P6_TA(2006)0242

Handel i ubóstwo

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie handlu i ubóstwa: projektowanie polityki handlowej z myślą o maksymalizacji przyczynianiu się handlu do walki z ubóstwem (2006/2031(INI))

Parlament Europejski,

- uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 25 października 2001 r. w sprawie otwartości i demokracji w handlu międzynarodowym [1], z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie spotkania WTO w Katarze [2], z dnia 3 września 2002 r. w sprawie handlu i rozwoju na rzecz eliminacji ubóstwa [3], z dnia 30 stycznia 2003 r. w sprawie głodu na świecie oraz eliminacji barier w handlu z krajami najuboższymi [4], z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie negocjacji WTO dotyczących handlu rolnego [5], z dnia 15 maja 2003 r. w sprawie budowy potencjału w krajach rozwijających się [6], z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie przygotowań do 5. Konferencji Ministerialnej WTO (Cancún, Meksyk, 10- 14 września 2003 r.) [7], z dnia 4 września 2003 r. w sprawie komunikatu Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie handlu i rozwoju - pomoc krajom rozwijającym się w odnoszeniu korzyści z handlu [8], z dnia 25 września 2003 r. w sprawie 5. Konferencji Ministerialnej WTO w Cancún [9], z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie akcji zwalczania głodu i ubóstwa [10], z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie oceny realizacji Programu Rozwoju z Doha po wejściu w życie decyzji Rady Generalnej WTO z dnia 1 sierpnia 2004 r. [11], z dnia 6 lipca 2005 r. w sprawie światowego apelu o działania na rzecz walki z ubóstwem [12], z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie przygotowań do 6. Konferencji Ministerialnej WTO w Hongkongu [13],

- uwzględniając swoje stanowisko z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady wprowadzającego plan ogólnych preferencji taryfowych [14] oraz z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przyznawania licencji przymusowych na patenty dotyczące wytwarzania produktów farmaceutycznych przeznaczonych na wywóz do krajów, w których występują problemy związane ze zdrowiem publicznym [15],

- uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzające plan ogólnych preferencji taryfowych [16],

- uwzględniając komunikaty Komisji: "Przyspieszenie postępów w realizacji Milenijnych Celów Rozwoju - wkład Unii Europejskiej" (COM(2005)0132), "Przyspieszenie tempa realizacji Milenijnych Celów Rozwoju - finansowanie rozwoju i efektywność pomocy" (COM(2005)0133) oraz "Spójność polityki na rzecz rozwoju - przyspieszanie postępu w osiąganiu Milenijnych Celów Rozwoju" (COM(2005)0134),

- uwzględniając deklaracje końcowe Konferencji Parlamentarnej w sprawie WTO z 12 i 15 grudnia 2005 r. oraz z 24- 26 listopada 2004 r.,

- uwzględniając Deklarację ministerialną z 6. sesji Konferencji Ministerialnej WTO, przyjętą w dniu 18 grudnia 2005 r. w Hongkongu,

- uwzględniając decyzję przyjętą przez Radę Generalną WTO w dniu 1 sierpnia 2004 r.,

- uwzględniając Deklarację ministerialną z 4 sesji Konferencji Ministerialnej WTO, przyjętą w dniu 14 listopada 2001 r. w Dausze,

- uwzględniając raport Sutherlanda na temat przyszłości WTO,

- uwzględniając Deklarację Milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r., w której ustanowiono Milenijne Cele Rozwoju (MCR) w oparciu o kryteria wspólnie przyjęte przez wspólnotę międzynarodową w celu walki z ubóstwem,

- uwzględniając "Milenijne Cele Rozwoju - Raport 2005" Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ),

- uwzględniając wyniki Światowego Szczytu ONZ w 2005 r.,

- uwzględniając raport sporządzony przez Zespół ds. Projektu Milenijnego ONZ pod kierownictwem prof. Jeffreya Sachsa, zatytułowany "Inwestowanie w rozwój: praktyczny plan realizacji Milenijnych Celów Rozwoju",

- uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/46/121, A/RES/47/134, A/RES/49/179, A/RES/47/196, A/RES/50/107,

- uwzględniając Konwencję w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW), przyjętą w roku 1979 przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, a także Protokół opcjonalny do tejże,

- uwzględniając komunikat z Gleneagles, wydany w dniu 8 lipca 2005 r. przez Grupę Ośmiu Państw (G8) w Gleneagles,

- uwzględniając sprawozdanie Konferencji ONZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) - "Kraje najsłabiej rozwinięte 2002: Uciec z pułapki nędzy",

- uwzględniając raport gospodarczy dotyczący Afryki w 2004 roku zatytułowany "Odblokowanie potencjału handlowego Afryki", sporządzony przez Komisję Gospodarczą ONZ ds. Afryki,

- uwzględniając "kwintet przeciwko głodowi" utworzony podczas Światowego Szczytu na rzecz Przeciwdziałania Głodowi i Ubóstwu, który doprowadził do światowego apelu o działania na rzecz walki z ubóstwem, zainicjowanego przez prezydenta Brazylii Luiza Inácio Lulę da Silva w czasie Światowego Forum Społecznego w styczniu 2005 r.,

- uwzględniając Deklarację nowojorską w sprawie przeciwdziałania głodowi i ubóstwu z dnia 20 września 2004 r., podpisaną przez 111 rządów, w tym wszystkie państwa członkowskie,

- uwzględniając postulat Światowego Szczytu Żywności dotyczący zmniejszenia liczby głodujących ludzi o połowę do 2015 r.,

- uwzględniając art. 45 regulaminu,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego, a także opinie Komisji Rozwoju oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0179/2006),

A. mając na uwadze, że zwalczanie ubóstwa stanowi absolutny priorytet,

B. mając na uwadze, że związek między handlem a likwidacją ubóstwa i rozwojem jest niezwykle złożony i zależy od indywidualnych okoliczności, które często wynikają z wielu czynników, takich jak wielkość rynku krajowego, posiadane zasoby naturalne, odległości i ukształtowanie terenu, ale w szczególności od odpowiednich polityk krajowych, które dobrze lub źle współgrają z handlem zewnętrznym,

C. mając na uwadze, że handel jest narzędziem rozwoju i eliminacji ubóstwa, jednak ponad miliard ludzi na świecie, głównie w krajach najsłabiej rozwiniętych (LDC), nadal żyje w warunkach skrajnego ubóstwa, za mniej niż 1 dolara dziennie, oraz że 1,5-3 miliardów ludzi żyje poniżej granicy ubóstwa równej 2 dolarom dziennie, mimo że wzrost gospodarczy w Chinach i w Indiach spowodował gwałtowny spadek liczby ludzi biednych, a przez to odsetek osób żyjących w skrajnym ubóstwie za mniej niż 1 dolara dziennie zmniejszył się niemal o połowę od roku 1981, z 40 % do 21% ludności świata,

D. mając na uwadze, że eliminowanie ubóstwa wymaga udziału demokratycznego oraz dokonania zmian w strukturach gospodarczych w celu zapewnienia bardziej sprawiedliwego podziału dóbr,

E. mając na uwadze, że ubóstwo definiowane jest jako "kondycja ludzka charakteryzująca się trwałym bądź chronicznym pozbawieniem środków, możliwości, prawa wyboru, bezpieczeństwa i mocy nabywczej niezbędnej do korzystania z adekwatnego poziomu życia oraz innego rodzaju praw z zakresu życia gospodarczego, politycznego i społecznego",

F. mając na uwadze, że produkt krajowy brutto (PKB) na jednego mieszkańca we wszystkich krajach rozwijających się wzrósł w ciągu ostatnich 25 lat o 30 %, ale różnica w dochodzie na osobę pomiędzy krajami najbiedniejszymi a najbogatszymi wzrosła ponad dwukrotnie w tym samym okresie,

G. mając na uwadze, że wysokie wskaźniki przyrostu liczby ludności w krajach rozwijających się oznaczają, iż wskaźniki osiąganego tam wzrostu gospodarczego w wielu przypadkach nie wystarczają do uzyskania wskaźników wzrostu PKB na osobę, które znacznie zmniejszyłyby ubóstwo w wielu krajach najsłabiej rozwiniętych,

H. mając na uwadze, że pokój społeczny jest warunkiem koniecznym dla zdrowych stosunków między handlem i ubóstwem oraz że rzetelne zarządzanie, w tym dobre zarządzanie dochodami z zasobów naturalnych, jest sprawą zasadniczą dla porządku społecznego; mając na uwadze, że specjalizacja w eksporcie niektórych produktów, mianowicie diamentów, ropy naftowej, drewna i upraw narkotykowych jest związana z wyższym ryzykiem konfliktów; mając na uwadze, że 60 % krajów najsłabiej rozwiniętych doświadczyło w ciągu ostatnich 15 lat konfliktów społecznych o różnym natężeniu i czasie trwania, które w większości przypadków wybuchały po okresie stagnacji i recesji gospodarczej, pozostawiając po sobie długotrwałe negatywne skutki dla krajowego i regionalnego wzrostu gospodarczego,

I. mając na uwadze, że udział krajów najbiedniejszych w światowym handlu zmniejszył się w ciągu ostatniego dziesięciolecia, a ich zależność od produktów o niskiej wartości dodanej przy znacznej fluktuacji cen wzrosła,

J. mając na uwadze, że potrzebny jest sprawiedliwy wielostronny system handlowy zaprojektowany tak, by służył likwidacji ubóstwa, zapewnieniu pełnego zatrudnienia, wzmocnieniu demokracji i wspieraniu trwałego rozwoju; mając na uwadze, że taki system musi się opierać na odpowiednio sformułowanych i zrównoważonych zasadach, które są istotne dla umożliwienia krajom najbiedniejszym skuteczniejszego udziału w handlu międzynarodowym, zróżnicowania swoich gospodarek oraz sprostania wyzwaniom globalizacji, przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego podziału korzyści,

K. mając na uwadze, że tak zwane kraje "rozwijające się" stanowią zróżnicowaną grupę państw, których sytuacja społeczno-gospodarcza, struktury produkcji i zdolność eksportowa znacznie się różnią; mając na uwadze, że co się tyczy zdolności tych krajów do zdobywania nowych rynków na arenie światowej w zliberalizowanym środowisku, przewagę mają tutaj nowe potęgi, ze szkodą dla słabszych krajów, szczególnie krajów Afryki Subsaharyjskiej,

L. mając na uwadze, że europejska polityka handlowa wobec państw trzecich kładzie nacisk na szczególne podejście do handlu w ramach systemu preferencji handlowych i umożliwia krajom najbiedniejszym korzystanie ze szczególnych, korzystnych warunków eksportu (cła niższe niż normalne, kontyngenty bezcłowe lub po obniżonych stawkach celnych itp.);

M. mając na uwadze, że według raportu Banku Światowego, Programu Ochrony Środowiska ONZ i Programu Rozwoju ONZ: "Światowe zasoby 2005: bogactwo biednych: zarządzanie ekosystemami w celu zwalczania ubóstwa" trzy czwarte ludzi ubogich na świecie zamieszkuje obszary wiejskie; są oni całkowicie zależni od środowiska naturalnego,

N. mając na uwadze, że rolnictwo zapewnia zatrudnienie i źródło utrzymania ponad 60 % siły roboczej w krajach najsłabiej rozwiniętych, chociaż jest to jednocześnie najbardziej zaburzony sektor; mając na uwadze, że dostęp do rynku produktów rolnych jest jednym z zagadnień kluczowych dla ograniczenia ubóstwa,

O. mając na uwadze, że dostęp do zasobów naturalnych, takich jak woda i grunty czy energia, do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna i edukacja, oraz do podstawowych dóbr, takich jak leki, jest utrudniony dla ludzi ubogich,

P. mając na uwadze, że w ciągu ostatnich 30 lat chroniczny głód i praca dzieci w krajach rozwijających się zmniejszyły się o połowę, średnia długość życia zwiększyła z 46 do 64 lat, a śmiertelność wśród niemowląt spadła z 18% do 8 %; mając na uwadze, że obecnie 70 % ludności w krajach rozwijających się ma dostęp do czystej wody pitnej, w porównaniu z 45 % w roku 1980,

Q. mając na uwadze, że życie i źródła utrzymania większości mieszkańców większości krajów najsłabiej rozwiniętych nie są bezpośrednio związane z gospodarką międzynarodową i istnieje duże prawdopodobieństwo, że wzrost napędzany eksportem może przerodzić się we "wzrost powodujący powstawanie enklaw" w krajach eksportujących towary przemysłowe, minerały i ropę naftową, co jest szczególnie widoczne w krajach najsłabiej rozwiniętych eksportujących produkty rolne, gdzie zyski z handlu towarami i produktami rolnymi stają się z każdym dniem coraz mniejsze dla producentów, a coraz większe dla detalistów; mając na uwadze, że wzrost gospodarczy wymaga nie tylko rozwoju eksportu, ale także globalnego, obejmującego całą gospodarkę rozwoju możliwości zarobkowania, a mianowicie wzmocnienia powiązań rozwojowych między działalnością rolniczą i pozarolniczą,

R. mając na uwadze, że aby konkurować ze światowymi cenami produktów rolnych, najuboższe kraje świata zachęcane są do koncentrowania się na ograniczonej liczbie produktów, przeznaczonych wyłącznie na eksport; mając na uwadze, że wynikającemu stąd rozwojowi monokultur towarzyszy porzucanie tradycyjnych upraw żywnościowych koniecznych dla wykarmienia miejscowej ludności oraz rosnąca zależność od importu podstawowych produktów i od niekontrolowanych fluktuacji na rynkach światowych,

S. mając na uwadze, że zgodnie z analizą opartą na danych Banku Światowego, Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) oraz ONZ, liberalizacja handlu kosztowała Afrykę Subsaharyjską 272 mld USD w ciągu ostatnich 20 lat; mając na uwadze, że masowe ubóstwo wzmacnia tendencję do powstawania stagnacji gospodarczej i wiele krajów w regionie podejmuje bardzo ambitne reformy gospodarcze, aby wydobyć się z takiego ubóstwa; mając na uwadze, że w tym kontekście niezbędne są doświadczenie i pomoc społeczności międzynarodowej,

T. mając na uwadze, że realizacja MCR oraz walka z ubóstwem na świecie będą wymagały warunków handlu, w których kraje rozwijające się będą miały realny dostęp do rynków krajów rozwiniętych, bardziej sprawiedliwych praktyk handlowych, ścisłych i stosowanych w praktyce przepisów dotyczących ochrony środowiska i praw socjalnych, rzeczywistego umorzenia niespłacalnego zadłużenia oraz zwiększenia przez wszystkich darczyńców nie tyle kwot, ile skuteczności pomocy i powiązania jej z programami reform struktur gospodarczych i społecznych oraz lepszego demokratycznego zarządzania;

U. mając na uwadze, że zwiększenie wolumenu eksportu przez kraje biedne jest warunkiem koniecznym dla ich rozwoju, ale samo w sobie nie wystarcza; mając na uwadze, że chociaż pomaga to zwiększyć poziom zamożności, nie gwarantuje automatycznie poprawy warunków socjalnych, w jakich żyje lokalna ludność zatrudniona w sektorze produkcyjnym,

V. mając na uwadze, że handel zagraniczny może stanowić ważne narzędzie rozwoju społecznego i ekonomicznego, gdy kraje mają możliwość ochrony swoich rynków w początkowej fazie i stopniowego otwarcia rynku w kolejnej fazie, gdy dysponują silnymi ramami instytucjonalnymi oraz jasnymi zasadami socjalnymi i środowiskowymi; mając na uwadze, że afrykańskie kraje najsłabiej rozwinięte podjęły pełniejszą i szybszą liberalizację niż azjatyckie i że te ostatnie mają ogólnie lepsze wyniki pod względem ograniczania ubóstwa oraz odnoszą większe sukcesy w rozwijaniu bardziej dynamicznej rynkowo produkcji eksportowej, po części dzięki wymianie regionalnej i kontaktom inwestycyjnym, po części zaś dzięki mocnym ramom instytucjonalnym;

W. mając na uwadze, że handel zagraniczny stanowi ważne narzędzie rozwoju społecznego i ekonomicznego; mając na uwadze, że opracowania oparte na danych pochodzących z takich źródeł jak MFW, Bank Światowy i ONZ wskazują na bezpośredni związek między swobodą gospodarczą danego kraju i jego dobrobytem,

X. mając na uwadze, że liberalizacja zmniejsza lub likwiduje istniejące wypaczenia i stanowi bodziec do zwiększenia inwestycji, transferu technologii oraz - dzięki zwiększonej konkurencji - wydajności gospodarczej; mając na uwadze, że zniesienie barier w handlu może dla krajów rozwijających się stanowić ważny bodziec do zmiany rodzaju produkcji w celu skorzystania z przewagi konkurencyjnej, jaką dają im niskie koszty pracy i posiadane zasoby naturalne,

Y. mając na uwadze, że handel zagraniczny może stanowić szansę ograniczenia ubóstwa pod warunkiem, że polityki handlowe będą starannie wdrażane równolegle z komplementarnymi politykami krajowymi i międzynarodowymi,

Z. mając na uwadze, że w latach 1999-2001 eksport i import towarów i usług stanowił średnio 51% PKB krajów najsłabiej rozwiniętych, a zatem odsetek ten był wyższy niż w krajach OECD o wyższych dochodach, gdzie wynosił 43 % w tym samym okresie; mając jednak na uwadze, że aby korzyści z handlu międzynarodowego były trwałe, muszą im towarzyszyć inwestycje w kapitał fizyczny, ludzki, społeczny i instytucjonalny oraz musi im towarzyszyć duch przedsiębiorczości, innowacje i postęp techniczny, które są uzależnione od zrównoważonej, wydajnej i skutecznej pomocy międzynarodowej i ograniczenia zobowiązań w zakresie obsługi zadłużenia,

AA. mając na uwadze, że włączenie krajów rozwijających się, a w szczególności krajów najsłabiej rozwiniętych, w światową wymianę handlową stanowi jeden z głównych celów Agendy Rozwoju z Dauhy,

BB. mając na uwadze, że wspieranie wolnego i sprawiedliwego handlu w poszanowaniu zasad środowiskowych i socjalnych w ramach wielostronnego systemu handlowego, integracja krajów rozwijających się ze światowym systemem handlu na uczciwych zasadach oraz poprawa funkcjonowania Światowej Organizacji Handlu (WTO) muszą być istotnymi celami i zadaniami polityki handlowej UE z uwagi na fakt, że UE jest największym blokiem handlowym na świecie i najważniejszym partnerem handlowym krajów rozwijających się,

CC. mając na uwadze, że zgodnie z ostatnimi sprawozdaniami Komisji prawie 70 % światowych barier taryfowych i pozataryfowych pod względem wolumenu dotyczy wymiany handlowej między krajami rozwijającymi się,

DD. mając na uwadze, że kraje rozwijające się zgodziły się w Marakeszu na rozpoczęcie negocjacji w sprawie usług pod warunkiem uzyskania pełnej swobody włączania i wyłączania dowolnych sektorów usług do i z negocjacji,

EE. mając na uwadze, że kraje uprzemysłowione posiadają 90 % wszystkich patentów oraz mając na uwadze, że w przypadku wyrobów farmaceutycznych jest to często związane z trudnościami w rozwiązywaniu problemów zdrowia publicznego,

FF. mając na uwadze, że zwiększający się handel usługami między krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się daje możliwość istotnego transferu specjalistycznej wiedzy, co może także poprawić dostęp do usług podstawowych, łączności oraz sprawnego sektora bankowego i ubezpieczeniowego,

GG. mając na uwadze, że 70 % z 1,3 mld osób żyjących w ubóstwie stanowią kobiety; mając na uwadze, że na całym świecie kobietom odmawia się dostępu do możliwości niezbędnych do poprawy ich sytuacji finansowej i społecznej, takich jak prawa własności lub prawa do spadku lub też prawo dostępu do kształcenia i zatrudnienia, podczas gdy jednocześnie spoczywa na nich dodatkowa odpowiedzialność za opiekę nad dziećmi i gospodarstwo domowe,

HH. mając na uwadze, że w większości państw kobiety nie dysponują takimi jak mężczyźni możliwościami dostępu do edukacji, kształcenia, kredytów, technologii oraz informacji niezbędnych dla zapewnienia im korzystania z nowych możliwości powstających w wyniku rozwoju handlu międzynarodowego,

II. mając na uwadze, że korzyści czerpane przez kobiety z polityki prowadzonej w celu pobudzenia handlu uzależnione są od zajmowanej przez nie pozycji w ramach gospodarki krajowej, regionalnej i lokalnej oraz od ich roli w społecznej reprodukcji dobra rodzinnego i usług opieki, a także, iż są one pomniejszane ze względu na fakt, że udział kobiet w zatrudnieniu pozostaje kluczem do niezależności gospodarczej i wywiera znaczny wpływ na pozycję kobiet w społeczeństwie,

JJ. mając na uwadze, że w wielu krajach rozwijających się kobiety pochodzące z najniższych warstw społecznych czerpią dochody w przeważającej części z drobnego rolnictwa lub pracy w przemyśle tekstylnym i odzieżowym ukierunkowanym na eksport,

KK. mając na uwadze, że w przypadkach, gdy kobiety mają większy wpływ na wykorzystanie dochodów rodzinnych, przeznaczają znaczniejsze kwoty na edukację, opiekę zdrowotną i wyżywienie swych dzieci, co pomaga w zwalczaniu ubóstwa,

LL. mając na uwadze, że tworzenie dobrobytu jest niezwykle istotne dla postępu społecznego oraz że UE jest największym eksporterem oraz drugim co do wielkości importerem na świecie, a jej wpływy w ramach WTO oraz wynikające z porozumień dwustronnych i regionalnych kształtują politykę i zasady handlu międzynarodowego,

1. ostrzega, że globalne koszty porażki w eliminowaniu ubóstwa są ogromne, w kategoriach ludzkiego cierpienia, niestabilności, konfliktów, powracających kryzysów, międzynarodowej przestępczości, handlu narkotykami, stagnacji ekonomicznej, nielegalnej migracji oraz przedwczesnej śmierci;

2. uważa, że wymiana handlowa może przyczynić się do stworzenia konkretnych możliwości dla krajów rozwijających się, a zwłaszcza najsłabiej rozwiniętych, może jednak rzeczywiście doprowadzić do eliminacji ubóstwa i zapewnienia rozwoju tylko wówczas, gdy będą jej towarzyszyć wysokiej jakości polityki krajowe;

3. uznaje, że zasada swobodnego przepływu towarów i usług może stanowić skuteczny sposób wspierania rozwoju państw ubogich, pod warunkiem właściwego uwzględnienia ich problemów i interesów;

4. wzywa Komisję, by rozważyła jako kwestię priorytetową w swojej międzynarodowej agendzie stosowanie zasad handlu i prawo do rozwoju, w szczególności zasady środowiskowe i socjalne, w celu doprowadzenia do eliminacji głębokich przyczyn ubóstwa;

5. wzywa do przeprowadzenia pełnej oceny oddziaływania obecnej polityki handlowej na środowisko, sektory wrażliwe jak leśnictwo i rybołówstwo oraz na ubóstwo w krajach rozwijających się i w UE oraz do przeprowadzenia oceny oddziaływania zwiększonych kosztów, które ochrona celna i bariery w handlu stosowane w obecnej europejskiej polityce handlowej przynoszą europejskim konsumentom, oraz przeszkód w rozwoju, z jakimi wiążą się one dla ludzi biednych w rozwijających się krajach świata;

6. ponownie zaznacza, że sprawiedliwy handel może stanowić jedną ze skutecznych metod zmniejszania ubóstwa; uważa jednak, że zwalczanie ubóstwa wymaga przede wszystkim potraktowania realizacji wszystkich ośmiu MCR wytyczonych przez ONZ jako nadrzędnego zadania podczas obecnych negocjacji w sprawie systemu handlu światowego i porozumień o partnerstwie gospodarczym;

7. wzywa kraje rozwijające się do włączenia handlu do swoich krajowych polityk rozwoju i ograniczania ubóstwa; uważa jednak, że środki związane z handlem powinny zostać zaplanowane w taki sposób, aby nie osłabiać wewnętrznych strategii rozwoju i ograniczania ubóstwa przyjętych przez kraje rozwijające się;

8. zwraca uwagę na komunikat Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) z grudnia 2005 r. podkreślający potencjalną rolę mikrofinansowania w walce z ubóstwem i niewolą spowodowaną zadłużeniem oraz jako narzędzia, które pomaga zlikwidować pracę dzieci dzięki zwiększeniu dochodów rodzin; apeluje o przeprowadzenie badań oceniających skuteczność i rzeczywisty potencjał mikrofinansowania;

9. wyraża zdecydowane przekonanie, że handel oraz pomoc i umorzenie zadłużenia są niezwykle istotne dla osiągnięcia MCR do roku 2015; wskazuje jednak, że jeżeli ten wspólny cel ma być zrealizowany, rozwój pomocy publicznej będzie wymagał znacznych środków od chwili obecnej do roku 2015; w związku z tym apeluje o przeprowadzenie badań i wprowadzenie nowych, trwałych mechanizmów finansowania, które umożliwią osiągnięcie tych celów;

10. z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź przewodniczącego Komisji z października 2005 r., że podejmie on działania na rzecz ofiar globalizacji w UE poprzez programy szczegółowe; jest zdania, że programom tym powinno towarzyszyć wzmocnienie przepisów socjalnych i środowiskowych w UE oraz kontroli dóbr produkcyjnych importowanych do UE i usług świadczonych w UE;

11. z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte podczas wyżej wspomnianego szczytu G8 dotyczące kompleksowego planu finansowego i gospodarczego wspierania postępu w Afryce, gdzie koncentruje się większość skrajnego ubóstwa, a w szczególności decyzję o całkowitym umorzeniu krajom biednym o wysokim poziomie zadłużenia pozostałego długu wobec MFW, Banku Światowego oraz Afrykańskiego Funduszu Rozwoju, co przyczyni się do realizacji MCR; podkreśla, że inicjatywa ta musi zostać rozszerzona na te kraje rozwijające się, które pokazały w praktyce, że pracują nad ograniczeniem korupcji, zwiększeniem przejrzystości oraz wykorzystaniem środków uzyskanych w wyniku umorzenia długu na realizację strategii ograniczania ubóstwa;

12. z zadowoleniem przyjmuje gotowość komisarza Petera Mandelsona, wyrażoną w oświadczeniu złożonym w dniu 9 lutego 2006 r. na Mauritiusie, do przyjęcia szczególnego podejścia wobec krajów biednych w oparciu o ich poziom rozwoju i do utrzymania systemu preferencji taryfowych, który uwzględnia te różnice;

13. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż stosunki handlowe między Unią Europejską i krajami biednymi są asymetryczne z korzyścią dla tych ostatnich; uważa, że stosunki tego rodzaju powinny stanowić podstawę regulacji handlu na szczeblu światowym; apeluje do Komisji o przekonanie WTO do wprowadzenia kilku oddzielnych współczynników, tak aby obniżka ceł była obliczana odpowiednio do sytuacji danej grupy krajów;

14. apeluje do Komisji o wsparcie spójnej polityki taryfowej, która umożliwi zróżnicowanie polityki handlowej w celu spełnienia oczekiwań najsłabszych krajów; mając to na względzie, nalega, aby Komisja utrzymała racjonalny poziom ogólnej ochrony celnej, który pozwoli zachować przewagę konkurencyjną, jaką cieszą się te kraje w ramach ogólnego systemu preferencji (GSP), umożliwiającego im zdobycie wystarczających zasobów na modernizację struktury produkcyjnej;

15. przypomina zobowiązanie UE, w ramach porozumienia o partnerstwie z Kotonu, do promowania trwałego rozwoju i likwidacji ubóstwa w krajach Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP); uważa również, że UE, jako ważny partner handlowy w wielostronnych instytucjach, może przyczynić się do wzmocnienia pozycji krajów rozwijających się wpływając na opracowanie szerszej i spójniejszej polityki, zgodnie z art. 178 Traktatu WE; podkreśla jednak znaczny wkład innych międzynarodowych darczyńców;

16. podkreśla znaczenie anulowania długów poprzez stopniowe zmniejszanie zadłużenia krajów najsłabiej rozwiniętych w przypadku tych rządów, które przestrzegają praw człowieka i zasady dobrego administrowania, oraz nadają priorytetowe znaczenie likwidacji ubóstwa i rozwojowi gospodarczemu;

17. apeluje do UE o przejęcie inicjatywy w celu opracowania i wsparcia wprowadzania w życie planów mających zlikwidować obciążenie zadłużeniem, co przyczyni się do realizacji MCR;

18. zauważa, że według UNCTAD w 2004 r. ludność 50 krajów najsłabiej rozwiniętych, tj. ponad jednej trzeciej krajów AKP, stanowiła 11% ludności świata (742 miliony), jednak przypadało na nią jedynie 0,6 % światowego PKB;

19. jest zdania, że wzięcie pod uwagę prawa do rozwoju obywateli biednych krajów, a nie tylko interesów rządów tych krajów, ma kluczowe znaczenie oraz że biedne kraje muszą podejmować decyzje i prowadzić swoje własne strategie rozwojowe i politykę ekonomiczną; jest zdania, że prawo do rozwijania przemysłu jest prawem do rozwoju, dlatego uważa, że każdy kraj - a szczególnie kraje rozwijające się, w których rozwój przemysłu znajduje się we wczesnej fazie - ma prawo do własnych regulacji w zakresie przemysłu mających na celu przeciwdziałanie dumpingowi socjalnemu i środowiskowemu; uważa jednakże, że nie może to prowadzić takich krajów do jednostronnego łamania ich zobowiązań wynikających z traktatów i umów międzynarodowych;

20. odnotowuje ostatnie badania UNCTAD i innych instytucji, wskazujące na to, że szeroko zakrojona liberalizacja handlu w krajach najsłabiej rozwiniętych niewystarczająco przełożyła się na trwałe i znaczne zmniejszenie ubóstwa, jak również, że przyczyniała się do pogorszenia warunków wymiany handlowej w krajach rozwijających się, w szczególności w krajach Afryki subsaharyjskiej; ostrzega przed skutkami całkowitej likwidacji wpływów z ceł dla krajów najsłabiej rozwiniętych i podkreśla ich prawo do samodzielnego określania tempa otwarcia rynków we wszystkich dziedzinach;

21. uważa, że podczas 6. Konferencji Ministerialnej WTO poczyniono pewne postępy w związku ze specjalnymi produktami i specjalnym mechanizmem ochronnym (SSM) oraz specjalnym i wyróżniającym traktowaniem (SDT), biorąc pod uwagę obawy krajów rozwijających się związane z wpływem wywieranym przez liberalizację handlu i zasadę wzajemności, ale podkreśla, że nadal pozostaje wiele do zrobienia; podkreśla konieczność pełnego odzwierciedlenia SDT w negocjacjach w sprawie warunków obniżenia ceł w handlu produktami rolnymi i przemysłowymi w celu pozostawienia wystarczającej ilości czasu biedniejszym krajom rozwijającym się na konsolidację ich starań na rzecz rozwoju przemysłu;

22. wzywa rządy krajów rozwijających się do sformułowania i wprowadzenia w życie krajowych strategii rozwoju, które zintegrują handel między nimi, co skutecznie pomaga w ograniczeniu ubóstwa; zauważa, że wysiłki te muszą być wspierane przez międzynarodowych partnerów rozwoju poprzez pomoc finansową i techniczną, w celu stworzenia publicznych i prywatnych możliwości handlowych;

23. wzywa kraje najsłabiej rozwinięte do promowania stopniowej transformacji gospodarczej, w której trwały wzrost gospodarczy opiera się w coraz większym stopniu na wykorzystaniu środków krajowych, przyciąganiu bezpośrednich inwestycji zagranicznych i wykorzystywaniu rynków finansowych oraz do zapewnienia, aby koszty importu były w coraz większym stopniu pokrywane z zysków z eksportu, a nie ze środków pomocowych; zauważa, że osiągnięcie tego jest możliwe, jeżeli pomoc międzynarodowa, umorzenie zadłużenia, preferencje handlowe i środki ułatwiające bezpośrednie inwestycje zagraniczne i transfer technologii działają w połączeniu w celu wspierania rozwoju i ograniczania ubóstwa;

24. wzywa rządy krajów rozwijających się, w szczególności krajów najsłabiej rozwiniętych eksportujących produkty rolne, do przeciwdziałania rosnącym naciskom związanym z popytem na ziemię i zubożeniu środowiska naturalnego, w przypadku gdy powierzchnia gospodarstw i dochody z nich uzyskiwane są zbyt niskie, by zapewnić utrzymanie, poprzez rozwój sprzyjających zatrudnieniu sektorów związanych z handlem pozarolniczym i zmianę technologiczną działalności zorientowanej na utrzymanie; zauważa, że mogłoby to zostać połączone z przeciwdziałaniem problemowi "powstawania enklaw" poprzez rozwój infrastruktury związanej z handlem, jak transport i łączność wewnętrzna, pogłębiona integracja rynku krajowego i tworzenie nowych towarów eksportowych, w tym towarów przemysłowych i turystyki;

25. podkreśla potrzebę dalszego angażowania się UE w inicjatywy dotyczące odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw, aby stworzyć koncepcję wiążących i rozliczanych zasad dla firm unijnych handlujących i produkujących w krajach trzecich zgodnie ze standardami praw człowieka i MOP;

26. wzywa UE do włączenia w szczególności skutków handlu odpadami do swoich ocen wpływu umów handlowych na zrównoważony rozwój, aby stworzyć przepisy przeciwko szkodliwym odpadom;

27. uważa za konieczne rozwijanie stosunków handlowych między krajami rozwijającymi się, promowanie międzyregionalnej współpracy "Południe-Południe", tworzenie lokalnych rynków i zwiększenie dostępu ludności do towarów i usług, a w szczególności zapewnienie dostępu do podstawowych usług, takich jak zaopatrzenie w wodę pitną, zdrowie, energia, transport i edukacja poprzez publiczne programy inwestycyjne zgodnie z MCR;

28. uważa, że brak integracji gospodarczej oraz wysokie bariery taryfowe i pozataryfowe w handlu między krajami rozwijającymi się hamują wszystkie potencjalne czynniki rozwoju w tych krajach; uważa, że większe otwarcie handlu między krajami Południa przyniosłoby korzyści krajom rozwijającym się; zwraca jednak uwagę, że kraje najsłabiej rozwinięte mogą zostać zepchnięte na margines w wymianie handlowej Południe-Południe, zachęca zatem do bezpośrednich inwestycji zagranicznych w tych regionach, do transferu technologii i tańszego finansowania ze strony bardziej zaawansowanych krajów rozwijających się skierowanego do krajów najsłabiej rozwiniętych oraz nawiązywania stosunków trójstronnych z krajami rozwiniętymi, a także wprowadzania specjalnych postanowień do porozumień regionalnych; wskazuje na znaczenie tworzenia rynków regionalnych; uważa, że bardziej zaawansowane kraje powinny dawać dobry przykład, likwidując bariery w handlu celem promowania handlu między biednymi krajami;

29. z zadowoleniem przyjmuje proces wdrażania przez Unię Europejską inicjatywy "Wszystko oprócz broni", która umożliwia krajom najsłabiej rozwiniętym eksport całej ich produkcji na rynek europejski bez opłat celnych czy kontyngentów; nalega, aby wszystkie kraje rozwinięte i zaawansowane kraje rozwijające się realizowały ten model; z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w tym względzie osiągnięte podczas niedawnych negocjacji na forum WTO w Hongkongu; ubolewa jednak, że nadal mogą zostać utrzymane ograniczenia dotyczące produktów mających największe znaczenie dla krajów najsłabiej rozwiniętych;

30. ostrzega przed realnym zagrożeniem nielegalnego wykorzystywania inicjatywy "Wszystko oprócz broni" poprzez stosowanie niedopuszczonych form handlu trójstronnego, co niebezpiecznie zakłóci równowagę rynków i rentowność cen, nie przynosząc żadnych realnych zysków ludności krajów biednych zatrudnionej w sektorze produkcyjnym;

31. wzywa Komisję do wspierania otwarcia rynków poprzez wprowadzenie odpowiednich środków uregulowania handlu, aby pokonać te zagrożenia; mając to na względzie sugeruje, aby inicjatywa "Wszystko oprócz broni" została uzupełniona o klauzulę zabezpieczającą, wiążącą maksymalny poziom eksportu z objętych nią krajów z ich rzeczywistą zdolnością produkcyjną; nalega także, aby Komisja bezzwłocznie podjęła kroki w celu znacznej poprawy jakości mechanizmów kontroli dotyczących oznaczeń geograficznych i wskazań pochodzenia;

32. wzywa Komisję do pracy na rzecz większej przejrzystości w negocjacjach dotyczących handlu międzynarodowego oraz do zwrócenia uwagi na niepokój tych krajów rozwijających się, które nie mają możliwości prowadzenia licznych negocjacji handlowych równocześnie i wzywa też Komisję do zapewnienia i zwiększenia pomocy technicznej na ich rzecz, co umożliwi tym krajom wzmocnienie ich kompetencji i skuteczności w negocjacjach handlowych;

33. uważa, że odpowiednia, wielostronnie uzgodniona polityka handlowa jest sprawą zasadniczą dla ograniczenia ubóstwa i że kluczowe wybory polityczne dotyczące ograniczenia ubóstwa można pogrupować wokół trzech głównych zagadnień:

- dostęp do rynku i zrównoważenie zasad dotyczących wspierania handlu wewnętrznego i eksportu;

- uznawanie, "funkcjonalność" oraz wdrożenie specjalnego i wyróżniającego traktowania i elastyczność rozwojowa;

- włączenie wymiaru rozwojowego do głównego nurtu wielu polityk, które nie stanowią "klasycznych instrumentów handlowych";

34. podkreśla znaczenie pomocy technicznej i programów budowania kwalifikacji korzystających z ciągłego finansowania, w szczególności celem wsparcia krajów rozwijających się w określaniu ich interesów handlowych oraz uczestniczeniu w negocjacjach handlowych; z zadowoleniem przyjmuje związaną z tym lepszą organizację i rosnące zaufanie krajów rozwijających się, szczególnie krajów najsłabiej rozwiniętych;

35. podkreśla znaczenie budowania potencjału handlowego w celu zwiększenia zdolności krajów AKP do określania potrzeb i strategii, a także znaczenie negocjacji oraz udzielania poparcia i pomocy w procesie integracji regionalnej, z myślą w szczególności o wyróżnianiu i wspieraniu integracji regionalnej poprzez zwiększanie potencjału produkcyjnego, dostawczego i handlowego oraz kompensację kosztów dostosowania, jak również zwiększenie ich zdolności przyciągania inwestycji przy jednoczesnej ochronie nowo powstałych przedsiębiorstw lokalnych;

36. z zadowoleniem przyjmuje poszerzenie zakresu programu "Pomoc na rzecz handlu", który nie został ograniczony do pomocy dla krajów najsłabiej rozwiniętych, ale poszerzony o inne kraje rozwijające się; ubolewa jednak nad faktem, że ta wcześniej uzgodniona pomoc została teraz uzależniona od dodatkowych ulg handlowych ze strony odbiorców pomocy; podkreśla, że na finansowanie tej pomocy należy przeznaczyć nowe pieniądze, a nie dokonywać przesunięć środków przeznaczonych na inne inicjatywy rozwojowe, jak na przykład MCR;

37. wzywa Komisję do uruchomienia specjalnego programu pomocy krajom subsaharyjskim w dziedzinach takich, jak dostęp do wody, dostęp do leków, usługi publiczne i rolnictwo oraz transfer specjalistycznej wiedzy przy wykorzystaniu różnych środków, w tym zwiększenia handlu usługami;

38. z zadowoleniem przyjmuje nową strategię rozwojową Komisji dla Afryki, wykraczającą poza tradycyjną pomoc humanitarną i mającą na celu doprowadzenie do restrukturyzacji gospodarczej i społecznej, oraz apeluje do Komisji i państw członkowskich o ścisłą współpracę w jej wdrażaniu;

39. podkreśla znaczenie odpowiedniej pomocy technicznej wspierającej kraje rozwijające się; podkreśla także potrzebę zachęcania słabych i wrażliwych gospodarek do włączania handlu do ich krajowych polityk rozwoju i strategii ograniczania ubóstwa;

40. wzywa do większej elastyczności w okresach przejściowych, na jakie zezwala się krajom rozwijającym się, gdy podejmują zobowiązania w ramach porozumień regionalnych w ramach Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT);

41. zauważa, że rolnictwo nadal jest głównym źródłem dochodów i zatrudnienia w większości krajów rozwijających się, szczególnie wśród ludzi ubogich; dlatego podkreśla znaczenie oferty złożonej przez UE, dotyczącej zniesienia subsydiów eksportowych do roku 2013; uważa, że równoległe działanie ze strony innych członków WTO jest konieczne; wzywa UE, by nadal popierała rezygnację z innych - niekiedy ukrytych - form wspierania eksportu (kredyty eksportowe, pomoc żywnościowa, przedsiębiorstwa państwowe itp.) w celu zaradzenia istniejącej nierównowadze w handlu między Północą i Południem tak, aby rolnictwo krajów biednych było bardziej rentowne;

42. z zadowoleniem przyjmuje decyzję o zniesieniu subsydiów eksportowych w rolnictwie do 2013 r. i ponawia wezwanie do wyraźnego przyspieszenia realizacji podjętych decyzji; nalega jednak - z uwagi na fakt, że te subsydia wywozowe stanowią jedynie 3,5% całkowitego wsparcia UE dla rolnictwa - aby Komisja kontynuowała debatę nad ostatecznym opracowaniem środków zmniejszenia krajowych dotacji rolniczych i taryf celnych we wszystkich krajach uprzemysłowionych;

43. podkreśla znaczenie takich towarów, jak cukier, banany i bawełna dla krajów rozwijających się; wzywa UE do zaoferowania krajom rozwijającym się koniecznej pomocy w reformie ich sektorów cukru; wyraża ubolewanie w związku z brakiem skutecznego rozwiązania kwestii bawełny w Hongkongu;

44. przypomina, że zachowanie różnorodności biologicznej stanowi kluczowy czynnik ochrony przyrody i walki z chorobami roślin i zwierząt, a w związku z tym ostrożne podejście do organizmów genetycznie zmodyfikowanych (GMO) oraz swobodne stosowanie tradycyjnych nasion i wiedzy rolniczej przez kraje lub regiony stanowi uprawniony wybór;

45. wzywa Komisję do zapewnienia większej spójności między jej polityką handlową a polityką współpracy, do dostarczania skoncentrowanej pomocy umożliwiającej budowanie zdolności handlowej gwarantującej szybszy wzrost eksportu i importu oraz ich równowagę celem uniknięcia ponownego kryzysu zadłużenia w przyszłości oraz do pomocy rządom krajów rozwijających się

- w utrzymywaniu i rozwijaniu usług publicznych w celu opanowania wielkich plag związanych z ubóstwem, takich jak epidemie, analfabetyzm, brak wody pitnej i dostępu do kanalizacji;

- w promowaniu warunków niezbędnych do tworzenia zamożności, takich jak dostęp do energii i rozwój infrastruktury, w szczególności technologii informacyjnych i komunikacyjnych;

46. uważa, że należy dokonać rozróżnienia między usługami komercyjnymi a usługami publicznymi; podkreśla że istnieje potrzeba, aby usługi publiczne pozostały poza sferą Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS), w szczególności te usługi, które pomagają zapewnić dostęp do kluczowych dóbr publicznych, jak opieka zdrowotna, oświata, woda pitna i energia, oraz te, które odgrywają wybitną rolę w kształtowaniu tożsamości kulturowej, jak usługi audiowizualne;

47. podkreśla znaczenie większego dostępu usługodawców do rynku także dla krajów rozwijających się przy jednoczesnym zapewnieniu wszystkim członkom WTO możliwości regulowania swoich sektorów usługowych zgodnie z GATS, z możliwością wyłączenia podstawowych sektorów, takich jak usługi audiowizualne, w zakresie ochrony zdrowia i edukacji; wyraża ubolewanie, że w ramach dotychczasowych negocjacji WTO nie ustanowiono szczegółowych warunków ramowych dla usług, zwłaszcza w sektorach mających znaczenie dla możliwości eksportowych krajów rozwijających się; wzywa do poczynienia wyraźnego postępu w tym zakresie;

48. wzywa Komisję do zagwarantowania pełnej elastyczności w dziedzinie usług oraz do udzielenia wszystkim krajom swobody dołączania lub usuwania dowolnych usług do i z listy usług mających podlegać liberalizacji;

49. wzywa Komisję do wdrażania polityki handlowej związanej z usługami, która wspiera przepływ osób fizycznych w krajach rozwijających się i przyczynia się do dostępności tych rodzajów usług, które sprzyjają rozwojowi i przyczyniają się do ograniczenia ubóstwa;

50. podkreśla potrzebę zapewnienia najuboższym krajom rozwijającym się pewnej swobody decyzji dotyczącej wzajemnego otwarcia rynków, tak aby chronić kraje najbardziej wrażliwe, umożliwiając im samodzielne podejmowanie decyzji w sprawie tempa liberalizacji;

51. zaznacza, że krajom rozwijającym się potrzebne są dostępne leki w przystępnych cenach, przy jednoczesnym uwzględnieniu interesów producentów;

52. podkreśla, że ubóstwo jest zjawiskiem w znacznym stopniu dotyczącym kobiet ("feminizacja ubóstwa") i zaznacza potrzebę dokonania analizy wpływu polityk na płeć w celu opracowania takich polityk, które powstrzymają i odwrócą marginalizujące skutki - jak np. koncentracja własności ziemi w rękach mężczyzn, migracja mężczyzn do miast i wzrost ubóstwa na wsi, upadek lokalnych rynków, koncentracja nisko płatnych, niewymagających kwalifikacji miejsc pracy dla kobiet w strefach produkcji eksportowej itp. - dzięki wprowadzeniu bodźców i środków pozytywnej dyskryminacji adresowanych do rządów i spółek z kapitałem europejskim;

53. wzywa do przeprowadzenia systematycznej analizy kwestii związanych z płcią w kontekście rozwoju handlu, w celu zbadania różnorakich trendów oraz uwzględnienia złożonego charakteru stosownych zagadnień i czynników, takich jak dostęp kobiet do środków finansowych i technicznych, ich udział w rynku pracy, schematy i wartości procentowe dyskryminacji oraz segregacji na rynku pracy, dostęp kobiet do edukacji oraz ich poziom wykształcenia, a także ich dostęp do opieki zdrowotnej i środków z zakresu życia społeczno-kulturalnego;

54. stwierdza, iż kobiety, proporcjonalnie, w mniejszym stopniu korzystają z możliwości oferowanych w ramach liberalizacji handlu oraz globalizacji, a efekty uboczne wspomnianych zmian dotykają ich w stopniu większym; wzywa zatem Unię do poświęcenia - w ramach programów pomocowych związanych z rozwojem handlu - szczególnej uwagi poszerzeniu możliwości udziału kobiet w handlu (międzynarodowym);

55. zauważa, że w dwustronnych i wielostronnych negocjacjach handlowych prowadzonych w imieniupaństw członkowskich przez Komisję ta ostatnia poświęca niewiele lub nie poświęca wcale uwagi analizie wpływu przyszłych porozumień handlowych w aspekcie płci; wzywa Komisję do przeprowadzania regularnych analiz tego aspektu w odniesieniu do wpływu projektów europejskich w negocjacjach handlowych na poziomach makroekonomicznym i mikroekonomicznym;

56. wzywa międzynarodowe instytucje gospodarcze oraz Komisję do wsparcia środków i programów mających na celu propagowanie roli kobiet w życiu gospodarczym krajów rozwijających się, szczególnie zaś tych związanych z rozwijaniem ducha przedsiębiorczości dzięki edukacji i zapewnieniu pomocy finansowej, w tym także mikrokredytów;

57. wyraża przekonanie, że rozwój społeczny jest rdzeniem polityki handlowej i wzywa właściwe organizacje międzynarodowe oraz rządy do wyeliminowania wszelkich form dyskryminacji, w tym także związanych z odmienną płcią rozbieżności oraz barier i dyskryminacji w zakresie płac, uznania prawa do płatnego urlopu macierzyńskiego, a także ustanowienia płacy minimalnej; wzywa do włączenia w procesy negocjacyjne organizacji reprezentujących pracujące kobiety;

58. apeluje do podmiotów zaangażowanych w handel międzynarodowy o odpowiedzialność społeczną i zwraca się do właściwych instytucji o przyjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia osobom z trudnych środowisk sprawiedliwego dostępu do systemów opieki zdrowotnej, do godziwych warunków zamieszkania, wody, wymiaru sprawiedliwości, edukacji, szkoleń, kształcenia ustawicznego, do sportu i kultury, aby uniknąć przedwczesnego opuszczania przez nie szkoły i umożliwić im łatwe przejście ze szkoły na rynek pracy;

59. wyraża przekonanie, że porozumienia handlowe winny odpowiadać obowiązującym międzynarodowym umowom z zakresu praw człowieka, praw kobiet, rozwoju zrównoważonego i prawa do rozwoju, a także eliminacji ubóstwa;

60. zaznacza, że międzynarodowy system handlu, który służy potrzebom rozwoju i ograniczeniu ubóstwaprzyczyni się także do postępu społecznego i satysfakcjonującego poziomu zatrudnienia, że zasady handlu nie powinny podważać standardów społecznych ustanowionych przez MOP, że walka z wszelkimi formami wykorzystywania pracowników (w szczególności zakaz pracy przymusowej i pracy dzieci) oraz poszanowanie swobód związków zawodowych są niezwykle istotne dla zorganizowania uczciwego systemu handlowego, który służy interesom wszystkich; jeszcze raz podkreśla potrzebę zbadania współoddziaływania handlu i problemów społecznych;

61. apeluje do Komisji, aby w przyszłych negocjacjach w sprawie dalszego otwarcia rynków zaczęła braćpod uwagę kryteria pozahandlowe, tak aby rozwój handlu nie odbywał się kosztem warunków pracy lokalnej ludności; jednocześnie apeluje do członków MOP, aby uzgodnili wspólne zasady dla krajów rozwijających się, których dokładny charakter i harmonogram wdrażania zostaną określone we współpracy z krajami rozwijającymi się;

62. podkreśla potrzebę poddania WTO decyzjom MOP w tej dziedzinie; proponuje w związku z tym, aby gdy MOP podejmie decyzję w sprawie sankcji, państwa mogły stosować instrumenty handlowe, takie jak wprowadzanie klauzul zabezpieczających, tymczasowa zmiana taryf celnych lub wprowadzenie środków antydumpingowych;

63. podkreśla, że ograniczenie ubóstwa oraz promocja zrównoważonego rozwoju muszą być centralnymi punktami negocjacji Porozumień o partnerstwie gospodarczym;

64. podkreśla znaczenie utrzymania i wzmacniania wielostronnych ram wymiany handlowej; przypomina, że w WTO, które jest forum kształtującym oparty na uczciwych zasadach system międzynarodowej wymiany handlowej, należy położyć szczególny nacisk na zwiększanie zdolności negocjacyjnych krajów rozwijających się w celu umożliwienia im lepszego reprezentowania ich interesów handlowych i integracji z globalną gospodarką;

65. podkreśla potrzebę szeroko zakrojonej pilnej reformy WTO prowadzącej do większej kontroli demokratycznej, przejrzystości i wyższej wiarygodności, w celu skuteczniejszego włączenia tej organizacji w ogólne ramy światowego zarządzania; apeluje o lepszą koordynację i większą spójność między różnymi instytucjami międzynarodowymi działającymi w dziedzinie handlu, rozwoju i finansowania rozwoju, z uwzględnieniem agend ONZ odpowiedzialnych za rozwój społeczeństwa, ochronę zdrowia, pracę i środowisko naturalne, w celu realizacji MCR i skonsolidowania działań na rzecz likwidacji ubóstwa i zapewnienia szans dla wszystkich;

66. wzywa Parlament Europejski, aby, jako uprawniony przedstawiciel obywateli Unii Europejskiej, uczestniczył w porozumieniach dotyczących handlu międzynarodowego;

67. podkreśla, że walka o likwidację ubóstwa jest ściśle związana z ochroną praw człowieka, tworzeniem demokratycznych instytucji i demokratycznymi rządami;

68. z zadowoleniem przyjmuje deklarację złożoną w dniu 14 września 2005 r. w Nowym Jorku podczas szczytu ONZ w sprawie realizacji MCR, w której proponuje się rozważenie wprowadzenia międzynarodowych składek solidarności na walkę z AIDS, gruźlicą i malarią, co umożliwiłoby społeczności międzynarodowej spełnienie zobowiązań wobec krajów najbiedniejszych, a jednocześnie przyczynienie się do sprawiedliwego podziału nowego dobrobytu wytworzonego przez globalizację;

69. uważa, że nie tylko handel, ale zwłaszcza rozwój gospodarczy, inwestycje w małe i średnie przedsiębiorstwa, które dostarczają towary i usługi, może mieć wpływ na pomnażanie bogactwa w przyszłości; wzywa w szczególności Europejski Bank Inwestycyjny do opracowania większej liczby programów skierowanych do tych grup docelowych;

70. podkreśla znaczenie wspierania krajów najsłabiej rozwiniętych w ograniczaniu biurokracji w celu promowania przedsiębiorstw na rynku krajowym oraz na rynkach zagranicznych w szczególności przez angażowanie lokalnych społeczności, parlamentów i społeczeństwa cywilnego w krajach rozwijających się w proces demokratyzacji;

71. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

[1] Dz.U. C 112 E z 9.5.2002 r., str. 326.

[2] Dz.U. C 177 E z 25.7.2002 r., str. 290.

[3] Dz.U. C 272 E z 13.11.2003 r., str. 277.

[4] Dz.U. C 39 E z 13.2.2004 r., str. 79.

[5] Dz.U. C 43 E z 19.2.2004 r., str. 248.

[6] Dz.U. C 67 E z 17.3.2004 r., str. 255.

[7] Dz.U. C 74 E z 24.3.2004 r., str. 861.

[8] Dz.U. C 76 E z 25.3.2004 r., str. 435.

[9] Dz.U. C 77 E z 26.3.2004 r., str. 393.

[10] Dz.U. C 304 E z 1.12.2005 r., str. 277.

[11] Dz.U. C 92 E z 20.4.2006 r., str. 397.

[12] Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0289.

[13] Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0461.

[14] Dz.U. C 320 E z 15.12.2005 r., str. 145.

[15] Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0454.

[16] Dz.U. L 169 z 30.6.2005 r., str. 1.

--------------------------------------------------