[pic] | KOMISJA EUROPEJSKA |

Bruksela, dnia 26.5.2010

KOM(2010)246 wersja ostateczna

2010/0131 (NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania umowy między Unią Europejską a Republiką Indonezji dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku |

110 | Podstawa i cele wniosku W następstwie orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości w tzw. sprawach o „otwartym niebie”, w dniu 5 czerwca 2003 r. Rada udzieliła Komisji mandatu na rozpoczęcie negocjacji z państwami trzecimi w sprawie zastąpienia niektórych postanowień obowiązujących umów umową na szczeblu Unii Europejskiej[1] („mandat horyzontalny”). Celem tych umów jest stworzenie wszystkim przewoźnikom lotniczym z Unii Europejskiej wolnego od dyskryminacji dostępu do tras między Unią Europejską a państwami trzecimi oraz zapewnienie zgodności dwustronnych umów o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a państwami trzecimi z prawem Unii Europejskiej. |

120 | Kontekst ogólny Międzynarodowe stosunki w dziedzinie lotnictwa między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a państwami trzecimi są tradycyjnie regulowane przez dwustronne umowy o komunikacji lotniczej zawierane pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a państwami trzecimi, załączniki do tych umów oraz inne dwustronne i wielostronne porozumienia między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. Tradycyjne klauzule wyznaczania stosowane przez państwa członkowskie w dwustronnych umowach o komunikacji lotniczej są niezgodne z prawem Unii Europejskiej. Umożliwiają one krajom trzecim odrzucenie, wycofanie lub zawieszenie pozwolenia lub upoważnienia wydanego danemu przewoźnikowi lotniczemu, wyznaczonemu przez państwo członkowskie Unii Europejskiej, w którym jednak to państwo członkowskie ani jego obywatele nie posiadają przeważającej części udziałów i nie sprawują nad nim skutecznej kontroli. Taki przypadek został uznany za dyskryminację przewoźników z Unii Europejskiej ustanowionych na terytorium któregoś z państw członkowskich, ale będących własnością i pozostających pod kontrolą obywateli innych państw członkowskich. Sytuacja ta jest niezgodna z art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który gwarantuje obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej korzystającym ze swobody przedsiębiorczości w innym przyjmującym państwie członkowskim traktowanie na równi z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego. Istnieją również inne zagadnienia, takie jak opodatkowanie paliwa lotniczego czy opłaty za przewóz stosowane przez przewoźników lotniczych z państw trzecich na trasach wewnątrzunijnych, w odniesieniu do których należy zapewnić zgodność z prawem Unii Europejskiej poprzez zmianę lub uzupełnienie istniejących postanowień dwustronnych umów o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a państwami trzecimi. |

130 | Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek Postanowienia umowy zastępują lub uzupełniają istniejące postanowienia osiemnastu dwustronnych umów o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi a Republiką Indonezji. |

140 | Spójność z pozostałymi obszarami polityki i celami Unii Umowa przyczyni się do realizacji głównego celu unijnej polityki w zakresie zewnętrznych stosunków w dziedzinie lotnictwa poprzez zapewnienie zgodności istniejących dwustronnych umów o komunikacji lotniczej z prawem Unii Europejskiej. |

2. Konsultacje z zainteresowanymi stronami oraz ocena skutków |

Konsultacje z zainteresowanymi stronami |

211 | Metody konsultacji, główne sektory objęte konsultacjami i ogólny profil respondentów Przez cały czas trwania negocjacji konsultowano się z państwami członkowskimi Unii Europejskiej i z sektorem lotnictwa. |

212 | Streszczenie odpowiedzi oraz sposób ich uwzględnienia Uwagi państw członkowskich Unii Europejskiej i sektora zostały uwzględnione. |

3. Aspekty prawne wniosku |

305 | Krótki opis proponowanych działań Działając zgodnie z mechanizmami i wytycznymi przedstawionymi w załączniku do „mandatu horyzontalnego”, Komisja wynegocjowała umowę z Republiką Indonezji, która zastępuje niektóre postanowienia istniejących dwustronnych umów o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Republiką Indonezji. Artykuł 2 umowy zastępuje tradycyjnie stosowane klauzule wyznaczania wspólnotową klauzulą wyznaczania, umożliwiającą wszystkim przewoźnikom z Unii Europejskiej korzystanie z prawa przedsiębiorczości. Artykuł 4 dotyczy opodatkowania paliwa lotniczego — kwestii, która została zharmonizowana na mocy dyrektywy Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, w szczególności jej art. 14 ust. 2. Artykuł 5 rozwiązuje ewentualne przypadki konfliktu z regułami konkurencji Unii Europejskiej. |

310 | Podstawa prawna Artykuł 100 ust. 2, art. 218 ust. 5 i art. 218 ust. 6 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. |

329 | Zasada pomocniczości Wniosek w całości opiera się na „mandacie horyzontalnym” udzielonym przez Radę, a uwzględniono w nim kwestie wchodzące w zakres prawa Unii Europejskiej i dwustronnych umów o komunikacji lotniczej. |

Zasada proporcjonalności Umowa zmieni lub uzupełni postanowienia dwustronnych umów o komunikacji lotniczej jedynie w takim zakresie, w jakim będzie to niezbędne dla zapewnienia zgodności tych umów z prawem Unii Europejskiej. |

Wybór instrumentów |

342 | Umowa między Unią Europejską a Republiką Indonezji jest najbardziej skutecznym instrumentem umożliwiającym zapewnienie zgodności wszystkich istniejących dwustronnych umów o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Republiką Indonezji z prawem Unii Europejskiej. |

4. Wpływ na budżet |

409 | Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Unii Europejskiej. |

5. Informacje dodatkowe |

510 | Uproszczenie |

511 | Wniosek przewiduje uproszczenie prawodawstwa. |

512 | Odnośne postanowienia dwustronnych umów o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Republiką Indonezji zostaną zastąpione lub uzupełnione postanowieniami jednej umowy na szczeblu Unii Europejskiej. |

570 | Szczegółowe objaśnienie wniosku Zgodnie z typową procedurą podpisywania i zawierania umów międzynarodowych, do Rady kieruje się prośbę o zatwierdzenie decyzji w sprawie podpisania i zawarcia umowy pomiędzy Unią Europejską a Republiką Indonezji dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych, jak również o wyznaczenie osób upoważnionych do podpisania umowy w imieniu Unii Europejskiej. |

2010/0131 (NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania umowy między Unią Europejską a Republiką Indonezji dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 100 ust. 2 w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej[2],

a także mając na uwadze, co następuje:

1. W swojej decyzji z dnia 5 czerwca 2003 r. Rada upoważniła Komisję do otwarcia negocjacji z państwami trzecimi w sprawie zastąpienia pewnych postanowień obecnie obowiązujących umów dwustronnych umową na szczeblu Unii Europejskiej.

2. W imieniu Unii Europejskiej Komisja wynegocjowała umowę z Republiką Indonezji dotyczącą pewnych aspektów przewozów lotniczych (dalej zwaną „umową”), zgodnie z mechanizmami i wytycznymi zawartymi w załączniku do decyzji Rady z dnia 5 czerwca 2003 r.

3. Z zastrzeżeniem zawarcia wspomnianej umowy w późniejszym terminie, wynegocjowana przez Komisję umowa powinna zostać podpisana i być tymczasowo stosowana,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Podpisanie umowy między Unią Europejską a Republiką Indonezji dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych zostaje niniejszym zatwierdzone w imieniu Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem zawarcia tej umowy.

Tekst umowy dołączony jest do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby (osób) umocowanej (umocowanych) do podpisania umowy w imieniu Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem jej zawarcia.

Artykuł 3

Do czasu wejścia w życie umowa jest stosowana tymczasowo od pierwszego dnia pierwszego miesiąca następującego po dniu, w którym strony dokonały wzajemnej notyfikacji zakończenia niezbędnych w tym celu procedur[3].

Artykuł 4

Niniejszym upoważnia się przewodniczącego Rady do dokonania notyfikacji przewidzianej w art. 8 ust. 2 umowy.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja wchodzi w życie w dniu jej przyjęcia.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

[1] Decyzja Rady nr 11323/03 z dnia 5 czerwca 2003 r. (dokument zastrzeżony).

[2] Dz.U. C […] z […], s. […].

[3] Data, od której umowa będzie tymczasowo stosowana, zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.