8.9.2005 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 221/87 |
Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony nieletnich i godności ludzkiej oraz prawa do odpowiedzi w odniesieniu do konkurencyjności europejskiej branży usług audiowizualnych i informacyjnych
COM(2004) 341 końcowy — 2004/0117 (COD)
(2005/C 221/17)
14 maja 2004 r., działając na podstawie art. 157 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Rada postanowiła zasięgnąć opinii Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wspomnianej powyżej
Sekcja ds. Transportu, Energii, Infrastruktury i Społeczeństwa Informacyjnego, która była odpowiedzialna za przygotowanie prac Komitetu w tym zakresie, przyjęła swoją opinię 17 stycznia 2005 r. Sprawozdawcą był Jorge Pegado Liz.
Na 414 sesji plenarnej w dniach 9-10 lutego 2005 r. (posiedzenie z 9 lutego 2005 r.) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny stosunkiem głosów 73 do 2, przyjął następującą opinię.
1. Streszczenie wniosku dotyczącego zalecenia
1.1 |
W niniejszym wniosku dotyczącym zalecenia (1) w sprawie treści usług audiowizualnych i informacyjnych, obejmujących wszelkie formy przekazu, od transmisji radiowych i telewizyjnych po internet, Komisja proponuje kontynuować działania wynikające z raportu oceniającego z 12 grudnia 2003 r. w sprawie stosowania zalecenia Rady z 24 września 1998 r. dotyczącego rozwoju konkurencyjności europejskiej branży usług audiowizualnych i informacyjnych poprzez wspieranie krajowych struktur mających na celu osiągnięcie porównywalnego i efektywnego poziomu ochrony nieletnich i godności ludzkiej (2). |
1.2 |
Głównymi powodami uzasadniającymi potrzebę tego dodatkowego zalecenia są, po pierwsze, wyzwania związane z osiągnięciami technologicznymi ostatnich lat, w tym moc nowych komputerów oraz fakt, że szerokopasmowe technologie umożliwiają rozpowszechnianie takich treści jak filmy wideo za pomocą telefonów komórkowych 3G (3). Po drugie, rozpowszechnianie nielegalnych, szkodliwych i niepożądanych treści oraz zachowań we wszelkich formach emisji cyfrowej, od radia i telewizji po internet, nadal jest przedmiotem zatroskania opinii publicznej, a w szczególności rodziców i pedagogów, przemysłu oraz prawodawców. |
1.3 |
Mimo że Komisja sama dysponuje uprawnieniami do sporządzania zaleceń w tej dziedzinie (która nie jest objęta harmonizacją legislacyjną), kiedykolwiek uzna to za konieczne dla zapewnienia działania i rozwoju wspólnego rynku, to jednak w tym przypadku pragnęła bezpośrednio zaangażować Radę i Parlament Europejski w stworzenie oraz uchwalenie tego dokumentu. Jednym z celów tego zalecenia jest zwiększenie konkurencyjności europejskiej branży usług audiowizualnych i informacyjnych poprzez wspieranie krajowych struktur mających na celu osiągnięcie porównywalnego i efektywnego poziomu ochrony nieletnich oraz godności ludzkiej; Komisja jest przekonana, że szersza debata publiczna, wszczęta przez Parlament Europejski, wraz z zaangażowaniem państw członkowskich, spotykających się w ramach Rady Europejskiej, ułatwi osiągnięcie tego celu. Dlatego Komisja proponuje, by art. 157 Traktatu został wykorzystany jako podstawa prawna dla uchwalenia zalecenia. |
1.4 |
W niniejszym wniosku dotyczącym zalecenia Komisja wyraża nadzieję, że Parlament Europejski i Rada zalecą, aby państwa członkowskie ustanowiły warunki prawne czy też innego rodzaju, budujące klimat zaufania, który wesprze rozwój branży usług audiowizualnych i informacyjnych. W tym celu zwraca uwagę na cztery rodzaje środków działania, mających na celu:
|
1.5 |
Co więcej, Komisja wierzy, że Parlament Europejski i Rada muszą zalecić, aby różne zainteresowane branże i strony:
|
1.6 |
Załącznik do wniosku zawiera pewne istotne wytyczne odnośnie implementacji na szczeblu krajowym środków działania mających na celu zagwarantowanie prawa do odpowiedzi we wszystkich mediach, dotyczące w szczególności takich aspektów jak:
|
2. Kontekst wniosku
2.1 |
Zagadnienia ochrony nieletnich przed szkodliwymi treściami oraz wykonania prawa do odpowiedzi w programach telewizyjnych pojawiają się po raz pierwszy w dyrektywie Rady 89/552/EWG z 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych uregulowań ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w zakresie prowadzenia telewizyjnej działalności nadawczej (4), zmienionej dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 30 czerwca 1997 r. (5) (znanej jako dyrektywa „Telewizja bez granic”). |
2.2 |
Niemniej jednak, jak przypomina Komisja, pierwszym wspólnotowym tekstem, którego intencją było wprowadzenie pewnego stopnia regulacji odnośnie treści usług audiowizualnych i informacyjnych było zalecenie z 24 września 1998 r., które, odzwierciedlając istotę ustaleń zawartych w zielonej księdze w sprawie ochrony nieletnich i godności ludzkiej w usługach audiowizualnych i informacyjnych z 16 października 1996 r. (6) oraz konkluzje rezolucji w sprawie nielegalnych i szkodliwych treści w internecie z 17 lutego 1997 r. (7), wysuwa szereg zaleceń dla państw członkowskich, całej branży i zainteresowanych stron, dotyczących stwarzania, głównie przy pomocy samoregulacji, atmosfery zaufania, która wspierałaby rozwój usług audiowizualnych i informacyjnych, zapewniając wysoki poziom ochrony nieletnich i godności ludzkiej. |
2.3 |
Co się tyczy tego ważnego tekstu, w swojej opinii z 29 kwietnia 1998 r. (8) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny zwrócił uwagę na różne kluczowe aspekty odnoszące się do zasad, charakteru, zakresu i treści każdej regulacji, która zmierza do zapewnienia ochrony nieletnich i godności ludzkiej w mediach audiowizualnych. Krótko mówiąc, Komitet zalecił w podsumowaniu zharmonizowane i zintegrowane na szczeblu międzynarodowym podejście do regulacji w zakresie usług audiowizualnych. Naświetlił aspekty związane z zastosowaniem systemów klasyfikacji treści oraz oprogramowania filtrującego, wyjaśnieniem kwestii odpowiedzialności za treści nielegalne i szkodliwe, zalecając przeprowadzanie inicjatyw mających na celu edukowanie i zwiększanie świadomości rodziców, pedagogów i nauczycieli, jak również wezwał do większej współpracy i koordynacji między organizacjami europejskimi i międzynarodowymi. W opinii zaproponowano także ustanowienie europejskich, a najlepiej międzynarodowych ram dla kodeksów postępowania, wytycznych oraz elementarnych środków działania dla zapewnienia odpowiedniej ochrony nieletnich i godności ludzkiej. |
2.4 |
Po tym pierwszym tekście Rada i Komisja podjęły na szczeblu wspólnotowym szereg inicjatyw dotyczących podobnych spraw (9). |
2.5 |
Także EKES podjął szereg inicjatyw dotyczących tych samych spraw. Do najważniejszych należą:
Odsyłamy Czytelnika do zawartych w nich uwag i zaleceń. |
3. Uwagi ogólne
3.1 |
EKES z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą rozszerzenia oraz wdrożenia zalecenia PE i Rady z 24 września 1998 r. w świetle wyników drugiego raportu oceniającego dotyczącego jego wdrażania w zasadniczych aspektach, takich jak ochrona nieletnich i godności ludzkiej, zwalczanie dyskryminacji społecznej w każdej postaci oraz zapewnienie prawa do odpowiedzi we wszystkich mediach, w tym w internecie. |
3.2 |
EKES przyznaje, że obecnie Traktat nie przyznaje Unii Europejskiej samodzielnych uprawnień do harmonizacji aktów prawnych w sektorze audiowizualnym, jest jednak niezadowolony z tego stanu rzeczy i zaleca, aby to uwzględnić przy kolejnej rewizji Traktatów. |
3.3 |
EKES uznaje za nielogiczne, że w celu ochrony osób małoletnich i godności ludzkiej, ochrony czci i prywatności w mediach w Unii Europejskiej, przy całkowicie otwartych granicach przewidzianych w dyrektywie „TV bez granic”, konieczne miałoby być przywoływanie w charakterze kluczowego czynnika, nie praw dotyczących osobowości jako takiej, lecz „rozwoju konkurencyjności europejskiej branży usług audiowizualnych i informacyjnych”. Ochrona tego rdzenia fundamentalnych praw obywatelskich nie może być postrzegana jako jedynie incydentalny aspekt osiągania celu polegającego na rozwoju rynku audiowizualnego. |
3.4 |
Jednakże EKES uznaje, że, zważywszy na wyżej wymienione ograniczenia prawne, najlepszym sposobem na osiągnięcie postępu w zakresie omawianych kwestii jest zalecenie sporządzone zasadniczo w kategoriach sformułowanych przez Komisję, jak również zgadza się z zasugerowaną przez Komisję podstawą prawną niniejszego zalecenia (art. 157 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską), która w rzeczywistości jest identyczna z podstawą prawną wykorzystaną w zaleceniu Rady z dnia 24 września 1998 r. w sprawie rozwoju konkurencyjności branży europejskich usług audiowizualnych i informacyjnych, dzięki temu, że wspiera krajowe struktury mające na celu osiągnięcie porównywalnego i efektywnego poziomu ochrony nieletnich i godności ludzkiej (14), zaleceniu, które uzupełnia niniejszy wniosek dotyczący zalecenia oraz decyzja Rady z dnia 20 grudnia 2000 r. w sprawie wdrożenia programu mającego zachęcać do rozwoju, rozpowszechniania i promocji europejskich utworów audiowizualnych (MEDIA Plus — Rozwój, rozpowszechnianie i promocja 2001-2005) (15). |
3.5 |
EKES ponownie przedstawia pogląd wyrażony w opinii (16) w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie ochrony osób małoletnich i godności ludzkiej w branży usług audiowizualnych i informacyjnych (98/C 214/07), głoszący, że europejska branża usług audiowizualnych i informacyjnych może w pełni rozwinąć swój potencjał jedynie w atmosferze zaufania, którą z kolei można osiągnąć tylko poprzez zagwarantowanie ochrony nieletnich i godności ludzkiej. |
3.6 |
EKES potwierdza także swoje przekonanie, że jedynie zharmonizowane i zintegrowane na szczeblu międzynarodowym podejście do regulacji usług audiowizualnych może skutkować skutecznym wprowadzeniem wszelkich środków ochrony, w szczególności jeśli chodzi o aspekty systemów klasyfikacji treści oraz oprogramowania filtrującego, wyjaśnienie kwestii odpowiedzialności za treści nielegalne i szkodliwe. Tym samym Komitet ponowił wezwać do większej współpracy oraz koordynacji pomiędzy organizacjami europejskimi i międzynarodowymi oraz powtórzył propozycję ustanowienia międzynarodowych kodeksów postępowania, wytycznych oraz elementarnych środków działania w celu właściwej ochrony nieletnich i godności ludzkiej. |
3.7 |
EKES zwraca szczególną uwagę na definicję pojęcia godności ludzkiej, przedstawioną w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, będącej integralną częścią Konstytucji Europejskiej (art. I-2), oraz na potrzebę, w kontekście niniejszej propozycji zalecenia, rozumienia tego pojęcia w sposób, który będzie całkowicie zgodny z celem oraz treścią wyżej wymienionej Karty. |
3.8 |
EKES sądzi, że skuteczna ochrona nieletnich i godności ludzkiej — w świetle postępu technologicznego w branży usług audiowizualnych i informacyjnych — wymaga w szczególności promocji świadomego korzystania z mediów, „tak aby konsumenci potrafili korzystać z mediów w sposób zgodny z wartościami społeczeństwa oraz rozwijać zdolność osądu w tej dziedzinie” (17). |
3.9 |
Jeśli chodzi o specyficzną dziedzinę internetu, EKES uważa, że kluczowe znaczenie ma koordynacja polityk i środków działania mających na celu promowanie świadomego i bezpiecznego korzystania z internetu wśród nieletnich, i w konsekwencji zgadza się z konkluzjami Europejskiego forum o szkodliwych i nielegalnych treściach, zorganizowanego przez Radę Europy 28 listopada 2001 r. (18) |
3.10 |
EKES ponownie wyraża swoje poparcie dla praktyk samoregulacji w przypadkach uzasadnionych i podkreśla wagę stosowania modeli współregulacji, gdyż te wydają się być szczególnie skuteczne dla implementacji przepisów o ochronie nieletnich, do czego expressis verbis nawiązuje się w komunikacie Komisji w sprawie przyszłych uregulowań europejskiej polityki audiowizualnej, COM(2003) 784 final z dnia 15 grudnia 2003 r. (19) |
3.11 |
Bez uszczerbku dla istotnej wagi inicjatyw promujących świadome korzystanie z mediów, EKES z zadowoleniem przyjmuje pomysł ustanowienia wspólnotowych kryteriów opisu i identyfikacji treści audiowizualnych, jednocześnie wszakże podkreślając — w celu uwzględnienia specyficznych cech kulturowych — że treści powinny być weryfikowane na szczeblu krajowym i regionalnym. |
3.12 |
EKES pragnie wyrazić swoje poparcie dla zdecydowanej większości bardzo pozytywnych innowacji oraz zmian zawartych w nowej inicjatywie Komisji, stanowiących znaczący postęp w stosunku do jej wcześniejszego zalecenia. Należy podkreślić następujące z nich:
|
3.13 |
Jednakże EKES uważa, że można by było pójść jeszcze dalej w zalecanym kierunku, i w związku z tym formułuje następujące spostrzeżenia: |
4. Uwagi szczegółowe
4.1 Ochrona nieletnich
4.1.1 |
Nieletni nie są jedyną grupą wymagającą ochrony przed niektórymi szkodliwymi i niebezpiecznymi treściami, w tym w szczególności przed przemocą, pornografią i pedofilią — ma to także zastosowanie do bardziej wrażliwych grup, takich jak osoby starsze lub mające problemy z nauką, a zalecenie powinno uwzględniać także te grupy. |
4.1.2 |
Różne aspekty dotyczące ochrony nieletnich, podniesione przez EKES w ostatniej opinii w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia wieloletniego planu wspólnotowego w zakresie bezpieczniejszego korzystania z internetu (20), należy postrzegać jako użyteczne dla państw członkowskich zalecenia, które powinny zostać włączone do niniejszego wniosku dotyczącego zalecenia i obejmować w szczególności:
|
4.1.3 |
Szczególne obawy związane z korzystaniem z internetu nie muszą jednak oznaczać, iżby mniej uwagi poświęcano tradycyjnym środkom społecznego przekazu, zwłaszcza radiu i telewizji, w przypadku których poważne wykroczenia przeciw wrażliwym członkom społeczeństwa, w szczególności nieletnim, powinny stać się przedmiotem konkretnych działań albo drogą samoregulacji, albo regulacji przez inne organy. |
4.2 Ochrona godności ludzkiej
4.2.1 |
Ochrona godności ludzkiej w mediach nie może zostać ograniczona do zakazu wszelkich form dyskryminacji. Programy o treściach, które mogłyby naruszyć czyjąś prywatność lub podstawowe prawa, także muszą, gdzie jest to uzasadnione potencjalnym skutkiem społecznym, zostać omówione przez właściwe organy krajowe. |
4.2.2 |
Państwom członkowskim należy także zalecić w tej dziedzinie:
|
4.3 Prawo do odpowiedzi
4.3.1 |
Oprócz prawa do odpowiedzi, należy także sformułować przepis w przedmiocie „prawa do sprostowania”, o tym samym ogólnym zakresie i na tych samych warunkach, w celu zwalczania fałszywych, niedokładnych lub niewłaściwych treści, naruszających ludzkie prawa. |
4.3.2 |
Należy jasno stwierdzić, że prawo do odpowiedzi można zapewnić nie tylko przy pomocy środków prawodawczych, lecz także przy użyciu środków współregulacji i samoregulacji. |
4.3.3 |
Załącznik musi zawierać przepisy dotyczące:
|
4.3.4 |
Pierwsze tiret załącznika, które brzmi bez względu na przynależność państwową powinno zostać rozszerzone o wyrazy lub miejsce zamieszkania. |
5. Uwagi końcowe
5.1 |
EKES ponownie z zadowoleniem przyjmuje obecnie rozpatrywany wniosek dotyczący zalecenia, z zastrzeżeniami wymienionymi w rozdziale „Uwagi szczegółowe”, oraz, zważywszy na to, że technologiczne innowacje i postęp stworzą nowe wyzwania, zarówno ilościowe, jak i jakościowe, sugeruje również, że należy dokonać oceny wpływu tego zalecenia na państwa członkowskie, branżę i inne zainteresowane strony w cztery lata po jego przyjęciu. |
5.2 |
Mając na uwadze przywołany w poprzednim punkcie proces ewaluacji, EKES proponuje ustanowienie centrum monitorowania, którego zadaniem byłoby systematyczne rejestrowanie środków działania wspieranych przez państwa członkowskie, przez branżę oraz przez strony zaangażowane we wdrożenie niniejszego zalecenia. |
Bruksela, 9 lutego 2005 r.
Przewodnicząca
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego
Anne-Marie SIGMUND
(1) COM (2004) 341 final z 30 kwietnia 2004 r.
(2) Zalecenie 98/560/WE opublikowane w Dz. U. L 270 z 07.10.98; w sprawie tego wniosku Komitet wydał opinię CES 626/98 z 29 kwietnia 1998 r. (sprawozdawca: Jocelyn Barrow). Z kolei drugi raport oceniający został zawarty w dokumencie COM (2003) 776 final.
(3) Zob. komunikat Komisji w sprawie: Szybkie połączenia internetowe dla Europy: najnowsze osiągnięcia w sektorze łączności elektronicznej (COM(2004) 61 final) oraz opinia Dz.U. C 120 z 20.5.2005. (sprawozdawca: Thomas McDonogh); zob. także komunikat Komisji w sprawie usług szerokopasmowej łączności komórkowej (COM(2004) 447 z 30 czerwca 2004 r.).
(4) Dyrektywa Rady 89/552/EWG z 3 października 1989 r w sprawie koordynacji niektórych uregulowań ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w zakresie prowadzenia telewizyjnej działalności nadawczej, Dz.U. L 298 z 17.10.1989, str. 23.
(5) Dyrektywa 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniająca dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji niektórych uregulowań ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w zakresie prowadzenia telewizyjnej działalności nadawczej, Dz. U. L 202 z 30.07.1997, str. 60.
(6) COM(96) 483 final, w sprawie którego EKES wydał opinię. Sprawozdawcą była Jocelyn Barrow, w Dz.U. L 287 z 22.09.1997, str. 11.
(8) Dz. U. C 214 z 10.07.1998. Sprawozdawcą była Jocelyn Barrow.
(9) Do najważniejszych należą:
a) |
decyzja nr 276/1999/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 25 stycznia 1999 r. przyjmująca wieloletni wspólnotowy plan działania w zakresie promowania bezpieczniejszego korzystania z internetu i nowych technologii on-line poprzez zwalczanie nielegalnych i szkodliwych treści, głównie w zakresie ochrony dzieci i nieletnich (w Dz. U. L 33 z 06.02.1999 zmieniona decyzją 1151/2003/WE z 16 czerwca 2003 r., w Dz. U. L 162 z 01.07.2003, przedłużającą plan działania o dwa lata). |
b) |
komunikat Komisji z 14 grudnia 1999 r. w sprawie zasad i wytycznych dla wspólnotowej polityki audiowizualnej w erze cyfrowej, który stanowi, że ramy regulacyjne muszą także zapewniać skuteczną ochronę ogólnych interesów społeczeństwa, takich jak wolność wypowiedzi i prawo do odpowiedzi, ochrona autorów i ich dzieł, pluralizm, ochrona konsumentów, ochrona nieletnich i godności ludzkiej oraz wspieranie różnorodności językowej i kulturowej (COM(1999) 657 final). |
c) |
konkluzje Rady z 17 grudnia 1999 r. w sprawie ochrony nieletnich w świetle rozwoju cyfrowych usług audiowizualnych, które naświetlają potrzebę dostosowania i uzupełnienia obecnych systemów ochrony nieletnich przed szkodliwymi treściami audiowizualnymi, w świetle postępującego rozwoju technicznego, społecznego i rynkowego (w Dz. U. C 8 z 12.01.2000); |
d) |
dyrektywa 2000/31/WE z 8 czerwca 2000 r. w sprawie e-handlu, która zawiera przepisy odnoszące się do ochrony nieletnich i godności ludzkiej, w szczególności art. 16 ust. 1 lit. E, zgodnie z którym państwa członkowskie i Komisja mają zachęcać do opracowania kodeksów postępowania w zakresie ochrony nieletnich oraz godności ludzkiej (w Dz. U. L 178 z 17.07.2000); |
e) |
komunikat Komisji dotyczący tworzenia bezpieczniejszego społeczeństwa informacyjnego poprzez poprawę bezpieczeństwa infrastruktury informacyjnej oraz zwalczanie przestępczości komputerowej, który proponuje pełny zakres środków legislacyjnych i nielegislacyjnych w celu reagowania na naruszanie prywatności, nieautoryzowany dostęp, sabotaż przemysłowy oraz nadużycie własności intelektualnej (COM(2000) 890 final oraz opinia: sprawozdawca – Gerard Dantin, oraz wydany po nim wniosek dotyczący decyzji ramowej w sprawie ataków na systemy informacyjne (COM(2002) 173 final z dnia 19 kwietnia 2002 r. oraz opinia z 28 listopada 2001 r. (w Dz. U. C 48 z 21.01.02) w sprawie: Komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji: propozycja nowego podejścia w polityce europejskiej; sprawozdawca – Daniel Retureau. |
f) |
raport oceniający dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania zalecenia Rady z 24 września 1998 r. dotyczącego ochrony nieletnich i godności ludzkiej, który opisuje wyniki stosowania tego zalecenia jako „zachęcające”. Jednakże raport także podkreśla potrzebę ściślejszego zaangażowania użytkowników oraz przeznaczenia dłuższego czasu na pełne wdrożenie zalecenia. Te kwestie zostały naświetlone w konkluzjach Rady z 23 lipca 2001 r. w sprawie raportu oceniającego Komisji (w Dz. U. C 213 z 31.07.2001). |
g) |
czwarty raport Komisji w sprawie stosowania dyrektywy 89/552/EWG „Telewizja bez granic”, przyjęty 6 stycznia 2003 r., którego załącznik – w ramach programu pracy Komisji nad rewizją dyrektywy – proponował publiczną dyskusję, która dotyczyłaby m.in. problemu ochrony nieletnich i prawa do odpowiedzi (COM(2002) 778 final z 6 stycznia 2003 r.). Konsultacje publiczne oparte zostały na dokumentach dyskusyjnych opublikowanych na stronie internetowej Komisji: http://europa.eu.int/comm/avpolicy/regul/review-twf2003/consult_en.htm. |
h) |
drugi raport oceniający w sprawie przywołanego powyżej zalecenia Rady z września 1998 r. i przyjętego 12 grudnia 2003 r., który zawiera krytyczną analizę środków działania przyjętych przez państwa członkowskie oraz na szczeblu UE; |
i) |
komunikat Komisji w sprawie przyszłych uregulowań europejskiej polityki audiowizualnej, w którym ustala się średnioterminowe priorytety dla wspólnotowej polityki w zakresie regulacji omawianego sektora w ramach rozszerzonej Europy, i w którym, przy uwzględnieniu obaw wyrażonych w procesie konsultacji publicznych dotyczących dyrektywy „Telewizja bez granic”, Komisja nawiązała do potrzeby aktualizacji zalecenia w sprawie ochrony nieletnich i godności ludzkiej, koncentrując się rozwoju modeli samo- i współregulacji, w szczególności mając na uwadze sieć internetową, w celu zapewnienia właściwego przestrzegania zasad ochrony nieletnich i porządku publicznego. Komisja ogłosiła także, że przyjmie ideę prawa do odpowiedzi, które będzie miało zastosowanie do wszystkich postaci mediów i mogłyby początkowo zostać ujęte w zaleceniu w sprawie ochrony nieletnich i godności ludzkiej, COM(2003) 784 final z 15 grudnia 2003 r. |
j) |
niedawny wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia wieloletniego programu wspólnotowego dotyczącego promowania bezpieczniejszego korzystania z internetu oraz nowych technologii on-line, koncentrującego się na końcowych użytkownikach – w szczególności rodzicach, pedagogach i dzieciach (COM(2004) 91 final z 12 marca 2004 r.). |
(10) Dz.U. C 48 z 28.02.2002. Sprawozdawcą była Ann Davison.
(11) Dz U. C 14 z 16.01.2001. Sprawozdawcami byli Peter Morgan i Clare Carroll.
(12) Dz.U. C 214 z 10.07.1998 – sprawozdawcą była Dédée Drijfhout-Zweijtzer; oraz opinia Dz. U. C 73/2003 z 26.03.2003. Sprawozdawcą była Ann Davison.
(13) Dz.U. C 157 z 28.6.2005, uchwalona przez Zgromadzenie Plenarne 16 grudnia 2004 r. Sprawozdawcami byli Daniel Retureau i Ann Davison.
(14) Dz. U. L 270 z 07.10.1998, str. 48.
(15) Dz.U. L 13 z 17.01.2001, str. 35. Zob. także niedawny wniosek dotyczący decyzji w sprawie programu MEDIA 2007, COM(2004) 470 final z 14 lipca 2004 r. oraz opinię EKES-u sporządzoną przez sprawozdawcę niniejszej opinii.
(16) Opinia Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie ochrony nieletnich i godności ludzkiej w branży usług audiowizualnych i informacyjnych (98/C 214/07), Dz. U. C 214 z 10.07.1998, str. 25.
(17) Ust. 14 rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie raportu oceniającego Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania zalecenia Rady z dnia 24 września 1998 r. dotyczącego ochrony nieletnich i godności ludzkiej COM(2001) 106.
(18) European Forum on Harmful and Illegal Cyber Content: Self-Regulation, User Protection and Media Competence, 28 listopada 2001 (budynek Praw Człowieka).
(19) Komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów: w sprawie przyszłych uregulowań europejskiej polityki audiowizualnej COM(2003) 784 final z 15 grudnia 2003 r.; zob. także przejrzany projekt raportu informacyjnego w sprawie obecnego stanu współregulacji oraz samoregulacji na jednolitym rynku (INT/2004 z 16 listopada 2004 r.). Sprawozdawcą był Bruno Vever.
(20) Zob. przypis 13