[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 23.3.2007

KOM(2007) 131 wersja ostateczna

TRZECIE SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA RADY I PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

dotyczące stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 797/2004 w sprawie środków mających na celu poprawę warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelarskich {SEK(2007) 368}

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie 3

2. Sytuacja na świecie 3

2.1. Produkcja 3

2.2. Handel 4

2.2.1. Wywóz 4

2.2.2. Przywóz 4

3. Sytuacja w Unii Europejskiej 4

3.1. Bilans dostaw 4

3.2. Rejestr (tabela 9) 5

3.3. Spożycie i promocja produktów pszczelarskich 6

4. Stosowanie programów miodowych 6

4.1. Prognozy wydatków 6

4.2. Realizacja wydatków (tabele od 16 do 18 – rysunek 12) 8

4.3. Cel pomocy 8

4.3.1. Cele szczegółowe 8

4.3.2. Uwagi państw członkowskich 9

5. Uwagi podmiotów gospodarczych działających w tym sektorze 10

6. Wnioski 11

Do sprawozdania dołączony jest dokument roboczy służb Komisji (w języku francuskim), w którym zamieszczono tabele i rysunki wymienione w niniejszym tekście.

1. WPROWADZENIE

Artykuł 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 797/2004 w sprawie środków mających na celu poprawę warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelarskich[1] przewiduje, że co trzy lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wykonania wymienionego rozporządzenia. Niniejsze sprawozdanie spełnia ten wymóg.

W styczniu 2004 r. do drugiego sprawozdania Komisji dotyczącego stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1221/97[2] dołączono wniosek dotyczący rozporządzenia Rady mający na celu poprawę skuteczności tego ostatniego. Z uwagi na fakt, iż stwierdzono znaczne podobieństwo programów pszczelarskich w poszczególnych latach, uznano za właściwe ustanowienie programów krajowych dla okresów trzyletnich.

Dlatego też rozporządzenie (WE) nr 1221/97 zostało uchylone i zastąpione rozporządzeniem (WE) nr 797/2004. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 917/2004[3] w sprawie szczegółowych zasad wykonania przewiduje w szczególności elementy programów miodowych, datę ich przekazania, sposób rozdziału środków współfinansowanych przez Wspólnotę oraz elementy dotyczące analizy struktury sektora.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia państwa członkowskie przekazały analizy dotyczące struktury sektora (w tym rejestr uli i pszczelarzy).

Należy podkreślić, że wszystkie państwa członkowskie opracowały program pszczelarski, co wskazuje na ich zainteresowanie tą kwestią oraz na potrzeby europejskiego sektora pszczelarskiego.

2. Sytuacja na świecie

Najważniejszym regionem produkującym miód jest Azja, a po niej Europa i Ameryka Północna (tabela 1). Argentyna wyprzedziła Chiny i stała się największym światowym eksporterem, zaś Unia Europejska (UE) jest największym importerem.

2.1. Produkcja

Światowa produkcja miodu w 2005 r. wyniosła 1 381 000 ton (tabela 1). W latach 2001-2005 produkcja światowa wzrosła o 9,2 %. Od 1996 r. wzrosła o 25 % (rysunek 1).

Od 2004 r., z uwagi na rozszerzenie o 10 nowych państw członkowskich, UE stała się drugim co do wielkości producentem miodu na świecie. W 2005 r. UE wyprodukowała 174 000 ton miodu (tabela 2), (czyli 13 % produkcji światowej), podczas gdy Chiny umocniły swoją pozycję największego światowego producenta z produkcją wynoszącą 305 000 ton, co stanowi wzrost o 20 % od 2001 r. Pozostałymi głównymi producentami są Stany Zjednoczone i Argentyna z produkcją rzędu 85 000 ton dla każdego z nich.

Dwa nowe państwa członkowskie UE są również ważnymi producentami miodu (rzędu 19 000 ton w Rumunii i 8 000 ton w Bułgarii).

2.2. Handel

Handel światowy stanowi około jednej czwartej całkowitej produkcji miodu.

2.2.1. Wywóz

Wywóz miodu na rynki światowe wyniósł około 325 000 ton w 2005 r. (tabela 3). Argentyna dokonała wywozu 108 000 ton w 2005 r. i stała się największym eksporterem (ponad 30 % handlu światowego). Jej wywóz zwiększył się o 40% w stosunku do lat poprzednich. Wywóz Chin, które tradycyjnie były największym eksporterem, uległ dość znacznemu zmniejszeniu od 2001 r. (88 000 ton w 2005 r. w porównaniu z 107 000 ton w 2001 r.)

Wśród pozostałych krajów wywozu, nowe kraje, takie jak Indie, rozwinęły handel zewnętrzny (z 3 000 ton w 2001 r. do 17 000 ton w 2005 r.). Natomiast Brazylia zdecydowanie ograniczyła wywóz głównie z powodów sanitarnych (z 21 000 ton w 2004 r. do 6 000 ton w 2005 r.). Od 2006 r. Brazylia nie jest upoważniona do wywozu do UE. Turcja również bardzo ograniczyła wywóz.

2.2.2. Przywóz

Głównym rynkiem przywozowym pozostaje UE z 155 000 ton (tabela 4), której rynek wchłonął około 45 % miodu przywiezionego z rynków światowych w 2005 r. Ameryka Północna jest kolejnym ważnym importerem (114 000 ton). Niemcy i Zjednoczone Królestwo wchłonęły w 2005 r. prawie 70 % całkowitego przywozu dokonanego przez UE (tabela 6).

Światowy przywóz zwiększył się od końca lat siedemdziesiątych z powodu wzrostu spożycia produktów naturalnych i dietetycznych, dynamiki niektórych podmiotów gospodarczych w zakresie wprowadzania miodów specjalnych lub taniego miodu, zazwyczaj w formie mieszanek, a także większego zastosowania miodu w przemyśle.

3. Sytuacja w Unii Europejskiej

3.1. Bilans dostaw

W UE występuje deficyt miodu i musi ona dokonywać przywozu zazwyczaj połowy spożywanego miodu przy stopniu własnego wykorzystania wynoszącym 54,2 % w 2004/05 r. (tabela 5). Stopień własnego wykorzystania poprawił się jednakże od chwili rozszerzenia UE do 25 państw, ponieważ przedtem wynosił 45 %.

Trzej najwięksi producenci miodu w UE to Hiszpania, Niemcy i Węgry z odpowiednio 32 000, 26 000 i 19 500 ton w 2004/05 r. Produkcja 10 państw członkowskich, które przystąpiły w 2004 r., wynosi około 43 000 ton, czyli 25 % całkowitej produkcji UE. Wśród tych państw członkowskich największymi producentami są Węgry i Polska.

UE dokonuje przywozu około 150 000 ton miodu rocznie. Argentyna pozostaje pierwszym dostawcą Unii Europejskiej z 71 000 ton (czyli prawie 50 % całkowitego przywozu wspólnotowego w 2005 r.), a za nią plasuje się Meksyk i Brazylia (rys. 5 – tabela 6). Jednakże przywóz z Meksyku zmniejsza się od 2000 r. mimo kontyngentu taryfowego w wysokości 30 000 ton objętego obniżoną stawką celną.

Przywóz z Rumunii i Bułgarii stanowi nieco ponad 10 000 ton.

Wywóz wspólnotowy do krajów trzecich stanowi jedynie nieco powyżej 6 000 ton, czyli 3,5 % produkcji w 2005 r. (tabela 7). Głównym odbiorcą tego wywozu jest Szwajcaria (około 1 500 ton w 2005 r.).

Ceny importowe

Średnia cena importowa w UE uległa znacznemu obniżeniu od 2003 r. z 2,31 EUR/kg do 1,29 EUR/kg (tabela 8a). Ten poziom cen jest niski, lecz odpowiada poziomowi z pierwszych lat XXI wieku (przed zakazem przywozu miodu chińskiego). W 2003 r. ceny były wyjątkowo wysokie, w szczególności ponieważ miód chiński, którego cena była niższa od 1 EUR/kg, nie był już dostępny na rynku wspólnotowym, największym ze światowych rynków przywozowych.

Zgodnie z danymi dostępnymi za 2006 r., poziom cen importowych nieco się podnosi (1,34 EUR/kg).

Cena eksportowa

Średnia cena eksportowa miodu wspólnotowego również spadła od 2004 r., lecz utrzymuje się na stosunkowo wysokim poziomie. Średnia cena wynosząca 3,63 EUR/kg (tabela 8b) jest znacznie wyższa niż cena miodu przywożonego. Wynika to z faktu, iż miód europejski posiada często wysoką jakość i specjalne rzadko spotykane właściwości organoleptyczne (miody jednokwiatowe).

3.2. Rejestr (tabela 9)

Zgodnie z przepisami art. 3 rozporządzenia (WE) nr 797/2004 państwa członkowskie przedłożyły, wraz z programami, analizę struktury sektora. Jako że od 2004 r. programy są trzyletnie, dane liczbowe z rejestru są przekazywane Komisji jedynie co trzy lata.

Zgodnie z danymi przekazanymi przez państwa członkowskie, całkowita liczba pszczelarzy we Wspólnocie wynosi 593 000, z czego 17 986 jest uznawanych za pszczelarzy zawodowych (co najmniej 150 uli).

Całkowita liczba uli wynosi 11 631 300, z czego 4 321 901 należy do pszczelarzy zawodowych. Inaczej mówiąc, 3 % pszczelarzy posiada prawie 40 % uli. Liczba uli zwiększyła się o 2 754 091 od 2003 r. Wzrost ten jest spowodowany wyłącznie rozszerzeniem UE, jako że liczba uli uwzględnionych w rejestrze w 10 nowych państwach członkowskich wynosi 2 870 872. Wzrost liczby uli odpowiada mniej więcej wzrostowi produkcji (około + 26 %).

Hiszpania, Grecja, Francja i Włochy to państwa członkowskie, w których jest najwięcej uli. Wśród państw członkowskich, które przystąpiły do UE w 2004 r., w Polsce i na Węgrzech zarejestrowano największą liczbę uli.

Biorąc pod uwagę wskaźnik profesjonalizmu, w Hiszpanii odnotowuje się najwyższy poziom profesjonalizmu wynoszący 76 %, a na drugim miejscu plasuje się Grecja.

W wartościach bezwzględnych najwięcej pszczelarzy zawodowych znajduje się w pięciu państwach członkowskich: Grecji, Hiszpanii, Francji, Włoszech i na Węgrzech.

3.3. Spożycie i promocja produktów pszczelarskich

Spożycie miodu na rok i na mieszkańca wyniosło 0,7 kg w 2005 r. W ostatnich latach nie stwierdzono istotnego wzrostu.

Państwa członkowskie, w których spożywa się najwięcej miodu, to Grecja (1,7 kg/rok/mieszkańca), a następnie Austria, Niemcy i Hiszpania.

Ażeby miód pochodzący ze Wspólnoty mógł lepiej sprostać konkurencji światowej, produkty pszczelarskie po raz pierwszy zostały objęte działaniami informacyjnymi i promocyjnymi dotyczącymi produktów rolnych na rynku wewnętrznym na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 422/2005[4].

Główne cele to informowanie konsumentów o różnorodności, właściwościach organoleptycznych i warunkach produkcji wspólnotowych produktów pszczelarskich oraz ułatwienie zrozumienia etykiet.

4. Stosowanie programów miodowych

4.1. Prognozy wydatków

Wydatki w podziale na państwa członkowskie

Zgodnie z przepisami art. 2 rozporządzenia (WE) nr 917/2004, państwa członkowskie przekazują swoje programy Komisji co trzy lata. Przedłożone programy muszą zawierać szacunkowe koszty i plan finansowania.

Na podstawie tych oficjalnych powiadomień dostępne fundusze wspólnotowe są przyznawane w zależności od liczby uli we Wspólnocie, zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia (WE) nr 917/2004. Maksymalny teoretyczny procent budżetu, do którego ma prawo każde państwo członkowskie przed ewentualnym podziałem kwot, które nie były wnioskowane w prognozach wydatków, określany jest zatem na podstawie stosunku liczby uli należących do każdego państwa członkowskiego do całkowitej liczby uli.

W odniesieniu do lat 2004-2006 (tabela 9), państwem członkowskim uprawnionym teoretycznie w największym stopniu była Hiszpania (21,2 %), następnie Grecja (11,9 %), Francja (9,9 %), Włochy (9,5 %), Polska (8,2 %) itd. Dzięki temu, że niektóre państwa członkowskie nie wystąpiły z wnioskiem o przyznanie im kwot, w szczególności dwa z nich mogły skorzystać z podwyżki środków budżetowych w stosunku do części teoretycznie do nich należącej. Chodzi o Włochy (13,7 % budżetu w stosunku do 9,4 % uli) i Węgry (8,2 % budżetu w stosunku do 7,5 % uli).

W odniesieniu do programów z 2005 r. trzem państwom członkowskim (Hiszpanii, Grecji i Włochom) przyznano prawie 47 % dostępnych funduszy wspólnotowych. Gdy dodamy do tego Francję i Węgry, te pięć państw członkowskich otrzymało 64 % funduszy, podczas gdy posiadają one 60 % uli. To więc to właśnie te państwa członkowskie, które są w posiadaniu największej liczby uli, składają najwięcej wniosków o uczestnictwo w programach współfinansowanych.

Ani zmiana rozporządzenia Rady w 2004 r. ani rozszerzenie nie miały istotnego wpływu na stosowanie budżetu. Jednakże część teoretycznie należąca do niektórych państw członkowskich uległa zmniejszeniu. Stało się tak w przypadku Hiszpanii, ponieważ jej część zmniejszyła się z 27 % w 2003 r. do 21 % w odniesieniu do programów w latach 2005-2007. Mimo że całkowity budżet został zwiększony z uwagi na rozszerzenie (z 16,5 mln EUR do 23 mln EUR), nie miało to w rzeczywistości wpływu na budżet przyznany Hiszpanii. Przeciwnie, mimo obniżenia procentowej części teoretycznej, prognozowane wydatki uległy zwiększeniu (z 4 377 000 EUR w 2003 r. do 4 890 000 EUR w 2005 r.).

Wydatki w podziale na rodzaj działania

Tabele 11, 12 i 13 przedstawiają prognozy wydatków w podziale na rodzaj działania w odniesieniu do każdego państwa członkowskiego na lata 2005-2007.

Należy przypomnieć, że przy zmianie rozporządzenia Rady w 2004 r. wprowadzono nowy rodzaj działania: pomoc na zasiedlanie uli.

W 2005 r. i w 2006 r. najczęściej stosowanym działaniem pozostało zwalczanie warrozy (między 33 a 35 %, czyli ponad 8 mln EUR), następnie pomoc techniczna (26 %, czyli prawie 6 mln EUR), racjonalizacja przemieszczania rodzin pszczelich (19 %, czyli prawie 4,5 mln EUR), analizy miodu (8 %, czyli około 1,8 mln EUR), zasiedlanie uli (6 do 7 %, czyli 1,5 mln EUR) i wreszcie badania stosowane (5 %, czyli około 1 mln EUR).

W stosunku do lat wcześniejszych stwierdza się dość znaczne zmniejszenie kwot przyznawanych na zwalczanie warrozy, mimo że nadal jest to najczęściej stosowane działanie. Na działanie to przeznaczono ponad 42 % budżetu w latach 2001-2002. Wynika to głównie z wprowadzenia działania dotyczącego zasiedlania uli i nieco częstszego stosowania analiz miodu.

- zwalczanie warrozy wnioskowane jest we wszystkich programach bez wyjątku;

- pomoc techniczna wnioskowana jest praktycznie przez wszystkie państwa członkowskie; Włochy są państwem, dla którego prognozowane wydatki są największe (ponad 1 mln EUR), ponieważ Hiszpania przewiduje wydatki jedynie nieco ponad 10 % swojego budżetu na to działanie;

- racjonalizacja przemieszczania rodzin pszczelich wnioskowana jest przez 15 państw członkowskich, w tym wszystkie państwa z południa Europy (te, w których poziom profesjonalizmu jest najwyższy i w których występuje również duże zróżnicowanie roślin miododajnych z różnymi okresami kwitnienia);

Stwierdza się, że Hiszpania wydaje ponad 40 % swojego budżetu na racjonalizację przemieszczania rodzin pszczelich, co stanowi prawie 50 % wszystkich wydatków wspólnotowych na to działanie;

- analizy miodu występują w programach 20 państw członkowskich; najczęściej stosują je Austria, Polska i Hiszpania;

- mimo że wprowadzone niedawno, zasiedlanie uli wzbudziło zainteresowanie 15 państw. Głównym wnioskodawcą jest Francja z ponad 500 000 EUR. Wiąże się to ze szczególnym uwrażliwieniem na kwestię spadku liczebności rodzin pszczelich.

- wreszcie działania na rzecz badań stosowanych występują w 15 programach krajowych. Włoskie i francuskie wnioski o działania stanowią 50 % całkowitej wnioskowanej kwoty.

4.2. Realizacja wydatków (tabele od 16 do 18 – rysunek 12)

Realizacja programów miodowych musi zakończyć się przed dniem 31 sierpnia każdego roku, a związane z nimi płatności muszą być dokonane najpóźniej dnia 15 października.

W 2006 r. tymczasowa realizacja wydatków w ramach programów państw członkowskich stanowiła 82,5 % wszystkich przewidzianych wydatków, mianowicie wydano około 19 mln EUR z puli 23 mln EUR. Ponieważ państwa członkowskie mogły dokonać niektórych wydatków w terminie późniejszym, ostateczny procent wykorzystania funduszy na programy w 2006 r. powinien być wyższy. W przypadku programów z 2004 r., które poprzedziły rozszerzenie UE, procent wykorzystania wyniósł 84 %. W przypadku programów z 2005 r., które były pierwszymi programami realizowanymi w systemie trzyletnim, ten procent nieco zmniejszył się (78 %). Wyjaśnia to fakt, że nowe państwa członkowskie nie miały doświadczenia w zakresie tych programów i czasami ustanowienie krajowych procedur administracyjnych i ustawodawczych trwało długo. Ponadto w przypadku większości tych państw członkowskich procent wykorzystania znacznie poprawił się w 2006 r. Dotyczy to w szczególności Węgier i Polski. Wskazuje to na łatwość stosowania tych programów. W odniesieniu do programów z 2007 r. można oczekiwać, że procent wykorzystania będzie jeszcze wyższy.

Odnośnie do roku gospodarczego 2005, 14 państw członkowskich wykorzystało ponad 80 % dostępnego dla nich budżetu, zaś w 2006 r. było to 13 państw (liczba ta powinna wzrosnąć).

Wśród największych beneficjentów Hiszpania wykorzystała 95 % swojego budżetu w 2005 r. i już prawie 80 % w 2006 r., Grecja wykorzystała ponad 80 % (mimo zmniejszenia budżetu krajowego), a Włochy i Francja ponad 90 %. Odnośnie do 10 nowych państw członkowskich, ogólnie stwierdza się, że procent wykorzystania był nieco wyższy w przypadku programów z 2006 r. niż w 2005 r., kiedy programy te zostały po raz pierwszy wprowadzone w życie. Na przykład Węgry zwiększyły swój procent wykorzystania z 29 % do 88 %, a Polska z 51 % do ponad 72 %, co jest bardzo zachęcające, jeśli chodzi o możliwość optymalnego wykorzystania programów w UE-27.

Tylko jedno państwo członkowskie, Słowacja, nie wykorzystało w ogóle przyznanego mu budżetu.

4.3. Cel pomocy

Wszystkie działania proponowane przez państwa członkowskie w programach krajowych kwalifikują się, pod warunkiem że służą wyłącznie osiągnięciu celów jednego z kwalifikujących się działań.

4.3.1. Cele szczegółowe

Pomoc techniczna ma na celu zwiększenie wydajności produkcji i wprowadzania do obrotu poprzez stosowanie lepszych technik. Kursy i inne szkolenia dla pszczelarzy i kierowników zrzeszeń lub spółdzielni dotyczą w szczególności takich dziedzin jak hodowla i zapobieganie chorobom, warunki zbioru i pakowania, transportu i marketingu.

Zwalczanie warrozy ma na celu zmniejszenie wydatków wynikających ze stosowania leczenia pszczół lub spowodowanie, by część z nich była refundowana. Ta choroba pasożytnicza powoduje zmniejszenie zbioru i stratę rodzin pszczelich, jeżeli nie zastosuje się żadnego leczenia. Osłabienie rodzin warrozą jest przyczyną występowania chorób z nią związanych. Całkowite zwalczenie warrozy nie jest możliwe i leczenie pszczół dozwolonymi preparatami jest jedynym sposobem uniknięcia skutków tej choroby.

Racjonalizacja przemieszczania rodzin pszczelich ma na celu zarządzanie przemieszczaniem uli na terytorium wspólnotowym oraz zagospodarowanie dostępnych miejsc, w których występuje duże skupisko pszczelarzy podczas pory kwitnienia. Rejestr przemieszczania, inwestowanie w sprzęt oraz opracowanie map pożytków może przyczynić się, między innymi, do racjonalizacji przemieszczania rodzin pszczelich.

Działania wspierające przeprowadzanie analiz miodu mają na celu poprawę wprowadzania do obrotu miodu. Finansowanie analiz dotyczących cech fizyko-chemicznych miodu w zależności od pochodzenia botanicznego umożliwia pszczelarzowi zdobycie określonej wiedzy na temat jakości miodu i, w związku z tym, uzyskanie wyższej ceny za produkt na rynku.

Zasiedlanie uli umożliwia rekompensatę strat pszczół, a zatem produkcję, dzięki finansowaniu działań wspierających produkcję matek pszczelich lub zakup pakietów pszczelich.

Badania stosowane w zakresie poprawy jakości miodu i rozpowszechnianie ich wyników mogą przyczynić się do wzrostu dochodu producentów.

4.3.2. Uwagi państw członkowskich

Większość państw członkowskich odpowiedziała na wezwanie Komisji do przedstawienia jej uwag dotyczących wprowadzania w życie programów.

Ogólnie państwa członkowskie są zadowolone ze sposobu, w jaki programy te są zarządzane, i nie ma powtarzających się wniosków zmierzających do zmiany rozporządzenia (WE) nr 797/2004. Fakt, iż programy przewidziane są w odniesieniu do okresów trzyletnich, uznaje się za udoskonalenie umożliwiające przewidywanie i planowanie niektórych działań. Najczęściej spotykany postulat ze strony państw członkowskich polega na domaganiu się większej elastyczności w dostosowywaniu programów.

Możliwość zmian zawartości programów w trakcie roku budżetowego przewidziana jest w rozporządzeniu wykonawczym (WE) nr 917/2004. Przepisy art. 6 stanowią, że budżet przyznany na każde z sześciu kwalifikujących się działań może zostać zwiększony lub zmniejszony w granicach 20 % bez konsultacji z komitetem zarządzającym. Jeżeli zmiana przekracza limit, możliwe jest „dostosowanie” programu poprzez konsultację z komitetem zarządzającym (art. 7).

Pozostałe najważniejsze uwagi to:

- dodanie działań mających na celu zwiększenie spożycia miodu oraz aby kwalifikujące się działania były przedmiotem szczegółowego opisu.

Jako że miód został dodany do wykazu produktów kwalifikujących się do działań informacyjnych i promujących produkty rolne na rynku wewnętrznym, Komisja jest zdania, że nie należy spełniać tej prośby. Co do szczegółowego opisu tego, na czym polega każde kwalifikujące się działanie, pozbawiłby on te programy elastyczności, podczas gdy państwa członkowskie domagają się jej zwiększenia. Każdy program, a więc każde proponowane działanie, jest przedmiotem analizy Komisji, przy czym głównym kryterium kwalifikującym jest upewnienie się, czy każde zaakceptowane działanie służy wyłącznie osiągnięciu jednego z celów działań przewidzianych w rozporządzeniu. Wyczerpujący wykaz działań „akceptowalnych” dla każdego działania nie jest więc konieczny.

- niektóre państwa członkowskie domagają się rozszerzenia działań wspierających laboratoria przeprowadzające analizy cech fizyko-chemicznych miodu na inne produkty pszczelarskie (mleczko pszczele, pyłek kwiatowy itd.).

Z uwagi na ograniczony budżet, nie wydaje się to priorytetowe, w szczególności w świetle wielkości sprzedaży. Produkty o wysokiej wartości dodanej mogą łatwiej niż miód ponosić koszty takich analiz.

- zwalczanie chorób pszczół innych niż warroza. Należy jasno określić, że celem tego systemu nie jest stworzenie polityki zdrowotnej w sektorze. To właśnie w celu uniknięcia niezgodności z polityką weterynaryjną zmiana z 2004 r. spowodowała, że choroby związane z warrozą nie kwalifikują się do programów pszczelarskich.

- przeniesienie na następny rok wydatków niezrealizowanych do dnia 31 sierpnia roku budżetowego. Przeniesienie to nie jest ani pożądane ani możliwe z uwagi na zasadę jednoroczności budżetu. Takie przesunięcie niosłoby ryzyko gorszego stosowania programów w pierwszym i drugim roku.

- zakup uli. Jeżeli można wykazać, że działanie to może pomóc w osiągnięciu celu ponownego zasiedlania uli, może ono zostać ocenione przez służby Komisji po przekazaniu programów.

- udoskonalenie instrumentu statystycznego. Państwa członkowskie powinny już przekazać analizę struktury sektora. Coroczna weryfikacja statystyk byłaby obciążająca pod względem administracyjnym, co nie jest pożądane. Służby Komisji regularnie przekazują podmiotom gospodarczym statystyki dotyczące handlu.

- możliwość realizowania projektów na rzecz Europy pomiędzy kilkoma państwami członkowskimi. Komisja przyznaje, że takie projekty są korzystne, i uściśla, że mogłyby zostać zaakceptowane, przy czym nic nie stoi na przeszkodzie, by kilka państw członkowskich współpracowało przy tym samym projekcie. Odnośnie do finansowania, każde państwo członkowskie uczestniczące w projekcie powinno wnieść wkład stosownie do przyznanego mu budżetu. Ponowne rozdzielenie kwot, w odniesieniu do których nie złożono wniosków związanych z tymi konkretnymi projektami, byłoby sprzeczne z uproszczeniem administracyjnym.

Ponadto wskazywano czasem na inne, bardziej szczegółowe działania; nie uzasadniają one jednak zmiany rozporządzenia. Kwalifikowalność każdego szczegółowego działania byłaby rozpatrywana podczas analizy programów przed ich akceptacją.

5. Uwagi podmiotów gospodarczych działających w tym sektorze

Zarówno przemysł (FEEDEM) jak i producenci (COPA-COGECA) przyznają, że programy pszczelarskie są korzystne, gdyż stanowią rzeczywiste wsparcie dla sektora. Podkreślają fakt, że jest to jedyny instrument dostępny dla sektora.

Producenci przedstawili następujące uwagi:

- zagwarantowanie lepszej współpracy pomiędzy państwami członkowskimi i sektorem przy opracowywaniu programów;

- utrzymanie dobrego narzędzia do celów statystycznych;

- rozwój programów badawczych i lepsza koordynacja wyników;

- większa elastyczność w zakresie możliwości zmian podziału budżetu w rozbiciu na działania w trakcie programu;

- możliwość realizowania projektów na rzecz Europy pomiędzy kilkoma państwami członkowskimi.

6. Wnioski

Wydaje się, że rozporządzenie (WE) nr 797/2004 ma pozytywne skutki dla sektora pszczelarskiego zarówno z punktu widzenia państw członkowskich jak i pszczelarzy. Sektor ten charakteryzuje się różnorodnością warunków produkcji, rozproszeniem i zróżnicowaniem podmiotów gospodarczych, zarówno na etapie produkcji, jak i wprowadzania do obrotu.

Działania priorytetowe objęte tym rozporządzeniem, mimo że ograniczone z punktu widzenia budżetu, okazały się wartościowe pod względem jakości. Wydaje się, że trzyletni charakter programów od 2004 r. umożliwił większą elastyczność przy ich opracowywaniu i wprowadzaniu w życie.

Z uwagi na treść niniejszego sprawozdania, Komisja uznaje, że nie należy zmieniać rozporządzenia (WE) nr 797/2004. Natomiast wnioskowana przez większość państw członkowskich oraz przez podmioty gospodarcze elastyczność w kwestii wprowadzania zmian do programów w trakcie roku budżetowego, jednakże bez wpływu na całkowity budżet przyznany każdemu z państw członkowskich, mogłaby stanowić przedmiot projektu zmiany rozporządzenia Komisji (WE) nr 917/2004.

[1] Dz.U. L 125 z 28.4.2004, str. 1.

[2] COM(2004) 30 wersja ostateczna.

[3] Dz.U. L 163 z 30.4.2004, str. 83.

[4] Dz.U. L 68 z 15.3.2005, str. 5.