23.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 218/124

1.1

Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES) podkreśla, że europejska wspólna polityka rolna i prawidłowe zarządzanie nią są ważne dla całego łańcucha dostaw żywności oraz dla rolników. Złożone i kłopotliwe procedury administracyjne w ramach WPR stanowią często obciążenie dla rolników. Wniosek mający na celu reformę i usprawnienie funkcjonowania WPR jest uzasadniony, o ile zwiększy się wydajność administracji i poprawi możliwości działania władz.

1.2

EKES pragnie zwrócić uwagę szczególnie na fakt, że wskutek niektórych nowych uprawnień mogą wzrosnąć koszty administracyjne związane z działalnością agencji płatniczych i jednostek certyfikujących, które będą musiały ponieść państwa członkowskie. Trzeba przeciwdziałać temu problemowi podczas wdrażania wniosku.

1.3

EKES uważa, że należy przedstawić bardziej szczegółowe wyjaśnienia na temat zakresu uprawnień, które mają być przekazane w celu przyjęcia aktów delegowanych. Propozycje w tej sprawie muszą być sformułowane jaśniej i bardziej precyzyjnie niż uczyniono to we wniosku Komisji.

1.4

EKES uważa, że rozporządzenie podstawowe powinno zawierać wszystkie najważniejsze przepisy, które nadają konkretny kształt podstawowym zasadom polityki rolnej. W innych kwestiach można przekazać uprawnienia Komisji. Zakres uprawnień wykonawczych w ramach polityki rolnej musi być dość szeroki, aby można było nią skutecznie zarządzać.

1.5

Zdaniem EKES-u bardzo istotne jest, by przy przyjmowaniu aktów delegowanych Komisja zapewniła szerokie możliwości konsultacji z ekspertami z państw członkowskich. Otwarte i szeroko zakrojone konsultacje mogą przyczynić się do zmniejszenia niepewności i dezorientacji, które pojawiły się w trakcie przygotowywania reformy. Państwa członkowskie muszą mieć wystarczające możliwości wyrażania swojego zdania przy opracowywaniu przepisów szczegółowych.

1.6

EKES oczekuje, że zaproponowane zmiany spowodują usprawnienie finansowania i zarządzania polityką rolną UE, co powinno także oznaczać uproszczenia i ograniczenie biurokracji. Godny ubolewania jest fakt, że bez specjalistycznej pomocy naprawdę trudno jest zrozumieć i zinterpretować przepisy dotyczące finansowania. Dlatego też trzeba kontynuować i przyspieszyć proces upraszczania.

2.1

Artykuł 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego.

2.2

Zgodnie z artykułem 291 TFUE, jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akt ustawodawczy powierza Komisji uprawnienia wykonawcze w celu przyjęcia aktów wykonawczych.

2.3

Celem wniosku jest powierzenie Komisji, na mocy aktu ustawodawczego, uprawnień do przyjęcia w określonych dziedzinach aktów delegowanych (art. 290 TFUE) lub przepisów wykonawczych (art. 291 TFUE). Jeśli chodzi o uprawnienia delegowane, kompetencje Komisji w każdym poszczególnym przypadku określa ustawodawcze rozporządzenie podstawowe. Przy przyjmowaniu aktów delegowanych Komisja zasięga opinii ekspertów z państw członkowskich, nie ma tu jednak zastosowania procedura komitetowa (komitologia). Procedurę tę stosuje się jednak przy przyjmowaniu aktów wykonawczych, a eksperci państw członkowskich mają w tym przypadku możliwość zgłoszenia uwag i formalnego głosowania nad zaproponowanym aktem.

2.4

Wniosek ma także na celu uproszczenie procedur poprzez uchylenie dwóch rozporządzeń Rady. Przepisy zawarte w tych aktach mają zostać przeniesione do zaproponowanego rozporządzenia. Ponadto celem wniosku jest zmniejszenie obciążeń administracyjnych nakładanych na państwa członkowskie poprzez uproszczenie procedury odzyskiwania środków.

3.1

Do tej pory Komisja posiadała szerokie uprawnienia w zakresie polityki rolnej. Obecnie proponuje ona, by przepisy dotyczące nadzoru i zarządzania oraz szczególnych obowiązków były przyjmowane w drodze aktów delegowanych. Zdarzały się już problemy związane z interpretacją i wdrażaniem w państwach członkowskich systemów płatności, księgowania i kontroli dostępnych środków wsparcia dla rolnictwa. Należy postawić pytanie, czy akty delegowane zapewnią lepsze warunki zarządzania finansowego. Istnieje także niebezpieczeństwo, że wskutek wprowadzenia aktów delegowanych wzrosną koszty, które państwa członkowskie ponoszą w związku z zarządzaniem środkami wsparcia i ich kontrolą.

3.2

Wniosek Komisji zawiera ponad dwanaście punktów, w których powierza się jej uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych. Uprawnienia te dotyczą między innymi obowiązków agencji płatniczych i przyjmowania procedur, wyznaczania jednostek certyfikujących, prawidłowego zarządzania środkami oraz publikowania informacji o subsydiach. Sam charakter delegowanych uprawnień i zakres kompetencji przekazanych Komisji nasuwa szereg pytań. Zaproponowane uprawnienia wydają się zbyt szerokie i zbyt ogólne.

3.3

Należałoby zwłaszcza bardziej precyzyjnie opisać obowiązki jednostek certyfikujących, jako że wniosek nie może poszerzać zakresu ich kompetencji.

3.4

Wniosek zawiera także nowe punkty dotyczące uprawnień do przyjęcia aktów wykonawczych. Dotyczą one przestrzegania dyscypliny budżetowej, zasad przekazywania dokumentów Komisji oraz rozliczania rachunków. Cel tych uprawnień wydaje się określony lepiej niż w przypadku aktów delegowanych.