(1)

Zgodnie z art. 25a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 810/2009 Komisja dokonuje regularnie oceny współpracy państw trzecich w zakresie readmisji. W oparciu o ocenę dokonaną zgodnie z tym przepisem, współpracę ze strony Gambii w zakresie readmisji oceniono jako niewystarczającą. Biorąc pod uwagę działania podejmowane w celu podniesienia poziomu współpracy i poprawy ogólnych stosunków Unii z Gambią, uznano, że współpraca Gambii z Unią w kwestiach readmisji nie była wystarczająca i niezbędne stało się podjęcie przez Unię działań.

(2)

W dniu 7 października 2021 r., zgodnie z art. 25a ust. 5 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 810/2009, przyjęto decyzję wykonawczą Rady (UE) 2021/1781 (2), na podstawie której stosowanie niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 810/2009 zostało czasowo zawieszone wobec niektórych obywateli Gambii.

(3)

Zgodnie z art. 25a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 810/2009 po wejściu w życie decyzji wykonawczej (UE) 2021/1781 Komisja stale oceniała współpracę Gambii w zakresie readmisji. Z oceny tej wynika, że nie poczyniono znaczących postępów, ponieważ współpraca w zakresie identyfikacji i powrotów nadal jest trudna, nie przestrzegano ram czasowych określonych w porozumieniu o readmisji UE-Gambia, a moratorium na powroty lotami czarterowymi – wprowadzone jednostronnie przez Gambię – obowiązywało do marca 2022 r. Pomimo pewnych ograniczonych postępów, w szczególności wydania trzech zezwoleń na lądowanie w kontekście operacji powrotowych po zawieszeniu moratorium wprowadzonego przez Gambię, współpraca w zakresie readmisji pozostaje niewystarczająca i nadal potrzebne są znaczne i trwałe usprawnienia.

(4)

Komisja ocenia, że pomimo środków przyjętych decyzją wykonawczą (UE) 2021/1781 współpraca Gambii z Unią w kwestiach readmisji jest nadal niewystarczająca i konieczne są dalsze działania, bez wpływu na decyzję wykonawczą (UE) 2021/1781.

(5)

Stopniowe stosowanie podwyższonej opłaty wizowej wobec obywateli Gambii powinno wyraźnie zasygnalizować władzom Gambii, że podjęcie niezbędnych działań jest konieczne, aby poprawić współpracę w zakresie readmisji.

(6)

Opłata wizowa w wysokości 120 EUR, określona w rozporządzeniu (WE) nr 810/2009, powinna zatem mieć zastosowanie do obywateli Gambii podlegających obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1806 (3). Zgodnie z tym rozporządzeniem opłaty tej nie stosuje się wobec dzieci poniżej 12 roku życia. Nie stosuje się jej również do osób ubiegających się o wizę, w odniesieniu do których opłata wizowa została zniesiona lub obniżona zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 810/2009.

(7)

Niniejsza decyzja nie powinna mieć wpływu na stosowanie dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), w której rozszerzono prawo do swobodnego przemieszczania się na członków rodziny, niezależnie od ich obywatelstwa, dołączających do obywatela Unii lub mu towarzyszących. Niniejsza decyzja nie powinna mieć zatem zastosowania do członków rodziny obywatela Unii, wobec których ma zastosowanie dyrektywa 2004/38/WE, ani do członków rodziny obywatela państwa trzeciego korzystającego z prawa do swobodnego przemieszczania się równoważnego prawu przysługującemu obywatelom Unii na mocy umowy między Unią a państwem trzecim.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji powinny pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich wynikających z prawa międzynarodowego, w tym jako państw przyjmujących międzynarodowe organizacje międzyrządowe lub międzynarodowe konferencje zwołane przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub inne międzynarodowe organizacje międzyrządowe, których państwem przyjmującym są państwa członkowskie. A zatem stosowanie podwyższonej opłaty wizowej nie powinno mieć zastosowania do obywateli Gambii ubiegających się o wizę w zakresie, w jakim jest to konieczne do wypełnienia przez państwa członkowskie ich zobowiązań jako państw przyjmujących takie organizacje lub takie konferencje.

(9)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszej decyzji – podejmuje decyzję, czy dokona jej transpozycji do swego prawa krajowego.

(10)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(11)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (6), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE (7).

(12)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (9).

(13)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (10), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (11).

(14)

Niniejsza decyzja jest aktem stanowiącym rozwinięcie dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu, odpowiednio, art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2011 r.,