[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 13.11.2007

KOM(2007) 717 wersja ostateczna

2007/0250 (ACC)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE RADY

w sprawie stosowania uzgodnień dotyczących towarów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym

(przedstawiona przez Komisję)

UZASADNIENIE

Niniejszy wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie stosowania uzgodnień dotyczących towarów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym jest wynikiem komunikatu Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego na temat umów o partnerstwie gospodarczym (Economic Partnership Agreements - EPA), który został przyjęty przez Komisję w dn iu 23 października 2007 r. (KOM(2007) 635).

Wymieniony komunikat określa, w jaki sposób można osiągnąć podstawowe cele, czyli zawrzeć pełne, kompleksowe umowy EPA ze wszystkimi regionami AKP, jednocześnie, w miarę możliwości, ograniczając do minimum ryzyko zakłócenia handlu dla tych regionów lub subregionów Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), które zakończą negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym przed wygaśnięciem obecnego systemu handlu, co nastąpi w dniu 31 grudnia 2007 r., oraz zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty. Niniejsze rozporządzenie umożliwia to poprzez wprowadzenie podstawy prawnej dla stosowania uzgodnień dotyczących towarów przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Podstawą dla niniejszego rozporządzenia będą postanowienia zawarte w tych umowach umożliwiające stosowanie umów, w zakresie w jakim jest to wykonalne, zanim umowy zaczną tymczasowo wzajemnie obowiązywać. Rozporządzenie będzie nadal obowiązywać po tymczasowym stosowaniu i wejściu w życie umów oraz zostanie zmienione lub zastąpione w celu zapewnienia jego zgodności z tymi aspektami umów, których nie można było ująć w niniejszym rozporządzeniu. W konsekwencji niniejsze rozporządzenie jest bez uszczerbku dla odpowiednich procedur dotyczących zawarcia i wejścia w życie umów.

2007/0250 (ACC)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE RADY

w sprawie stosowania uzgodnień dotyczących towarów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji[1],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Artykuł 37 ust. 1 umowy o partnerstwie zawartej między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską (WE) i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, podpisanej dnia 23 czerwca 2000 r. w Kotonu[2] (dalej zwanej „umową o partnerstwie AKP-WE”) przewiduje wejście w życie umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) najpóźniej w dniu 1 stycznia 2008 r.

(2) Artykuł 36 ust. 3 umowy z Kotonu przewiduje utrzymanie w mocy uzgodnień handlowych określonych w załączniku V do tej umowy do dnia 31 grudnia 2007 r.

(3) Od 2002 r. Wspólnota prowadzi negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z grupą państw AKP podzieloną na sześć regionów, obejmujących: Karaiby, Afrykę Środkową, Afrykę Wschodnią i Południową, państwa wysp Pacyfiku, Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju oraz Afrykę Zachodnią.

(4) Umowy ustanawiające lub prowadzące do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, w sprawie których zakończono już negocjacje, przewidują, że strony mogą podejmować kroki w celu stosowania umowy, zanim umowa zacznie je tymczasowo wzajemnie obowiązywać, w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne. Właściwe jest podejmowanie działań w celu stosowania umów na podstawie tych postanowień.

(5) Uzgodnienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu będą w miarę potrzeb zmienione zgodnie z umowami ustanawiającymi lub prowadzącymi do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, gdy takie umowy zostaną podpisane i zawarte zgodnie z art. 300 Traktatu oraz zaczną obowiązywać. Uzgodnienia te zostaną wypowiedziane w całości lub w części jeżeli umowy, o których mowa, nie wejdą w życie w rozsądnym terminie zgodnie z Konwencją wiedeńską o prawie traktatów.

(6) Uzgodnienia zawarte w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym będą przewidywać dla Wspólnoty bezcłowy dostęp i brak kontyngentów taryfowych dla wszystkich produktów z wyjątkiem broni, z zastrzeżeniem okresów przejściowych oraz odrębnych uzgodnień dla niektórych wrażliwych produktów, a także specjalnych uzgodnień dla francuskich departamentów zamorskich. Mając na uwadze specyficzną sytuację Republiki Południowej Afryki, produkty pochodzące z RPA nadal korzystają z odpowiednich postanowień Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony,[3] do czasu wejścia w życie umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą i Republiką Południowej Afryki.

(7) Zamiast opierać się na specjalnych uzgodnieniach dla krajów najsłabiej rozwiniętych, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych[4], lepiej byłoby, aby kraje najsłabiej rozwinięte należące również do grupy państw AKP oparły swoje przyszłe stosunki handlowe ze Wspólnotą na umowach o partnerstwie gospodarczym. Aby ułatwić takie zmiany, tym krajom, które zakończyły negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym i które mogą odnieść korzyści z uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy umożliwić dalsze korzystanie – przez ograniczony czas – ze specjalnych uzgodnień dla krajów najsłabiej rozwiniętych przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 980/2005[5] w odniesieniu do tych produktów, dla których uzgodnienia przejściowe określone w niniejszym rozporządzeniu są mniej korzystne.

(8) W okresie przejściowym, dla przywozu dokonywanego na mocy niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać reguły pochodzenia określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Te reguły pochodzenia będą stopniowo zastępowane innymi na podstawie odpowiedniej umowy o partnerstwie gospodarczym.

(9) Należy koniecznie umożliwić czasowe zawieszenie uzgodnień określonych w niniejszym rozporządzeniu w przypadku braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowości lub nadużyć. W przypadku, gdy państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje o ewentualnych nadużyciach finansowych lub o braku współpracy administracyjnej, zastosowanie mają odpowiednie przepisy wspólnotowe, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego[6].

(10) W niniejszym rozporządzeniu zawrzeć należy przejściowe uzgodnienia dla cukru i ryżu, wraz ze specjalnymi przejściowymi mechanizmami ochrony i nadzoru obowiązującymi po zakończeniu obowiązywania uzgodnień przejściowych.

(11) W kontekście przejściowych uzgodnień dotyczących cukru z dniem 1 października 2009 r.[7] przestaje obowiązywać protokół 3 załączony do załącznika V do umowy z Kotonu (zawierającego treść protokołu 3 w sprawie cukru AKP).

(12) Po wypowiedzeniu protokołu 3, a także z uwagi na szczególną wrażliwość rynku cukru, właściwe jest wprowadzenie środków przejściowych dla tego produktu. Jednocześnie należy wprowadzić specjalne przejściowe środki nadzoru i środki ochronne w odniesieniu do niektórych przetworzonych produktów rolnych o potencjalnie dużej zawartości cukru, które mogłyby stać się przedmiotem obrotu w celu obejścia specjalnych przejściowych środków ochronnych dotyczących przywozu cukru na obszar WE.

(13) Należy również wprowadzić ogólne środki ochronne dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(14) Z uwagi na szczególną wrażliwość produktów rolnych, właściwe jest, aby dwustronne środki ochronne mogły być wprowadzane w sytuacji, gdy przywóz wywołuje zakłócenia lub grozi wywołaniem zakłóceń na rynkach takich produktów lub zakłóca mechanizmy regulacji takich rynków.

(15) Zgodnie z art. 299 ust. 2 Traktatu, wszelka polityka wspólnotowa powinna w należytym stopniu uwzględniać szczególną sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do polityki celnej i handlowej.

(16) Określając zasady dotyczące dwustronnych środków ochronnych należy zatem w skuteczny sposób uwzględnić przede wszystkim wrażliwość produktów rolnych, a szczególnie cukru, a także szczególną wrażliwość oraz interesy najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać wprowadzone zgodnie z decyzją 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[8].

(18) W związku z niniejszym rozporządzeniem konieczne jest uchylenie istniejącego zbioru rozporządzeń przyjętych w kontekście załącznika V umowy o partnerstwie AKP-WE, zwłaszcza rozporządzenia (WE) nr 2285/2002 w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie o Partnerstwie AKP-WE i uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 3705/90[9], rozporządzenia (WE) nr 2286/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie uzgodnień mających zastosowanie do produktów rolnych i towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych pochodzących z Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP) i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1706/98 oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów[10], W konsekwencji wszystkie środki wykonawcze, dla których podstawą były wymienione uchylone przepisy, stają się nieaktualne,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Dział 1

Przedmiot, zakres i dostęp do rynku

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do stosowania uzgodnień dotyczących towarów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie obowiązuje dla towarów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I.

2. Na wniosek Komisji, Rada wprowadza zmiany do załącznika I, dodając regiony lub państwa z grupy państw AKP, które zakończyły negocjacje w sprawie umowy ze Wspólnotą a tym regionem lub państwem, spełniającej co najmniej wymogi art. XXIV GATT 1994.

3. Państwa lub regiony pozostają wymienione w załączniku I, dopóki Rada, na wniosek Komisji, nie zmieni załącznika I usuwając państwo lub region z tego załącznika, szczególnie gdy:

(a) region lub państwo sygnalizuje, że nie ma zamiaru ratyfikować umowy, która pozwoliła na uwzględnienie go w załączniku I;

(b) ratyfikacja umowy, która pozwoliła na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku I nie nastąpiła w rozsądnym terminie, wskutek czego wejście umowy w życie zostało w sposób nieuzasadniony opóźnione; lub

(c) umowa zostanie rozwiązana lub region czy państwo wypowie swoje prawa i obowiązki umowne, ale poza tym umowa pozostanie w mocy.

Artykuł 3

Dostęp towarów pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I do rynku

1. Z zastrzeżeniem art. 6, 7 i 8, zniesione zostają należności celne przywozowe na wszystkie produkty z działów 1-97 Zharmonizowanego Systemu, z wyjątkiem produktów wymienionych w dziale 93, pochodzące z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I. Zniesienie cła będzie podlegało przejściowym mechanizmom ochronnym i mechanizmom nadzoru, o których mowa w art. 9 i 10 oraz ogólnemu mechanizmowi ochronnemu, przewidzianym w art. 11-22.

2. Dla produktów wymienionych w dziale 93 Zharmonizowanego Systemu pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I Zharmonizowanego Systemu, nadal obowiązuje stawka celna stosowana w stosunku do krajów objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania (KNU).

3. Niezależnie od art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005, towary pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia w dalszym ciągu, obok uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, korzystają z preferencji przewidzianych na mocy rozporządzenia (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do produktów:

(a) objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 10061010, do dnia 31 grudnia 2009 r.; oraz

(b) objętych pozycją taryfową 1701 do dnia 30 września 2009 r.

4. Ustęp 1 oraz art. 6, 7 i 8 nie dotyczą produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Takie produkty podlegają odpowiednim postanowieniom Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony[11]. Po zastąpieniu odpowiednich postanowień handlowych zawartych w umowie w sprawie handlu, rozwoju i współpracy odpowiednimi postanowieniami umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umowy o partnerstwie gospodarczym, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3, do niniejszego rozporządzenia dołączony zostanie załącznik określający system stosowany dla produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki.

5. Ustęp 1 i art. 7 nie obowiązują dla produktów objętych pozycją taryfową 1701 lub 0803 0019 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu we francuskich departamentach zamorskich do dnia 1 stycznia 2018 r. Okres ten zostanie przedłużony do dnia 1 stycznia 2023 r., o ile odpowiednie umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I nie stanowią inaczej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie informujące zainteresowane strony o uchyleniu tego postanowienia.

Rozdział II

Reguły pochodzenia oraz współpraca administracyjna

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

1. Reguły pochodzenia określone w załączniku II stosuje się w celu ustalenia, czy produkty pochodzą z regionów lub państw wymienionych w załączniku I.

2. Reguły pochodzenia określone w załączniku II zostają zastąpione regułami pochodzenia załączonymi do dowolnej umowy z krajami wymienionymi w załączniku I, gdy taka umowa zacznie tymczasowo obowiązywać lub wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego obowiązywania lub wejścia w życie umowy. Od tego dnia dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem obowiązują reguły pochodzenia określone w tej umowie.

3. Komisja, wspomagana przez Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony rozporządzeniem (EWG) 2913/92, monitoruje wdrażanie i stosowanie postanowień załącznika II. Techniczne zmiany i decyzje w sprawie zarządzania załącznikiem II mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 247 i 247a rozporządzenia (WE) nr 2913/92.

Artykuł 5

Współpraca administracyjna

1. Jeżeli Komisja stwierdzi na podstawie obiektywnych informacji brak współpracy administracyjnej i/lub nieprawidłowości lub nadużycia, może czasowo wstrzymać zniesienie ceł, o których mowa w art. 3, 6 i 7 (zwane dalej „właściwym traktowaniem”), zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Do celów niniejszego artykułu brak współpracy administracyjnej oznacza m.in.:

(a) powtarzające się przypadki niewypełnienia obowiązku weryfikowania statusu pochodzenia produktu lub produktów;

(b) powtarzające się przypadki odmowy lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzaniu późniejszych weryfikacji dowodów pochodzenia i/lub przekazywaniu ich wyników;

(c) powtarzającą się odmowę lub nieuzasadnioną zwłokę w uzyskiwaniu upoważnienia do prowadzenia misji związanych ze współpracą administracyjną mających na celu weryfikowanie autentyczności dokumentów lub prawdziwości informacji dotyczących przyznania właściwego traktowania, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu.

Do celów niniejszego artykułu ustalenie istnienia nieprawidłowości lub nadużyć może mieć miejsce, m.in. jeśli nastąpił gwałtowny, nie w pełni uzasadniony wzrost wielkości przywozu towarów, przekraczający normalne możliwości produkcyjne i wywozowe danego regionu lub państwa.

3. Jeżeli Komisja ustali na podstawie informacji przedstawionych przez państwo członkowskie lub z własnej inicjatywy, że warunki określone powyżej w ust. 1 i 2 zostały spełnione, wówczas Komisja może, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 24 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, zawiesić właściwe traktowanie pod warunkiem, że najpierw:

(a) poinformuje komitet, o którym mowa w art. 24;

(b) powiadomi dany region lub państwo zgodnie z wszelkimi odnośnymi procedurami obowiązującymi pomiędzy Wspólnotą a tym państwem lub regionem; oraz

(c) opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

4. Okres zawieszenia na mocy niniejszego artykułu ogranicza się do okresu niezbędnego w celu ochrony finansowych interesów Wspólnoty. Nie może on przekroczyć sześciu miesięcy, ale może zostać przedłużony. Po upływie tego okresu, Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu zawieszenia po uprzednim poinformowaniu komitetu, o którym mowa w art. 24 lub o przedłużeniu okresu zawieszenia zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 3.

5. Procedury dotyczące tymczasowego zawieszenia określone w ust. 2 do 4 niniejszego artykułu zastępuje się procedurami określonymi w dowolnej umowie z krajami wymienionymi w załączniku I, gdy taka umowa zacznie tymczasowo obowiązywać lub wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego obowiązywania lub wejścia w życie umowy, od tego dnia dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem obowiązują procedury dotyczące tymczasowego zawieszenia określone w tej umowie.

6. Aby wdrożyć tymczasowe zawieszenie określone w dowolnej umowie z krajami wymienionymi w załączniku I, Komisja bez zbędnej zwłoki:

(a) informuje komitet, o którym mowa w art. 24, o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach; oraz

(b) publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

Komisja podejmuje decyzję zawieszającą właściwe traktowanie zgodnie z procedurą określoną w art. 24 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Rozdział III

Uzgodnienia przejściowe

Sekcja 1

Ryż

Artykuł 6

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 stycznia 2010 r. zniesione zostają należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem należności celnych przywozowych na produkty z podpozycji 1006 10 10, które zostają zniesione od dnia 1 stycznia 2008 r.

2. Dla produktów objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, pochodzących z państw wymienionych w załączniku I wchodzących w skład regionu CARIFORUM, otwarte zostaną następujące kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej:

(a) 187 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r.;

(b) 250 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

3. Szczegółowe zasady wprowadzenia kontyngentów taryfowych, o których mowa w ust. 2 są ustalane zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 13 i art. 26 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003[12].

Sekcja 2

Cukier

Artykuł 7

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 października 2009 r. zniesione zostają należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1701.

2. Obok kontyngentów taryfowych otwartych i zarządzanych na mocy art. 28 rozporządzenia (WE) nr 318/2006[13], otwarte zostaną następujące kontyngenty taryfowe dla produktów objętych podpozycją taryfową 1701 11 10 na okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2009 r.:

(a) 150 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. Ten kontyngent taryfowy zostanie rozdzielony pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I; oraz

(b) 80 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z państw lub regionów nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych i wymienionych w załączniku I. Ten kontyngent taryfowy zostanie rozdzielony pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I.

3. Do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych, o których mowa w poprzednim ustępie stosuje się art. 30 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

4. Szczegółowe zasady dotyczące podziału według regionów i wprowadzenia kontyngentów, o których mowa w niniejszym artykule ustala Komisja zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 8

Uzgodnienie przejściowe

W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2012 r., art. 7 ust. 1 nie obowiązuje dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701, chyba że importer podejmie się zakupu takich produktów po cenie nieprzekraczającej 90% ceny referencyjnej (na podstawie CIF) ustalonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 dla danego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Przejściowy mechanizm ochronny dla cukru

1. W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2015 r. traktowanie przyznane w art. 7 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 może zostać zawieszone, jeżeli:

(a) wielkość przywozu z regionów lub państw należących do grupy AKP i nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przekracza następujące ilości:

(i) 1,38 mln ton w roku gospodarczym 2009/2010,

(ii) 1,45 mln ton w roku gospodarczym 2010/2011,

(iii) 1,6 mln ton w latach gospodarczych od 2011/2012 do 2014/2015; oraz

(b) przywóz pochodzący ze wszystkich państw AKP przekracza 3,5 mln ton.

2. Ilości przewidziane w ust. 1 lit. a) mogą zostać podzielone według regionów.

3. Podczas okresu stosowania niniejszego artykułu, przywóz produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I będzie wymagać pozwolenia na przywóz.

4. Zawieszenie traktowania przyznanego w art. 7 ust. 1 ustaje z końcem roku gospodarczego, w którym zostało wprowadzone.

5. Szczegółowe zasady podziału ilości przewidzianych w ust. 1 dotyczące zarządzania systemem, o którym mowa w ust. 1, 3 i 4 są przyjmowane zgodnie z procedurą określoną w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 10

Przejściowy mechanizm nadzoru

1. W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września 2015 r. przywóz produktów objętych pozycjami taryfowymi 17049099, 18061030, 18061090, 21069059, 21069098 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I będzie podlegać mechanizmowi nadzoru, o którym mowa w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny[14].

2. Na podstawie tego nadzoru, Komisja zweryfikuje, czy nastąpił łączny wzrost wielkości przywozu przynajmniej jednego z tych produktów pochodzących z konkretnego regionu o ponad 20% w okresie dwunastu kolejnych miesięcy w porównaniu ze średnią roczną wielkością przywozu w trzech poprzednich okresach dwunastomiesięcznych.

3. Jeżeli osiągnięty zostanie poziom, o którym mowa w ust. 2, Komisja przeanalizuje strukturę handlu, zasadność gospodarczą i zawartość cukru w przywożonych towarach. Jeżeli Komisja stwierdzi, że taki przywóz jest wykorzystywany w celu obejścia kontyngentów taryfowych, przejściowych uzgodnień i specjalnego mechanizmu ochronnego, o którym mowa w art. 7, 8 i 9, może zawiesić stosowanie art. 3 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycjami taryfowymi 17049099, 18061030, 18061090, 21069059, 21069098 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 do końca danego roku gospodarczego.

4. Szczegółowe zasady zarządzania tym systemem oraz decyzje o zawieszeniu są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 3448/93[15].

Rozdział IV

Ogólne postanowienia ochronne

Artykuł 11

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

(a) „ Przemysł wspólnotowy ” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów.

(b) „ Poważna szkoda ” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów wspólnotowych.

(c) „ Groźba poważnej szkody ” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

(d) „ Zakłócenia ” oznaczają zaburzenia w sektorze lub w branży.

(e) „ Groźba zakłóceń ” oznacza zakłócenia, których wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

Artykuł 12

Zasady

1. Środek ochronny może zostać wprowadzony zgodnie z postanowieniami określonymi w niniejszym rozdziale, jeżeli produkty pochodzące z państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że powodują lub grożą spowodowaniem któregokolwiek z poniższych:

(a) poważnej szkody dla przemysłu wspólnotowego;

(b) zakłóceń w sektorze gospodarczym, szczególnie jeżeli zakłócenia te stwarzają poważne problemy społeczne lub trudności, które mogą spowodować znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej Wspólnoty;

(c) zakłóceń na rynkach produktów rolnych[16] lub zakłóceń mechanizmów regulacji tych rynków.

2. W przypadkach, w których produkty pochodzące z państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że zakłócają sytuację gospodarczą lub grożą jej zakłóceniem w przynajmniej jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, może zostać wprowadzony środek ochronny zgodnie z postanowieniami określonymi w niniejszym rozdziale.

Artykuł 13

Ustalenie warunków pozwalających na wprowadzenie środków ochronnych

1. Ustalenie zaistnienia poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia powinno obejmować między innymi następujące czynniki:

(a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

(b) ceny importowe, w szczególności w sytuacji, gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

(c) związany z tym wpływ na producentów wspólnotowych, sygnalizowany przez tendencje w niektórych czynnikach gospodarczych, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, zapasy, sprzedaż, udziały w rynku, obniżenie cen lub niewystąpienie wzrostów cen, które wystąpiłyby w normalnych warunkach, zyski, stopa zwrotu z zaangażowanego kapitału, przepływy pieniężne, zatrudnienie;

(d) czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2. Ustalenie zaistnienia zakłóceń lub groźby ich wystąpienia powinno opierać się o obiektywne czynniki, w tym następujące elementy:

(a) wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych i względnych w stosunku do produkcji we Wspólnocie i przywozu z innych źródeł;

(b) wpływ takiego przywozu na ceny;

(c) wpływ takiego przywozu na sytuację przemysłu wspólnotowego lub danego sektora gospodarczego, w tym m.in. na poziom obrotów, produkcję, sytuację finansową i zatrudnienie.

3. Ustalając, czy przywóz jest dokonywany w takich warunkach, że może spowodować zakłócenia lub grozić spowodowaniem zakłóceń na rynkach produktów rolnych lub w mechanizmach regulacji tych rynków, w tym w rozporządzeniach tworzących wspólne organizacje rynków, należy wziąć pod uwagę wszystkie odpowiednie obiektywne czynniki, w tym przynajmniej jeden z poniższych elementów:

(a) wielkość przywozu w porównaniu z poprzednim rokiem kalendarzowym lub gospodarczym, zależnie od sytuacji, z produkcją i konsumpcją wewnętrzną oraz z planowaną wielkością przywozu w przyszłości według reformy wspólnej organizacji rynku;

(b) poziom cen wewnętrznych w porównaniu z cenami referencyjnymi lub docelowymi, jeżeli takie istnieją, a w przeciwnym wypadku w porównaniu ze średnimi cenami na rynku wewnętrznym w tym samym okresie z poprzednich lat gospodarczych;

(c) Od dnia 1 października 2015 r. na rynkach produktów objętych pozycją taryfową 1701: sytuacje, w których średnia cena rynkowa białego cukru we Wspólnocie przez dwa kolejne miesiące spada poniżej poziomu 80% średniej ceny rynkowej białego cukru we Wspólnocie z poprzedniego roku gospodarczego.

4. Ustalając, czy warunki, o których mowa powyżej są spełnione w przypadku najbardziej odległych regionów Wspólnoty, analizy ogrania się do terytorium określonego regionu (określonych regionów). Szczególną uwagę należy przykładać do wielkości lokalnego przemysłu, jego sytuacji finansowej oraz stanu zatrudnienia.

Artykuł 14

Wszczęcie postępowania

1. Dochodzenie wszczyna się na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisji, jeżeli jest dla niej oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

2. Jeżeli tendencje w przywozie z któregokolwiek z państw, o których mowa w załączniku I, zdają się wymagać wprowadzenia środków ochronnych, państwa członkowskie informują o tym fakcie Komisję. Informacja ta zawiera dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 13. Komisja przekazuje tę informację wszystkim państwom członkowskim w ciągu trzech dni roboczych.

3. Konsultacje z państwami członkowskimi odbywają się w terminie ośmiu dni roboczych od wysłania przez Komisję do państw członkowskich informacji, o których mowa w ust. 2. Jeżeli po konsultacjach oczywiste jest, że istnieją wystarczające dowody, by uzasadnić wszczęcie postępowania, Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej . Postępowanie zostaje wszczęte w ciągu jednego miesiąca od dnia otrzymania informacji od państwa członkowskiego.

4. Jeżeli po konsultacjach z państwami członkowskimi Komisja przyjmie stanowisko, że zaistniały okoliczności określone w art. 12, bezzwłocznie powiadomi dane regiony lub państwa wymienione w załączniku I o swoim zamiarze wszczęcia dochodzenia. Powiadomieniu może towarzyszyć zaproszenie do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji i uzyskanie wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania.

Artykuł 15

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania, Komisja rozpoczyna dochodzenie.

2. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu spełnienia takich żądań. Gdy takie informacje są w interesie ogółu lub gdy ich przekazania zażądało państwo członkowskie, Komisja przesyła je do wszystkich państw członkowskich, o ile nie są one poufne, a w przeciwnym wypadku przekazywane jest tylko ich streszczenie bez zastrzeżenia poufności.

3. W przypadku dochodzenia ograniczonego do jednego z najbardziej oddalonych regionów, Komisja może zażądać od właściwych miejscowych władz przedstawienia informacji, o których mowa powyżej w ust. 2, za pośrednictwem zainteresowanego państwa członkowskiego.

4. W miarę możliwości, dochodzenie zostaje zakończone w ciągu sześciu miesięcy od dnia jego wszczęcia. W wyjątkowych okolicznościach, okres ten może zostać przedłużony o kolejne trzy miesiące.

Artykuł 16

Wprowadzenie tymczasowych środków ochronnych

1. W krytycznych okolicznościach, w których zwłoka mogłaby spowodować szkody, które trudno byłoby naprawić, wprowadzone zostają tymczasowe środki ochronne, na podstawie wstępnego ustalenia, iż zaistniały okoliczności określone w art. 12. Komisja zastosuje takie tymczasowe środki po konsultacji z państwami członkowskimi lub, w przypadku gdy sprawa jest wyjątkowo pilna, po poinformowaniu państw członkowskich. W tym drugim przypadku, konsultacje przeprowadza się najpóźniej w ciągu dziesięciu dni od dnia poinformowania państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

2. Z uwagi na szczególną sytuację najbardziej oddalonych regionów oraz ich wrażliwość na wszelkie gwałtowne wzrosty wielkości przywozu, w ramach postępowań dotyczących tych regionów wprowadzane są tymczasowe środki ochronne, o ile wstępne ustalenia wykazały, że wielkość przywozu wzrosła. W tym przypadku Komisja informuje państwa członkowskie o wprowadzeniu środków, a konsultacje odbywają się w ciągu dziesięciu dni od dnia powiadomienia państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

3. Jeżeli państwo członkowskie wystąpi z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i zostaną spełnione warunki określone w ust. 1 lub 2 niniejszego artykułu, Komisja podejmuje decyzję najpóźniej w ciągu pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

4. Komisja niezwłocznie informuje Radę i państwa członkowskie o wszelkich decyzjach podjętych na mocy ust. 1, 2 i 3. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć odmienną decyzję w ciągu jednego miesiąca od otrzymania informacji od Komisji na podstawie niniejszego ustępu.

5. Środki tymczasowe mogą mieć formę podwyższenia stawki celnej dla danego produktu do poziomu, który nie przekracza stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO lub stawki celnej dla kontyngentów taryfowych.

6. Okres stosowania środków tymczasowych nie może przekroczyć 180 dni. W przypadkach, w których stosowanie środków tymczasowych ogranicza się do najbardziej oddalonych regionów, okres ich stosowania nie może przekroczyć 200 dni.

7. Jeżeli tymczasowe środki ochronne zostaną zniesione ze względu na fakt, że dochodzenie wykazało, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 12 i 13, wszelkie cła pobrane w wyniku wprowadzenia tych środków tymczasowych zostaną automatycznie zwrócone.

Artykuł 17

Zakończenie dochodzenia i postępowania bez wprowadzenia środków

W przypadkach, gdy dwustronne środki ochronne zostaną uznane za niepotrzebne i komitet doradczy, o którym mowa w art. 21 nie zgłosi sprzeciwu, dochodzenie i postępowanie zostają zakończone decyzją Komisji. W pozostałych przypadkach Komisja niezwłocznie przedstawia Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji wraz z wnioskiem dotyczącym rozporządzenia Rady w sprawie zakończenia postępowania. Postępowanie zostaje uznane za zakończone, jeżeli w ciągu jednego miesiąca Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, nie zadecyduje inaczej.

Artykuł 18

Wprowadzenie środków ostatecznych

1. W przypadkach, gdy ostatecznie ustalone fakty dowodzą, że wystąpiły odpowiednie okoliczności określone w art. 12, Komisja żąda przeprowadzenia konsultacji z danym regionem lub państwem w kontekście odpowiednich uzgodnień instytucjonalnych określonych w odpowiednich umowach pozwalających na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku 1 w celu opracowania rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony.

2. Jeżeli konsultacje, o których mowa w ust. 1, w ciągu trzydziestu dni od skierowania sprawy do danego regionu lub państwa nie doprowadzą do rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony, to w ciągu dwudziestu dni roboczych od zakończenia okresu konsultacji Komisja w porozumieniu z państwami członkowskimi podejmuje decyzję o wprowadzeniu ostatecznych dwustronnych środków ochronnych.

3. Wszelkie decyzje podjęte przez Komisję na mocy niniejszego artykułu są przekazywane Radzie i państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może, w ciągu dziesięciu dni roboczych od daty takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

4. Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może potwierdzić, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

5. Środki ostateczne mogą przyjąć jedną z następujących form:

- zawieszenie dalszego zmniejszenia stawki cła przywozowego dla określonego produktu pochodzącego z określonego regionu lub państwa,

- zwiększenie stawki celnej dla określonego produktu do poziomu nieprzekraczającego stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO,

- kontyngent taryfowy.

6. Nie wprowadza się dwustronnych środków ochronnych na te same produkty pochodzące z tego samego regionu lub państwa przed upływem jednego roku od wcześniejszego wygaśnięcia lub zniesienia takich środków.

Artykuł 19

Okres stosowania i przegląd środków ochronnych

1. Środek ochronny pozostaje w mocy jedynie przez taki okres, jaki może być niezbędny dla uniknięcia poważnej szkody czy zakłóceń lub dla ich naprawienia. Okres ten nie będzie przekraczać dwóch lat, chyba że zostanie przedłużony na mocy ust. 2. Jeżeli obowiązywanie środka ogranicza się do przynajmniej jednego z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, okres jego stosowania nie może przekroczyć czterech lat.

2. Pierwotny okres stosowania środka ochronnego można wyjątkowo przedłużyć, o ile zostanie ustalone, że środek ochronny nadal jest niezbędny, by uniknąć poważnej szkody czy zakłóceń lub by je naprawić.

3. Przedłużenie stosowania środków przyjmuje się zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, stosującymi się do badań, i za pomocą takich samych procedur jak w przypadku środków pierwotnych.Łączny okres stosowania środka ochronnego, wraz ze wszelkimi środkami tymczasowymi, nie może przekroczyć czterech lat. W przypadku środka ograniczonego do najbardziej oddalonych regionów, limit ten zwiększa się do ośmiu lat.

4. Jeżeli czas stosowania środka przekracza okres jednego roku, środek ten jest stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w okresie jego stosowania, włączając przedłużenie tego okresu.W celu ustalenia harmonogramu zniesienia wprowadzonych środków, kiedy tylko pozwolą na to okoliczności, prowadzone są okresowe konsultacje z zainteresowanym regionem lub państwem poprzez właściwe organy instytucjonalne powołane w ramach umów.

Artykuł 20

Środki nadzoru

1. Jeżeli tendencje przywozowe dla produktu pochodzącego z państwa AKP mają taki charakter, że mogą spowodować jedną z sytuacji, o których mowa w art. 12, przywóz tego produktu może polegać uprzedniemu nadzorowi Wspólnoty.

2. Decyzję o wprowadzeniu nadzoru podejmuje Komisja.Wszelkie decyzje podjęte przez Komisję na mocy niniejszego artykułu są przekazywane Radzie i państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może, w ciągu dziesięciu dni roboczych od daty takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może potwierdzić, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

3. Środki nadzoru podejmuje się na czas określony. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków po raz pierwszy.

4. O ile jest to konieczne, środki nadzoru mogą ograniczać się do terytorium przynajmniej jednego z najbardziej odległych regionów Wspólnoty.

5. Decyzję o wprowadzeniu środków nadzoru przekazuje się bezzwłocznie w celach informacyjnych właściwemu organowi instytucjonalnemu powołanemu w ramach odpowiednich umów pozwalających na umieszczenie regionu lub państwa w załączniku I.

Artykuł 21

Konsultacje

Właściwym komitetem konsultacyjnym do spraw związanych z niniejszym rozdziałem jest komitet doradczy przewidziany w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 3285/94. W przypadku produktów objętych pozycją taryfową 1701, właściwy komitet wspomagany jest przez komitet powołany na mocy art. 39 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 22

Środki wyjątkowe o ograniczonym zasięgu terytorialnym

W przypadkach, gdy w przynajmniej jednym państwie członkowskim Wspólnoty spełniono warunki określone w celu wprowadzenia dwustronnych środków ochronnych, Komisja – po rozpatrzeniu innych rozwiązań – może wyjątkowo, zgodnie z art. 134 Traktatu, zezwolić na zastosowanie środków nadzoru lub środków ochronnych z ograniczeniem do określonego państwa członkowskiego lub określonych państw członkowskich, jeżeli uzna, że zastosowanie takich środków na tym poziomie jest właściwsze niż ich zastosowanie w całej Wspólnocie. Takie środki muszą być ściśle ograniczone w czasie oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

Rozdział V

Przepisy proceduralne

Artykuł 23

Dostosowanie do zmian technicznych

Niniejsze rozporządzenie jest zmieniane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3, w celu uwzględnienia wszelkich zmian technicznych, które mogą być konieczne w świetle umów zawartych z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I.

Artykuł 24

Komitet

1. Komisję wspomaga komitet ds. stosowania EPA (zwany dalej „komitetem”).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

4. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

Rozdział VI

Przepisy końcowe

Artykuł 25

Zmiany

Skreśla się art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005.

Artykuł 26

Uchylenia obowiązujących aktów prawnych

Następujące rozporządzenia tracą moc:

(a) Rozporządzenie (WE) nr 2285/2002

(b) Rozporządzenie (WE) nr 2286/2002

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i jest stosowane od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK 1

Wykaz regionów lub państw, które zakończyły negocjacje

ZAŁĄCZNIK 2

Reguły pochodzenia

Niniejszy załącznik jest przekazywany jako odrębny dokument

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI DLA WNIOSKÓW, KTÓRYCH WPŁYW NA BUDŻET OGRANICZA SIĘ WYŁĄCZNIE DO DOCHODÓW

1. TYTUŁ WNIOSKU:

Rozporządzenie Rady w sprawie stosowania uzgodnień dotyczących towarów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

2. POZYCJE W BUDŻECIE:

Rozdział i artykuł: 12/120

Kwota zapisana w budżecie na dany rok: 16 431 900 000 (WPB 2008)

3. WPŁYW FINANSOWY

( Wniosek nie ma wpływu finansowego

( Wniosek nie ma wpływu finansowego na wydatki, lecz ma następujący wpływ finansowy na dochody:

Niniejszy wniosek znosi wszelkie pozostałe taryfy celne dla produktów pochodzących z tych regionów lub państw AKP, które prowadzą negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym lub umów zawierających uzgodnienia handlowe zgodne z WTO. W 2006 roku maksymalna teoretyczna wartość ceł należnych za produkty pochodzące z państw AKP wyniosła 17,3 mln EUR, co stanowi 13,0 mln EUR dochodu netto.

Jedynym wyjątkiem jest Republika Południowej Afryki, która uczestniczy w negocjacjach w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym, ale zaoferowane jej zostaną odrębne uzgodnienia handlowe, utrzymujące taryfy celne na niektóre produkty przywożone do Wspólnoty. Te uzgodnienia handlowe są obecnie przedmiotem negocjacji, a do wniosku skierowanego do Rady w sprawie decyzji upoważniającej do podpisania odpowiedniej umowy o partnerstwie gospodarczym dołączona zostanie ocena finansowa.

Na mocy postanowień umowy z Kotonu oraz porozumienia „Wszystko oprócz broni” w ramach Ogólnego Systemu Preferencji Taryfowych, ponad 99 % towarów pochodzących z państw AKP przywożonych na terytorium Wspólnoty nie jest objętych taryfami celnymi. Warto zauważyć, że 95 % towarów pochodzących z Republiki Południowej Afryki przywożonych na terytorium Wspólnoty również nie jest objętych taryfami celnymi na mocy postanowień umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy.

Nie przewiduje się dodatkowych wydatków.

(mln EUR do jednego miejsca po przecinku)

Pozycja w budżecie | Dochody | Okres 12 miesięcy, od dnia 1.1.2008 | 2008 |

Art. 3, rozdział 1, tytuł I | Wpływ na zasoby własne | 13,0 | 13,0 |

Sytuacja po rozpoczęciu działania |

2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 |

Art. 3, rozdział 1, tytuł I | 13,0 | 13,0 | 13,0 | 13,0 | 13,0 |

4. ŚRODKI ZWALCZANIA NADUŻYĆ FINANSOWYCH

W celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi oraz innymi nieprawidłowościami, Komisja może przeprowadzać kontrole oraz inspekcje na miejscu, zgodnie z art. 5 rozdziału II niniejszego rozporządzenia. Gdy zajdzie taka konieczność, Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) wszczyna dochodzenie zgodnie z rozporządzeniem (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1073/1999. Komisja prowadzi regularne kontrole dokumentów i kontrole na miejscu.

[1] Dz.U. C z , str. .

[2] Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3. Umowa sprostowana w Dz.U. L 385 z 29.12.2004, str. 88.

[3] Dz.U. L 311 z 4.12.1999, str. 1.

[4] Dz.U. L 169 z 30.6.2005, str. 1.

[5] Dz.U. L 169 z 30.6.2005, str. 1.

[6] Dz.U. L 82 z 22.3.1997, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 807/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 36).

[7] Decyzja Rady 2007/627/WE z dnia 28 września 2007 r. (Dz.U. L 255 z 29.9.2007, str. 38)

[8] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

[9] Dz.U. L 348 z 21.12.2002, str. 3.

[10] Dz.U. L 316 z 2.12.2005, str. 1.

[11] Dz.U. L 311 z 4.12.1999, str. 1.

[12] Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 96.

[13] Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 1.

[14] Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.

[15] Dz.U. L 318 z 20.12.1993, str. 18.

[16] Do celów niniejszego artykułu, produkty rolne oznaczają produkty objęte załącznikiem I Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa.