[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 28.9.2006

KOM(2006) 555 wersja ostateczna

Wniosek

DECYZJA RADY

upoważniająca Zjednoczone Królestwo do wprowadzenia specjalnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych

(przedstawiony przez Komisję)

UZASADNIENIE

KONTEKST WNIOSKU |

110 | Podstawa i cele wniosku Zgodnie z art. 27 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, może upoważnić każde z państw członkowskich do wprowadzenia specjalnych środków stanowiących odstępstwo od stosowania przepisów powyższej dyrektywy, w celu uproszczenia procedury poboru podatków lub zapobieżenia niektórym formom uchylania się od płacenia podatków. W piśmie, które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji w dniu 10 lutego 2006 r., Zjednoczone Królestwo wystąpiło z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG. Zgodnie z art. 27 ust. 2 dyrektywy 77/388/EWG, w dniu 18 lipca 2006 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Zjednoczone Królestwo. Pismem z dnia 19 lipca 2006 r. Komisja zawiadomiła Zjednoczone Królestwo, że posiada wszystkie informacje, które uznaje za niezbędne w celu rozpatrzenia wniosku. |

120 | Kontekst ogólny Jako ogólną zasadę art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG, w wersji określonej w art. 28g tej dyrektywy, przewiduje, że w systemie wewnętrznym do zapłacenia podatku od wartości dodanej (VAT) zobowiązany jest podatnik dokonujący dostawy towarów. Zjednoczone Królestwo chciałoby zastosować procedurę samonaliczania podatku, w ramach której podatnik, któremu dostarczono towary, zobowiązany jest do zapłaty podatku VAT w przypadku dostaw następujących towarów: Telefonów komórkowych Komputerowych układów scalonych/mikroprocesorów/jednostek centralnych Elektronicznych nośników informacji stosowanych w komputerach, telefonach komórkowych bądź specjalnych urządzeniach elektronicznych Elektronicznych urządzeń wykorzystywanych do przechowywania, przetwarzania lub zapisywania informacji elektronicznych, takich jak: Podręczne cyfrowe aparaty fotograficzne i kamery wideo; Kieszonkowe cyfrowe odtwarzacze dźwięku, takie jak odtwarzacze MP3; Kieszonkowe cyfrowe odtwarzacze wideo oraz przenośne odtwarzacze DVD; Bezprzewodowe urządzenia umożliwiające dostęp do poczty elektronicznej, telefonu, wiadomości tekstowych, Internetu oraz inne formy bezprzewodowego dostępu do danych; Komputery przenośne; Podręczne lub przenośne urządzenia służące do określania położenia wykorzystujące systemy nawigacji satelitarnej; Konsole do gier z monitorem, albo używane z telewizorem bądź komputerem. Zastosowanie tego środka prowadziłoby do tego, że płacona dostawcy przez klienta cena za te towary nie zawierałaby kwoty VAT. Zamiast tego klient wykazywałby VAT za tę dostawę w swojej własnej deklaracji VAT i zgodnie z normalnymi zasadami dokonywałby jednoczesnego odliczenia tej kwoty VAT w tej samej deklaracji podatkowej. W związku z tym w przypadku tego rodzaju dostaw realizowanych między podatnikami podlegającymi pełnemu obowiązkowi podatkowemu nie byłby płacony podatek; dopiero podmiot prowadzący sprzedaż detaliczną, ostatnie ogniwo w łańcuchu dostaw, płaciłby całą kwotę VAT do urzędu skarbowego. W ten sposób Zjednoczone Królestwo chciałoby uczynić odstępstwo od jednej z podstawowych zasad systemu VAT, a mianowicie mechanizmu cząstkowej zapłaty podatku, zgodnie z którym każdy podatnik w łańcuchu dostaw płaci część łącznego VAT nakładanego na dostawę. Problem oszustw podatkowych w Zjednoczonym Królestwie W przypadku dostaw wymienionych wyżej produktów w Zjednoczonym Królestwie istnieje poważny problem związany z uchylaniem się od płacenia podatków. Najpowszechniejsza forma oszustwa polega na tym, że dostawca zarejestrowany do celów VAT wystawia faktury za dostawy, następnie zaś znika nie zapłaciwszy podatku. Jego klient otrzymuje jednak ważną fakturę VAT, na podstawie której może dokonać odliczenia podatku naliczonego. W rezultacie, chociaż fiskus nie otrzymuje VAT nałożonego na dostawę, to jednak musi następnemu podmiotowi uznać w rozliczeniu podatek naliczony, tak jakby został zapłacony. Ta forma oszustwa, tak zwane „wewnątrzwspólnotowe oszustwo podatkowe polegające na bezpodstawnym zwrocie naliczonego VAT” (Missing Trader Intra-Community Fraud, dalej zwane „oszustwem MTIC”), przyjęło postać wyrafinowanego i dobrze zorganizowanego ataku na system VAT, za którym często stoją struktury przestępczości zorganizowanej. Wykorzystywana jest przy tym możliwość stwarzana przez przejściowe regulacje w zakresie VAT, zgodnie z którymi dostawy dostawcy mającego siedzibę w jednym państwie członkowskim do klienta w innym państwie członkowskim nie podlegają VAT w państwie wysyłki. Zamiast tego klient w państwie przeznaczenia dokonuje zapłaty podatku (samonaliczanie w rodzaju opisanym powyżej, ale ograniczone do pojedynczej dostawy). Jeśli klient staje się nieuchwytny dla organów skarbowych nie zapłaciwszy VAT od dostawy towarów o wysokiej wartości (takich jak towary będące przedmiotem omawianego wniosku), zmniejszenie wpływów podatkowych może być znaczne. Ponadto osoby stojące za tego rodzaju oszustwami często organizują serię dostaw, w której te same towary krążą wielokrotnie pomiędzy różnymi państwami członkowskimi (tak zwane „oszustwo karuzelowe”). W ten sposób kwota podatku tracona przez fiskusa może być wielokrotnie wyższa od kwoty podatku należnej przy jednorazowej dostawie towarów. Szacuje się, że od roku 2001 oszustwa tego rodzaju spowodowały w Zjednoczonym Królestwie straty pomiędzy 6 750 a 11 000 mln GBP. W ostatnich latach w Zjednoczonym Królestwie można było zaobserwować znaczny wzrost stopnia wyrafinowania oraz złożoności dokonywanych oszustw, co stanowi reakcję na różnego rodzaju interwencje ze strony państwa. Według ostatnich opublikowanych szacunków rozmiar oszustw MTIC osiągnął w okresie 2004/05 między 1 120 a 1 900 mln GBP. Szereg specjalnych wskaźników wskazuje jednak w ostatnim czasie na dalsze nasilenie oszustw dokonywanych w Zjednoczonym Królestwie, mimo zwiększonych wysiłków w zakresie zwalczania tej formy oszustwa, w tym wykorzystywania instrumentów stojących do dyspozycji wszystkich państw członkowskich w ramach prawodawstwa wspólnotowego. Celem zwalczenia tej formy przestępczości rząd Zjednoczonego Królestwa chciałby zastosować procedurę samonaliczania podatku. Jego zdaniem procedura ta wyeliminowałaby opisane wyżej oszustwa poprzez likwidację możliwości osiągania zysków. Jeśli nie jest naliczany VAT, dla podmiotu gospodarczego bez znaczenia jest opcja zniknięcia bez zapłacenia urzędowi podatkowemu VAT przypadającego na cenę płaconą mu przez klienta. Procedura byłaby ograniczona do grupy towarów zidentyfikowanych jako będące przedmiotem większości przypadków oszustw MTIC i pozwoliłaby zapobiec dalszej znaczącej utracie wpływów podatkowych. Poprzez ograniczenie do wąskiej grupy towarów proponowany system nie miałby charakteru ogólnego mechanizmu samonaliczania podatku, nie taki jest również jego cel. System nie stanowiłby zatem zasadniczej zmiany istniejącego systemu VAT, opartego na cząstkowej zapłacie podatku. Jednocześnie Zjednoczone Królestwo wprowadziłoby obowiązki w zakresie kontroli i sprawozdawczości, mające na celu zapewnienie organów skarbowych o skuteczności zastosowanego środka. Obowiązki te mogłyby być zbliżone do tych, które obowiązują obecnie w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dla uproszczenia Zjednoczone Królestwo chciałoby wprowadzić próg w wysokości 1 000 GBP (około 1 480 EUR), poniżej którego towary nie podlegałyby procedurze samonaliczania podatku. Pozwoliłoby to ograniczyć ewentualne trudności, które to rozwiązanie może spowodować dla podmiotów handlu detalicznego i małych przedsiębiorstw. Próg powinien być jednocześnie na tyle niski, by uniknąć dzielenia dostaw celem uniknięcia samonaliczania podatku. Opinia Komisji na temat wniosku Otrzymując wniosek na podstawie art. 27 Komisja ocenia, czy spełnione są podstawowe warunki udzielenia upoważnienia, a mianowicie czy proponowany środek specjalny upraszcza procedury poboru podatków dla podatników lub dla administracji podatkowej, lub czy pozwala zapobiec niektórym rodzajom oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania. Komisja podchodzi do tej oceny z ostrożnością, tak by odstępstwa nie podważały funkcjonowania ogólnego systemu VAT. W tym kontekście w 2005 r. Komisja przedłożyła wniosek[1] dotyczący zmiany dyrektywy 77/388/EWG w odniesieniu do niektórych środków w celu uproszczenia procedury obciążania podatkiem od wartości dodanej i pomocy w zapobieganiu uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylającej niektóre decyzje przyznające odstępstwa; zmieniona dyrektywa pozwala wszystkim państwom członkowskim na stosowanie odstępstw, które okazały się użyteczne i skuteczne. Komisja z reguły niechętnie proponuje zatwierdzenie wniosku o stosowanie procedury samonaliczania podatku, ponieważ w ten sposób eliminowana jest zasadnicza cecha systemu VAT, a mianowicie cząstkowa płatność podatku. Jako trwale ustanowioną procedurę samonaliczania podatku można wprawdzie uznać specjalny program dla złota inwestycyjnego, ustanowiony w art. 26b szóstej dyrektywy w sprawie VAT, jednak przepisy te mają zastosowanie dla pojedynczego, ściśle ograniczonego przypadku. Wniosek Wniosek Zjednoczonego Królestwa posługuje się art. 27 celem wprowadzenia zasadniczej zmiany do systemu VAT, polegającej na ogólnej procedurze samonaliczania podatku, nawet jeśli ma ona ograniczać się do określonej grupy towarów. Oznaczałoby to, że podatnicy w zainteresowanych sektorach mieliby w praktyce do czynienia z trzema różnymi uregulowaniami w zakresie VAT: „klasycznym” systemem VAT; systemem samonaliczania podatku dla dostaw między przedsiębiorstwami w przypadku, gdy dostawy te spełniają określone kryteria; systemem wewnątrzwspólnotowym. Spowodowałoby to dalszą komplikację obowiązków w zakresie rachunkowości nałożonych na przedsiębiorstwa. Ponadto wszystkie przedsiębiorstwa w zainteresowanych sektorach, w tym również handlowcy rzetelnie rozliczający się z podatków, musiałyby ponosić dodatkowe obciążenia związane z przestrzeganiem przepisów (kontrola rodzaju klienta, zapisywanie dokonywanych transakcji). Stosowanie procedury samonaliczania podatku otworzyłoby poza tym nowe możliwości oszustw podatkowych, w szczególności na szczeblu użytkownika końcowego, co wymagałoby wprowadzenia odpowiednich środków kontroli służących zagwarantowaniu, by klient końcowy nie mógł uniknąć opodatkowania ze względu na brak właściwie funkcjonującego systemu płatności cząstkowych. Komisja uważa jednak, że – niezależnie od wszystkich tych wad – wniosek spełnia wymogi art. 27 dyrektywy. Zastosowanie środka pozwoli prawdopodobnie wyeliminować występujące obecnie oszustwa MTIC, a więc jest ono skoncentrowane na zwalczaniu określonego rodzaju oszustw podatkowych. Wyłania się jednak pytanie, na ile – uwzględniając z jednej strony rozmiary oszustwa, a z drugiej strony rozmiary działalności gospodarczej prowadzonej zgodnie z przepisami w tym sektorze– środek ten jest proporcjonalny. Zakres zastosowania środka jest względnie szeroki i obejmuje dużą część produktów przemysłu elektronicznego, ale według informacji przedstawionych przez Zjednoczone Królestwo liczba objętych nim podatników oraz gospodarcze znaczenie prowadzonej przez nich działalności są ograniczone (około 22 500 podatników z łącznej liczby 1 900 000 przedsiębiorstw zarejestrowanych do celów VAT). W obliczu znacznych kwot wpływów podatkowych, których dotyczy wniosek, a także względnie ograniczonych dodatkowych obciążeń działalności handlowej prowadzonej zgodnie z przepisami, szeroki zakres zastosowania wydaje się odpowiadać celowi określonemu w art. 27. Jednocześnie należy jednak uwzględnić, że również pozostałe państwa członkowskie narażone są na podobne mechanizmy oszustw podatkowych (w przypadku tych samych, a także innych kategorii towarów) i mogą dążyć do wprowadzenia podobnych odstępstw od art. 21 szóstej dyrektywy w sprawie VAT. Mogłoby to doprowadzić do powstania bardzo różnych zobowiązań dla podatników w różnych państwach członkowskich, co stałoby w sprzeczności z wymogami właściwie funkcjonującego rynku wewnętrznego. W związku z powyższym w decyzji upoważniającej do wprowadzenia odstępstwa należy również zdefiniować zasadnicze elementy stosowania procedury samonaliczania podatku oraz ograniczyć okres stosowania odstępstwa tak, aby możliwa była ocena jego skuteczności (zarówno w odniesieniu do stwierdzonego oszustwa MTIC, jak i do zapobiegania nieopodatkowania towarów sprzedawanych użytkownikom końcowym) oraz jego wpływu na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Niniejszy wniosek upoważnia do stosowania procedury samonaliczania podatku do dnia 31 grudnia 2009 r. |

139 | Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek Brak obowiązujących przepisów w dziedzinie, której dotyczy wniosek. |

141 | Zgodność z innymi politykami i celami Unii Wniosek jest zgodny z ogólnym celem, jakim jest pomoc państwom członkowskim w zwalczaniu oszustw podatkowych. |

KONSULTACJE Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENA WPłYWU |

Konsultacje z zainteresowanymi stronami |

219 | Nie dotyczy. |

Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy specjalistycznej |

229 | Ekspertyzy zewnętrzne nie były potrzebne. |

230 | Ocena wpływu Proponowana decyzja służy zwalczaniu unikania zapłaty VAT; powinna mieć ona pozytywny wpływ na przychody państwa z tytułu tego podatku. Proponowany środek będzie miał jednak negatywny wpływ na przedsiębiorstwa, ponieważ wprowadzone przepisy będą inne od przepisów stosowanych w przypadku normalnej dostawy towarów. Skomplikuje to rachunkowość przedsiębiorstw, które nie prowadzą wyłącznie sprzedaży towarów objętych odstępstwem. Planowane mechanizmy kontroli oznaczają również nałożenie dodatkowych obowiązków na sektor gospodarki, którego dotyczy wniosek. Jest więc jasne, że odstępstwo to nie stanowi uproszczenia w rozumieniu art. 27, lecz służy wyłącznie zapobieżeniu określonemu rodzajowi uchylania się od płacenia podatków. Nie ma oczywiście gwarancji, że rozważany przez Zjednoczone Królestwo środek zlikwiduje te określoną formę oszustwa podatkowego, w związku z czym Komisja proponuje krótki okres obowiązywania odstępstwa. Rezultaty zastosowania środka będą w każdym razie ograniczone w związku z ograniczonym zakresem jego zastosowania; jego skuteczność zostanie oceniona przez Zjednoczone Królestwo, a wyniki tej oceny zostaną przedstawione Komisji. |

ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU |

305 | Streszczenie proponowanych działań Upoważnienie Zjednoczonego Królestwa do zastosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG w postaci procedury samonaliczania podatku w odniesieniu do krajowych dostaw telefonów komórkowych, komputerowych układów scalonych/mikroprocesorów, elektronicznych nośników informacji oraz podręcznych urządzeń elektronicznych wykorzystywanych do przechowywania, przetwarzania lub zapisywania informacji elektronicznych. |

310 | Podstawa prawna Artykuł 27 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku |

329 | Zasada pomocniczości Wniosek wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Wspólnoty. Zasada pomocniczości nie ma zatem zastosowania. |

Zasada proporcjonalności Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności z następujących względów. |

331 | Niniejsza decyzja dotyczy upoważnienia przyznanego państwu członkowskiemu w odpowiedzi na jego własny wniosek i nie stanowi jakiegokolwiek zobowiązania. |

332 | Biorąc pod uwagę ograniczony zakres zastosowania odstępstwa oraz wielkość traconych wpływów podatkowych, środek specjalny wydaje się być proporcjonalny do osiągnięcia zamierzonego celu. |

Wybór instrumentów |

341 | Proponowane instrumenty: inne. |

342 | Inne instrumenty byłyby niewłaściwe z następujących względów. Zgodnie z art. 27 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, odstępstwo od wspólnych zasad dotyczących podatku od wartości dodanej jest możliwe jedynie po uzyskaniu upoważnienia Rady, stanowiącej jednogłośnie na wniosek Komisji. Decyzja Rady jest jedynym właściwym instrumentem, ponieważ może być skierowana do jednego państwa członkowskiego. |

WPłYW NA BUDżET |

409 | Wniosek nie ma negatywnego wpływu na budżet Wspólnoty. |

INFORMACJE DODATKOWE |

Klauzula przeglądu/weryfikacji/wygaśnięcia |

533 | Wniosek zawiera klauzulę wygaśnięcia. |

1. Wniosek

DECYZJA RADY

upoważniająca Zjednoczone Królestwo do wprowadzenia specjalnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając szóstą dyrektywę Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku[2], w szczególności jej art. 27 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji[3],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W piśmie, które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji w dniu 10 lutego 2006 r., Zjednoczone Królestwo wystąpiło z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia specjalnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG, w odniesieniu do podatnika zobowiązanego do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT).

(2) Zgodnie z art. 27 ust. 2 dyrektywy 77/388/EWG, w dniu 18 lipca 2006 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Zjednoczone Królestwo. Pismem z dnia 19 lipca 2006 r. Komisja zawiadomiła Zjednoczone Królestwo, że posiada wszystkie informacje, które uznaje za niezbędne w celu rozpatrzenia wniosku.

(3) Zgodnie z art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG, w wersji określonej w art. 28g tej dyrektywy, osobą zobowiązaną do zapłacenia podatku od wartości dodanej (VAT) jest podatnik dokonujący dostawy towarów. Celem odstępstwa, które pragnie wprowadzić Zjednoczone Królestwo, jest przeniesienie tego obowiązku na podatnika, któremu dostarczono towary, jednakże wyłącznie pod pewnymi warunkami i jedynie w przypadku telefonów komórkowych, komputerowych układów scalonych/mikroprocesorów, elektronicznych nośników informacji oraz podręcznych urządzeń elektronicznych wykorzystywanych do przechowywania, przetwarzania lub zapisywania informacji elektronicznych.

(4) W sektorze tym znaczna liczba podmiotów gospodarczych dokonuje oszustw podatkowych w postaci nieodprowadzania VAT do urzędów skarbowych po dokonaniu sprzedaży towarów. Jednak ich klienci, którzy otrzymują ważną fakturę, są uprawnieni do odliczenia podatku. W najbardziej wyrafinowanej formie tego oszustwa, tzw. „oszustwie karuzelowym”, te same towary są dostarczane wielokrotnie bez zapłaty VAT urzędom skarbowym. W drodze odstępstwa obowiązek zapłaty VAT spoczywałby na osobie, której dostarczono towary, co zlikwidowałoby możliwość unikania płacenia podatków w ten sposób. Kwota należnego VAT nie uległaby natomiast zmianie.

(5) Celem zagwarantowania skuteczności odstępstwa oraz zapobieżenia popełnianiu tego rodzaju oszustwa podatkowego w odniesieniu do innych towarów lub na poziomie handlu detalicznego, Zjednoczone Królestwo powinno wprowadzić właściwe obowiązki w zakresie kontroli i sprawozdawczości. Komisja powinna zostać poinformowana o zastosowanych środkach specjalnych, oraz o monitorowaniu i ogólnej ocenie funkcjonowania odstępstwa.

(6) Środek jest proporcjonalny w stosunku do zamierzonego celu, ponieważ nie ma być stosowany powszechnie, lecz jedynie w stosunku do określonego, obarczonego szczególnym ryzykiem sektora gospodarki i w odniesieniu do określonych, starannie zdefiniowanych towarów, w przypadku których skala uchylania się od zobowiązań podatkowych prowadzi do znacznego zmniejszenia wpływów z podatków. Ponieważ odstępstwo dotyczy niewielkiego sektora gospodarki, nie można go traktować jako równoważnego ze środkiem ogólnym.

(7) Upoważnienie powinno obowiązywać jedynie przez krótki okres, ponieważ nie można być pewnym , że cele środka zostaną osiągnięte, ani też z góry ocenić wpływu środka na funkcjonowanie systemu VAT w Zjednoczonym Królestwie i w pozostałych państwach członkowskich; ponadto konieczne będzie przeprowadzenie właściwej oceny wpływu środka oraz jego zastosowania na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(8) Odstępstwo nie ma żadnego negatywnego wpływu na środki własne Wspólnoty z tytułu VAT,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na zasadzie odstępstwa od art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 77/388/EWG, w wersji określonej w art. 28g tej dyrektywy, niniejszym upoważnia się Zjednoczone Królestwo do wyznaczenia podatnika, któremu dostarczane są niżej wymienione towary, jako osoby odpowiedzialnej za zapłacenie podatku od wartości dodanej (VAT):

(1) telefony komórkowe, tj. urządzenia wyprodukowane lub przystosowane do użytku w połączeniu z licencjonowaną siecią i na określonych częstotliwościach, niezależnie od tego, czy mogą one być wykorzystywane do innych zastosowań;

(2) układy scalone, takie jak mikroprocesory i jednostki centralne niezainstalowane w produktach przeznaczonych dla użytkownika końcowego;

(3) elektroniczne nośniki informacji i karty PC, takie jak karty pamięci, CD-Romy i karty SD, przeznaczone do użytku w komputerach lub urządzeniach wymienionych w pkt. 1 i 4.

(4) elektroniczne urządzenia wykorzystywane do przechowywania, przetwarzania lub zapisywania informacji elektronicznych, takie jak:

(a) kieszonkowe urządzenia służące do zapisywania lub odtwarzania dźwięku i/lub obrazu;

(b) kieszonkowe cyfrowe odtwarzacze dźwięku, takie jak odtwarzacze MP3;

(c) kieszonkowe cyfrowe odtwarzacze wideo oraz przenośne odtwarzacze DVD;

(d) bezprzewodowe urządzenia umożliwiające dostęp do poczty elektronicznej, telefonu, wiadomości tekstowych, Internetu oraz inne formy bezprzewodowego dostępu do danych, a także komputery przenośne;

(e) podręczne lub przenośne urządzenia służące do określania położenia wykorzystujące systemy nawigacji satelitarnej;

(f) konsole do gier z monitorem, albo używane z telewizorem bądź komputerem.

Odstępstwo ma zastosowanie w odniesieniu do dostaw towarów o wartości podlegającej opodatkowaniu wynoszącej co najmniej 1 000 GBP.

Artykuł 2

Odstępstwo przewidziane w art. 1 obowiązuje pod warunkiem nałożenia przez Zjednoczone Królestwo właściwych i skutecznych zobowiązań w zakresie kontroli i sprawozdawczości na podatników dostarczających towary, do których zgodnie z niniejszą decyzją zastosowanie ma procedura samonaliczania podatku.

Artykuł 3

Zjednoczone Królestwo informuje Komisję o zastosowaniu środków, o których mowa w art. 1 i 2, oraz do dnia 31 grudnia 2008 r. przedstawia Komisji sprawozdanie o ogólnej ocenie funkcjonowania zastosowanych środków, w szczególności w zakresie ich skuteczności oraz ewentualnych oznak przeniesienia praktyki unikania płacenia podatków na inne towary lub na poziom handlu detalicznego.

Artykuł 4

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 grudnia 2009 r.

Artykuł 5

Niniejsza decyzja skierowana jest do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Sporządzono w Brukseli,

W imieniu Rady

Przewodniczący

[1] COM(2005) 89 z 16.3.2005; przyjęty jako dyrektywa 2006/69/WE (Dz.U. L 221 z 12.8.2006, str. 9).

[2] Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/69/WE (Dz.U. L 221 z 12.8.2006, str. 9).

[3] Dz.U. C […] z […], str. […].