących procedur udzielanianadawania i cofania ð ochrony międzynarodowej ï statusu uchodźcy powinno pomóc w ograniczeniu wtórnego przepływu osób ubiegających się o ð ochronę międzynarodową ï azyl między pPaństwami cCzłonkowskimi, w przypadkach, w których gdy tego rodzaju przepływ byłby spowodowany różnicami w ramach prawnych ð oraz stworzeniu równorzędnych warunków stosowania dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] w państwach członkowskich ï.

ê 2005/85/EC motyw 7

ð nowy

(13)     Z samego charakteru minimalnych norm wynika, że Państwa cCzłonkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia lub utrzymania korzystniejszych przepisów wobec obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy poszukują ochrony międzynarodowej w pPaństwie cCzłonkowskim, w przypadku gdy przyjmuje sięmożna przyjąć, że taki wniosek złożyła osoba, która ð potrzebuje ochrony międzynarodowej ï jest uchodźcą w rozumieniu ð dyrektywy […./../UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï art. 1 lit. A) Konwencji Genewskiej.

ê 2005/85/EC motyw 9

ð nowy

(14)     W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem niniejszej dyrektywy, pPaństwa cCzłonkowskie związane są zobowiązaniami wynikającymi z aktów prawa międzynarodowego, których są stronami i które zakazują dyskryminacji.

ê 2005/85/EC motyw 10

ð nowy

(15)     Istotne jest, aby decyzje w sprawie wszystkich wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu podejmowane były na podstawie faktów oraz, w pierwszej instancji, przez organy, których personel posiada odpowiednią wiedzę lub przeszedłprzechodzi niezbędne szkolenie w dziedzinie azylu i spraw ð ochrony międzynarodowej ï uchodźców.

ê 2005/85/EC motyw 11 (dostosowany)

ð nowy

(16)     Podejmowanie decyzji Ö Õ w sprawie wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu w możliwie jak najkrótszym terminie leży w interesie zarówno pPaństw cCzłonkowskich, jak i wnioskodawców,. ð przy czym nie może stanowić przeszkody dla odpowiedniego i kompletnego zbadania wniosku ï. Organizacja postępowania w sprawie wniosków o udzielenie azylu powinna być pozostawiona uznaniu Państw Członkowskich, tak aby mogły one, zgodnie ze swoimi potrzebami krajowymi, traktować priorytetowo lub przyspieszać postępowanie w przypadku dowolnego wniosku, biorąc pod uwagę normy zawarte w niniejszej dyrektywie.

(17)     W interesie państw członkowskich i wnioskodawców leży także zapewnienie prawidłowego uznania potrzeby uzyskania ochrony międzynarodowej już na poziomie pierwszej instancji. W tym celu należy bezpłatnie udzielić wnioskodawcom informacji prawnych i proceduralnych na poziomie pierwszej instancji, uwzględniając przy tym ich szczególną sytuację. Udzielanie takich informacji powinno między innymi umożliwić wnioskodawcom lepsze zrozumienie procedury, a co za tym idzie – wywiązywanie się z odnośnych obowiązków. Wymaganie od państw członkowskich dostarczenia takich informacji jedynie za pośrednictwem wykwalifikowanych prawników stanowiłoby nadmierne obciążenie. Państwa członkowskie powinny zatem mieć możliwość wybrania najwłaściwszych metod udzielania takich informacji, np. za pośrednictwem organizacji pozarządowych, urzędników państwowych lub wyspecjalizowanych służb państwowych.

(18)     W postępowaniu odwoławczym, z zastrzeżeniem pewnych warunków, wnioskodawcom należy zapewnić bezpłatną pomoc prawną i reprezentację ze strony osób właściwych uprawnionych do takich czynności na podstawie prawa krajowego. Ponadto, na wszystkich etapach postępowania, wnioskodawcy powinni mieć prawo do konsultowania się, na swój własny koszt, z doradcą lub zastępcą prawnym, dopuszczonym do takiej działalności na podstawie prawa krajowego.

ê 2005/85/EC motyw 12

ð nowy

(19)     Pojęcie porządku publicznego może obejmować ð między innymi ï skazanie za popełnienie poważnego przestępstwa.

ê 2005/85/EC motyw 13 (dostosowany)

ð nowy

(20)     W interesie prawidłowego uznania osób potrzebujących ochrony za uchodźców w rozumieniu art. 1 Kkonwencji gGenewskiej ð lub za osoby kwalifikujące się do objęcia ich ochroną uzupełniającą ï, każdy wnioskodawca powinien, z zastrzeżeniem określonych wyjątków, mieć skuteczny dostęp do procedur, możliwość współpracy i właściwego komunikowania się z właściwymi organami w celu przedstawienia istotnychodpowiednich okoliczności faktycznychfaktów swojej sprawy oraz wystarczające gwarancje proceduralne, by prowadzićprowadzenia swojeją sprawyę na wszystkich etapach procedury. Ponadto procedura rozpatrywania wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu powinna Ö zasadniczo Õ zapewniać wnioskodawcy przynajmniej prawo pobytu do czasu wydaniana czas podejmowania decyzji przez organ rozstrzygającyrozpatrujący, możliwość skorzystania z usług tłumacza w celu przedstawienia swojej sprawy w przypadku przesłuchania przez organy, możliwość kontaktowania się z przedstawicielem Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) ð oraz z organizacjami doradzającymi osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową ï lub z którąkolwiek organizacją działającą w jego imieniu, prawo do odpowiedniego zawiadomienia o decyzji, faktycznego i prawnego uzasadnienia tej decyzji, możliwość konsultowania się z doradcą lub zastępcą prawnym lub innym doradcą oraz prawo do uzyskania informacji o swojej sytuacji prawnej w decydujących momentach przebiegu procedury w języku, ð który rozumie lub ï co do którego można zasadnie przyjąćistnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez niego zrozumiany ð , jak również, w przypadku decyzji odmownej, prawo do skutecznego środka odwoławczego do sądu ï.

ê 2005/85/EC motyw 14

Ponadto należy ustanowić szczególne gwarancje proceduralne dla małoletnich bez opieki ze względu na ich bezbronność. W tym kontekście, Państwa Członkowskie powinny przede wszystkim brać pod uwagę najlepszy interes dziecka.

ò nowy

(21)     W celu zagwarantowania skutecznego dostępu do procedury rozpatrywania wniosków, urzędnicy, którzy jako pierwsi mają kontakt z osobami ubiegającymi się o ochronę międzynarodową, w szczególności osoby nadzorujące granice lądowe lub morskie albo prowadzący kontrolę graniczną, powinni otrzymać wytyczne i niezbędne przeszkolenie w zakresie rozpoznawania wniosków o ochronę międzynarodową i postępowania z tymi wnioskami. Powinni oni być zdolni do udzielenia obywatelom państw trzecich lub bezpaństwowcom przebywającym na terytorium państw członkowskich, w tym na ich granicy, na wodach terytorialnych lub w strefach tranzytowych, i pragnącym wystąpić o ochronę międzynarodową, wszelkich istotnych informacji na temat miejsca i trybu składania wniosków o ochronę międzynarodową. Jeżeli osoby te znajdują się na wodach terytorialnych państwa członkowskiego, powinny zostać przetransportowane na ląd, gdzie ich wnioski powinny zostać rozpatrzone zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(22)     Aby ułatwić dostęp do procedury rozpatrywania na poziomie przejść granicznych i ośrodków zatrzymań, należy udostępnić informacje o możliwości wystąpienia o ochronę międzynarodową. Podstawowa komunikacja, pozwalająca właściwym organom stwierdzić, czy dana osoba deklaruje chęć ubiegania się o ochronę międzynarodową powinna być zapewniona za pośrednictwem tłumaczy ustnych.

(23)     Ponadto wnioskodawcom wymagającym szczególnych gwarancji proceduralnych, takim jak małoletni, małoletni bez opieki, osoby, które padły ofiarą tortur, zgwałcenia lub innych poważnych aktów przemocy oraz osoby niepełnosprawne, należy zapewnić odpowiednie wsparcie w celu stworzenia warunków niezbędnych do zapewnienia im skutecznego dostępu do procedur oraz przedstawienia elementów potrzebnych do uzasadnienia wniosku o ochronę międzynarodową.

(24)     Krajowe środki dotyczące identyfikowania oraz dokumentowania symptomów i oznak tortur oraz innych poważnych aktów przemocy fizycznej lub psychicznej, w tym aktów przemocy seksualnej, w procedurach objętych zakresem niniejszej dyrektywy powinny opierać się między innymi na Podręczniku skutecznego dochodzenia i dokumentacji w sprawach dotyczących stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (protokół istambulski).

(25)     W celu zagwarantowania równości materialnej między kobietami i mężczyznami występującymi z wnioskiem, w procedurze rozpatrywania wniosków należy uwzględnić aspekty związane z płcią. W szczególności przesłuchania należy zorganizować w taki sposób, by zarówno mężczyźni, jak i kobiety występujący z wnioskiem mogli opisać swoje przeżycia w sprawach związanych z prześladowaniem ze względu na płeć. W procedurach opartych na koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego, bezpiecznego kraju pochodzenia lub koncepcji kolejnego wniosku należy odpowiednio uwzględnić złożoność spraw, w których wniosek składany jest z przyczyn związanych z płcią.

(26)     Wdrażając niniejszą dyrektywę, państwa członkowskie powinny w pierwszym rzędzie dążyć do najlepszego zabezpieczenia interesów dziecka, zgodnie z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej oraz konwencją Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka z 1989 r.

(27)     Procedury badania potrzeby uzyskania ochrony międzynarodowej należy zorganizować w sposób umożliwiający właściwym organom skrupulatne rozpatrywanie wniosków o ochronę międzynarodową.

ê 2005/85/EC motyw 15

ð nowy

(28)     W przypadku gdy wnioskodawca występuje z kolejnym wnioskiem, nie przedstawiając nowych dowodów lub argumentów, zobowiązywanie pPaństwa cCzłonkowskiego do przeprowadzenia nowej pełnej procedury ponownego rozpatrzenia stanowiłoby niewspółmierne obciążeniebyłoby niewspółmierne. W tych przypadkach pPaństwa cCzłonkowskie powinny ð mieć możliwość odrzucenia wniosku jako niedopuszczalnego zgodnie z zasadą powagi rzeczy osądzonej ï mieć wybór między procedurami przewidującymi wyjątki od gwarancji, z których zwykle korzysta wnioskodawca.

ê 2005/85/EC motyw 16

ð nowy

(29)     Z wieloma wnioskami o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu występuje się na granicy lub w strefie tranzytowej pPaństwa cCzłonkowskiego przed wydaniem decyzji w sprawie wjazdu wnioskodawcy. Państwa cCzłonkowskie powinny mieć możliwośćmóc ð ustanowienia procedur badania wniosków pod względem dopuszczalności i pod względem materialnym, umożliwiających podjęcie decyzji w sprawie wniosków, z którymi wystąpiono na granicy lub w strefach tranzytowych na miejscu w ściśle określonych okolicznościach ï utrzymać obowiązujące procedury dostosowane do szczególnej sytuacji tych wnioskodawców na granicy. Powinny zostać określone wspólne zasady dotyczące ewentualnych wyjątków poczynionych w tych okolicznościach w odniesieniu do gwarancji, z których zwykle korzystają wnioskodawcy. Procedury graniczne powinny stosować się głównie do tych wnioskodawców, którzy nie spełniają warunków wjazdu na terytorium Państw Członkowskich.

ê 2005/85/EC motyw 17

ð nowy

(30)     Przy ocenie zasadności Kluczową okolicznością, na której opiera się w pełni uzasadniony wniosekku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, kluczowym aspektem jest bezpieczeństwo wnioskodawcy w jego kraju pochodzenia. W przypadku gdy państwo trzecie może zostać uznane za bezpieczny kraj pochodzenia, pPaństwa cCzłonkowskie powinny mieć możliwość uznaniabyć w stanie określić go zajako bezpieczne i domniemywać, że jest ono bezpieczne dla danego wnioskodawcy, chyba że przedstawi on poważne przeciwdowody.

ê 2005/85/EC motyw 18

(31)     Uwzględniając osiągnięty poziom harmonizacji w zakresiedotyczący kwalifikowaniawarunków, które powinni spełnić obywatelei państw trzecich i bezpaństwowcyów jako uchodźców, aby mogli ubiegać się o przyznanie statusu uchodźcy, powinno ustanowić się wspólne kryteria określania państw trzecich jako bezpiecznych krajów pochodzenia.

ê 2005/85/EC motyw 19

W przypadku gdy Rada upewniła się, że kryteria te są spełnione w stosunku do danego kraju pochodzenia, oraz w konsekwencji włączyła je do wspólnej minimalnej listy bezpiecznych krajów pochodzenia, która ma być przyjęta na mocy niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie powinny być zobowiązane rozpatrzyć wniosek osoby posiadającej obywatelstwo tego kraju lub bezpaństwowca mającego poprzednie miejsce zamieszkania w tym kraju, na podstawie wzruszalnego domniemania odnoszącego się do bezpieczeństwa tego kraju. W świetle znaczenia politycznego określania bezpiecznych krajów pochodzenia, w szczególności biorąc pod uwagę konsekwencje oceny sytuacji dotyczącej praw człowieka w kraju pochodzenia oraz ich następstwa dla polityk Unii Europejskiej w dziedzinie stosunków zewnętrznych, Rada powinna podejmować wszystkie decyzje w sprawie ustalenia lub zmian listy po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

ê 2005/85/EC motyw 20 (dostosowany)

(32)     Ze statusu Bułgarii i Rumunii, jako państw kandydujących do przystąpienia do Unii Europejskiej, oraz z postępu, jakiego dokonały te kraje na drodze do uzyskania członkostwa, wynika, że powinny one zostać uznane za będące bezpiecznymi krajami pochodzenia do czasu ich przystąpienia do Unii Europejskiej.

ê 2005/85/EC motyw 21

ð nowy

(33)     UznanieOkreślenie państwa trzeciego zajako bezpiecznegoy kraju pochodzenia do celów niniejszej dyrektywy nie może oznaczaćstanowić stwierdzenia bezwarunkowej gwarancji bezpieczeństwa dla obywateli tego państwakraju. Ocena decydująca o takim uznaniuokreśleniu, z uwagi na jej charakter, może jedynie brać pod uwagę ogólne uwarunkowania cywilne, prawne i polityczne w tym państwiekraju oraz to, czy osoby, które w danym państwie zostaną uznane winnymi prześladowań, tortur lub nieludzkiego albo poniżającego traktowania, lub karania, w praktyce podlegają karom. Z tego powodu istotneważne jest, aby pPaństwo określone jako bezpieczne dla wnioskodawcy nie mogło dłużej za takie uchodzić w przypadku, gdy wnioskodawca wykaże, że istnieją ð ważne ï poważne przyczyny przemawiające za tym, że dane państwo w jego szczególnej sytuacji nie może być dłużej uznawane za bezpiecznejest dla niego bezpieczne.

ê 2005/85/EC motyw 22 (dostosowany)

ð nowy

(34)     Państwa cCzłonkowskie powinny rozpatrzyć wszystkie wnioski pod względem merytorycznym, to jest ocenić, czy dany wnioskodawca kwalifikuje się do udzielenia muspełnia warunki Ö ochrony międzynarodowej Õ statusu uchodźcy zgodnie z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą kwalifikacyjną]dyrektywą Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm uznawania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców za uchodźców lub osoby, które z innych względów wymagają ochrony międzynarodowej, statusu tych osób oraz zakresu przyznawanej pomocy, z wyjątkiem przypadków, w których niniejsza dyrektywa stanowi inaczej, w szczególności w przypadku, gdy można zasadniew sposób rozsądny przypuszczać, że inne państwo rozpatrzyłoby wniosek lub zapewniłoby wystarczającą ochronę. W szczególności, pPaństwa cCzłonkowskie nie powinny być zobowiązane do merytorycznej oceny wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu w przypadku, gdy kraj pierwszegopierwsze państwo azylu przyznało wnioskodawcy status uchodźcy lub przyznało inną wystarczającą ochronę, a wnioskodawca będzie podlegał readmisji do tego kraju.

ê 2005/85/EC motyw 23

ð nowy

(35)     Państwa cCzłonkowskie nie powinny być również zobowiązane do merytorycznej oceny wniosku o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej ï w przypadku, gdy można zasadniew sposób rozsądny oczekiwać, że wnioskodawca z powodu ð wystarczającego ï związku z państwem trzecim, określonychego prawem krajowym, może poszukiwać ochrony w tym państwie trzecim ð oraz że zachodzą okoliczności wskazujące, że wnioskodawca zostanie przyjęty lub będzie podlegał readmisji do tego państwa ï. Państwa cCzłonkowskie powinny postępować według tej zasady jedynie w przypadku, gdy można przyjąć, że dany wnioskodawca będziebyłby bezpieczny w danymtym państwie trzecim. W celu uniknięcia wtórnego przepływu wnioskodawców powinno ustanowić się wspólne zasady, według których pPaństwa cCzłonkowskie uznają lub określają państwa trzecie jako bezpieczne.

ê 2005/85/EC motyw 24

ð nowy

(36)     Ponadto, w odniesieniu do niektórych europejskich państw trzecich, w których przestrzega się szczególnie wysokich norm w zakresie praw człowieka i ochrony uchodźców, pPaństwa cCzłonkowskie powinny mieć możliwość odstąpienia od rozpatrywania lub odstąpienia od rozpatrywania w całości wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu w przypadkudotyczących wnioskodawców, którzy wjechali na ich terytorium z takich europejskich państw trzecich. Z uwagi na potencjalne następstwa, jakie może mieć dla wnioskodawcy częściowe rozpatrzenie wniosku lub odstąpienie od rozpatrzenia, niniejsze stosowanie koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego powinno być ograniczone do przypadków obejmujących państwa trzecie, co do których Rada upewniła się, że wysokie normy bezpieczeństwa danego państwa trzeciego, określone w niniejszej dyrektywie, są spełnione. Rada powinna podjąć decyzję w tej kwestii po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

ê 2005/85/EC motyw 25

Z charakteru wspólnych norm dotyczących koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego określonej w niniejszej dyrektywie wynika, że praktyczny skutek koncepcji uzależniony jest od tego, czy dane państwo trzecie zezwoli danemu wnioskodawcy wjechać na swoje terytorium.

ò nowy

(37)     Aby ułatwić regularną wymianę informacji na temat zastosowania na gruncie krajowym koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia, bezpiecznego kraju trzeciego i europejskiego bezpiecznego kraju trzeciego oraz aby przygotować ewentualną dalszą harmonizację w przyszłości, państwa członkowskie powinny powiadamiać lub okresowo informować Komisję o państwach trzecich, do których stosowane są te koncepcje.

ê 2005/85/EC motyw 26

ð nowy

(38)     W odniesieniu do cofnięcia statusu uchodźcy ð lub ochrony uzupełniającej ï pPaństwa cCzłonkowskie powinny dopilnować, byzapewnić, że osoby korzystające ze ð ochrony międzynarodowej ï statusu uchodźcy byłysą należycie informowane o możliwym ponownym rozpatrzeniu ich statusu oraz miały o tym, że mają możliwość przedstawienia swojego stanowiskaich punktu widzenia zanim organy będą mogłymogą podjąć umotywowaną decyzję o cofnięciu ich statusu. Jednakże powinna istnieć możliwość odstąpienia od tych gwarancji, w przypadku gdy powody ustania statusu uchodźcy nie wiążą się ze zmianą warunków, na podstawie których nastąpiło przyznanie statusu uchodźcy.

ê 2005/85/EC motyw 27 (dostosowany)

ð nowy

(39)     W myśl podstawowej zasady prawa Ö unijnego Õ wspólnotowego, od decyzji podjętych w sprawie wniosku o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej, decyzji dotyczących odmowy wznowienia postępowania dotyczącego rozpatrywania wniosku po jego umorzeniu ï oraz Ö decyzji Õ w sprawie cofnięcia statusu uchodźcy ð lub ochrony uzupełniającej ï przysługująsłużą skuteczne środki odwoławcze do sąduprzed sądem lub trybunałem w rozumieniu art. 234 Traktatu. Skuteczność środków odwoławczych, również w odniesieniu do badania odpowiednich faktów, uzależniona jest od systemu administracyjnego i sądowego każdego Państwa Członkowskiego postrzeganego jako całość.

ê 2005/85/EC motyw 28

(40)     Zgodnie z art. 7264 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej niniejsza dyrektywa nie naruszawpływa na wykonywaniea obowiązków ciążących na pPaństwach cCzłonkowskich obowiązków dotyczącychw odniesieniu do utrzymania prawa i porządku publicznego oraz ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego.

ê 2005/85/EC motyw 29

ð nowy

(41)     Niniejsza dyrektywa nie dotyczy ð przeprowadzanych między państwami członkowskimi ï postępowańprocedur regulowanychobjętych rozporządzeniem (UE) nr […/…]Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. [ustanawiającym kryteria i mechanizmy określania pPaństwa cCzłonkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o ð ochronę międzynarodową ï azyl, wniesionego w jednym z pPaństw cCzłonkowskich przez obywatela państwa trzeciego ð lub bezpaństwowca ï] (rozporządzeniem Dublin).

ò nowy

(42)     Wnioskodawcy, do których zastosowanie ma rozporządzenie (UE) nr […/…] [rozporządzenie Dublin] powinni mieć możliwość skorzystania z podstawowych zasad i gwarancji określonych w niniejszej dyrektywie oraz szczególnych gwarancji na mocy rozporządzenia (UE) nr […/…] [rozporządzenie Dublin].

ê 2005/85/EC motyw 30

(43)     Wykonanie niniejszej dyrektywy powinno być oceniane w regularnych odstępach czasu nieprzekraczających dwóch lat.

ê 2005/85/EC motyw 31 (dostosowany)

(44)     W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, mianowicie ustanowienie minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w Państwach Członkowskich, nie możemogą być osiągnięty w sposób wystarczającyskutecznie osiągnięte przez pPaństwa cCzłonkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze jego osiągnięciea mogą one, z uwagi na rozmiary i skutki działania, być lepiej osiągnięte na poziomie Ö Unii Õ Wspólnoty, Ö Unia Õ Wspólnota może podejmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu.

ê 2005/85/EC motyw 32

Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo notyfikowało listem z dnia 24 stycznia 2001 r. swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

ê 2005/85/EC motyw 33

Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Irlandia notyfikowała listem z dnia 14 lutego 2001 r. swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

ò nowy

(45)     Zgodnie z art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i bez uszczerbku dla ust. 2 tego artykułu, dopóki Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie złożą notyfikacji o swoim zamiarze przyjęcia niniejszego środka, zgodnie z art. 4 wymienionego protokołu, nie są one nim związane i pozostają związane dyrektywą 2005/85/WE.

ê 2005/85/EC motyw 34

(46)     Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiejustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana, ani nie ma ona do niej zastosowaniapodlega jej stosowaniu,.

ê 2005/85/EC motyw 8

ð nowy

(47)     Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna zprzestrzega zasadami uznanychmi w szczególności w Karcie pPraw pPodstawowych Unii Europejskiej. ðNiniejsza dyrektywa ma służyć w szczególności zapewnieniu pełnego poszanowania godności ludzkiej i wspieraniu stosowania art. 1, 18, 19, 21, 23, 24 i 47 karty i musi zostać odpowiednio wdrożona. ï

ò nowy

(48)     Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszej dyrektywy.

(49)     Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminu przeniesienia do prawa krajowego dyrektywy, określonego w załączniku II część B,

ê 2005/85/EC

ð nowy

PRZYJMUJEĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 1

Cel

Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie ð wspólnych ï minimalnych norm dotyczących procedur udzielanianadawania i cofania statusu uchodźcy ð statusu ochrony międzynarodowej na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï w Państwach Członkowskich.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

a)           „Konwencja gGenewska” oznacza Konwencję dotyczącą statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienioną pProtokołem nNowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r.;

b)           „wniosek” lub „wniosek o udzielenie azylu” oznacza wniosek złożony przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który to wniosek może być rozumiany jako wniosek o zapewnienie przez Państwo Członkowskie ochrony międzynarodowej na podstawie Konwencji Genewskiej. Każdy wniosek o ochronę międzynarodową jest uznawany za wniosek o udzielenie azylu, chyba że osoba go składająca wyraźnie wnioskuje o inny rodzaj ochrony, która może być stosowana oddzielnie;

ò nowy

b)           „wniosek” lub „wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej” oznacza wniosek o ochronę państwa członkowskiego, z którym występuje obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, którego można uznać za osobę ubiegającą się o status uchodźcy lub status ochrony uzupełniającej, i który nie występuje wyraźnie o inny rodzaj ochrony, pozostający poza zakresem dyrektywy […./../UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej], o który można osobno wystąpić;

ê 2005/85/EC

ð nowy

c)           „wnioskodawca” lub „osoba ubiegająca się o ð ochronę międzynarodową ï azyl” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który wystąpił z wnioskiem o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, w odniesieniu do którego nie została jeszcze podjęta ostateczna decyzja;

ò nowy

d)           „wnioskodawca wymagający szczególnych gwarancji proceduralnych” oznacza wnioskodawcę, który ze względu na wiek, płeć, orientację seksualną, niepełnosprawność, poważną chorobę fizyczną lub psychiczną, pourazowe zaburzenia stresowe lub konsekwencje tortur, zgwałcenia lub innych poważnych form przemocy psychicznej, fizycznej lub seksualnej, potrzebuje specjalnych gwarancji, by móc skorzystać z praw i dopełnić obowiązków przewidzianych w niniejszej dyrektywie;

ê 2005/85/EC

ð nowy

e)d)        „ostateczna decyzja” oznacza decyzję, w której stwierdza się, czy obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi można nadać status uchodźcy ð lub status ochrony uzupełniającej ï na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej]2004/83/WE, i która już nie podlega środkowi odwoławczemu w ramach rozdziału V niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy skutkiem takiego środka odwoławczego jest zezwoleniepozwolenie wnioskodawcom na pozostanie w danych pPaństwach cCzłonkowskich w oczekiwaniu na jego wynik, z zastrzeżeniem załącznika III niniejszej dyrektywy;

f)e)         „organ rozstrzygającyrozpatrujący” oznacza każdy organ quasi-sądowy lub organ administracyjny w pPaństwie cCzłonkowskim odpowiedzialny za rozpatrywanie wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu i właściwy do podejmowania decyzji w takich sprawach w pierwszej instancjiw pierwszej instancji w takich sprawach, z zastrzeżeniem załącznika I;

g)f)         „uchodźca” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, spełniającego wymogi art. 2 lit. d) dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej]1 Konwencji Genewskiej określone w dyrektywie 2004/83/WE;

ò nowy

h)           „osoba kwalifikująca się do objęcia jej ochroną uzupełniającą” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który spełnia wymogi art. 2 lit. f) dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej];

i)            „status ochrony międzynarodowej” oznacza uznanie przez państwo członkowskie obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca za uchodźcę lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą;

ê 2005/85/EC (dostosowany)

j)g)         „status uchodźcy” oznacza uznanie przez pPaństwo cCzłonkowskie obywatela państwa trzeciego lub Ö Õ bezpaństwowca za uchodźcę;

ò nowy

k)           „status ochrony uzupełniającej” oznacza uznanie przez państwo członkowskie obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca za osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą;

l)            „małoletni” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który nie ukończył 18 lat;

ê 2005/85/EC

ð nowy

m)h)       „małoletni bez opieki” oznacza ð małoletniego określonego w art. 2 lit. l) dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï osobę w wieku poniżej 18 lat, która przybywa na terytorium Państw Członkowskich bez opieki osoby dorosłej, odpowiedzialnej za nią prawnie lub zwyczajowo, i dopóki nie zostanie skutecznie objęta opieką takiej osoby; obejmuje to również małoletniego, który zostaje pozostawiony bez opieki po wjeździe na terytorium Państw Członkowskich;

n)i)         „przedstawiciel” oznacza ð osobę lub organizację wyznaczoną przez właściwe organy w charakterze opiekuna prawnego mającego pomagać małoletniemu bez opieki i reprezentować go w procedurach przewidzianych niniejszą dyrektywą w celu najlepszego zabezpieczenia interesów dziecka, jak również, w razie potrzeby, wykonywać czynności prawne w jego imieniu. W przypadku gdy przedstawicielem jest organizacja, wyznacza ona osobę pełniącą funkcje opiekuna prawnego w stosunku do małoletniego, zgodnie z niniejszą dyrektywą ï osobę działającą w charakterze opiekuna prawnego w imieniu organizacji reprezentującej małoletniego bez opieki, osobę działającą w imieniu krajowej organizacji odpowiedzialnej za ochronę i opiekę nad małoletnimi, lub każdego innego odpowiedniego przedstawiciela wyznaczonego do dbania o najlepsze interesy małoletniego bez opieki;

o)j)         „cofnięcie statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy” oznacza podjętą przez właściwy organ decyzję w sprawie cofnięcia, pozbawieniaustania lub odmowy przedłużenia statusu uchodźcy lub ð statusu ochrony uzupełniającej ï danej osobie zgodnie z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą kwalifikacyjną] 2004/83/WE;

p)k)        „pozostawać w pPaństwie cCzłonkowskim” oznacza pozostawać na terytorium, w tym na granicy lub w strefach tranzytowych pPaństwa cCzłonkowskiego, w którym wystąpiono z wnioskiem o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu lub który to wniosek jest rozpatrywany;.

ò nowy

q)           „kolejny wniosek” oznacza wniosek, z którym występuje się po tym, jak ostateczna decyzja co do poprzedniego wniosku została podjęta, w tym w przypadkach, gdy wnioskodawca wyraźnie wycofał swój wniosek i przypadkach, gdy organ rozstrzygający odrzucił wniosek w następstwie domniemanego wycofania wniosku zgodnie z art. 28 ust. 1.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 3

Zakres

1.           Niniejszą dyrektywę stosuje się do wszystkich wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, z którymi wystąpiono na terytorium, w tym na granicy ð, na wodach terytorialnych ï lub w strefach tranzytowych pPaństwa cCzłonkowskiegoch, oraz do cofania statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy.

2.           Niniejszej dyrektywy nie stosuje się w przypadkach wniosków ożądania azylu dyplomatycznegoy lub terytorialnegoy złożonegoych w przedstawicielstwach pPaństw cCzłonkowskich.

3.           W przypadku gdy Państwa Członkowskie stosują lub wprowadzają procedurę, na mocy której wnioski o udzielenie azylu są rozpatrywane zarówno jako wnioski na podstawie Konwencji Genewskiej, jak i jako wnioski o inne rodzaje ochrony międzynarodowej ze względu na okoliczności określone w art. 15 dyrektywy 2004/83/WE, stosują one niniejszą dyrektywę przez cały czas trwania procedury.

3. 4.       Ponadto Państwa cCzłonkowskie mogą podjąć decyzję o stosowaniu przepisów niniejszej dyrektywy w procedurach rozstrzyganiadotyczących decyzji w sprawie wniosków o wszelkiejakiekolwiek rodzaje ochrony międzynarodowej ð pozostające poza zakresem dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï.

Artykuł 4

Organy odpowiedzialne

1.           Państwa cCzłonkowskie wyznaczają dla wszystkich procedur organ rozstrzygającyrozpatrujący, który będzie odpowiedzialny za właściwe rozpatrzenie wniosków zgodnie z niniejszą dyrektywą, w szczególności z art. 8 ust. 2 oraz art. 9. ð Państwa członkowskie dopilnowują, by organ ten dysponował odpowiednimi środkami, w tym wystarczającą liczbą kompetentnych pracowników, tak aby mógł wypełniać powierzone mu zadania zgodnie z niniejszą dyrektywą. ï

Zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 343/2003, wnioski o udzielenie azylu złożone w Państwie Członkowskim do organów innego Państwa Członkowskiego prowadzącego kontrolę imigracyjną rozpatrywane są przez Państwo Członkowskie, na którego terytorium wniosek został złożony.

2.           Jednakże Państwa cCzłonkowskie mogą postanowić, że Ö Õ inny organ Ö, inny niż organ, o którym mowa w ust. 1 Õ jest odpowiedzialny zado celów:

a)      ðrozpatrywanie spraw na mocy rozporządzenia (UE) nr [.../...] [rozporządzenia Dublin], oraz ï postępowania w sprawach, w których rozważane jest przekazanie wnioskodawcy do innego państwa zgodnie z zasadami ustanawiającymi kryteria i mechanizmy określania państwa odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, do momentu, kiedy przeniesienie rzeczywiście nastąpi lub państwo wezwane odmówi przejęcia odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku lub przyjęcia wnioskodawcy;

b)      podejmowania decyzji w sprawie wniosku w świetle przepisów dotyczących bezpieczeństwa narodowego, pod warunkiem że przed podjęciem tej decyzji przeprowadzono konsultacje z organem rozpatrującym, dotyczących tego, czy wnioskodawca może być uznany za uchodźcę na mocy dyrektywy 2004/83/WE;

c)      przeprowadzania wstępnego rozpatrzenia zgodnie z art. 32, pod warunkiem że organ ten ma dostęp do akt wnioskodawcy dotyczących poprzedniego wniosku;

d)      postępowania w sprawach w ramach procedur, o których mowa w art. 35 ust. 1;

b)e)   ðprzyznawanie lub ï odmowyę pozwolenia na wjazd w ramach procedury, o której mowa w art. ð 43 ï 35 ust. 2–5, z zastrzeżeniem warunków i przepisów określonych w tym artykuletych ustępach ð i na podstawie opinii organu rozstrzygającego. ï ;

f)       ustalenia, że wnioskodawca zamierza wjechać lub wjechał do Państwa Członkowskiego z bezpiecznego kraju trzeciego zgodnie z art. 36, z zastrzeżeniem warunków i przepisów określonych w tym artykule.

ò nowy

3.           Państwa członkowskie dopilnowują, aby personel organu rozstrzygającego został odpowiednio przeszkolony. W tym celu państwa członkowskie zapewniają szkolenia początkowe oraz, w razie potrzeby, doskonalące, które obejmują elementy wymienione w art. 6 ust. 4 lit. a) do e) rozporządzenia (UE) nr 439/2010. Państwa członkowskie biorą także pod uwagę szkolenia stworzone i rozwijane przez Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

4. 3.       W przypadku wyznaczenia Ö organu Õ organów zgodnie z ust. 2, pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby personel Ö tego organu Õ takich organów posiadał odpowiednią wiedzę lub przeszedł niezbędne szkolenie, tak aby mógł wypełniać swoje obowiązkiw celu wypełniania swoich obowiązków przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy.

ò nowy

5.           Wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którymi wystąpiono w państwie członkowskim do organów innego państwa członkowskiego prowadzącego tam kontrolę graniczną lub imigracyjną rozpatrywane są przez państwo członkowskie, na którego terytorium wystąpiono z wnioskiem.

ê 2005/85/EC

ð nowy

Artykuł 5

Korzystniejsze przepisy

Państwa cCzłonkowskie mogą wprowadzić lub utrzymać korzystniejsze normy dotyczące procedur udzielanianadawania i cofania ð ochrony międzynarodowej ï statusu uchodźcy, o ile normy te są zgodne z niniejszą dyrektywą.

ROZDZIAŁ II

Podstawowe zasady i gwarancje

Artykuł 6

Dostęp do procedury

1.           Państwa cCzłonkowskie mogą wymagać, aby wnioski o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu były składane osobiście lub w wyznaczonym miejscu ð , nie naruszając przepisów ust. 2, 3 i 4 ï.

ò nowy

2.           Państwa członkowskie dopilnowują, by osoba pragnąca wystąpić z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej miała faktyczną możliwość jak najszybszego złożenia wniosku.

3.           W przypadku gdy dana osoba wyraża chęć wystąpienia z wnioskiem o ochronę międzynarodową, państwa członkowskie dopilnowują, aby osoba ta została zarejestrowana jako wnioskodawca najszybciej, jak to możliwe i nie później niż 72 godziny od chwili takiego oświadczenia.

W tym celu państwa członkowskie dopilnowują, by personel organów, do których prawdopodobnie wpływać będą takie oświadczenia, otrzymał odpowiednie instrukcje i niezbędne szkolenie.

Wykonując przepisy niniejszego ustępu, państwa członkowskie uwzględniają odnośne wytyczne opracowane przez Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu.

4.           W przypadku gdy o ochronę międzynarodową występuje jednocześnie duża liczba obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, co praktycznie uniemożliwia przestrzeganie 72-godzinnego terminu określonego w ust. 3, państwa członkowskie mogą postanowić o wydłużeniu tego terminu do 7 dni roboczych.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

2.           Państwa Członkowskie zapewniają, aby każda osoba dorosła posiadająca zdolność do czynności prawnych miała prawo złożenia we własnym imieniu wniosku o udzielenie azylu.

3.           Państwa Członkowskie mogą przewidzieć możliwość złożenia przez wnioskodawcę wniosku w imieniu osób pozostających pod jego opieką. W takich przypadkach Państwa Członkowskie zapewniają, aby osoby dorosłe pozostające na utrzymaniu wnioskodawcy wyraziły zgodę na złożenie wniosku w ich imieniu, zaś w przeciwnym razie aby miały możliwość złożenia wniosku we własnym imieniu.

Zgoda jest wymagana w momencie składania wniosku albo, najpóźniej, w momencie przeprowadzania przesłuchania osoby dorosłej pozostającej na utrzymaniu wnioskodawcy.

4.           Państwa Członkowskie mogą określić w ustawodawstwie krajowym:

a)      przypadki, w których małoletni może złożyć wniosek we własnym imieniu;

b)      przypadki, w których wniosek małoletniego bez opieki musi zostać złożony przez przedstawiciela, zgodnie z art. 17 ust. 1 lit. a);

c)      przypadki, w których złożenie wniosku o udzielenie azylu jest uznawane jednocześnie za złożenie wniosku o udzielenie azylu dla małoletniego stanu wolnego.

5.           Państwa Członkowskie zapewniają, aby organy, do których prawdopodobnie zwróciłaby się osoba zamierzająca złożyć wniosek o udzielenie azylu, były w stanie pouczyć ją o sposobie i miejscu, w którym może ona złożyć taki wniosek lub może żądać, aby organy te przekazały taki wniosek właściwemu organowi.

ê 2005/85/EC art. 6

ð nowy

Artykuł 7

Wnioski, z którymi występuje się w imieniu osób na utrzymaniu lub małoletnich

1. 2.       Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby każda osoba dorosła posiadająca zdolność do czynności prawnych miała prawo wystąpienia we własnym imieniu z wnioskiem o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu.

2. 3.       Państwa cCzłonkowskie mogą przewidzieć możliwość wystąpienia przez wnioskodawcę z wnioskiem w imieniu osób pozostających na jego utrzymaniupod jego opieką. W takich przypadkach pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby osoby dorosłe pozostające na utrzymaniu wnioskodawcy wyraziły zgodę na złożenie wniosku w ich imieniu, zaś w przeciwnym razie aby miały możliwość wystąpienia z wnioskiem we własnym imieniu.

Zgoda jest wymagana w momencie składania wniosku albo, najpóźniej, w momencie przeprowadzania przesłuchania osoby dorosłej pozostającej na utrzymaniu wnioskodawcy. ðKażda osoba dorosła spośród tych osób jest, przed zwróceniem się do niej o zgodę, informowana na osobności o właściwych konsekwencjach proceduralnych oraz o prawie do wystąpienia z odrębnym wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej. ï

ò nowy

3.           Państwa członkowskie dopilnowują, by małoletni miał prawo do wystąpienia z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej bądź w swoim imieniu, jeśli posiada zdolność do czynności prawnych w postępowaniach zgodnie z przepisami prawa krajowego danego państwa członkowskiego, bądź za pośrednictwem swoich rodziców lub innych dorosłych członków rodziny lub osoby dorosłej odpowiedzialnej za niego zgodnie z prawem lub praktyką krajową danego państwa członkowskiego, bądź też za pośrednictwem swojego przedstawiciela.

4.           Państwa członkowskie dopilnowują, by właściwe organy, o których mowa w art. 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE[10] miały prawo złożenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w imieniu małoletniego bez opieki jeżeli, na podstawie indywidualnej oceny jego sytuacji osobistej, organy te są zdania, że małoletni może potrzebować opieki na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej].

ê 2005/85/EC art. 6

ð nowy

5. 4.       Państwa cCzłonkowskie mogą określić w prawodawstwieustawodawstwie krajowym:

a)      przypadki, w których małoletni może wystąpić z wnioskiem we własnym imieniu;

b)      przypadki, w których wniosek małoletniego bez opieki musi zostać złożony przez przedstawiciela, zgodnie z art. 2517 ust. 1 lit. a);

c)      przypadki, w których złożenie wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu jest uznawane jednocześnie za złożenie wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu dla małoletniego niepozostającego w związku małżeńskim.

ò nowy

Artykuł 8

Informowanie i doradztwo na przejściach granicznych i w ośrodkach zatrzymań

1.           Państwa członkowskie dopilnowują, by informacje o możliwości wystąpienia o udzielenie ochrony międzynarodowej były dostępne w ośrodkach zatrzymań oraz na przejściach granicznych na granicach zewnętrznych, w tym w strefach tranzytowych. Państwa członkowskie zapewniają możliwość skorzystania z pomocy tłumaczy w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do umożliwienia dostępu do procedury w tych miejscach.

2.           Państwa członkowskie dopilnowują, by organizacje świadczące pomoc doradczą osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową miały dostęp do przejść granicznych na granicach zewnętrznych, w tym do stref tranzytowych. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy regulujące obecność takich organizacji w wymienionych miejscach i określić, że dostęp uzależniony jest od zawarcia porozumienia z właściwymi organami państw członkowskich.

ê 2005/85/EC

ð nowy

Artykuł 97

Prawo do pozostawania w pPaństwie cCzłonkowskim do czasupodczas rozpatrzeniarozpatrywania wniosku o udzielenie azylu

1.           Wnioskodawcyom zezwala się napozwala się pozostawaćnie w pPaństwie cCzłonkowskim, wyłącznie dla potrzeb procedury, do czasu podjęcia przez organ rozstrzygającyrozpatrujący decyzji zgodnie z procedurami obowiązującymi w pierwszej instancji określonymi w rozdziale III. To prawo do pozostawania nie oznaczastanowi uprawnienia do otrzymania zezwolenia na pobyt.

2.           Państwa cCzłonkowskie mogą uczynić wyjątek jedynie w przypadkach, gdy, zgodnie z art. 32 i 34, ð dana osoba występuje ï z kolejnym wnioskiem ð , o którym mowa w art. 41 ï nie będzie dalej rozpatrywany lub gdy wydadząprzekażą one tę osobę lub dokonają jej ekstradycji, odpowiednio, do innego pPaństwa cCzłonkowskiego, na mocy zobowiązań wynikających z europejskiego nakazu aresztowania[11] lub z innych przyczyn, albo do państwa trzeciego, ð z wyłączeniem kraju pochodzenia danego wnioskodawcy ï albo do międzynarodowych sądów lub trybunałów karnych.

ò nowy

3.           Państwo członkowskie może dokonać ekstradycji wnioskodawcy do państwa trzeciego na mocy ust. 2 wyłącznie gdy właściwe organy upewniły się, że decyzja o ekstradycji nie doprowadzi bezpośrednio lub pośrednio do odesłania, w pogwałceniu zobowiązań międzynarodowych państwa członkowskiego.

ê 2005/85/EC

ð nowy

Artykuł 108

Wymogi dotyczące rozpatrywania wniosków

1.           Bez uszczerbku dla art. 23 ust. 4 lit. i), Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby wnioski o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu nie były ani odrzucane, ani pozostawiane bez rozpatrzenia wyłącznie z powodu niewystąpienia z nimi w najkrótszym możliwym terminie.

ò nowy

2.           Rozpatrując wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej, organ rozstrzygający ustala przede wszystkim, czy wnioskodawców można zakwalifikować jako uchodźców, a jeśli nie, czy wnioskodawcy kwalifikują się do objęcia ich ochroną uzupełniającą.

ê 2005/85/EC

ð nowy

3. 2.       Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby decyzje organu rozstrzygającegorozpatrującego w sprawie wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu były podejmowane po odpowiednim rozpatrzeniu. W tym celu pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby:

a)      wnioski były rozpatrywane, a decyzje podejmowane indywidualnie, obiektywnie i bezstronnie;

b)      uzyskiwaneotrzymywane były precyzyjne i aktualne informacje z różnych źródeł, takich jak ð Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu oraz ï Wysoki Komisarz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), dotyczące ogólnej sytuacji panującej w krajach pochodzenia wnioskodawcówosób ubiegających się o azyl oraz, w razie potrzebytam, gdzie jest to konieczne, w państwachkrajach, przez które przejeżdżały one tranzytem, oraz aby takie informacje były udostępniane personelowi odpowiedzialnemu za rozpatrywanie wniosków i podejmowanie decyzji;

c)      personel rozpatrujący wnioski i podejmujący decyzje posiadał wiedzę dotyczącą właściwych normstandardów obowiązującychstosowanych w dziedzinie prawa azylowego i uchodźczego;.

ò nowy

d)      personel rozpatrujący wnioski i podejmujący decyzję został poinstruowany oraz, w razie potrzeby, miał możliwość konsultacji z ekspertami na temat konkretnych zagadnień, takich jak kwestie medyczne, kulturowe, religijne oraz związane z dziećmi i płcią.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

4. 3.       Poprzez organ rozstrzygającyrozpatrujący lub poprzez wnioskodawcę, lub w inny sposób, organy, o których mowa w rozdziale V, mają dostęp do ogólnych informacji, o których mowawymienionych w ust. 32 lit. b), koniecznych dola wypełniania ich zadań.

5. 4.       Państwa cCzłonkowskie ð ustanawiają ï mogą ustanowić zasady dotyczące tłumaczenia dokumentów istotnych dla rozpatrywania wniosków.

Artykuł 119

Wymogi dotyczące podejmowania decyzji przez organ rozstrzygającyrozpatrujący

1.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby decyzje w sprawie wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu były wydawane na piśmie.

2.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają również, aby w przypadku odrzucenia wniosku ð o nadanie statusu uchodźcy lub udzielenie ochrony międzynarodowej ï decyzja zawierała pisemne uzasadnienie faktyczne i prawne oraz informację o trybiesposobach odwołania się od negatywnej decyzji odmownej.

Państwa Członkowskie nie muszą uzasadniać powodów odmowy nadania statusu uchodźcy w decyzji przyznającej wnioskodawcy status związany z takimi samymi prawami i świadczeniami na mocy prawa krajowego i prawa wspólnotowego, jak status uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE. W takich przypadkach Państwa Członkowskie zapewniają, aby uzasadnienie odmowy nadania statusu uchodźcy znalazło się w aktach wnioskodawcy i aby wnioskodawca miał, na swój wniosek, dostęp do tych akt.

Ponadto Państwa cCzłonkowskie nie muszą podawać pisemnej informacji na temat trybusposobów odwołania od negatywnej decyzji odmownej w treści decyzji, jeżeli wnioskodawca otrzymał taką informację na wcześniejszym etapie na piśmie albo poprzez dostępne mu media elektroniczne.

3.           Do celów art. 76 ust. 23 oraz w każdym przypadku, gdy wniosek oparty jest na tych samych podstawach, pPaństwa cCzłonkowskie mogą podjąć jedną decyzję odnoszącą się doobejmującą wszystkiech osóbosoby pozostająceych na utrzymaniupod opieką wnioskodawcy ð , chyba że prowadziłoby to do ujawnienia szczególnej sytuacji wnioskodawcy, co mogłoby zagrozić jego interesom, w szczególności w sprawach związanych z prześladowaniem ze względu na płeć, orientację seksualną, tożsamość płciową lub wiek ï.

Artykuł 1210

Gwarancje dlaudzielane osóbosobom ubiegającymch się o ð ochronę międzynarodową ï azyl

1.           W odniesieniu do procedur określonych w rozdziale III, pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby wszystkim osobom ubiegającym się o ð ochronę międzynarodową ï azyl udzielano następujących gwarancji:

a)      są one informowaneinformowania w języku, ð który rozumieją lub ï co do którego Ö Õ można zasadnie przyjąćistnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez nie zrozumiany, o procedurze, której należy się poddaćbędą podlegały, oraz o ich prawach i obowiązkach w trakcie tej procedury, jak równieżoraz potencjalnychewentualnych skutkach nieprzestrzegania tychich obowiązków i braku współpracy z organami. Są one informowane o terminach, a także przysługujących im środkach, służących spełnieniu obowiązku przedstawienia elementów, o których mowa w art. 4 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej], 2004/83/WE ð jak również o konsekwencjach wyraźnego lub domniemanego wycofania wniosku ï . Informacje te są udzielane w takim terminie umożliwiającym, aby umożliwić tym osobom skorzystanie zwykonywanie praw zagwarantowanych niniejszą dyrektywą i wypełnienie obowiązków, opisanycho których mowa w art. 1311;

b)      w razie potrzebyjeżeli jest to konieczne, mogą one skorzystać zzapewnienia pomocy tłumacza w celu przedłożenia ich sprawy właściwym organom. Państwa cCzłonkowskie uznają za konieczne zapewnienie takiej pomocy przynajmniej w przypadku, gdy organ rozpatrujący wezwie wnioskodawcęa Ö ma być Õ poddany przesłuchaniuna przesłuchanie, o którym mowa w art. 14, 15,12 i 13 ð 16, 17 i 34 ï, a odpowiednia komunikacja nie może zostać zapewniona bez takiej pomocy tłumacza nie można zapewnić odpowiedniej komunikacji. W takim przypadku oraz w innych przypadkach, gdy właściwe organy wzywają wnioskodawcę, koszty takiej pomocy tłumacza są pokrywane ze środków publicznych;

c)      nie odmawia się imbraku odmowy możliwości kontaktu z UNHCR lub jakąkolwiek inną organizacją ð świadczącą pomoc prawną lub doradczą osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową zgodnie z prawodawstwem krajowym ï działającą w imieniu UNHCR na terytorium Państwa Członkowskiego na mocy umowy z tegotym pPaństwema cCzłonkowskimego;

ò nowy

d)      nie odmawia się im ani, w stosownym przypadku, ich doradcom prawnym dostępu do informacji, o których mowa w art. 10 ust. 3 lit. b), w przypadkach, gdy organ rozstrzygający uwzględnia te informacje przy podejmowaniu decyzji co do ich wniosku;

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

e)d)   otrzymują oneotrzymania w rozsądnym terminie zawiadomieniae o decyzji organu rozstrzygającegorozpatrującego w sprawie ich wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu. Jeżeli doradca lub zastępca prawny lub inny doradca jest prawnym przedstawicielem wnioskodawcy, pPaństwa cCzłonkowskie mogą wybrać powiadomićpowiadomienie go o swojej decyzji zamiast powiadamiaćpowiadamiania osobę ubiegającąej się o ð ochronę międzynarodową ï azyl;

f)e)    są one informowanepoinformowania o wyniku decyzji organu rozstrzygającegorozpatrującego w języku, ð który rozumieją lub ï co do którego Ö Õ można zasadnie przyjąćistnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez nie zrozumiany, w przypadku gdy nie są wspieranenie pomaga im ani reprezentowanenie reprezentuje ich przez doradcaę lub zastępcę prawnyego lub inny doradca oraz gdy nie mają dostępu do bezpłatnej pomocy prawnej. UdzielonePrzedstawione informacje obejmują informację o trybiesposobach odwołania od negatywnej decyzji odmownej zgodnie z przepisamipostanowieniami art. 119 ust. 2.

2.           W odniesieniu do procedur przewidzianychokreślonych w rozdziale V, pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby wszyscywszystkie wnioskodawcyosoby ubiegające się o azyl korzystałyli z gwarancji równoważnych gwarancjom, o których mowa w ust. 1 lit. b), c), ð , d) ï oraz e)–d) niniejszego artykułu.

Artykuł 1311

Obowiązki osób ubiegających się o ð ochronę międzynarodową ï azyl

1.           ðPaństwa członkowskie nakładają na osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową obowiązek współpracowania z właściwymi organami w celu ustalenia ich tożsamości oraz innych elementów, o których mowa w art. 4 ust. 2 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej]. ï Państwa cCzłonkowskie mogą nałożyć na wnioskodawcówosoby ubiegające się o azyl ð inne ï obowiązekki w zakresie współpracy z właściwymi organami, o ile obowiązekki ten sąjest koniecznye dla rozpatrzeniapostępowania w sprawie wniosku.

2.           Państwa cCzłonkowskie mogą postanowić w szczególności, że:

a)      wnioskodawcyosoby ubiegające się o azyl są zobowiązanei do kontaktowania się z właściwymi organami lub do osobistego stawiennictwa przed nimi, niezwłocznie albo w wyznaczonych terminach;

b)      wnioskodawcyosoby ubiegające się o azyl muszą przekazać posiadane przez nichsiebie dokumenty istotne dla rozpatrzenia wniosku, takie jak paszporty;

c)      wnioskodawcyosoby ubiegające się o azyl są zobowiązanei do informowania właściwych organów o swoim aktualnym miejscu pobytu lub adresie zamieszkania oraz o wszelkich zmianach w tym zakresie w najkrótszym możliwym terminie. Państwa cCzłonkowskie mogą postanowić, że wnioskodawca musi przyjmować wszelką korespondencję odpowiednio w ostatnim wskazanym miejscu pobytu lub pod ostatnim wskazanym adresem zamieszkania, jaki wskazał;

d)      właściwe organy mogą przeszukiwać wnioskodawcę oraz przedmioty, które nosi przy sobie ð , o ile przeszukanie zostanie przeprowadzone przez osobę tej samej płci ï;

e)      właściwe organy mogą wykonywać fotografiefotografować wnioskodawcęy; oraz

f)       właściwe organy mogą utrwalać treśćnagrywać ustneych wypowiedzi wnioskodawcy, pod warunkiem że został on o tym uprzednio poinformowany.

Artykuł 1412

Przesłuchanie

1.           ZanimPrzed podjęciem decyzji przez organ rozstrzygającyrozpatrujący podejmie decyzję, wnioskodawcyosobie ubiegającej się o azyl przysługuje możliwość stawienia się na przesłuchanie w sprawie jegoswojego wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, które prowadzi osoba właściwa na mocy prawa krajowego do prowadzenia tego rodzaju przesłuchań. ðPrzesłuchanie dotyczące zasadniczej treści wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej przeprowadzane jest przez personel organu rozstrzygającego. ï

Państwa Członkowskie mogą również przyznać możliwość przesłuchania każdej osobie dorosłej pozostającej na utrzymaniu wnioskodawcy, o której mowa w art. 6 ust. 3.

ò nowy

W przypadku gdy o ochronę międzynarodową występuje jednocześnie duża liczba obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, co praktycznie uniemożliwia organowi rozstrzygającemu terminowe przeprowadzanie przesłuchań dotyczących zasadniczej treści wniosku, państwa członkowskie mogą postanowić, że personel innego organu będzie czasowo zaangażowany w przeprowadzanie tych przesłuchań. W takich przypadkach personel takiego organu przechodzi uprzednio niezbędne szkolenie, które obejmuje elementy wymienione w art. 6 ust. 4 lit. a) do e) rozporządzenia (UE) nr 439/2010 oraz art. 18 ust. 5 niniejszej dyrektywy.

W przypadku gdy osoba występuje z wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej w imieniu osób pozostających na jej utrzymaniu, każdej danej osobie dorosłej zapewnia się możliwość stawienia się na przesłuchanie.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Państwa cCzłonkowskie mogą określić w prawodawstwieustawodawstwie krajowym przypadki, w których możliwość stawienia się na przesłuchanieprzesłuchania przysługuje małoletniemu.

2.           Odstąpienie odZaniechanie przesłuchania możliwe jest w przypadkach, gdy:

a)      organ rozstrzygającyrozpatrujący jest w stanie podjąć pozytywną decyzję ð w kwestii nadania statusu uchodźcy ï na podstawie dostępnych dowodów; lub

b)      właściwy organ odbył już spotkanie z wnioskodawcą w celu udzielenia mu pomocy przy wypełnianiu wniosku i przedstawienia zasadniczych informacji dotyczących wniosku w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE; lub

c)      organ rozpatrujący, na podstawie pełnego rozpatrzenia informacji przedstawionych przez wnioskodawcę, uważa wniosek za bezzasadny, w przypadkach gdy zachodzą okoliczności wymienione w art. 23 ust. 4 lit. a), c), g), h) oraz j).

3.      Przesłuchania można zaniechać również w przypadku, gdy

b)      jest to nieuzasadnione ze względów praktycznych, w szczególności jeżeli właściwy organ ð rozstrzygający ï uważa, że wnioskodawca nie jest zdolny do uczestnictwa lub nie jest w stanie uczestniczyć w przesłuchaniu z powodu utrzymujących się okoliczności, na które nie ma on wpływu. W przypadku wątpliwości, ð organ rozstrzygający zasięga opinii biegłego lekarza w celu ustalenia, czy okoliczności sprawiające, że wnioskodawca nie jest zdolny do uczestnictwa lub nie jest w stanie uczestniczyć w przesłuchaniu, mają charakter trwały, czy przejściowy ï Państwa Członkowskie mogą zwrócić się o zaświadczenie lekarskie lub od psychologa.

Jeżeli Ö nie przeprowadza się przesłuchania Õ Państwo Członkowskie nie zapewnia wnioskodawcy możliwości przesłuchania na mocy lit. b) niniejszego ustępu, lub w stosownych przypadkach, osoby pozostającej na utrzymaniu wnioskodawcy, podejmuje się rozsądne wysiłki w celu pozwolenia wnioskodawcy lub, we właściwych przypadkach, osobie pozostającej na jego utrzymaniupod opieką wnioskodawcy, na przedłożenie dalszych informacji.

3. 4.       Brak przesłuchania zgodnie z niniejszym artykułem nie stanowi przeszkody dla podjęcia przez organ rozstrzygającyrozpatrujący decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu.

4. 5..      Brak przesłuchania na mocy ust. 2 lit. b) i c) oraz ust. 3 nie wpływa negatywnie na decyzję organu rozstrzygającegorozpatrującego.

5. 6.       Niezależnie od przepisówpostanowień art. 2820 ust. 1, pPaństwa cCzłonkowskie, podejmując decyzję w sprawie wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, mogą uwzględnić niestawiennictwo wnioskodawcy na przesłuchanie, chyba że miał on uzasadnione powody takiego niestawiennictwa.

Artykuł 1513

Wymogi dotyczące przesłuchania

1.           Przesłuchanie odbywa się co do zasady bez obecności członków rodziny, chyba że organ rozstrzygającyrozpatrujący uważa obecność innych członków rodziny za konieczną dla właściwego rozpatrzenia wniosku.

2.           Przesłuchanie odbywa się w warunkach zapewniających właściwy stopień poufności.

3.           Państwa cCzłonkowskie podejmują odpowiednie kroki, aby zapewnić, byże przesłuchania są prowadzone były w warunkach, które pozwalają wnioskodawcom na wyczerpujące przedstawienie powodów złożenia wniosku. W tym celu pPaństwa cCzłonkowskie:

a)      dopilnowujązapewniają, aby osoba prowadząca przesłuchanie posiadałabyła wystarczająco kompetencjekompetentna pozwalające uwzględnićdo uwzględnienia osobistyche ð i ï lub ogólnyche okoliczności towarzyszącyche złożeniu wniosku, w tym pochodzenie kulturoweodmienności kulturowej ð , płeć, orientację seksualną, tożsamość płciową ï i szczególne potrzebybezbronności wnioskodawcy ð w rozumieniu art. 22 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania] ï , w takim stopniu, jaki jest możliwy; oraz

ò nowy

b)      w każdym możliwym przypadku, jeśli dany wnioskodawca wystąpi z takim wnioskiem, zapewniają przesłuchanie go przez osobę tej samej płci;

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

c) b)  wyznaczają ð kompetentnego ï tłumacza, który jest w stanie zapewnić właściwą komunikację pomiędzy wnioskodawcą a osobą prowadzącą przesłuchanie. Komunikacja taka Ö odbywa się Õ nie musi koniecznie odbywać się w języku preferowanym przez wnioskodawcęosobę ubiegającą się o azyl, Ö chyba że Õ jeżeli jest inny język, któryco do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że będzie on wnioskodawcaprzez nią rozumiezrozumiany, oraz w którym jest w stanie się ð jasno ï komunikować. ðW każdym możliwym przypadku, jeśli wnioskodawca wystąpi z takim wnioskiem, państwa członkowskie zapewniają usługi tłumacza ustnego tej samej płci ï;

ò nowy

d)      dopilnowują, by osoba prowadząca przesłuchanie dotyczące zasadniczej treści wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej nie nosiła munduru wojskowego ani policyjnego;

e)      dopilnowują, by przesłuchania małoletnich były prowadzone w sposób uwzględniający potrzeby dzieci.

ê 2005/85/EC

4.           Państwa cCzłonkowskie mogą ustanowić zasady dotyczące obecności osóbstron trzecich w trakcie przesłuchania.

5.           Niniejszy artykuł stosuje się także do spotkań, o których mowa w art. 12 ust. 2 lit. b).

ò nowy

Artykuł 16

Zakres przesłuchania

Prowadząc przesłuchanie dotyczące zasadniczej treści wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, organ rozstrzygający dopilnowuje, by wnioskodawcy zapewniono odpowiednią możliwość jak najpełniejszego przedstawienia elementów niezbędnych do uzasadnienia wniosku, zgodnie z art. 4 dyrektywy […./…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej]. Obejmuje to możliwość złożenia wyjaśnień dotyczących ewentualnych brakujących elementów lub niespójności bądź sprzeczności w złożonych oświadczeniach.

ê 2005/85/EC

Artykuł 14

Status protokołu z przesłuchania w procedurze

1.           Państwa Członkowskie zapewniają, aby z każdego przesłuchania został sporządzony pisemny protokół, zawierający przynajmniej zasadnicze informacje dotyczące wniosku w sposób przedstawiony przez wnioskodawcę, zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE.

2.           Państwa Członkowskie zapewniają, aby wnioskodawcom udostępniono w rozsądnym terminie protokół z przesłuchania. Jeżeli udostępnienie nastąpiło dopiero po wydaniu decyzji przez organ rozpatrujący, Państwa Członkowskie zapewniają, aby udostępnienie mogło nastąpić w najkrótszym czasie umożliwiającym przygotowanie i złożenie w należytym terminie odwołania.

3.           Państwa Członkowskie mogą żądać od wnioskodawcy poświadczenia treści protokołu z przesłuchania.

W przypadku gdy wnioskodawca odmawia poświadczenia treści protokołu, powody tej odmowy wpisuje się do akt wnioskodawcy.

Wyrażona przez wnioskodawcę odmowa poświadczenia treści protokołu nie stoi na przeszkodzie podjęciu przez organ rozpatrujący decyzji w sprawie jego wniosku.

4.           Niniejszy artykuł stosuje się także do spotkań, o których mowa w art. 12 ust. 2 lit. b).

ò nowy

Artykuł 17

Protokół i zapis przesłuchania

1.           Państwa członkowskie dopilnowują, by z każdego przesłuchania sporządzany był szczegółowy protokół, zawierający wszystkie istotne elementy.

2.           Państwa członkowskie mogą postanowić o audio lub audiowizualnym zapisie przesłuchania. W takim przypadku państwa członkowskie dopilnowują, by zapis przesłuchania był załączany do protokołu.

3.           Państwa członkowskie zapewniają wnioskodawcy możliwość przedstawienia uwag lub wyjaśnień dotyczących błędów w tłumaczeniu lub interpretacji w tekście protokołu na końcu przesłuchania lub w określonym terminie, zanim organ rozstrzygający podejmie decyzję. W tym celu państwa członkowskie dopilnowują, aby wnioskodawca został w pełni poinformowany o treści protokołu, w razie potrzeby przy pomocy tłumacza ustnego. Państwa członkowskie zwracają się wtedy do wnioskodawcy o zatwierdzenie treści protokołu.

Państwa członkowskie nie muszą zwracać się do wnioskodawcy o zatwierdzenie treści protokołu, jeśli przesłuchanie jest rejestrowane zgodnie z ust. 2 i jeśli jego zapis jest dopuszczalny jako dowód w procedurach, o których mowa w rozdziale V.

4.           W przypadku gdy wnioskodawca odmawia zatwierdzenia treści protokołu, powody tej odmowy wpisuje się do akt wnioskodawcy.

Odmowa zatwierdzenia treści protokołu przez wnioskodawcę nie stanowi dla organu rozstrzygającego przeszkody do podjęcia decyzji w sprawie wniosku.

5.           W okresie przed podjęciem decyzji przez organ rozstrzygający wnioskodawcom nie odmawia się dostępu do protokołu oraz, w stosownych przypadkach, zapisu przesłuchania.

Artykuł 18

Orzeczenia lekarskie

1.           Państwa członkowskie umożliwiają wnioskodawcy poddanie się badaniom lekarskim w celu przedstawienia organowi rozstrzygającemu zaświadczenia lekarskiego jako potwierdzenia jego oświadczeń dotyczących doznanego prześladowania i poważnej krzywdy. Państwa członkowskie mogą zażądać od wnioskodawcy przedłożenia wyników badania lekarskiego organowi rozstrzygającemu w rozsądnym terminie, poinformowawszy go uprzednio o prawach przysługujących mu na mocy niniejszego artykułu. Niedostarczenie przez wnioskodawcę wyników badania lekarskiego w wyznaczonym terminie bez poważnych powodów nie stanowi dla organu rozstrzygającego przeszkody do podjęcia decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

2.           Bez uszczerbku dla ust. 1, w przypadkach gdy organ rozstrzygający uważa, że istnieją przesłanki do stwierdzenia, że wnioskodawca nie jest zdolny do tego, by być przesłuchanym lub złożyć dokładne i spójne oświadczenia, bądź zdolność ta jest ograniczona na skutek pourazowych zaburzeń stresowych, doznanych prześladowań lub poważnej krzywdy, dopilnowuje on, aby przeprowadzone zostało badanie lekarskie za zgodą wnioskodawcy. Odmowa poddania się takiemu badaniu lekarskiemu przez wnioskodawcę nie stanowi dla organu rozstrzygającego przeszkody do podjęcia decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.

3.           Państwa członkowskie ustanawiają odpowiednie regulacje w celu dopilnowania, by badania lekarskie, o których mowa w ust. 2, przeprowadzane były przez bezstronnych i wykwalifikowanych biegłych lekarzy.

4.           Państwa członkowskie ustanawiają dalsze normy i regulacje w celu identyfikowania i dokumentacji symptomów tortur oraz innych form przemocy fizycznej, seksualnej lub psychicznej, istotnych dla stosowania niniejszego artykułu.

5.           Państwa członkowskie dopilnowują, aby osoby prowadzące przesłuchania wnioskodawców na mocy niniejszej dyrektywy przeszły szkolenie w zakresie wiedzy na temat symptomów tortur i problemów medycznych, które mogą negatywnie wpływać na zdolność wnioskodawcy do bycia przesłuchanym.

6.           Wyniki badań lekarskich, o których mowa w ust. 1 i 2 są oceniane przez organ rozstrzygający łącznie z innymi elementami wniosku.

Artykuł 19

Bezpłatne udzielanie informacji prawnych i proceduralnych w postępowaniach w pierwszej instancji

1.           Państwa członkowskie dopilnowują, aby informacje prawne i proceduralne były udzielane wnioskodawcom bezpłatnie w postępowaniach w pierwszej instancji, przewidzianych w rozdziale III, jeśli wystąpią oni z takim wnioskiem. Obejmuje to co najmniej dostarczenie informacji na temat postępowania przy uwzględnieniu szczególnej sytuacji danego wnioskodawcy oraz wyjaśnienie przyczyn faktycznych i prawnych w przypadku decyzji odmownej.

2.           Bezpłatne udzielanie informacji prawnych i proceduralnych podlega warunkom określonym w art. 21.

Artykuł 20

Bezpłatna pomoc i reprezentacja prawna w postępowaniach odwoławczych

ê 2005/85/EC art. 15(2) (dostosowany)

ð nowy

1.           W przypadku negatywnej decyzji organu rozpatrującego, Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby na wniosek udzielonoprzydzielona została bezpłatnaej pomocy Ö i Õ lub reprezentacjai prawnaej, z zastrzeżeniem przepisów ust. 3. ð w postępowaniach odwoławczych przewidzianych w rozdziale V. Obejmuje to co najmniej przygotowanie niezbędnych dokumentów proceduralnych i udział w rozprawie przed sądem pierwszej instancji w imieniu wnioskodawcy. ï

ò nowy

2.           Państwa członkowskie mogą również zapewniać bezpłatną pomoc lub reprezentację prawną w postępowaniach w pierwszej instancji przewidzianych w rozdziale III. W takich przypadkach art. 19 nie ma zastosowania.

3.           Państwa członkowskie mogą postanowić, że bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej nie udziela się w przypadkach, gdy w ocenie sądu lub trybunału środek odwoławczy wnioskodawcy nie ma realnych szans powodzenia.

W takim przypadku państwa członkowskie dopilnowują, aby pomoc i reprezentacja prawna nie były arbitralnie ograniczane i aby skuteczny dostęp wnioskodawcy do wymiaru sprawiedliwości nie był utrudniony.

4.           Bezpłatna pomoc i reprezentacja prawna podlegają warunkom określonym w art. 21.

Artykuł 21

Warunki bezpłatnego udzielania informacji prawnych i proceduralnych oraz bezpłatnej pomocy i reprezentacji prawnej

1.           Państwa członkowskie mogą postanowić, że informacji prawnych i proceduralnych, o których mowa w art. 19, oraz pomocy i reprezentacji prawnej, o których mowa w art. 20, udzielają organizacje pozarządowe, urzędnicy rządowi lub wyspecjalizowane służby państwowe.

ê 2005/85/EC art. 15 (dostosowany)

ð nowy

1.           Państwa Członkowskie dopuszczają możliwość skutecznego konsultowania się przez osoby ubiegające się o azyl, na ich koszt własny, z doradcą prawnym lub innym doradcą, uprawnionym do takiej działalności lub posiadającym odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego, w sprawach związanych z ich wnioskami o udzielenie azylu.

2. 3.       Państwa cCzłonkowskie mogą postanowić w swoim ustawodawstwie krajowym, żeaby ð bezpłatne udzielanie prawnych i proceduralnych informacji, o którym mowa w art. 19 oraz ï bezpłatna pomoc Ö i Õ lub reprezentacja prawna Ö , o których mowa w art. 20 Õ przysługująprzyznana była:

a)      jedynie na postępowanie przed sądem lub trybunałem zgodnie z rozdziałem V, nie zaś w przypadku każdego bezpośredniego odwołania lub rewizji przewidzianych w ustawodawstwie krajowym, w tym w ponownym wysłuchaniu odwołania następującego po bezpośrednim odwołaniu lub rewizji; lub

a) b)  jedynie osobom, które nie posiadają wystarczających środków; lub

b) c)  jedynie Ö za pomocą usług świadczonych przez Õ doradcomów lub zastępców prawnymch lub innym doradcom wyraźnie wyznaczonymch w prawodawstwieustawodawstwie krajowym do pomocy lub reprezentacji osób ubiegających się o ð ochronę międzynarodową ï azyl;. lub

d)      jedynie jeżeli istnieje prawdopodobieństwo uwzględnienia odwołania lub rewizji.

Państwa Członkowskie zapewniają, aby pomoc lub reprezentacja prawna przyznana na mocy lit. d) nie była arbitralnie ograniczana.

3. 4.       PrzepisyZasady dotyczące zasadsposobów wypełniania i rozpatrywaniapostępowania w sprawie wniosków o ð udzielenie informacji prawnych i proceduralnych na mocy art. 19 oraz ï pomoc Ö i Õ lub reprezentację prawną Ö na mocy art. 20 Õ mogą być ustanowioneustalone przez pPaństwa cCzłonkowskie.

4. 5.       Państwa cCzłonkowskie mogą również:

a)      nałożyć ograniczenia kwotowefinansowe lub czasowe w zakresiena ð bezpłatnego udzielania prawnych i proceduralnych informacji, o którym mowa w art. 19 oraz ï świadczeniea bezpłatnej pomocy Ö i Õ lub reprezentacji prawnej Ö , o których mowa w art. 20 Õ, pod warunkiem że nie ograniczają one arbitralnie dostępu do ð informacji prawnych i proceduralnych oraz ï pomocy Ö i Õ lub reprezentacji prawnej;

b)      przewidziećzapewnić, żeaby w odniesieniu do opłat i innych kosztów, w sprawach związanych z pomocą prawną, wnioskodawcy są traktowani nie bardziej korzystnie niż obywatele traktowanie wnioskodawców nie było korzystniejsze niż traktowanie zazwyczaj przyznawane ich obywatelom w kwestiach dotyczących pomocy prawnej.

5. 6.       Państwa cCzłonkowskie mogą wymagać całkowitego lub częściowego zwrotu poniesionych kosztów, jeżeli sytuacja finansowa wnioskodawcy ulegnie znaczącej poprawie lub jeżeli decyzja o przyznaniu takiego zwolnieniatakich świadczeń została podjęta na podstawie nieprawdziwychfałszywych informacji przedstawionych przez wnioskodawcę.

ê 2005/85/EC art. 15(1) (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 22

Prawo do pomocy i reprezentacji prawnej na wszystkich etapach postępowania

1.           Państwa Członkowskie dopuszczają możliwość skutecznego konsultowania się przez Wnioskodawcomosoby ubiegające się o azyl, Ö zapewnia się Õ możliwość skutecznej konsultacji na ich koszt własny, z doradcą lub zastępcą prawnym lub innym doradcą, uprawnionym lub dopuszczonym do takiej działalności lub posiadającym odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego, w sprawach związanych z ich wnioskami o udzielenie azylu ð ochrony międzynarodowej, na wszystkich etapach postępowania, w tym po wydaniu decyzji negatywnej ï.

ò nowy

2.           Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom pozarządowym na zapewnianie wnioskodawcom ubiegającym się o ochronę międzynarodową pomocy lub reprezentacji prawnej w postępowaniach przewidzianych w rozdziale III i rozdziale V.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 2316

Zakres pomocy i reprezentacji prawnej

1.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby doradca lub zastępca prawny lub inny doradca uprawniony lub dopuszczony do takiej działalności lub posiadający odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego, i który udziela pomocy prawnej lub reprezentuje osobie ubiegającej sięosobę ubiegającą się o ð ochronę międzynarodową ï azyl lub reprezentuje ją na warunkach określonych prawodawstwemustawodawstwem krajowym, korzystał z dostępu do Ö Õ takich informacji zawartych w aktach wnioskodawcy, ð na podstawie których podejmowana jest lub podjęta zostanie decyzja ï do rozpatrzenia których upoważnione są organy, o których mowa w rozdziale V, o ile informacje mają związek z rozpatrzeniem wniosku.

Państwa cCzłonkowskie mogą uczynić wyjątek w przypadku, gdy ujawnienie informacji lub źródeł stanowiłobymogłoby stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, bezpieczeństwa organizacji lub osób, które dostarczyły informacji, lub bezpieczeństwa osoby lub osób, do których odnosi się informacja, lub w przypadku, gdy mogłoby to zagrozićnarażone na niebezpieczeństwo byłyby interesyom dochodzeniapostępowania związanego z rozpatrywaniem wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu przez właściwe organy pPaństw cCzłonkowskich lub stosunkiom międzynarodoweym pPaństw cCzłonkowskich. W takich przypadkach Ö państwa członkowskie: Õ

ò nowy

a)      przyznają dostęp do danych informacji lub źródeł doradcy lub zastępcy prawnemu, który przeszedł kontrolę bezpieczeństwa lub co najmniej wyspecjalizowanym służbom państwowym, które na mocy prawa krajowego uprawnione są do reprezentowania wnioskodawcy w tym określonym celu, o ile informacje te mają znaczenie dla rozpatrzenia wniosku lub podjęcia decyzji o cofnięciu ochrony międzynarodowej;

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

b)      Özapewniają Õ dostęp do danych informacji lub źródeł umożliwia się organom, o którymch mowa w rozdziale V, z wyjątkiem przypadków, gdy dostęp taki jest wykluczony w związku z kwestiami bezpieczeństwa narodowego.

2.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby doradca lub zastępca prawny lub inny doradca, który udziela pomocy lub reprezentuje wnioskodawcyosobę ubiegającą się o azyl lub go reprezentuje, miał dostęp do obszarów zamkniętych, takich jak ośrodki zatrzymaństrzeżone lub strefy tranzytowe, w celu konsultowaniaporozumienia się z wnioskodawcą ð , zgodnie z art. 10 ust. 4 oraz art. 18 ust. 2 lit. b) i c) dyrektywy [.../.../UE] [dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania] ï . Państwa Członkowskie mogą ograniczyć możliwość odwiedzin wnioskodawcy w obszarach zamkniętych jedynie w przypadku, gdy takie ograniczenie jest, na mocy ustawodawstwa krajowego, w sposób obiektywny konieczne dla bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zarządzania administracyjnego obszarem, lub w celu zapewnienia skutecznego rozpatrzenia wniosku, pod warunkiem że dostęp doradcy prawnego lub innego doradcy nie jest tym samym poważnie ograniczony lub uniemożliwiony.

ò nowy

3.           Państwa członkowskie umożliwiają wnioskodawcy stawienie się na przesłuchanie wraz z doradcą lub zastępcą prawnym, uprawnionym lub dopuszczonym do takiej działalności na podstawie prawa krajowego.

ê 2005/85/EC

ð nowy

4. 3.       Państwa cCzłonkowskie mogą ustanowićokreślić zasady dotyczące obecności doradców lub zastępców prawnych lub innych doradców w trakcie wszelkichwszystkich przesłuchań odbywanych w ramach postępowaniaprocedury, bez uszczerbku dla niniejszego artykułu orazlub art. 2517 ust. 1 lit. b).

4.           Państwa Członkowskie mogą postanowić, że wnioskodawca może stawić się na przesłuchanie z doradcą prawnym lub innym doradcą dopuszczonym lub posiadającym odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego.

Państwa cCzłonkowskie mogą wymagać obecności wnioskodawcy na przesłuchaniu, nawet jeżeli jest on reprezentowany na warunkach określonych prawem krajowym przez takiego doradcę lub zastępcę prawnego lub doradcę, oraz mogą żądać, aby wnioskodawca osobiście odpowiadał na zadawane pytania.

Nieobecność doradcy lub zastępcy prawnego lub innego doradcy nie stanowistoi na dla właściwego organu przeszkodziey dow przeprowadzeniua przesłuchania wnioskodawcy przez właściwy organ ð , bez uszczerbku dla art. 25 ust. 1 lit. b) ï.

ò nowy

Artykuł 24

Wnioskodawcy wymagający szczególnych gwarancji proceduralnych

1.           Państwa członkowskie dopilnowują, by wnioskodawcy wymagający szczególnych gwarancji proceduralnych byli identyfikowani w odpowiednim czasie. Państwa członkowskie mogą wykorzystywać w tym celu mechanizm ustanowiony w art. 22 dyrektywy [.../.../UE] [dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania].

Państwa członkowskie dopilnowują, aby niniejszy artykuł miał także zastosowanie w przypadkach, gdy na dalszym etapie postępowania okazuje się, że wnioskodawca wymaga szczególnych gwarancji proceduralnych.

2.           Państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki w celu zapewnienia wnioskodawcom wymagającym szczególnych gwarancji proceduralnych wystarczającego czasu i odpowiedniego wsparcia koniecznych dla najpełniejszego przedstawienia elementów ich wniosku wraz ze wszystkimi dostępnymi dowodami.

W przypadku gdy organ rozstrzygający uznaje, że wnioskodawca padł ofiarą tortur, zgwałcenia lub innych poważnych form przemocy psychicznej, fizycznej lub seksualnej, art. 31 ust. 6 i art. 32 ust. 2 nie ma zastosowania.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 2517

Gwarancje dla małoletnich bez opieki

1.           W odniesieniu do wszystkich procedur przewidzianych w niniejszej dyrektywie oraz bez uszczerbku dla przepisów art. 14 ð , 15, 16, ï i 17 12 i 14, pPaństwa cCzłonkowskie:

a)      Öpodejmują środki Õ w najkrótszym możliwym terminie podejmują środki w celu dopilnowaniazapewnienia, aby przedstawiciel małoletniego bez opieki był reprezentowany i wspierany przez przedstawiciela,reprezentował go lub udzielał mu pomocy ð aby mógł korzystać z praw i dopełnić obowiązków przewidzianych w niniejszej dyrektywie ï w odniesieniu do rozpatrywania wniosku. ðPrzedstawiciel posiada niezbędną wiedzę w dziedzinie opieki nad dziećmi i wykonuje swoje obowiązki zgodnie z zasadą najlepszego zabezpieczenia interesów dziecka. ï Ö Õ Może być to również przedstawiciel, o którym mowa w dyrektywie […/…/UE] [dyrektywie w sprawie warunków przyjmowania] art. 19 dyrektywy Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl[12];

(b)     dopilnowujązapewniają, aby przedstawiciel małoletniego bez opieki miał możliwość poinformowania go o znaczeniu i możliwych skutkach przesłuchania oraz, w odpowiednich przypadkachgdzie stosowne, o sposobie przygotowania się do przesłuchania. Państwa cCzłonkowskie ð zapewniają ï zezwolą obecność Ö Õ przedstawicielowia na bycie obecnym ð lub doradcy lub zastępcy prawnego uprawnionego lub dopuszczonego do takiej działalności na podstawie prawa krajowego ï podczas przesłuchania oraz ð możliwość ï zadawaniana zadawanie pytań lub zgłaszaniea uwag w ramach określonych przez osobę prowadzącą przesłuchanie.

Państwa cCzłonkowskie mogą wymagać obecności małoletniego bez opieki na przesłuchaniu, nawet jeżeli obecny jest jego przedstawiciel.

2.           Państwa cCzłonkowskie mogą odstąpić odpowstrzymać się od wyznaczenia przedstawiciela w przypadkach, gdy małoletni bez opieki:

a)      wedługzgodnie ze wszelkimego prawdopodobieństwema osiągnie ð wiek 18 lat ï pełnoletność – przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji.; lub

b)      może bezpłatnie zapewnić sobie doradcę prawnego lub innego doradcę, uprawnionego w takim charakterze mocy prawa krajowego do wypełniania zadań przypisanych powyżej przedstawicielowi; lub

c)      pozostaje lub pozostawał w związku małżeńskim.

3.           Państwa Członkowskie mogą również, zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi obowiązującymi w dniu 1 grudnia 2005 r., powstrzymać się od wyznaczenia przedstawiciela w przypadku, gdy małoletni bez opieki ma 16 lub więcej lat, chyba że nie jest w stanie prowadzić spraw związanych ze swoim wnioskiem bez przedstawiciela.

3. 4.       Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby:

a)      w przypadku gdy małoletni bez opieki uczestniczy w przesłuchaniu dotyczącym jego wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, o którym mowa w art. 14, 15, ð 16, ï 17 i ð 34 ï 12–14, przesłuchanie to było prowadzone przez osobę posiadającą niezbędną wiedzę o szczególnych potrzebach małoletnich;

b)      decyzje organu rozstrzygającegorozpatrującego w sprawach wnioseku małoletniego bez opieki były przygotowywane przez urzędnika posiadającego niezbędną wiedzę o szczególnych potrzebach małoletnich.

ò nowy

4.           Małoletnim bez opieki oraz ich przedstawicielom udziela się bezpłatnie informacji prawnych i proceduralnych, o których mowa w art. 19, także w przypadku procedur cofnięcia statusu ochrony międzynarodowej przewidzianych w rozdziale IV.

ê 2005/85/EC

ð nowy

5.           Państwa cCzłonkowskie mogą przeprowadzać w ramach rozpatrywania wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu badania lekarskie mające na celu ustalenie wieku małoletnich bez opieki ð jeżeli, na podstawie ogólnych oświadczeń lub innych właściwych dowodów, państwa członkowskie mają nadal wątpliwości co do wieku wnioskodawcy. Jeśli wątpliwości te nadal istnieją po badaniach lekarskich, państwa członkowskie przyjmują, że wnioskodawca jest małoletni. ï

ò nowy

Wszelkie badania lekarskie przeprowadzane są z pełnym poszanowaniem godności jednostki i z wykorzystaniem jak najmniej inwazyjnych metod.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

W przypadku przeprowadzania badań lekarskich, pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby:

a)      małoletni bez opieki zostali poinformowani przed rozpatrzeniem ich wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu i w języku, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, który rozumiejąże zostanie on przez nich zrozumiany, o możliwości ustalenia ich wieku w drodze badania lekarskiego. Obejmuje to informację na temat sposobu przeprowadzenia badania i ewentualnych konsekwencjiach wyniku badania lekarskiego dla rozpatrzenia wniosku o ð ochronę międzynarodową ï azyl, jak również konsekwencjiach odmowy przez małoletniego bez opieki poddania się badaniu lekarskiemu;

b)      małoletni bez opieki lub ich przedstawiciele wyrazili zgodę na przeprowadzenie badania Ö Õ w celu ustalenia wieku tychdanych małoletnich;

c)      decyzja o odrzuceniu wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu złożonego przez małoletniego bez opieki, który odmówił poddania się takiemu badaniu lekarskiemu, nie była oparta wyłącznie na fakcie tej odmowiey.

Odmowa przez małoletniego bez opieki poddania się takiemu badaniu lekarskiemu nie stanowi dla organu rozstrzygającego przeszkody dla organu rozpatrującego do podjęcia decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu.

ò nowy

6.           Przepisów art. 20 ust. 3, art. 31 ust. 6, art. 32 ust. 2, art. 33 ust. 2 lit. c), art. 38 oraz art. 43 nie stosuje się do małoletnich bez opieki.

ê 2005/85/EC

7. 6.       Wdrażając niniejszy artykuł państwa członkowskie dążą w pierwszym rzędzie do najlepszego zabezpieczenia interesów dzieckaPrzy wdrażaniu niniejszego artykułu Państwa Członkowskie biorą pod uwagę przede wszystkim najlepszy interes dziecka.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 2618

Zatrzymanie

1.           Państwa cCzłonkowskie nie zatrzymują żadnej osoby wyłącznie na podstawie faktu, że jest ona osobą ubiegającą się o ð ochronę międzynarodową ï azyl. ðPodstawy i warunki zatrzymania, jak również gwarancje zapewniane zatrzymanym osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową są zgodne z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą w sprawie warunków przyjmowania]. ï

2.           W przypadku gdy wnioskodawcaosoba ubiegającay się o ð ochronę międzynarodową ï azyl zostanie zatrzymanay, pPaństwa cCzłonkowskie zapewniają możliwość szybkiej kontroli sądowej ð zgodnie z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą w sprawie warunków przyjmowania] ï.

Artykuł 2719

PostępowanieProcedura w Ö Õ przypadku wycofania wniosku

1.           Jeżeli pPaństwoa cCzłonkowskie przewidujeą na mocy prawa krajowego możliwość wyraźnego wycofania wniosku na mocy prawa krajowego, kiedy wnioskodawcaosoba ubiegająca się o azyl wyraźnie wycofa swój wniosek o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby organ rozstrzygającyrozpatrujący podjął decyzję o umorzeniu postępowania albo o odrzuceniu wniosku.

2.           Państwa cCzłonkowskie mogą również postanowić, że organ rozstrzygającyrozpatrujący może zdecydować o umorzeniu postępowania bez podejmowania decyzji. W takim przypadku pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby organ rozstrzygającyrozpatrujący zamieścił odpowiednią informację w aktach wnioskodawcy.

Artykuł 2820

Procedura w przypadku domniemanego wycofania lub zaprzestania popierania wniosku

1.           Gdy istnieją zasadnerozsądne powody, aby przyjąć domniemanieuważać, że osoba ubiegająca się o ð ochronę międzynarodową ï azyl w sposób domniemany wycofała wniosek o udzielenie azylu lub zaprzestała jego popierania, pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby organ rozstrzygającyrozpatrujący podjął decyzję o umorzeniu postępowania lubalbo ð , pod warunkiem, że organ rozstrzygający uzna wniosek za bezzasadny po odpowiednim zbadaniu zasadniczej jego treści zgodnie z art. 4 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] i przeprowadzeniu przesłuchania, ï o odrzuceniu wniosku na takiej podstawie, że wnioskodawca nie przedstawił okoliczności uzasadniających nadanie mu statusu uchodźcy zgodnie z dyrektywą 2004/83/WE.

Państwa cCzłonkowskie mogą przyjąć domniemanie, że wnioskodawca w sposób domniemany wycofał wniosek o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu lub zaprzestał jego popierania w szczególności, kiedy upewniono się, że:

a)      nie odpowiedział on na żądania dostarczenia informacji zasadniczych z punktu widzenia wniosku w rozumieniu art. 4 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] 2004/83/WE lub nie stawił się na przesłuchanie, o którym mowa w art. 14, 15, ð 16 ï oraz 17 12–14 Ö niniejszej dyrektywy Õ, chyba że wnioskodawca wykaże w rozsądnym terminieczasie, że topowyższe zaniechanieniedopełnienie było spowodowane okolicznościami, na które nie miał on wpływu;

b)      zbiegł z miejscalub opuścił bez zezwolenia miejsce, w którym zamieszkiwał lub był przetrzymywany lub opuścił takie miejsce bez zezwolenia, nie kontaktując się z właściwymi organamiem w rozsądnym terminieczasie, lub nie wypełnił w rozsądnym terminieczasie obowiązku zgłaszania się lub innych obowiązków kontaktowania się.

Do celów wdrażania niniejszych przepisów, Państwa cCzłonkowskie mogą ustanowić terminy lub wytyczne do celów wdrażania niniejszych przepisów.

2.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby wnioskodawca, który zgłosi się ponownie do właściwego organu po podjęciu decyzji o umorzeniu postępowania, o której mowa w ust. 1, był upoważniony do wystąpienia ożądania ponownego otwarciae sprawy ð lub upoważniony do wystąpienia z nowym wnioskiem, który nie podlega procedurze, o której mowa w art. 40 i 41 ï , chyba że żądanie takie rozpatrywane jest zgodnie z art. 32 i 34.

Państwa cCzłonkowskie mogą ustanowić terminy ð co najmniej jednego roku ï, po upływie któregoktórych niedotrzymanie niemożliwe jestuniemożliwia ponowne otwarcie sprawy wnioskodawcy ð ani nowy wniosek nie może być traktowany jak kolejny wniosek i podlegać procedurze, o której mowa w art. 40 i 41 ï.

Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby taka osoba nie została wydalona z naruszeniem zasady non-refoulement.

Państwa cCzłonkowskie mogą zezwolić organowi rozstrzygającemurozpatrującemu na ponowne podjęcie rozpatrywania od etapu, na którym zostało ono umorzone.

ò nowy

3.           Niniejszy artykuł obowiązuje bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) […/…] [rozporządzenia Dublin].

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 2921

Rola UNHCR

1.           Państwa cCzłonkowskie zezwalają UNHCR na:

a)      dostęp do osób ubiegających się o ð ochronę międzynarodową ï azyl, w tym osób zatrzymanychprzetrzymywanych ð , znajdujących się na granicy ï oraz Ö Õ w strefieach tranzytowejych lotniska lub portu;

b)      dostęp do informacji na temat poszczególnych wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, przebiegu postępowaniaprocedury oraz na temat podjętych decyzji, pod warunkiem że wyrazi na to zgodę wnioskodawcaosoba ubiegająca się o azyl;

c)      przedstawianie wszelkim właściwym organom swojej opinii, w wykonaniu jego zadań nadzorczych na mocy art. 35 Konwencji gGenewskiej, w odniesieniu do poszczególnych wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu na każdym etapie postępowaniaprocedury.

2.           Przepisy ust.Ustęp 1 stosuje się również do organizacji działającej na terytoriumobszarze danego pPaństwa cCzłonkowskiego w imieniu UNHCR na podstawie umowy z tym pPaństwem cCzłonkowskim.

Artykuł 3022

GromadzenieZbieranie informacji w poszczególnych sprawach

Przy rozpatrywaniu poszczególnych spraw pPaństwa cCzłonkowskie:

a)           nie ujawniają bezpośrednio informacji odnoszących się do poszczególnych wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, ani do samego faktu wystąpienia z takim wnioskiem, domniemanemu sprawcy lub sprawcom prześladowania ð lub poważnej krzywdy ï osoby ubiegającej się o azyl;

b)           nie uzyskująubiegają się o informacjei od domniemanego sprawcy lub sprawców prześladowańnia ð lub poważnej krzywdy ï w sposób, który może doprowadzić do uzyskania przez takie osoby do otrzymania bezpośredniej informacji o fakcie wystąpienia z wnioskiem przez danego wnioskodawcę, oraz zagrozićnarazić na ryzyko integralnośćci fizycznąej wnioskodawcy lub osób pozostających na jego utrzymaniupod jego opieką lub wolnośćci i bezpieczeństwou członków jego rodziny pozostających w kraju pochodzenia.

ROZDZIAŁ III

Postępowanie w pierwszej instancji

Sekcja I

Artykuł 3123

Procedura rozpatrywania wniosku

1.           Państwa cCzłonkowskie rozpatrująprowadzą postępowanie w sprawie wnioskówi o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu w drodze procedury rozpatrywania zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziałule II.

2.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby procedura taka została zakończona jak najszybciejw najkrótszym możliwym terminie, bez uszczerbku dla właściwego i pełnego rozpatrzenia sprawy.

ò nowy

3.           Państwa członkowskie zapewniają zakończenie procedury w terminie sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku.

Państwa członkowskie mogą przedłużyć ten termin o okres nieprzekraczający dalszych sześciu miesięcy w przypadku, gdy:

a)      występują złożone kwestie faktyczne i prawne;

b)      o ochronę międzynarodową występuje jednocześnie duża liczba obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, co praktycznie uniemożliwia zakończenie procedury w terminie sześciu miesięcy;

c)      opóźnienie może być jednoznacznie przypisane niewywiązaniu się przez wnioskodawcę z obowiązków ciążących na nim na mocy art. 13.

Państwa członkowskie mogą przesunąć termin zakończenia procedury, w przypadku gdy nie można zasadnie oczekiwać, aby organ rozstrzygający podjął decyzję w określonych w niniejszym ustępie terminach, ze względu na niepewną sytuację w kraju pochodzenia, której charakter jest tymczasowy.

ê 2005/85/EC

ð nowy

4.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby w przypadku gdy decyzja nie może zostaćbyć podjęta w terminie sześciu miesięcy, dany wnioskodawca:

a)      został poinformowany o opóźnieniu; ð oraz ï albo

b)      otrzymał, na swój wniosek, informację na tematdotyczącą ð przyczyn opóźnienia oraz ï terminu, w którym należy się spodziewać podjęcia decyzji w sprawie jego wniosku. Informacja taka nie stanowi wobec danego wnioskodawcy zobowiązania Państwa Członkowskiego do podjęcia decyzji w podanym terminie.

ò nowy

Konsekwencje braku podjęcia decyzji w terminach określonych w ust. 3 określa się zgodnie z prawem krajowym.

ê 2005/85/EC

ð nowy

5. 3.       Państwa cCzłonkowskie mogą nadać priorytet lub przyspieszyć każde rozpatrzenieu sprawy ð wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej ï zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziałule II, w tym w przypadku, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że wniosek jest dobrze uzasadniony lub gdy wnioskodawca jest osobą o szczególnych potrzebach.:

ò nowy

a)      w przypadkach, w których wniosek wydaje się być uzasadniony;

b)      w przypadkach, gdy wnioskodawca jest osobą wymagającą szczególnej troski w rozumieniu art. 22 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania] lub wymaga szczególnych gwarancji proceduralnych, w szczególności małoletnim bez opieki;

c)      w innych przypadkach, z wyjątkiem wniosków, o których mowa w ust. 6.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

6. 4.       Państwa cCzłonkowskie mogą także przewidzieć, że procedura rozpatrywania zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziałule II otrzymuje priorytet lub realizowana jest w trybie przyspieszonymjest przyspieszona ð lub przeprowadzana na granicy zgodnie z art. 43 ï, jeżeli:

a)      wnioskodawca, składającprzedstawiając wniosek i przedstawiając stan faktyczny, poruszył jedynie kwestie, które nie mają znaczeniazwiązku lub mają minimalny związek dla ocenyz rozpatrywaniem, czy można uznać go za uchodźcęspełnia on warunki statusu uchodźcy ð lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą ï na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] 2004/83/WE;

b)      wnioskodawca w sposób oczywisty nie spełnia warunków statusu uchodźcy lub nie może uzyskać statusu uchodźcy w Państwie Członkowskim na mocy dyrektywy 2004/83/WE; lub

c)      wniosek o udzielenie azylu uważany jest za bezzasadny:

b) i)   ponieważ wnioskodawca pochodzi z bezpiecznego kraju pochodzenia w rozumieniu art. 29–31 niniejszej dyrektywy; lub

ii)       ponieważ państwo, które nie jest Państwem Członkowskim, jest uważane za bezpieczny dla wnioskodawcy kraj trzeci, bez uszczerbku dla art. 28 ust. 1; lub

c) d)  wnioskodawca wprowadził organy w błąd, przedstawiając nieprawdziwefałszywe informacje lub dokumenty bądźlub zatajając istotneodpowiednie informacje lub dokumenty dotyczące jegoswojej tożsamości lub narodowości, które mogłyby mieć negatywny wpływ na decyzję; lub

e)      wnioskodawca złożył inny wniosek o udzielenie azylu zawierający inne dane osobowe; lub

d)f)    wnioskodawca nie przedstawił informacji pozwalających ustalić z wystarczającą pewnością jego tożsamość lub obywatelstwo, lub jest prawdopodobne, że Ö wnioskodawca Õ , w złej wierze, zniszczył lub pozbył się dokumentu tożsamości lub dokumentu podróży, który mógłby dopomóc w ustaleniu jego tożsamości lub obywatelstwa; lub

e) g)  wnioskodawca przedstawił niespójne, sprzeczne, ð wyraźnie nieprawdziwe lub ewidentnie ï nieprawdopodobne lub niewystarczające wyjaśnienia, ð które są sprzeczne z wystarczająco sprawdzonymi informacjami kraju pochodzenia, ï Ö czyniąc tym samym Õ które czynią swój wniosek w sposób oczywisty nieprzekonującym jego wniosek w odniesieniu do tego, że ð czy można uznać go za uchodźcę lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą na mocy ï był obiektem prześladowań, o których mowa w dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] dyrektywie 2004/83/WE;

h)      wnioskodawca przedstawił kolejny wniosek, który nie przedstawia nowych elementów w odniesieniu do jego szczególnej sytuacji lub sytuacji w jego kraju pochodzenia; lub

i)       bez wystarczającego powodu wnioskodawca, mając taką możliwość, nie złożył wniosku wcześniej; lub

f) i)    wnioskodawca składa wniosek jedynie w celu opóźnienia lub zakłócenia wykonania wcześniejszej lub mającej zostać wkrótce podjętejzbliżającej się decyzji Ö skutkującej Õ mogącej skutkować jego wydaleniem; lub

k)      bez ważnych powodów wnioskodawca nie wypełnił obowiązków, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/83/WE lub w art. 11 ust. 2 lit. a) i b) oraz art. 20 ust. 1 niniejszej dyrektywy; lub

l)       wnioskodawca wjechał nielegalnie na terytorium Państwa Członkowskiego lub przedłużył nielegalnie swój pobyt oraz bez ważnego powodu nie zgłosił się do organów, lub nie złożył wniosku o udzielenie azylu w możliwie najkrótszym terminie, zważywszy takie okoliczności swojego wjazdu; lub

g)m)  wnioskodawca ð może być z poważnych powodów uznany za ï stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego danegow pPaństwiea cCzłonkowskimego, lub wnioskodawca został już wcześniej przymusowo wydalony z poważnych powodów związanych z bezpieczeństwem Ö lub Õ i porządkiem publicznym na mocy prawa krajowego.; lub

n)      wnioskodawca odmawia wypełnienia obowiązku poddania się pobraniu swoich odcisków palców zgodnie z właściwym prawodawstwem wspólnotowym lub ustawodawstwem krajowym; lub

o)      wniosek został złożony przez małoletniego, niepozostającego w związku małżeńskim, do którego stosuje się art. 6 ust. 4 lit. c), po uprzednim odrzuceniu wniosku rodziców lub rodzica odpowiedzialnego za małoletniego, i nie wniesiono żadnych nowych elementów odnoszących się do jego szczególnej sytuacji lub sytuacji w jego kraju pochodzenia.

ò nowy

7.           Państwa członkowskie ustanawiają rozsądne terminy podjęcia decyzji w postępowaniu w pierwszej instancji zgodnie z ust. 6, pozwalające na odpowiednie i pełne zbadanie.

8.           Fakt, że wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej został przedłożony po nielegalnym wjeździe na terytorium lub na granicy, w tym w strefie tranzytowej, jak również brak dokumentów lub użycie fałszywych dokumentów, nie powoduje samo w sobie automatycznego zastosowania trybu postępowania w pierwszej instancji na podstawie ust. 6.

ê 2005/85/EC

Artykuł 24

Procedury szczególne

1.           Państwa Członkowskie mogą ponadto ustanowić następujące procedury szczególne stanowiące odstępstwo od podstawowych zasad i gwarancji rozdziału II:

a)      wstępne rozpatrywanie dla potrzeb postępowania w rozważanych sprawach w ramach określonych w sekcji IV;

b)      procedury dla potrzeb postępowania w rozważanych sprawach w ramach określonych w sekcji V.

2.           Państwa Członkowskie mogą również przewidzieć odstępstwo w odniesieniu do sekcji VI.

ê 2005/85/EC art. 28

ð nowy

Artykuł 32

Wnioski bezzasadne

1.           Bez uszczerbku dla art. 2719 i 20, pPaństwa cCzłonkowskie mogą uznać wniosek o udzielenie azylu za bezzasadny jedynie w przypadku gdyjeżeli organ rozstrzygającyrozpatrujący ustalił, że wnioskodawca nie kwalifikuje się do otrzymanianie spełnia warunków statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] 2004/83/WE.

2.           W przypadkach wspomnianych w art. 23 ust. 4 lit. b) oraz Ww przypadkach wniosków bezzasadnych wniosków o udzielenie azylu, w których zachodzą którekolwiek z okoliczności wymienionych w art. 31 ust. 6 ð lit. a) do f) ï 23 ust. 4 lit. a) oraz c)–o), pPaństwa cCzłonkowskie mogą również uznać wniosek za oczywiście bezzasadny w przypadkach, gdy zostało to tak określoneych w prawodawstwieustawodawstwie krajowym.

ê 2005/85/EC

ð nowy

Sekcja II

Artykuł 3325

Wnioski niedopuszczalne

1.           Oprócz przypadków, w których wniosek nie jest rozpatrywany zgodnie z rozporządzeniem (UE) […/…] [rozporządzeniem Dublin](WE) nr 343/2003, od państw członkowskich nie wymaga się, aby Państwa Członkowskie badaniarozpatrywały, czy wnioskodawca kwalifikuje się do objęcia gospełnia warunki ð ochroną międzynarodową ï statusu uchodźcy zgodnie z dyrektywą […/…/UE] [dyrektywą kwalifikacyjną]2004/83/WE, w przypadku, gdy wniosek jest uznany za niedopuszczalny na mocy niniejszego artykułu.

2.           Państwa cCzłonkowskie mogą uznaćuznawać wniosek o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu za niedopuszczalny ð wyłącznie ï na mocy niniejszego artykułu w przypadku, gdyjeżeli:

a)      inne pPaństwo cCzłonkowskie przyznało już status uchodźcy;

b)      państwo niebędące pPaństwem cCzłonkowskim jest uznawaneuważane za pierwszy kraj pierwszego azylu w odniesieniu dodla wnioskodawcy, na mocy art. 3526;

c)      państwo niebędące pPaństwem cCzłonkowskim jest uznawaneuważane za bezpieczny dla wnioskodawcy kraj trzeci w odniesieniu do wnioskodawcy, na mocy art. 3827;

d)      wnioskodawcy zezwolono na pozostanie w danym Państwie Członkowskim na innych podstawach i w wyniku tego przyznano mu status o równoważnych prawach i świadczeniach co status uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE;

e)      wnioskodawcy zezwolono na pozostanie w danym Państwie Członkowskim na innej podstawie, która chroni go przed wydaleniem w oczekiwaniu na wynik procedury określania statusu na mocy lit. d);

d)f)    ðwniosek jest kolejnym wnioskiem i nie zaistniały ani nie zostały przedstawione przez wnioskodawcę nowe elementy lub ustalenia dotyczące oceny możliwości uznania go za uchodźcę lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] ï wnioskodawca złożył identyczny wniosek po ostatecznej decyzji;

e) g)  osoba pozostająca na utrzymaniupod opieką wnioskodawcy złożyła wniosek po tym, jak na mocy art. 7 ust. 26 ust. 3 wyraziła zgodę, aby jej sprawa została rozpatrzona na podstawiestanowiła część wniosku, z którym wystąpiono w jej imieniu i nie zachodzą okoliczności faktyczne związane zfakty dotyczące sytuacjią tej osoby uzasadniające odrębny wniosek.

ò nowy

Artykuł 34

Przepisy szczególne dotyczące przesłuchania dotyczącego dopuszczalności

1.           Państwa członkowskie zezwalają wnioskodawcom na przedstawienie ich stanowiska odnośnie do zastosowania w ich szczególnej sytuacji przesłanek, o których mowa w art. 33, przed podjęciem decyzji o uznaniu wniosku za niedopuszczalny. W tym celu państwa członkowskie przeprowadzają przesłuchanie dotyczące dopuszczalności wniosku. Państwa członkowskie mogą uczynić wyjątek wyłącznie zgodnie z art. 42, w przypadku kolejnego wniosku.

2.           Przepisy ust. 1 obowiązują bez uszczerbku dla art. 5 rozporządzenia (UE) […/…] [rozporządzenia Dublin].

3.           Państwa członkowskie dopilnowują, aby osoba prowadząca przesłuchanie dotyczące dopuszczalności wniosku nie nosiła munduru wojskowego ani policyjnego.

ê 2005/85/EC

ð nowy

Sekcja III

Artykuł 3526

Koncepcja pierwszego kraju pierwszego azylu

Państwo może być uważane za pierwszy kraj pierwszego azylu dla konkretnej osoby ubiegającej się o ð ochronę międzynarodową ï azyl, jeżeli:

a)           została ona uznana w tym państwie za uchodźcę i nadal może korzystać ze związanej z tym faktem ochrony gwarantowanej jej w związku z nadanym statusem; lub

b)           w inny sposób korzysta z wystarczającej ochrony w tym państwie, w tymwłącznie z ochroną zapewnioną jej na podstawie zasady non-refoulement;

pod warunkiem, że będzie ona podlegać readmisji do tego państwa.

Stosując koncepcję pierwszego kraju pierwszego azylu wdla szczególnej sytuacji wnioskodawcyosoby ubiegającejgo się o ð ochronę międzynarodową ï azyl, pPaństwa cCzłonkowskie mogą uwzględnić art. 38 ust. 127 ust. 1. ðWnioskodawcy zezwala się na odwołanie się od zastosowania koncepcji kraju pierwszego azylu w jego szczególnej sytuacji. ï

ê 2005/85/EC (dostosowany)

Artykuł 27

Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego

1.           Państwa Członkowskie mogą stosować koncepcję bezpiecznego kraju trzeciego jedynie w przypadku, gdy właściwe organy upewniły się, że osoba ubiegająca się o azyl będzie traktowana w danym państwie trzecim zgodnie z następującymi zasadami:

a)      życie i wolność tej osoby nie są zagrożone z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych; i

b)      przestrzegana jest zasada non-refoulement zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskiej;

c)      przestrzegany jest określony w prawie międzynarodowym zakaz wydalania, gdy jest ono sprzeczne z prawem do wolności od tortur oraz okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania; i

d)      istnieje możliwość ubiegania się o status uchodźcy i, jeśli status taki zostanie przyznany, otrzymania ochrony zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskiej.

2.           Stosowanie koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego podlega zasadom ustanowionym w ustawodawstwie krajowym, w tym:

a)      zasadom wymagającym związku pomiędzy osobą ubiegającą się o azyl a danym państwem trzecim, na podstawie których udanie się do tego państwa byłoby rozsądne dla tej osoby;

b)      zasadom dotyczącym metodologii, za pomocą której właściwe organy upewniają się, że można zastosować koncepcję bezpiecznego kraju trzeciego w odniesieniu do konkretnego państwa lub konkretnego wnioskodawcy. Metodologia taka obejmuje rozpatrywanie poszczególnych spraw w celu ustalenia, czy dane państwo jest bezpieczne dla konkretnego wnioskodawcy lub krajowe określenie państw ogólnie uznawanych za bezpieczne;

c)      zasadom pozwalającym, zgodnie z prawem międzynarodowym, na odrębne badanie, czy dany kraj trzeci jest bezpieczny dla konkretnego wnioskodawcy, które, co najmniej, pozwolą wnioskodawcy na odwołanie się od zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego na takiej podstawie, że będzie on tam poddany torturom, okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karze.

3.           Wdrażając decyzję opartą wyłącznie na niniejszym artykule, Państwa Członkowskie:

a)      informują odpowiednio wnioskodawcę; i

b)      wydają mu dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie.

4.           W przypadku gdy państwo trzecie nie pozwala osobie ubiegającej się o azyl na wjazd na swoje terytorium, Państwa Członkowskie zapewniają dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami opisanymi w rozdziale II.

5.           Państwa Członkowskie okresowo informują Komisję o państwach, do których stosowana jest niniejsza koncepcja zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

Artykuł 28

Wnioski bezzasadne

1.           Bez uszczerbku dla art. 19 i 20, Państwa Członkowskie mogą uznać wniosek o udzielenie azylu za bezzasadny jedynie, jeżeli organ rozpatrujący ustalił, że wnioskodawca nie spełnia warunków statusu uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE.

2.           W przypadkach wspomnianych w art. 23 ust. 4 lit. b) oraz w przypadkach bezzasadnych wniosków o udzielenie azylu, w których zachodzą którekolwiek z okoliczności wymienionych w art. 23 ust. 4 lit. a) oraz c)–o), Państwa Członkowskie mogą również uznać wniosek za oczywiście bezzasadny w przypadkach, gdy zostało to tak określone ustawodawstwie krajowym.

ê 2005/85/EC

Artykuł 29

Wspólna minimalna lista państw trzecich uznawanych za bezpieczne kraje pochodzenia

1.           Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, przyjmuje wspólną minimalną listę państw trzecich, które Państwa Członkowskie uznają za bezpieczne kraje pochodzenia zgodnie z załącznikiem II.

2.           Rada może, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, wprowadzić zmiany do wspólnej minimalnej listy, dodając lub usuwając państwa trzecie, zgodnie z załącznikiem II. Komisja rozpatruje każdy wniosek złożony przez Radę lub Państwo Członkowskie, dotyczący przedłożenia wniosku o wprowadzenie zmian do wspólnej minimalnej listy.

3.           Składając wniosek na mocy ust. 1 lub 2, Komisja wykorzystuje informacje z Państw Członkowskich, informacje własne oraz, w przypadku gdy jest to konieczne, informacje z UNHCR, Rady Europy i innych odpowiednich organizacji międzynarodowych.

4.           W przypadku gdy Rada przedstawi Komisji wniosek przedłożenie przez nią wniosku o usunięcie państwa trzeciego ze wspólnej minimalnej listy, zobowiązania Państw Członkowskich na mocy art. 31 ust. 2 ulegają zawieszeniu w odniesieniu do tego państwa trzeciego z dniem następującym po decyzji Rady zawierającej taki wniosek.

5.           W przypadku gdy Państwo Członkowskie przedstawi Komisji wniosek o przedłożenie przez nią Radzie wniosku o usunięcie państwa trzeciego ze wspólnej minimalnej listy, to Państwo Członkowskie powiadomi Radę na piśmie o wniosku przedstawionym Komisji. Zobowiązania tego Państwa Członkowskiego na mocy art. 31 ust. 2 ulegają zawieszeniu w odniesieniu do tego państwa trzeciego z dniem następującym po poinformowaniu Rady.

6.           Parlament Europejski jest informowany o zawieszeniu na mocy ust. 4 i 5.

7.           Zawieszenie na mocy ust. 4 i 5 kończy się po upływie trzech miesięcy, chyba że Komisja przedstawi przed końcem tego okresu wniosek o usunięcie tego państwa trzeciego ze wspólnej minimalnej listy. W każdym przypadku zawieszenie kończy się, jeżeli Rada odrzuci wniosek Komisji o usunięcie państwa trzeciego z listy.

8.           Na wniosek Rady, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie wyjaśniające, czy sytuacja w państwie znajdującym się na wspólnej minimalnej liście pozostaje w dalszym ciągu zgodna z załącznikiem II. Składając sprawozdanie, Komisja może poczynić takie zalecenia lub wysunąć takie wnioski, jakie uzna za stosowne.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

Artykuł 30

Określanie na poziomie krajowym państw trzecich jako bezpieczne kraje pochodzenia

1.           Bez uszczerbku dla art. 29, Państwa Członkowskie mogą zachować lub wprowadzić ustawodawstwo pozwalające, zgodnie z załącznikiem II, na określanie na poziomie krajowym innych państw trzecich niż te, które są umieszczone na wspólnej minimalnej liście, jako bezpieczne kraje pochodzenia dla potrzeb rozpatrywania wniosków o udzielenie azylu. Może to obejmować określenie części obszaru państwa jako bezpiecznej, jeżeli w stosunku do tej części spełniane są wymogi załącznika II.

2.           Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zachować ustawodawstwo obowiązujące w dniu 1 grudnia 2005 r., pozwalające na określanie na poziomie krajowym innych państw trzecich niż te, które są umieszczone na wspólnej minimalnej liście, jako bezpieczne kraje pochodzenia dla potrzeb rozpatrywania wniosków o udzielenie azylu, jeżeli upewniły się, że osoby w danych państwach trzecich generalnie nie są poddawane:

a)      prześladowaniom określonym w art. 9 dyrektywy 2004/83/WE; ani

b)      torturom lub nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, lub karom.

3.           Państwa Członkowskie mogą także zachować ustawodawstwo obowiązujące w dniu 1 grudnia 2005 r., pozwalające na określanie na poziomie krajowym części państwa jako bezpiecznej lub państwa lub części państwa jako bezpiecznej dla określonej grupy osób w państwie, w którym spełniane są warunki określone w ust. 2 w stosunku do tej części lub grupy.

4.           Oceniając, czy państwo jest bezpiecznym krajem pochodzenia w rozumieniu ust. 2 i 3, Państwa Członkowskie uwzględnią sytuację prawną, stosowanie prawa oraz ogólną sytuację polityczną w danym państwie trzecim.

5.           Ocena, czy państwo jest bezpiecznym krajem pochodzenia w rozumieniu niniejszego artykułu, opiera się na zróżnicowanej grupie źródeł informacji, w tym w szczególności na informacjach z innych Państw Członkowskich, UNHCR, Rady Europy i innych odpowiednich organizacji międzynarodowych.

6.           Państwa Członkowskie notyfikują Komisji o państwach, które są określane jako bezpieczne kraje pochodzenia zgodnie z niniejszym artykułem.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 3631

Koncepcja bezpiecznego kraju pochodzenia

1.           Państwo trzecie uznaneokreślone zajako bezpieczny kraj pochodzenia na mocy Ö niniejszej dyrektywy Õ art. 29 albo art. 30 może, w następstwie indywidualnego zbadaniarozpatrzenia wniosku, zostaćbyć uznane za bezpieczny kraj pochodzenia dla konkretnejgo wnioskodawcyosoby ubiegającej się o azyl jedynie w przypadku, gdyjeżeli:

a)      posiada on obywatelstwo tego państwa; lub

b)      jest on bezpaństwowcem i uprzednio stale zamieszkiwał w tym państwie;

oraz nie podał żadnych poważnych podstaw do nieuznawania tego państwa za bezpieczny kraj pochodzenia odnoszących się dow jego szczególnej sytuacji orazi do uznania go zaw związku ze spełnianiem przez niego warunków statusu Ö uchodźcę Õ ð lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą ï zgodnie zna mocy dyrektywyą […/…/UE] [dyrektywą kwalifikacyjną] 2004/83/WE.

2.           Państwa Członkowskie zgodnie z ust. 1 uznają wniosek o udzielenie azylu za bezzasadny w przypadku, gdy państwo trzecie jest określone jako bezpieczne na mocy art. 29.

2. 3.       Państwa cCzłonkowskie ustanawiająustanowią w prawodawstwieustawodawstwie krajowym dalsze zasady i trybysposoby stosowania koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia.

ê 2005/85/EC art. 30

ð nowy

Artykuł 37

UznanieOkreślanie krajów trzecich na poziomie krajowym państw trzecich zajako bezpieczne kraje pochodzenia

1.           Bez uszczerbku dla art. 29, Państwa cCzłonkowskie mogą zachować lub wprowadzić prawodawstwoustawodawstwo pozwalające, zgodnie z załącznikiem I II, na określanieenie na poziomie krajowym innych państw trzecich niż te, które są umieszczone na wspólnej minimalnej liście, jako bezpieczneych krajeów pochodzenia dla potrzeb rozpatrywania wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu. Może to obejmować określenie części obszaru państwa jako bezpiecznej, jeżeli w stosunku do tej części spełniane są wymogi załącznika II.

2.           Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zachować ustawodawstwo obowiązujące w dniu 1 grudnia 2005 r., pozwalające na określanie na poziomie krajowym innych państw trzecich niż te, które są umieszczone na wspólnej minimalnej liście, jako bezpieczne kraje pochodzenia dla potrzeb rozpatrywania wniosków o udzielenie azylu, jeżeli upewniły się, że osoby w danych państwach trzecich generalnie nie są poddawane:

a)      prześladowaniom określonym w art. 9 dyrektywy 2004/83/WE; ani

b)      torturom lub nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, lub karom.

3.           Państwa Członkowskie mogą także zachować ustawodawstwo obowiązujące w dniu 1 grudnia 2005 r., pozwalające na określanie na poziomie krajowym części państwa jako bezpiecznej lub państwa lub części państwa jako bezpiecznej dla określonej grupy osób w państwie, w którym spełniane są warunki określone w ust. 2 w stosunku do tej części lub grupy.

4.           Oceniając, czy państwo jest bezpiecznym krajem pochodzenia w rozumieniu ust. 2 i 3, Państwa Członkowskie uwzględnią sytuację prawną, stosowanie prawa oraz ogólną sytuację polityczną w danym państwie trzecim.

ò nowy

2.           Państwa członkowskie zapewniają regularną weryfikację sytuacji w krajach trzecich uznanych za bezpieczne zgodnie z niniejszym artykułem.

ê 2005/85/EC art. 30

ð nowy

3. 5.       Ocena, czy państwo jest bezpiecznym krajem pochodzenia w rozumieniu niniejszego artykułu, opiera się na zróżnicowanejych źródłachgrupie źródeł informacji, w tym w szczególności na informacjach z innych pPaństw cCzłonkowskich, ð Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu, ï UNHCR, Rady Europy i innych właściwychodpowiednich organizacji międzynarodowych.

4. 6.       Państwa cCzłonkowskie notyfikują Komisji państwao państwach, uznane zaktóre są określane jako bezpieczne kraje pochodzenia zgodnie z niniejszym artykułem.

ê 2005/85/EC art. 27

ð nowy

Artykuł 38

Koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego

1.           Państwa cCzłonkowskie mogą stosować koncepcję bezpiecznego kraju trzeciego jedynie w przypadku, gdy właściwe organy upewniły się, że osoba ubiegająca się o ð ochronę międzynarodową ï azyl będzie traktowana w danym państwie trzecim zgodnie z następującymi zasadami:

a)      życie i wolność tej osoby nie są zagrożone z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych;

ò nowy

b)      nie zachodzi ryzyko doznania przez nią poważnej krzywdy określonej w dyrektywie […/…/UE] [dyrektywie kwalifikacyjnej];

ê 2005/85/EC art. 27

ð nowy

c) b)  przestrzegana jest zasada non-refoulement zgodnie z postanowieniami Konwencjią gGenewskieją;

d) e)  przestrzegany jest ustanowionyokreślony w prawie międzynarodowym zakaz wydalania, gdy jest ono sprzeczney z prawem do wolności od tortur oraz okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania; oraz i

e)d)   istnieje możliwość ubiegania się o nadanie statusu uchodźcy i, jeśli status taki zostanie przyznany, uzyskaniaotrzymania ochrony zgodnie z postanowieniami Konwencjią gGenewskieją.

2.           Stosowanie koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego podlega przepisomzasadom ustanowionym w prawodawstwieustawodawstwie krajowym, w tym:

a)      przepisomzasadom wymagającym istnienia związku pomiędzy osobą ubiegającą się o ð ochronę międzynarodową ï azyl a danym państwem trzecim, na podstawie których udanie się do tego państwa byłoby rozsądne z punktu widzeniadla tej osoby;

b)      przepisomzasadom dotyczącym metodologii, za pomocą której właściwe organy upewniają się, że można zastosować koncepcję bezpiecznego kraju trzeciego w odniesieniu do konkretnego państwa lub konkretnego wnioskodawcy. Metodologia taka obejmuje zbadanierozpatrywanie w poszczególnych przypadkachspraw w celu ustalenia, czy dane państwo jest bezpieczne dla konkretnego wnioskodawcy lub uznania na poziomie krajowymkrajowe określenie państw ogólnie uznawanych za bezpieczne;

c)      przepisomzasadom zezwalającympozwalającym, zgodnie z prawem międzynarodowym, na odrębne badanie, czy danye państwo trzeciekraj trzeci jest bezpiecznye dla konkretnego wnioskodawcy, które, co najmniej, zezwalająpozwolą wnioskodawcy na odwołanie się od zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego na takiej podstawie, ð że dane państwo trzecie nie jest bezpieczne w jego szczególnej sytuacji ï że będzie on tam poddany torturom, okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karze. ðWnioskodawcy zezwala się również na podważenie istnienia związku łączącego go z państwem trzecim, o którym mowa w lit. a). ï

3.           WykonującWdrażając decyzję opartą wyłącznie na niniejszym artykule, pPaństwa cCzłonkowskie:

a)      informują odpowiedniozgodnie z tym wnioskodawcę; oraz i

b)      wydają mu dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie.

4.           W przypadku gdy państwo trzecie nie zezwalapozwala wnioskodawcyosobie ubiegającejmu się o ð ochronę międzynarodową ï azyl na wjazd na swoje terytorium, pPaństwa cCzłonkowskie zapewniają dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami opisanymi w rozdziale II.

5.           Państwa cCzłonkowskie okresowo informują Komisję o państwach, do których stosowana jest taniniejsza koncepcja zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

ê 2005/85/EC art. 36

ð nowy

Artykuł 39

Koncepcja europejskichego bezpiecznychego krajówu trzecichego

1.           Państwa cCzłonkowskie mogą przewidzieć odstąpienie od rozpatrzenia lub rozpatrzenia w całości wniosku o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu oraz oceny kwestii bezpieczeństwa wnioskodawcyosoby ubiegającej się o azyl w jejgo szczególnej sytuacji, opisanejjak określono w rozdziale II, albo że wniosek nie będzie rozpatrzony w całości, w przypadkach, w których właściwy organ ustalił, na podstawie faktów, że osoba ubiegająca się o ð ochronę międzynarodową ï azyl próbuje wjechać lub wjechała nielegalnie na ich terytorium z bezpiecznego kraju trzeciego zgodnie zw rozumieniu ust. 2.

2.           Do celów ust. 1 Państwo trzecie może być uznane za bezpieczny kraj trzeci na potrzeby ust. 1 w przypadku, gdy:

a)      ratyfikowało Konwencję genewską i przestrzega jej postanowień Konwencji Genewskiej bez jakichkolwiek ograniczeń geograficznych;

b)      posiada ustanowione prawem procedury azylowe; oraz

c)      ratyfikowało eEuropejską Konwencję o oOchronie pPraw cCzłowieka i pPodstawowych wWolności i przestrzega jej postanowień, w tym norm odnoszących się do skutecznych środków odwoławczych; oraz

d)      zostało określone jako bezpieczne przez Radę zgodnie z ust. 3.

3.           Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, przyjmuje lub zmienia wspólną listę państw trzecich, które są uznawane za bezpieczne kraje trzecie do celów ust. 1.

43.         Dane pPaństwa cCzłonkowskie ustanawiają w prawieustawodawstwie krajowym trybysposoby wdrażania przepisów ust. 1 i konsekwencjie decyzji podjętych na mocy tych przepisów zgodnie z zasadą non-refoulement na mocy Konwencji Genewskiej, w tym przewidując wyjątki w stosowaniu niniejszego artykułu wynikające z przyczyn humanitarnych lub politycznych, lub z przyczyn wynikających z międzynarodowego prawa publicznego.

54.         Wdrażając decyzję opartą wyłącznie na niniejszym artykule, dane pPaństwa cCzłonkowskie:

a)      informują odpowiednio wnioskodawcę; oraz

b)      wydają mu dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie.

65.         W przypadku gdy bezpieczny kraj trzeci nie dokona readmisji wnioskodawcyosoby ubiegającej się o azyl, pPaństwa cCzłonkowskie zapewniają, aby miała ona dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami opisanymi w rozdziale II.

ò nowy

6.           Państwa członkowskie okresowo informują Komisję o państwach, do których stosowana jest ta koncepcja zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

ê 2005/85/EC art. 36

7.           Państwa Członkowskie, które określiły państwa trzecie jako bezpieczne kraje trzecie zgodnie z ustawodawstwem krajowym obowiązującym w dniu 1 grudnia 2005 r. oraz na podstawie kryteriów ust. 2 lit. a)–c), mogą stosować przepisy ust. 1 dla tych państw trzecich do czasu, kiedy Rada przyjmie na mocy ust. 3 wspólną listę.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Sekcja IV

Artykuł 4032

Kolejne wnioski

1.           W przypadku gdy osoba, która złożyła wniosek o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu w pPaństwie cCzłonkowskim, przedstawi dalsze informacje lub złoży kolejny wniosek w tym samym pPaństwie cCzłonkowskim, to pPaństwo cCzłonkowskie może zbadać te dalsze informacje lub elementy kolejnego wniosku w ramach rozpatrzenia uprzedniego wniosku lub w ramach kontrolibadania decyzji na skutekw drodze wniesienia środka zaskarżeniarewizji lub odwołania, o ile właściwe organy mogą w tych ramach uwzględnićwziąć pod uwagę i rozważyć wszystkie elementy zawarte w dalszych informacjach lub kolejnym wniosku.

2.           Ponadto Państwa Członkowskie mogą zastosować szczególną procedurę, o której mowa w ust. 3, w przypadku gdy osoba złoży kolejny wniosek o udzielenie azylu:

a)      po wycofaniu lub zaprzestaniu popierania uprzedniego wniosku na mocy art. 19 lub 20;

b)      po podjęciu decyzji co do uprzedniego wniosku. Państwa Członkowskie mogą również zadecydować o zastosowaniu tej procedury wyłącznie po podjęciu ostatecznej decyzji.

2. 3.       ðDo celów podjęcia decyzji w sprawie dopuszczalności wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na mocy art. 33 ust. 2 lit. d) ï kKolejny wniosek o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu jest poddawany najpierw wstępnemu badaniurozpatrzeniu co do tego, czy po wycofaniu uprzedniego wniosku lub po podjęciu w sprawie tego wniosku decyzji, o której mowa w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, zaistniały lub zostały przedstawione przez wnioskodawcę nowe elementy lub ustaleniainformacje odnoszące się do rozpatrzenia możliwości uznaniauzyskania przez Ö wnioskodawcy Õ niego zastatusu uchodźcyę ð lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą ï na mocy dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] 2004/83/WE.

3. 4.       Jeżeli po we wstępnym rozpatrzeniu, o którym mowa w ust. 23 niniejszego artykułu, Ö stwierdza się, że Õ zaistniały lub zostały przedstawione przez wnioskodawcę nowe elementy lub ustaleniainformacje, znacznie zwiększające prawdopodobieństwo, że wnioskodawca będzie mógł zostać uznany za uchodźcęspełniania przez wnioskodawcę warunków statusu uchodźcy ð lub osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą ï na mocy dyrektywy Ö […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] Õ 2004/83/WE, wniosek jest rozpatrywany dalej zgodnie z rozdziałem II. ÖPaństwa członkowskie mogą również postanowić o dalszym rozpatrywaniu kolejnego wniosku z innych powodów. Õ

5.           Państwa Członkowskie mogą, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, dalej rozpatrywać kolejny wniosek, w przypadku gdy istnieją inne powody, dla których procedura musi zostać ponownie wszczęta.

4. 6.       Państwa cCzłonkowskie mogą zdecydować o dalszym rozpatrywaniu wniosku jedynie wtedy, gdy dany wnioskodawca nie ze swejbez własnej winy nie był w stanie powołać się na okolicznościuzyskać wiedzy o sprawach, o których mowa w ust. 2 i 33–5 niniejszego artykułu w trakcie uprzedniego postępowaniauprzedniej procedury, w szczególności zaś wykonując prawo do skutecznego środka odwoławczego na mocy art. 4639.

ò nowy

5.           Jeżeli kolejny wniosek nie jest dalej rozpatrywany na mocy niniejszego artykułu, uznawany jest za niedopuszczalny zgodnie z art. 33 ust. 2 lit. d).

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

6. 7.       Procedura, o której mowa w niniejszym artykule, może być stosowanastosować się również w przypadku:

a)      osoby pozostającej na utrzymaniupod opieką wnioskodawcy, która składa wniosek po tym, jak zgodnie z art. 76 ust. 23 wyraziła zgodę, aby jej sprawa została rozpatrzona na podstawiestanowiła część wniosku, z którym wystąpiono w jej imieniu ð , lub ï

b)      ðmałoletniego niepozostającego w związku małżeńskim, który składa wniosek po tym, jak wystąpiono z wnioskiem w jego imieniu na mocy art. 7 ust. 5 lit. c) ï .

W ð takich przypadkach ï takim przypadku, wstępne badanierozpatrzenie, o którym mowa w ust. 23 niniejszego artykułu, będzie polegać na sprawdzeniuzbadaniu, czy istnieją okoliczności faktycznefakty odnoszące się do sytuacji osoby pozostającej na utrzymaniupod opieką wnioskodawcy ð lub małoletniego niepozostającego w związku małżeńskim ï, które uzasadniają odrębny wniosek.

ò nowy

7.           W przypadku gdy osoba, wobec której należy wykonać decyzję o przekazaniu na mocy rozporządzenia (UE) […./…] [rozporządzenia Dublin], przedstawia dalsze informacje lub składa kolejny wniosek w przekazującym państwie członkowskim, informacje te lub kolejne wnioski rozpatrywane są przez odpowiedzialne państwo członkowskie określone w rozporządzeniu (UE) […./…] [rozporządzeniu Dublin], zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 41

Szczegółowe zasady postępowania w przypadku odrzucenia lub stwierdzenia niedopuszczalności kolejnego wniosku

Jeżeli osoba występuje z nowym wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej w tym samym państwie członkowskim po tym, jak wydana została ostateczna decyzja o uznaniu wniosku za niedopuszczalny na mocy art. 40 ust. 5 lub ostateczna decyzja o odrzuceniu poprzedniego kolejnego wniosku jako bezzasadnego, państwa członkowskie mogą podjąć jedno z następujących działań:

a)           na zasadzie wyjątku odstąpić od przestrzegania prawa do pozostawania na jego terytorium, o ile organ rozstrzygający upewnił się, że decyzja nakazująca powrót nie doprowadzi bezpośrednio lub pośrednio do odesłania, w pogwałceniu międzynarodowych i unijnych zobowiązań tego państwa członkowskiego;

b)           postanowić, że procedura rozpatrywania wniosku zostanie przeprowadzona w trybie przyśpieszonym zgodnie z art. 31 ust. 6 lit. f); w takim przypadku państwa członkowskie mogą także odstąpić od przestrzegania terminów normalnie obowiązujących w postępowaniu prowadzonym w trybie przyśpieszonym, zgodnie z prawodawstwem krajowym;

c)           odstąpić od przestrzegania terminów normalnie obowiązujących w procedurze badania dopuszczalności, ustanowionych w art. 33 i 34, zgodnie z prawodawstwem krajowym.

ê 2005/85/EC

Artykuł 33

Niestawiennictwo

Państwa Członkowskie mogą zachować lub przyjąć procedurę przewidzianą w art. 32 w przypadku wniosków o udzielenie azylu złożonych w późniejszym terminie przez wnioskodawcę, który celowo, albo w wyniku rażącego niedbalstwa, nie zgłosił się do ośrodka przyjmowania uchodźców lub nie stawił się przed właściwymi organami w określonym terminie.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 4234

PrzepisyZasady proceduralne

1.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby osoby ubiegające się o ð ochronę międzynarodową ï azyl, których wniosek podlega wstępnemu badaniurozpatrzeniu na mocy art. 4032, korzystały z gwarancji przewidzianychokreślonych w art. 1210 ust. 1.

2.           Państwa cCzłonkowskie mogą ustanowić w prawie krajowym ustanowić przepisyzasady dotyczące wstępnego badaniarozpatrywania wniosku na mocy art. 4032. PrzepisyZasady te mogą, między innymi:

a)      zobowiązywać danego wnioskodawcę do wskazania faktów i przedstawienia dowodów, które uzasadniają nowąe postępowanieprocedurę;

b)      wymagać przedstawienia przez danego wnioskodawcę nowych informacji w określonym terminie po ich uzyskaniu;

b) c)  zezwalać nazapewnić, aby wstępne badanierozpatrywanie wniosku prowadzone było wyłącznie na podstawie pisemnych oświadczeńinformacji bez przesłuchania ð , z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 40 ust. 6 ï .

Ö Przepisy te Õ Ustanowione warunki nie uniemożliwiają dostępu wnioskodawcówosób ubiegających się o azyl do nowego postępowaniaponownej procedury, ani nie skutkują faktycznym zablokowaniem lub zasadniczym ograniczeniem takiego dostępu.

3.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby:

a)      wnioskodawca został w odpowiedni sposób poinformowany o wyniku wstępnego badaniarozpatrzenia wniosku i, jeżeli wniosek nie będzie dalej rozpatrywany, o powodach takiej decyzji i możliwościach wniesienia od niej środków zaskarżeniaodwołania od decyzji lub jej rewizji.;

b)      jeżeli zachodzi jedna z sytuacji, o których mowa w art. 32 ust. 2, organ rozpatrujący w możliwie najkrótszym terminie kontynuuje rozpatrywanie kolejnego wniosku zgodnie z przepisami rozdziału II.

Sekcja V

Artykuł 4335

Procedury graniczne

1.           Państwa cCzłonkowskie mogą, zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziałule II, przewidzieć procedury, pozwalającemające na celu podejmowaćpodejmowanie na granicach lub w strefach tranzytowych pPaństw cCzłonkowskich decyzjie dotyczącyche:

a)      ðdopuszczalności ï wnioskówu ð na mocy art. 33, ï, z którymi wystąpiono w takich miejscach; ð lub ï

ò nowy

b)      zasadniczej treści wniosku w postępowaniu na mocy art. 31 ust. 6.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

2.           Jednakże jeżeli procedury określone w ust. 1 nie istnieją, Państwa Członkowskie mogą utrzymać, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego artykułu oraz zgodnie z przepisami ustawowymi lub wykonawczymi obowiązującymi w dniu 1 grudnia 2005 r., procedury stanowiące odstępstwo od podstawowych zasad i gwarancji rozdziału II, w celu podejmowania na granicach lub w strefach tranzytowych decyzji, czy osoby ubiegające się o azyl, które przybyły i złożyły wniosek o udzielenie azylu w takich miejscach, mogą wjechać na ich terytorium.

3.           Procedury, o których mowa w ust. 2, zapewniają w szczególności, że dane osoby:

a)      mogą pozostać na granicy lub w strefie tranzytowej Państwa Członkowskiego, bez uszczerbku dla art. 7;

b)      są niezwłocznie informowane o swoich prawach i obowiązkach, jak określono w art. 10 ust. 1 lit. a);

c)      mają dostęp, jeżeli jest to konieczne, do pomocy tłumacza, jak określono w art. 10 ust. 1 lit. b);

d)      przed podjęciem przez właściwy organ decyzji w ramach takich procedur, są przesłuchane w odniesieniu do ich wniosku o udzielenie azylu przez osoby dysponujące odpowiednią wiedzą o właściwych normach stosowanych w dziedzinie prawa azylowego i dotyczącego uchodźców, jak określono w art. 12–14;

e)      mogą skonsultować się z doradcą prawnym lub innym doradcą uprawnionym do takiej działalności lub posiadającym odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego, jak określono w art. 15 ust. 1; oraz

f)       mają wyznaczonego przedstawiciela w przypadku małoletnich bez opieki, jak określono w art. 17 ust. 1, chyba że stosuje się art. 17 ust. 2 lub 3.

Ponadto, w przypadku wydania przez właściwy organ odmowy pozwolenia na wjazd, ten właściwy organ przedstawia uzasadnienie faktyczne i prawne powodów uznania wniosku o udzielenie azylu za bezpodstawny lub niedopuszczalny.

2. 4.       Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby decyzja podejmowana w ramach procedur przewidzianychokreślonych w ust. 12 została podjęta w rozsądnym terminie. Jeżeli decyzja nie została podjęta w terminie czterech tygodni, wnioskodawcaosoba ubiegająca się o azyl otrzymuje pozwolenie na wjazd na terytorium pPaństwa cCzłonkowskiego w celu rozpatrzeniaprzeprowadzenia postępowania w sprawie jejgo wniosku zgodnie z innymi przepisami niniejszej dyrektywy.

3. 5.       W przypadku szczególnych rodzajów przyjazdów lub przyjazdówu dużej liczby obywateli państwa trzeciego lub bezpaństwowców składających wnioski o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu na granicy lub w strefie tranzytowej, co Ö Õ praktycznie uniemożliwia stosowanie przepisów ust. 1 lub szczególnych procedur ustanowionych w ust. 2 i 3, procedury te mogą również być stosowane, o ilew miejscu i przez okres, w którym ci obywatele państwa trzeciego lub bezpaństwowcy, o których mowa wyżej, są normalnie zakwaterowani w miejscach znajdujących się w pobliżu granicy lub strefy tranzytowej i przez okres takiego zakwaterowania.

ê 2005/85/EC

Artykuł 36

Koncepcja europejskich bezpiecznych krajów trzecich

1.           Państwa Członkowskie mogą przewidzieć odstąpienie od rozpatrzenia lub rozpatrzenia w całości wniosku o udzielenie azylu oraz oceny kwestii bezpieczeństwa osoby ubiegającej się o azyl w jej szczególnej sytuacji, jak określono w rozdziale II, albo że wniosek nie będzie rozpatrzony w całości, w przypadkach, w których właściwy organ ustalił, na podstawie faktów, że osoba ubiegająca się o azyl próbuje wjechać lub wjechała nielegalnie na ich terytorium z bezpiecznego kraju trzeciego w rozumieniu ust. 2.

2.           Do celów ust. 1 Państwo trzecie może być uznane za bezpieczny kraj trzeci w przypadku, gdy:

a)      ratyfikowało i przestrzega postanowień Konwencji Genewskiej bez jakichkolwiek ograniczeń geograficznych;

b)      posiada ustanowione prawem procedury azylowe;

c)      ratyfikowało Europejską Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i przestrzega jej postanowień, w tym norm odnoszących się do skutecznych środków odwoławczych; i

d)      zostało określone jako bezpieczne przez Radę zgodnie z ust. 3.

3.           Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, przyjmuje lub zmienia wspólną listę państw trzecich, które są uznawane za bezpieczne kraje trzecie do celów ust. 1.

4.           Dane Państwa Członkowskie ustanawiają w ustawodawstwie krajowym sposoby wdrażania przepisów ust. 1 i konsekwencji decyzji podjętych na mocy tych przepisów zgodnie z zasadą non-refoulement na mocy Konwencji Genewskiej, w tym przewidując wyjątki w stosowaniu niniejszego artykułu wynikające z przyczyn humanitarnych lub politycznych, lub z przyczyn wynikających z międzynarodowego prawa publicznego.

5.           Wdrażając decyzję opartą wyłącznie na niniejszym artykule, dane Państwa Członkowskie:

a)      informują odpowiednio wnioskodawcę; oraz

b)      wydają mu dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie.

6.           W przypadku gdy bezpieczny kraj trzeci nie dokona readmisji osoby ubiegającej się o azyl, Państwa Członkowskie zapewniają, aby miała ona dostęp do procedury zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami opisanymi w rozdziale II.

7.           Państwa Członkowskie, które określiły państwa trzecie jako bezpieczne kraje trzecie zgodnie z ustawodawstwem krajowym obowiązującym w dniu 1 grudnia 2005 r. oraz na podstawie kryteriów ust. 2 lit. a)–c), mogą stosować przepisy ust. 1 dla tych państw trzecich do czasu, kiedy Rada przyjmie na mocy ust. 3 wspólną listę.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

ROZDZIAŁ IV

Procedury cofania statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy

Artykuł 4437

Cofnięcie statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy

Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby można było rozpocząć rozpatrywanie zasadności cofnięcia statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy konkretnej osobie, kiedy pojawią się nowe elementy lub ustalenianowe informacje wskazujące, że występują powody dla ponownego rozpatrzenia zasadności przyznanego jej statusu.

Artykuł 4538

PrzepisyZasady proceduralne

1.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby, w przypadkach gdy właściwy organ rozważa cofnięcie statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy przyznanego obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi zgodnie z art. ð 14 lub 19 ï dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] 2004/83/WE, osoba ta korzystała z następujących gwarancji:

a)      otrzymania pisemnej informacji, że właściwy organ ponownie rozpatruje, czy kwalifikuje się ona do nadania jejspełnianie przez nią warunków statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy wraz z podaniem powodów takiego ponownego rozpatrzenia; oraz

b)      możliwości przedstawienia, w trakcie przesłuchania zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. b)10 ust. 1 lit. b) oraz art. 14, 15, ð 16 ï i 1712–14 lub w formie oświadczenia pisemnego, powodów, dla których nadany jej status ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy nie powinien zostać cofnięty.

Ponadto pPaństwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby w ramach takiego postępowaniatakiej procedury:

a)      właściwy organ mógł otrzymywać precyzyjne i aktualne informacje z różnych źródeł, takich jak, w stosownych przypadkach, informacje z ð Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu oraz ï UNHCR, na tematodnośnie ogólnej sytuacji panującej w krajach pochodzenia danych osób; oraz

b)      w przypadku gdy gromadzonezbierane są informacje dotyczące indywidualnej sprawy do celów ponownego rozpatrzenia statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy, nie są one uzyskiwaneuzyskane od osoby lub osób będących sprawcami prześladowańbiorących udział w prześladowaniach ð lub poważnej krzywdy ï w sposób, który mógłby doprowadzić takie osoby do uzyskania bezpośrednich informacji o tym, że dana osoba jest ð beneficjentem ochrony międzynarodowej ï uchodźcą i że jej status jest poddawany ponownemu rozpatrzeniu, lub w sposób stwarzającystanowić zagrożenie dla integralności fizycznej tej osoby lub osób pozostających na jej utrzymaniupod jej opieką, lub dla wolności i bezpieczeństwa członków jej rodziny pozostających w kraju pochodzenia.

2.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby decyzja właściwego organu o cofnięciu statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy została wydana na piśmie. Decyzja zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne, a informacja o trybiesposobie odwołania się od decyzji jest przedstawiana na piśmie.

3.           Po podjęciu przez właściwy organ decyzji o cofnięciu statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy w równym stopniu stosuje się Ö również Õ art. 2015 ust. 2, ð art. 22 ï , art. 23 ust. 116 ust. 1 i art. 2921.

4.           Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, pPaństwa cCzłonkowskie mogą zdecydować, że status ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy ustaje z mocy prawa, w przypadku zaniechania zgodnie z art. 11 ust. 1 lit. a)–d) dyrektywy 2004/83/WE lub jeżeli ð beneficjent ochrony międzynarodowej ï uchodźca w sposób jednoznaczny zrzekł się statusu ð beneficjenta ochrony międzynarodowej ï uchodźcy. ðPaństwa członkowskie mogą również postanowić, że status ochrony międzynarodowej ustaje z mocy prawa w przypadku, gdy beneficjent ochrony międzynarodowej uzyskał obywatelstwo danego państwa członkowskiego. ï

ROZDZIAŁ V

PostępowanieProcedury odwoławcze

Artykuł 4639

Prawo do skutecznego środka odwoławczego

1.           Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby wnioskodawcyosoby ubiegającey się o ð ochronę międzynarodową ï azyl mielimiały prawo do skutecznego środka odwoławczego przed sądem lub trybunałem w następujących sytuacjach:

a)      decyzji podjętej w sprawie ich wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu, w tym decyzji:

ò nowy

(i)      o uznaniu wniosku za bezzasadny w zakresie dotyczącym nadania statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej,

ê 2005/85/EC

ð nowy

(ii) i)   uznającej wniosek za niedopuszczalny na mocy art. 3325 ust. 2;

(iii) ii) podjętej na granicy lub w strefie tranzytowej pPaństwa cCzłonkowskiego na mocy art. 43 ust. 135 ust. 1;

iii)      o odmowie rozpatrzenia wniosku na mocy art. 36;

b)      odmowy wznowienia postępowania dotyczącegoponownego rozpoczęcia rozpatrywania wniosku po jego umorzeniu na mocy art. 27 i 2819 i 20;

c)      decyzji o pozostawieniu bez rozpatrzenia kolejnego wniosku na mocy art. 32 i 34;

d)      decyzji o odmowie wjazdu w ramach procedur określonych na mocy art. 35 ust. 2;

c) e)  decyzji o cofnięciu statusu ð ochrony międzynarodowej ï uchodźcy na mocy art. 4538.

ò nowy

2.           Państwa członkowskie dopilnowują, by osoby uznane przez organ rozstrzygający za osoby kwalifikujące się do objęcia ich ochroną uzupełniającą miały prawo do skutecznego środka odwoławczego, o którym mowa w ust. 1, od decyzji o uznaniu ich wniosku za bezzasadny w zakresie dotyczącym statusu uchodźcy.

Osobom tym przysługują prawa i świadczenia zagwarantowane beneficjentom ochrony uzupełniającej na mocy dyrektywy […./…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej], do czasu zakończenia postępowania odwoławczego.

3.           Państwa członkowskie dopilnowują, by skuteczny środek odwoławczy, o którym mowa w ust. 1, zapewniał pełne rozpatrzenie zarówno okoliczności faktycznych, jak i kwestii prawnych, w tym rozpatrzenie ex nunc potrzeby zapewnienia ochrony międzynarodowej na mocy dyrektywy [.../../UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej], co najmniej w postępowaniu odwoławczym przed sądem pierwszej instancji.

ê 2005/85/EC

ð nowy

4. 2.       Państwa cCzłonkowskie ustanawiają ð rozsądne ï terminy i inne przepisyzasady konieczne, aby wnioskodawca mógł korzystać z prawa do skutecznego środka odwoławczego na mocy ust. 1.

ò nowy

Terminy nie uniemożliwiają ani nie utrudniają nadmiernie wnioskodawcom skorzystania ze skutecznego środka odwoławczego na mocy ust. 1.

Państwa członkowskie mogą również przewidzieć kontrolę z urzędu decyzji podejmowanych na mocy art. 43.

ê 2005/85/EC

3.           Państwa Członkowskie ustanawiają, w stosownych przypadkach, zgodnie ze swoimi zobowiązaniami międzynarodowymi zasady odnoszące się do:

a)      kwestii, czy środek odwoławczy na mocy ust. 1 skutkuje zezwoleniem wnioskodawcy na pozostanie w danym Państwie Członkowskim w oczekiwaniu na wynik zastosowania tego środka;

b)      możliwości ustanowienia środków odwoławczych lub ochronnych, w przypadku gdy środek odwoławczy na mocy ust. 1 nie skutkuje zezwoleniem wnioskodawcy na pozostanie w danym Państwie Członkowskim w oczekiwaniu na wynik zastosowania tego środka. Państwa Członkowskie mogą również ustanowić środek odwoławczy z urzędu; oraz

c)      przyczyn odwołania od decyzji na mocy art. 25 ust. 2 lit. c) zgodnie z metodologią stosowaną na mocy art. 27 ust. 2 lit. b) i c).

ò nowy

5.           Bez uszczerbku dla ust. 6 państwa członkowskie zezwalają wnioskodawcom na pozostawanie na swoim terytorium przez okres czasu, w jakim mogą oni wykonywać przysługujące im prawo do skutecznego środka odwoławczego lub, jeśli prawo to zostało wykonane, do czasu rozpatrzenia środka odwoławczego.

6.           W przypadku decyzji o uznaniu wniosku za bezzasadny, jeżeli zachodzi którakolwiek z okoliczności wymienionych w art. 31 ust. 6 lit. a) do g), lub decyzji o uznaniu wniosku za niedopuszczalny zgodnie z art. 33 ust. 2 lit a) lub d) oraz jeżeli w takich przypadkach prawodawstwo krajowe nie przewiduje prawa do pozostawania w państwie członkowskim do czasu rozpatrzenia środka odwoławczego, sąd uprawniony jest do rozstrzygnięcia, czy wnioskodawca może pozostać na terytorium państwa członkowskiego, na wniosek danego wnioskodawcy lub z urzędu.

Niniejszego ustępu nie stosuje się do postępowania, o którym mowa w art. 43.

7.           Państwa członkowskie zezwalają wnioskodawcy na pozostawanie na swoim terytorium do czasu zakończenia postępowania, o którym mowa w ust. 6, mającego na celu rozstrzygnięcie, czy wnioskodawca może pozostać na tym terytorium.

8.           Przepisy ust. 5, 6 i 7 obowiązują bez uszczerbku dla art. 26 rozporządzenia (UE) […/…] [rozporządzenia Dublin].

ê 2005/85/EC

9. 4.       Państwa cCzłonkowskie mogą ustanowić terminy obowiązujące sąd lub trybunał na mocy ust. 1 na zbadaniebadający decyzjęi organu rozstrzygającegorozpatrującego na mocy ust. 1.

5.           W przypadku gdy wnioskodawcy przyznano na mocy prawa krajowego lub wspólnotowego status związany z tymi samymi prawami i świadczeniami co status uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE, wnioskodawca może być uznany za osobę, która posiada skuteczny środek odwoławczy, w przypadku gdy sąd lub trybunał orzeka, że środek odwoławczy na mocy ust. 1 jest niedopuszczalny lub że istnieje niewielkie prawdopodobieństwo jego powodzenia wobec niewystarczającego interesu, jaki ma wnioskodawca w kontynuowaniu postępowania.

10. 6.     Państwa cCzłonkowskie mogą również ustanowić w prawodawstwieustawodawstwie krajowym warunki, na jakich można przyjąć domniemaniezgodnie z którymi można domniemywać, że wnioskodawca wycofał środek odwoławczy lub zrezygnował z dalszego jego popierania zgodnie z ust. 1, wraz z normami proceduralnymizasadami procedury, których należy przy tym przestrzegać.

ROZDZIAŁ VI

Przepisy ogólne i końcowe

Artykuł 47 40

Możliwość odwołania się przez władze publiczne

Niniejsza dyrektywa nie wpływa na możliwość odwołania się przez władze publiczne od decyzji administracyjnych lub orzeczeń sądowych zgodnie z prawodawstwemustawodawstwem krajowym.

Artykuł 48 41

Poufność

Państwa cCzłonkowskie dopilnowujązapewniają, aby organy wdrażające niniejszą dyrektywę zostały zobowiązane do przestrzegania zasady poufności określonej w prawie krajowym, w odniesieniu do wszelkich informacji, które uzyskują w trakcie swojej pracy.

ò nowy

Artykuł 49

Współpraca

Państwa członkowskie wyznaczają krajowy punkt kontaktowy i przekazują jego adres Komisji. Komisja przekazuje tę informację pozostałym państwom członkowskim.

Państwa członkowskie, w porozumieniu z Komisją, podejmują wszystkie niezbędne środki, by właściwe organy nawiązały bezpośrednią współpracę i wymieniały informacje.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 5042

Sprawozdanie

Nie później niż dnia 1 grudnia 2009 r. ð …………..[13] ï Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy w pPaństwach cCzłonkowskich i proponuje wszelkie konieczne zmiany. Państwa cCzłonkowskie przekazują Komisji wszelkie informacje odpowiednie do sporządzenia takiego sprawozdania. Po przedstawieniu sprawozdania, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przynajmniej co ð pięć ï dwa lata sprawozdania w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy w pPaństwach cCzłonkowskich.

Artykuł 51 43

Transpozycja

1.           Państwa cCzłonkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonaniastosowania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 grudnia 2007 r. Ö art. […] [artykułów, które zostały zasadniczo zmienione w porównaniu z wcześniejszą wersją dyrektywy] najpóźniej do dnia […] Õ . W odniesieniu do art. 15, Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do stosowania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 grudnia 2008 r. Państwa Członkowskie Nniezwłocznie Ö przekazują Õ one powiadamiają o tym Komisjęi Komisji Ö tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą Õ.

ò nowy

2.           Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 31 ust. 3 najpóźniej do dnia [3 lata od terminu transpozycji]. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

3.           Przepisy Pprzyjęte przez pPaństwa cCzłonkowskie Ö Õ przepisy Ö , o których mowa w ust. 1 i 2 Õ zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Ö Õ Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez pPaństwa cCzłonkowskie. ÖPrzepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie. Õ

4.           Państwa cCzłonkowskie przekazują Komisji teksty Ö podstawowych Õ przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą Ö oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą Õ.

ê 2005/85/EC (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 5244

Przepisy przejścioweOkres przejściowy

Państwa cCzłonkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne Ö , o których mowa w Õ określone w art. 51 ust. 1 43 do wniosków o udzielenie ð ochrony międzynarodowej ï azylu złożonych po dniu ð […] r. ï 1 grudnia 2007 r. i do procedur cofnięcia ð ochrony międzynarodowej ï statusu uchodźcy rozpoczętych po dniu ð […] r. ï 1 grudnia 2007 r. ðWnioski złożone przed dniem […] oraz procedury cofnięcia statusu uchodźcy wszczęte przed dniem […] regulowane są przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, przyjętymi zgodnie z dyrektywą 2005/85/WE. ï

ò nowy

Państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, o których mowa w art. 51 ust. 2 do wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonych po dniu […]. Wnioski złożone przed dniem […] regulowane są przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, zgodnie z dyrektywą 2005/85/WE.

ê

Artykuł 53

Uchylenie

Dyrektywa 2005/85/WE traci moc w odniesieniu do państw członkowskich nią związanych ze skutkiem od [dzień po dacie określonej w art. 51 ust. 1 niniejszej dyrektywy], bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminu przeniesienia do prawa krajowego dyrektywy określonego w załączniku II część B.

Odesłanie do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłanie do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

ê 2005/85/EC

Artykuł 5445

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ê

Artykuły [….] stosuje się od dnia [dzień po dacie określonej w art. 51 ust. 1].

ê 2005/85/EC (dostosowany)

Artykuł 5546

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do pPaństw cCzłonkowskich zgodnie z Ö Traktatami Õ Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.

Sporządzono w Brukseli dnia 2.4.2012 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

ê 2005/85/EC

ZAŁĄCZNIK I

Definicja „organu rozpatrującego”

Przy wprowadzaniu w życie przepisów niniejszej dyrektywy, Irlandia może, o ile nadal będą miały zastosowanie przepisy sekcji 17 ust. 1 Ustawy o Uchodźcach (Refugee Act) z 1996 r. (z późn. zm.), uznawać, że:

- „organ rozpatrujący”, o którym mowa w art. 2 lit. e) niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do rozpatrzenia, czy wnioskodawca powinien lub, w zależności od przypadku, nie powinien zostać uznany za uchodźcę, oznacza Office of the Refugee Applications Commissioner; oraz

- „decyzje w pierwszej instancji”, o których mowa w art. 2 lit. e) niniejszej dyrektywy, obejmują zalecenia Refugee Applications Commissioner czy wnioskodawca powinien lub, w zależności od przypadku, nie powinien zostać uznany za uchodźcę.

Irlandia poinformuje Komisję o wszelkich zmianach w przepisach sekcji 17 ust. 1 Ustawy o Uchodźcach (Refugee Act) z 1996 r. (ze zmianami).

ZAŁĄCZNIK I II

Uznanie zaOkreślenie bezpiecznych krajów pochodzenia do celów art. 3729 i art. 30 ust. 1

Kraj uznawany jest uznany za bezpieczny kraj pochodzenia w przypadku, gdy na podstawie sytuacji prawnej, stosowania prawa w ramach ustroju demokratycznego i ogólnych uwarunkowańokoliczności politycznych można wykazać, że co do zasady i konsekwentnietrwale nie ma w nim prześladowań w rozumieniu art. 9 dyrektywy […/…/UE] [dyrektywy kwalifikacyjnej] 2004/83/WE; nie stosuje się w nim tortur ,lub nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub kar i nie występuje w nim zagrożenie poprzez masoweniedyskryminacyjne użycie przemocy w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego.

Przy dokonywaniu takiej oceny bierze się pod uwagę, między innymi, poziom ochronystopień, w jakim ochrona przed prześladowaniem lub złym traktowaniem zapewnianyzapewniona jest poprzez:

a) odpowiednie przepisy ustawowe i wykonawcze obowiązujące w danym państwie oraz sposób, w jaki są stosowane;

b) przestrzeganie praw i wolności ustanowionych w eEuropejskiej Konwencji o oOchronie pPraw cCzłowieka i pPodstawowych wWolności lub Międzynarodowym pPakcie pPraw oObywatelskich i pPolitycznych, lub kKonwencji w sprawie zakazu stosowania tortur, w szczególności zaś praw, od których nie wolno jest czynić odstępstw, na mocy art. 15 ust. 2 wspomnianej eEuropejskiej kKonwencji;

c) przestrzeganie zasady non-refoulement zgodnie z Konwencją gGenewską;

d) ustanowienie systemu skutecznych środków ochrony prawnejodwoławczych przeciwko gwałceniupogwałcaniu tych praw i wolności.

ê 2005/85/EC

ð nowy

ZAŁĄCZNIK III

Definicja „wnioskodawcy” lub „osoby ubiegającej się o azyl”

Wprowadzając w życie przepisy niniejszej dyrektywy, Hiszpania może, o ile nadal będą miały zastosowanie postanowienia „Ley 30/1992 de Régimen jurídico de las Administraciones Públicas y del Procedimiento Administrativo Común” z dnia 26 listopada 1992 r. oraz „Ley de la Jurisdicción Contencioso Administrativa” z dnia 13 lipca 1998 r., uznawać, że do celów rozdziału V definicja „wnioskodawcy” lub „osoby ubiegającej się o azyl” w art. 2 lit. c) niniejszej dyrektywy obejmuje termin „recurrente” zgodnie z wyżej wymienionymi ustawami.

„Recurrente” jest uprawniony do takich samych gwarancji co „wnioskodawca” lub „osoba ubiegająca się o azyl”, określonych w niniejszej dyrektywie do celów wykonywania jego praw do skutecznego środka odwoławczego z rozdziału V.

Hiszpania poinformuje Komisję o wszelkich odpowiednich zmianach w wyżej wymienionych ustawach.

ê

ZAŁĄCZNIK II IV

Część A

Uchylona dyrektywa (o której mowa w art. 53)

Dyrektywa Rady 2005/85/WE || (Dz.U. L 326 z 13.12.2005, s. 13)

Część B

Termin na transpozycję do prawa krajowego (o którym mowa w art. 51)

Dyrektywa || Termin na transpozycję

2005/85/WE || Pierwszy termin: 1 grudnia 2007 r. Drugi termin: 1 grudnia 2008 r.

ZAŁĄCZNIK III

Tabela korelacji

Dyrektywa 2005/85/WE || Niniejsza dyrektywa

Art. 1 || Art. 1

Art. 2 lit. a)-c) || Art. 2 lit. a)-c)

- || Art. 2 lit. d)

Art. 2 lit. d)-f) || Art. 2 lit. e)-g)

- || Art. 2 lit. h) i i)

Art. 2 lit. g) || Art. 2 lit. j)

- || Art. 2 lit. k) i l)

Art. 2 lit. h)-k) || Art. 2 lit. m)-p)

- || Art. 2 lit. q)

Art. 3 ust. 1 i 2 || Art. 3 ust. 1 i 2

Art. 3 ust. 3 || -

Art. 3 ust. 4 || Art. 3 ust. 3

Art. 4 ust. 1 akapit pierwszy || Art. 4 ust. 1 akapit pierwszy

Art. 4 ust. 1 akapit drugi || -

Art. 4 ust. 2 lit. a) || Art. 4 ust. 2 lit. a)

Art. 4 ust. 2 lit. b)-d) || -

Art. 4 ust. 2 lit. e) || Art. 4 ust. 2 lit. b)

Art. 4 ust. 2 lit. f) || -

- || Art. 4 ust. 3

Art. 4 ust. 3 || Art. 4 ust. 4

- || Art. 4 ust. 5

Artykuł 5 || Artykuł 5

Art. 6 ust. 1 || Art. 6 ust. 1

- || Art. 6 ust. 2-4

Art. 6 ust. 2 i 3 || Art. 7 ust. 1 i 2

- || Art. 7 ust. 3

- || Art. 7 ust. 4

Art. 6 ust. 4 || Art. 7 ust. 5

Art. 6 ust. 5 || -

- || Artykuł 8

Art. 7 ust. 1 i 2 || Art. 9 ust. 1 i 2

- || Art. 9 ust. 3

Art. 8 ust. 1 || Art. 10 ust. 1

- || Art. 10 ust. 2

Art. 8 ust. 2 lit. a)-c) || Art. 10 ust. 3 lit. a)-c)

- || Art. 10 ust. 3 lit. d)

Art. 8 ust. 3 i 4 || Art. 10 ust. 4 i 5

Art. 9 ust. 1 || Art. 11 ust. 1

Art. 9 ust. 2 akapit pierwszy || Art. 11 ust. 2 akapit pierwszy

Art. 9 ust. 2 akapit drugi || -

Art. 9 ust. 2 akapit trzeci || Art. 11 ust. 2 akapit drugi

Art. 9 ust. 3 || Art. 11 ust. 3

Art. 10 ust. 1 lit. a)-c) || Art. 12 ust. 1 lit. a)-c)

- || Art. 12 ust. 1 lit. d)

Art. 10 ust. 1 lit. d) i e) || Art. 12 ust. 1 lit. e) i f)

Art. 10 ust. 2 || Art. 12 ust. 2

Art. 11 || Art. 13

Art. 12 ust. 1 akapit pierwszy || Art. 14 ust. 1 akapit pierwszy

Art. 12 ust. 2 akapit drugi || -

- || Art. 14 ust. 1 akapit drugi i trzeci

Art. 12 ust. 2 akapit trzeci || Art. 14 ust. 1 akapit czwarty

Art. 12 ust. 2 lit. a) || Art. 14 ust. 2 lit. a)

Art. 12 ust. 2 lit. b) || -

Art. 12 ust. 2 lit. c) || -

Art. 12 ust. 3 akapit pierwszy || Art. 14 ust. 2 lit. b)

Art. 12 ust. 3 akapit drugi || Art. 14 ust. 2 akapit drugi

Art. 12 ust. 4-6 || Art. 14 ust. 3-5

Art. 13 ust. 1 i 2 || Art. 15 ust. 1 i 2

Art. 13 ust. 3 lit. a) || Art. 15 ust. 3 lit. a)

- || Art. 15 ust. 3 lit. b)

Art. 13 ust. 3 lit. b) || Art. 15 ust. 3 lit. c)

- || Art. 15 ust. 3 lit. d)

- || Art. 15 ust. 3 lit. e)

Art. 13 ust. 4 || Art. 15 ust. 4

Art. 13 ust. 5 || -

- || Art. 16

Art. 14 || -

- || Art. 17

- || Art. 18

- || Art. 19

Art. 15 ust. 1 || Art. 22 ust. 1

Art. 15 ust. 2 || Art. 20 ust. 1

- || Art. 20 ust. 2-4

- || Art. 21 ust. 1

Art. 15 ust. 3 lit. a) || -

Art. 15 ust. 3 lit. b) i c) || Art. 21 ust. 2 lit. a) i b)

Art. 15 ust. 3 lit. d) || -

Art. 15 ust. 3 akapit drugi || -

Art. 15 ust. 4-6 || Art. 21 ust. 3-5

- || Art. 22 ust. 2

Art. 16 ust. 1 akapit pierwszy || Art. 23 ust. 1 akapit pierwszy

Art. 16 ust. 1 akapit drugi zdanie pierwsze || Art. 23 ust. 1 akapit drugi część wprowadzająca

- || Art. 23 ust. 1 lit. a)

Art. 16 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie || Art. 23 ust. 1 lit. b)

Art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze || Art. 23 ust. 2

Art. 16 ust. 2 zdanie drugie || -

- || Art. 23 ust. 3

Art. 16 ust. 3 || Art. 23 ust. 4 akapit pierwszy

Art. 16 ust. 4 akapit pierwszy || -

Art. 16 ust. 4 akapit drugi i trzeci || Art. 23 ust. 4 akapit drugi i trzeci

- || Art. 24

Art. 17 ust. 1 || Art. 25 ust. 1

Art. 17 ust. 2 lit. a) || Art. 25 ust. 2

Art. 17 ust. 2 lit. b) i c) || -

Art. 17 ust. 3 || -

Art. 17 ust. 4 || Art. 25 ust. 3

- || Art. 25 ust. 4

Art. 17 ust. 5 || Art. 25 ust. 5

- || Art. 25 ust. 6

Art. 17 ust. 6 || Art. 25 ust. 7

Art. 18 || Art. 26

Art. 19 || Art. 27

Art. 20 ust. 1 i 2 || Art. 28 ust. 1 i 2

- || Art. 28 ust. 3

Art. 21 || Art. 29

Art. 22 || Art. 30

Art. 23 ust. 1 || Art. 31 ust. 1

Art. 23 ust. 2 akapit pierwszy || Art. 31 ust. 2

- || Art. 31 ust. 3

Art. 23 ust. 2 akapit drugi || Art. 31 ust. 4 akapit pierwszy

- || Art. 31 ust. 4 akapit drugi

Art. 23 ust. 3 || Art. 31 ust. 5 część wprowadzająca

- || Art. 31 ust. 5 lit. a)-c)

Art. 23 ust. 4 lit. a) || Art. 31 ust. 6 lit. a)

Art. 23 ust. 4 lit. b) || -

Art. 23 ust. 4 lit. c) ppkt (i) || Art. 31 ust. 6 lit. b)

Art. 23 ust. 4 lit. c) ppkt (ii) || -

Art. 23 ust. 4 lit. d) || Art. 31 ust. 6 lit. c)

Art. 23 ust. 4 lit. e) || -

Art. 23 ust. 4 lit. f) || Art. 31 ust. 6 lit. d)

Art. 23 ust. 4 lit. g) || Art. 31 ust. 6 lit. e)

Art. 23 ust. 4 lit. h) i i) || -

Art. 23 ust. 4 lit. j) || Art. 31 ust. 6 lit. f)

Art. 23 ust. 4 lit. k) i l) || -

Art. 23 ust. 4 lit. m) || Art. 31 ust. 6 lit. g)

Art. 23 ust. 4 lit. n) i o) || -

- || Art. 31 ust. 7 i 8

Art. 24 || -

- || Art. 32 (przeniesiony art. 28)

Art. 25 || Art. 33

Art. 25 ust. 1 || Art. 33 ust. 1

Art. 25 ust. 2 lit. a)-c) || Art. 33 ust. 2 lit. a)-c)

Art. 25 ust. 2 lit. d) i e) || -

Art. 25 ust. 2 lit. f) i g) || Art. 33 ust. 2 lit. d) i e)

- || Art. 34

Art. 26 || Art. 35

Art. 27 ust. 1 lit. a) || Art. 38 ust. 1 lit. a)

- || Art. 38 ust. 1 lit. b)

Art. 27 ust. 1 lit. b)-d) || Art. 38 ust. 1 lit. c)-e)

Art. 27 ust. 2-5 || Art. 38 ust. 2-5

Art. 28 || Art. 32

Art. 29 || -

Art. 30 ust. 1 || Art. 37 ust. 1

Art. 30 ust. 2-4 || -

- || Art. 37 ust. 2

Art. 30 ust. 5 i 6 || Art. 37 ust. 3 i 4

Art. 31 ust. 1 || Art. 36 ust. 1

Art. 31 ust. 2 || -

Art. 31 ust. 3 || Art. 36 ust. 2

Art. 32 ust. 1 || Art. 40 ust. 1

Art. 32 ust. 2 || -

Art. 32 ust. 3 || Art. 40 ust. 2

Art. 32 ust. 4 || Art. 40 ust. 3 zdanie pierwsze

Art. 32 ust. 5 || Art. 40 ust. 3 zdanie drugie

Art. 32 ust. 6 || Art. 40 ust. 4

- || Art. 40 ust. 5

Art. 32 ust. 7 akapit pierwszy || Art. 40 ust. 6 lit. a)

- || Art. 40 ust. 6 lit. b)

Art. 32 ust. 7 akapit drugi || Art. 40 ust. 6 akapit drugi

- || Art. 40 ust. 7

- || Art. 41

Art. 33 || -

Art. 34 ust. 1 i 2 lit. a) || Art. 42 ust. 1 i 2 lit. a)

Art. 34 ust. 2 lit. b) || -

Art. 34 ust. 2 lit. c) || Art. 42 ust. 2 lit. b)

Art. 34 ust. 3 lit. a) || Art. 42 ust. 3

Art. 34 ust. 3 lit. b) || -

Art. 35 ust. 1 || Art. 43 ust. 1 lit. a)

- || Art. 43 ust. 1 lit. b)

Art. 35 ust. 2 i 3 lit. a)-f) || -

Art. 35 ust. 4 || Art. 43 ust. 2

Art. 35 ust. 5 || Art. 43 ust. 3

Art. 36 ust. 1-2 lit. c) || Art. 39 ust. 1-2 lit. c)

Art. 36 ust. 2 lit. d) || -

Art. 36 ust. 3 || -

Art. 36 ust. 4-6 || Art. 39 ust. 3-5

- || Art. 39 ust. 6

Art. 36 ust. 7 || -

Art. 37 || Art. 44

Art. 38 || Art. 45

- || Art. 46 ust. 1 lit. a) ppkt (i)

Art. 39 ust. 1 lit. a) ppkt (i) oraz ppkt (ii) || Art. 46 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i (iii)

Art. 39 ust. 1 lit. a) ppkt (iii) || -

Art. 39 ust. 1 lit. b) || Art. 46 ust. 1 lit. b)

Art. 39 ust. 1 lit. c) i d) || -

Art. 39 ust. 1 lit. e) || Art. 46 ust. 1 lit. c)

- || Art. 46 ust. 2 i 3

Art. 39 ust. 2 || Art. 46 ust. 4 akapit pierwszy

- || Art. 46 ust. 4 akapit drugi i trzeci

Art. 39 ust. 3 || -

- || Art. 46 ust. 5-8

Art. 39 ust. 4 || Art. 46 ust. 9

Art. 39 ust. 5 || -

Art. 39 ust. 6 || Art. 41 ust. 10

Art. 40 || Art. 47

Art. 41 || Art. 48

- || Art. 49

Art. 42 || Art. 50

Art. 43 pierwszy akapit || Art. 51 ust. 1

- || Art. 51 ust. 2

Art. 43 akapit drugi i trzeci || Art. 51 ust. 3 i 4

Art. 44 || Art. 52 akapit pierwszy

- || Art. 52 akapit drugi

- || Art. 53

Art. 45 || Art. 54

Art. 46 || Art. 55

Załącznik I || -

Załącznik II || Załącznik I

Załącznik III || -

- || Załącznik II

- || Załącznik III

[1]               Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów - Plan polityki azylowej: zintegrowana strategia ochrony na całym obszarze UE. COM (2008)360, 17.6.2008.

[2]               Dz.U. L 326 z 13.12.2005, s. 13.

[3]               Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat stosowania dyrektywy 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich – COM (2010) 465, 8.9.2010.

[4]               Europejski pakt o imigracji i azylu, dokument Rady nr 13440/08.

[5]               Dokument roboczy służb Komisji uzupełniający Wniosek dyrektywa Parlamentu europejskiego i Rady w sprawie minimalnych norm dotyczących procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej - Streszczenie oceny skutków – SEC (2009) 1376, 21.10.2009.

[6]               Dz.U. C […], […], s. […].

[7]               Dz.U. C […], […], s. […].

[8]               Dz.U. L 326 z 13.12.2005, s. 13.

[9]               Dz.U. L 132 z 29.5.2010, s. 11.

[10]             Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 98.

[11]             Patrz: Ddecyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz.U. L 190 z 18.7.2002, str. 1).

[12]             Dz.U. L 31 z 6.2.2003, s. 18.

[13]             Cztery lata od dnia przyjęcia dyrektywy.