[pic] | KOMISJA EUROPEJSKA |

Bruksela, dnia 20.7.2010

KOM(2010) 392 wersja ostateczna

2010/0215 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym

{SEK(2010) 907}{SEK(2010) 908}

UZASADNIENIE

1. Wprowadzenie

1. Niniejszy wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady służy ustanowieniu wspólnych norm minimalnych w zakresie prawa do informacji w postępowaniu karnym w całej Unii Europejskiej. Wniosek ten jest drugim z serii środków określonych w harmonogramie prac w zakresie praw proceduralnych, przyjętym przez Radę w dniu 30 listopada 2009 r., w którym zwrócono się do Komisji o stopniowe przedkładanie wniosków ustawodawczych. Takie podejście postrzegane jest obecnie jako dobry sposób budowy ufności oraz przyczyniania się do propagowania i dalszego zwiększania wzajemnego zaufania. W świetle powyższego niniejszy wniosek powinien być rozpatrywany jako część kompleksowego pakietu ustawodawczego, jaki ma być przedstawiony w kolejnych kilku latach, i którego celem jest zapewnienie minimalnego zestawu praw proceduralnych w postępowaniu karnym w Unii Europejskiej.

2. Wniosek zmierza do poprawy praw podejrzanych. Istnienie wspólnych norm minimalnych w odniesieniu do tych praw powinno ułatwić stosowanie zasady wzajemnego uznawania, a co za tym idzie polepszyć funkcjonowanie współpracy sądowej między państwami członkowskimi UE.

3. Pierwszym krokiem w tym kierunku, dotyczącym prawa do tłumaczenia pisemnego i ustnego, jest dyrektywa przyjęta w dniu 8 października 2010 r.

4. Jeśli chodzi o podstawę prawną, niniejszy wniosek opiera się na art. 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Artykuł ten stanowi, że „w zakresie niezbędnym dla ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze dyrektyw zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, mogą ustanawiać normy minimalne. Normy takie uwzględniają różnice między tradycjami i systemami prawnymi państw członkowskich.

Dotyczą one:

a) wzajemnego dopuszczania dowodów między państwami członkowskimi;

b) praw jednostek w postępowaniu karnym;

c) praw ofiar przestępstw;

d)[…]”.

Elementem niezbędnym do dobrego funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania jest wzajemne zaufanie. Do pogłębienia wzajemnego zaufania, a co za tym idzie, także i współpracy, konieczne jest osiągnięcie określonego stopnia zgodności przepisów.

5. Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Karty) przewiduje prawo do rzetelnego procesu: art. 48 gwarantuje prawo do obrony o takim samym znaczeniu i zakresie, co prawo zagwarantowane przez art. 6 ust. 3 europejskiej Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności (EKPCz)[1]. W odniesieniu do EKPCz, prawo do informacji o prawach może być wywiedzione z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz) dotyczącego art. 6 EKPCz, w którym trybunał ten stwierdził, że władze powinny aktywnie dążyć do zapewnienia osobom, którym postawiono zarzuty kryminalne, informacji o przysługujących im prawach. Prawo do informacji o zarzucanych czynach, wynikające z art. 6 ust. 3 lit. a) EKPCz, ma podstawowe znaczenie dla osoby, której postawiono zarzuty kryminalne, która musi wiedzieć, jakie zarzuty na niej ciążą, by mogła przygotować swoją obronę. Artykuł 9 ust. 2 i art. 14 ust. 3 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (Paktu)[2] zawierają bardzo podobne postanowienia.

6. W celu uzyskania solidnej podstawy dla wniosku Komisja przeprowadziła ocenę skutków. Sprawozdanie z oceny skutków dostępne jest na stronie internetowej http://ec.europa.eu/governance/impact/ia_carried_out/cia_2010_en.htm

2. Kontekst

7. Artykuł 6 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) przewiduje, że prawa podstawowe, zagwarantowane w EKPCz oraz wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych państwom członkowskim, stanowią zasady ogólne prawa UE. Artykuł 6 ust. 1 TUE przewiduje, że Unia uznaje prawa, wolności i zasady określone w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej z 7 grudnia 2000 roku, w brzmieniu dostosowanym 12 grudnia 2007 roku w Strasburgu, która ma mieć taką samą moc prawną jak Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktat o Unii Europejskiej. Karta ma zastosowanie do instytucji UE oraz państw członkowskich wykonujących prawo unijne, np. w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii Europejskiej.

8. W konkluzjach prezydencji z Rady Europejskiej w Tampere[3] stwierdzono, że zasada wzajemnego uznawania powinna stać się podstawą współpracy sądowej, wskazując równocześnie, że wzajemne uznawanie „…oraz zbliżenie przepisów w koniecznym zakresie ułatwi […] sądową ochronę praw jednostki”[4].

9. W Komunikacie Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 26 lipca 2000 r. w sprawie wzajemnego uznawania prawomocnych orzeczeń w sprawach karnych[5] wskazano, że „należy zagwarantować, żeby traktowanie podejrzanych oraz prawo do obrony nie tylko nie ucierpiały w związku z wdrożeniem zasady [wzajemnego uznawania], lecz nawet by dzięki niemu zwiększyły się gwarancje procesowe”.

10. Znalazło to potwierdzenie w programie środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych[6], przyjętym przez Radę i Komisję. Wskazano w nim, że „wzajemne uznawanie w znacznym stopniu zależy od szeregu parametrów decydujących o jego skuteczności”.

11. Do parametrów tych zaliczyć można mechanizmy gwarancji procesowych dotyczących praw podejrzanych (parametr 3) oraz określenie wspólnych minimalnych standardów mających na celu łatwiejsze stosowanie zasady wzajemnego uznawania (parametr 4). Niniejszy wniosek dotyczący dyrektywy jest wyrazem realizacji wskazanego celu zwiększenia ochrony praw jednostki.

12. W 2004 r. Komisja przedstawiła kompleksowy wniosek[7], który obejmował najważniejsze prawa oskarżonych w postępowaniu karnym. Wniosek ten nie został przyjęty przez Radę.

13. W dniu 30 listopada 2009 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości przyjęła harmonogram działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym[8], w którym wezwała do przyjęcia – poprzez zastosowanie podejścia stopniowego – pięciu środków dotyczących najbardziej podstawowych praw procesowych i zwróciła się do Komisji o przedłożenie w tym celu odpowiednich wniosków. Rada uznała, że jak dotychczas na szczeblu europejskim nie zrobiono wystarczająco dużo by chronić prawa podstawowe jednostek w postępowaniu karnym. Korzyści wynikające z posiadania przepisów UE w tej dziedzinie będą w pełni odczuwalne dopiero po przeniesieniu wszystkich środków do przepisów. Drugi ze środków przewidzianych w harmonogramie dotyczy prawa do informacji.

14. Program sztokholmski przyjęty przez Radę Europejską w dniach 10-11 grudnia 2009 r.[9] potwierdził istotność praw jednostki w postępowaniu karnym, które stanowią jedną z podstawowych wartości Unii, mającą zasadnicze znaczenie dla utrzymania wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi i zaufania opinii publicznej w UE. Ochrona podstawowych praw jednostek usunie również przeszkody w swobodnym przemieszczaniu. W programie sztokholmskim wskazano na harmonogram jako integralną część programu wieloletniego i wezwano Komisję do przedłożenia odpowiednich wniosków zmierzających do jego szybkiego wdrożenia.

3. Prawo do informacji ustanowione w karcie oraz ekpcz

15. Artykuł 6 EKPCz – Prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego – stanowi:

„Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego”.

Artykuł 47 Karty - Prawo do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu - przewiduje, że:

„(…) Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy. Każdy ma możliwość uzyskania porady prawnej, skorzystania z pomocy obrońcy i przedstawiciela.

(…).”

Artykuł 48 Karty – Domniemanie niewinności i prawo do obrony – stanowi:

„2. Każdemu oskarżonemu gwarantuje się poszanowanie prawa do obrony”.

W zakresie jej zastosowania Karta gwarantuje i wyraża odpowiednie prawa zapisane w EKPCz.

Artykuł 5 EKPCz – Prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego – stanowi:

„2. Każdy, kto został zatrzymany, powinien zostać niezwłocznie i w zrozumiałym dla niego języku poinformowany o przyczynach zatrzymania i o stawianych mu zarzutach.

(…)”.

Artykuł 6 EKPCz – Prawo do rzetelnego procesu sądowego – stanowi, że:

„3. Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do:

a) niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie skierowanego przeciwko niemu oskarżenia;

b) posiadania odpowiedniego czasu i możliwości do przygotowania obrony.

[…]”

16. Liczne niedawno przeprowadzone badania[10] pokazują, że podejrzani uzyskują informacje o prawach w bardzo różny sposób i że w większości przypadków są one przekazywane wyłącznie ustnie, co zmniejsza ich skuteczność oraz utrudnia proces monitorowania. Prawo do informacji nie zostało wyraźnie wymienione w EKPCz. Istnieje jednak orzecznictwo dotyczące obowiązku podejmowania przez organy sądowe pozytywnych środków na rzecz zapewnienia faktycznego przestrzegania art. 6 EKPCz, takie jak orzeczenia w sprawach Padalov [11]i Talat Tunc [12], w których ETPCz stwierdził, że organy powinny przyjąć aktywną postawę w zakresie informowania podejrzanych o prawie do pomocy prawnej. W sprawie Panovits [13] ETPCz stwierdził, że organy mają pozytywny obowiązek udzielenia podejrzanemu informacji o prawie do wsparcia prawnego oraz bezpłatnej pomocy prawnej jeżeli spełniono ku temu warunki. Nie wystarczy przekazanie tych informacji na piśmie, np. w pouczeniu o prawach, jak uczyniły to organy w sprawie Panovits . ETPCz podkreśla, że organy muszą podjąć wszelkie zasadne kroki na rzecz zapewnienia, by podejrzany był w pełni świadomy przysługujących mu praw.

17. Artykuł 5 ust. 2 oraz art. 6 ust. 3 lit. a) EKPCz nakładają na organy sądowe obowiązek informowania podejrzanego o istocie i przyczynie oskarżenia, by był on w stanie zrozumieć zarzuty i przygotować swoją obronę[14]lub podważyć zgodność z prawem pozbawienia wolności[15]. Chociaż oba artykuły dokładnie określają wymagane informacje, te ograniczają się do faktów dotyczących przyczyn aresztowania oraz istoty i przyczyny oskarżenia a także odpowiedniej podstawy prawnej. Ilość informacji, jakich należy udzielić oskarżonemu zależy od charakteru i złożoności sprawy, ponieważ art. 6 ust. 3 lit. b) przewiduje, że oskarżonemu należy zapewnić „odpowiedni czas i możliwości” do przygotowania obrony, a te będą różne w zależności od sprawy[16]. W związku z tym organy mogą być zobowiązane do podjęcia dodatkowych kroków w celu zagwarantowania, że podejrzani faktycznie zrozumieli przekazane informacje[17] Orzecznictwo ETPCz pokazuje, że większość problemów z przestrzeganiem pojawia się w związku ze środkami pozytywnymi, które powinny gwarantować rzetelny proces. Nie wystarczy udostępnić informacje i przyjąć założenie, że podejrzany miał możliwość zwrócenia się o nie. Obowiązek poinformowania podejrzanego o istocie i przyczynie oskarżenia spoczywa na oskarżycielu i nie można go dopełnić w sposób bierny poprzez udostępnienie informacji, nie zwracając obronie uwagi na te informacje[18]. EKPCz nie zawiera żadnych wskazówek odnośnie do trybu przekazywania informacji. Wprawdzie w sprawie Kamasinski[19] Trybunał zdecydował, że podejrzanemu należy zasadniczo zapewnić pisemne tłumaczenie oskarżenia, jeżeli nie rozumie on danego języka, jednak równocześnie przyjął, że ustne wyjaśnienia wystarczają do spełnienia wymogów z art. 6 ust. 3 lit. a).

18. Zgodnie z mandatem określonym w harmonogramie praw procesowych, w niniejszej dyrektywie ustanowiono minimalne wymogi na szczeblu UE w zakresie informowania podejrzanych i oskarżonych o przysługujących im prawach proceduralnych oraz ciążących na nich zarzutach. Sprzyja ona zatem stosowaniu Karty praw podstawowych, a w szczególności jej art. 6, 47 i 48, opierając się na art. 5 i 6 EKPCz zgodnie z wykładnią ETPCz.

4. Poszczególne przepisy

Artykuł 1 – Cel

19. W artykule tym określono, że celem dyrektywy jest ustanowienie norm dotyczących praw podejrzanych i oskarżonych do informacji o przysługujących im prawach oraz informacji o zarzutach w prowadzonych przeciwko nim postępowaniach karnych.

Artykuł 2 – Zakres

20. Dyrektywa ma zastosowanie od momentu, w którym właściwe organy państwa członkowskiego uświadomiły określonej osobie, w urzędowym zawiadomieniu lub w inny sposób, że jest ona podejrzana lub oskarżona o popełnienie przestępstwa, do momentu zakończenia postępowania (w tym ewentualnego postępowania odwoławczego). Nie ma ona jednakże zastosowania do postępowań prowadzonych przez krajowe lub europejskie organy administracyjne w związku z naruszeniem przepisów o ochronie konkurencji, chyba że sprawa została wniesiona do sądu mającego jurysdykcję w sprawach karnych.

21. Dyrektywa wyraźnie obejmuje postępowanie służące wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania[20]. W tym zakresie dyrektywa prowadzi do stosowania gwarancji proceduralnych zawartych w art. 47 i 48 Karty oraz art. 5 i 6 EKPCz do procedur wydania opartych na europejskim nakazie aresztowania.

Artykuł 3 - Prawo do informacji o prawach

22. Artykuł ten ustanawia ogólną zasadę, że wszyscy podejrzani i oskarżeni w postępowaniu karnym powinni być na możliwie najwcześniejszym etapie postępowania poinformowani o właściwych prawach proceduralnych. Informacje te powinny być przekazane prostym i zrozumiałym językiem, ustnie lub na piśmie.

23. Ustęp 2 tego artykułu określa te minimalne prawa oraz obowiązki państw członkowskich wynikające z Karty, EKPCz, Paktu i obowiązującego prawodawstwa UE, które uznawane są za kluczowe dla zabezpieczenia rzetelności postępowania karnego od samego początku.

Artykuł 4 - Prawo do pisemnej informacji o prawach w momencie zatrzymania

24. Artykuł ten określa ogólny obowiązek państw członkowskich dotyczący informowania podejrzanych i oskarżonych o przysługujących im prawach w przypadkach, w których osoby te zostały pozbawione wolności przez właściwe organy państw członkowskich w toku postępowania karnego prowadzonego w związku z podejrzeniem popełnienia przez nie przestępstwa (np. wskutek zatrzymania przez policję i tymczasowego aresztowania postanowieniem sędziego). Państwa członkowskie mają obowiązek informowania tych osób o właściwych prawach na piśmie . Europejski Komitet Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu (CPT) wielokrotnie podkreślał w swoich sprawozdaniach, że, jak wynika z jego doświadczeń, w okresie bezpośrednio następującym po zatrzymaniu osoba zatrzymana uważana jest za najbardziej narażoną na zastraszenie i złe fizyczne traktowanie. Zgodnie z CPT zasadnicze znaczenie ma poinformowanie podejrzanego lub oskarżonego o przysługujących im prawach szybko, tzn. niezwłocznie po zatrzymaniu, oraz w najbardziej skuteczny sposób, tj. w formularzu wyjaśniającym prawa prostym językiem[21] (tzw. pouczeniu o prawach) W świetle niedawnych orzeczeń ETPCz[22] właściwe organy państw członkowskich zobowiązane są do zapewnienia, by osoby zatrzymane dobrze rozumiały informacje zawarte w pouczeniu o prawach. Osoba zatrzymana musi mieć możliwość zachowania pouczenia przez cały okres pozbawienia wolności.

25. Pouczenie o prawach powinno być napisane językiem łatwo zrozumiałym dla laika niemającego żadnej wiedzy na temat postępowania karnego oraz powinno zawierać informacje, o których mowa w art. 3 ust. 2. Aby pomóc państwom członkowskim w opracowaniu takiego pouczenia oraz sprzyjać spójności w zakresie treści pisemnych informacji na terytorium całej Unii Europejskiej, w załączniku I do dyrektywy zamieszczono model pouczenia o prawach, z którego państwa członkowskie mogą skorzystać. Model ten ma charakter orientacyjny i może zostać zrewidowany w świetle sprawozdania z wdrażania, które ma zostać przedstawione przez Komisję na mocy art. 12 dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu. Treść modelowego pouczenia pozostaje bez uszczerbku dla praw obecnie obowiązujących w państwach członkowskich.

26. Pouczenie o prawach musi być przekazane podejrzanemu lub oskarżonemu w języku, który ten rozumie. Od organów policji oczekuje się posiadania wersji we wszystkich językach używanych powszechnie w danej miejscowości dostępnych w formie elektronicznej, które mogą być wydrukowane w razie potrzeby. Jeżeli dana wersja językowa jest niedostępna, podejrzany lub oskarżony powinien zostać poinformowany o przysługujących mu prawach ustnie, w języku jaki rozumie, a pouczenie o prawach należy przekazać mu bez nieuzasadnionej zwłoki (tj. jak tylko stanie się ono dostępne po przetłumaczeniu go na właściwy język). W przypadku osób niedowidzących lub niewidomych, lub osób które nie umieją czytać, państwa członkowskie muszą dysponować innymi metodami przekazywania informacji.

Artykuł 5 – Prawo do informacji o prawach w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania

27. Odmienne prawa należą się osobom, wobec których wydano europejski nakaz aresztowania (np. prawo do sądowego przesłuchania). Państwa członkowskie powinny zapewnić specjalną wersję pouczenia o prawach dla osób poddanych tej procedurze. W załączniku do niniejszej dyrektywy zamieszczono model pouczenia o prawach, z którego państwa członkowskie mogą skorzystać. Model ten ma charakter orientacyjny i może zostać zrewidowany w świetle sprawozdania z wdrażania, które ma zostać przedstawione przez Komisję na mocy art. 12 dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu. Treść modelowego pouczenia pozostaje bez uszczerbku dla praw obecnie obowiązujących w państwach członkowskich.

Artykuł 6 - Prawo do informacji o zarzutach

28. Osoba, której zarzucono popełnienie przestępstwa, powinna uzyskać szybko dostateczne szczegółowe informacje, w zrozumiałym dla niej języku, umożliwiające jej przygotowanie swojej obrony i, w razie potrzeby, zaskarżenie decyzji wydanych w postępowaniu przygotowawczym. Obowiązek taki wynika z Karty i EKPCz. Artykuł ten określa dokładnie jakie informacje muszą być udzielane, jako wymóg minimalny.

Artykuł 7 – Prawo dostępu do akt sprawy

29. Najbardziej skutecznym sposobem udzielenia podejrzanemu lub oskarżonemu szczegółowych informacji o zarzutach, by umożliwić mu odpowiednie przygotowanie obrony podczas procesu, jest zapewnienie dostępu do akt sprawy. Niedawno przeprowadzone badania[23] pokazują, że w większości państw członkowskich dostęp taki jest już zapewniany na jakimś etapie postępowania karnego. ETPCz konsekwentnie orzekał, że, w zależności od etapu postępowania karnego, art. 5 ust. 4 oraz art. 6 ust. 3 lit. b) EKPCz, jak również zasada równości między oskarżeniem a obroną, wymagają od państw członkowskich ujawnienia obronie wszystkich istotnych dowodów obciążających lub odciążających oskarżonego[24], a także zapewnienia obrońcy oskarżonego dostępu do ważnych dokumentów zawartych w aktach sprawy[25].

30. Ustęp 1 przewiduje, że jeżeli podejrzany lub oskarżony został zatrzymany w toku postępowania karnego, należy zapewnić dostęp do takich dokumentów zawartych w aktach sprawy, które mają znaczenie dla ustalenia, czy pozbawienie wolności przez właściwy organ sądowy było zgodne z prawem. Ograniczony dostęp do akt zapewnia rzetelność postępowania przygotowawczego w zakresie dotyczącym zgodności z prawem zatrzymania i pozbawienia wolności. Przy ustalaniu do jakich dokumentów i informacji należy zapewnić dostęp państwa członkowskie powinny zwrócić szczególną uwagę na zabezpieczenie skuteczności programów łagodzenia kar, które wykorzystywane są w prowadzonych na mocy prawa karnego dochodzeniach dotyczących karteli.

31. Ustęp 2 zobowiązuje państwa członkowskie do przyznania dostępu do akt wszystkim oskarżonym, niezależnie od tego, czy są pozbawieni wolności, po zakończeniu dochodzenia karnego. Właściwy organ sądowy może wyłączyć dostęp do określonych dokumentów z akt sprawy, jeżeli dostęp do nich może spowodować powstanie poważnego zagrożenia dla życia innej osoby lub poważnie zaszkodzić bezpieczeństwu wewnętrznemu państwa członkowskiego, w którym odbywa się postępowanie. Takie ograniczenie dostępu powinno być stosowane jedynie w nadzwyczajnych okolicznościach.

32. Dostęp do akt nie powinien się ograniczać do jednorazowego ich przejrzenia. Jeżeli oskarżony lub jego adwokat uznaje to za potrzebne, należy przyznać dalszy dostęp. Jeżeli akt są wyjątkowo obszerne lub gdy wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości, oskarżonemu należy przekazać wykaz dokumentów zawartych w aktach, by umożliwić mu podjęcie decyzji, do których dokumentów chciałby uzyskać dostęp.

Artykuł 8 – Weryfikacja i środki zaradcze

33. W celu dopilnowania, by podejrzani i oskarżeni otrzymywali wszystkie informacje, do których są uprawnieni, państwa członkowskie powinny ustanowić procedurę pozwalającą upewnić się, że dana osoba otrzymała te informacje. Może to być np. formularz, na którym potwierdza ona otrzymanie informacji lub też notatka w rejestrze prowadzonym w miejscu zatrzymania.

Artykuł 9 – Szkolenia

34. Artykuł ten ma na celu zapewnienie, by funkcjonariusze policji, prokuratorzy i sędziowie w państwach członkowskich otrzymywali szkolenie niezbędne do wypełnienia obowiązków wynikających z art. 3 – 8 dyrektywy. W szczególności bezwzględnie konieczne jest posiadanie przez tych urzędników wymaganej szczegółowej wiedzy o prawach proceduralnych podejrzanych i oskarżonych, by mogli udzielać im udzielać właściwych i praktycznie skutecznych informacji na temat tych praw.

Artykuł 10 - Klauzula o nieobniżaniu poziomu ochrony

35. Celem tego artykułu jest zagwarantowanie, aby ustanowienie wspólnych norm minimalnych zgodnie z omawianą dyrektywą nie skutkowało obniżeniem norm w niektórych państwach członkowskich oraz zapewniało utrzymanie norm wyznaczonych przez EKPCz. Państwa członkowskie mają całkowitą swobodę w zakresie stanowienia norm wyższych, niż te uzgodnione w dyrektywie.

Artykuł 11 – Wdrażanie

36. Artykuł ten stanowi, że państwa członkowskie muszą wdrożyć dyrektywę do dnia x /xx/ 20xx i w tym samym terminie przekazać Komisji tekst przepisów przenoszących ją do prawa krajowego.

Artykuł 12 – Sprawozdanie

37. 36 miesięcy po publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym Komisja musi przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające, w jakim stopniu państwa członkowskie podjęły środki niezbędne do zastosowania się do niniejszej dyrektywy, do którego załączy, w razie konieczności, wnioski ustawodawcze.

Artykuł 13 – Wejście w życie

38. Artykuł ten stanowi, że dyrektywa wejdzie w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Załącznik I

39. Załącznik ten zawiera orientacyjny model pouczenia o prawach, które ma być wręczane podejrzanym lub oskarżonym w momencie zatrzymania, na mocy art. 4 ust. 1. Modelowe pouczenie o prawach zawiera napisane prostym językiem wyjaśnienie bezpośrednio przysługujących mu minimalnych praw, które zostały wyszczególnione w art. 3 ust. 2 dyrektywy. Państwa członkowskie nie mają obowiązku korzystania z tego modelu, będzie jednak przyjmowane, że te, które to uczyniły, wdrożyły art. 4 dyrektywy. Model może zostać zrewidowany w kontekście sprawozdania na temat wdrażania, które ma zostać przedstawione przez Komisję Europejską na mocy art. 12 dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu. Treść tego modelu pozostaje bez uszczerbku dla praw obecnie obowiązujących w państwach członkowskich.

Załącznik II

40. Załącznik ten zawiera orientacyjny model pouczenia o prawach, jakie ma być wręczane osobom zatrzymanym na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, zgodnie z wymogiem zawartym w art. 5. Państwa członkowskie nie mają obowiązku korzystania z tego modelu, będzie jednak przyjmowane, że te, które to uczyniły, wdrożyły art. 5 dyrektywy. Model może zostać zrewidowany w kontekście sprawozdania na temat wdrażania, które ma zostać przedstawione przez Komisję Europejską na mocy art. 12 dyrektywy, a także po wdrożeniu wszystkich środków z harmonogramu. Treść tego modelu pozostaje bez uszczerbku dla praw obecnie obowiązujących w państwach członkowskich.

5. Zasada pomocniczości

41. Cel wniosku nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez same państwa członkowskie, ponieważ w dalszym ciągu występują duże różnice jeżeli chodzi o konkretne metody i moment udzielania informacji, co prowadzi do niejednolitych standardów na terytorium UE. Ponieważ wniosek ma sprzyjać wzajemnemu zaufaniu, wyłącznie działania podjęte przez UE pozwolą ustalić spójne, minimalne normy obowiązujące na całym terytorium Unii Europejskiej. Wniosek zbliży istotne normy proceduralne w zakresie przekazywania informacji o prawach oraz zarzutach popełnienia przestępstwa podejrzanym i oskarżonym w celu budowy wzajemnego zaufania. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą pomocniczości. Komisja proponuje rozwiązanie różniące się nieco od wariantu preferowanego, opisanego w ocenie skutków, ale mające porównywalny wpływ. Koszty działań zarządzonych przez UE są takie same jak te oszacowane dla pierwotnego wariantu preferowanego, ponieważ państwa członkowskie poniosą dodatkowe koszty wyłącznie w przypadku, w którym zdecydują się skorzystać z przysługującej im swobody, zamiast wykorzystać orientacyjny model proponowany w pouczeniu o prawach.

6. Zasada proporcjonalności

42. Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności, ponieważ nie wykracza poza minimum wymagane dla osiągnięcia wyznaczonego celu na szczeblu unijnym i poza to, co jest konieczne dla realizacji tego celu.

2010/0215 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY…/…/UE

w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[26],

uwzględniając opinię Komitetu Regionów[27],

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Karty), art. 6 europejskiej Konwencji praw człowieka i podstawowych wolności (EKPCz) oraz art. 14 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (Paktu) zapisano prawo do rzetelnego procesu sądowego. Artykuł 48 Karty gwarantuje poszanowanie prawa do obrony.

(2) W art. 6 Karty oraz w art. 5 EKPCz zapisano prawa do wolności i bezpieczeństwa, które nie mogą być przedmiotem ograniczeń wykraczających poza te, na które zezwala EKPCz w jej art. 5 oraz te wywiedzione z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(3) Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15-16 października 1999 r., w szczególności ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania powinna stać się fundamentem współpracy sądowej w Unii, zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych, ponieważ lepsze wzajemne uznawanie wyroków i innych orzeczeń sądowych oraz niezbędne zbliżenie przepisów, ułatwiłoby współpracę między organami oraz sądową ochronę indywidualnych praw.

(4) W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych[28]. We wprowadzeniu do programu środków stwierdza się, że wzajemne uznawanie „ma na celu wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi”, a także „zwiększenie ochrony praw indywidualnych”.

(5) Wdrożenie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych zakłada, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Zakres wzajemnego uznawania w znacznym stopniu zależy od szeregu parametrów, w tym mechanizmów zabezpieczenia praw podejrzanych oraz wspólnych norm minimalnych niezbędnych dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania.

(6) Zasada wzajemnego uznawania może skutecznie działać jedynie w duchu zaufania, gdy nie tylko organy sądowe, ale wszyscy uczestnicy procesu karnego postrzegają decyzje organów sądowych innego państwa członkowskiego jako równoważne z decyzjami sądów ich własnego państwa, co wymaga nie tylko zaufania do tego, że przepisy partnera są właściwe, ale także ufności, że są one prawidłowo stosowane.

(7) Mimo że państwa członkowskie są stronami EKPCz i Paktu, doświadczenia wykazały, że nie zawsze zapewnia to samo w sobie dostateczny stopień zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich.

(8) Poprawa wzajemnego zaufania wymaga szczegółowych przepisów dotyczących ochrony praw i gwarancji proceduralnych wynikających z Karty, EKPCz i Paktu. W toku wdrażania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie nie powinny w żadnym przypadku zejść poniżej norm określonych w konwencji i Karcie, rozwiniętych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(9) Artykuł 82 ust. 2 Traktatu przewiduje możliwość ustanowienia norm minimalnych stosowanych w państwach członkowskich w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i innych orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym. Art. 82 ust. 2 lit. b) odwołuje się do „praw jednostek w postępowaniu karnym” jako jednego z obszarów, w którym można ustanowić normy minimalne.

(10) Wspólne normy minimalne powinny spowodować zwiększenie zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych wszystkich państw członkowskich, co z kolei powinno doprowadzić do skuteczniejszej współpracy wymiarów sprawiedliwości opartej na wzajemnym zaufaniu oraz do propagowania kultury praw podstawowych w Unii Europejskiej. Powinny one również usunąć przeszkody w swobodnym przepływie obywateli. Takie wspólne normy minimalne powinny dotyczyć informacji w postępowaniu karnym.

(11) W dniu 30 listopada 2009 r. Rada przyjęła harmonogram działań mających na celu umocnienie praw procesowych osób podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniu karnym („harmonogram”) [29]. W harmonogramie, opartym na podejściu zakładającym stopniowe postępy, wezwano do przyjęcia środków dotyczących prawa do tłumaczenia pisemnego i ustnego, prawa do informacji o prawach i zarzutach, prawa do porady i pomocy prawnej, prawa do kontaktu z bliskimi, pracodawcami i organami konsularnymi oraz specjalnych gwarancji dla podejrzanych i oskarżonych wymagających szczególnego traktowania. W harmonogramie podkreślono, że porządek praw ma charakter jedynie orientacyjny, co oznacza, że może on zostać zmieniony stosownie do priorytetów. Harmonogram ma funkcjonować jako jedna całość: dopiero po realizacji wszystkich jego części płynące z niego korzyści będą w pełni odczuwalne.

(12) W programie sztokholmskim, przyjętym w dniu 11 grudnia 2009 r.[30] Rada Europejska przyjęła plan z zadowoleniem i włączyła go do programu sztokholmskiego (pkt 2.4). Rada Europejska podkreśliła, że harmonogram nie ma charakteru wyczerpującego i wezwała Komisję do zbadania dalszych aspektów minimalnych praw proceduralnych dla podejrzanych i oskarżonych, jak również do przeanalizowania, czy – by wspierać lepszą współpracę w omawianej dziedzinie – należy zająć się także innymi zagadnieniami, np. domniemaniem niewinności.

(13) Pierwszym środkiem w harmonogramie jest dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym[31].

(14) Niniejsza dyrektywa dotyczy środka B z harmonogramu. Ustanawia ona wspólne normy minimalne obowiązujące w dziedzinie informacji o prawach oraz zarzutach, udzielanych osobom podejrzanym lub oskarżonym o popełnienie przestępstwa, w celu zwiększenia wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi. Sprzyja ona zatem stosowaniu Karty, a w szczególności jej art. 6, 47 i 48, opierając się na art. 5 i 6 EKPCz zgodnie z wykładnią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W swoim komunikacie „Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla europejskich obywateli – Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego”[32] Komisja zapowiedziała przedstawienie wniosku w sprawie prawa do informacji w 2010 r.

(15) Niniejsza dyrektywa nie ma jednakże zastosowania do postępowań prowadzonych przez krajowe lub europejskie organy administracyjne w związku z naruszeniem przepisów o ochronie konkurencji, chyba że sprawa została wniesiona do sądu mającego jurysdykcję w sprawach karnych.

(16) Dyrektywa powinna wyraźnie ustanawiać prawo do informacji o prawach (wywiedzione z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka). Niniejsza dyrektywa zapewnia zatem ochronę wykraczającą poza tę oferowaną obecnie przez EKPCz. Informowanie o zarzutach jest prawem zapisanym w art. 5 i 6 EKPCz, zgodnie z wykładnią Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz art. 9 i 14 Paktu. Przepisy niniejszej dyrektywy powinny ułatwić stosowanie z tych praw w praktyce, w dążeniu do zagwarantowania prawa do rzetelnego procesu.

(17) Podejrzany lub oskarżony powinien mieć możliwość poznania i zrozumienia przysługujących mu praw oraz być w stanie skorzystać z nich przed jakimkolwiek przesłuchaniem przez policję. Należy go szybko poinformować, w zrozumiałym dla niego języku, o istocie i przyczynie skierowanego przeciwko niemu oskarżenia, wraz z informacjami o bezpośrednio przysługujących mu prawach.

(18) Informacji o prawach należy udzielić ustnie lub na piśmie wszystkim podejrzanym i oskarżonym wkrótce po rozpoczęciu postępowania karnego. Niniejsza dyrektywa wymaga, by informacje o prawach udzielane na mocy dyrektywy obejmowały co najmniej informacje o prawie dostępu do adwokata, prawie do informacji o zarzutach oraz, w odpowiednich przypadkach, o prawie dostępu do akt sprawy, prawie do tłumaczenia ustnego i pisemnego, dla osób, które nie rozumieją języka postępowania, oraz prawie do szybkiego postawienia przed sądem, jeżeli podejrzany lub oskarżony został zatrzymany. Pozostaje to bez uszczerbku dla informacji, jakich należy udzielić o innych prawach proceduralnych wynikających Karty, EKPCz, Paktu oraz obowiązujących przepisów UE, zgodnie z wykładnią właściwych sądów i trybunałów.

(19) Jeżeli podejrzany lub oskarżony został zatrzymany, informacje o tych bezpośrednio przysługujących prawach proceduralnych powinny zostać udzielone w formie pisemnego pouczenia o prawach, napisane w zrozumiałym języku, by zagwarantować faktyczne zrozumienie przez te osoby przysługujących im praw. Aby pomóc państwom członkowskim w opracowaniu takiego pouczenia oraz sprzyjać większej spójności między państwami członkowskimi, w załączniku I do dyrektywy zamieszczono model pouczenia o prawach, z którego państwa członkowskie mogą skorzystać. Model ten ma charakter orientacyjny i może zostać zrewidowany w świetle sprawozdania z wdrażania, które ma zostać przedstawione przez Komisję na mocy art. 12 dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu. Faktyczne pouczenie oparte na tym modelu powinno zawierać informacje także o innych właściwych prawach proceduralnych obowiązujących w państwach członkowskich.

(20) Osobie oskarżonej o popełnienie przestępstwa należy udzielić wszystkich informacji o oskarżeniu potrzebnych do przygotowania do obrony oraz zagwarantowania rzetelności postępowania.

(21) Najbardziej efektywną metodą zapewnienia podejrzanemu lub oskarżonemu dostatecznych informacji na temat zarzutów jest udostępnienie mu lub jego adwokatowi akt sprawy. Dostęp ten można ograniczyć, gdy powoduje on poważne zagrożenie dla życia innej osoby lub bezpieczeństwa wewnętrznego państwa członkowskiego.

(22) Państwa członkowskie powinny posiadać mechanizm pozwalający sprawdzić, czy podejrzany lub oskarżony otrzymali wszystkie informacje o prawach i zarzutach, do jakich są uprawnieni.

(23) Właściwi urzędnicy w państwach członkowskich powinni przejść odpowiednie szkolenie z praw proceduralnych podejrzanych i oskarżonych.

(24) Zgodnie z Konwencją ONZ o prawach dziecka za dziecko uznawana jest każda osoba w wieku poniżej 18 lat. We wszystkich działaniach dotyczących dzieci należy w pierwszym rzędzie dążyć do najlepszego zabezpieczenia ich interesów.

(25) Prawa przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny również odpowiednio obowiązywać w postępowaniach mających na celu wykonanie europejskiego nakazu aresztowania prowadzonych zgodnie z decyzją ramową Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi[33]. Aby pomóc państwom członkowskim w opracowaniu takiego pouczenia o prawach oraz sprzyjać większej spójności między państwami członkowskimi, w załączniku I do dyrektywy zamieszczono model pouczenia o prawach, z którego państwa członkowskie mogą skorzystać. Model ten ma charakter orientacyjny i może zostać zrewidowany w świetle sprawozdania z wdrażania, które ma zostać przedstawione przez Komisję na mocy art. 12 dyrektywy, a także po wejściu w życie wszystkich środków z harmonogramu.

(26) Przepisy niniejszej dyrektywy określają reguły minimalne. Państwa członkowskie mogą rozciągnąć prawa określone w niniejszej dyrektywie na sytuacje nieprzewidziane wyraźnie w niniejszej dyrektywie, by zapewnić wyższy poziom ochrony. Poziom ochrony nigdy nie powinien być niższy od norm przewidzianych w EKPCz zgodnie z ich wykładnią w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(27) Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie. W szczególności niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie prawa do wolności, prawa do rzetelnego procesu sądowego, prawa do obrony oraz praw dziecka i musi zostać odpowiednio do tego wdrożona.

(28) Państwa członkowskie powinny dopilnować, by przepisy niniejszej dyrektywy, gdy odpowiadają one prawom gwarantowanym przez EKPCz, były wykonywane w sposób spójny z postanowieniami EKPCz, zgodnie z wykładnią zawartą we właściwym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(29) W związku z tym, że państwa członkowskie nie mogą jednostronnym działaniem, czy to szczeblu centralnym, regionalnym czy lokalnym, osiągnąć celu w postaci uzyskania wspólnych norm minimalnych, który może zostać osiągnięty jedynie na szczeblu Unii, Parlament Europejski i Rada mogą przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną we wspomnianym art. 5, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza zakres konieczny do osiągnięcia tego celu.

(30) [Zgodnie z art. 1, 2, 3 i 4 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo i Irlandia notyfikowały życzenie uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy] LUB [Bez uszczerbku dla art. 4 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie będą uczestniczyć w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie będzie ona ich wiązać ani mieć do nich zastosowania][34].

(31) Zgodnie z art.1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, dlatego też nie jest nią związana, ani nie ma ona do niej zastosowania.

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1 Cel

Niniejsza dyrektywa ustanawia normy dotyczące praw podejrzanych i oskarżonych do informacji o przysługujących im prawach oraz informacji na temat zarzutów ciążących na nich w postępowaniu karnym.

Artykuł 2 Zakres

1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie od momentu uświadomienia przez właściwe organy państwa członkowskiego określonej osobie, poprzez urzędowe zawiadomienie lub w inny sposób, że jest ona podejrzana lub oskarżona o popełnienie przestępstwa, do czasu zakończenia postępowania rozumianego jako ostateczne rozstrzygnięcie tego, czy dany podejrzany lub oskarżony popełnił to przestępstwo, w tym, w odpowiednich przypadkach, wyroku oraz rozstrzygnięcia wszelkich środków zaskarżenia.

2. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do postępowania dotyczącego wykonania europejskiego nakazu aresztowania.

Artykuł 3 Prawo do informacji o prawach

1. Państwa członkowskie zapewniają, by osoby podejrzane lub oskarżone o popełnienie przestępstwa uzyskiwały szybko napisane prostym i zrozumiałym językiem informacje o przysługujących im prawach proceduralnych.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1, obejmują co najmniej informacje o:

- prawie dostępu do adwokata, w razie konieczności nieodpłatnie;

- prawie do informacji o zarzutach oraz, w odpowiednich przypadkach, prawie dostępu do akt sprawy;

- prawie do tłumaczenia ustnego i pisemnego;

- prawie do szybkiego postawienia przed sądem, jeżeli podejrzany lub oskarżony został zatrzymany.

Artykuł 4 Prawo do pisemnej informacji o prawach w momencie zatrzymania

1. Osobie zatrzymanej przez właściwe organy państwa członkowskiego w toku postępowania karnego przekazuje się szybko na piśmie informacje o przysługujących jej prawach proceduralnych (w pouczeniu o prawach). Uzyskuje ona możliwość zapoznania się z pouczeniem o prawach oraz zatrzymania go w swoim posiadaniu przez cały okres pozbawienia wolności.

2. Pouczenie o prawach napisane jest prostym językiem i zawiera co najmniej informacje, o których mowa w art. 3 ust. 2. Załącznik I do niniejszej dyrektywy zawiera orientacyjny model takiego pouczenia.

3. Państwa członkowskie zapewniają, by podejrzani lub oskarżeni, którzy nie mówią w języku postępowania, lub nie rozumieją tego języka, otrzymali pouczenie o prawach w języku, jaki rozumieją. Państwa członkowskie zapewniają istnienie mechanizmu pozwalającego przekazać informacje podejrzanym lub oskarżonym niedowidzącym lub nieumiejącym czytać. W przypadku gdy podejrzany lub oskarżony jest dzieckiem, informacje zawarte w pouczeniu o prawach udzielane są także ustnie, w sposób odpowiedni do wieku, stopnia dojrzałości oraz rozwoju intelektualnego i emocjonalnego dziecka.

4. W przypadku gdy pouczenie o prawach jest niedostępne we właściwym języku, podejrzany lub oskarżony jest informowany o przysługujących mu prawach ustnie w języku, jaki rozumie. Następnie należy bez nieuzasadnionej zwłoki przekazać mu pouczenie o prawach w języku, jaki rozumie.

Artykuł 5 Prawo do pisemnej informacji o prawach w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania

Państwa członkowskie zapewniają, by każda osoba, wobec której toczy się postępowanie w sprawie wykonania europejskiego nakazu postępowania, otrzymała odpowiednie pouczenie o prawach określające prawa takiej osoby ustanowione w decyzji ramowej 2002/584/WSiSW. Załącznik II do niniejszej dyrektywy zawiera orientacyjny model takiego pouczenia.

Artykuł 6 Prawo do informacji o zarzutach

1. Państwa członkowskie zapewniają, by osobie podejrzanej lub oskarżonej o popełnienie przestępstwa udzielono dostatecznych informacji o zarzutach, by zagwarantować rzetelność postępowania karnego.

2. Informacje wymagane na podstawie ust. 1 udzielane są szybko i sposób szczegółowy, w języku, który podejrzany lub oskarżony rozumie. W przypadku dziecka informacje o zarzutach udzielane są w sposób odpowiedni do jego wieku, stopnia dojrzałości oraz rozwoju intelektualnego i emocjonalnego.

3. Udzielane informacje obejmują:

a) opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym czasu, miejsca oraz stopnia udziału podejrzanego lub oskarżonego w przestępstwie, oraz

b) charakter i klasyfikację prawną przestępstwa.

Artykuł 7 Prawo dostępu do akt sprawy

1. Jeżeli podejrzany lub oskarżony został, na jakimkolwiek etapie postępowania karnego, zatrzymany, państwa członkowskie zapewniają mu lub jego adwokatowi dostęp do tych dokumentów zawartych w aktach sprawy, które mają znaczenie dla ustalenia, czy zatrzymanie lub pozbawienie wolności było zgodne z prawem.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by oskarżony lub jego adwokat uzyskali dostęp do akt sprawy po zakończeniu dochodzenia w sprawie przestępstwa. Właściwy organ sądowy może odmówić dostępu do określonych dokumentów z akt sprawy jeżeli dostęp do nich może spowodować powstanie poważnego zagrożenia dla życia innej osoby lub poważnie narazić bezpieczeństwo wewnętrzne państwa członkowskiego, w którym odbywa się postępowanie. Jeżeli przemawia za tym interes wymiaru sprawiedliwości, oskarżony lub jego adwokat mogą żądać wykazu dokumentów zawartych w aktach.

3. Dostęp do akt udzielany jest odpowiednio wcześnie, by podejrzany lub oskarżony mógł przygotować obronę lub zaskarżyć decyzje wydane w postępowaniu przygotowawczym. Dostęp zapewniany jest bezpłatnie.

Artykuł 8 Weryfikacja i środki ochrony prawnej

1. Państwa członkowskie zapewniają procedurę pozwalającą upewnić się, że podejrzany lub oskarżony otrzymał wszystkie istotne dla niego informacje zgodnie z art. 3-7.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by podejrzany lub oskarżony dysponował skutecznym środkiem ochrony prawnej w przypadkach, gdy nie otrzyma takich informacji.

3. W przypadku gdy powiadomienie o prawach dokonywane jest ustnie, zgodnie z art. 4 ust. 4, jest ono odnotowywane w sposób umożliwiający weryfikację treści powiadomienia.

Artykuł 9 Szkolenia

Państwa członkowskie zapewniają, by właściwi funkcjonariusze w policji i organach sądowych otrzymali odpowiednie szkolenie w odniesieniu do obowiązków ustanowionych w art. 3-8. Państwa członkowskie zapewniają w szczególności, by właściwi funkcjonariusze dysponowali dostateczną wiedzą na temat praw podejrzanych i oskarżonych, o których mowa w art. 3, by mogli zagwarantować odpowiednie udzielenie im informacji o tych prawach.

Artykuł 10 Klauzula o nieobniżaniu poziomu ochrony

Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie może być rozumiany jako ograniczający lub wyłączający prawa i gwarancje procesowe, które można zagwarantować na mocy EKPCz i Paktu oraz innych właściwych przepisów prawa międzynarodowego lub przepisów któregokolwiek państwa członkowskiego zapewniającego wyższy poziom ochrony.

Artykuł 11 Wdrażanie

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, najpóźniej do dnia [35], przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy.

2. Przekazują one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

3. Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

Artykuł 12 Sprawozdanie

Do dnia ………. [36] Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym oceni, w jakim stopniu państwa członkowskie przedsięwzięły środki niezbędne do zastosowania się do niniejszej dyrektywy, do którego załączy, w razie potrzeby, wnioski ustawodawcze.

Artykuł 13 Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Artykuł 14

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

[pic]

Orientacyjny[37] model pouczenia o prawach dla podejrzanego i oskarżonego w momencie zatrzymania

Jeżeli zostałeś zatrzymany przez policję przysługują Ci następujące prawa:

A. do uzyskania informacji, o jakie przestępstwo jesteś podejrzewany

B. do pomocy ze strony adwokata

C. do tłumaczenia ustnego oraz do tłumaczenia pisemnego dokumentów, jeżeli nie rozumiesz danego języka

D. do uzyskania informacji o tym, jak długo możesz być pozbawiony wolności

Masz prawo zachować niniejsze pouczenie przez cały okres pozbawienia wolności

A. Informacje o podejrzeniu

- Przysługuje Ci prawo do otrzymania niezwłocznie po pozbawieniu wolności informacji, dlaczego jesteś podejrzewany o popełnienie przestępstwa, nawet jeśli nie jesteś przesłuchiwany przez policję.

- Ty albo Twój adwokat możecie wystąpić o możliwość zapoznania się z częściami akt sprawy dotyczącymi Twojego zatrzymania i pozbawienia wolności lub uzyskanie szczegółowych informacji o ich treści.

B. Pomoc adwokata

- Masz prawo do rozmowy z adwokatem zanim policja zacznie Cię przesłuchiwać.

- Zwrócenie się o rozmowę z adwokatem nie oznacza przyznania się do winy.

- Policja musi pomóc Ci skontaktować się z adwokatem.

- Adwokat jest niezależny od policji i bez Twojej zgody nie ujawni jej żadnych otrzymanych od Ciebie informacji.

- Masz prawo do rozmowy z adwokatem na osobności, w komisariacie policji lub telefonicznie.

- Jeżeli nie jesteś w stanie opłacić adwokata, policja ma obowiązek poinformować Cię o możliwości skorzystania z bezpłatnej lub częściowo odpłatnej pomocy prawnej.

C. Pomoc tłumacza ustnego

- Jeżeli nie mówisz w danym języku lub nie rozumiesz go, zostanie dla Ciebie wezwany tłumacz ustny. Tłumacz ustny jest niezależny od policji i bez Twojej zgody nie ujawni jej żadnych otrzymanych od Ciebie informacji.

- Możesz również zwrócić się o tłumacza ustnego, by pomógł Ci porozmawiać z Twoim adwokatem

- Pomoc tłumacza jest bezpłatna.

- Masz prawo otrzymać tłumaczenie wszelkich postanowień sędziego zezwalających na zatrzymanie Cię lub pozbawienie wolności. Możesz również wystąpić o tłumaczenie innych zasadniczo istotnych dokumentów.

D. Jak długo możesz być pozbawiony wolności?

- Jeżeli nie zostałeś uwolniony, musisz zostać postawiony przed oblicze sędziego w ciągu *[38] od momentu pozbawienia wolności.

- Sędzia musi wtedy wysłuchać Cię, a następnie może zdecydować, czy będziesz nadal zatrzymany czy tez zostaniesz uwolniony. Masz prawo otrzymać tłumaczenie orzeczenia sędziego, jeżeli ten zdecydował, że będziesz nadal pozbawiony wolności.

- Masz prawo w każdej chwili wystąpić o uwolnienie. Twój adwokat może doradzić Ci jak to uczynić.

ZAŁĄCZNIK II

[pic]

Orientacyjny[39] model pouczenia o prawach dla osób zatrzymanych na podstawie europejskiego nakazu aresztowania

Jeżeli zostałeś zatrzymany przez policję na podstawie europejskiego nakazu aresztowania przysługując Ci następujące prawa:

A. do informacji o przyczynie zatrzymania

B. do pomocy ze strony adwokata

C. do tłumaczenia ustnego oraz do tłumaczenia pisemnego dokumentów, jeżeli nie rozumiesz danego języka

D. do uzyskania informacji o prawie do wyrażenia zgody na przekazanie innemu państwu

E. do bycia wysłuchanym, jeżeli nie zgadzasz się na wydanie

F. do uwolnienia, po upływie właściwego terminu

Masz prawo zachować niniejsze pouczenie przez cały okres pozbawienia wolności

A. Prawo do uzyskania informacji o przyczynie zatrzymania

- Masz prawo wiedzieć, dlaczego inne państwo domaga się wydania Cię.

B. Pomoc adwokata

- Masz prawo do rozmowy z adwokatem. Policja musi pomóc Ci skontaktować się z adwokatem.

- Adwokat jest niezależny od policji i bez Twojej zgody nie ujawni jej żadnych otrzymanych od Ciebie informacji.

- Masz prawo do rozmowy z adwokatem na osobności, w komisariacie policji lub telefonicznie.

- Jeżeli nie jesteś w stanie opłacić adwokata, policja ma obowiązek poinformować Cię o możliwości bezpłatnej pomocy prawnej.

C. Pomoc tłumacza ustnego

- Możesz również zwrócić się o tłumacza ustnego, by pomógł Ci porozmawiać z Twoim adwokatem.

- Pomoc tłumacza jest bezpłatna.

D. Prawo do wyrażenia zgody na wydanie

- Masz prawo wyrazić zgodę na wydanie innemu państwu na mocy europejskiego nakazu aresztowania. Powinno to przyśpieszyć postępowanie.

- Jeżeli zgodzisz się na wydanie, może być trudno zmienić tę decyzję na późniejszym etapie. Zanim podejmiesz decyzję w tej sprawie powinieneś porozmawiać z adwokatem.

E. Prawo do wysłuchania

- Jeżeli nie zgadzasz się na wysłanie Cię do państwa członkowskiego, które wystąpiło o wydanie Cię, jesteś uprawniony do wysłuchania Cię przez sędziego i wyjaśnienia mu powodów tej odmowy

F. Prawo od uwolnienia, po upływie właściwego terminu

- Zgodnie z ogólną zasadą musisz zostać wydany w ciągu 10 dni od daty wydania przez sąd prawomocnej decyzji o wydaniu Cię. Jeżeli nie zostałeś wydany w ciągu 10 dni, w normalnych okolicznościach musisz zostać zwolniony. Istnieją jednak wyjątki od tej zasady, dlatego powinieneś o tym porozmawiać z adwokatem.

[1] Wyjaśnienia do art. 48, Wyjaśnienia dotyczące karty praw podstawowych.

[2] 999 U.N.T.S. 171. Pakt jest międzynarodową konwencją o prawach politycznych i obywatelskich otwartą do podpisu na mocy rezolucji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 16 grudnia 1966 r., która została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie UE i tym samym jest, w świetle prawa międzynarodowego, dla nich wiążąca.

[3] 15 i 16 października 1999 r.

[4] Konkluzja 33.

[5] COM(2000) 495 z 29.7.2000.

[6] Dz.U. C 12 z 15.1.2001, s. 10.

[7] COM(2004) 328 z 28.4.2004.

[8] Dz.U. C 295 z 4.12.2009, s. 1.

[9] Konkluzje Rady Europejskiej, 10-11 grudnia 2009 r.

[10] T Spronken, G Vermeulen et al, EU Procedural Rights in Criminal Proceedings , Antwerpia 2009 r.; E Cape, Z Namoradze et al, Effective Criminal Defence in Europe , Antwerpia 2010 r.

[11] Padalov przeciwko Bułgarii, wyrok z dnia 10 sierpnia 2006 r., skarga nr °54784/00.

[12] Talat Tunc przeciwko Turcji , wyrok z dnia 27 marca 2007 r., skarga nr 32432/96.

[13] Panovits przeciwko Cyprowi , wyrok z dnia 11 grudnia 2008 r., skarga nr 4268/04 § 72-73.

[14] Mattoccia przeciwko Włochom , wyrok z dnia 25 lipca 2000 r., skarga nr 23969/94, § 60.

[15] Fox, Campbell iHartley, wyrok z dnia 30 sierpnia 1990 r., skarga nr A 182, § 40.

[16] Pélissier i Sassi przeciwko Francji , wyrok z dnia 25 marca 1999 r., skarga nr 25444/94, § 54; Mattoccia przeciwko Włochom , wyrok z dnia 25 lipca 2000 r., skarga nr 23969/94, § 60 i 71.

[17] Brozicek przeciwko Włochom , wyrok z dnia 19 grudnia 1989 r., skarga nr 10964/84, §41, Mattoccia przeciwko Włochom , wyrok z dnia 25 lipca 2000 r., skarga nr 23969/94, § 65; Vaudelle przeciwko Francji , wyrok z dnia 30 stycznia 2001 r., skarga nr 35683/97, §59.

[18] Mattoccia przeciwko Włochom , wyrok z dnia 25 lipca 2000 r., skarga nr 23969/94, § 65.

[19] Kamasinski przeciwko Austrii , wyrok z dnia 19 grudnia 1989 r., skarga nr 9783/82, § 79.

[20] Decyzja ramowa Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (2002/584/WSiSW).

[21] CPT, The CPT standards – „materialne” części sprawozdań ogólnych CPT's, CPT/Inf/E (2002) 1 – Rev. 2009, s. 11, 12.

[22] Panovits przeciwko Cyprowi , wyrok z dnia 11 grudnia 2008 r., skarga nr 4268/04 § 67.

[23] T Spronken, G Vermeulen et al, EU Procedural Rights in Criminal Proceedings , Antwerpia 2009; E Cape, Z Namoradze et al, Effective Criminal Defence in Europe , Antwerpia 2010 r.

[24] Edwards przeciwko Zjednoczonemu Królestwu , wyrok z dnia 16 grudnia 1992 r., skarga nr 13071/87, § 36.

[25] Garcia Alva przeciwko Niemcom , wyrok z dnia 13 lutego 2001 r., skarga nr 23541/94, § 47-55; Schöps przeciwko Niemcom , wyrok z dnia 13 lutego 2001 r., skarga nr 251164/94, § 41-42; Mooren przeciwko Niemcom , wyrok z dnia 9 lipca 2009 r., skarga nr 11364/03, § 121-124.

[26] Dz.U. C […] z […], s. […].

[27] Dz.U. C […] z […], s. […].

[28] Dz.U. C 12 z 15.1.2001, s. 10.

[29] Dz.U. C 295 z 4.12.2009, s. 1.

[30] Dz.U. C 115 z 4.5.2010.

[31] Dyrektywa 2010/xxx/EU Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym (8 października 2010 r.).

[32] COM(2010) 171 z 20.4.2010.

[33] Dz.U. L 190 z 18.7.2002, s. 1.

[34] Ostateczne brzmienie tego motywu dyrektywy będzie zależało od faktycznego stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, jakie przyjmą zgodnie z postanowieniami protokołu (nr 21).

[35] 24 miesięcy od daty publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym .

[36] 36 miesięcy od daty publikacji niniejszej dyrektywy w Dzienniku Urzędowym .

[37] Model należy uzupełnić innymi właściwymi prawami obowiązującymi w państwach członkowskich.

[38] (…)

[39] Model należy uzupełnić innymi właściwymi prawami obowiązującymi w państwach członkowskich.

52010PC0392