KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

Bruksela, dnia 23.5.2007 r.

COM(2007) 264 wersja ostateczna

2007/0097 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych

(przekształcenie)

(przedstawiony przez Komisję)

{SEC(2007) 635}
{SEC(2007) 636}

UZASADNIENIE

1.Kontekst wniosku
110	1.1.Podstawa i cele wniosku Dyrektywa 96/26/WE w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu wraz z rozporządzeniami (EWG) nr 684/92 i (WE) 12/98 w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem stanowiły początkowo główny składnik rynku wewnętrznego dla międzynarodowych usług drogowego przewozu osób. Dyrektywa wprowadziła minimalne standardy jakościowe, które należy spełnić w celu wykonywania zawodu, natomiast dwa rozporządzenia zliberalizowały międzynarodowe okazjonalne przewozy drogowe osób, ustanowiły specjalną procedurę wydawania zezwoleń na międzynarodowe regularne usługi przewozu osób, jak również dopuszczały wykonywanie usług kabotażowych w ramach takich międzynarodowych usług. Zasady te należy obecnie uspójnić z nowymi ramami prawnymi wynikającymi z rozporządzenia w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego, które zostanie niebawem przyjęte przez Parlament Europejski i Radę. Zasady te należy także sprecyzować, a w niektórych przypadkach uprościć, gdyż z doświadczenia wynika, że pewne przepisy prawne pociągają za sobą zbędne obciążenia administracyjne.
120	1.2.Kontekst ogólny Rozporządzenie Rady (EWG) nr 684/92 otwiera dostęp do rynku międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem, zaś rozporządzenie Rady (WE) nr 12/98 ustanawia warunki wykonywania usług przez przewoźników nieposiadających siedziby w danym państwie członkowskim. Przewoźnicy mają taki dostęp jeśli są oni posiadaczami licencji wspólnotowej wydawanej jedynie przewoźnikom prowadzącym działalność w państwie członkowskim, którzy spełniają minimalne wymogi w zakresie nieposzlakowanej opinii, sytuacji finansowej i kompetencji zawodowych zgodnie z dyrektywą 96/26/WE. Komisja w swoim programie działalności legislacyjnej na 2006 r. ogłosiła zamiar dokonania bardziej szczegółowej analizy tych zasad oraz, w razie konieczności, ich uproszczenia, a także uczynienia bardziej przejrzystymi. W wyniku publicznych konsultacji oraz oceny wpływu wydaje się, że brak przejrzystości lub złożoność obecnie obowiązujących przepisów powoduje trudności w egzekwowaniu przepisów oraz pociąga za sobą zbędne obciążenia administracyjne w następujących obszarach: –Zakres stosowania rozporządzenia jest niejasny w kwestii przewozów osób przez przewoźników wspólnotowych do krajów trzecich, z tych krajów oraz tranzytu przez państwa członkowskie. –Rozporządzenie (EWG) nr 684/92 przewiduje system zezwoleń na regularne międzynarodowe usługi przewozu osób. Przewoźnicy pragnący obsługiwać międzynarodowe połączenia muszą zwracać się z wnioskiem o zezwolenie W przypadku każdego wniosku krajowe organy muszą starać się o zgodę pozostałych państw członkowskich, których usługa ta dotyczy, poprosić o opinię kraje tranzytowe, dokonać oceny skutków wprowadzenia usługi oraz powiadomić wnioskodawcę o pozytywnym bądź negatywnym rozpatrzeniu wniosku. Procedura jest postrzegana, zwłaszcza przez sektor przemysłu, za stwarzającą poważne przeszkody dla nowych przewoźników oraz zbędne obciążenia administracyjne. –Wymiana informacji pomiędzy państwami członkowskimi, pomimo, iż przewidziana obecnie obowiązującymi przepisami, wydaje się odbywać w sposób mało skuteczny. W związku z tym przewoźnicy, którzy wykonują przewozy na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie prowadzenia działalności praktycznie nie ponoszą ryzyka nałożenia na nich sankcji administracyjnych, co powoduje, że konkurencja może ulec zakłóceniu pomiędzy przewoźnikami w mniejszym stopniu skłonnymi do przestrzegania przepisów a pozostałymi przewoźnikami. –Różnorodność wzorów stosowanych w przypadku wspólnotowej licencji i jej poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii stwarza problemy podczas inspekcji i prowadzi często do straty cennego czasu przewoźników i urzędników organu egzekwowania.
130	1.3.Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek Celem wniosku jest dokonanie przeglądu i konsolidacji rozporządzeń nr 684/92 i 12/98.
140	1.4.Spójność z innymi politykami i celami Unii Nowe rozporządzenie w pośredni sposób przyczynia się do poprawy bezpieczeństwa na drodze poprzez bardziej rygorystyczne monitorowanie przewoźników świadczących usługi w kilku państwach członkowskich oraz zapewnia spójność z nowymi przepisami dotyczącymi usług publicznych w zakresie transportu kolejowego i drogowego. Wniosek jest częścią programu „lepsze uregulowania prawne” i jest zgodny z przyjętymi przez Komisję zobowiązaniami w zakresie upraszczania i aktualizacji dorobku prawnego. Szczególną uwagę zwrócono na uproszczenie i większą spójność przepisów prawnych dotyczących usług publicznych oraz innych przepisów dotyczących transportu drogowego, w szczególności rozporządzenia (EWG) nr 881/92, rozporządzenia (EWG) nr 3118/93 w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy i dyrektywy 96/26/WE ustanawiającej podstawowe warunki dostępu do zawodu i ich monitorowania.
2.Konsultacje z zainteresowanymi stronami oraz ocena wpływu
	2.1.Konsultacje z zainteresowanymi stronami
211	Metody konsultacji, główne sektory objęte konsultacjami i ogólny profil respondentów Zanim przygotowano niniejszy wniosek przeprowadzono publiczne konsultacje mające na celu zebranie jak największej ilości uwag i sugestii od zainteresowanych osób prywatnych i instytucji Konsultacje te dotyczyły zarówno drogowego transportu towarów, jak i osób. Konsultacje zostały zorganizowanie wspólnie z konsultacjami w sprawie dostępu do zawodu, opierały się na kwestionariuszu zamieszczonym w Internecie oraz przesłanym organizacjom reprezentującym na poziomie krajowym i europejskim głównych zainteresowanych. Komisja otrzymała 67 odpowiedzi od organów krajowych, międzynarodowych i krajowych stowarzyszeń przewoźników drogowych, użytkowników, pracowników oraz różnych grup interesu i od pojedynczych przedsiębiorstw. Dnia 5 września 2006 r. Komisja omówiła najważniejsze kwestie przedstawione w niniejszym przekształceniu w ramach społecznego dialogu z partnerami społecznymi. Dnia 7 listopada 2006 r. odbyło się w Brukseli spotkanie konsultacyjne z zainteresowanymi stronami, z udziałem delegacji z 42 organizacji branżowych oraz 37 obserwatorów reprezentujących administracje krajowe.
212	Streszczenie odpowiedzi oraz sposób, w jaki były one uwzględniane Respondenci zasadniczo podzielają opinię o konieczności dalszego uproszczenia i wyjaśnienia obecnie obowiązujących przepisów dotyczących rynku przewozów drogowych. Jedną z najczęściej podnoszonych kwestii była potrzeba uczynienia obecnie obowiązujących przepisów, szczególnie w zakresie dostępu do rynku przewozów drogowych, prostszymi i bardziej skutecznie wykonalnymi. Z przeprowadzonych konsultacji jasno wynikają następujące wnioski: –Drogowy transport towarów i osób powinien nadal być regulowany dwoma odrębnymi zbiorami przepisów. Są to dwa różne rodzaje transportu i zainteresowane strony uważają, że nie mają wystarczającej liczby cech wspólnych, aby podlegały one uregulowaniom w jednym akcie prawnym. –Wielu respondentów wskazywało na potrzebę prawidłowego stosowania obowiązujących przepisów i ich właściwego egzekwowania. Powinna mieć miejsce szersza współpraca pomiędzy krajowymi organami wykonawczymi, wymagająca utworzenia w skali UE rejestru licencjonowanych przewoźników lub bazy danych licencji wspólnotowych. –Kilku zainteresowanych twierdziło, że należy uprościć procedurę wydawania zezwoleń na wykonywanie międzynarodowych usług regularnych przewozu osób, gdyż powoduje ona zbędne obciążenia administracyjne. Zasugerowano również uproszczenie procedur dotyczących regionalnych lub lokalnych usług transgranicznych. –Wyraźnie poparto także dalszą standaryzację wzorów licencji wspólnotowej, poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii oraz zaświadczenia dla kierowcy.
213	Zestawienie odpowiedzi otrzymanych w ramach publicznych konsultacji, pełny tekst poszczególnych odpowiedzi oraz sprawozdanie ze spotkania, które odbyło się dnia 7 listopada 2006, dostępne są na stronie internetowej: http://ec.europa.eu/transport/road/consultations/road_market_en.htm

		2.2.Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy specjalistycznej
229		Konsultacjom z zainteresowanymi stronami towarzyszył niezależny ekspert, prof. Brian Bayliss, współprzewodniczący Komitetu monitorującego transport drogowy, który w lipcu 1994 r. przygotował obszerny raport na temat stopnia zaawansowania realizacji rynku wewnętrznego w zakresie transportu drogowego oraz działań niezbędnych dla zakończenia tego procesu.
230		2.3.Analiza wpływu Analiza wpływu przeprowadzona w celu przygotowania niniejszego wniosku objęła przekształcenie przepisów dotyczących zarówno dostępu do zawodu jak i dostępu do rynku, w związku z ich bliskimi powiązaniami jak i pokrywającymi się uregulowaniami. Ocenę wpływu oparto na różnorodnych analizach przeprowadzonych w latach 2004, 2005 i 2006 1 . Była ona przedmiotem umowy z zewnętrznym konsultantem. W trakcie realizacji umowy zapewniono stały dopływ informacji wynikających z oceny wpływu, aby zagwarantować uwzględnienie jej wyników w proponowanym przekształceniu. Zastosowano zasadę proporcjonalnej analizy, zaś analiza skupiła się na najistotniejszych formach wpływu i skutkach dystrybucyjnych. W sumie poddano ocenie pięć opcji politycznych: 1.Opcja „bez zmian” pozostawiłaby obecnie obowiązujące przepisy w niezmienionej formie, a problemy wskazane na początku niniejszego dokumentu nadal pozostałyby nierozwiązane, a nawet mogłyby stać się bardziej uciążliwe. 2.Opcja „uproszczenie techniczne, a nie regulacyjne” skutkowałaby jedynie, w przypadku transportu osób, połączeniem obecnie obowiązujących dwóch rozporządzeń. Zasadnicze problemy wskazane na początku niniejszego dokumentu pozostałyby nierozwiązane. 3.Opcja „harmonizacja” polegałaby na połączeniu i uproszczeniu tekstów, mianowicie w zakresie procedury wydawania zezwoleń na wykonywanie międzynarodowych usług regularnych, przy jednoczesnej harmonizacji przepisów dotyczących dopuszczenia do zawodu oraz położeniu nacisku na kwestie monitorowania i kontroli. Opcja ta przyczyniłaby się do zwiększenia zgodności z przepisami dotyczącymi transportu drogowego i ograniczyłaby koszty administracyjne. Zmniejszyłaby również bariery dla przewoźników wchodzących na rynek międzynarodowych usług drogowego przewozu osób. 4.Opcja „wyższe standardy jakościowe” doprowadziłaby do uzyskania jeszcze wyższego poziomu kwalifikacji zawodowych w branży i poprawiłaby jej kondycję finansową. W okresie długoterminowym sprzyjałaby bardziej efektywnym przewoźnikom, przynosząc korzyści dla całej gospodarki. W okresie krótkoterminowym spowodowałaby dodatkowe koszty administracyjne, które miałyby negatywny wpływ na mniejsze przedsiębiorstwa i niezależnych przewoźników. Ta opcja polityczna jest bardziej kontrowersyjna. 5.W opcji „liberalizacja” obowiązująca obecnie procedura wydawania zezwoleń zostałaby praktycznie całkowicie zlikwidowana. Jednak bez wcześniejszej harmonizacji standardów jakościowych na wyższym poziomie (tj. wdrażając opcję 4), opcja ta mogłaby doprowadzić do usunięcia z rynku bardziej efektywnych przewoźników. W dłuższej perspektywie, ogólny efekt dla skuteczności rynku byłby obojętny, jeśli nie wręcz negatywny. Ta opcja polityczna spowodowałaby spadek zatrudnienia w niektórych krajach. Ze względu na daleko sięgające implikacje konieczna byłaby bardziej szczegółowa analiza, wychodząca poza obecne ramy uproszczenia.
231		W związku z powyższym niniejszy wniosek odnosi się do opcji nr 3 czyli do opcji „harmonizacja”. Niniejszemu wnioskowi towarzyszą podsumowanie analizy wpływu i pełne sprawozdanie z analizy wpływu. Analiza wpływu pokazuje, że obecnie rozporządzenie w powiązaniu z pozostałymi dwoma rozporządzeniami zaproponowanymi w tym samym czasie (dotyczącymi transportu towarów i dostępu do zawodu) ograniczy zakłócenia konkurencji, poprawi zgodność z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa socjalnego i bezpieczeństwa na drogach oraz pozwoli państwom członkowskim na zmniejszenie kosztów administracyjnych rzędu 190 mln EUR rocznie.
3.Aspekty prawne wniosku
305		3.1.Krótki opis proponowanych działań Niniejszy wniosek konsoliduje i łączy dwa rozporządzenia dotyczące dostępu do rynku przewozów drogowych. Wprowadza następujące zasadnicze zmiany: –Uproszczona i przyspieszona procedura wydawania zezwoleń na wykonywanie międzynarodowych usług regularnych: niektóre powody odmowy wydania zezwolenia przewidziane w obowiązującym systemie są przestarzałe i należy z nich zrezygnować. Zezwolenia należy od chwili obecnej wydawać, chyba, że istnieją wyraźnie określone powody odmowy wydania zezwolenia, leżące po stronie wnioskodawcy. Uzasadniony powinien być tylko jeden powód odmowy związany z odnośnym rynkiem, a mianowicie fakt, że wykonywana usługa w poważny sposób wpływałaby na wykonywanie porównywalnej usługi w ramach zamówienia publicznego na usługi na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych. –Uproszczona i znormalizowana licencja wspólnotowa: określono bardziej szczegółowe specyfikacje dotyczące wzoru licencji wspólnotowej oraz poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych i skrócenia czasu potrzebnego na kontrolę drogową. –Poprawa obecnie obowiązujących przepisów poprzez zobowiązanie państwa członkowskiego do podjęcia działań, na żądanie innego państwa członkowskiego, w przypadku, gdy przewoźnik, któremu wydano licencję wspólnotową popełnia naruszenie w innym państwie członkowskim. Działania takie powinny być w formie przynajmniej upomnienia. Usprawnienie procedur wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi dzięki punktom kontaktowym ustanowionym zgodnie z nowym rozporządzeniem dotyczącym dostępu do zawodu przewoźnika drogowego.
310		3.2.Podstawa prawna Projekt rozporządzenia zastępującego rozporządzenie (EWG) nr 684/92 i rozporządzenie (WE) nr 12/98.
320		3.3.Zasada pomocniczości Zasada pomocniczości ma zastosowanie, o ile wniosek nie wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Wspólnoty.
		Głównym celem wniosku jest sprecyzowanie obowiązujących przepisów wspólnotowych, a tym samym cel ten nie może być osiągnięty przez państwa członkowskie działające w pojedynkę. Ponadto, wniosek ma na celu poprawę istniejącego systemu wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi, a państwa członkowskie działające w pojedynkę nie mogą tego celu zrealizować i może on być osiągnięty wyłącznie w wyodrębniony sposób na zasadach dwustronnych przez państwa członkowskie.
323		Biorąc pod uwagę brak możliwości satysfakcjonującego rozwiązania stwierdzonych problemów przez państwo członkowskie lub grupę państw członkowskich, konieczne są działania wspólnotowe. Wniosek jest zatem zgodny z zasadą pomocniczości.
		3.4.Zasada proporcjonalności Wniosek nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia jego celu i jest zgodny z zasadą proporcjonalności z następujących powodów:
331		–dotyczy transportu międzynarodowego, dla którego wymagane jest podejście normatywne pozwalające na jednolite stosowanie przepisów i zapewniające uczciwą konkurencję; –w przypadku poważnych lub powtarzających się drobnych naruszeń, wniosek zobowiązuje państwa członkowskie do udzielenia upomnienia, jednak pozostawia im swobodę, jeśli chodzi o decyzję o cofnięciu licencji wspólnotowych lub poświadczonych kopii.
		3.5.Wybór instrumentów
341		Proponowanym instrumentem jest rozporządzenie, ponieważ jego celem jest uproszczenie przepisów już zawartych w rozporządzeniu.
4.Wpływ na budżet
409		Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Wspólnoty.
5.Informacje dodatkowe
510		5.1.Uproszczenie
511		Wniosek przyczynia się do uproszczenia dorobku prawnego. Wniosek zarejestrowano w programie Komisji na rzecz stopniowego upraszczania dorobku prawnego, jak również w programie działalności legislacyjnej i prac Komisji pod numerem 2006/TREN/ 42.
512	W niniejszym wniosku usunięto przepisy, które uległy dezaktualizacji oraz, w miarę możliwości, zmieniono treść, sposób prezentacji i sformułowanie treści rozporządzeń dla ułatwienia ich zrozumienia i uniknięcia niejednoznaczności w ich interpretacji. Niniejszy wniosek jest zgodny z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych. Wniosek opracowano na podstawie wstępnej konsolidacji tekstu dokonanej przy pomocy programu komputerowego przez Urząd Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich. W związku ze zmianą numeracji artykułów zestawienie nowej i starej numeracji przedstawiono w tabeli korelacji znajdującej się w załączniku II do przekształconego rozporządzenia. 5.2.Uchylenie obowiązujących przepisów Przyjęcie wniosku spowoduje uchylenie rozporządzenia (EWG) nr 684/92 i rozporządzenia (WE) nr 12/98.
515
56		5.3.Europejski Obszar Gospodarczy Proponowany akt prawny ma znaczenie dla Europejskiego Obszaru Gospodarczego i w związku z tym jego zakres powinien być rozszerzony na EOG.
570		5.4.Szczegółowe wyjaśnienie wniosku

W niniejszym wniosku dokonuje się konsolidacji i połączenia rozporządzenia (EWG) nr 684/92 i rozporządzenia (WE) nr 12/98 w sprawie wspólnych zasad dotyczących dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych. Wniosek wyjaśnia obowiązujące przepisy i zmienia pewne kwestie w nich zawarte celem poprawy ogólnej spójności i ograniczenia obciążeń administracyjnych. Wniosek wprowadza następujące zasadnicze zmiany:

Wyjaśnienie zakresu, definicji i zasad

Artykuł 1 wyjaśnia zakres. Rozporządzenie stosuje się do wszystkich przewozów międzynarodowych na terytorium Wspólnoty, w tym przewozów z i do krajów trzecich, oraz do krajowych przewozów drogowych osób wykonywanych przez przewoźników nieposiadających siedziby na podstawie zezwoleń tymczasowych („kabotaż”). Jeśli chodzi o przewozy międzynarodowe do i z kraju trzeciego, art. 1 stanowi, że, w przypadku braku umowy pomiędzy Wspólnotą a zainteresowanym krajem trzecim, rozporządzenie nie stosuje się do tej części podróży, która wykonywana jest na terytorium państwa członkowskiego, na którym osoby wsiadają lub wysiadają. Rozporządzenie stosuje się jednak na terytorium tranzytowego państwa członkowskiego.

Artykuł 2 został przeredagowany i zawiera obecnie jedynie definicje poszczególnych usług. Przepisy normatywne przeniesiono do art. 5.

Licencja wspólnotowa i poświadczone za zgodność z oryginałem kopie

Artykuł 4 wprowadza nowe przepisy mające na celu standaryzację licencji wspólnotowej i poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii, których wzory przedstawiono w załączniku I.

Dostęp do rynku

Artykuł 5 określa warunki, na jakich mogą być wykonywane poszczególne usługi. Został on uzupełniony przepisami normatywnymi zawartymi wcześniej w art. 2.

Procedura wydawania zezwoleń na wykonywanie międzynarodowych usług regularnych

Artykuł 8 przewiduje usprawnioną i uproszczoną procedurę w porównaniu z procedurą ustanowioną w rozporządzeniu 684/92. Zezwolenia będą od chwili obecnej wydawane, chyba, że istnieje jeden z trzech powodów odmowy wydania zezwolenia, leżących po stronie wnioskodawcy. Uzasadniony powinien być tylko jeden powód odmowy związany z odnośnym rynkiem, a mianowicie fakt, że wykonywana usługa w poważny sposób wpływałaby na wykonywanie porównywalnej usługi w ramach zamówienia publicznego na usługi na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych. Kraje tranzytu, tzn. państwa członkowskie, których dana usługa nie dotyczy, gdyż na ich terytorium nie wsiadają ani nie wysiadają żadne osoby, nie będą proszone o opinię, lecz informowane po wydaniu zezwolenia na wykonywanie usługi.

W przypadku, gdy organ wydający nie jest w stanie podjąć decyzji, dany przypadek może zostać przekazany do Komisji. Przewidziany w rozporządzeniu 684/92 okres dziesięciu tygodni, jakimi dysponuje Komisja, okazał się zbyt krótki. Okres ten należy przedłużyć do czterech miesięcy, celem umożliwienia Komisji znalezienia uzasadnionego rozwiązania.

Kabotaż

Przepisy dotyczące kabotażu w ramach przewozu drogowego osób pozostają zasadniczo bez zmian. Przepisy te były dotychczas określone w rozporządzeniu (WE) nr 12/98.

Przepisy art. 9 rozporządzenia 12/98 dotyczące środków ochronnych w przypadku poważnych zakłóceń krajowego rynku transportowego nie zostają przeniesione do nowego, przekształconego rozporządzenia. Od czasu otwarcia krajowych rynków na kabotaż, przepis ten nigdy nie był stosowany, a zatem można go uznać za zbędny.

Współpraca między państwami członkowskimi

Chociaż obecnie obowiązujące rozporządzenia przewidują wzajemną pomoc państw członkowskich, praktyka pokazała, że współpraca ta nigdy w pełni się nie rozwinęła. Naruszenia popełnione przez przewoźników poza państwem członkowskim prowadzenia działalności zostały jedynie w odosobnionych przypadkach zgłoszone przez państwo członkowskie, w którym naruszenie popełniono i zasadniczo nie skutkowały sankcjami nakładanymi przez państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność.

W celu udoskonalenia i ułatwienia wymiany informacji pomiędzy krajowymi organami artykuł 20 zobowiązuje państwa członkowskie do wymiany informacji poprzez krajowe punkty kontaktowe, które należy ustanowić zgodnie z rozporządzeniem w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego. Są to wyznaczone organy administracji lub organy odpowiedzialne za wymianę informacji ze swoimi odpowiednikami w pozostałych państwach członkowskich. Również artykuł 24 stanowi, że państwa członkowskie wpisują do swoich krajowych rejestrów przewoźników drogowych wszystkie poważne naruszenia i powtarzające się drobne naruszenia popełnione przez ich własnych przewoźników, które doprowadziły do nałożenia sankcji.

Cofnięcie licencji wspólnotowej i wymiana informacji

Istnieją dwa potencjalne podejścia służące ujednoliceniu obecnych systemów monitorowania i kontroli przez państwa członkowskie. Pierwsze z nich to upełnomocnienie państwa członkowskiego do nakładania odstraszających sankcji na przewoźników przejeżdżających przez ich terytorium i nie mających tam stałej siedziby, na przykład poprzez zaprzestanie wzajemnego uznawania licencji wspólnotowej. Opcja ta mogłaby prowadzić do dyskryminującego traktowania przez organy kontrolne i może być ona niezgodna z zasadą swobodnego obrotu. Drugie podejście polega na wzmocnieniu uprawnień i środków krajowych organów odpowiedzialnych za wydawanie i cofanie licencji wspólnotowej. Niniejszy wniosek, w powiązaniu z wnioskiem przekształcającym dyrektywę 96/26/WE, kieruje się tym drugim podejściem.

W związku z tym w przypadku popełnienia przez przewoźnika poważnego naruszenia lub powtarzających się drobnych naruszeń wspólnotowych przepisów dotyczących transportu drogowego, artykuł 22 wprowadza obowiązek udzielenia przewoźnikowi upomnienia przez właściwy organ państwa członkowskiego prowadzenia działalności. Obowiązek ten ma zastosowanie również w przypadku, gdy przewoźnik popełnił takie naruszenie w innym państwie członkowskim. Ponadto art. 22 ust. 1 precyzuje sankcje, jakie państwo członkowskie może nałożyć wobec przewoźników prowadzących działalność na jego terytorium, a mianowicie (czasowe lub częściowe) cofnięcie poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej lub samej licencji wspólnotowej. Wyjaśniono tam, że państwo członkowskie może również nałożyć sankcję polegającą na czasowej lub stałej dyskwalifikacji zarządzającego transportem w przedsiębiorstwie przewozowym.

Artykuł 23 wprowadza nową procedurę do stosowania przez państwo członkowskie, które stwierdziło popełnienie naruszenia przez przewoźnika nieposiadającego siedziby w tym państwie. Państwo to dysponuje okresem jednego miesiąca na przekazanie informacji zgodnie z minimalnym standardowym wzorem. Państwo członkowskie prowadzenia działalności może zostać wezwane do nałożenia sankcji administracyjnych. Państwo członkowskie, w którym dany przewoźnik prowadzi działalność, dysponuje okresem trzech miesięcy na poinformowanie pozostałych państw członkowskich o podjętych środkach.

Obowiązki państw członkowskich dotyczące sprawozdawczości zawarto obecnie w jednym artykule, czyli art. 28.

Niezmienione przepisy

Następujące przepisy zasadniczo nie ulegają zmianie, aczkolwiek wprowadzono do nich kilka technicznych zmian:

Rozporządzenie 684/92 – Artykuły 3, 6, 8, 9, 10, 11, 12, 14 i 15. Rozporządzenie 12/98 – brak.

🡻 684/92

⇨ nowy

2007/0097 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia […]

w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem

🡻 12/98

ustanawiające warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie członkowskim

⇩ nowy

w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych

🡻 684/92, 12/98 (dostosowany)

(tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego artykuł 75 ⌦ 71 ⌫,

uwzględniając wniosek Komisji 2 ,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 3 ,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów 4 ,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 5 ,

a także mając na uwadze, co następuje:

⇩ nowy

(1)W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem 6 oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającym warunki dostępu przewoźników nieposiadających siedziby w państwie członkowskim do transportu drogowego osób w państwie członkowskim 7 należy dokonać szereg istotnych zmian. Dla uproszczenia i zapewnienie przejrzystości rozporządzenia te należy przekształcić i połączyć w jedno rozporządzenie.

🡻 684/92 motyw 1 (dostosowany), 12/98 motyw 2 (dostosowany)

(2)zgodnie z artykułem 75 ustęp 1 litera a) Traktatu, uUstanowienie wspólnej polityki transportowej pociąga za sobą między innymi ustalenie wspólnych zasad, mających zastosowanie do międzynarodowego drogowego przewozu osób transportem drogowym ⌦ oraz ⌫ na podstawie art. 75 ust. 1 lit. B) Traktatu ustanowienie wspólnej polityki transportowej pociąga za sobę między innymi ustanowienie warunków dostępu przewoźników niemających stałej nieposiadających siedziby w państwie członkowskim do transportu krajowego w państwie członkowskim.

🡻 12/98 motyw 1 (dostosowany)

(1)Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2454/92 z dnia 23 lipca 1992 r. ustanawiające warunki dostępu przewoźników niemających stalej siedziby w Państwie członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie członkowskim (4) zostało uznane za nieważne przez Trybunale Sprawiedliwości w orzeczeniu z dnia 1 czerwca 1994 r.(5)

🡻 684/92 motyw 2 (dostosowany)

(2)takie zasady zostały ustanowione w rozporządzeniach Rady nr 117/66/EWG 8 , (EWG) nr 516/72 9 i (EWG) nr 517/72 10 , a niniejsze rozporządzenie nie podważa stopnia liberalizacji, osiągniętej przez te rozporządzenia;

⇩ nowy

(3)W celu zapewnienia spójnych ram prawnych dla międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem na terytorium Wspólnoty, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do wszystkich międzynarodowych przewozów na terytorium Wspólnoty. Przewóz z państw członkowskich do krajów trzecich nadal w szerokim zakresie regulują umowy dwustronne pomiędzy państwami członkowskimi a poszczególnymi krajami trzecimi. Dlatego niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do tej części podróży na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasażerów, jeśli niezbędne umowy pomiędzy Wspólnotą a zainteresowanymi krajami trzecimi nie zostały zawarte. Powinno jednak stosować się na terytorium tranzytowego państwa członkowskiego.

🡻 684/92 motyw 3

(4)Swoboda świadczenia usług stanowi podstawową zasadę wspólnej polityki transportowej i wymaga zagwarantowania przewoźnikom wszystkich państw członkowskich dostępu do międzynarodowych rynków transportowych bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności.

⇩ nowy

(5)Międzynarodowy przewóz osób autokarem i autobusem powinien być uzależniony od posiadania licencji wspólnotowej. Przewoźnicy powinni być zobowiązani do posiadania w każdym pojeździe poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej w celu ułatwienia organom egzekwowania prawa skutecznej kontroli, szczególnie poza terytorium państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę. Należy określić warunki wydawania licencji wspólnotowych, ich okresy ważności oraz szczegółowe zasady dotyczące korzystania z nich. Istnieje potrzeba ustalenia szczegółowych specyfikacji w odniesieniu do układu graficznego i innych elementów licencji wspólnotowej i jej poświadczonych kopii.

🡻 684/92 motyw 4

(6)Należy ustalić elastyczne rozwiązania, z zastrzeżeniem niektórych warunków odnośnie usług przewozowych wahadłowych z noclegiem, specjalnych regularnych usług transportowych i niektórych usług okolicznościowych okazjonalnych, w celu zaspokojenia zapotrzebowania rynku.

🡻 684/92 motyw 5

(7)Przy zachowaniu zasady udzielania zezwoleń na prowadzenie usług regularnych usług i usług przewozowych wahadłowych bez noclegu, należy dokonać zmiany niektórych zasad, w szczególności jeśli chodzi o tryb udzielania zezwoleń.

⇩ nowy

(8) Zezwolenia na wykonywanie usług regularnych należy od chwili obecnej wydawać, chyba że istnieją wyraźnie określone powody odmowy wydania zezwolenia, leżące po stronie wnioskodawcy. Uzasadniony powinien być tylko jeden powód odmowy związany z odnośnym rynkiem, a mianowicie fakt, że wykonywana usługa w poważny sposób wpływałaby na wykonalność porównywalnej usługi świadczonej w ramach zamówienia publicznego na usługi na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych.

🡻 684/92 motyw 6 (dostosowany)

(6)należy zagwarantować przestrzeganie zasad Traktatu, dotyczących konkurencji;

🡻 12/98 motyw 3

(3)Przepis ten pociąga za sobą usunięcie wszelkich ograniczeń dotyczących przewoźników świadczących dane usługi ze względu na ich przynależność państwową lub fakt, że prowadzą oni działalność w Państwie członkowskim innym niż to, w którym usługa ma być świadczona;

🡻 12/98 motyw 4

(4)Przewoźnicy świadczący takie usługi powinni podlegać porównywalnym systemom, przez co zostanie ograniczona nierówność w warunkach konkurencji z powodu ich przynależności państwowej lub państwa miejsca prowadzenia działalności, więc zostanie wsparte stopniowe zbliżanie krajowych przepisów ustawowych.

🡻 12/98 motyw 5

(5)Definicje różnorodnych usług autokarowych i autobusowych powinny być jednakowe z przyjętymi w kontekście transportu międzynarodowego.

🡻 12/98 motyw 6 (dostosowany)

(9)Przewoźnicy niemający stałej nieposiadający siedziby w państwie członkowskim powinni być dopuszczeni do świadczenia niektórych rodzajów usług ⌦ krajowego transportu drogowego osób ⌫ autokarowych i autobusowych, mając na uwadze szczególny charakter każdego rodzaju usług.

🡻 12/98 motyw 7 (dostosowany)

(7)Należy ustanowić przepisy stosowane do działalności transportu kabotażowego.

🡻 12/98 motyw 8

(10)Przepisy dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego oraz i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług 11 stosuje się w przypadku, gdy przy świadczeniu specjalnych usług regularnych usług szczególnych przewoźnicy i pracownicy delegowani delegują pracowników, którzy pozostają w stosunku pracy z tymi przewoźnikami, z państw członkowskich, w których zwykle pracują.

🡻 12/98 motyw 9 (dostosowany)

(11)W przypadkach dotyczących usług regularnych jedynie usługi stałe regularne świadczone jako część międzynarodowych usług stałych regularnych, wyłączając usługi miejskie i podmiejskie, powinny być otwarte dla kabotażu ⌦ przewoźników nie mających stałej nieposiadających siedziby w państwie członkowskim ⌫, z zastrzeżeniem określonych warunków, w szczególności obowiązujących przepisów przyjmującego państwa członkowskiego.

⇩ nowy

(12)Wskazane jest, aby państwa członkowskie udzielały sobie wzajemnej pomocy celem należytego stosowania niniejszego rozporządzenia.

🡻 684/92 motyw 7

⇨ nowy

(13)Należy maksymalnie ograniczyć w miarę możliwości formalności administracyjne, bez zaniechania nie likwidując jednak kontroli i kar, gwarantujących właściwe stosowanie ⇨ i skuteczne egzekwowanie przepisów ⇦ niniejszego rozporządzenia. ⇨W tym celu należy sprecyzować i udoskonalić istniejące przepisy dotyczące cofnięcia licencji wspólnotowej. Obowiązujące przepisy należy dostosować celem umożliwienia skutecznego karania poważnych naruszeń lub powtarzających się drobnych naruszeń popełnianych w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę. Kary nie powinny mieć charakteru dyskryminującego i powinny być proporcjonalne do wagi naruszenia. Należy przewidzieć możliwość złożenia odwołania od każdej nałożonej kary. ⇦

⇩ nowy

(14)Państwa członkowskie powinny wpisywać do swoich krajowych rejestrów przewoźników drogowych wszystkie popełnione przez przewoźników poważne naruszenia i powtarzające się drobne naruszenia, które doprowadziły do nałożenia kary.

(15)W celu poprawy i ułatwienia wymiany informacji pomiędzy krajowymi organami państwa członkowskie powinny dokonywać wymiany istotnych informacji przy pomocy krajowych punktów kontaktowych ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr xx/xxxx [ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego] 12 .

🡻 684/92 motyw 8 (dostosowany)

(8)do Państw członkowskich należy podjęcie środków, koniecznych do wprowadzenia niniejszego rozporządzenia w życie;

🡻 684/92 motyw 9 (dostosowany)

(9)stosowanie niniejszego rozporządzenia powinno być monitorowane za pośrednictwem raportu przedkładanego Komisji, a wszelkie przyszłe działania w tej dziedzinie powinny być rozważane w świetle tego raportu,

🡻 12/98 motywy 10 do 15 (dostosowany)

(10)Należy przyjąć przepisy, aby mogły być podjęte działania w przypadku poważnych zakłóceń na pewnych rynkach transportowych.

(11)Powinien zostać ustanowiony komitet doradczy z zadaniem pomocy Komisji w sporządzaniu dokumentów dotyczących działalności transportu kabotażowego w formie usług okazjonalnych oraz doradzania Komisji w odniesieniu do środków ochronnych.

(12)Pożądane jest, aby Państwa członkowskie udzielały sobie wzajemnej pomocy mającej na celu należyte stosowanie niniejszego rozporządzenia, szczególnie w odniesieniu do kar stosowanych w przypadku naruszeń.

(13)Do Państw członkowskich należy przyjęcie środków niezbędnych w celu wykonania niniejszego rozporządzenia.

(14)Stosowanie niniejszego rozporządzenia powinno być monitorowane w drodze sprawozdań przedkładanych Komisji.

(15)Wyżej wymienione orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości, które uznało rozporządzenie (EWG) nr 2454/92 za nieważne, podtrzymuje skutki rozporządzenia do czasu, gdy Rada przyjmie nowe przepisy w tej kwestii; niniejsze rozporządzenie nie będzie stosowane przez osiemnaście miesięcy po wejściu w życie; zatem należy uznać, iż skutki unieważnionego rozporządzenia trwają do czasu pełnego wykonania niniejszego rozporządzenia,

⇩ nowy

(16)Środki niezbędne dla wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 13 .

(17)W szczególności Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze w celu ustalenia wzorów pewnych dokumentów, które będą używane w procesie stosowania niniejszego rozporządzenia, a także w celu dostosowania załącznika I do postępu technicznego. Ponieważ środki te mają ogólny zakres i mają na celu zmianę nieistotnych elementów niniejszego rozporządzenia oraz uzupełnienie niniejszego rozporządzenia poprzez dodanie nieistotnych elementów, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(18)Ze względu na potrzebę skutecznego działania, zwykłe terminy przeprowadzenia procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą powinny zostać ograniczone do przyjęcia tych środków.

(19)Państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne działania dla wykonania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w zakresie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar.

(20)Ponieważ cele działania nie mogą zostać osiągnięte przez państwa członkowskie w wystarczającym stopniu, a zatem, ze względu na skalę i skutki działania, mogą zostać w większym stopniu osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną tymże artykułem, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów,

🡻 684/92 (dostosowany)

⇨ nowy

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

SEKCJA I Rozdział I

Przepisy ogólne

Artykuł 1
Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do międzynarodowego przewozu osób autokaremowego i autobusemowego na terytorium Wspólnoty przez przewoźników pracujących na rzecz osób trzecich zarobkowych lub pracujących na własny rachunek potrzeby własne, prowadzących działalność w państwie członkowskim zgodnie z jego ustawodawstwem, przy użyciu pojazdów zarejestrowanych w tym państwie członkowskim, które nadają się, ze względu na swoją konstrukcję i wyposażenie, do przewozu więcej niż dziewięciu osób, włączając kierowcę, i które są do tego celu przeznaczone, oraz do ruchu tych pojazdów pustych w związku z takim przewozem.

Zmiana pojazdu lub przerwa w przewozie dla umożliwienia realizacji części podróży przy pomocy innego środka transportu nie ma wpływu na stosowanie niniejszego rozporządzenia.

2. W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do państwa kraju trzeciego i z powrotem, niniejsze rozporządzenie stosuje się do ⇨ części podróży na terytorium dowolnego tranzytowego państwa członkowskiego. ⇦ ⌦ Rozporządzenia nie stosuje się do tej ⌫ części podróży na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasażerów, po zawarciu ⌦ jeśli ⌫ niezbędnaej umoway między Wspólnotą a zainteresowanym państwem krajem trzecim ⌦ nie została zawarta ⌫.

3. Do czasu zawarcia umów ⌦, o których mowa w ust. 2, ⌫ między Wspólnotą a zainteresowanymi państwami krajami trzecimi, niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na postanowienia przepisy dotyczące przewozu, określone w ust. 2, ⌦ z państwa członkowskiego do kraju trzeciego i z powrotem, ⌫ zawarte w umowach dwustronnych, podpisanych przez państwa członkowskie z tymi państwami krajami trzecimi. Jednakże państwa członkowskie dokładają starań dla dostosowania dostosowują te tych umowyów w celu zapewnienia zgodności z zasadą niedyskryminacji między przewoźnikami Wspólnoty.

⇩ nowy

4. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do krajowego zarobkowego przewozu drogowego osób wykonywanego na podstawie zezwoleń tymczasowych przez przewoźnika nieposiadającego siedziby w danym państwie członkowskim, jak przewidziano w rozdziale V.

🡻 684/92 (dostosowany)

Artykuł 2
Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1. Regularne usługi

1.1.a)„Regularne usługi regularne” są to ⌦ oznacza ⌫ usługi polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, przy założeniu, że pasażerowie są zabierani na z góry określonych przystankach i dowożeni na z góry określone przystanki; Regularne usługi są powszechnie dostępne, z zastrzeżeniem, gdzie właściwe, obowiązku rezerwacji.

🡻 11/98 art. 1 pkt 1 (dostosowany)

Na regularny charakter usługi nie będą miały wpływu żadne zmiany warunków funkcjonowania usług.

🡻 684/92 (dostosowany)

1.2.b)⌦„specjalne usługi regularne” oznacza regularne ⌫ Uusługi, bez względu na to, przez kogo są organizowane, które polegają na przewozie określonych kategorii pasażerów z wyłączeniem innych pasażerów; w takim stopniu, w jakim takie usługi są wykonywane zgodnie z warunkami określonych w pkt. 1.1., uważa się za usługi regularne. Usługi takie są zwane dalej „specjalnymi usługami regularnymi”.

Specjalne usługi regularne obejmują:

a)przewóz pracowników na trasie między domem i miejscem pracy;

b)przewóz uczniów i studentów do instytucji edukacyjnej i powrót z tej instytucji;

c)przewóz żołnierzy i ich rodzin między państwem pochodzenia a miejscem zakoszarowania.

🡻 684/92 (dostosowany)

Fakt, że usługi specjalne mogą być zróżnicowane w zależności od potrzeb użytkowników, nie ma wpływu na zaliczenie ich do regularnych usług.

1.3.Przy organizacji usług równoległych lub tymczasowych, obsługujących tych samych klientów co istniejące usługi regularne, przy nieobsługiwani niektórych przystanków i przy obsłudze dodatkowych przystanków w istniejących usługach regularnych obowiązują takie same zasady, jak w istniejących usługach regularnych.

🡻 684/92 (dostosowany)

3. Usługi okolicznościowe

🡻 11/98 art. 1 pkt 1 (dostosowany)

3.1.c)„Okolicznościowe usługi okazjonalne” to ⌦ oznacza ⌫ usługi, które nie są objęte definicją ⌦ wchodzą w zakres definicji ⌫ usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych, oraz które poza wszystkim charakteryzuje fakt ⌦ których główną cechą jest to, że dotyczą ⌫ przewożenia przewozu grupy pasażerów zebranej ⌦ utworzonych ⌫ z inicjatywy zleceniodawcy lub samego przewoźnika;

Organizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz służących tym samym osobom, podobnie jak te drugie zostanie objęta zezwoleniem zgodnie z procedurą zawartą w sekcji II.

🡻 684/92 (dostosowany)

🡺1 11/98 art. 1 pkt 1

3.3.Usługi, określone w pkt. 3, nie przestaną być usługami okolicznościowymi wyłącznie z powodu ich świadczenia w określonych odstępach czasu.

3.4.Usługi okolicznościowe mogą być świadczone przez grupę przewoźników działających w imieniu tego samego przedsiębiorcy, a podróżni mogą skorzystać z połączenia na trasie u innego przewoźnika z tej samej grupy, na terytorium jednego z Państw członkowskich.

Nazwy takich przewoźników i punkty połączeń na trasie są przekazywane właściwym władzom zainteresowanych Państw członkowskich, w trybie, który zostanie ustalony przez Komisję 🡺1 zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 16a 🡸.

🡻 11/98 art. 1 pkt 1 (dostosowany)

4. Działalność transportowa prowadzona na własny rachunek

d)„Ddziałalność transportowa prowadzona na własny rachunek potrzeby własne” jest to ⌦ oznacza ⌫ działalność prowadzonąa w celach niekomercyjnych i niezarobkowych przez osoby fizyczne lub prawne, pod warunkiem że: ⌦przy czym ⌫

–działalność transportowa jest jedynie działalnością podrzędną dla takiej osoby fizycznej lub prawnej,

–używane pojazdy są własnością tej osoby fizycznej lub prawnej lub zostały przez nią pozyskane na warunkach odroczonej płatności, lub są przedmiotem długoterminowej umowy leasingowej, oraz pojazdy te są prowadzone przez członka personelu osoby fizycznej lub osoby prawnej, lub przez samą osobę fizyczną;

⇩ nowy

e)„przewóz kabotażowy” oznacza krajowy zarobkowy drogowy przewóz osób wykonywany tymczasowo przez przewoźnika w przyjmującym państwie członkowskim;

f)„przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność, inne niż państwo członkowskie, w którym posiada on siedzibę;

g)„poważne naruszenie lub powtarzające się drobne naruszenia wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego” oznacza naruszenia prowadzące do utraty nieposzlakowanej opinii zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr xx/xxxx [ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego].

🡻 684/92 (dostosowany)

Artykuł 3
Swoboda świadczenia usług

1. Każdemu przewoźnikowi pracującemu na rzecz osób trzecich zarobkowemu, określonemu o którym mowa w art. 1, wolno będzie zezwala się ⌦, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ⌫ na wykonywanie wykonywać usługi transportowe określone w art. 2, ⌦ usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych i usług okazjonalnych w zakresie przewozu autokarem i autobusem ⌫ bez dyskryminacji ze względu na obywatelstwo przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności, jeżeli:

🡻 11/98 art. 1 pkt 2 (dostosowany)

(a)jest on upoważniony w państwie prowadzenia działalności do wykonywania przewozuów autokarem i autobusem w formie usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych lub usług okolicznościowych okazjonalnych autokarem oraz autobusem, ⌦ zgodnie z warunkami dostępu do rynku ustanowionymi w ustawodawstwie krajowym ⌫,

🡻 684/92 (dostosowany)

(b)spełnia warunki ustanowione zgodnie ze stosowanymi we Wspólnocie zasadami, wspólnotowymi przepisami dotyczącymi dopuszczenia do zawodu operatora transportu drogowego przewoźnika drogowego osób w transporcie krajowym i międzynarodowym,

(c)spełnia wymagania prawne w zakresie bezpieczeństwa drogowego, odnośnie ⌦ dotyczące ⌫ norm przewidzianych dla kierowców i pojazdów, ⌦ ustanowione w szczególności w dyrektywie Rady 96/53/WE 14 , dyrektywie Rady 92/6/EWG 15 i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/59/WE 16 . ⌫

2. Każdemu przewoźnikowi pracującemu na własny rachunek potrzeby własne, określonemu o którym mowa w art. 1, wolno będzie zezwala się na wykonywanieć usługi przewozowe transportowych określonyche w art. 135 ust. 5, bez dyskryminacji ze względu na obywatelstwo przynależność państwową i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeśli:

a)jest on upoważniony w państwie, gdzie prowadzi działalność, prowadzenia działalności do wykonywania przewozuów autokarem i autobusem zgodnie z warunkami dostępu do rynku, przewidzianymi w ustawodawstwie krajowym,

b)spełnia wymagania prawne w zakresie bezpieczeństwa drogowego, odnośnie ⌦ dotyczące ⌫ norm przewidzianych dla kierowców i pojazdów, ⌦ ustanowione w szczególności w dyrektywach 96/53/WE, 92/6/EWG i 2003/59/WE. ⌫

🡻 11/98 art. 1 pkt 3 (dostosowany)

Rozdział II

⌦Licencja wspólnotowa i dostęp do rynku ⌫

Artykuł 3a4
Licencja wspólnotowa

1. W celu prowadzenia działalności mMiędzynarodowyego przewozu pasażerów ⌦ przewóz ⌫ osób autokarem oraz i autobusem każdy przewoźnik spełniający kryteria określone w art. 3 ust. 1 ⌦ jest prowadzony z zastrzeżeniem posiadania ⌫ musi mieć licencjię wspólnotoweją wydaneją przez właściwe władze organy państw członkowskich, w których prowadzona jest działalność, zgodnie z modelem określonym w Załączniku.

2. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby wydają posiadaczowi oryginał licencji wspólnotowej, który jest przechowywany przez przewoźnika, oraz taką ilość poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii, jaka odpowiada liczbie pojazdów używanych do międzynarodowych przewozów pasażerskich i będących w dyspozycji posiadacza licencji wspólnotowej, bez względu na to czy stanowią one jego własność w całości, czy są w jego dyspozycji na przykład na mocy umów leasingu kapitałowego lub finansowego.

⇩ nowy

Licencja wspólnotowa i poświadczone za zgodność z oryginałem kopie odpowiadają wzorowi określonemu w załączniku I.

Są one opatrzone tłoczoną pieczęcią lub zwykłą pieczęcią organu wydającego, jak również oryginalnym podpisem oraz numerem seryjnym. Numer seryjny zaświadczenia dla kierowcy wpisuje się do krajowego rejestru elektronicznego przewoźników drogowych przewidzianego w art. 15 rozporządzenia (WE) nr xx/xxxx [ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego], jako część zbioru danych dotyczących przewoźnika.

Komisja dostosowuje załącznik I do postępu technicznego. Ponieważ środki te mają na celu zmianę mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

🡻 11/98 art. 1 pkt 3

3. Licencja wspólnotowa jest wystawiana na nazwę przewoźnika i nie może być przez niego udostępniona osobom trzecim jest nieprzenoszalna. Kopia licencji wspólnotowej poświadczona za zgodność z oryginałem musi się znajdować znajduje się w pojeździe i musi być jest okazywana na żądanie każdego urzędnika odpowiedzialnego za kontrolę upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

4. Licencja wspólnotowa jest wydawana na odnawialny okres pięciu lat.

⇩ nowy

Licencje wspólnotowe i poświadczone kopie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia obowiązują do dnia wygaśnięcia ich ważności.

🡻 11/98 art. 1 pkt 3 (dostosowany)

⇨ nowy

5. Licencja wspólnotowa zastępuje dokument wydawany przez właściwe władze Państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność, poświadczając, że przewoźnik jest dopuszczony do rynku międzynarodowych drogowych przewozów osób.

6.5. Po złożeniu wniosku o wydanie licencji, i następnie przynajmniej co pięć lat od tego momentu, właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność, sprawdzają, czy przewoźnik spełnia lub spełnia w dalszym ciągu warunki określone w art. 3 ust. 1.

7.6. W przypadkach gdy warunki określone, o których mowa w art. 3 ust. 1, nie są spełnione, właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność, odmówią odmawiają w drodze decyzji wraz z uzasadnieniem wydania lub odnowienia licencji wspólnotowej, ⇨ bądź ją cofają ⇦.

8.7. Państwa członkowskie gwarantują wnioskodawcy lub posiadaczowi licencji wspólnotowej prawo odwołania od decyzji odmownej dotyczącej odmowy wydania lub cofnięcia o odebraniu tej licencji, podjętej wydanej przez właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność.

10.8. Państwa członkowskie mogą zdecydować, że licencja wspólnotowa będzie również obowiązywać przy w odniesieniu do krajowej działalności transportowej.

🡻 11/98 art. 1 pkt 4 (dostosowany)

Artykuł 45
Dostęp do rynku

1. Usługi okolicznościowe zdefiniowane w art. 2 pkt 3.1 nie wymagają zezwoleń.

🡻 684/92 art. 2 pkt 1.1., drugie zdanie

1. Regularne uUsługi regularne są powszechnie dostępne, z zastrzeżeniem, gdzie właściwe, obowiązku rezerwacji.

🡻 11/98 (dostosowany)

4. Usługi regularne zdefiniowane w art. 2 pkt 1.1 akapit pierwszy oraz specjalne usługi regularne nieobjęte umową zawartą pomiędzy organizatorem i przewoźnikiem ⌦ Usługi te ⌫ wymagają zezwoleniań zgodnie z art. 5-10 ⌦ przepisami rozdziału III ⌫.

🡻 11/98 art. 1 pkt 1

Na regularny charakter usługi nie będą miały mają wpływu żadne zmiany warunków funkcjonowania świadczenia usług.

🡻 684/92 art. 2 pkt 1.3

1.3. Przy organizacji usług równoległych lub tymczasowych, obsługujących tych samych klientów co istniejące usługi regularne, przy nieobsługiwaniu niektórych przystanków i przy obsłudze dodatkowych przystanków w istniejących usługach regularnych obowiązują takie same zasady, jak w istniejących usługach regularnych.

🡻 684/92 art. 2 pkt 1.2. akapit drugi (dostosowany)

⇨ nowy

2. Specjalne usługi regularne ⌦ są świadczone na warunkach określonych w ust. 1. ⌫ obejmują ⌦ one ⌫:

a)przewóz pracowników na trasie między domem i miejscem pracy;

b)przewóz uczniów i studentów do instytucji edukacyjnej i powrót z tej instytucji;.

c)przewóz żołnierzy i ich rodzin między państwem pochodzenia a miejscem zakoszarowania.

🡻 684/92 art. 2 pkt 1.2 akapit trzeci

Fakt, że usługi specjalne mogą być zróżnicowane w zależności od potrzeb użytkowników, nie ma wpływu na zaliczenie ich do regularnych usług.

🡻 11/98 art. 1 pkt 4 (dostosowany)

2. Specjalne usługi regularne zdefiniowane w art. 2 pkt 1.2 nie wymagają zezwoleniań, jeśli są objęte umową zawartą pomiędzy organizatorem i przewoźnikiem.

🡻 11/98 art. 1 pkt 4 (dostosowany)

1. 3. Usługi okolicznościowe okazjonalne zdefiniowane w art. 2 pkt 3.1 nie wymagają zezwoleniań.

🡻 11/98 art. 1 pkt 1 pkt 3.1 ust. 2 (dostosowany)

⌦Jednakże ⌫ Oorganizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz służących tym samym osobom, podobnie jak te drugie zostanie objęta zezwoleniem wymaga zezwolenia zgodnie z procedurą zawartą określoną w sekcji II ⌦ rozdziale III ⌫.

🡻 684/92 art. 2 pkt 3.3. i 3.4.; 11/98 art. 1 pkt 1 (dostosowany);

3.3. Usługi ⌦ okazjonalne ⌫ , określone w pkt. 3, nie przestaną przestają być usługami okolicznościowymi okazjonalnymi wyłącznie z powodu ich świadczenia w określonych odstępach czasu.

3.4. Usługi okolicznościowe okazjonalne mogą być świadczone przez grupę przewoźników działających w imieniu tego samego przedsiębiorcy, a podróżni mogą skorzystać z połączenia na trasie u innego przewoźnika z tej samej grupy, na terytorium jednego z państw członkowskich.

⇩ nowy

Komisja ustala procedury przekazywania nazw takich przewoźników i punktów połączeń na trasie właściwym organom danego państwa członkowskiego. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

🡻 11/98 art. 1 pkt 4 (dostosowany)

3.4. Puste przejazdy pojazdów w związku z transportem, o którymch mowa w ust. 1 i 2 ⌦ ust. 2 akapit trzeci i ust. 3 ⌫, również nie wymagają zezwoleniań.

🡻 684/92 (dostosowany)

5. Ustalenia dotyczące działalności transportowej prowadzonej na własny rachunek są określone w art. 13.

🡻 684/92 (dostosowany)

SEKCJA IV

DZIAŁALNOść TRANSPORTOWA NA WŁASNY RACHUNEK

Artykuł 13

15. Działalność w zakresie Ttransportu drogowy prowadzona na własny rachunek, zdefiniowany w art. 2 pkt 4, jest zwolnionay z jakiegokolwiek systemu zezwoleń, ale podlega systemowi zaświadczeń.

🡻 684/92; 11/98 art. 1 pkt 14 (dostosowany)

3. Zaświadczenia przewidziane w ust. 1 będą są wydawane przez właściwe władze ⌦ organy ⌫ państwa członkowskiego, w którym zarejestrowany jest pojazd, i są ważne na cały przejazd łącznie z tranzytem.

Muszą one odpowiadać wzorowi, ustalonemu przez Komisję zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 16a .

⇩ nowy

Komisja określa wzór certyfikatów. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

🡻 11/98 art. 1 pkt 5

SEKCJA II Rozdział III

Usługi regularne podlegające wymagające zezwoleniaom

🡻 684/92 (dostosowany)

🡺1 11/98 art. 1 pkt 6

⇨ nowy

Artykuł 65
Charakter zezwolenia

1. Zezwolenia będą są wystawiane wydawane na nazwę przedsiębiorstwa transportowego ⌦ przewoźnika ⌫. i nNie ⇨ są ⇦ one przez niego mogą być przez nie przekazywane stronom trzecim. Jednakże przewoźnik, który otrzymał zezwolenie, może, za zgodą władz organu, o którym mowa określonych w art. 67 ust. 1, świadczyć usługi przez podwykonawcę. W takim przypadku, w zezwoleniu będzie zostaje wskazana nazwa przedsiębiorstwa i jego rola jako podwykonawcy. Podwykonawca musi spełniać ⌦ spełnia ⌫ warunki określone w art. 3 ust. 1.

🡺1 W przypadku przedsiębiorstw zrzeszonych do celów świadczenia usług regularnych zezwolenie jest wystawiane wydawane na nazwy wszystkich przedsiębiorstw. 🡸 Zostaje ono przekazane przedsiębiorstwu zarządzającemu działalnością, natomiast pozostałe przedsiębiorstwa otrzymaują kopie. W zezwoleniu wymienia się nazwy wszystkich przedsiębiorstw przewoźników.

🡺1 2. Okres ważności zezwoleniań nie przekracza pięciu lat. 🡸 Okres ten może zostać skrócony, na prośbę wnioskodawcy, bądź za wzajemną zgodą właściwych władz organów państw członkowskich, na których terytorium pasażerowie są zabierani bądź zostawiani.

3. W zezwoleniu wyszczególnione są następujące pozycje:

a)rodzaj świadczonych usługi;

b)trasa usługi, szczególnie miejsce odjazdu i miejsce przeznaczenia;

c)okres ważności zezwolenia;

🡻 11/98 art. 1 pkt 6

d)przystanki oraz rozkład kursów jazdy.

🡻 684/92; 11/98 art. 1 pkt 6 (dostosowany)

4. Zezwolenie jest zgodne ze wzorem, określonym przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 16a .

⇩ nowy

4. Komisja określa wzór zezwoleń. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

🡻 11/98 art. 1 pkt 6 (dostosowany)

5. Zezwolenie umożliwia upoważnia posiadaczaowi (posiadaczyom) do świadczeniae usług regularnych na terytorium wszystkich państw członkowskich, na którym przebiega trasa usług.

6. Operator Przewoźnik wykonujący usługi regularneych może wykorzystać dodatkowe pojazdy w przypadkach tymczasowych i wyjątkowych.

W takim przypadku przewoźnik musi zagwarantować ⌦ gwarantuje ⌫, że następujące dokumenty znajdują się w pojeździe:

a)kopia zezwolenia na świadczenie usług regularnych,

b)kopia umowy zawartej pomiędzy operatorem przewoźnikiem wykonującym usługi regularneych i przedsiębiorstwem zapewniającym dodatkowe pojazdy lub ekwiwalentny dokument równoważny,

c)poświadczona za zgodność kopia licencji wspólnotowej poświadczona za zgodność wydaneja operatorowi przewoźnikowi wykonującemu usługi regularneych.

🡻 684/92, 11/98 art. 1 pkt 7 (dostosowany)

Artykuł 76
Składanie wniosków o zezwolenie

1. Wnioski o zezwolenie na świadczenie usług regularnych są składane do właściwych władz organów państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce odjazdu,. zwanych dalej „organami wydającymi”. Miejsce odjazdu oznacza jeden z przystanków początkowych.

🡻 684/92; 11/98 art. 1 pkt 7 (dostosowany)

2. Zezwolenie jest zgodne ze wzorem, określonym przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 16a .

⇩ nowy

2. Komisja określa wzór wniosków. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

🡻 11/98 art. 1 pkt 7

3. Osoby ubiegające się o zezwolenie dostarczają wszelkich informacji dodatkowych, jakie uznają za istotne lub jakie są wymagane przez organy wydającye, w szczególności harmonogram kursów umożliwiający monitorowanie zgodności okresów prowadzenia i postojów czasu odpoczynku z uregulowaniami przepisami wspólnotowymi, oraz kopię licencji wspólnotowej upoważniającej do międzynarodowego zarobkowego drogowego przewozu osób na rachunek osób trzecich, o których mowa w art. 3a4.

🡻 11/98 art. 1 pkt 8 (dostosowany)

⇨ nowy

Artykuł 78
Procedura wydawania zezwoleń

1. Zezwolenia są wydawane w porozumieniu z władzami organami wszystkich państw członkowskich, na terytorium których pasażerowie są zabierani bądź zostawiani. Organy wydającye przekazujeą takim władzom organom — jak również właściwym władzom organom państw członkowskich, przez których terytoria przebiega trasa, chociaż nie są tam zabierani ani zostawiani pasażerowie — kopięe wnioskuów wraz z kopiami wszelkich innych istotnych dokumentów i ich oceną.

2. Właściwe władze organy państw członkowskich, których zgoda była wymagana, zawiadamiają organy wydającye o swojej decyzji w sprawie wniosku w terminie dwóch miesięcy. Okres ten będzie liczony od daty otrzymania prośby o wydanie opinii ⌦ zgody ⌫, która widnieje na potwierdzeniu odbioru. Jeśli w tym terminie organy wydającye nie otrzymają żadnej odpowiedzi, ⌦ nie otrzyma odpowiedzi w terminie dwóch miesięcy ⌫ uważa się, że władze organy, do których wystąpiono o wydanie opinii, wyrażają zgodę, i organy wydającye wydają ⇨ może wydać ⇦ zezwolenie.

Władze Państw członkowskich, przez których terytoria przebiega trasa, chociaż nie są tam zabierani ani zostawiani pasażerowie, mogą notyfikować organom wydającym własne uwagi w terminie ustanowionym w akapicie pierwszym.

3. Z zastrzeżeniem ust. 7 i 8 oOrgany wydającye podejmujeą decyzję w sprawie wniosku w terminie czterech miesięcy od daty złożenia wniosku przez przewoźnika.

4. Zezwolenie jest wydawane, z wyjątkiem wydatków przypadków, gdy:

a)wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usługi będącejych przedmiotem wniosku, korzystając ze sprzętu pozostającego w jego bezpośredniej dyspozycji;

b)w przeszłości wnioskodawca nie zastosował się do krajowych bądź międzynarodowych przepisów prawnych o transporcie drogowym, a w szczególności warunków i wymogów dotyczących zezwoleń na świadczenie usług pasażerskich na drogach międzynarodowych, lub popełnił w poważney ⇨ naruszenie lub powtarzające się drobne naruszenia ⇦ sposób naruszył przepisówy prawnyche odnośnie do bezpieczeństwa drogowego, szczególnie w odniesieniu do zasad przepisów mających zastosowanie do pojazdów, prowadzenia pojazdów oraz czasu trwania odpoczynku dla kierowców;

c)w przypadku wniosku o przedłużenie ważności zezwolenia nie zostały spełnione warunki zezwolenia;

d)jest wykazane, że dane usługi bezpośrednio umniejszyłyby zakres istniejących usług regularnych, na które wydano już zezwolenie, z wyjątkiem przypadków, kiedy usługi regularne są świadczone tylko przez jednego przewoźnika lub grupę przewoźników;

e)można wywnioskować, że świadczenie usług wymienionych we wniosku jest nastawione tylko na najbardziej dochodowe spośród usług istniejących na danych trasach;

fd)Państwo członkowskie decyduje na podstawie szczegółowej analizy, że danae usługai poważnie wpłynęłayby na rentowność porównywalnejych usługi kolejowych ⇨ świadczonej w ramach zamówienia publicznego na usługi o charakterze użyteczności publicznej, jak określono w rozporządzeniu (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr nnnn/yyyy [w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego] 17 ⇦ na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych. Jakakolwiek decyzja odnośnie do stosowania niniejszego przepisu, wraz z jej uzasadnieniem, jest przekazywana zainteresowanym przewoźnikom.

Od 1 stycznia 2000 r., w W przypadku gdy istniejącae międzynarodowae usługai autokarowae lub i autobusowae poważnie wpływają na rentowność porównywalnejych usługi kolejowych ⇨ świadczonej w ramach zamówienia publicznego na usługi o charakterze użyteczności publicznej, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr nnnn/yyyy [w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego] ⇦ na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych, państwo członkowskie może, za zgodą Komisji, zawiesić lub odebrać zezwolenie na świadczenie międzynarodowejych usługi autobusowejych i autokarowejych po powiadomieniu przewoźnika z sześciomiesięcznym wyprzedzeniem.

Fakt, że wnioskodawca przewoźnik oferuje ceny niższe niż inni przewoźnicy drogowi, albo fakt, że dane połączenie jest już obsługiwane przez innych przewoźników drogowych, nie może stanowić ⇨ stanowi ⇦ uzasadnienia dla odrzucenia wniosku.

5. Organy wydającye oraz właściwe władze organy wszystkich państw członkowskich biorące udział w procedurze w celu osiągnięcia zgody, o której mowa przewidzianej w ust. 1, mogą odrzucić wniosek jedynie z powodów zgodnych z ⌦ przewidzianych w ⌫ niniejszym rozporządzeniuem.

9.6. Po zakończeniu procedury ustalonej w niniejszym artykule ⌦ ust. 1-5 ⌫ organy wydającye zawiadamiają wszystkie władze, określone w ust. 1, o swojej decyzji poprzez rozesłanie im kopii zezwolenia ⇨ wydaje zezwolenie lub oficjalnie odrzuca wniosek ⇦ ; właściwe władze Państw członkowskich tranzytowych mogą zaznaczyć, że nie życzą sobie, aby je o tym zawiadamiano”.

🡻 684/92, art. 8 ust. 2 (dostosowany)

Decyzjea o odrzuceniu wniosku musi podawać ⌦ określają ⌫ powody, na jakich zostałya opartea. Państwa członkowskie zagwarantują, że przedsiębiorstwa transportowe będą mieć mają możliwość złożenia zażalenia w przypadku, gdy ich wniosek został odrzucony.

🡻 11/98 art. 1 pkt 8 (dostosowany)

⇨ nowy

⇨Organ wydający informuje wszystkie organy, o których mowa w ust. 1, o swojej decyzji poprzez przekazanie im kopii każdego zezwolenia. ⇦

6.7. Jeśli procedura przewidziana dla osiągania porozumienia, określonego o którym mowa w ust. 1, nie pozwala organowim wydającemuym na podjęcie decyzji w sprawie wniosku, sprawa może zostać przekazana do Komisji w terminie pięciu ⇨ jednego ⇦ miesiącaęcy od daty wniesienia wniosku przez przewoźnika ⇨ poinformowania o negatywnej decyzji przez jedno państwo członkowskie lub więcej państw członkowskich, o których zgodę poproszono zgodnie z ust. 1 ⇦ .

7.8. Po konsultacji z zainteresowanymi państwami członkowskimi Komisja w terminie dziesięciu tygodni ⇨ czterech miesięcy od otrzymania informacji od organu wydającego ⇦ podejmuje decyzję, która wchodzi w życie w ciągu ⌦ po ⌫ trzydziestu dniach od notyfikacji zainteresowanychego państwa członkowskichego.

8.9. Decyzja Komisji ma zastosowanie do czasu, kiedy zostanie osiągnięte porozumienie między zainteresowanymi państwami członkowskimi.

🡻 684/92 (dostosowany)

🡺1 11/98 art. 1 pkt 9

Artykuł 98
Przyznanie i pPrzedłużenie ważności ⌦ i zmiana ⌫ zezwolenia

1. Po zakończeniu procedury, określonej w art. 7, organy wydające przyznają zezwolenie bądź oficjalnie odrzucają wniosek.

2. Decyzja o odrzuceniu wniosku musi podawać powody, na jakich została oparta. Państwa członkowskie zagwarantują, że przedsiębiorstwa transportowe będą mieć możliwość złożenia zażalenia w przypadku, gdy ich wniosek został odrzucony.

3. Artykuł 78 stosuje się mutatis mutandis z uwzględnieniem niezbędnych zmian do wniosków o przedłużenie ważności zezwoleń lub o zmianę warunków, na jakich świadczone muszą być usługi, będące przedmiotem wymagające zezwolenia.

W przypadku niewielkich zmian w warunkach prowadzenia działalności, szczególnie przy dostosowaniu 🡺1 częstotliwości 🡸 wysokości opłat lub rozkładówu jazdy, organy wydającye obowiązanye są jest jedynie do przekazania innym zainteresowanym państwom członkowskim odnośnej informacji ⌦ dotyczącej zmiany ⌫.

Zainteresowane państwa członkowskie mogą również wyrazić zgodę, aby organy wydającye same podejmowały decyzje o zmianach warunków, na jakich świadczonae są jest usługai.

Artykuł 109
Utrata ważności zezwolenia

1. Bez uszczerbku dla Nie naruszając ⌦ przepisów rozporządzenia (WE) nr XX/aaaa [w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego] ⌫ postanowień art. 14 rozporządzenia (EWG) nr 1191/69 18 , zezwolenie na wykonywanie usług regularnych traci ważność pod koniec okresu ważności lub w trzy miesiące od dnia, kiedy organy wydającye otrzymały od posiadacza zezwolenia oświadczenie o zamiarze wycofania się ze świadczenia usługi. Takie oświadczenie musi zawierać ⌦ zawiera ⌫ odpowiednie przedstawienie powodów.

2. W przypadku, gdy zapotrzebowanie na daną usługę przestało istnieć, okres określony ⌦ na złożenie oświadczenia przewidziany ⌫ w ust. 1 zostanie skrócony do wynosi jedenego miesiąca.

3. Organy wydającye zawiadomią informuje właściwe władze organy pozostałych zainteresowanych państw członkowskich o tym, że zezwolenie utraciło ważność.

54. Posiadacz zezwolenia notyfikuje użytkownikom korzystającym z jego usług o swoim wycofaniu się z miesięcznym wyprzedzeniem za pomocą właściwych ogłoszeń.

Artykuł 1011
Zobowiązania przewoźników

1. Za wyjątkiem sytuacji, w których działa siła wyższa, przedsiębiorca przewoźnik wykonujący usługi regularne jest obowiązany, do czasu wygaśnięcia zezwolenia, do podjęcia wszelkich środków w celu zagwarantowania usług transportowych spełniających normy ciągłości, regularności i zdolności przewozowych, a także spełniania innych warunków, ustanowionych przez właściwye władze organ zgodnie z art. 56 ust. 3.

2. Przewoźnik ujawnia trasę przejazdu, przystanki, rozkład jazdy, wysokości opłat oraz warunki przewozu — o ile nie są ustalone prawnie — w sposób zapewniający łatwy dostęp do informacji dla wszystkich użytkowników.

3. Nie naruszając ⌦ przepisów rozporządzenia ⌫ (WE) nr XX/aaaa [w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego] (EWG) nr 1191/69, zainteresowane państwa członkowskie mają możliwość, na mocy wspólnego porozumienia i w porozumieniu z osobą posiadającą posiadaczem zezwoleniae, wprowadzać zmiany do warunków prowadzenia działalności, regulujących wykonywanie usług regularnych.

SEKCJA III Rozdział IV

🡻 11/98 art. 1 pkt 11

Usługi okolicznościowe okazjonalne i inne usługi zwolnione z niewymagające zezwolenia

🡻 11/98 art. 1 pkt 12 (dostosowany)

⇨ nowy

Artykuł 1211
Formularz podróży ⌦ Dokumenty kontrolne ⌫

1. Usługi ⌦ okazjonalne ⌫ , określone w art. 4 ust. 1, są wykonywane na podstawie formularza przejazdowego podróży ⌦ z wyjątkiem usług, o których mowa w art. 5 ust. 3 akapit drugi ⌫ .

2. Przewoźnik wykonujący usługi okolicznościowe okazjonalne wypełnia formularz podróży przejazdowy przed każdą podróżą.

3. Formularz podróży przejazdowy zawiera co najmniej następujące informacje:

a)rodzaj usługi;

b)główna trasa podróży;

c)przewoźnicy zaangażowani w wykonanie usługi.

⇨ 4. Komisja określa wzór formularza podróży oraz sposób jego stosowania. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.⇦

45. Książeczki Książki formularzy podróży przejazdowych są dostarczane przez właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo transportowe ma siedzibę, lub przez organy instytucje wyznaczone przez te władze organy.

⇨ 6. Komisja określa wzór książki formularza podróży oraz sposób jego stosowania. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.⇦

5. Komisja, zgodnie z procedurą zawartą w art. 16a, ustali wzór formularza przejazdowego oraz sposób jego wykorzystania.

⇨ 7. W przypadku specjalnych usług regularnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 akapit trzeci, dokument umowy lub jego poświadczona za zgodność z oryginałem kopia służy za dokument kontrolny. ⇦

🡻 684/92 (dostosowany)

Artykuł 1312
Wycieczki lokalne

W ramach międzynarodowych usług okolicznościowych okazjonalnych przewoźnik może wykonywać usługi okolicznościowe okazjonalne (wycieczki lokalne) w państwie członkowskim innym niż to, w którym prowadzi działalność.

Usługi takie są przeznaczone dla pasażerów zagranicznych, przewożonych uprzednio przez tego samego przewoźnika w ramach jednej z usług międzynarodowych, wymienionych w ust. 1 akapicie pierwszym. Muszą oni być przewożeni tym samym pojazdem lub innym pojazdem, należącym do tego samego przewoźnika lub grupy przewoźników.

SEKCJA IV

DZIAŁALNOŚĆ TRANSPORTOWA NA WŁASNY RACHUNEK

Artykuł 13

1. Transport drogowy na własny rachunek, zdefiniowany w art. 2 pkt 4, jest zwolniony z jakiegokolwiek systemu zezwoleń, ale podlega systemowi zaświadczeń.

🡻 684/92

🡺1 11/98 art. 1 pkt 14

3. Zaświadczenia przewidziane w ust. 1 będą wydawane przez właściwe władze Państwa członkowskiego, w którym zarejestrowany jest pojazd, i są ważne na cały przejazd łącznie z tranzytem.

Muszą one odpowiadać wzorowi, ustalonemu przez Komisję 🡺1 zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 16a 🡸.

🡻 12/98 (dostosowany) (adapted) (dostosowany)

⇨ nowy

Rozdział V

⌦ Kabotaż ⌫

Artykuł 141
⌦ Zasada ⌫

1. Każdy przewoźnik, który odpłatnie świadczy usługi transportu drogowego osób oraz który posiada licencję wspólnotową przewidzianą w art. 3a rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (1), jest dopuszczony, na mocy warunków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu rozdziale oraz bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową przewoźnika lub miejsce prowadzenia działalności, do tymczasowego odpłatnego świadczenia usług ⌦ wykonywania przewozów kabotażowych, jak określono w art. 15 ⌫ krajowego transportu osób w innym Państwie członkowskim, zwanym dalej „przyjmującym Państwem członkowskim”, bez wymagania posiadania siedziby statutowej lub zakładu w tym państwie.

Takie krajowe usługi transportowe są nazwane dalej „działalnością transportu kabotażowego”.

Artykuł 5

2. Licencja wspólnotowa lub pPoświadczona za zgodność z oryginałem kopia ⌦ licencji wspólnotowej ⌫ jest przechowywana w pojeździe i jest okazywana na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

Artykuł 153
⌦ Zezwolenie na wykonywanie przewozów kabotażowych ⌫

Zezwala się na działalność transportu kabotażowego wykonywanie przewozów kabotażowych dla następujących usług:

1)a)szczególne specjalne usługi regularne, pod warunkiem, że są one objęte umową zawartą między organizatorem a przewoźnikiem;

2)b)usługi okazjonalne;

3)c)usługi regularne, pod warunkiem że są wykonywane przez przewoźnika niemającego stałej nieposiadającego siedziby w przyjmującym państwie członkowskim, w prowadzeniu międzynarodowych usług regularnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem (EWG) nr 684/92 ⌦ z wyjątkiem usług transportowych spełniających potrzeby ośrodków miejskich lub zespołów miejskich oraz potrzeby transportowe między nimi a obszarami okolicznymi ⌫. Transport kabotażowy Wykonywanie przewozów kabotażowych nie może być wykonywany ⌦ nie odbywa się ⌫ niezależnie od takich usług międzynarodowych. Usługi miejskie i podmiejskie są wyłączone z zakresu niniejszego punktu.

„Usługi miejskie i podmiejskie” oznaczają usługi transportowe spełniające potrzeby ośrodków miejskich lub zespołów miejskich oraz potrzeby transportowe między nimi a obszarami okolicznymi.

Artykuł 164
⌦ Przepisy dotyczące przewozów kabotażowych ⌫

1. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów wspólnotowych, wykonywanie transportu kabotażowego przewozów kabotażowych, o których mowa określone w art. 315 podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim w odniesieniu do następujących dziedzin:

a)stawek i warunków dotyczących umów transportowych;

b)obciążeń i rozmiarów pojazdów drogowych; takie obciążenia i rozmiary mogą, tam, gdzie to stosowne, przekraczać te stosowane w Państwie członkowskim miejsca prowadzenia dzialałności przez przewoźnika, ale nie mogą w żadnych okolicznościach przekraczać norm technicznych ustanowionych w świadectwie zgodności;

c)wymagań dotyczących przewozu niektórych kategorii pasażerów, tj. ⌦ a mianowicie ⌫ uczniów, dzieci i osób o ograniczonej sprawności ruchowej;

d)⇨ czasu pracy, ⇦ czasu prowadzenia pojazdu i ⌦ czasu ⌫ odpoczynku;

e)VAT (podatku od towarów i usług) od usług transportowych; w tej dziedzinie art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 19 stosuje się do uslug określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

Waga i wymiary, o których mowa w lit. b), mogą, w razie potrzeby, zostać przekroczone ponad te stosowane w państwie członkowskim, w którym przewoźnik prowadzi działalność, jednak w żadnym przypadku nie mogą przekroczyć ⇨ limitów ustalonych przez przyjmujące państwo członkowskie dla ruchu krajowego lub ⇦ norm technicznejych potwierdzonych świadectwem charakterystyki podanej w świadectwach zgodności, o którychm mowa w art. 1 6 ust. 1 dyrektywy Rady 86/364/EWG 96/53.

2. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów w prawodawstwie wspólnotowym działalność transportu kabotażowego wykonywanie przewozów kabotażowych, którea tworząy część usług transportowych przewidzianych w art. 3 ust. 3 15 lit. c), podlega istniejącym przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim, odnoszącym się do zezwoleń, procedur przetargowych, obsługiwanych tras oraz regularności, ciągłości i częstotliwości usług, jak również rozkładów jazdy.

3. Normami technicznymi dotyczącymi konstrukcji i wyposażenia, które muszą spełniać pojazdy wykorzystywane do prowadzenia działalności transportu kabotażowego wykonywania przewozów kabotażowych, są te ustanowione dla pojazdów włączonych do ruchu w transporcie międzynarodowym.

4. Przepisy kKrajowe ⌦ przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne ⌫ , o których mowa określone w ust. 1 i 2 są stosowane przez państwa członkowskie do przewoźników niemających stałej nieposiadających siedziby w państwie członkowskim na takich samych warunkach, które nałożono na ich obywateli, tak aby skutecznie zapobiegać wszelkiej jawnej lub ukrytej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności.

5. Jeżeli zostaje stwierdzona, na podstawie doświadczenia, konieczność zmiany wykazu dziedzin objętych przepisami przyjmującego Państwa członkowskiego, jak określono w ust. 1, Rada stanowi większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji.

Artykuł 176
⌦Dokumenty kontrolne w przewozach kabotażowych ⌫

1. Działalność transportu kabotażowego Przewozy kabotażowe w formie usług okazjonalnych prowadzona jest wykonywane są na podstawie dokumentu kontrolnego — formularza przejazdu podróży — ⌦, o którym mowa w art. 12, ⌫ który musi być przechowywany w pojeździe i okazywany na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.

2. Formularz przejazdu, którego wzór jest przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8, ⌦ W formularzu podróży podaje się ⌫ zawiera następujące informacje:

a)miejsca wyjazdu i przyjazdu w ramach usługi;

b)datęa wyjazdu i datęa zakończenia usługi.

3. Formularze przejazdu podróży są przekazywane w książkach ⌦, o których mowa w art. 12, ⌫ poświadczonych przez właściwyą władzę organ lub agencję w państwie członkowskim miejsca prowadzenia działalności. Wzór książki formularzy przejazdu jest przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8.

4. W przypadku szczególnych specjalnych usług regularnych umowa zawarta między przewoźnikiem a organizatorem transportu lub poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy służy jako dokument kontrolny.

Jednakże formularz przejazdu podróży jest wypełniany w formie miesięcznego zestawienia.

5. Formularze przejazdu podróży są zwrócone zwracane właściwemuj władzy organowi lub agencji w państwie członkowskim prowadzenia działalności siedziby zgodnie z procedurami określonymi przez tę władzę ten organ lub agencję.

Artykuł 7

1. Na koniec każdego kwartału i w ciągu trzech miesięcy, które mogą być skrócone przez Komisję do jednego miesiąca w przypadku określonym w art. 9, właściwa władza lub agencja w każdym Państwie członkowskim przekazuje Komisji dane dotyczące działalności transportu kabotażowego, w formie szczególnych usług regularnych oraz usług okazjonalnych, wykonywanych w trakcie danego kwartału przez przewoźników mających stalą siedzibę w Państwie członkowskim.

Takie przekazywanie danych jest dokonywane w formie tabeli spełniającej wymagania wzoru przyjętego przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8.

2. Raz w roku właściwe władze w przyjmującym Państwie członkowskim przesyłają Komisji statystyki dotyczące ilości zezwoleń wydanych na działalność transportu kabotażowego w formie usług regularnych określonych w art. 3 ust. 3.

3. Komisja przesyła do Państw członkowskich, tak szybko, jak to możliwe, skrócone oświadczenie sporządzone na podstawie danych przekazanych na mocy ust. 1.

Artykuł 9

1. W przypadku poważnego zakłócenia wewnętrznego rynku transportu na danym obszarze geograficznym spowodowanego lub wzmożonego przez kabotaż, każde Państwo członkowskie może przekazać tę kwestię Komisji w celu przyjęcia środków ochronnych i przekazuje Komisji niezbędne informacje oraz notyfikuje jej środki, które zamierza podjąć w odniesieniu do przewoźników mających stalą siedzibę w Państwie członkowskim.

2. Do celów ust. 1:

„poważne zakłócenie wewnętrznego rynku transportowego na danym obszarze geograficznym” oznacza występowanie na takim rynku problemów specyficznych dla niego, takich, że istnieje poważna lub potencjalnie utrwala nadwyżka podaży nad popytem, powodująca zagrożenie dla stabilności finansowej oraz przetrwania znacznej liczby przedsiębiorstw transportu drogowego osób,

„obszar geograficzny” oznacza obszar obejmujący część lub cale terytorium Państwa członkowskiego, włączając także część lub cale terytorium innego Państwa członkowskiego.

3. Komisja bada sytuację i, po konsultacji z komitetem doradczym określonym w art. 10, decyduje w ciągu jednego miesiąca od otrzymania odpowiedniego wniosku Państwa członkowskiego, czy środki ochronne są niezbędne, oraz przyjmuje je, jeśli są niezbędne.

Środki wprowadzone zgodnie z niniejszym artykułem pozostają w mocy przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, z możliwością przedłużenia na taki sam okres.

Komisja bezzwłocznie powiadamia Państwa członkowskie oraz Radę o wszelkich decyzjach podjętych na podstawie niniejszego akapitu.

4. Jeżeli Komisja postanawia o podjęciu środków ochronnych dotyczących jednego lub więcej Państw członkowskich, właściwe władze zainteresowanych Państw członkowskich są zobowiązane do podjęcia środków o równoważnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających stalą siedzibę w Państwie członkowskim i powiadamia o tym Komisję.

Środki te są wykonane nie później niż w terminie wyznaczonym dla środków ochronnych przez Komisję.

5. Każde Państwo członkowskie może przekazać decyzję Komisji, jak określono w ust. 3, Radzie w ciągu 30 dni od jej notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną w ciągu 30 dni od przekazania decyzji Komisji przez Państwo członkowskie lub w przypadku, gdy więcej niż jedno Państwo członkowskie postąpiło tak samo od dokonania pierwszego przekazania, może podjąć decyzję odmienną.

Ograniczenia mocy prawnej ustanowione w ust. 3 akapit drugi stosuje się do decyzji Rady.

Właściwe władze zainteresowanego Państwa członkowskiego są zobowiązane do podjęcia środków o równoważnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających stalą siedzibę w Państwie członkowskim i powiadamiają o tym Komisję.

Jeżeli Rada nie podejmie decyzji w okresie ustanowionym w akapicie drugim, decyzja Komisji staje się ostateczna.

6. W przypadku gdy Komisja uzna, iż środki określone w ust. 3 mają być przedłużone, przedłoży ona wniosek Radzie, która podejmie decyzję większością kwalifikowaną.

🡻 684/92 (dostosowany)

SEKCJA V Rozdział VI

Kontrole i kary

Artykuł 1814
Bilety transportowe

1. Pasażerowie korzystający z ⌦ Przewoźnicy wykonujący ⌫ usługi regularneych, z wyłączeniem specjalnych usług regularnych, przez całą podróż posiadają ⌦ wystawiają ⌫ bilet transportowy, indywidualny lub zbiorowy, który wskazuje:

a)miejsce wyjazdu i miejsce przeznaczenia, a także, tam gdzie właściwe, podróż powrotną,

b)okres ważności biletu,

🡻 11/98 art. 1 pkt 15

c)cenę transportu.

🡻 684/92 (dostosowany)

2. Bilet transportowy przewidziany w ust. 1 należy okazywać jest okazywany na żądanie każdego upoważnionego urzędnika kontroli funkcjonariusza służb kontrolnych.

Artykuł 1915
Kontrola na drogach i w przedsiębiorstwach

1. Zezwolenie i lub dokument kontrolny należy przechowywać są przechowywane w pojeździe i okazywaneć na żądanie każdego upoważnionego urzędnika kontroli funkcjonariusza służb kontrolnych.

W przypadku usług objętych art. 4 ust. 2, dokument umowy lub jego poświadczona za zgodność z oryginałem kopia posłuży za dokument kontrolny.

2. Przewoźnicy obsługujący autokary i autobusy w międzynarodowym transporcie osób są obowiązani dopuszczać wszelkie inspekcje zmierzające do zapewnienia prawidłowego wykonywania usług przewozowych, szczególnie w odniesieniu do czasu prowadzenia pojazdów i czasu trwania odpoczynku. W związku z wdrażaniem wykonywaniem niniejszego rozporządzenia upoważnieni urzędnicy kontroli funkcjonariusze służb kontrolnych będą są uprawnieni do:

a)sprawdzania ksiąg i innych dokumentów, dotyczących działalności przedsiębiorstw transportowych;

b)sporządzania kopii lub wyciągów z ksiąg i dokumentów na miejscu;

c)dostępu do wszystkich lokali, terenów i pojazdów przedsiębiorstwa;

d)żądania udostępnienia wszelkich informacji zawartych w księgach, dokumentacji i bazach danych.

🡻 12/98 (dostosowany)

⇨ nowy

Artykuł 2011
⌦Wzajemna pomoc ⌫

1. Państwa członkowskie wspomagają się w stosowaniu niniejszego rozporządzenia. ⇨ Dokonują one wymiany informacji poprzez krajowe punkty kontaktowe ustanowione zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr xx/xxxx [ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego]. ⇦

🡻 684/92 art. 16 ust. 5

Państwa członkowskie na życzenie innych zainteresowanych Państw członkowskich dostarczą im wszelkich dostępnych informacji dotyczących:

–naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz innych zasad wspólnotowych w dziedzinie międzynarodowego przewozu osób autokarem lub autobusem, popełnionych na ich terytorium przez przewoźnika z innego Państwa członkowskiego, oraz nałożonych kar pieniężnych,

–kar pieniężnych nałożonych na własnych przewoźników odnośnie do naruszeń przepisów, popełnionych na terytorium innego Państwa członkowskiego.

🡻 11/98 art. 1 pkt 16 (dostosowany)

⇨ nowy

Artykuł 2116
Kary i wzajemna pomoc
⌦Cofnięcie licencji wspólnotowej i zezwolenia ⌫

1. Właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę, odbierają cofają licencję wspólnotową przewidzianą w art. 3a4, jeśli posiadacz licencji:

a)nie spełnia już warunków określonych w art. 3 ust. 1,

b)podał niedokładne informacje dotyczące danych wymaganych do wydania licencji wspólnotowej.

2. Organy wydającye wycofają zezwolenie, jeśli posiadacz zezwolenia przestał spełniać warunki, na podstawie których zezwolenie zostało wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, szczególnie jeśli wymaga tego państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność. Organ zawiadamiają o tym niezwłocznie właściwe władze organy zainteresowanego państwa członkowskiego.

Artykuł 22
⌦ Karanie naruszeń przez państwo członkowskie siedziby ⌫

1.3. W przypadku poważnego naruszenia lub powtarzających się pomniejszych drobnych naruszeń przepisów bezpieczeństwa na drodze, ⇨ wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, popełnionych lub stwierdzonych dowolnym państwie członkowskim, ⇦ w szczególności przepisów stosujących się do pojazdów, prowadzenia oraz odpoczynku kierowców, oraz w przypadku świadczenia bez zezwolenia usług równoległych bądź tymczasowych, o których mowa w art. 2 pkt 1.3 5 ust. 1 akapit czwarty, właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym prowadzi działalność ⌦ siedziby ⌫ przewoźnika, który dokonał naruszenia, ⇨ udzielają upomnienia i ⇦ mogą, między innymi, ⇨ nałożyć następujące kary administracyjne: ⇦ odebrać licencję wspólnotową lub dokonać

a)cofnięcie tymczasoweo lub na ⌦ lub stałe cofnięcie określonych lub wszystkich ⌫ poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej;

b)⌦cofnięcie tymczasoweo lub na stałe cofnięcie licencji wspólnotowej. ⌫

Takie kary są ustalane odpowiednio do ⌦ przy uwzględnieniu ⌫ wagi naruszenia dokonanego przez posiadacza licencji wspólnotowej oraz do ⌦ przy uwzględnieniu ⌫ całkowitej liczby posiadanych kopii poświadczonych za zgodność w związku z jego międzynarodowymią działalnością ⌦ usługami transportowymi ⌫ .

2.4. Właściwe władze organy państw członkowskich zabraniają przewoźnikowim wykonywania na swym terytorium działalności związanej z międzynarodowym przewozem osób międzynarodowych usług przewozu osób wynikającym z na mocy niniejszego rozporządzenia, jeśli popełniają oni wielokrotnie poważne i powtarzające się naruszenia przepisów regulujących bezpieczeństwo drogowe, ⌦ wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, ⌫ szczególnie w odniesieniu do zasad mających zastosowanie do pojazdów, czasu prowadzenia pojazdów i czasu trwania odpoczynku dla kierowców. Władze Organy zawiadomią informują o tym niezwłocznie właściwe władze organy zainteresowanego państwa członkowskiego.

⇩ nowy

3. W przypadku, o którym mowa w art. 23 ust. 1, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę, podejmują decyzję w sprawie nałożenia kar wobec danego przewoźnika. Informują one właściwe organy państwa członkowskiego, w którym stwierdzono naruszenia, tak szybko jak to możliwe, a najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od otrzymania informacji o naruszeniu, które z kar przewidzianych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu zostały nałożone. Jeśli nie było możliwe nałożenie tych kar, organy podają przyczyny.

4. Właściwe organy uwzględniają wszelkie kary już nałożone w państwie członkowskim, w którym stwierdzono naruszenia, oraz zapewniają, aby całość nałożonych na przewoźnika kar była proporcjonalna do karanych naruszeń.

W przypadku, o którym mowa w art. 23 ust. 1, kara nałożona przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorca ma swoją siedzibę, po konsultacji z właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego, może objąć cofnięcie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego.

5. Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę, mogą również, zgodnie ze swoim prawem krajowym, wnieść sprawę przeciwko danemu przewoźnikowi przed właściwy sąd krajowy. Informacja o tym przekazywana jest właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego.

6. Państwa członkowskie zapewniają prawo do odwołania się przez przewoźników od kar administracyjnych nałożonych na nich zgodnie z niniejszym artykułem.

🡻 11/98 art. 1 pkt 16

5. Państwa członkowskie przedstawiają sobie wzajemnie na żądanie wszelkie posiadane przez nie stosowne informacje, dotyczące:

–naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz wszelkich innych przepisów wspólnotowych stosujących się do międzynarodowego przewozu osób autokarem oraz autobusem, popełnionych na ich terytorium przez przewoźnika z innego Państwa członkowskiego, oraz nałożonych kar,

–kar nałożonych na własnych przewoźników w związku z naruszeniami popełnionymi na terytorium innego Państwa członkowskiego.

⇩ nowy

Artykuł 23
Karanie naruszeń przez przyjmujące państwo członkowskie

1. W przypadku, gdy właściwe organy państwa członkowskiego są świadome istnienia poważnego naruszenia lub powtarzających się drobnych naruszeń niniejszego rozporządzenia lub wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, ze strony przewoźnika z nieposiadającego tam siedziby, państwo członkowskie, na którego terytorium naruszenie zostało stwierdzone, przekazuje możliwie jak najszybciej, lecz najpóźniej w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji o naruszeniu, właściwym organom państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę, następujące informacje:

a)opis naruszenia oraz datę i godzinę jego dokonania;

b)kategorię, rodzaj oraz wagę naruszenia;

c)nałożone i wyegzekwowane kary.

Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą zażądać od właściwych organów państwa członkowskiego siedziby pzrewoźnika nałożenia kar administracyjnych zgodnie z art. 22.

🡻 12/98 (dostosowany)

⇨ nowy

2. Bez uszczerbku dla Niezależnie od możliwości skierowania do sądu sprawy karnej dochodzeń sądowych w sprawach karnych, przyjmujące państwo członkowskie może nałożyć kary na przewoźników niemających stałej nieposiadających siedziby w państwie członkowskim, którzy naruszyli niniejsze rozporządzenie albo uregulowania wspólnotowe lub krajowe przepisy dotyczące transportu na jego terytorium, w ramach działalności transportu kabotażowego wykonywania przewozów kabotażowych. Kary nakładane są na zasadach podstawach niedyskryminacyjnych oraz zgodnie z ust. 3. Kary określone w ust. 2 mogą między innymi obejmować ostrzeżenie lub, w przypadku poważnegoych ⌦ naruszenia ⌫ lub wielokrotnych powtarzających się ⌦ drobnych ⌫ naruszeń, tymczasowy zakaz działalności transportu kabotażowego wykonywania przewozów kabotażowych na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, w którym dokonano naruszenia.

⇨ 3. Państwa członkowskie zapewniają prawo do odwołania się przez przewoźników od kar administracyjnych nałożonych na nich zgodnie z niniejszym artykułem. ⇦

W przypadku sfałszowania licencji wspólnotowej, zezwolenia lub poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii, sfałszowany dokument jest niezwłocznie wycofany, a tam, gdzie to stosowne, jak najszybciej przesyłany właściwej władzy Państwa członkowskiego miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika.

4. Właściwe władze przyjmującego Państwa członkowskiego powiadamiają właściwe władze Państwa członkowskiego miejsca prowadzenia działalności o odnotowanym naruszeniu oraz wszelkich karach nałożonych na przewoźnika oraz mogą jednocześnie, w przypadku poważnych lub wielokrotnych naruszeń, przekazać wniosek o nałożenie kary.

W przypadku poważnych lub wielokrotnych naruszeń właściwe władze Państwa członkowskiego miejsca prowadzenia działalności decydują, czy stosowna kara powinna być nałożona na zainteresowanego przewoźnika; władze te uwzględniają każdą karę już nałożoną w przyjmującym Państwie członkowskim i zapewniają, aby kary już nałożone na zainteresowanego przewoźnika były w całości proporcjonalne do naruszenia lub naruszeń, które spowodowały takie kary.

Kara nałożona przez właściwe władze Państwa członkowskiego zakładu, po konsultacji z właściwymi władzami przyjmującego Państwa członkowskiego, może obejmować cofnięcie zezwolenia do wykonywania zawodu przewoźnika transportu drogowego osób.

Właściwe władze Państwa członkowskiego miejsca prowadzenia działalności mogą również, na podstawie swojego prawa krajowego, pozwać zainteresowanego przewoźnika przed właściwy sąd krajowy lub trybunał.

Właściwe władze Państwa członkowskiego miejsca prowadzenia działalności powiadamiają właściwe władze przyjmującego Państwa członkowskiego o decyzjach podjętych na podstawie niniejszego akapitu.

Artykuł 12

Państwa członkowskie zapewniają, aby przewoźnicy mogli odwołać się do sądów przeciw wszelkim karom administracyjnym na nich nałożonym.

⇩ nowy

Artykuł 24
Wpis do rejestru krajowego

Państwa członkowskie zapewniają wpisanie do krajowego rejestru przewoźników prowadzących działalność zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr xx/xxxx [ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego] wszystkich poważnych naruszeń lub powtarzających się drobnych naruszeń przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego przez przewoźników prowadzących działalność na ich terytorium, które doprowadziły do nałożenia kar przez państwo członkowskie, jak również wpisanie nałożonych kar. Wpisy do rejestru odnoszące się do cofnięcia tymczasowo lub na stałe licencji wspólnotowej pozostają w bazie danych przez okres przynajmniej dwóch lat.

🡻 11/98 art. 1 pkt 17 (dostosowany)

Artykuł 16a

W przypadku odwołania do procedury określonej w niniejszym artykule komitet doradczy powołany na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającego warunki, na jakich przewoźnicy niebędący rezydentami mogą świadczyć usługi krajowego drogowego przewozu osób w obrębie Państwa członkowskiego 20 , wspiera Komisję oraz jest kierowany przez przedstawiciela Komisji.

Przedstawiciel Komisji przedstawia komitetowi projekt kroków, jakie mają być podjęte. Komitet wydaje swoją opinię na temat projektu w terminie, który może być określony przez przewodniczącego odpowiednio do pilności sprawy, jeśli jest to konieczne na zasadzie głosowania.

Opinia jest zapisana w formie protokołu; ponadto każdemu Państwu członkowskiemu przysługuje prawo do zanotowania swojego stanowiska w protokole.

Komisja bierze dokładnie pod uwagę opinię przedstawioną przez komitet. Informuje komitet o sposobie, w jaki opinia ta została wzięta pod uwagę.

🡻 12/98 (dostosowany)

Artykuł 13

1. Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przed dniem 30 czerwca 1998 r. w sprawie wyników stosowania rozporządzenia (EWG) nr 2454/92 oraz świadczenia usług regularnych w Państwach członkowskich.

2. Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie najpóźniej do dnia 31 grudnia 1999 r. w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia oraz w szczególności w sprawie wpływu działalności transportu kabotażowego na krajowe rynki transportu.

Artykuł 15

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 11 czerwca 1999 r.

🡻 684/92 (dostosowany)

SEKCJA VI Rozdział VII

Postanowienia przejściowe i końcowe ⌦ Wykonanie ⌫

Artykuł 17
Przepisy przejściowe

Zezwolenia na usługi istniejące w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pozostaną ważne do dnia ich wygaśnięcia, o ile dane usługi pozostaną przedmiotem zezwolenia.

Artykuł 18 25
Porozumienia między państwami członkowskimi

1. Państwa członkowskie mogą zawierać dwustronne i wielostronne porozumienia, dotyczące dalszej liberalizacji usług wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia, szczególnie odnośnie do systemu zezwoleń i uproszczenia bądź likwidacji dokumentów kontrolnych.

2. Państwa członkowskie powiadomią informują Komisję o wszelkich porozumieniach, zawartych zgodnie z ust. 1.

⇩ nowy (dostosowany)

Artykuł 26
Komitet

1. Komisję wpiera komitet ustanowiony na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 21 .

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1 do 4 i ust. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Terminy określone w art. 5a ust. 3 lit. c), ust. 4 lit. b) i ust. 4 lit. e) decyzji 1999/468/WE wynoszą jeden miesiąc.

🡻 12/98

Artykuł 14

Państwa członkowskie przyjmą w odpowiednim czasie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia i przekazują je Komisji.

🡻 684/92 (dostosowany)

Artykuł 2719
Wdrożenie ⌦ Kary ⌫

Państwa członkowskie podejmą, przed 1 czerwca 1992 r. i po konsultacji z Komisją, środki konieczne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia oraz notyfikują o tych środkach Komisję.

🡻 11/98 art. 1 pkt 18 (dostosowany)

Państwa członkowskie Ö określają zasady nakładania Õ podejmują środki szczególnie w zakresie instrumentów kontroli oraz systemu kar stosującego się stosowane do naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i przyjmują wszystkie niezbędne kroki środki w celu zapewnienia ich wykonywania zastosowania tych kar. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne oraz odstraszające. Państwa członkowskie informują Komisję o stosownych tych środkach Ö najpóźniej do Õ w okresie [12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia], Ö a także bezzwłocznie Õ oraz informują o wszelkich późniejszych zmianach, tak szybko jak tylko będzie to możliwe.

Państwa członkowskie zapewniają Ö stosowanie wszystkich takich środków bez dyskryminacji Õ, że wszystkie takie środki nie mają charakteru dsykryminującego ze względu na przynależność państwową przewoźnika lub jego Ö siedzibę Õ miejsce prowadzenia działalności.

⇩ nowy

Artykuł 28
Sprawozdawczość

1. Każdego roku do dnia 31 stycznia państwa członkowskie informują Komisję o liczbie zezwoleń na wykonywanie usług regularnych wydanych w poprzednim roku oraz o całkowitej liczbie zezwoleń na wykonywanie usług regularnych ważnych na końcu tego okresu sprawozdawczego. Informacja ta podawana jest oddzielnie dla każdego kraju przeznaczenia, w którym wykonywana jest usługa regularna. Państwa członkowskie również przekazują Komisji dane dotyczące wykonywania przewozów kabotażowych w formie specjalnych usług regularnych i usług okazjonalnych wykonanych podczas okresu sprawozdawczego przez przewoźników mających stałą siedzibę w tych państwach.

2. Każdego roku do dnia 31 stycznia właściwe organy w przyjmującym państwie członkowskim przesyłają Komisji dane statystyczne dotyczące liczby zezwoleń wydanych na wykonywanie przewozów kabotażowych w formie usług regularnych, o których mowa w art. 15 lit. c).

3. Komisja określa wzór tabeli, którą należy stosować do przekazywania danych statystycznych, o któryxh mowa w ust. 2. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

🡻 11/98 art. 1 pkt 3 (dostosowany)

9.4. Państwa członkowskie poinformują Komisję najpóźniej do 31 stycznia każdego roku o liczbie przewoźników posiadających licencję wspólnotową w dniu 31 grudnia poprzedniego roku oraz o liczbie kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem odpowiadających liczbie pojazdów w eksploatacji na ten dzień.

🡻 684/92 (dostosowany)

Artykuł 20
Sprawozdanie i propozycja Komisji

1. Przed 1 lipca 1995 r. Komisja złoży Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Przed 1 stycznia 1996 r. złoży ona w Radzie propozycję rozporządzenia dotyczącego uproszczenia procedur, włączając również — w świetle wniosków płynących ze sprawozdania — likwidację zezwoleń.

2. Do 1 stycznia 1997 r. Rada przegłosuje kwalifikowaną większością propozycję Komisji, o której mowa w ust. 1.

Artykuł 21
Uchylenia

1. Rozporządzenia nr 117/66/EWG, (EWG) nr 516/72 i (EWG) nr 517/72 tracą moc.

2. Odniesienia do uchylonych rozporządzeń są traktowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 22
Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 czerwca 1992 r.

🡻

Rozdział VIII

Przepisy końcowe

Artykuł 29
Uchylenia

Rozporządzenia (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98 tracą moc.

Odesłania do uchylonych rozporządzeń należy odczytywać jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II.

Artykuł 30
Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Rozporządzenie stosuje się od dnia [termin stosowania].

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący
[…] […]

🡻 11/98 art. 1 pkt 19 (dostosowany)

🡺1 1791/2006 załącznik pkt 6(B)(3)

🡺2 Akt przystąpienia z 2003 r.

⇨ nowy

ZAŁĄCZNIK ⌦ I ⌫

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA

(a)

(Mocny papier w kolorze niebieskim – rozmiar DIN A4 ⌦ Papier syntetyczny w kolorze jasnoniebieskim, o formacie DIN A4, 150g/m2 lub więcej ⌫)

(Pierwsza strona licencji)

(Tekst w języku urzędowym państwa członkowskiego wydającego licencję)

Charakterystyczny symbol państwa członkowskiego(1) wydającego licencję

Wyznaczenie Nazwa właściwegoj władzy organu lub podmiotu

LICENCJA nr

⇨POŚWIADCZONA ZA ZGODNOŚĆ Z ORYGINAŁEM KOPIA ⇦

Dotycząca międzynarodowego zarobkowego przewozu osób autokarem lub i autobusem na rachunek osób trzecich

Posiadacz niniejszej licencji(2)

……………………………………………………………………………………………………………………….

upoważniony jest do świadczenia wykonywania międzynarodowego zarobkowego drogowego przewozu osób na rachunek osób trzecich na terytorium Wspólnoty zgodnie z warunkami określonymi przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r., zmienione rozporządzeniem (WE) nr 11/98, ⌦ w rozporządzeniu (WE) nr …/… Parlamentu Europejskiego i Rady ⌫ oraz z ogólnymi przepisami niniejszej licencji.

Uwagi: ……………………………………….………………………………………………………….…………..

……………………………………………………………………………………………………………………….

Niniejsza licencja obowiązuje jest ważna od ......................................do ..................................................................

Wystawiono w .........................................., w dniu ................................................................................................

………………………………………….(3)

___________________________________________

(1)Znakami odróżniającymi państw członkowskich są: (B) Belgia, 🡺1 (BG) Bułgaria, 🡸 🡺2 (CZ) Republika Czeska, 🡸 (DK) Dania, (D) Niemcy, 🡺2 (EST) Estonia, 🡸 (IRL) Irlandia, (GR) Grecja, (E) Hiszpania, (F) Francja, (I) Włochy, 🡺2 (CY) Cypr, (LV) Łotwa, (LT) Litwa, 🡸 (L) Luksemburg, 🡺2 (H) Węgry, (MT) Malta, 🡸 (NL) Niderlandy, (A) Austria, 🡺2 (PL) Polska, 🡸 (P) Portugalia, 🡺1 (RO) Rumunia, 🡸 2 (SLO) Słowenia, (SK) Słowacja, (FIN) Finlandia, (S) Szwecja, (UK) Zjednoczone Królestwo.

(2)Pełne nazwisko lub nazwa firmy ⌦ i pełen adres ⌫ przewoźnika.

(3)Podpis i pieczęć właściwegoych władz lub organu lub podmiotu wydającego licencję.

Postanowienia Przepisy ogólne

1.Niniejsza licencja została wydana na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 11/98 ⌦ (WE) nr [.../…] Parlamentu Europejskiego i Rady ⌫ w sprawie wspólnych zasad ⌦ dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych ⌫ międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem.

2.Niniejsza licencja została wydana przez właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność przez przewoźnika działającego na rachunek osób trzecich zarobkowego, który:

a)jest upoważniony w państwie członkowskim, w którym prowadzi działalność, do wykonywania świadczenia przewozu na zasadzie usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych lub usług okolicznościowych okazjonalnych autokaremami lub i autobusemami,

b)spełnia warunki określone zgodnie z przepisami Wspólnoty dotyczącymi dopuszczenia do zawodu przewoźnika drogowego osób w dziedzinie przewozów krajowych i międzynarodowych transporcie krajowym i międzynarodowym,

c)spełnia wymogi prawne dotyczące bezpieczeństwa na drodze w zakresie standardów obowiązujących kierowców oraz pojazdy.

3.Niniejsza licencja umożliwia międzynarodowy zarobkowy przewóz osób autokarem oraz i autobusem na rachunek osób trzecich na wszystkich połączeniach transportowych dla podróży przeprowadzanych na terytorium Wspólnoty:

a)gdzie miejsce odjazdu oraz miejsce docelowe znajduje się w dwóch różnych państwach członkowskich, z tranzytem lub bez tranzytu przez jedno lub więcej państw członkowskich lub państw krajów trzecich,

b)z państwa członkowskiego do państwa kraju trzeciego i odwrotnie, z tranzytem lub bez tranzytu przez jedno lub więcej Państw członkowskich lub państw krajów trzecich,

c)pomiędzy państwami krajami trzecimi z tranzytem poprzez terytorium jednego lub więcej państw członkowskich,

oraz pustych przejazdów w związku z transportem na warunkach określonych w rozporządzeniu (EWG) nr 684/92 ⌦ (WE) nr […/…] [niniejsze rozporządzenie] ⌫.

W przypadku działalności transportowej przewozu z państwa członkowskiego do państwa kraju trzeciego i odwrotnie, rozporządzenie (EWG) nr 684/92 ⌦ (WE) nr [.../…] [niniejsze rozporządzenie] ⌫ stosuje się dla do ⇨ części podróży na terytorium tranzytowych państw członkowskich. ⇦ ⌦ Rozporządzenia nie stosuje się do tej części ⌫ podróży w obrębie na terytorium państwa członkowskiego będącego miejscem zbierania lub wysadzania pasażerów, na którym zabrano lub na które dowieziono pasażerów, po zawarciu ⌦ jeśli ⌫ niezbędnaej umoway pomiędzy Wspólnotą i państwem krajem trzecim, którego to dotyczy ⌦ nie została zawarta ⌫.

4.Niniejsza licencja jest osobista i nie może być udostępniona osobom trzecim.

5.Niniejsza licencja może być odebrana cofnięta przez właściwe władze organy państwa członkowskiego, które ją wydało, w szczególności, jeśli przewoźnik:

a)nie spełnia już warunków określonych w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 684/92 ⌦ (WE) nr [.../…] [niniejsze rozporządzenie] ⌫,

b)przedstawił niedokładne informacje odnośnie do danych wymaganych do wydania lub odnowienia licencji,

c)dopuścił się poważnego naruszenia lub powtarzających się pomniejszych drobnych naruszeń przepisów odnoszących się do przewozów w zakresie bezpieczeństwa drogowego, ⇨ wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego we wszystkich państwach członkowskich ⇦ , w szczególności przepisów stosujących się do pojazdów, czasu prowadzenia oraz odpoczynku przerw dla kierowców, oraz w przypadku świadczenia usług równoległych bądź tymczasowych, o których mowa w art. 2 pkt 1.3 5 ust. 1 akapit czwarty rozporządzenia (EWG) nr 684/92 ⌦ (WE) nr […/…] [niniejsze rozporządzenie] ⌫. Właściwe władze organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność przewoźnika dokonującego naruszenia przewoźnik, który dokonał naruszenia, prowadzi działalność, mogą między innymi odebrać cofnąć licencję wspólnotową lub dokonać tymczasowoego i/lub częściowego bądź na stałe odebrania cofnąć kopii poświadczoneych za zgodność z oryginałem kopie licencji wspólnotowej.

Takie kary są ustalane odpowiednio do wagi naruszenia dokonanego przez posiadacza licencji wspólnotowej oraz do całkowitej liczby posiadanych kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem w związku z jego międzynarodowymią działalnością ⌦ usługami transportowymi ⌫.

6.Oryginał licencji musi być przechowywany przez przewoźnika. Kopia licencji poświadczona za zgodność z oryginałem musi znajdować się w pojeździe podczas dowykonywania międzynarodowegoj transportu działalności transportowej.

7.Niniejsza licencja musi być okazana na żądanie wszelkich urzędników odpowiedzialnych za kontrolę funkcjonariuszy służb kontrolnych.

8.Posiadacz licencji musi na terytorium każdego z państw członkowskich stosować się do obowiązujących w tym państwie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, w szczególności do tych odnoszących się do transportu i ruchu drogowego.

9.„Usługi regularne” oznaczają usługi, które umożliwiają przewóz pasażerów w odpowiednich okresach wzdłuż wyznaczonych tras polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, przy założeniu, że pasażerowie mogą być zbierani i wysadzani są zabierani na wcześniej ustalonych z góry określonych przystankach. Usługi regularne ⌦ i które są ⌫ są otwarte dla wszystkich, bez względu, tam gdzie stosowne, na obowiązek rezerwacji.

Na regularny charakter usługi nie będą miały mają wpływu żadne zmiany warunków funkcjonowania świadczenia usług.

Usługi regularne podlegają wymagają zezwoleniaom.

„Specjalne usługi regularne” oznaczają usługi regularne zapewniające przewóz określonych kategorii pasażerów, z wyłączeniem innych pasażerów, w określonej częstotliwości i trasach, pasażerowie mogą być zbierani i wysadzani na wcześniej ustalonych przystankach.

Specjalne usługi regularne obejmują w szczególności:

a)przewóz pracowników pomiędzy miejscem pracy a miejscem zamieszkania;

b)przewóz uczniów i studentów do i z placówek kształcenia;

c)przewóz żołnierzy i ich rodzin pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem zakoszarowania.

Fakt zróżnicowania specjalnych usług zależnie od potrzeb użytkowników nie wpływa na ich klasyfikację jako usług regularnych.

Specjalne usługi regularne nie wymagają zezwolenia pod warunkiem, że są objęte umową zawartą pomiędzy organizatorem a przewoźnikiem.

Organizacja równoległych lub tymczasowych usług, obejmujących taką samą klientelę jak istniejące usługi regularne, podlega wymaga zezwoleniaom.

„Okolicznościowe uUsługi okazjonalne” oznaczają usługi, które nie są objęte definicją usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych, oraz które w szczególności charakteryzują się faktem przewożenia grup zebranych z inicjatywy zleceniodawcy lub samego przewoźnika. Organizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz obejmujących taką samą klientelę jak te ostatnie podlega wymaga zezwoleniaom zgodnie z procedurą ustanowioną w sekcji II rozdziale III rozporządzenia (EWG) nr 684/92 ⌦ (WE) nr [.../…] ⌫ . Usługi te nie tracą charakteru usług okolicznościowych okazjonalnych ze względu na to, że świadczone są z pewną częstotliwością.

Usługi okolicznościowe okazjonalne nie podlegają wymagają zezwoleniaom.

🡹

ZAŁĄCZNIK II

Tabela korelacji

Rozporządzenie (EWG) nr 684/92	Rozporządzenie (WE) nr 12/98	Niniejsze rozporządzenie
Art. 1 ust. 1		Art. 1 ust. 1 zmieniony
‑		Art. 1 ust. 4 nowy
Art. 2 pkt 1.1.		Art. 2 lit. a), art. 5 ust. 1
Art. 2 pkt 1.2.		Art. 2 lit. b), art. 5 ust. 2
Art. 2 pkt 1.3.		Art. 5 ust. 3
Art. 2 pkt 3.1.		Art. 2 lit. c), art. 5 ust. 3
Art. 2 pkt 3.3.		Art. 5 ust. 3
Art. 2 pkt 3.4.		Art. 5 ust. 3
Art. 2 pkt 4.		Art. 2 lit. d), art. 5 ust. 5
‑		Art. 2 lit. e), f), g) nowy
Art. 3		Art. 3 zmieniony, art. 28
Art. 3a		Art. 4
Art. 4		Art. 5 zmieniony
Art. 5		Art. 6
Art. 6		Art. 7
Art. 7		Art. 8 zmieniony
Art. 8		Art. 9
Art. 9		Art. 10 zmieniony
Art. 10		Art. 11
Art. 11		Art. 12
Art. 12		Art. 13
Art. 13		Art. 5 ust. 5 zmieniony
	Art. 1	Art. 14 zmieniony
	Art. 2	Art. 2, art. 5
	Art. 3	Art. 15
	Art. 4 ust. 1	Art. 16 ust. 1 zmieniony
	Art. 4 ust. 2	Art. 16 ust. 2
	Art. 4 ust. 3	Art. 16 ust. 3
	Art. 4 ust. 4	Art. 16 ust. 4
	Art. 4 ust. 5	‑
	Art. 5	Art. 4 ust. 3
	Art. 6	Art. 17
	Art. 7	Art. 27 ust. 3 zmieniony
	Art. 8	Art. 26 zmieniony
	Art. 9	‑
	Art. 10	Art. 26 zmieniony
Art. 14		Art. 18 zmieniony
Art. 15		Art. 12, art. 19
	Art. 11 ust. 1	Art. 20 zmieniony
Art. 16 ust. 1		Art. 21 ust. 1
Art. 16 ust. 2		Art. 21 ust. 2
Art. 16 ust. 3		Art. 22 ust. 1 zmieniony
Art. 16 ust. 4		Art. 22 ust. 2 zmieniony
Art. 16 ust. 5		Art. 24
		Art. 23 ust. 1 nowy
	Art. 11 ust. 2	Art. 23 ust. 2
	Art. 11 ust. 3	Art. 23 ust. 2
	Art. 11 ust. 4	‑
	Art. 12	Art. 22, art. 23
	Art. 13	‑
Art. 16a		‑
Art. 17		‑
Art. 18		Art. 25
Art. 19	Art. 14	Art. 27
Art. 21		Art. 29
Art. 22	Art. 15	Art. 30
Załącznik I		Załącznik I
		Załącznik II nowy

(1) Analizy przeprowadzono w zakresie zaświadczeń dla kierowców (ECORYS), dostępu do zawodu i dyrektywy dotyczącej organizacji czasu pracy (TNO).

(2) Dz.U. C […]z […], str. […].

(3) Dz.U. C […]z […], str. […].

(4) Dz.U. C […]z […], str. […].

(5) Dz.U. C […]z […], str. […].

(6) Dz.U. L 74 z 20.3.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006 (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 1).

(7) Dz.U. L 4 z 8.1.1998, str. 4.

(8) Dz.U. 147 z 9.8.1966, str. 2688/66.

(9) Dz.U. L 67 z 20.3.1972, str. 13. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2778/78 (Dz.U. L 133 z 30.11.1978, str. 4).

(10) Dz.U. L 67 z 20.3.1972, str. 19. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 1301/78 (Dz.U. L 158 z 16.6.1978, str. 1).

(11) Dz.U. L 18 z 21.1.1997, str. 1.

(12) Dz.U. L […] z […], str. […].

(13) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

(14) Dz.U. L 235 z 17.9.1996, str. 59.

(15) Dz.U. L 57 z 2.3.1992, str. 27, Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/85/WE Dz.U. L 327 z 4.12.2002, str. 8.

(16) Dz.U. L 226 z 10.9.2003, str. 4.

(17) Dz.U. L […] z […], str. […].

(18) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej (Dz.U. L 156 z 28. 6. 1969, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 1893/91 (Dz.U. L 169 z 29. 6. 1991, str. 1).

(19) Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145 z 13. 6. 1977, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 92/111/EWG (Dz.U. L 384 z 30. 12. 1992, str. 47).

(20) Dz.U. L 4 z 8. 1. 1998, str. 10.

(21) Dz.U. L 370 z 31.12.1985, str. 8.